Chapter 72 „Deszcz gwiazd”

Chapter 72

„Deszcz gwiazd”

- Shannon!- warknęłam na niego wściekła, że przerwał mi rozmowę z Gosią.- Co tak wpadasz?!

- Szybko! Chodźcie!- wykrzyknął, próbując nas pogonić.

Popatrzyłam na Gosię i zaczęłyśmy się wlec za Shanimalem. Ciekawe co jest takiego ważnego. Raczej nic złego z Jaredem, bo Shann raczej był podekscytowany niż przerażony. W domu panowała cisza, co mnie zdziwiło. Gdzie Jared i Sky? Czemu jest tu ciemno? Chciałam już zapalić światło w salonie, gdy Shann otworzył drzwi na taras. Chyba go powaliło! Nie wyjdę ubrana jedynie w cienki t-shirt na dwór! Ale nie miałam wyjścia. Wyciągnął nas na taras, a ja zaczęłam się rozgląda wokół.

- O boże! Patrz w niebo!- usłyszałam zduszony glos Gosi.

Podniosłam głowę i oniemiałam. Deszcz spadających gwiazd, które prawdopodobnie były meteorytami. To był tak niesamowity widok, zapierający dech w piersiach, że wpatrywałam się w ten cud natury z szeroko otwartymi oczami, chcąc go zapamiętać jak najlepiej. Niesamowite! Jednak po 10 minutach powoli niebo znów zaczęło przybierać czarny odcień. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że stoję w samej koszulce na zewnątrz gdy temperatura jest poniżej zera. Popatrzyłam na resztę, która także miała wymalowany zachwyt na twarzach. Jared wszystko nagrywał. Shann zabrał do domu statyw, a my weszłyśmy za nim. Dopiero wtedy poczułam, jak zimno musiało być na dworze.

- Dzięki, że nam to pokazałeś.- zwróciłam się do wujka.

- Jared kazał po was lecieć. Przegapić coś takiego!

- Trochę zmarzłyśmy, więc idziemy na górę.

 Shann pokiwał głową na tę wieść, za to jego brat był tak zainteresowany tą rozmową, że tylko majstrował coś przy aparacie, mrucząc pod nosem jakieś nieznane nam zdania. Zresztą kto by go tam chciał słuchać.

 Tym razem obydwie wylądowałyśmy pod moją kołdrą, by choć trochę ocieplić nasze zmarznięte kończyny, a ja po to by w końcu doczekać się kontynuacji wypowiedzi Gosi.

- I?- w końcu nie wytrzymałam, trącając ją lekko łokciem. – Kto to jest?

- Aaa…em…- przedłużała.- To Rou.- powiedziała, od razu oblewając się rumieńcem.

- Nie może być!- zaśmiałam się.- Przecież on się drze.- powiedziała pokazując w powietrzu cudzysłów.

- Pfff… Wiedziałam, że nie można ci nic mówić!- odburknęła obrażona.

- Ej, spokojnie. Po prostu… Nie myślałam, że wy razem… A co z nim?

- Jak to, co z nim?- zapytała zaskoczona moim pytaniem, chyba nie do końca je rozumiejąc.

- Czy on też coś do ciebie czuje?- powiedziałam przewracając oczami.

- Nie wiem… wydawało mi się, że tak.- odpowiedziała.

Słysząc te słowa rzuciłam się na nią, by ją uściskać. Świetnie! Skoro ta dwójka ma się ku sobie, to lepiej być nie może! Nie dość, że będę miała Mata, to i mój kontakt z Chrisem nie zniknie. Tylko teraz trzeba pokombinować, by oni się ze sobą znów spotkali. Teraz ja pomieszam trochę w jej życiu. Mam nadzieję, że z lepszym rezultatem niż ona w moim. Ten dzień jest… co najmniej dziwny. Tyle wspaniałych rzeczy się wydarzyło! Przejdzie on do historii i to z całą pewnością.

I tym sposobem zaczął się jeden z najcudowniejszych okresów w moim życiu. Na uczelnię szłam z uśmiechem, w niektóre dni Mat odbierał mnie z uniwersytetu, co zawsze spotykało się z ogromnym zainteresowaniem. W końcu rzadko kiedy przyjeżdżał tam ktoś ferrari. Nawet jeśli było to Los Angeles.

- No to gdzie mnie dziś zabierasz?- zainteresowałam się, patrząc jak Mat skręca w nieznaną mi ulicę.

- Zobaczysz, chcę ci pokazać miejsce, w którym pracuję, a raczej… Sama zobaczysz. Jednak zanim tam pojedziemy, musisz iść się przebrać.

Zmarszczyłam brwi, nieznacznie obawiając się wiedzy o jego zawodzie. Według niego byłam źle ubrana, czyli to musi być chyba jakieś eleganckie miejsce. Chociaż… no nie wiem. Może w końcu przestanę spekulować i grzecznie zaczekam na rozwój zdarzeń? Może.

 Mat zaparkował przed moim domem, a ja od razu wyskoczyłam żeby otworzyć furtkę.

- Czy kiedykolwiek dasz mi być dżentelmenem i otworzyć ci drzwi?- zapytał z powątpiewającą miną, gdy ja męczyłam się z zamkiem.

- Oczywiście! Kiedyś na pewno.- odpowiedziała otwierając bramkę i wchodząc na teren posesji.

 W domu jeszcze nikogo nie było. Obydwoje Leto zniknęli, tak samo pies, a Gosia była w pracy. Wpuściłam mojego chłopaka do domu pytając go, czy chce coś do picia.

- Wiesz, nie mamy za dużo czasu. Lepiej idźmy od razu wybrać coś dla ciebie. Wzruszyłam ramionami pomimo tego, że byłam naprawdę zaskoczona tymi słowami. No , ale okay. Weszłam z nim do mojej sypialni i stanęłam przed szafą. Skoro każe mi się przebrać, niech sam wybierze odpowiedni strój. W końcu jest stylistą.

- Ty wybierasz.- powiedziałam, a chłopak zaczął szperać w niej.

 Nie trwało to długo, bo wyciągnął moje czarne spodnie zrobione z materiału, który wyglądał jak skóra, do tego krwistoczerwony t-shirt, czarna skórzana kurtka i moje ukochane czarne buty na obcasie.

- Zwariowałeś? Gdzie ja w zimę w takich butach będę chodzić?- zaprotestowałam, ale pod ciężarem jego wzroku uległam i zabrałam wszystkie rzeczy do łazienki.

 Sama już nie wiem kim on jest. Może muzykiem i zabiera mnie na koncert? To by było miłe! No i jeszcze by zagrał piosenkę z dedykacją dla mnie…

- Bo się spóźnimy!

 Przewróciłam oczami doszlifowując makijaż i wyszłam pokazać się Delordowi. Facet pokiwał tylko akceptacyjnie głową, po czym zaczął mnie pospieszać do wyjścia. Och, czymś się denerwował. W końcu znów wsiedliśmy do ferrari i ruszyliśmy z kopyta w nieznaną mi stronę. Przez całą drogę czułam, że chłopak okropnie się denerwuje, ale nic nie mówiłam. Co chwila spoglądał na zegarek na nadgarstku, co chyba oznaczało, że się spóźniamy. Kim on może być?

- Mam nadzieję, że lubisz czasem adrenalinę?- zapytał patrząc na mnie.

- Czemu pytasz?

- Bo nie mam czasu cię wysadzić, zresztą zaraz się przekonasz.- powiedział i gwałtownie skręcił w lewo, jadąc prosto na czerwono-biały szlaban.

 Byłam pewna, że w niego wjedziemy, bo on nie chciał się podnieść, a my zbliżaliśmy się coraz szybciej. Ale nie, spokojnie. Mat pewnie chce żebym się wystraszyła i przed nim samym zaraz się zatrzyma. Tak się jednak nie stało, gdyż szlaban podniósł się, gdy Mat zaczął trąbić. Nawet nie wiem  kiedy znaleźliśmy się na wielkim oświetlonym torze wyścigowym i poczułam jak prędkość wciska mnie w fotel.

- Kurwa mać!- krzyknął Delord, widząc ruszające przed nami samochody.- Trudno!

Wcisnął pedał gazu i zaczął przyspieszać. Nadal był spory kawałek za samochodami, które… chyba brały udział w jakimś wyścigu. Ledwo co zdążyłam sobie uświadomić, co się dzieje, szarpnęło mnie na bok, gdy Amerykanin gwałtownie skręcił kierownicą. Byłam w takim szoku widząc to co się dzieje i co ja robię w tym samochodzie, że siedziałam jak sparaliżowana wpatrując się w to co się rozgrywało przede mną. Wystarczyła chwila, by Mat dogonił resztę uczestników, którzy zaciekle bronili dostępu do wolnej przestrzeni przed sobą. Jakieś krzyki na zewnątrz, ktoś mówił przez mikrofon, ale byłam zbytnio skupiona na tym co się przed nami dzieje, by go słuchać. 8 samochodów przed nami, 3 za nami. Muszę przyznać, że pomimo tej prędkości Mat świetnie panował nad samochodem, a zakręty brał perfekcyjnie. Wyglądało to jakby miał siódmy zmysł, który podpowiada mu w którą lukę wjechać, a gdzie lepiej się nie pchać. Tak dwa razy uniknął porządnej kolizji, a przy okazji wyprzedził 3 samochody. Na ekranach pod którymi przejeżdżaliśmy wyświetliła się „2”. Co to oznacza? 2 miejsce? Gdyby tak było to zacząłby zwalniać, a nie przyspieszać. Zacisnęłam zęby i spojrzałam na licznik. 290 km/h. nigdy nie jechałam z taką prędkością, nawet nie myślałam, że będę jechać. Mat właśnie pokonywał łuk, gdy zauważyłam samochód z mojej prawej strony.

- Mat! Zielony!- krzyknęłam ostrzegawczo, a Amerykanin gwałtownie odbił w tę stronę, co zablokowało tamten samochód.

 Gdy znów popatrzyłam przed siebie zdałam sobie sprawę, że to ostatni zakręt przed metą. Nikogo nie było przed nami, co oznaczało, że wygramy. Nawet zaczęłam się już cieszyć, gdy żółte coś przemknęło po naszej prawej stronie.

- Cholera jasna!- wykrzyknął Mat dając po hamulcach, bo samochód zajechał nam drogę, jednak mój chłopak szybko dodał gazu, co skończyło się tym, że znaleźliśmy się na równi z tym żółtym proshe. Boże święty, co to za wyścig!? Czemu tu wszyscy jeżdżą TAKIMI samochodami? Mat za cholerę nie chciał odpuścić rywalowi i tak jechali aż do mety.

- A będziesz mieć niespodziankę.- mruknął pod nosem i zrobił niebezpieczny skręt, co sprawiło że siła odśrodkowa wbiła mnie w fotel, a przy okazji manewr ten przestraszył trochę kierowcę żółtego porsche, który dał po hamulcach, co Delord oczywiście wykorzystał przyspieszając, a zatem przejeżdżając linię mety jako pierwszy.  Po przekroczeniu jej, zaczął zwalniać, aż zjechał na środek toru. Zatrzymał pojazd i popatrzył na mnie. Siedziałam wbita w fotel trzymając się mocno rączki od drzwi.

- Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zła?- zapytał ostrożnie, przyglądając mi się.

- To… to było zajebiste.- odpowiedziała czując jak całe napięcie ze mnie schodzi.

- Oto kim jestem, co robię po pracy.- wyjaśnił uspokojony moją reakcją.

- Super! Ale następnym razem ostrzeż mnie, że będziemy brać udział w wyścigu.- poprosiłam odpinając pasy i próbując schować moje nadal drżące dłonie.

- To jedyny taki wyścig w tym roku. Przed świętami organizujemy wyścig w naszych prywatnych samochodach, tak to się ścigamy w klubowych, specjalnie do tego przygotowanych.

 Podskoczyłam jak oparzona, gdy rozległo się pukanie w szybę. Od razu odwróciłam się w stronę źródła tego hałasu i zobaczyłam kilka osób. Zerknęłam na Mata, który uśmiechnął się do mnie i wysiadł z samochodu. Obserwowałam, jak przechodzi przed maską ferrari i potem otwiera moje drzwi. Wyszłam z samochodu, który był szczelnie otoczony zupełnie obcymi mi ludźmi, którzy z uwaga przyglądali mi się. A co ja jestem? Koniem na targu?! Wystraszona tą sytuacją przysunęłam się bliżej mojego chłopaka, do którego podszedł wysoki łysy  mężczyzna o atletycznej budowie. Od razu wpisałam go na listę osób, które trzeba unikać.

- Dobry wyścig, młody.- powiedział wyciągając dłoń do Delorda.- Ale w następnym skopię ci dupę.

Zaraz po nim podszedł jakiś niewysoki, rozczochrany i wręcz uroczy chłopak o piwnych, roześmianych oczach. Uśmiech miał czarujący, ale ogólnie nie w moim typie.

- Mat, to było chamskie!- poskarżył się, cały czas na mnie patrząc.

- Wybacz, ale musiałem wygrać ten wyścig.- zaśmiał się Delord. – Jak będziesz miał dziewczynę, to zrozumiesz.

- no dla takiej kobiety, to wcale się nie dziwię. Może byś nas sobie przedstawił.- powiedział ujmując i całując moją dłoń.- Albo sam się zapoznam. Ben jestem.

- Klaudia.- odpowiedziała trochę nie ogarniając zaistniałej sytuacji.

- No, no Mat. Co tak szybko skończyłeś z tą blondynką?- zapytała chyba jedyna dziewczyna, która brała udział w wyścigu.- Jesteś tak samo niestabilny, jak twoje wyniki w ostatnich wyścigach.- prychnęła odrzucając rude loki za siebie i uśmiechając się złośliwie w moją stronę, po czym odeszła w stronę trybun.

 Mat od razu napiął mięśnie, co poczułam trzymając go za ramię. Wredna ruda suka. To przysłowie „rude jest wredne” na pewno się jej tyczy.

- To Jennifer. Córka właściciela tego toru i straszna jędza.- wyjaśnił mi Ben.- Ale nie przejmuj się nią.

- Oczywiście do czasu, aż zacznie się do ciebie dobierać.- powiedział wysoki blondyn stojący przy Benie.- Artur.

- Dobierać?- zapytałam nie rozumiejąc o co im może chodzić.

W końcu jestem z Polski i nie muszę znać każdego słowa po angielsku, tym bardziej jeśli rozmawiają ze mną slangiem.

-Spodobałaś się jej. Jen jest lesbijką.

- Homoseksualna.- poprawił go Ben.- Gdyby tu była znów dostałbyś w łepetynę.

 Boże, gdzie ja się znalazłam? Ci ludzie są dziwni. Popatrzyłam błagalnym wzrokiem na Mata, który odciągnął nas od zbiegowiska, rzucając komuś kluczyki do samochodu. Okazało się, że idziemy na wręczenie pucharu oraz małą imprezę. Tylu ludzi ilu wtedy poznałam, to chyba przez całe swoje dotychczasowe życie nie spotkałam. Większość z nich była zupełnie powalona, ale w ten pozytywny i akceptowalny sposób. Byli dla mnie bardzo mili i próbowali zabawiać mnie na różne sposoby. Ben nawet zabrał mnie do symulatora, w którym oczywiście mogliśmy się pościgać. Jak możecie się domyślić, przegrałam i to z kretesem, ale chłopak i tak mnie chwalił.

-Masz całkiem niezły refleks.- powiedział wychodząc z maszyny.- Trochę poćwiczysz, a dorównasz swojemu narzeczonemu.

- Oj przestań mnie już tak chwalić, bo jeszcze pomyślę, że mnie podrywasz.- zaśmiałam się.

- Nie no, ja z chęcią, ale Mat to mój dobry kumpel i nie mógł bym… Ale wiesz, jeśli wam się nie uda to w jego telefonie znajdziesz mój numer.- powiedział pokazując mi swój śliczny uśmiech.

Nie no, pokochałam tego chłopaka od pierwszej chwili jak go poznałam. Jest po prostu niesamowity, ale cóż… Trochę dla mnie za młody. 17 lat, to niby niewielka różnica, ale jednak. Wolę starsze „roczniki”. Pomimo dobrego towarzystwa Bena i reszty znajomych Delorda, zaczęło mnie to wszystko męczyć. Kocham wyścigi i zawsze marzyłam by zobaczyć je od środka, ale byłam zmęczona kolokwium, tym dniem, stresem w związku z nieplanowanym wyścigiem… W końcu po naprawdę długich poszukiwaniach znalazłam Mata wśród innych kierowców. Niepewnie podeszłam do nich i dotknęłam ramienia Amerykanina.

- Mogę cię prosić na słówko?- poprosiłam, zerkając co chwila na resztę ludzi.

- Jasne.- odpowiedział i przeprosił swoich kolegów.

 Gdy odeszliśmy trochę na bok, powiedziałam mu o tym, że jestem trochę zmęczona i chciałabym już jechać do domu. Mat przez chwilę patrzył na swoich znajomych, jakby rozważał opcję zostania i odwiezienia mnie do domu, ale na szczęście zgodził się na tę drugą. Pożegnaliśmy się z niektórymi osobami i zaczęliśmy schodzić długimi, krętymi schodami na sam dół, do garażu. Na 2 kondygnacji zgubiłam się, więc byłam zdana tylko na Mata, który prowadził mnie jak w jakimś labiryncie. Z ulgą przywitałam czerwony samochód, bo moje nogi powoli wysiadały. Tyle godzin w szpilkach, gdy ja zakładam takie buty raz na rok… Och, będę za to musiała odpokutować, coś czuję. Czym prędzej zdjęłam moje ukochane buty i z ulgą usiadłam wygodniej w fotelu pasażera. Popatrzyłam na Mata, który z uśmiechem mi się przyglądał. No tak, buty powinnam zdjąć dopiero w domu. Tak by wypadało.

- Podobasz mi się taka.- powiedział, zatrzymując pojazd na środku wyjazdu z parkingu.

Odpiął pas i pochylił się nade mną. Wstrzymałam oddech czując jak serce mi przyspiesza. Zrobiło mi się gorąco, mimo że na zewnątrz były zaledwie 2 stopnie na plusie. Zamknęłam oczy i poczułam, jak nasze wargi dotykają się. Z każdą chwilą coraz mocniej napierają na siebie. I nagle to wszystko przerwał głośny klakson. Mat podniósł się i wrócił na swoje miejsce niezadowolony. Włączył silnik i pokazując kierowcy za sobą środkowy palec, odjechał z piskiem opon. Uśmiechnęłam się do samej siebie, bo to było takie… nierzeczywiste. Kto by pomyślał, że to właśnie mnie może spotkać. Gdy wysiadałam z samochodu, Mat nadal był naburmuszony. Gestem dłoni kazałam mu zaczekać i podeszłam do jego drzwi. Otworzyłam je i władowałam mu się na kolana.

- Dziękuję za dzisiaj.- szepnęłam mu na ucho, a potem pocałowałam go tak, by poprawić mu humor.

 Gdy odjeżdżał, z ręką na sercu mogłam powiedzieć, że jest zadowolony z takiego zakończenia dnia. Ja zresztą też, co zresztą było mocno widać. Byłam szczęśliwa i szczerze mówiąc nie mogłam się doczekać, aż podzielę się tym szczęściem z resztą domowników. W salonie, jak na złość, nikogo nie było, więc pobiegłam na górę do sypialni Jareda. Zapukałam i nie czekając na odpowiedź, weszłam do jego pokoju. Mężczyzna siedział z gitarą na kolanach i kartką papieru przed sobą, na której coś zapisywał. W sekundę znalazłam się przy jego łóżku i mocno przytuliłam do niego. Nic nie jest w stanie zepsuć mi tego dnia.

- Jak się czujesz?- zapytałam całując go w policzek.

- Dobrze, a tobie się chyba randka udała, czyż nie?- zapytał odkładając instrument na bok.- O boże! Pocałowałaś mnie w policzek, a pewnie się z nim wcześniej przelizałaś! Fuuuj!

- Skąd wiesz, że byłam na randce?- zapytałam ignorując zupełnie ostatnią uwagę.

- Bo gdzie by indziej z Matem? Widziałem jak odjeżdżał.

- Wiesz, że jest on kierowcą nascar? Jejuś! Dzisiaj zabrał mnie na wyścig!

I tym sposobem opowiedziałam mu wszystko na ten temat. O dziwo nie wydawał się być znudzony moją opowieścią. Wręcz przeciwnie,  zaciekawiony. Ogólnie wyszło tak, że… zasnęłam opowiadając mu o wszystkim co się zdarzyło. Biedny Jay, zajęłam mu łóżko, ale jakoś sobie poradził.

Święta zaczęły nadchodzić z niesamowitą szybkością. Jeszcze niedawno był początek grudnia, a już chwilę później 22, czyli data przyjazdu… Ciacho! Gosia została w domu z niezbyt zadowolonym Jaredem i psem. Ja po prostu musiałam jechać z Shannonem na lotnisko. To była jedna z najbliższych i najważniejszych dla mnie osób, pomimo tego, że widywałam ją 2-3 razy w roku. Shannon przez cały dzień wymyślał miliony powodów na to bym z nim nie jechała. Ale Ciacho poznał dzięki mnie, więc niech już nie marudzi. To ja mam co do niej pierwszeństwo, nie on. Naprawdę nie mogłam się już doczekać jej wizyty. Ostatni raz widziałam ją… Już sama nie pamiętam kiedy, co mnie przerażało. Dobrze że wciąż miałyśmy ze sobą kontakt telefoniczny bądź internetowy. Shann jeszcze dobrze nie zaparkował, a ja już wyskoczyłam z auta i pobiegłam do budynku lotniska. Umówiłyśmy się z nią że będzie na nas czekać przy głównym wyjściu niedaleko Starbucksa. Gdy tylko zauważyłam długie blond włosy,  przyspieszyłam i roztrącając ludzi stojących mi na drodze, rzuciłam się na nią. Naprawdę za nią tęskniłam. Objęłam ją mocno ramionami i rozpoczęłam akcję „duszenie”.

- Córcia! Bo mi żebra połamiesz! – jęknęła, a ja w końcu postanowiłam ją puścić.

- Jak ja się cieszę, że jesteś ze mną! Że spędzisz z nami święta! To będą najlepsze święta jakie kiedykolwiek miałam!

- Też się cieszę. – odpowiedziała uśmiechając się do mnie. – Gdzie mój lokaj? – zapytała po polsku, na co ja parsknęłam śmiechem i wskazałam na przedzierającego się przez tłum Shanimala.

Muzyk w końcu stanął obok nas, chcąc mnie skrzyczeć, ale na widok Ciacho, zapomniał o bożym świecie. Ta para była tak urocza, że nie da się tego opisać. Renata wyższa trochę od Shannona pochylała się oddając pocałunek zakochanemu w niej po uszy perkusiście.  Ta kobieta owinęła go sobie wokół palca i to tak sprawnie, że Leto w ogóle tego nie zauważył. Amerykanin objął ją w pasie i popatrzył na mnie.

- Bierzesz walizkę. – powiedział i zaczął prowadzić swoją miłość do wyjścia.

- Shannon, dziewczynie tak walizkę dać… - skarciła go blondynka, ale szybko uratowałam Szynkę, mówiąc że po prostu powinni chwilę spędzić ze sobą, bez mojego towarzystwa.

Co prawda szłam za nimi, ale starałam się by traktowali mnie jak powietrze. Shannon od 2 dni to dosłownie promieniał szczęściem i nie mógł się doczekać jej przyjazdu, więc nie chciałam teraz zabierać tego jego szczęścia. Ja Ciastkiem nacieszę się później. Gdy wsiedliśmy do samochodu, zmusiłam Renatę by usiadła ze mną z tyłu, bo chciałam się czegoś od niej dowiedzieć.

- Co to za niespodzianką którą macie dla nas? – zapytałam zaciekawiona patrząc to na przyjaciółkę, to na Shannona, który prowadził pojazd.

- Eee… Wole powiedzieć to w domu i wszystkim. – powiedział Shannon więc zaczęłam wzrokiem wymuszać na Renacie odpowiedź.

- Ciastko, jestem twoją córcią, zasługuję by wiedzieć przed resztą! Powiedz po polsku…

Renata popatrzyła na Shannona który co chwilę zerkał na nas w lusterko, a potem cicho wyszeptała słowa, które mnie wmurowały w fotel.

- Co?! Zostajesz na stałe? – wyjąkałam zapominając o tym by udawać, że powiedziała do mnie coś innego.

- Powiedziałaś jej! – wykrzyknął z pretensją w głosie Shanniasty.

- To moja córcia, powinna wiedzieć przed resztą. – zaczęła bronić się Ciacho.

 Shann zacisnął zęby i przez dalszą część podróży nie odzywał się już ani jednym słowem. No tego jeszcze nie było, bo SHANNON się obraził. Cóż, zawsze musi być ten pierwszy raz. Nie chcąc dalej go denerwować, zeszłam na inny temat, ale porozumiewawcze spojrzenia z Renatą zawsze oznaczały jedno. W końcu dojechaliśmy do naszej skromnej willi, której mieszkańcy teraz musieli pomieścić się w piątkę, a nie w czwórkę. Jak Jared się dowie, to chyba w szpitalu wyląduje. Znam jego ogromną niechęć do Renaty, a także zaciekłość w docinaniu jej.  Oj będzie wojna i to na święta. Cóż, na pewno będę stać po stronie przyjaciółki i wujka. Biedny Jay, zostanie sam. Nawet Fancy go opuściła na święta. Cóż, bywa. Sky oczywiście musiał wyszczekać swoje powitanie i później przez cały czas nie odstępował Ciacho na krok. Byłam ciekawa co zrobiła z psiakiem, którego dostała od Shannona.

- A gdzie Sham?

- Został z Davem. Ale po świętach go zabieram. Zresztą wszystko mam już praktycznie spakowane.

- Czemu nie przyjechał teraz? – zainteresował się Szynek, zapominając o tym by być obrażonym.

- Dopiero po świętach dostanie paszport. A tak nie miałam go jak zabrać. Tęsknie za nim, jak cholera. – powiedziała drapiąc Sky’a za uszami, co bardzo mu się podobało.

Gdy przyszła reszta towarzystwa, zjedliśmy kolację ugotowaną przez Jareda. Co prawda widziałam, że Ciacho nie jest pewna tego czy chce próbować potrawy zrobionej przez Jay’a, ale ostatecznie głód przezwyciężył i zjadła całe danie ze smakiem. Shann zdecydował, że o przeprowadzce Ciacho powiedzą dopiero w święta, by nie psuć atmosfery, a ja cóż… musiałam milczeć. Na szczęście ani Jared, ani Gosia nie zadawali pytań ile ona zostanie u nas, czy „kiedy wyjeżdża”, co mnie niezmiernie cieszyło. I tak też nadeszły święta. 24 grudnia, wigilia. Z samego rana obudziły mnie wibracje mojego telefonu, więc trochę zła odebrałam go, lecz gdy tylko usłyszałam głos w nim, od razu humor mi się poprawił.

- Przepraszam, że cię budzę, ale chciałem do ciebie wpaść przed wyjazdem, mogłabyś podejść do bramy?

- Wyjazd? Jaki wyjazd? – zapytałam zdezorientowana, nie do końca jeszcze będąc wybudzona ze snu.

- Zaraz jadę z mamą do babci, spędzam święta poza Los Angeles. Wyjdziesz? – zapytał błagalnie a ja natychmiast odrzuciłam kołdrę na bok.

- Daj mi 2 minuty! – odpowiedziałam i rzuciłam telefon na łóżko, wkładając nogi w cieplutkie kapciuszki.

Z krzesła zabrałam szlafrok w konie i biegiem ruszyłam do wyjścia. Oczywiście o mało co się nie zabiłam na schodach, bo właśnie wtedy zdecydowałam się na założenie na siebie szlafroku, ale cudem się wyratowałam. Szybko zaczęłam otwierać zamki do drzwi wejściowych i wyszłam na zewnątrz. Cholera jasna! Jak zimno! Było -5 stopni, więc niewiele jakby patrzeć na to co musiało się dziać w Polsce, ale nie byłam przyzwyczajona do takiego mrozu. No i przecież byłam w piżamie i szlafroku samym. Mat stał oparty o furtkę ubrany w brązową pikowaną kurtkę, która pasowała do jego czarnych, prostych włosów.

- Szybka jesteś. – powiedział zauważając mnie.

- Mam nadzieję, że zmieściłam się w czasie. – wyszeptałam łapiąc oddech.

- No masz 30 sekund spóźnienia.

- Cholera, musze oćwiczyć skakanie ze schodów, wtedy będzie szybciej. – stwierdziłam z uśmiechem.

- Wolałbym nie odwiedzać cię w szpitalu, a znając twoje możliwości, szybko byś tam wylądowała.

- Nie no, wielkie dzięki! – prychnęłam niezadowolona z tego, że ostatnio wszyscy sobie robią żarty z moich małych wypadków.

- Zaraz wyjeżdżam i wracam dopiero 27, więc pomyślałem, że lepiej będzie jak dostaniesz dzisiaj prezent, dobrze? – powiedział patrząc ciepło w moje oczy.

- Ale…  - jęknęłam. – Ja… nic nie musiałeś, ja…

- Shhh… Bierz prezent, daj całusa na pożegnanie i wracaj do domu, bo rozłożysz mi się, a chciałbym spędzić z tobą trochę czasu po świętach.

Otworzyłam bramkę i stanęłam przed nim. W dłoniach trzymał dużą paczkę zapakowaną w czerwony papier. Ale najpierw chciałam się do niego przytulić. Jak ja przeżyję tyle dni sama, razem ze skłóconymi Leto? Ech, no jakoś będę musiała. Schroniłam się w jego ramionach i pocałowałam w policzek. Och, chciałabym tak właśnie zostać. Niech czas się zatrzyma, a ja będę mogła przeżywać te chwile wiecznie. Ale czas się nie zatrzymał, a ja musiałam go puścić.

- Otwórz dopiero jutro rano, albo… No tam wtedy kiedy otwierasz prezenty, bo ty chyba inaczej to robisz. – poprosił wręczając mi pakunek.

- Ja też mam dla cie… - zaczęłam przypominając sobie o prezencie dla niego, który miałam schowany w sypialni.

- Dasz mi po świętach. Teraz jadę, bo za nic nie zdążymy przed wigilią. Wesołych świąt. – powiedział i pocałował mnie tak, że poczułam się najważniejszą i najszczęśliwszą osobą na świecie.

- Wesołych świąt. – odpowiedziałam, gdy wsiadł do samochodu. Pomachał mi w lusterku i ruszył z kopyta przed siebie. Rozanielona wróciłam do domu i usiadłam na kanapie w salonie przyciskając paczkę do siebie. Byłam niezmiernie ciekawa co ona w sobie kryje, bo kształtem nie wyglądała na nic pospolitego. Była całkiem spora, do tego ciężka… Co to może być? Odwróciłam się słysząc czyjeś kroki po lewej stronie i moim oczom ukazała się zaspana Gosia.

- Dzień dobry!- wręcz wykrzyczałam, szczerząc się do niej.

Blondynka popatrzyła na mnie, potem na paczkę, później znów na mnie. Przewróciła oczami i powlokła się do kuchni. Nie przejmując się tym ani trochę wstałam z kanapy i wróciłam do pokoju. Odłożyłam paczuszkę na krzesło, to samo zrobiłam z szlafrokiem, a potem weszłam znów pod cieplutką kołdrę. Chyba się jeszcze kimnę, z godzinkę, dwie.

 ___________________________________

A oto i kolejny rozdział. Trochę wymęczony, ale to przez brak czasu. Jeszcze jeden rozdział będzie o świętach, a potem... niespodzianka. Żartuję, wyjawię wam to. Mianowicie pojawi się rozdział, ale nie będzie on napisany przeze mnie, a przez Gosię. I będzie to historia widziana jej oczami. Jako, że niektóre postacie z mojego opowiadania naprawdę żyją, ciężko mi czasami napisać coś ich oczami, ale Gosia zgodziła się to zrobić :) Mam nadzieję, że taka odmiana spodoba się Wam. A i pewnie jesteście ciekawi co to za prezent :D macie jakieś pomysły? W ogóle macie jakieś pomysły co do prezentu Jareda oraz Shannona dla Klaudii i prezentu dla Gosi? Hymmm?? :)

A i jeszcze jedno. Mozliwe, że nie wszyscy zauważyli... mam opcję odpowiadania na wasze komentarze, a zazwyczaj to robię, więc sprawdzajcie czy nie macie odpowiedzi :) Miłego czytania!

Tym razem rozdział dedykuję aniol_zly :)