Chapter 78 „Koń morderca”

Chapter 78

„Koń morderca”

ROZDZIAŁ OCZAMI JAREDA LETO

Przepuściłem córkę w drzwiach do największego sklepu jeździeckiego w tym mieście. Dawny dwupiętrowy magazyn został przerobiony na budynek użytkowy, który teraz robił za ogromny sklep dla miłośników tych czterokopytnych zwierząt. Pierwsze piętro było przeznaczone dla zwierząt, za to drugie stanowiło w pewnym sensie centrum mody dla ich właścicieli. Wejścia były 2, my wybraliśmy to bliżej ruchomych schodów na górę. Już sam widok tego wszystkiego oczarował moją córkę, ale to był dopiero początek. Nie dałem się jej zatrzymać na parterze, bo nigdy byśmy nie doszli na górę. Tam jednak dałem jej wolną wolę. Od razu poleciała do działu z bryczesami, żeby mieć to z głowy i móc zająć się resztę spraw. Usiadłem na fotelu i wyjąłem moje wysłużone blackberry. Chyba czas zmienić w końcu ten telefon na nowszy model, bo temu powoli zaczynają siadać klawisze. Wystukałem numer Fancy, który znałem już na pamięć i przyłożyłem telefon do ucha. Pierwszy sygnał, cisza. Drugi sygnał, cisza. Trzeci sygnał… Już miałem się rozłączyć, gdy usłyszałem w końcu jej głos.

- Słucham? – zapytała lekko zachrypniętym głosem.

- Cześć kochanie!

- Jared? Coś się stało? – zapytała od razu, a ja zmarszczyłem brwi.

No tak! Przecież u niej jest noc! A raczej bardzo wczesny ranek! Obudziłem ją.

- O cholera! Zapomniałem o tym, że u ciebie jest pewnie noc. Przepraszam, zadzwonię później.

- Nie no i tak za 30 minut powinnam wstać. Z chęcią spędzę je na rozmowie z tobą.

- Wolałbym byś się wyspała. – stwierdziłem niezbyt zadowolony ze swojej głupoty.

- Na 30 minut nie ma sensu się kłaść. Co tam u ciebie?

- W sumie to nic ciekawego się nie dzieje. Jestem w sklepie jeździeckim z Klaudią i nudzę się.

- Jak można się nudzić w takim miejscu? – zapytała ze śmiechem, a ja tylko przewróciłem oczami.

Cóż, konie mnie nie kręciły. Ładne zwierzęta, majestatycznie prezentujące się w filmach, ale tyle. Podziwiałem córkę, że ma takiego fioła na ich punkcie, ale mnie nie za bardzo interesowały. Chyba, że miałem ich użyć do teledysków czy były jakąś metaforą. Fancy też wielka ich fanka, podczas naszych rozmów często opowiadała mi o swoich podopiecznych. Nudy, ale cóż. Dla niej pewnie opowiadanie o kolejnej trasie koncertowej czy filmie byłoby tym samym, co dla mnie opowiadanie o jej zwierzakach. Dlatego zawsze cierpliwie słuchałem.

- Jay, a ty nadal jesteś na mnie zły? – to pytanie wyrwało mnie z zamyślenia.

- Zły? Czemu?

- Że musiałam dzień wcześniej wrócić do pracy…

- Coś ty! – zapewniłem ją, mając nadzieję, że brzmię szczerze. – Musiałbym mieć 5 lat gdybym tak miał się zachowywać.

Skrzywiłem się mówiąc to, bo gdy wracałem byłem wściekły na nią. Ja specjalnie jechałem do tego przeklętego Paryża, a ona nie umiała przełożyć pracy nad jeden dzień ze mną. Do tego kochaliśmy się może 2 razy? A byłem tam prawie 4 dni. W ogóle nie zauważyła mojego poświęcenia! Ale trudno, ciężki orzech do zgryzienia, ale dam sobie radę. Normalnie bym sobie odpuścił, bo osiągnąłem to co chciałem, ale… Coraz bardziej lubiłem tę kobietę. Była dobrą partnerką, zarazem w łóżku, jak i poza nim.

- To się cieszę. Naprawdę musiałam wtedy jechać, to była wyjątkowa sytuacja. A jak sobie radzisz z tą dziewczyną Shannona? Bardzo daje ci w kość?

- Weź nic nie mów. Staram się być dla niej miły, a ta zawsze coś powie takiego, że od razu ciśnienie mi rośnie. Taka wredna suka z niej, że normalnie nie mogę uwierzyć w gust mojego brata.

- Współczuję ci, choć ja tam na dobrą sprawę nic do niej nie mam.

- Jared!

Słysząc głos mojej córki, odwróciłem głowę po to by zobaczyć, jak zła na mnie stoi w drzwiach przymierzalni.

- Muszę kończyć, bo Klaudia się burzy. Miłego dnia. – powiedziałem na pożegnanie i rozłączyłem się.

- Nie pasują ci. - powiedziałem zgodnie z prawdą.

- Miło, że w końcu mnie zauważyłeś. – warknęła zła.

- Ej no, przepraszam. Rozmawiałem przez telefon.- jęknąłem na swoje usprawiedliwienie.

- I co z tego?- prychnęła.- Oj teraz to będziesz musiał porządnie odpokutować za ignorowanie swoje dziecka.- powiedziała patrząc spode łba, ale chwilę później uśmiechając się.

W życiu nie nadążę za żadną kobietą. Te humorki to zmieniają im się w ułamki sekundy i na nic człowiek nie może być gotowy. Do tego domyślałem się w jaki sposób będę musiał odpokutować, a raczej mój portfel. Cóż zrobić, dziecko to wydatki… Nie mam pojęcia co we mnie wtedy wstąpiło, że ją przygarnąłem. Mam za dobre serce. To chyba chęć zrobienia czegoś naprawdę dobrego, by zmyć te wszystkie grzechy, które popełniłem przez te wszystkie lata. Chociaż czasem mam wrażenie, że to jest kara za całe zło, które zrobiłem.

Odskoczyłem, gdy nagle dostałem czymś w twarz. Złapałem przedmiot i popatrzyłem na niego. Bryczesy.

- Zakładaj.- powiedziała Klaudia patrząc na mnie zniecierpliwiona.

- Co? Po cholerę?- mruknąłem.

- Jak to po cholerę?!- zdenerwowała się.- Zakładaj! Masz jeździć ze mną. Jestem pewna, że nikt nie zastępował cię na planie filmowym jak siedziałeś na koniu, więc na pewno umiesz jeździć. Zresztą aktorzy uczą się tego w szkole aktorskiej.

- Nie założę, nie będę jeździł.-zaprotestowałem.

- Jared!- warknęła tak głośno, że kilka osób zerknęło na nas.

- Dobra, dobra.- szepnąłem nie chcąc zwracać na siebie uwagi i ruszyłem ze spodniami do przymierzalni.

Popatrzyłem na rozmiar i zdziwiłem się widząc o numer mniejsze, niż zawsze nosiłem. Ale to dobrze, założę je, a raczej będę udawał i powiem, że no niestety nie pasują i tyle z przymierzania. Jednak jak na złość spodnie weszły najpierw na moją łydkę, potem na moje udo, ostatecznie na mój kościsty tyłek. Aż tak schudłem? Stanąłem przed lustrem i przejrzałem się w nim. Boże, jak ja okropnie wyglądam w takich spodniach. Zdecydowanie nie do twarzy mi w takich obcisłych, zielonoburych bryczesach.

- Jay! Chcę cię zobaczyć.- usłyszałem głos zza kotary.

- Wyglądam w nich źle.- odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

Nagle materiał się odsunął a córka władowała się do mojej przymierzalni. No świetnie! Tego jeszcze brakuje by ta gówniara wparowywała gdy się przebieram.

- O fuuuj. Naprawdę wybrałam taki okropny kolor?- zapytała mnie.- Boże, jaka ohyda. Ale ładnie na tobie leżą. No oczywiście pomijając to, że jesteś za chudy!

- Przestaniesz?- mruknąłem.- Zdaję sobie z tego sprawę.

- Ale nic nie robisz! Kiedy byłeś ostatnio u lekarza?- zapytała z grymasem na twarzy.

- Dobra, idź po inny kolor.- jęknąłem nie chcąc zaczynać tego tematu.

O dziwo córka uciekła nie dociskając mnie, co było dla mnie zaskoczeniem. Ale na pewno nie odpuszczała mi. Na 100% wiedziałem, że jeszcze do tego wróci. Pytanie tylko kiedy zaatakuje. Będę musiał się mieć na baczności. Gdy wróciła, podała mi jakieś jeansowe spodnie i bryczesy w brązową kartkę. No dobra, niech jej będzie. Szybko przymierzyłem obydwie rzeczy i wziąłem obydwie pary. Dobrze na mnie leżały, a poza tym miały ładny kolor. Kolejnym przystankiem były buty. Tutaj najwięcej czasu spędziła Polka, bo nie mogła się zdecydować,  w których oficerkach wygląda lepiej. W czarnych czy jasnobrązowych. Ostatecznie zdenerwowała mnie do tego stopnia, że powiedziałem, by brała obydwie pary. Pierwszy raz w życiu byłem z nią na zakupach, które sprawiały jej trochę przyjemności. Przynajmniej tyle dobrego. Na sam koniec zostawiła kaski.

- W tym lepiej czy w tym drugim?- zapytała wkładając po kolei na swoją głowę różnokolorowe toczki.

- Nigdy więcej nie idę z tobą na zakupy.- jęknąłem patrząc, że straciliśmy na wszystko już 2 godziny.

- Dobra, wezmę ten czarno-szary. A ty?

- Ja?- zapytałem zaskoczony rozglądając się wokół.- O! ja wybiorę to.

Założyłem na głowę jakiś jasnobrązowy kowbojski kapelusz i popatrzyłem na nią. Nie śmiała się. Boże, co za mruk.

- Kask!

- Jeżdżę bez.- starałem się powiedzieć to jak najdobitniej.

- Nie chcę żebyś mi się zabił. Bezpieczeństwo jest ważne! Jared!

- Nie i już!- warknąłem chcąc zakończyć temat.- Przez całe życie jeździłem bez, więc…

- Teraz czas zacząć.- powiedziała próbując wcisnąć mi na głowę jakiś za mały kask.- Hym… a ten?

- Dobra, Klaudia. Odpuść sobie. Nie będę jeździł, daj mi spokój. Powinnaś się cieszyć, że jestem tak dobry i kupiłem ci konia, kupuję ci rzeczy do niego i dla ciebie. Daj mi spokój.

Cholera. Po jej spojrzeniu wiedziałem, że jest na mnie zła. Ba! Wściekła, bo nie wszystko idzie po jej myśli. Ale cóż, musi się do tego przyzwyczaić. Wystarczy, że ona jeździć, cały dom nie musi z nią. Ja jej nie zmuszam, by grała na gitarze czy pianinie. Zresztą… chyba bym ją zamordował, gdyby się dotknęła do którejś z moich gitar. W końcu trochę mi odpuściła, więc gdy szliśmy do kasy miałem  tylko tonę rzeczy na rękach. Następnym razem wyślę Shannona, niech on też się nią zajmie. Gdy położyłem wszystkie rzeczy na taśmie, kasjerka spojrzała na mnie tak jakbym wykupił pół sklepu. Za to gdy przyszło do płacenia o mało co nie zemdlałem. Tyle mnie kosztuje miesięczne utrzymanie domu, a kupiłem jej tylko kilka rzeczy. Boże… W końcu udało nam się dotaszczyć te rzeczy do samochodu.

- Do domu?- zapytałem błagalnie.

- Żartujesz chyba. Do konia!

Żałuję, że po prostu wyciągnąłem ją i siebie z domu. To był największy błąd mojego życia. Ale no niech już jej będzie. Po godzinie jazdy samochodem, w końcu zjechałem na piaszczystą drogę prowadzącą do stajni. Mógłbym jechać na około po asfalcie, ale i tak straciłem dzisiaj kupę czasu. A mogłem zrobić tyle rzeczy! Młoda od razu wyskoczyła z samochodu z kilkoma torbami i zniknęła w budynku stajni. Ja za to w końcu popatrzyłem na mój telefon. Wiadomość od Fancy natychmiastowo poprawiła mi humor. Jeszcze Shannon się zdziwi, jak uda mi się zamieszkać z Fancy tutaj w LA. Mam taki mały pomysł, wieczorem zadzwonię do mojego kolegi by dowiedzieć się czy nadal szuka kogoś na roczne praktyki w swoim stadzie ogierów. Dobrze płaci, więc myślę, że dziewczyna byłaby zainteresowana. Poza tym zmiana klimatu dobrze jej zrobi, a ja będę ją miał przy sobie i nie będę musiał korzystać z usług innych kobiet. Tak by było najwygodniej dla mnie i dla niej. Poza tym… zależy mi na niej. Nie chciałbym ją mieć przy sobie tylko ze względu na seks, ale… po prostu przy niej czuję się dobrze. Jestem szczęśliwy i spokojny. Do tego ta choroba nie daje mi się tak we znaki, jak myślałem, że będzie.

 Wysiadłem z samochodu słysząc stukot kopyt. Patrzyłem jak córka wyprowadza czarnego konia na okrągły plac . Zwierzę było w jakiś nieodgadniony sposób potężne, mimo że wcześniej wydawało mi się delikatne i niewielkie. A przynajmniej w porównaniu z innymi. Idąc obok Klaudii szło z wysoko podniesioną głową i grzywą, która kaskadami spadała na jego szyję. Ten koń był piękny, musiał taki być. Młodej od razu się spodobał, co tylko uspokoiło moją niepewność. W końcu nigdy wcześniej nie kupowałem konia, w ogóle nie miałem zamiaru tego robić kiedykolwiek w moim życiu. Klacz zatrzymała się i popatrzyła w drugą stronę na padok, gdzie jakieś 3 inne konie rozbrykały się, śmiesznie kwicząc. Córka poprawiła jej coś przy pasie, który założyła jej na grzbiet i odeszła kawałek mówiąc coś po polsku do konia. Fallen potrząsnęła łbem i ruszyła wolnym, wręcz nazwałbym go leniwym, stępem. Cmoknięcie, na które koń zareagował tylko podniesieniem głowy oraz ponownym jej opuszczeniem. Oj, chyba dostała lenia. No, przynajmniej mają coś wspólnego obydwie. Podszedłem bliżej tej zagrody i nagle Fallen stanęła po drugiej stronie tego placu przyglądając się czemuś. Wszystko było ciekawsze niż moja córka stojąca na środku i próbująca nakłonić ją do stępa. Klaudia nie wytrzymała i smagnęła batem konia po tylnych nogach, na co klacz kwiknęła oburzona i ruszyła przed siebie dzikim galopem, rżąc i wyrzucając swoje nogi przed siebie. Córka od razu rzuciła bat i złapała za końcówkę lonży trzymając ją mocno i próbując zatrzymać jakoś konia. Fallen jednak miała to gdzieś i dalej biegała w kółko nic sobie nie robiąc ze swojej właścicielki. Po kilku minutach przeszła do wyciąganego kłusa, a po następnych kilku do stępa. Zadowolona podeszła do Klaudii i zarżała trącając ją pyskiem. Oj będzie miała ciężko ta dziewczyna. Ten koń naprawdę się z niej śmiał i to w tak perfidny sposób. Szatynka odczepiła pasek od wędzidła i przyczepiła go z drugiej strony. Kobyła znów zaczęła się snuć stępem z nisko opuszczoną głową, jednak uważnie obserwowała moją córkę, gdy ta podniosła bacik, klacz strzeliła z zadu i kładąc uszy po sobie nadal szła wolnym stępem. 

- No dalej leniu śmierdzący! – krzyknęła Klaudia, a klacz się zatrzymała.

Autentycznie, ten koń wszystko rozumiał i robił jej na złość. Ale jak znałem córkę to się zdenerwowała i podniosła bata. Klacz kwiknęła obrażona i zaczęła się cofać. Tym razem wyczerpała cierpliwość Młodej i dostała w zad batem. Oczywiście skończyło się brykaniem, ale chwilkę po tym znów stanęła. Klaudia znowu ją smagnęła batem, ale tym razem klacz stanęła dęba, tak że była z 4 razy wyższa od mojej córki i z położonymi po sobie uszami zaczęła bić kopytami w powietrzu. Obydwie były wkurzone, ale ostatecznie wygrała moja córka. Klacz zła zaczęła iść kłusem po kole, wciąż kuląc uszy i strasząc zębami, ale tym razem słuchając się. Zagalopowanie było z wielkim fochem oraz wyrzucaniem nóg na boki, ale ostatecznie po 2 kołach zaczęła biec normalnie, bez brykania. Gdy przez ostatnie 10 minut stępowała, zauważyłem różnicę w tym jak się poruszała. Była rozluźniona, uwagę miała skierowaną na Klaudię i reagowała na jej sygnały. Dziewczyna podeszła do stojącego konia i poklepała go po szyi. Klacz trąciła ją pyskiem i ruszyły do wyjścia. Pomogłem otwierać im bramkę i gdy przez nią przeszły, pośpiesznie ją zamknąłem i chciałem podbiec do córki. Jednak nie pomyślałem, że może to konia przestraszyć i Fallen kopnęła mnie prosto w prawe udo. To była taka siła, że aż odepchnęło mnie na 2 metry do tyłu, a ja sam upadłem na tyłek. Cholera jasna! Złapałem się za nogę i zacząłem ją rozmasowywać.

- Trochę bardziej w lewo i byś nie żył. – zaczęła się śmiać moja córka co kompletnie mnie wmurowało w ziemię.

- Ty uważaj byś ty i ten twój koń dożyła kolejnego dnia. – warknąłem wstając na równe nogi i otrzepując się z piasku.

- Przecież mówiłam! Do konia od tyłu się nie podchodzi.

- Myślałem, że mnie widzi.

- Zaskoczyłeś ją. Przestraszyła się ciebie. – broniła konia Klaudia.

- Jasne, to wredna żmija, a nie koń. Sama dziś widziałaś co wyprawiała.

- Ma charakter, taki jak i ty. Bycie wrednym to chyba w tej rodzinie jest podstawą.

Prychnąłem wściekły i wstałem na równe nogi. Już nie lubiłem tego konia, nie ufałem mu. A mojej córce się to podobało. Najchętniej oddałbym tą mendę z powrotem, ale Klaudii za bardzo się podobało to ścierwo. Cóż, musiałem przeżyć. A mój dobry humor, zupełnie wyparował. Szedłem daleko poza zasięgiem kopyt tego durnego zwierzęcia, kuśtykając jakbym miał ranę postrzałową nogi. Jezu, jak to cholernie boli! Mam nadzieję, że to gówno nie złamało mi kości, ani nie pękła ona od siły uderzenia. Przerobiłbym własnoręcznie tę kupę mięsa na kotlety.

- Idziesz? – krzyknęła moja córka wchodząc do stajni.

- A co kurwa robię? – mruknąłem pod nosem próbując iść szybciej, co oznaczało większy ból nogi.

W końcu dokuśtykałem do wnętrza budynku i stanąłem obok paki, w której Polka coś grzebała. Wyciągnęła derkę i podała mi mówiąc „trzymaj”. Chyba będę musiał jej zrobić krótkie powtórzenie z tego kim jestem i jak powinna się do mnie zwracać. Chwilę później zabrała mi ją z rąk i zaczęła wciskać do środka paki. Oparłem się o metalową skrzynię i przyglądałem się ze znudzeniem jej wysiłkom. Nagle poczułem jak coś popchnęło mnie na wysokości mojego karku. Zignorowałem tego konia i nadal stałem w tamtym miejscu. Znów mnie popchnął, ale udawałem, że nic się nie stało, więc wyjąłem telefon i ponowiłem pisanie wiadomości do Fancy. Zaraz mu się znudzi takie zaczepianie mnie. Jednak za 5 razem nie wytrzymałem i odwróciłem się gwałtownie do konia, machając ręką tak, że trafiłem go w pysk. Koń podrzucił głowę zaskoczony, przez co walnął się w kratę. To go chyba rozzłościło, bo położył płasko uszy po sobie, a potem ugryzł w rękę. To działo się tak szybko, że nie miałem szans zareagować. Zdołałem zauważyć tylko białka jego oczu, a potem żółte zęby, które zacisnęły się na sekundę na mojej dłoni, rozcinając mi skórę, a także miażdżąc ekran blackberry. Złapałem się za dłoń, kucając na ziemi, a telefon upadł na podłogę w stajni. Klaudia stała wyprostowana patrząc na tę całą sytuację z szokiem na twarzy.

- Fallen! – krzyknęła po chwili, która była dla mnie wiecznością i zamknęła kratkę nad moją głową.

Nigdy wcześniej nie myślałem, że ugryzienie konia może tak boleć. Zagryzłem zęby i zacisnąłem lewą dłoń na prawej. Wiedziałem, że to nie pomoże w żaden sposób, ale wydawało mi się, że odczuwam mniejszy ból. Zabije tę kupę mięsa! Nie dość, że ręka boli mnie okropnie, to jeszcze ta kupa kłaków rozwaliła mój kochany telefon. Klaudia kucnęła przy mnie z czerwoną skrzyneczką, którą otworzyła.

- Pokaż rękę. – powiedziała, ale nie zamierzałem jej podawać mojej ręki. – Dawaj!

Szarpnęła mnie za rękaw i złapała za nadgarstek. Gdy wyprostowałem palce zobaczyłem, że ręka jest calutka we krwi, która kapała z koniuszków palców na ziemię. Zaraz jeszcze się wykrwawię i to przez jakiegoś konia! Na twarzy Klaudii pojawił się grymas niezadowolenia i puściła moją dłoń wstając. Pobiegła do paszarni i chwilę później wyjęła z niej niewielkie wiaderko, które napełniła wodą przy kraniku i wróciła z nim.

- Wsadź w to rękę.

- Nie chcę…

- Zamknij się i rób co mówię. – warknęła takim tonem, że bez słowa włożyłem obydwie ręce do chłodnej wody, co o dziwo przyniosło mi niewielką ulgę.

Gdy wyjąłem ją z wiaderka, okazało się, że mam rozcięte aż do mięsa palce oraz przeciętą wewnętrzną część dłoni. Co za pieprznięty koń! Nawet nie zorientowałem się, gdy Klaudia wyjęła z apteczki wodę utlenioną i polała mi nią po ręce. Syknąłem czując pieczenie i popatrzyłem na nią z wyrzutem, ale ona była zajęta rozpakowywaniem bandaża. Przyłożyła mi gazę z góry i z dołu, a to wszystko zaczęła obwiązywać cienkim, białym materiałem. Ostatni kawałek przerwała i zawiązała na kokardkę.

- No, do czasu aż Gosia tego nie zobaczy, może być. – powiedziała bardziej do siebie niż do mnie.

Podniosła z ziemi moje blackberry wręczając mi je. Cały ekran był zmiażdżony, tak, że gdy chciałem włączyć aparat na nowo, tylko czerwona dioda zaczęła migać. Świetnie! Telefon na śmietnik. Wstałem z kucków i popatrzyłam na Fallen, która spokojnie jadła sobie siano.

- Osz ty mendo, jeszcze ci pokażę! – powiedziałem do konia, który odwrócił pysk w moją stronę, kładąc uszy płasko po szyi. – I co? Wyglądasz ja szczur, a nie koń! Tyle pieniędzy w błoto!

- Jared! Skończ ją wyzywać i chodźmy już.

Zerknąłem na córkę, która patrzyła na mnie niecierpliwie. Cóż ma rację. Idźmy stąd. Mimo wielu protestów Młodej, to ja prowadziłem samochód w drodze powrotnej. Może niezbyt wygodnie i komfortowo dla mojej ręki to wyglądało, ale ona nie miała jeszcze prawa jazdy, a ja nie chciałem ryzykować. Gdy dojechaliśmy do domu od razu wpadłem na Shannona, który widząc, że kuleje i mam obandażowaną rękę, złapał się za głowę.

- Jared! Czy ty mógłbyś przyjechać choć raz do domu i sprawić bym choć raz w życiu się o ciebie nie martwił?

- Kupiłem jej konia mordercę. – prychnąłem.

- Koń ci to zrobił? Wsiadałeś na niego czy co? – zapytał zdziwiony.

- Najpierw mnie kopnął, bo ponoć się przestraszył, a potem mnie ugryzł, bo się walnął o kraty w boksie. Wredna szuja z tego konia.

- Cóż… Na szczęście nie twój problem. – skwitował braciszek, a ja przyznałem mu rację. – Idę pobrzdąkać coś w studiu, jeśli masz ochotę to się przyłącz.

Pokiwałem głową i poszedłem za nim. Tak minęła mi reszta dnia. Przysłuchiwałem się bratu próbując zagrać coś jedną ręką na klawiszach. Szło mi jak krew z nosa, ale ostatecznie wymyśliłem całkiem fajny motyw do tego co zarzucił mi Shannon. Kolejne ni spędziłem na doszlifowywaniu tego co stworzyłem. Nie planowaliśmy na razie wydawać nowych kawałków, ale praca była przyjemna. Wolałem zrobić coś gównianego teraz, potem to zniszczyć niż nie robić nic i żałować, że nie próbowałem. Podczas tych kilku dni wolnego, które sobie od dawna planowałem zauważyłem, że om zrobił się jakiś taki pusty. Gosia okropnie dużo pracowała, prawie jej w domu nie było. Shann ciągle gdzieś wychodził z Renatą, co akurat było mi na rękę, a Klaudia… właśnie. Moja córka jak nie była na uczelni albo u konia, to spędzała czas z Matem. Gdy któregoś razu chłopak przyszedł do nas do domu, zdałem sobie sprawę, że nawet go lubię. Porównując go z tym ochłapem z Enter Shitu to wręcz uwielbiałem. Był wychowany, grzeczny, dbał o Klaudię, zabierał ją w różne miejsca. Do tego, co chyba jest najważniejsze, praktycznie nie dawał się wyprowadzić z równowagi tej złośnicy. A to nie lada wyczyn. Szczerze mówiąc to wkurzało mnie tylko nazywanie mnie „panem” Leto. Nienawidziłem tego zwrotu, bo nie uważałem go za grzecznościowy, a postarzający. Ale cóż, wolę to niż obecność tego… Od razu ciśnienie idzie mi w górę jak tylko o nim pomyślę. Pijak jeden, chciał się dobrać do mojej córki.

- Dzień dobry, panie Leto. – usłyszałem po otworzeniu drzwi.

- Cześć Mat! – przywitałem się z chłopakiem, który przyszedł dziś w czarnej koszulce i skórzanej kurtce.

Gdy tak na niego patrzyłem, przypominałem sobie lata, gdy to ja tak łaziłem ubrany. To był chyba 2005-06 rok. Jakoś tak. Byłem wtedy o wiele grubszy, do tego czułem się lepiej i mój zespół dopiero stawał na pierwszych stopniach drabiny muzycznej kariery.

- Może chciałby pan z nami pojechać na wyścig? – wyrwał mnie z zamyślenia chłopak.

- Ja? Raczej nie skorzystam, ale dziękuję. A ty nie boisz się jak się ścigasz? Że coś ci się stanie? – zapytałem by podtrzymać rozmowę, nie za bardzo zainteresowany tym tematem, ale miłego przecież trzeba udawać.

- Trochę. Ale to całe moje życie. Kocham to i nie wiem czy umiałbym przestać. Pewnie tak jak pan. Odłożyłby pan gitarę na bok i nie chciał wrócić do niej? Czy byłby pan w stanie pozostawić widok tłumów, które krzyczą pana imię w napięciu przed koncertem, tylko wspomnieniem?

- Hymm… Rozumiem co mówisz. Odpowiedź jest oczywista, jednak wiesz. Gra na koncercie, a jazda szybkim samochodem…

- Czuje pan adrenalinę wchodząc na scenę albo choćby skacząc w publikę?

- Czuję. – odpowiedziałem zaskoczony tym porównaniem. – Mądry z ciebie chłopak. – uśmiechnąłem się do niego w mig łapiąc sposób w jaki próbuje mi wytłumaczyć swoją rację.

- Głupiego bym sobie nie wzięła. – usłyszałem zza pleców głos córki i o mało co nie podskoczyłem zaskoczony jej obecnością. – Będę  późno. – powiedziała i wspięła się na palce by pocałować mnie w policzek.

Zrobiła to tak szybko, że zanim się zorientowałem to już jej nie było. Wzruszyłem ramionami i wróciłem do swojego pokoju. Czas odpowiedzieć na tonę maili… Ta „papierkowa” robota zajęła mi chyba z 4 godziny, a i tak udało mi się ogarnąć tylko połowę tego dziadostwa. Shannon w ogóle mi nie pomagał, zajęty był tą swoją Renatą. Bo ona jest ważniejsza ode mnie. Ci wszyscy angole to jedne wielkie mendy i szuje. Wiem, że ona jest Polką, ale po tylu latach mieszkania tam na pewno przesiąkła tą angielską obłudą. Odłożyłem laptopa, bo oczy bolały mnie tak bardzo, że aż tekst zaczął mi się rozmazywać. Przeciągnąłem się słysząc miły odgłos strzykania moich starych kości, a potem wstałem. W pierwszej chwili chciałem zejść na dół, by zrobić sobie kawę i alej móc pracować, ale zrezygnowałem z tego. Postanowiłem się wyspać. A to zaskoczę mój organizm! Zabrałem piżamę do łazienki i po 20 minutach byłem z powrotem w łóżku. Gdy już kładłem głowę na poduszce, rozległo się pukanie do moich drzwi, równoległe z dzwonkiem telefonu. Na szczęście to był tylko sms, więc początkowo zignorowałem go, po to by zobaczyć Shannona i Renatę w drzwiach.

- Wychodzimy… Dobrze się czujesz? – zapytał zmartwiony przyglądając się jak siedzę na łóżku w piżamie.

-Tak. Postanowiłem dłużej pospać. Baw się dobrze. – powiedziałem do brata, który wyczuł, że skierowane jest to tylko do niego.

Skrzywił się nieznacznie dając mi do zrozumienia, że jestem okropny dla jego lafiryndy, a potem zamknął drzwi. Odetchnąłem z ulgą, bo przynajmniej w domu będzie cisza. Jeszcze spojrzałem na blackberry i odczytałem wiadomość od Klaudii. Pisała, że zostaje na noc u Mata i że mam się nie martwić. Łatwo jej to mówić. Ale Mat do dobry chłopak, więc mogłem ze względnym spokojem zasnąć. Jednak z samego obudził mnie Sky. Drapał o drzwi do mojej sypialni, więc chcąc nie chcąc wstałem by go wpuścić. Husky wpadł do mojego pokoju jak torpeda i skoczył mi na łóżko. Położył swój biały łeb na poduszce i krótko szczeknął, po czym zamknął oczy.

- Zaraz wracam i będziesz wyeksmitowany.- pogroziłem palcem psu, który miał mnie totalnie gdzieś.

Ziewnąłem stwierdzając, że odwiedzę łazienkę. Miałem już zejść na dół, ale stwierdziłem, że skoro nie ma Klaudii u siebie to skorzystam z jej i nie będę z samego rana rozbijał się po domu. Otworzyłem drzwi i stanąłem jedną nogą w pokoju, gdy coś zwróciło moją uwagę. Odwróciłem głowę w stronę łóżka dziewczyny i o mało co nie dostałem zawału. Autentycznie, nie wiedziałem czy serce zaczęło mi bić szybciej czy się zatrzymało, ale zaczęło brakować mi powietrza. Zacisnąłem ręce w pięści i czym prędzej się wycofałem. Potrząsnąłem głową chcąc wyrzucić z pamięci widok mojej córki wtulonej w nagiego Delorda. Boże, nie powinienem nigdy oglądać takich widoków. Najciszej jak umiałem zamknąłem drzwi i zszedłem po schodach do łazienki. Z jednej strony czułem ogarniającą mnie wściekłość, ale z drugiej strony pamiętałem co było ostatnio. Nie będę się wtrącał. Ona jest dorosła. Może i jest moją córką, ale jest dorosła i… tylko dlatego, że naprawdę lubię Mata nic nie powiem. To się nie stało, ja nic nie wiem. Zapomnę o wszystkim. Ale… z drugiej strony pod moim dachem. Dobra, nie będę już takim hipokrytą. Mnie tam nie było. Po prostu.

 _____________________________________________

W końcu wymęczyłam ten rozdział. Wiem, że jest beznadziejny, ale musi taki być. W sensie jest on przejściowy. Ale nie martwcie się, dalej już chyba będzie z górki. Mam taką nadzieję. Widzę, że wolelibyście Chrisa na miejscu Mata. Ja szczerze mówiąc też, ale fabuła jest jaka jest. Napisałam już tyle, że ciężko mi się wycofać z pierwszych zamysłów. Jednak powiem Wam w sekrecie, że istnieje iskierka nadziei ;)

Rozdział dedykuję tym razem Tośce :))