Chapter 47 "Małe zakupy"

Chapter 47

"Małe zakupy"

 Stałam na lotnisku razem z Shannonem i ze zdenerwowaniem wpatrywałam się w ekrany przylotów. Na samej górze przy napisie „Londyn” widziałam wielki napis „opóźniony”. W pewnym momencie Shannon położył mi dłoń na ramieniu, aż podskoczyłam.

-          Spokojnie mała. Zaraz pewnie będą.

 Gdy to wypowiedział napisy na tablicy zmieniły się i w głośnikach oznajmiono, że w końcu samolot z Londynu bezpiecznie wylądował w Kalifornii. Odetchnęłam z ulgą i zaczęłam nerwowo tupać stopą o ziemię. Shannon widząc to zaczął się śmiać, że mam adhd, ale mi nie było do śmiechu. W końcu pasażerowie lotu 333 zaczęli wysypywać się do wyjścia z lotniska, lecz ja nie mogłam zauważyć wśród tych ludzi dwóch szalonych dziewczyn. Gdy w końcu wszyscy wyszli, ja już zaczęłam panikować.

-          Może wyszły z innymi?- zapytał Shannon.

-          Nie sądzę. Rozpoznałabym je.- odpowiedziałam mu zgryźliwie i zaczęłam zataczać koła nie mogąc się doczekać dziewczyn.

 Po 15 minutach moje zdenerwowanie osiągnęło punkt kulminacyjny. Właśnie chciałam iść do biura obsługi, by dowiedzieć się czy wszyscy pasażerowie dolecieli cali i zdrowi, gdy zobaczyłam dwie wysokie dziewczyny. Jedna z nich była blondynką, a druga szatynką wpadająca w czerwień. Ta druga szła z wysoko podniesioną głową rozglądając się po lotnisku i fotografując wszystko co ją otaczało, a pierwsza jeszcze miała przerażenie w oczach po locie samolotem. W końcu udało mi się do nich dotrzeć i krzyknęłam głośno.

-          Gosia! Jessy! Tutaj!

 Dziewczyny słysząc polski język, odwróciły się w moją stronę i radośnie uśmiechnęły. Nawet nie wiem jak, ale znalazłam się przy nich i je ściskałam.

-          Aua! Twój nikon wbija mi się w brzuch!- jęknęłam czując jak obiektyw chce mi zrobić dziurę w brzuchu.

-          Ale się cieszę, że tu jestem!!! I że cię widzę!- wykrzyknęła Gosia, a po chwili zamilkła wpatrując się w coś za mną.

-          Shaaaaannnnoooooooonnnnn!- usłyszałam okrzyk obydwu i mnie puściły, rzucając się wręcz na mojego wujka.

-          Fangirlsy!- krzyknęłam na nie, a one odwróciły głowy i wystawiły języki.

-          Zazdrosna!- odpowiedział Shann i przytulił dziewczyny.

Swoją drogą wyglądało to przekomicznie, bo Shannon ogólnie nie należał do najwyższych, a gdy dziewczyny, które były od niego wyższe o głowę się do niego tuliły, wyglądał na krasnala. Oczywiście pełnego image’u dopełniała broda, której nie cierpiałam, ale Shannon ją lubił, choć moim zdaniem to było po prostu lenistwo.

 Moje dziewczęta zostawiły Shannonowi bagaże do niesienia, a same poszły za mną do samochodu. Władowałyśmy się na tylne siedzenie i zaczęłam się wypytywać dziewczyn o wszystko co się działo u nich. W końcu biedny Shannon dotaszczył się do nas i z miną „ja ci jeszcze smarkaczu pokażę” pogroził mi palcem i usiadł za kierownicą. Po 50 minutach byliśmy w końcu w domu. Dziewczyny zatrzymały się przed niewielką willą braci Leto i popatrzyły na siebie z zachwytem. Weszliśmy do środka i przywitał nas zapach jedzenia. Niesamowicie głodna wpadłam do kuchni nie zdejmując butów i popatrzyłam na Jareda, który właśnie wyjmował coś z piekarnika.

-          O boże! Ty wiesz jak się tym posługiwać!- zaśmiałam się zdziwiona.

 Nagle jego twarz przybrała lekko czerwony odcień i zaczął na mnie krzyczeć.

-          Z butami do kuchni?! Zwariowałaś?! Wynocha natychmiast! Rozumu nie masz?!

 Uśmiechnęłam się radośnie i wybiegłam z pomieszczenia oznajmiając wszystkim, że na obiad dziś będzie lasania ze szpinakiem po vegańsku. Shannonowi trochę zrzedła mina, tak samo jak i dziewczynom dlatego bo nie wiedziały czego się po tym spodziewać. Ja jednak byłam dobrej myśli. W końcu szczerze mówiąc, nigdy na głos, on był praktycznie we wszystkim dobry, więc dlaczego miałby nie być w gotowaniu? On to nie ja, chociaż jakbym się bardzo postarała to potrafiłabym coś ugotować.

 Wróciłam do dziewczyn i zaprowadziłam je do ich pokoju. Stwierdziłam, że lepiej będzie jak rozlokują się same, więc wróciłam do kuchni. Jared stał oparty plecami o blat stołu i patrzył na mnie ze swoim półuśmieszkiem.

-          I co się uśmiechasz?- zapytałam.

-          Śmieję się z sytuacji. I z tego, że jestem ojcem.- odpowiedział podchodząc do mnie.- Jeden z największych paradoksów mojego życia. To kto jeszcze przyleci tutaj?

-          Lisa, Czarna, Lea, Madeleine i Kaja oraz Becia przylecą dwa dni przed moimi urodzinami, a Ania i Ciasto dwa dni wcześniej.- powiedziałam uśmiechając się radośnie.

-          Czy wszystkie są z Echelonu?- zapytał z lekka przerażony.

-          Nie. Becia nie jest, ale raczej was lubi.- zaśmiałam się, a on jeszcze bardziej zbladł.- Ej no, chyba się nie boisz fanów, co? Oni są normalni, nie za bardzo ciebie lubią, nie martw się.

-          Eee... normalni?

-          No dobra, są tacy normalni jak ja.- zaśmiałam się.- No może trochę mniej.

-          To chyba nie był dobry pomysł...- zaczął Leto, lecz Shannon wpadł do kuchni i ze śmiechem mu przerwał.

-          Świetny pomysł! Ktoś w końcu cię nie lubi! Normalnie w to nie wierzę!

 Wyszczerzyłam zęby i przybiłam piątkę z Szynkiem. Młodszy Leto pokręcił znacząco głową i minął nas mówiąc, że wychodzi z domu na spacer.

-          Shannooooon!- zwróciłam się do wujka.

-          Co?- zapytał patrząc na mnie z wyczekiwaniem.

-          Wiesz... Zróbmy dziś imprezę, co?

-          Co?- znów zapytał.

-          Musimy więc jechać do sklepu, nie?

-          Zaraz... o nie! Nie jadę.

-          A mogę twój samochód?- zapytałam robiąc słodkie oczka.

-          Przecież ty nie umiesz prowadzić.

-          Ale Jessy umie!- skłamałam.

-          W takim razie zawiozę was do sklepu, ale to za godzinę.

-          Ok.- powiedziałam ucieszona i pocałowałam go w policzek po czym szybko wybiegłam z kuchni i wpadłam do pokoju dziewczyn.

 Siedziały obydwie na łóżku i oglądały jakiś album. Pomimo tego, że wcześniej się nie znały jakoś dosyć szybko załapały wspólny język. Zaciekawiona podeszłam do nich i zobaczyłam, że trzymają w rękach album ze zdjęciami braci Leto, jak byli mali.

-          Jaki on był słodki!- powiedziałam wskazując zdjęcie na którym Jared siedział w śniegu z obrażoną miną.

 Czapka z pomponem tkwiła na jego główce, a on siedział z założonymi rękoma, wywaloną dolną wargą i zapłakanymi, zapuchniętymi oczami.

-          Noooo!- odpowiedziała Gosia wpatrując się w jego zdjęcia jak w 8 cud świata.- Mały Jaredzik!

-          A patrz na to! Hahaha! Shannon ściągający gacie Jaredowi. O boże... Zaraz umrę ze śmiechu!- wykrzyknęła Jessy, starając się złapać oddech w chwilach wolnych od ataków śmiechu.- Nie no, Shannon zaszalał!

 Po godzinie Shann przyszedł do pokoju dziewczyn, by zawołać nas na dół, ale zastał całą naszą trójkę leżącą na łóżku i płaczącą ze śmiechu.

-          O boże! Ja chyba umieram!- jęczała Jessy, starając się uspokoić, ale jej się to nie udawało, bo gdy tylko łapała oddech to Gosia zaczynała się śmiać i tak wszystkie trzy śmiałyśmy się z niczego.

-          Tutaj jest rozpylony jakiś gaz rozweselający, czy już coś brałyście?- zapytał niepewnie Leto stojąc w progu.

-          Spoko Shann, to jest u nas normalne.- powiedziałam podnosząc się.

-          Ale normalnie to nie wyglądasz.- powiedział uśmiechając się złośliwie.

 Popatrzyłam w lustro i zobaczyłam, że jestem czerwona na twarzy, oczy mam zaszklone, a włosy potargane. Widząc siebie w takim stanie znów zaczęłam się śmiać, a dziewczyny mi zawtórowały. Szynek pokręcił powątpiewająco głową i powiedział, że daje nam 15 minut na ogarnięcie się, bo inaczej on się nie rusza do sklepu. Będąc pod tak wielką presją spóźniłyśmy się tylko 10 minut. Shann trochę marudził, ale w końcu ruszyliśmy spod domu.

 Droga do sklepu była niedaleka, ale z powodu godzin szczytu i przeogromnych korków z nimi związanych jechaliśmy dosyć długo. W pewnym momencie wujek włączył radio i zaczęło się. Akurat leciał Bon Jovi z piosenką „Have a nice day”. Popatrzyliśmy się na siebie i Shann podgłośnił piosenkę, a my zaczęłyśmy śpiewać. Po chwili nawet i on się dołączył i już cały rozśpiewany samochód skakał w miejscu, tak się rozkręciliśmy.

-          Haaaaaveeeee aaaaaaaaaa niiiiiiceeeeeee daaaaaaayyyyy!- ryknęliśmy i zaczęliśmy się śmiać.

-          Chodźcie, założymy chór wokalny!- zaproponowała Gosia.- Shann, zbijesz na tym większą kasę niż na Marsach!

-          Hahaha! I co, on ma być głównym wokalem?- zaczęłam się śmiać.

 Shannon by potwierdzić moje słowa zaczął wyć „you’reeeeeee beautiiifuuuuuullllll! You’reeeeeee beautifuuuuuulll...ekhem... I aaaaaaaammmm beauuuutifuuuuullll it’ssssssssss trueeeeeeee!”. To był moment kiedy wszystkie dosłownie umierałyśmy.  W życiu brzuch mnie tak nie bolał jak wtedy.

 Po 30 minutach zatrzymaliśmy się na parkingu i Shannon wyrzucił nas przed wejściem, samemu szukając wolnego miejsca parkingowego. Weszłyśmy do ogromnego supermarketu i do razu dorwałyśmy się do koszyków. Każda wzięła swój i z diabelskimi uśmieszkami zaczęłyśmy buszować po sklepie. Shannon tego dnia miał się bardzo wykosztować. Ustaliłyśmy, że Gosia pójdzie po napoje, Jessy po jakieś słodycze i chrupki, a ja normalne jedzenie. Po 20 minutach zakupów i zastanawiania się, który melon jest lepszy usłyszałam, że dzwoni mi komórka. Popatrzyłam na nią i zauważyłam, że to jest prywatny numer, więc prawdopodobnie Shannon.

-          Taaak?- zapytałam ważąc 5 dużych zielonych jabłek.

-          Nie wiesz od czego jest telefon?!- tak, z całą pewnością Szynek.- Mniejsza, gdzie jesteś?

-          A jak myślisz?

-          Boże... Jesteś bardziej podobna do Jareda niż ja.

-          Ej spadaj!- odpowiedziałam wkładając siatkę z owocami do koszyka.- Będę przy marchewkach.

 Rozłączyłam się i zobaczyłam wtedy, że jakiś prywatny numer dzwonił do mnie, aż 17 razy, a ja nie zamierzałam go odebrać. Hah, Shannon musiał się nieźle nasłuchać Placebo, haha. W końcu doszedł do mnie i popatrzył na zawartość koszyka.

-          Gosia i Jessy to też wegetarianki?

-          Nie...

-          To gdzie jest normalne jedzenie, które nie zwie się trawą?!

-          Trzymaj koszyk i wybierz coś. Ja idę pomóc dziewczynom.

 Leto coś tam mruczał pod nosem, ale zabrał koszyk i skierował się w stronę działu z wędlinami, a ja poszłam szukać Jessy. Oczywiście natychmiast ją znalazłam w dziale ze słodyczami. Pół koszyka już było zapełnione, a ona stała przed półką z ciastkami i zastanawiała się które wziąć. Czy waniliowe czy czekoladowe.

-          Co tak kontemplujesz? Bierz obydwa!- zaśmiałam się i zaczęłam wrzucać do środka przeróżne słodycze.

 Gdy w końcu w koszyku było wszystko, co lubiłyśmy zaczęłyśmy się kierować w stronę napojów, gdzie powinna znajdować się Gosia. Znalazłyśmy ją przy sokach. Ta z kolei trzymała dwa kartony soku pomarańczowego i próbowała wybrać pomiędzy dwoma firmami soku.

-          Weź ten po lewej.- powiedziałam.- Jest lepszy.

-          Ale droższy...

-          Shannon płaci.- odpowiedziałam i zaczęłam się śmiać.- Dobra, to co ty tam masz?- zapytałam zaglądając do koszyka.- Zgrzewka coli, zgrzewka wody, 6-pak piwa, 2 butelki nestea, opakowanie red bulli, 3 soki pomarańczowe, jeden wiśniowy i jeden wieloowocowy. No i oczywiście 2 butelki wódki, 6 breezerów i absynt. Zaszalałaś kobieto!

-          A champana może?- zaproponowała Jessy.

 Podeszłam z nią do półki z alkoholami tego rodzaju i w końcu po długich 10 minutach debat i przemyśleć wzięłyśmy 3 szampany. Wtedy też dołączył do nas Shannon. Stanął przed nami i pełen powagi zapytał czy upadłam na głowę.

-          Już dawno!- stwierdziłam.- Oj Shann, proszę. To będzie fajna impreza, weźmiesz zaprosisz swoich kolegów, Jared swoich, ja mam dziewczyny, o Tomo z Vicky niech przyjdą i będzie super!

-          Jasne, tylko czy ty widzisz ile tego tu jest?! Chcesz żebym wykupił cały sklep?

-          Nie, tylko to co jest w wózkach. Oj Shannon, proszę.- jęknęłam robiąc oczy jak kot ze Shreka, a jak to nie działało to wbiłam łokcie w boki dziewczyn i Shannon musiał zmierzyć się z 3 spojrzeniami.

-          No dobra, już dobra.- mruknął zrezygnowany.- To chodźmy już do wyjścia. Poniak mnie zabije.

-          Ihahahahaha!- zaczęłyśmy rżeć i po chwili wszystkie trzy umierałyśmy ze śmiechu leżąc na wózkach, a perkusista stał obok robiąc facepalm’a.

 W końcu doszliśmy do kasy i nie wiem jakim cudem, ale jakimś na pewno zapłaciliśmy tylko dobry tysiąc dolarów za wszystko. Najgorsze było dopiero przed nami. Co prawda Shannon miał wielki samóchód, ale na nasze zakupy wydawał się za mały. Gdy cały bagażnik był pełny, kazaliśmy dziewczynom usadowić się z tyłu i zaczęliśmy wkładać na tylne siedzenie siatki z zakupami. Ostatecznie cały bagażnik i tył był wypełniony jedzeniem i napojami. Tylko Shannon miał luz, a to tylko z powodu tego, że był kierowcą.

-          Jareda nie ma w domu, to dobrze.- stwierdził perkusista patrząc, że czarne bmw zniknęło z podjazdu.

 Wyszedł z auta i otworzył mi drzwi oraz dziewczynom zabierając nam kilka siatek tak byśmy mogły wyjść z pojazdu. Same wzięłyśmy torby z zakupami i powędrowałyśmy za gospodarzem w stronę wnętrza domu. Shannon oczywiście w porę sobie przypomniał, że klucze ma w przedniej kieszeni spodni, a ręce ma zajęte. Tak więc stanęłyśmy obok niego obserwując jak chwyta torby w zęby i próbuje kciukiem wyjąć klucze przy okazji opierając się o drzwi. Gdy prawie mu się udało, drzwi otworzyły się i Shannon poleciał jak długi na trawnik. W wejściu stanął zaskoczony Jared i popatrzył na leżącego na plecach Shanna. Po sekundzie ocknął się i od razu podszedł do niego, by pomóc mu wstać.

-          Przepraszam braciszku...- zaczął i wtedy zobaczył plastikowe torby.

 Przeniósł wzrok na nas, a raczej na nasze ręce i puścił Shannona i ten znów upadł na trawę.

-          Nosz kuuurwa!- wykrzyknął Shannon.- Jared pojebało cię?!

-          Chyba ciebie! Dlaczego nie wzięliście ekologicznych toreb! Mamy ich od cholery, ale ty ciągle wolisz zaśmiecać środowisko!

-          Jared, zapomnieliśmy toreb, przepraszamy.- powiedziała Jessy.

-          A poza tym chyba byśmy się nie zapakowały w ekologiczne...- stwierdziła Gosia.

-          A ja nie zamierzam za nic przepraszać.- powiedziałam kładąc torby na ziemi i podchodząc do Shannona, który nadal siedział będąc w szoku na trawie.

 Podałam mu dłoń i z moją pomocą w końcu wstał. Przeszliśmy z Shanimalem obok Jareda, ja podnosząc szybko torby z ziemi, i udaliśmy się do kuchni. Oj byłam na niego niesamowicie wściekła zresztą brat też. Ale co zrobić kiedy człowiek jest na tym punkcie przewrażliwiony. Dodatkowo ma rację. Zostawiliśmy torby na stole i wyszliśmy przed dom wcześniej mijając się z dziewczynami. Dobre 30 minut zajęło nam samo noszenie rzeczy i ich rozdzielanie. Po kilkunastu minutach znów przyszedł do nas Jared, lecz tym razem przeprosił nas za swoje zachowanie, ale oczywiście i tak musiał zaprezentować nam swój wykład o ekologii. Gdy wszystko uporządkowaliśmy, Leto usiedli na kanapie w salonie i zaczęli o czymś dyskutować, a my wdrapałyśmy się po tych kilku schodkach na piętro i dotarłyśmy do pokoju. Gdy zobaczyłyśmy łóżko, padłyśmy na nie i tak leżałyśmy w ciszy. Po około godzinie ocknęłam się i popatrzyłam na dziewczyny. One także spały. Przetarłam oczy i wstałam z łóżka. Przygładziłam włosy i wyszłam z ich pokoju. O mało co nie spadłam ze schodków, bo oczywiście o nich zapomniałam i znalazłam się w salonie. Jared leżał na kanapie czytając książkę, a Shannon grał na playstation. Usiadłam przy nogach Jareda i zaczęłam czytać tytuł książki, którą trzymał.

-          I jak tam impreza?- zapytał odkładając ją na stolik i podkładając ręce pod głowę, wpatrywał się we mnie.

-          A śpią. Te zakupy były niesamowicie męczące.- powiedziałam.

-          Widziałem, że chyba pół sklepu wykupiliście. Shann powiedział, ze to na imprezę, ale jakoś jej nie widzę.

-          Jutro się ją zrobi. Oj proszę cię, nie bądź na mnie zły.- poprosiłam go widząc, że ciągle jest zły za te torby, a pewnie też za rachunek.

-          Nie jestem zły. Po prostu nie podoba mi się to, że są obcy ludzie w moim domu i to nie na imprezie...

-          No sorry, ale sam się zgodziłeś, zresztą to był twój pomysł...

 Leto zmienił pozycję na siedzącą i objął mnie ramieniem. Położyłam głowę na jego ramieniu, a on zwrócił się do Shannona.

-          Bracie, chodź przytul się w tym rodzinnym uścisku.

 Shannon jednak był tak pochłonięty grą, że nawet nie drgnął.

-          Chodź na spacer.- zaproponował młodszy z braci.- Jakby coś to Shannon przecież tu będzie, więc dziewczyny będą mogły do niego przyjść.

-          No nie wiem... Shannon to pewnie nawet by nie zauważył, że dom płonie, a co dopiero, że dziewczyny czegoś od niego chcą.- stwierdziłam.

 Jak na potwierdzenie moich słów Shanimal zaczął wykrzykiwać przekleństwa, że ktoś tam mu zajechał drogę w wyścigu.

-          Ale jesteś agresywny.- stwierdziłam klepiąc go w ramię.

 Odwrócił się do mnie zdejmując słuchawki.

-          Co?

-          Agresywny jesteś.- powtórzyłam.

-          Nie grałem od 3 dni na moim skarbie, dlatego. Jared zrobił kilka dni wolnego od instrumentów. Gdzieś muszę się wyżyć.

-          To nie możesz pobiegać?- zapytałam uśmiechając się.- Nawet nie słyszałeś, jak do ciebie mówiliśmy!

-          Mówiliście?- zapytał zaskoczony, a ja z Jaredem, jak na komendę zrobiliśmy facepalm.

-          Dobra, chodźmy na ten spacer, a ty Zwierzaku pilnuj dziewczyn.- powiedziałam klepiąc go po ramieniu.

-          Spokojna twoja rozczochrana.- zaśmiał się wracając do gry na playstation.

Wzięliśmy z Jay’em skórzane kurtki, bo dzień był wyjątkowo chłodny i wyszliśmy przed dom.

-          Mam pomysł.- stwierdził w pewnej chwili Jared i biegiem wrócił do domu.

 Czekałam na niego nie dłużej niż 2 minuty, gdy ponownie pojawił się obok mnie. Wskazał ręką na samochód i zaczął ze swoim chytrym uśmieszkiem podrzucać kluczami do samochodu.

-          Wiesz, że ja już się boję?- zapytałam wsiadając do środka pojazdu.

-          Wiem.- odpowiedział nadal się złowieszczo uśmiechając, ale w końcu i on znalazł się w samochodzie.

 Lecz nie odpalił silnika. Siedział i czekał. Gdy już miałam zapytać co się dzieje, z domu wyszedł Shannon wraz z moimi przyjaciółkami. Dziewczyny były na wpół przytomne, ale i ciekawe. Usadowiły się z tyłu i po chwili dołączył do nich Shannon. Jared w końcu włączył silnik i nacisnął przycisk do otwierania bramy. Powoli wycofał się tyłem na drogę i zamknął bramę, po czym ruszył z kopyta przed siebie. Przez całą drogę uśmiechał się do siebie zagadkowo, ale nie pisnął nawet słówkiem. Za to Shannon gadał jak najęty. Nie wiem co mu się stało, bo z reguły był cichym człowiekiem, ale... Zaczęłam się skupiać na tym co mówi i w końcu zrozumiałam temat.

-          Mówisz, że taka przesłona byłaby lepsza?- zapytał się Jessy.

-          Tak, zdecydowanie. Zdjęcie będzie ciut jaśniejsze i dzięki temu zobaczysz szczegóły.

-          Wiesz co... Zrobimy sobie pojedynek fotograficzny, co ty na to?- zaproponował Shanimal.

-          Teraz?

-          Nie. Zrobimy konkurs. Pierwszym etapem będą zdjęcia w plenerze, a drugim w studiu, co ty na to?

-          Brzmi ciekawie.- zainteresowała się dziewczyna.

-          Postaram się załatwić studio w przyszłym tygodniu i modelki.

-          Wolę fotografować twojego brata.- odpowiedziała z uśmiechem.

-          Ha!- Jared zaczął się śmiać.- Widzisz? Mnie chce fotografować!

-          O nie... sodówa znów mu uderzyła do głowy.

-          Ja też chcę zdjęcia.- powiedziałam.

-          I ja!- wykrzyknęła Gosia.

-          Ok.- uspokoił nas Shannon.- Wszyscy będziecie mieli zdjęcia i to ja wygram ten konkurs.

-          Zobaczymy.- powiedziała z tajemniczym uśmiechem Jessy.

W końcu po 30 minutach drogi zatrzymaliśmy się na jakimś totalnym zadupiu. Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam zielone łąki ogrodzone białymi płotami. Od razu przykleiłam się do szyby i patrzyłam na to wszystko przez okno do póki Jared nie powiedział, że mamy wysiąść. Rozejrzałam się wokół siebie i zauważyłam ładny zadbany budynek, z którego wyszedł jakiś siwowłosy mężczyzna. Jared od razu do niego podszedł i zaczęli się witać. Po chwili kiwnął na nas ręką i razem z Shannonem podeszliśmy do nich.

-          Hej Shannon!- przywitał się mężczyzna.

-          Siemano Mathias! Idę się rozejrzeć po okolicy.- mruknął, a starszy facet uśmiechnął się do niego przyjaźnie.

-          Przy lesie jest fajne miejsce. Idź obadaj teren.

 Perkusista pokiwał głową i odszedł. Siwowłosy zwrócił swój wzrok na nas, a Jared zaczął nas przedstawiać.

-          To jest Jessy, Gosia i Klaudia. Ta ostatnia to moja córka.

-          Witam drogie panie w Rosewood! Nazywam się Mathias Werth.- przywitał się z nami ściskając nasze dłonie, a potem zwrócił się ponownie do Jay’a.- Nie wiedziałem, że masz dziecko. Z kim wpadłeś?- zapytał ze śmiechem.

-          Z nikim. Nie jestem jej biologicznym ojcem, a sama historia jest długa jak nasza ostatnia trasa koncertowa.- powiedział ze spokojem Jared.

-          Okej, pogadamy, gdy one zaczną jeździć, a my będziemy się nudzić.

-          Będziemy jeździć konno?- zapytała niepewnie Gosia.

-          To Jared wam jeszcze nic nie mówił?- zapytał się nas Mathias.

 Pokręciłyśmy przecząco głowami, a mężczyzna uśmiechnął się szeroko ukazując wszystkie swoje idealne zęby.

-          Macie mieć sesję zdjęciową na moim najpiękniejszych skarbach. Z tego co zrozumiałem wszystkie jeździcie konno, a nawet startujecie w zawodach. Zaraz przydzielę wam moje aniołki i będziecie mogły ruszać.

-          A Jared ty nie?- zapytałam.

-          Nie... ja muszę porozmawiać z Mathe.- powiedział.- No dobra, to szybko bo nas noc tutaj zastanie i nie zrobimy zdjęć.

-          Ale... ja nie jeździłam od kilku lat...- szepnęła wystraszona blondynka, jednak nikt nie zwrócił na to uwagi.

 Mężczyźni ruszyli z przodu, a my dziewczyny wymieniłyśmy się ze sobą zdziwionymi spojrzeniami. Weszłyśmy do ładnej zadbanej stajni. Werth wziął jakiś zeszyt do ręki i przejrzał go po czym zwrócił się do nas.

-          Jessy, tak?- moja przyjaciółka potwierdziła przytaknięciem głowy.- Ty dostaniesz moją ślicznotkę Jenni van Bellonce – Con. To jest fryzka, która stoi w ostatnim boksie po lewej. Szczotki znajdziesz przy boksie, a sprzęt ci sam przyniosę. Jest grzecznym koniem, podaje wszystkie nogi, wręcz możesz jej przechodzić pod brzuchem. Gosiu, ty dostaniesz Vertigo. Stoi w boksie naprzeciwko Jen. To siwy andaluzyjski wałach, także należy do tych spokojniejszych. A ty Leto.- tu o dziwo zwrócił się do mnie.- Pójdziesz ze mną po Avalon.

 Tak więc dziewczyny zostały w stajni, a ja poszłam za mężczyzną, który okazał się być zarówno właścicielem jak i trenerem w tej stajni. Weszliśmy na jeden z tych zadbanych padoków, a on zagwizdał. Chwilę później przybiegła do nas kasztanowa arabka, jednak ku mojemu zdziwieniu kulała. Mathias od razu pogłaskał ją i zaczął oglądać jej nogi.

-          Ech złociutka. Czy ty zawsze musisz sobie coś zrobić na pastwisku, gdy jest na nim Gerda?- powiedział do kobyły, która trąciła go pyskiem w ramach przeprosin.- Cóż... W tym wypadku muszę dać Ci innego konia. Hym... Lubisz ujeżdżeniowce?

-          Oczywiście!- odpowiedziałam szybko.- Dresaż to moja ulubiona dyscyplina sportowa.

-          Okej, to dam ci Revenge. To ogier, którego kupiłem...w Polsce o ile pamiętam. Rasa małopolska z Michałowa. Nie wiem czy coś ci to mówi, ale Jay wspominał, że jesteś Polką.

-          Oczywiście, że mi mówi. Jedna z najlepszych stadnin arabskich w Polsce i na świecie. Jego prawdziwe imię to Rywers... Rewers jakoś tak. No nie ważne, już ma zmienione na Revenge. Pod siodłem zachowuje się w porządku, jednak uważaj jak będziesz go czyścić. Ma łaskotki na brzuchu i strasznie nie lubi zakładania ogłowia, ale raczej sobie z nim poradzisz. On stoi w drugiej mniejszej stajni.

 Właściciel zaprowadził mnie do malutkiej stajenki na 5 boksów. Także tu było niesamowicie czysto i zadbanie, lecz wszystko wyglądało na starsze. Pokazał mi ślicznego karego konia ze zgrabną gwiazdką na pysku, a potem zostawił przy boksie szczotki oraz siodło ujeżdżeniowe z ładnym czarnym ogłowiem. Weszłam do boksu konia wpierw uprzedzając go o moim wpraszaniu się do jego bezpiecznego mieszkania. Konik od razu podniósł głowę do góry i z przyjaźnie nastawionymi uszami do przodu czekał na to aż do niego podejdę. Wystawiłam dłoń, którą on powąchał. Od razu po tym przywitaniu zaczął szukać jakichś smakołyków po kieszeniach. Poklepałam go po szyi i przejechałam dłonią po jego grzbiecie. Koń był przepiękny. Wysportowany, smukły i wydawał się taki delikatny. Widać było, że dużo ma w sobie krwi arabskiej, ale gdy się patrzyło w jego oczy widziało się siłę i niespotykaną dzielność. Zdjęłam z niego derkę i wzięłam do ręki miękką szczotkę i zaczęłam czyścić jego sierść z kurzu, który się zebrał pod nakryciem. Gdy doszłam do brzucha uważniej i delikatniej dotykałam go tą szczotką, a ogier tylko raz trącił mnie pyskiem z uszami położonymi po sobie. Wyczesałam mu ogon i grzywę, które miał naprawdę imponujące. Tak zadbanego konia dawno nie widziałam. Następnie założyłam mu ogłowie. Na samym początku wziął pysk wysoko w górę, lecz udało mi się złapać go w końcu za kość nosową i tak założyłam mu tranzelkę. Gotowa wyprowadziłam go przed stajnię i zdałam sobie sprawę, że nie mam na sobie nawet bryczesów. Ogier zniecierpliwiony moim staniem w miejscu, zaczął się wiercić, więc ruszyłam w kierunku głównej stajni. Gdy doszłam na miejsce, już wszyscy byli gotowi. Dziewczyny miały na sobie śliczne suknie, Jessy całkowicie czarną, a Gosia białą. Wyglądały jak dwa przeciwieństwa siebie. A ja stałam tak w jeansach i patrzyłam na dziewczęta siedzące już na koniach. Jakiś chłopczyk, najwyżej 11 letni trzymał na białej lonży andaluza, jako że blondynka nie była pewna swojej jazdy.

-          Ładnie, ładnie, a ja?- zapytałam podchodząc z ogierem, który bardzo się zainteresował karą kobyłą na której siedziała moja przyjaciółka.

-          Cholera... wiedziałem, że o czymś zapomniałem.- jęknął Mathias patrząc na mój strój.- Jared, potrzymasz go?- zapytał mojego ojca wskazując na konia.

-          Nie ma sprawy.- odpowiedział aktor, a ja poszłam razem z właścicielem do domku obok stajni.

 Mężczyzna przepuścił mnie w drzwiach i zaczął rozglądać się po pomieszczeniu. Było w nim wiele strojów, jakichś rekwizytów i innych dziwnych przedmiotów. Z niemym pytaniem wpatrywałam się w to wszystko, próbując zrozumieć po co komu taka garderoba w stajni. Jakby czytając mi w myślach, Mathias zaczął mi opowiadać skąd to ma.

-          Wiele z moich koni, to zwierzęta filmowe. Grały w przeróżnych dziełach, dodatkowo często robione są u nas sesje do magazynów czy reklam telewizyjnych. Te rzeczy, które tu widzisz to prezenty, które dostajemy w zamian za wypożyczanie koni. Co prawda płacą nam, ale nie bierzemy za to jakichś ogromnych pieniędzy. No i się uzbierało trochę tych dodatków. Tylko nie mam pojęcia co tobie dać do Revenge. Nic nie pasuje.- mruknął przebierając w strojach.- Dobra, mam pomysł!- nagle się zerwał i popatrzył na mnie z uśmiechem.

 Stanął przede mną i zaczął mi się przyglądać. Wziął pogładził moje włosy z zamyśloną miną i po chwili zniknął w kącie tego pomieszczenia. Zaciekawiona stałam i czekałam na to co przyniesie. No i pojawił się po chwili trzymając w rękach skórzany gorset z ćwiekami powbijanymi w ramiona i parą okropnie długich kozaków. O nie...

-          Przebierz się w to i pokaż mi. Mam nadzieję, że rozmiarowo będzie dobry.

 Szybko znalazłam się w toalecie i zaczęłam zakładać te skrawki materiału. I muszę przyznać, że zaczęło mi się to podobać. co prawda, uważam że mam za grube uda do tego stroju, lecz od czego jest photoshop? Wyszłam w tym ubraniu, by pokazać się właścicielowi stajni, a on widząc mnie pokiwał akceptacyjnie głową. Wziął jeszcze do ręki szczotkę do włosów i natapirował mi je. Na głowę założył mi czarny cylinder, który skojarzył mi się ze Slashem i powiedział, że jestem już gotowa. Wyszłam tak w pomieszczenia i od razu zrobiło mi się zimo. W końcu to była zima, a ja stałam w jakimś skąpym stroju. Dobrze, że miałam na sobie skórzaną kurtkę. Podeszłam pewnym siebie krokiem do Jareda, który zagwizdał na mój widok.

-          Podobasz mi się w tym stroju.- powiedział z tym swoim brudnym uśmieszkiem.

-          Uznam to za komplement.- odpowiedziałam i próbowałam wejść na ogiera, ale on nie dość że kręcił się jakby miał robaki w... to jeszcze moje buty mi w tym przeszkadzały.

-          Podsadzę cię.- stwierdził Leto i wrzucił mnie na konia.

 Szybko uregulowałam strzemiona i złapałam za wodze. Koń od chwili gdy na niego wsiadłam zaczął z uwagą słuchać moich poleceń. Zadowolona ruszyłam swobodnym stępem w kierunku łąki na której miałam spotkać resztę. Przy okazji Mathias mówił mi jak mam reagować, gdy Revenge zobaczy konie, czego nie próbować na nim robić i ogólnie dał mi wiele przydatnych wskazówek. No i się zaczęło. Shanimal robił nam zdjęcia a my się popisywałyśmy na koniach. Każdy z tych koni umiał jakieś specjalne sztuczki. Na przykład Vertigo potrafił się kłaniać. Gosia na początku była wystraszona, ale w końcu zaczęła się rozluźniać i wyszły naprawdę ładnie zdjęcia. Koń Jessy za to miał piękne akcje nóg i stawał dęba. A mój potrafił wszystkie sztuczki ujeżdżeniowe. Do tego pod koniec, Jared przyniósł gitarę elektryczną i kazał mi trzymając tę gitarę zmusić konia do stanięcia na tylnich nogach. Gdy po wysłuchaniu wskazówek właściciela, zrobiłam wszystko jak trzeba, ogier podniósł swoje przednie nogi, a ja odruchowo przykleiłam się do jego szyi o mało co nie upuszczając gitary z „ja pierdooole!”. Za drugim razem zrobiłam to już o wiele pewniej. Oddałam instrument Jaredowi i Shannon poprosił jeszcze o ostatnie ujęcie, jak wspinamy się ale bez gitary. Poklepałam spienionego już konia po szyi i dałam mu znak do dębowania. Tym razem zrobił to bardzo wysoko, bijąc powietrze przednimi kopytami. Nagle usłyszeliśmy jakiś strzał, a mój ogier w akcie paniki cofnął się na tylnich nogach o krok do tyłu i przewrócił na bok. Pamiętam dokładnie jak leciałam, by po chwili znaleźć się na ziemi przygnieciona ciałem konia. Ogier jednak szybko się podniósł zostawiając mnie leżącą na ziemi. To wszystko wydawało mi się jakby było w zwolnionym tempie. Leżałam na plecach i wpatrywałam się w ciemniejące już niebo. Trudno mi było oddychać, czułam się jakbym była przygnieciona wielkim głazem. Po chwili przy mnie pojawił się przerażony Jared i Shannon.

-          Żyjesz?- zapytał Szynek z aparatem w dłoni.

-          Chyba tak.- odpowiedziałam.

-          Rusz nogami i rękoma.- poprosił drżącym głosem Jay.

 Zrobiłam to i po chwili leżenia, zaczęłam się podnosić. Prawa noga, na którą zwalił mi się kary koń bolała mnie tak bardzo, że ledwo co na niej mogłam stać. Uwiesiłam się na ramieniu Jareda i z jego pomocą zaczęłam iść w kierunku stajni. Mathias trzymał konia i podążał za nami.

-          Weź poczekaj. Wsadzę cię na niego, byś nie musiała się męczyć.- stwierdził widząc to jak kuleję.

 Zgodziłam się i już po chwili jechałam na grzbiecie konia prowadzona przez Jareda, którzy trzymał go za wodze. Nadal był wystraszony moim upadkiem. Dziewczyny w milczeniu jechały za mną na swoich rumakach, Gosia już bez lonży. Shannon szedł razem z Werthem z przodu, wyprzedzając nas o dobrych kilkanaście metrów. Pochyliłam się nad szyją konia i poklepałam go po niej.

-          Nie martw się, nic się nie stało.- wyszeptałam do zwierzaka, który od razu zastrzygł uważnie uszami.

 Jared tylko spojrzał na mnie pytająco, bo powiedziałam to po polsku, ale ja tylko odpowiedziałam mu lekkim uśmiechem. Westchnął i nadal co chwila na mnie patrząc szedł przed siebie. Kłusem podjechała do mnie Jessica i zapytała czy wszystko jest w porządku.

-          Tak. Już mnie nawet przestała boleć noga.- odpowiedziałam jej w naszym ojczystym języku.- Trochę tylko plecy, ale przestaną. Nic mi się nie stało na szczęście. A jak to wyglądało z boku?

-          Nie za fajnie. Przewrócił się na ciebie i myśleliśmy, że cię zupełnie zmiażdży. Ale jak widać, twarda z ciebie sztuka.- zaśmiała się.

-          A no prawda. Ale niespodziankę nam zrobili, co?

-          To ty o tym nie wiedziałaś wcześniej?- zapytała Jess.- Myślałam, że tylko my dwie o tym nie wiemy. Nie powiem, nie myślałam, że coś takiego mnie spotka z rąk Leto.

-          Potrafią pozytywnie zaskakiwać.- poparłam ją i uśmiechnęłam się do Jareda, który robił naburmuszoną minę nic nie rozumiejąc z naszej rozmowy, prócz pewnie swojego nazwiska.

 Przed stajnią, Jared ściągnął mnie z konia, uważnie stawiając na ziemi. Momentami miałam wrażenie jakby miał się połamać pod moim ciężarem, co mi się wcale nie spodobało. Chyba muszę się zacząć odchudzać. Ten jedenastoletni chłopczyk zabrał mojego konia do stajni, a dziewczyny poszły rozebrać swoje. Mathias stwierdził, że pomoże blondynce i tak oto zostałam sama z braćmi Leto. Shannon oddał swojego Nikona Jaredowi i wziął mnie na ręce by zanieść do samochodu. Co prawda już mogłam normalnie chodzić, ale... powykorzystuję starszego Leto, a co tam. Gdy posadził mnie na tylnim siedzeniu, przy drzwiach pojawił się Jared z moim normalnym strojem i kocem.

-          Przykryj się, bo zamarzniesz.- powiedział patrząc na mnie pierwszy raz jak na bardzo bliską i ważną dla niego osobę.

 Nic nie mówiąc, przykryłam się materiałem i czekałam na resztę. Gdy dziewczyny już wsiadły do środka, podszedł do nas jeszcze Werth i pożegnał się z nami, zapraszając znów. Pomachaliśmy mu i odjechaliśmy. Wszystkie trzy w drodze powrotnej zasnęłyśmy, więc Leto nie mieli wyjścia i musieli nas obudzić, gdy dojechaliśmy do domu. Dziewczyny były trochę speszone tym, że zasnęły, ale wiedziałam, że jeszcze kilka dni i minie ich nieśmiałość przy braciach Leto.

 _______________________

Zaskoczeni? Ja także :) Coś ostatnio za często dodaję te rozdziały :P 48 też już jest praktycznie napisany. I kawałek 49 także :) Szaleństwo, co? Na gwiazdę pewnie nie będę miała co dodać. Hehe. No mniejsza. Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Większość pisałam prawie rok temu, więc różnica niewielka w jakości może być, ale mam nadzieję, że niektóre poprawki jakoś ulepszyły jego jakość. Co do Jareda i jego rozmyślań o stracie przez K. konia. Właśnie chciałam pokazać jak większość ludzi reaguje na to, gdy ktoś traci konia. I to jeszcze nie własnego. „To tylko zwierze, czym się przejmujesz”, takie słowa słyszę chyba najczęściej. Impreza urodzinowa będzie dopiero w 49 rozdziale, więc jeszcze sobie poczekacie. Ale za to kolejny rozdział *__* jak go pisałam miałam niesamowitego banana na twarzy. Kasiu dziękuję za te ciepłe słowa :) Lea bardzo mi się podoba, ze zauważyłaś, że Jay mógł powiedzieć cokolwiek innego niż „kocham cię”, a jednak powiedział właśnie to :) Jared ma o wiele lepszy prezent niż Tequilla dla K. Oj wierzcie mi. Przynajmniej dla mnie byłby ;) Foxlater zauważyła jedną ważna rzecz. Są dwa obozy fani i antyfani Fancy :D Za to jeśli chodzi o Ciastko i Szynkę… już w 48 rozdziale będzie trochę o nich. Disgrracee, a o jakie koncerty pytasz? Marsów czy ogólnie o wszystkie? Bo tych wszystkich to było tyle, że nie zliczę. Mniej więcej w roku jestem na ok 50 koncertach? Czasem więcej, czasem mniej. A chodzę nie od 2004 roku? Coś w ten deseń. Adka. Ja piszę opo dla siebie. Publikuje to dla Was, bo widzę że sprawia to Wam przyjemność. A skoro publikuję czekam też na odzew. Mam jakichś 30 czytelników a widzę 10 komentarzy? Czy to naprawdę tak trudne napisać kilka zdań i sprawić mi przyjemność? Chyba nie… skoro ja mogę dla was pisać, to Wy też mozecie dla mnie, nie? ;)

Tym razem dedykacja idzie do Nessy F. :)