Chapter 83 „Ojciec chrzestny”

Chapter 83

„Ojciec chrzestny”

Usiadłam na ławeczce w parku trzymając w dłoniach dwa kubki kawy ze Starbucksa. Byłam zniecierpliwiona, bo Leto spóźniali się już dobre 5 minut. Co prawda, to ja zawsze jestem spóźnialska, ale cholera Jay prawie w ogóle nie przychodził po czasie, więc musiało stać się coś poważnego. Jeszcze 5 minut i naprawdę zacznę się denerwować. Jest chory, może coś się stało, a nie chcę mieć go na sumieniu. Jednak na końcu ulicy zauważyłam chudego mężczyznę biegnącego w moją stronę. Uśmiechnęłam się widząc jego szczerzące się białe żeby.

- Spóźniony! – powiedziałam przytulając się do niego i czując przez cienki materiał koszulki kościste ramiona.

- Wyszedłem z wprawy w bieganiu. To przez ciebie! – prychnął w odpowiedzi.

- Tak, najlepiej zwalać wszystko na swoje dziecko. – odpowiedziałam z uśmiechem. – W sumie to nie mogę uwierzyć w to, jak Fancy zmieniła twój nastrój. Jesteś taki szczęśliwy. No ale z drugiej strony już tyle nie biegasz.

- Wiesz, w trochę inny sposób spalam kalorie. – odpowiedział z brudnym uśmieszkiem.

- Wystarczy. – odpowiedziałam udając obrzydzenie.

- Sama święta nie jesteś.

- Ale ja nie liżę się z Matem na każdym kroku.

- A ja to robię? – odpowiedział pytaniem.

- W ogóle to trzymaj. Twoja ulubiona. – mruknęłam podając mu kubek z gorącą cieczą.

Niepewnie spojrzał na niego, a potem otworzył wieczko. Powąchał zawartość kubeczka i spytał jaka truciznę tam wrzuciłam. Wyszczerzyłam zęby w szerokim uśmiechu i powiedziałam, że musi sam się przekonać.

- Bezkofeinowa latte na sojowym mleku? – zapytał próbując łyczka.

- Mat dzisiaj startuje w wyścigu. – rzuciłam od niechcenia.

- Tak szybko? – spytał zaskoczony Jay, krzywiąc się nad kubkiem kawy.

- No właśnie! Jeszcze do końca nie wyzdrowiał, a już chce startować. – jęknęłam. – A ty co się tak krzywisz? Nie smakuje ci?

- Smakuje. Po prostu… dawno nie piłem takiej kawy. Nie ważne. Wiesz co? Mat mi przypomina ciebie. Ty też jakbyś złamała rękę, to i tak byś wsiadła na konia i jeździła z gipsem.

- Ale…

- Tak samo niebezpiecznie. Postaw się w jego sytuacji.

- Pfff… to ty się postaw w mojej. Co byś zrobił gdyby to Fancy wsiadała na motor i jeździła 200km na godzinę z ludźmi którzy chcą się jej pozbyć?!

- Nie przesadzaj.

Zacisnęłam zęby próbując wmówić sobie, że więcej zyskam milcząc niż mówiąc cos niemiłego temu idiocie. Leto objął mnie ramieniem i pociągnął w stronę plaży, a ja niechętnie się temu poddałam. Po minucie złość na niego mi przeszła, a humor nieznacznie poprawił.

- Badałeś się? – spytałam, wiedząc że zaczynam kolejny drażliwy temat.

- Eee… nie. Ale biorę wszystkie leki i czuje się dobrze. – odpowiedział patrząc mi w oczy.

- A mówiłeś już Fancy?

- Zwariowałaś? Jeszcze nie teraz! Najpierw powiem mamie. Chyba tak będzie najlepiej. – odpowiedział słabym głosem.

- Boże. Leto… Jak możesz im nic nie mówić? Gdybym była na ich miejscu, to potem bym sama ciebie zabiła! Czy w ogóle masz jakiekolwiek pojęcie o tym jak one się będą czuć?

- Dobra, już dobra. Skończmy ten temat. Powiem im dopiero jak będę gotów.

- A co jeśli nie będziesz nigdy gotów? Dalej drążyłam temat.

- Ej! Miał być to przyjemny spacer przed twoimi zajęciami. Swoją drogą, czemu zadzwoniłaś akurat do mnie, a nie poszłaś ze swoimi znajomymi z roku?

Zamyśliłam się. Czemu tak zrobiłam? Miałam naprawdę fajnych ludzi na roku, lubiłam z nimi się bawić kamerą, wymyślać durne scenariusze, iść na piwo, jednak chyba nigdy nie zdarzyło mi się bym z nimi robiła coś na serio. Oni wszyscy wydawali się tacy… niedojrzali. Pewnie to było tylko moje wyobrażenie, ale nie umiałam się go pozbyć. A teraz ten marcowy poranek chciałam spędzić z kimś kto potrafi być poważny. Choć Leto to wątły wybór, ostatnio znacznie się uspokoił, a swoje durne pomysły przerzuca na związek z Fancy albo zespół.

- Wiesz, po prostu tęsknię za tobą. Teraz cały czas spędzasz z Fancy, Shannona nie ma z Renatą, bo są u siebie… Brak mi was obojga. Ciężko mi się do tego przyzwyczaić.

- Naprawdę? – zapytał zaskoczony.

- Tak. I właśnie po to ciebie poprosiłam o spacer. Trochę się nawzajem zaniedbaliśmy. Ty mnie przez Fancy, ja ciebie przez Mata.

- Może masz rację. – odpowiedział zamyślony. – Dobrze, że to zauważyłaś. Pomyśle nad tym co możemy z tym fantem zrobić.

Uśmiechnęłam się słysząc te słowa i przytuliłam do boku wokalisty. Chwilę szliśmy w przyjemnej ciszy, gdy Jared nagle stanął i ciężko westchnął. Nie wiedziałam o co mu chodzi, więc czekałam na to co zrobi dalej. On popatrzył na mnie, a ja zobaczyłam w jego oczach rozpacz. Błyszczały się tak, jakby zaraz miał się rozpłakać. Raz w życiu widziałam taki smutek w nich zawarty, jak wtedy gdy zwierzał mi się, że przez chorobę cały jego świat się rozpadł. Przeraziło mnie to trochę. Ale milczałam, cierpliwie czekając na to co powie.

- Fancy za 2 tygodnie wraca do Anglii. – powiedział z wyraźnym bólem.

- Co? Czemu? – spytałam oddychając z ulgą, że nie chodzi o jego zdrowie.

-  Mają jakieś problemy w klinice i jako właścicielka musi tam być. Znów…- przerwał wzdychając ciężko.

- Zostaniesz sam? – szepnęłam domyślając się dalszego ciągu.

- Tak. Dobrze mi tak, jak jest teraz. – wyznał.

- Rozumiem. Ale ty za miesiąc zaczynasz trasę. I tak byście się nie spotykali tak często jakbyś chciał.

- To jeszcze miesiąc. – jęknął smutno.

- To wykorzystaj te 2 tygodnie jak najlepiej. Postaraj się spędzić z nią swój cały czas.

- Pojedziesz ze mną na tydzień na wakacje? – zapytał patrząc na mnie błagalnie.

- Co? Nie rozumiem? Jakie wakacje?

- Jak Fancy wyjedzie będę mieć 2 tygodnie wolnego. Chciałbym wyjechać z Shannonem do jakiegoś kurortu.

- To żart? – spytałam totalnie zaskoczona.

- Nie. Naprawdę tego potrzebuję.

- Przecież ty wyjeżdżasz głównie na samotne wypady w dzikie miejsca.

- Ale tym razem chcę zrobić cos innego niż zawsze. Nigdy nie byłem w takim miejscu. Proszę?

- Leto, przecież ja mam szkołę…

- Wiem.

- No dobra. Tydzień!

- Dziękuję. – uśmiechnął się po raz pierwszy odkąd zaczęliśmy ten temat. 

Doszliśmy w końcu na plaże, która była praktycznie pusta. W sumie był to koniec marca, dzień powszedni, 8 rano. Nic dziwnego, że ludzi było naprawdę niewielu. Zdjęliśmy buty mimo tego, że było naprawdę chłodno, jak na LA i miesiąc. Ja swoje włożyłam do torby z książkami, aktor niósł swoje w ręce i  tak ruszyliśmy brzegiem oceanu.

- Ścigamy się? – zapytał nagle i ruszył sprintem przed siebie.

Popatrzyłam jak bardzo szybko się ode mnie oddala, ale ja nie zamierzałam biec. Nienawidzę tego i jeśli nic mnie nie goniło, nie było szansy, bym to zrobiła. Szatyn stanął jakieś 100 metrów dalej i zaczął do mnie machać. Popukałam się w czoło i wolnym krokiem szłam w jego kierunku, zmarszczyłam brwi widząc jak pędzi w moim kierunku. O cholera… Leto jest nieobliczalny, jak go znam to za karę chce mnie wrzucić do wody.  Czym prędzej się odwróciłam i ruszyłam najszybciej jak umiałam przed siebie. On jednak wciąż się zbliżał, a odległość malała z każdą sekundą. Byłam bez szans. I nagle… potknęłam się. Wywaliłam się na piasek jak długa i sekundę później poczułam jak fala morska dociera do mnie. Odruchowo chciałam skoczyć na równe nogi, ale po prostu ode chciało mi się. Położyłam się na chłodnym piasku i warknęłam do ziemi siarczyste ‘kurwa mać’. Jednak nic się nie działo, Jared nie dotknął mnie, nie powiedział mojego imienia. Zdziwiona podniosłam głowę i zobaczyłam, że leży naprzeciwko mnie szczerząc się do mnie jak głupi do sera. Włosy miał tak samo mokre jak ja, zresztą jego też dosięgła woda oceaniczna. Gdy udało mi się wyjść z szoku też się uśmiechnęłam. To była sytuacja której się zupełnie nie spodziewałam.

- Wstawaj bo się przeziębisz. – powiedziałam do ojca, który popatrzył na mnie wzrokiem ‘nie ucz ojca dzieci robić’.

- Ty pierwsza.

- Nie, ty.

- Razem?

- Niech będzie.

Złapaliśmy się za ręce i próbowaliśmy podnieść, jednak zupełnie nam to nie wychodziło. W końcu stwierdziliśmy, że każde z nas musi to zrobić samodzielnie i tak też się stało.

- Masz ochotę na lody?- zapytał otrzepując się z piachu.

- A ty masz równo pod sufitem? Jesteśmy cali mokrzy, ja piasek mam dosłownie wszędzie.- mruknęłam próbując się otrzepać.

- Dokładnie wszędzie?- spytał szczerząc się do mnie.

- Tak, dokładnie. Przez ciebie nie pójdę na zajęcia na uczelni!- jęknęłam zdając sobie sprawę, że mam ten dzień z głowy.

- Przeze mnie? A kazałem ci wskakiwać do oceanu?- prychnął rozbawiony.

- Po pierwsze, to nie jest śmieszne. Po drugie, to kto do jasnej cholery mnie gonił z takim zamiarem?!

- Że niby ja?- zapytał podnosząc brwi i udając, że to nie było jego planem.- Ja nic takiego nie chciałem zrobić, tylko próbowałem cię dogonić.

- Tak, a ja w to uwierzę. Dobra Leto, do domu.

- Zadzwonię po… ech. No tak.

- Chciałeś dzwonić po brata?

 Młodszy Leto kiwnął głową, a ja zaczęłam się śmiać z jego rozgarnięcia. Przez ten cały miesiąc ciężko mu było pogodzić się z faktem, że braciszka nie ma w domu. Jak z dzieckiem. Zamówiliśmy taksówkę, na którą czekaliśmy dobre 15 minut przez które zdążyliśmy trochę wyschnąć. Przynajmniej taksówkarz nie zorientuje się od razu kogo wiezie. 30 minut później byliśmy w domu, po czym każdy z nas udał się do swojej łazienki. Gdy tylko pozbyłam się piachu i morskiej soli z siebie, w szlafroku zeszłam do kuchni, gdzie siedział już przy stole Jared.

- A ty nic nie masz do roboty?

- Mam. W cholerę dużo, ale nie mam siły, by ją zrobić. Jak sobie pojedziesz to wtedy się tym zajmę.

- To po co mnie wrzucałeś do wody?- prychnęłam.

- Sama się wrzuciłaś. Nie moja wina, że jesteś taką pierdołą żeby o własną nogę się wywalić.

- no ok. To ja zaraz pojadę do konia, skoro ci przeszkadzam. Na uczelnię już nie mam po co jechać.

- Twoja filozofia mnie zawsze zadziwia. Bliżej ci na uczelnię, ale mówisz, że nie ma po co już jechać, więc jedziesz za miasto do Fallen.

- No co?!

- Nic. Po prostu myślałem, że lubisz te studia.

- No bo lubię. Ale dziś nie mam nic ciekawego.- powiedziałam.

- Czyli pewnie historia filmu, co?

Otworzyłam szerzej oczy kiwając głową. Skąd on do jasnej cholery wiedział, że właśnie te zajęcia dziś mam?

- Znam cię lepiej niż myślisz.- odpowiedział z uśmiechem.- Chcesz jechać z nami w trasę?

- Jared…

- Tak, wiem, masz szkołę. No, ale jakby w ramach praktyk… No i będziemy grać w tym roku na Download Festival.

- Serio?- zapytałam od razu przechodząc na myślenie, Anglia = Enterzy.

- Tak. Gramy w sobotę, więc możesz na weekend…

- Haha, mogę na weekend przelecieć ocean. Ale zastanowię się nad tym. Dobra, idę się ubrać w bryczesy.- mruknęłam wstając od stołu.

- A herbata?- zapytał Jay, pokazując na kubek, który właśnie zalał wrzątkiem.

- Dzięki! – powiedziałam i zabrałam napój ze sobą.

 Weszłam czym prędzej po schodach na górę, po czym zamknęłam drzwi od pokoju, tak by Leto nie pomyślał wejść bez pukania. Postawiłam kubek na biurku i wybrałam ostatnio wybierany numer na telefonie. „Błagam, odbierz!”- pomyślałam wsłuchując się w sygnał. Najpierw dźwięk zniknął, a potem pojawiło się szeleszczenie, na końcu głos.

- Czego?!

Ze strachem spojrzałam na zegarek zdając sobie sprawę, że zapomniałam o 9 godzinnej różnicy w czasie. Cholera jasna!

- Cześć Chris, zapomniałam że u ciebie jest noc.- jęknęłam.

- 1 w nocy.- mruknął niezadowolony.- Wyrwałaś mnie z fajnego snu!

- Przepraszam.- powiedziałam ze skruchą w głosie.- Ale mam ważne pytanie.

- Tak ważne by mnie budzić?

- Ech, skoro tak to ja zadzwonię innym razem…

- Nie, nie. Sorry. Już się ogarniam. To o co chciałaś spytać?

- Bo Jared chce mnie zabrać na Download festiwal i pomyślałam sobie, że jeśli nie będziesz w trasie, to chętnie bym się z tobą spotkała.- zaproponowałam niepewnie.

- Mam dwie wieści, jedną dobrą, drugą nie. Akurat tak się składa, że jestem wtedy w trasie.- jęknęłam słysząc to.- Ale dobra jest taka, że gramy wtedy co Marsi na Download.

- Co?!

- Przecież Jared o tym wie, powinien ci powiedzieć.

- Ale… jestem pewna, że tego nie wie, inaczej by nie chciał mnie wziąć. Ba! Zabroniłby mi opuszczać dom wtedy…

- To możliwe.- przytaknął.- Będziesz jechać z Matem?

- Nie, on ma wtedy wyścigi. Jakiś turniej, czy jak to się nazywa…

- Su… szkoda, ale cóż. Tak bywa.- odpowiedział, a ja zaczęłam się w duchu śmiać z szybkości zmiany tego co chciał powiedzieć, na to co wypadało.

- Nadal jesteś zły, że cię obudziłam?

- Chyba żartujesz! Tak możesz mnie budzić kiedy tylko chcesz.- odpowiedział uradowany.

- Ostatnie pytanie. Co tak wcześnie poszedłeś spać?

- Wcześnie?

- Jest 1:10 w nocy, to młoda godzina, jak na was.

- A bo widzisz, byłem u rodziców, trochę im pomogłem w sprzątaniu i po prostu o 22 padłem.

- Aż dziw.- zaśmiałam się. – Dobrze, to śpij sobie smacznie dalej, a ja jadę do stajni.

- Teraz będę śnił o tobie.

- Współczuję koszmarów.- odpowiedziałam ze śmiechem.- Dobranoc!

- Miłej jazdy. Serio będę o tobie śnił moja przyjaciółko.- zdążył powiedzieć zanim nacisnęłam czerwoną słuchawkę.

 Zmarszczyłam brwi rozmyślając nad tym, ale w końcu moje oblicze rozpogodziło się. Może przestanę insynuować jakieś niestworzone historie. Czym prędzej przebrałam się w rzeczy na konie i pojechałam do stajni.

 Równo o 17 byłam gotowa do wyjścia. Mat obiecał mnie tego dnia zabrać nie tylko na wyścig, ale też do swojego mieszkania. Aż dziw, że w końcu to zrobił. Jared przywitał mojego chłopaka z uśmiechem, co nadal dla mnie było ogromną zagadką. Przecież Chrisa to o mało co nie zabił, a Mata traktuje na równi z sobą. Może dlatego, że nie jest muzykiem, ale… Zresztą. Kto tam Jareda ogarnie i jego mózg. Oznajmiłam aktorowi, że nie wracam na noc do domu i czym prędzej uciekłam z Delordem. Gdy tylko wsiedliśmy do jego samochodu przyjrzałam mu się uważnie. Jak zawsze czarna skórzana kurtka, ciemne spodnie i… cholera! Ściął się!

- Nie wierzę.- jęknęłam zawiedziona, bo lubiłam jego długie włosy.

- Tak jest wygodniej.- odpowiedział w mig łapiąc o co chodzi.

- Ale… No dobra, tak też mi się podoba. Jak ty to robisz, że w długich włosach jak i w krótkich jesteś taki przystojny.- zapytałam.

- Urok osobisty.- zaśmiał się.- Ej, nie są one takie krótkie, bez przesady. Najpierw pojedziemy do mojego mieszkania, a potem na wyścig, bo zapomniałem o czymś.

Pokiwałam głową i oparłam się o szybę. Dojechaliśmy do niskiego budynku, maksymalnie 6 piętrowego. Mat zaparkował za bramą i otworzył mi drzwi. Wysiadłam rozglądając się po okolicy, ładne miejsce, ale za mało zieleni. Weszliśmy do budynku od razu podchodząc do windy. Okazało się, że jedziemy na 5 piętro. Winda nowoczesna, jak i sam budynek, ale jechała bardzo wolno. W końcu się zatrzymała, a my wyszliśmy na korytarz. Numer 21, drzwi białe, ładnie zlewające się z białymi ścianami. Nie wiem, kto mu to projektował, ale mózgu chyba nie miał, albo nie używał. Z korytarza wchodziło się do małego salonu połączonego z kuchnią. Miejsca nie było tyle ile się spodziewałam, w ogóle mieszkanie było małe jak na Delorda, co mnie zdziwiło. Spodziewałam się apartamentu, a zobaczyłam najzwyklejsze 2 pokojowe mieszkanie z łazienką i balkonem.

- I jak?

- Przytulnie.- odpowiedziałam szczerze, bo dzięki tej niewielkiej przestrzeni można było się poczuć bardzo kameralnie.

- Tam jest mój pokój, w sumie to sypialnia.- powiedział wskazując na drewniane drzwi.

Trzeba powiedzieć, że korytarz i drzwi do mieszkania były okropne, ale to co się działo w środku… Naprawdę ładnie wszystko się ze sobą komponowało.

- Ja chcę spać przy oknie.- szybko powiedziałam patrząc na jego sypialnię.

- Oj nie ma mowy, to moje miejsce. Tylko moje.- zaznaczył wyraźnie.

- Tak?- zapytałam prowokującym tonem.- Skąd…- zaczęłam pytająco wskazując na podwójne łóżko.

- Spodobało mi się po prostu. Jeśli coś mi się podoba to muszę to mieć, nawet jeśli jest niepraktyczne bądź nie pasuje.- odpowiedział, patrząc jak podchodzę do łózka i siadam na nim.

 Podskoczyłam na materacu sprawdzając jego miękkość i sprężystość. Zwróciłam wzrok na szczerzącego się w moją stronę Mata.

- Wyznajesz filozofię Shannona.- stwierdziłam.

- On też taki jest?- zapytał zaciekawiony.

- Jeśli chodzi o jego garderobę to i owszem.- zaśmiałam się przypominając sobie sławne czerwone skarpetki.- Co będziemy dziś robić?

Mat podszedł do mnie i popatrzył na mnie z góry. Od razu zrobiło mi się gorąco, bo wyglądał cholernie seksownie w tych krótkich ciemnych włosach i skórzanej kurtce opinającej jego mięśnie. Uśmiech rozświetlił mu twarz, która znalazła się bardzo blisko mojej. Odruchowo odsunęłam się do tyłu, ale on wciąż się przybliżał, do czasu aż nie dotknęłam głową materaca. Wtedy zawisł nade mną, a ja objęłam jego plecy rękoma. Jego czubek nosa dotknął mojego, a po chwili poczułam powiew powietrza na moich wargach, gdy szeptał.

- Ja śpię na tej stronie.

Gdy tylko to zrobił, dotknął moich ust, lecz szybko się podniósł. Sama też usiadłam i patrzyłam, jak się krząta po pokoju. W końcu dotarł do szafy i ją otworzył. Ze zdziwieniem spostrzegłam, że wszystko wewnątrz jest uporządkowane. Mężczyźni raczej kojarzyli mi się z bałaganem, patrzcie Shannon, rzadko kiedy mieli coś uporządkowanego. A jeśli nie bałaganiarze, to od razu pedanci. Nie ma nic po środku… No aż do czasu, gdy zobaczyłam szafę Mata. Koszule, garnitury i inne rzeczy powieszone w szafie miał uporządkowane, jednak w szafkach niewielki bałagan. Na pewno był bardziej porządnicki ode mnie.

 Rozejrzałam się wokół siebie i spostrzegłam na parapecie rząd ustawionych fotografii. Zaciekawiona wstałam z materaca i podeszłam do okna zastawionego przeróżnymi fotografiami w drewnianych ramkach.

Wzięłam do ręki pierwszą z nich, która przedstawiała dwie ściskające się kobiety. Pierwsza z nich wyglądała na bardzo wysoką dystyngowaną damę. Nieskazitelne białe włosy były dokładnie zaczesane na prawą stronę, tworząc trochę chłopięcą fryzurę. Jednak jej twarz była tak delikatna, że nie sposób było powiedzieć o niej, że nie jest kobietą. Ubrana w proste, acz szykowne ubranie wyglądała, jak jakaś bogata dama z rodziny królewskiej. Za to kobieta, która ją przytulała była zupełnym jej przeciwieństwem. Mimo, że także dość wysoka i uderzająco piękna, miała w sobie błysk rozrabiaki. Kręcone siwe włosy muskały jej ramiona oraz szeroki szczery uśmiech nadawał jej młodzieńczej beztroskości. Ubrana także była niesamowicie elegancko, lecz bardziej na luzie, że to tak nazwę. Pewnie musiały to być  babcie Mata. Wyglądały na przyjazne kobiety, którym się w życiu udało.

 Odwróciłam głowę, by zapytać Mata o nie, ale on właśnie klęczał na ziemi wyciągając jakieś pudła z szafy. Stwierdziłam, że zapytam go oto później i ponownie popatrzyłam na rzędy fotografii. Wtem jedna z nich przykuła moją szczególną uwagę. Odłożyłam zdjęcie tych kobiet i podeszłam do przedostatniego, które tkwiło w błękitnej ramce. Wzięłam je do ręki mrugając oczami, starając się uwierzyć w to co widzę. Wpatrywałam się w to zdjęcie jakby było zaczarowane.

 Nagle poczułam dłoń na ramieniu i o mało co nie dostałam przez to zawału. Nawet nie odwróciłam głowy w stronę chłopaka, wciąż patrzyłam na to niesamowite zdjęcie. W mojej głowie pojawił się milion pytań, lecz nie byłam w stanie wyartykułować choćby jednego z nich.

- Nie… nie mówiłeś, że jesteś fanem Pla… Placebo.- w końcu wyjąkałam.

- To zaraz po Sunrise Avenue jeden z moich ulubionych zespołów.- odpowiedział chuchając mi w szyję.- I to, że Steve jest moim ojcem chrzestnym nie ma tu nic do rzeczy.

Słysząc te słowa o mało co nie wypuściłam przedmiotu z rąk. Ja się chyba przesłyszałam. Ale widząc to zdjęcie nie miałam wątpliwości, że on mówi prawdę.

- Ale jakim cudem?- spytałam wciąż nie mogąc uwierzyć.- Przecież… dzieli was tylko 5 lat!

- Steve to syn przyjaciółki mojej mamy. A że zawsze mieliśmy dobry kontakt to… jakoś tak wyszło. Co prawda został moim ojcem chrzestnym w wieku 21 lat, ale to tak formalnie. I szczerze mówiąc bardziej traktuję go jak brata.

- Ja… ja… I nic mi nie powiedziałeś?!- jęknęłam z wyrzutem.- Boże! Przecież dobrze wiesz, jak ja kocham Placebo! Ale z ciebie świnia!

- No skoro taka świnia, to niepotrzebnie zapraszałem go dziś na ten wyścig. Chyba będę musiał do niego zadzwonić i odw…- zaczął mówić powoli.

- A spróbuj tylko, a pozbawię cię męskości!

- Mnie?- zapytał robiąc szczenięce oczy.

- A widzisz tu kogoś innego?- zapytałam patrząc na niego z półuśmieszkiem.

- To kto cię wtedy będzie zaspokajał kotku?- mruknął przejeżdżając delikatnie dłonią po moim karku, a ja w sekundę poczułam, jak płonę w środku.

- Znajdę sobie innego.- próbowałam nadal stać przy swoim, lecz on nie dawał za wygraną.- Przestań! To nie jest fair!

- A ty widziałaś kiedykolwiek coś fair na tym świecie?- szepnął mi do ucha i pocałował w szyję.

- Ja chcę jechać na ten wyścig.- jęknęłam.

- Ech, widzę że ze Stevem nie wygram.- zaśmiał się odsuwając się na bok.

 ____________________________________________

Kolejny rozdział po dłuuuugiej przerwie. Naprawdę chcę skończyć to opowiadanie, a jakoś mi nie idzie. Ale to zrobię na 100% :) Nie zostawię tego tak!

Rozdział dedykuję Gosi za pomoc w przepisaniu części!:)