Chapter 7 "Obiad z Shaniastym"

Chapter 7

"Obiad z Shaniastym"

Żeby tego wszystkiego było mało. Kolejnego dnia z samego rana poszedł ze mną do ambasady polskiej załatwić wszystkie formalności i wyjaśnić sytuację. Cała sprawa nie trwała dłużej niż 2 dni i to tylko dzięki znajomości aspektów prawnych przez Shannona. Byłam w przeogromnym szoku, że to on a nie jego młodszy brat lepiej znał się na prawie, ale... widać miałam jeszcze lepiej poznać braci Leto, albo raczej w ogóle ich poznać. Niedużo dni zostało do zmiany miejsca koncertowania, uściślając to trzy, ale... udało się. Przez całe trzy dni wszystko zostało załatwione jeśli chodzi o paszporty i inne dokumenty. Wiadomo, 18letniego dziecka się prawnie nie zaadoptuje, ale... Jay i tak się starał o jakieś papiery. Jednak one nie były nam potrzebne na gwałt tak jak paszport czy dowód osobisty. Gdy wróciliśmy z Jaredem z ambasady, Leto stwierdził, że czas zapoznać mnie ze wszystkimi i z ogólnymi regułami. Zdenerwowana szłam przy jego boku (już samo to było dla mnie cholernie dziwne) i starałam wymyślić co mogę powiedzieć reszcie. Weszliśmy do jednego z pokoi i stanęliśmy. Na dużym dwuosobowym łóżku siedzieli Tomo z Vicky, Braxton i Emma. Gdy nas zobaczyli przerwali rozmowy i zaczęli się w nas wpatrywać. Głos jako pierwszy zabrał Jared.

-          Chciałem żebyście przywitali naszą nową kompankę...

-          Hej!- usłyszałam od Emmy i Braxtona.

-          Witaj!- powiedziała Vicky i wstała by się ze mną przywitać.

 Przyjaźnie mnie objęła, a chwilę później dołączył do niej Tomislav oraz Braxton. Usłyszałam jak drzwi się otwierają, ale nie miałam jak się odwrócić.

-          Przytulanie beze mnie?- zapytał się Shann, którego od razu rozpoznałam po głosie i po chwili poczułam jak i on się do nas przykleja.

-          Ej bo mi ją połamiecie.- zaczął ratować mnie Jared, widząc, że bardzo im się spodobało ściskanie mnie.

 Puścili mnie jak na komendę i wrócili na swoje miejsca. Znów Jared przejął pałeczkę i zaczął im mówić kim jestem i dlaczego tu się znajduję. W pewnym momencie Tomo przerwał monolog Jaya i ze śmiechem podszedł do niego.

-          Niezły jesteś!

-          Słucham?- zapytał zdezorientowany Jared.

-          No dobry kawał!- powiedział klepiąc go po plecach.- Ten ci się udał i jeszcze fajna aranżacja. Szkoda, że częściej takich nie masz.

-          To nie jest kawał.- odezwała się do tej pory milcząca Emma.- On to mówi naprawdę.

 Tomo zastygł w bezruchu, a Shannon uśmiechnął się do mnie radośnie.

-          Choć młoda coś zjeść. Ojciec to ci pewnie tylko sałatę dał wczoraj, co?

-          Eee... Shannon ja jestem wegetarianką.- powiedziałam trochę zmieszana.

-          Kolejna?- jęknęła Vicky.- Nie kieruj się tym, że Jared to trawożerne zwierzę, człowiek naprawdę potrzebuje mięsa.

-          Ale ja jestem wegetarianką już od 3 lat. Nie lubię mięsa i nie jest to spowodowane tym, że Jared jest veganem.- zaczęłam tłumaczyć.

-          Dajcie jej spokój już. Pogadacie z nią kiedy indziej.- przerwał nam Shannon i pociągnął mnie w stronę wyjścia.

 Nie byłam przyzwyczajona do takiego traktowania, więc posłusznie szłam obok niego. Gdy tylko weszliśmy do windy, Shanimal, który był praktycznie mojego wzrostu powiedział.

-          Nie zadzieraj z nimi z tym wegetarianizmem. Wystarczy, że już mój braciszek wszystkich tym denerwuje. Ja tam pochwalam zdrowe jedzenie, ale sam jem mięso.

-          No musisz, bo inaczej byś tak nie skakał za bębnami.

-          No właśnie.- powiedział uśmiechnięty.- Potrzebujesz czegoś? Jared mówił, że nic ci nie zostało po wypadku.

-          No nie mam żadnych ubrań, kosmetyków...naprawdę niczego. Ale ja nie chcę o tak po prostu dostać...

-          Spoko. Znajdę ci jakąś robotę.- powiedział lekko mnie przytulając do siebie.

 Winda się zatrzymała i wyszliśmy z niej. Skierowaliśmy się razem do hotelowej restauracji, bo żadnemu z nas nie chciało się iść gdzieś na miasto. Ja miałam już dość po ambasadzie, a Shannon stwierdził, że ma tego dnia „lenia”. Usiedliśmy przy jakimś odosobnionym stoliku i zamówiliśmy pierwsze lepsze dania.

-          Czego chcesz się napić? W ogóle ile ty masz lat?- zapytał.

-          18.- powiedziałam chcąc zobaczyć jego reakcję.

 I tak jak się spodziewałam na jego twarzy wymalował się szok. Nikt nigdy nie wierzył mi, że jestem pełnoletnia, ale to niby dla mnie lepiej. W końcu będę mogła tak jak Jared cieszyć się opinią młodszej niż jestem. Ale na razie mi się to nie przydawało.

-          Nie wyglądasz.- stwierdził.- Ale alkohol możesz już tu pić, prawda?

-          Zgadza się, ale... poprosiłabym red bulla!

-          To świństwo?- zapytał oszołomiony.

-          Dobre świństwo. Nie mogę przecież w 100% zdrowo się odżywiać.

Leto pokiwał głową i zamówił sobie piwo, a mi red bulla.

-          No dobrze, może coś o sobie opowiesz?- zaproponował.

-          Wiesz co...wolałabym żebyś ty coś opowiedział, bo wczoraj Jared mnie oto pytał i...a ja nie lubię się powtarzać. Powiedz mi co mu się stało, że...no że w ogóle obudziło się w nim sumienie.

-          Nie wiem. Nigdy bym się po nim czegoś takiego nie spodziewał. Prędzej, że się ożeni niż, że zaadoptuje dziecko. Ale... nawet mój własny brat potrafi pozytywnie zaskakiwać. Z tego co wiem jesteś naszą fanką, nie?

-          Tak. Znaczy... żebyś nie myślał, że jestem jakimś fangirlsem. Bardzo lubię, wręcz kocham waszą muzykę...

-          Shh...- przerwał mi.- Nie uważam cię za kogoś takiego. Co prawda wszystko jest ostatnio strasznie dziwne, ale nie wyglądasz mi na taką osobę.

-          Miło to słyszeć.- odpowiedziałam uśmiechając się lekko do niego.

 Mimo, że nigdy Shannon mi się fizycznie nie podobał to miał w sobie coś co przyciągało wzrok. Szczególnie, gdy się widziało go w rzeczywistości, nie na zdjęciach czy filmach. Przede wszystkim miał ten drapieżny błysk w oczach, który był pewnie jednym z wielu powodów pozyskania ksywki „Zwierzak”. Muszę jeszcze zauważyć, że gdy mnie trochę bardziej poznał, a raczej w ogóle dowiedział się, że nie jestem jakimś fangirlsem to zaczął zupełnie inaczej mnie traktować. Już nie był spięty i nie bał się własnego cienia. Nawet rozmawiał ze mną, co było wielkim sukcesem, bo ostatnim razem jak się z nim widziałam (nie licząc tego razu jak wyszedł w samym szlafroku) to tylko pokiwał tępo głową i coś tam mruknął, a jego wzrok wyrażał, że jest przerażony, że do niego mówię.

-          Boisz się ludzi?- zapytałam.

-          Słucham?

-          Czy boisz się obcych ludzi? Bo widziałam cię już parę razy, a raz nawet zagadałam do ciebie, ale ty wydawałeś się być przestraszony tym, że do ciebie mówię.

-          A kiedy to było?- zapytał zdezorientowany.

-          Pamiętasz może koncert w Dortmundzie i później to jak wyszliście do ludzi?

-          Hym... wiem, że byłem wtedy chory.-stwierdził.- Może dlatego taki ci się wydałem.

-          Czyżby? A jak moja „marsowa matka” do ciebie podeszła w pociągu i poprosiła o autograf, też taki byłeś.

-          Może byłem zmęczony?- powiedział niepewnie.

-          Kogo chcesz oszukać?- zapytałam trochę zirytowana.- Wybacz, ale ślepa nie jestem.

-          Wiesz... gdy mam wolny czas to wolę spędzić go na relaksie niż rozmawianiu z fanami. Bardzo lubię ich słuchać, ale czasem trzeba mieć też chwilę spokoju. Zresztą sama poznasz trochę te uroki bycia z gwiazdą w trasie. Nie wiem czy Jay już się tobą chwalił na twitterze, ale wierz mi, że to zrobi.

-          Nie jestem jakimś przedmiotem żeby się nim chwalić.- powiedziałam zła.

 Shannon uśmiechnął się szeroko i oznajmił, że już mnie lubi. Kelner w końcu przyniósł nasze danie i zajęliśmy się jedzeniem. Ale trudno było nic nie mówić, więc na raz zadaliśmy to samo pytanie. Rozbawiło nas to i zaczęliśmy się śmiać.

-          Fotografia. Uwielbiam robić zdjęcia, szczególnie miejsc w których jesteśmy. Jared zresztą też bardzo to lubi. Pewnie ci pokaże album ze zdjęciami z każdego miejsca. Staramy się w ten sposób zapamiętywać miasta. Zresztą za każdym razem jak wracamy do jakiegoś miejsca to robimy znów tam zdjęcia i porównujemy z tym co widzieliśmy wcześniej. Niesamowite jest to jak się zmieniają i rozwijają te miejsca. Zresztą za każdym razem trafiamy na inną pogodą, a nawet jak jest ta sama to wszystko wygląda inaczej. Wiesz... inni ludzie, inne liście na drzewach, inne chmury. Wszystko ma znaczenie.

 Shann tak cudownie to opisywał, że nie mogłam uwierzyć w to, że ten człowiek potrafi aż tak się zatracić w tym co mówi. I najlepsze, że w przeciwieństwie do brata nie mówił powtarzających się głupot. Wszystko miało jakiś sens i cel. Bardzo mi się to spodobało. Pokazywało, że jednak Shannon nie jest ciemną istotą, a mądrym mężczyzną, który nie wylewa tego z siebie aż tak jak choćby Jared. W końcu skończyliśmy jeść a kelner podał nam rachunek.

-          Wiesz co, chodźmy teraz do sklepu. Zabierzemy ze sobą Braxtona, bo ostatnio coś tam wspominał, że chciałby sobie coś kupić.

-          Ale super!- ucieszyłam się na tę wieść, bo zawsze chciałam iść na zakupy ze starszym Leto.

 Dużo osób mówiło, że to niesamowita zabawa, a ja należałam do tych ludzi, którzy nienawidzą zakupów, więc dawka śmiechu przy tym była jak najbardziej wskazana. Wjechaliśmy razem na górę i Shannon powiedział mi do którego pokoju mam się udać jak tylko wybłagam od Jareda kurtkę, by nie zamarznąć na dworze, bo było chłodno. Stanęłam przed drzwiami pokoju młodszego Leto i zapukałam. Drzwi otworzyły się i stanął w nich Jarek z komórką przy uchu i z miną „czego?!”. Dał mi znać ręką, że mogę wejść i zaczął coś paplać przez telefon. Nie za dużo rozumiałam, bo mówił niesamowicie szybko i używając słownictwa, którego nie znałam. Usiadłam na łóżku i z nudów zaczęłam na nim podskakiwać. Nie chciałam mu grzebać w pokoju, ruszać jego rzeczy, więc wykorzystywałam jego łóżko. Ale nie zapowiadało się na to by skończył rozmawiać. W pewnym momencie przerwał w pół zdania i rozłączył się.

-          Chciałaś czegoś?- zapytał patrząc na mnie.

-          Hym... czy mógłbyś pożyczyć mi jakąś bluzę lub kurtkę, bo idę z Shannonem i Braxtonem na zakupy.

-          Jasne.- odpowiedział i wyjął z walizki czarny płaszcz.- W tym ci powinno być ciepło. Będzie na ciebie trochę za duży, ale nie mam nic odpowiedniejszego.

-          Dzięki!- powiedziałam zabierając płaszcz i wyszłam z jego sypialni.

 Skierowałam się w stronę pokoju, który znajdował się na końcu przeciwległego korytarza i do którego miałam się udać już gotowa na podbój sklepów. Stanęłam przed drzwiami i właśnie w momencie, gdy już podnosiłam rękę by zapukać ktoś przesłonił mi oczy swoimi dłońmi.

-          Shannon?- zapytałam niepewnie, bo tylko on przychodził mi na myśl.

-          Skąd wiedziałaś?- zapytał zdejmując dłonie z mojej twarzy.

-          No może dlatego, że tylko z tobą miałam się spotkać tutaj?- odpowiedziałam pytaniem.

 No i tym oto sposobem Leto właśnie zaprzeczył swojej inteligencji, którą zdobył podczas obiadu. Ominął mnie i bez pukania wszedł do środka pokoju.

-          Woooohoooooo!- wykrzyknął i skoczył na biednego Braxtona, który robił coś przy komputerze.

-          Shannoooon!!!- usłyszałam jego krzyk, który wyrażał raczej miłe zaskoczenie niż wściekłość.

 Podeszłam bliżej i zobaczyłam, że Shanimal jak głupi szczerzy się do ekranu. No tak. Braxton właśnie prowadził swój ustream. Stanęłam z obok nich, ale tak żeby kamera mnie nie obejmowała. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że moi znajomi nic o mnie nie wiedzą. Co się ze mną dzieje, dlaczego nie odzywam się do nich.

-          Chodź tu.- powiedział Shannon uśmiechając się do mnie.

-          Nie dzięki.- szepnęłam pokazując, że nie chcę się pokazywać tym ludziom.

 Bardzo możliwe, że ktoś ze znajomych właśnie oglądał czat z Braxtonem i ciekawe co by sobie pomyśleli widząc nas razem. Nie byłoby to nic dobrego, znając życie. Wolałam jeszcze nikomu nie mówić o mojej sytuacji. Co prawda myślałam o jednej osobie do której chciałam zadzwonić, ale nie miałam z czego... a nie chciałam zabierać sprzętów należących do Marsów i ich ekipy. Braxton jak na złość wziął laptopa w łapy i obrócił go w moją stronę mówiąc bym nie była taka nieśmiała. Widząc mój wzrok od razu ustawił komputer w normalnej pozie, ale i tak to co zrobił zdenerwowało mnie niebywale.

-          Wybaczcie, ale ta dwójka zabiera mnie na zakupy. Nie... nie zaśpiewam już nic, bo oni się niecierpliwią. Kto to jest? Hym... dowiecie się niedługo. Cześć wszystkim byliście wspaniali!

 Popatrzyłam na mężczyzn i zaczęłam zakładać płaszcz. Jak się okazało w barach był na mnie za duży, ale nie wyglądałam w nim masakrycznie. Braxton już chciał coś powiedzieć, ale pokazałam mu środkowy palec wychodząc tymże z jego pokoju. Nie ja wcale nie byłam wściekła, skąd. Przy windzie obydwoje mnie dogonili.

-          Ej przepraszam.- powiedział Brax.

 Wzruszyłam ramionami i nacisnęłam ponownie przycisk przywołujący windę.

-          Ej Klaudia, naprawdę przepraszam.- znów powiedział Olita.

-          A ja mam to gdzieś.- odpowiedziałam zła.

-          Jesteś niemiła.- powiedział Shannon łapiąc mnie za ramię.

-          Nie dotykaj mnie.- warknęłam na niego, ale widząc jego surowy wzrok trochę spuściłam z tonu.- Okej, chcę żebyśmy coś ustalili. Jak czegoś nie chcę to naprawdę znaczy, że nie chcę. Wiesz co, mam kilku znajomych, którzy oglądają te twoje czaty, a ja jeszcze nie jestem gotowa by im powiedzieć co zaszło. Rozumiecie?

-          Tak... przepraszam jeszcze raz.- powiedział skruszony Latynos.

-          No okej, wybaczam.- powiedziałam i uśmiechnęłam się lekko do niego.- Tak w ogóle to miażdżysz mózgi tymi czatami.- zaśmiałam się na wspomnienie 3 godzinnego czatu z Braxtonem, który wcześniej spóźnił się prawie 2 godziny, głupawki z Jessy i pisania naszych myśli o Batonach.

-          Co robię?- zapytał zdezorientowany.

-          Miażdżysz mózgi. Super są te czaty, ale z tym 3 godzinnym to przesadziłeś, a że uwielbiam oglądać twoje popisy, więc nie umiałam go wyłączyć i tak ślęczałam nad ekranem razem z Jessy i słuchałyśmy ciebie.

-          No to dobrze. Miło to słyszeć.-odparł uśmiechając się szeroko.

 Zjechaliśmy windą na sam dół i wyszliśmy przed hotel. Shannon stwierdził, że najlepiej będzie wziąć taksówkę i tak też zrobiliśmy. Pół godzinny później staliśmy w domu handlowym w centrum Londynu. Powędrowaliśmy do ruchomych schodów i wjechaliśmy na pierwsze piętro, które zawierało ubrania dla mężczyzn. Popatrzyliśmy na siebie, bo byłam pewna, że Braxton tu się od nas odłączy, ale powiedział, że najpierw kupią mi jakieś rzeczy, a potem zajmą się sobą. Ucieszona wjechałam z nimi aż na 3 piętro i tam dopiero rozpoczęła się zabawa.