Chapter 68 "Come and join the party"

Chapter 68

"Come and join the party"

Ze snu wyrwał mnie pulsacyjny ból w nodze. Skrzywiłam się i dotknęłam tego miejsca. Ciekawe ile jeszcze będzie mnie to boleć, muszę spytać Gosi. Westchnęłam ciężko i popatrzyłam w bok.

 Chris spał na plecach rozłożony na ¾ łóżka. Nie byłam na niego zła za to, ja i tak nie miałam jak zająć więcej przestrzeni, gdyż nogę musiałam mieć umieszczoną na poduszkach . Co prawda było mi trochę smutno, że pomimo jego obecności w łóżku, nie potrafiłam zapomnieć o ranie na nodze. Wcześniej jak zasypiałam byłam szczęśliwa. Za to jak się obudziłam… Ciężko określić to uczucie, ale to podniecenie i radość, że osoba, która tak ci się podoba śpi obok ciebie, nagle zniknęło. Mój mózg był skupiony głównie na ranie, która nie dawała mi nawet spać.

 Odsunęłam skrawek kołdry, którym byłam przykryta, bo Chris zabrał resztę i wstałam z łóżka. Zerknęłam jeszcze raz na muzyka, po czym weszłam do łazienki. Zapaliłam światło przy lustrze i podniosłam nogawkę spodenek, by zobaczyć mój opatrunek. Krew już dawno przestała lecieć, ale udo nadal mi dokuczało. Opuściłam materiał i spojrzałam na swoje odbicie. Wory pod oczami i grymas bólu na twarzy tylko oszpecały mi zmęczoną buzię. Zgasiłam lampkę i po chwilowym przyzwyczajeniu się do ciemności, ruszyłam w stronę wyjścia. Może chodzenie to nie najlepsze wyjście w tym wypadku, ale nie chciałam leżeć w łóżku.

 Powolnym krokiem zeszłam na dół i udałam się do kuchni, gdzie o mało co nie dostałam zawału. Mianowicie przy stole z laptopem siedziała Gosia, która także nie spała.

- Czemu nie śpisz?- zapytałam zdziwiona, a dziewczyna podskoczyła przestraszona moim pojawieniem się.

- A nie mogłam zasnąć. Za dużo emocji jak na jeden dzień.

Przysiadłam się do niej i spojrzałam na laptopa, by zobaczyć co robi. Zaskoczona zobaczyłam, że ma otwartą przeglądarkę na googlach, w których wpisała „Enter Shikari”.

- Co robisz?- zapytałam zaciekawiona.

- Polubiłam Rou, więc chcę się czegoś o nich dowiedzieć.- odpowiedziała.

- To czemu mnie nie pytasz? I w ogóle… Aaa! Podoba ci się Rou!- zaśmiałam się, a blondynka słysząc to popukała się w czoło.

- Zgłupiałaś. Na razie tylko go polubiłam.

- Na razie!

- Nie czepiaj się słówek.

- Będę! A co on takiego zrobił, że tak ci zapulsował?- zapytałam ciekawa cóż takiego zrobił facet, który wcześniej według niej zachowywał się jak skacząca i drąca się małpa.

-Wiesz… Martwił się o was.- powiedziała patrząc na mnie karcącym spojrzeniem.

- W ogóle jak on się tu znalazł?

Gosia westchnęła ciężko i zamknęła wieko laptopa. Chwilę na mnie patrzyła po czym stwierdziła, że do tego będzie nam potrzebna herbata. Wstałam więc z krzesełka i pomogłam jej w przygotowaniu napoju. Gdy już parująca ciecz znalazła się w naszych kubkach, ponownie usiadłyśmy na stołkach przy barze i przyjaciółka zaczęła mi opowiadać jak historia wyglądała z jej strony.

- Jak poszłaś na ten koncert to trochę zaczęłam żałować. Może nie moje klimaty, ale koncert ot koncert. Jednak zmusiłam się do nauki i powtarzania. Wpadłam w taki rytm, że jak skończyłam była 2 w nocy. No, a ciebie jeszcze nie było. Dlatego wysłałam ci sms’a, byś tylko dała mi znać, że wszystko jest ok. położyłam się spać, ale nie mogłam przez ciebie zasnąć. Pomyślałam, więc że nie masz kasy czy coś, więc sama do ciebie zadzwonię. Wtedy dopiero zaczęłam się denerwować, bo twój telefon był wyłączony. Gdy zrobiła się 6 rano zadzwoniłam do Shannona, by podał mi numer do Enterów. Musiałam mu opowiedzieć o tym, że poszłaś i nie wróciłaś.

- No wiesz co…

- Bałam się, że coś ci się stało! Brak telefonu, jakichkolwiek wieści!

- No dobra, też bym się o ciebie martwiła.- przyznałam jej rację.

- Shanni też się trochę zdenerwował, ale nie miał do nich numeru. Dlatego o wszystkim dowiedział się Jared, bo on jako jedyny miał numer do ich menadżera. I tym sposobem dostałam numer Rou, jednak stwierdziłam, że jeszcze chwilę poczekam. Zasnęłam na 30 minut, a potem pojechałam na uczelnie.

- To jednak pisałaś tego kolosa!- ucieszyłam się zdając sobie sprawę, że może nie oblała tego egzaminu.

- Pisałam, ale jestem pewna, że nie zaliczyłam go. Moje myśli były skupione na tobie.

- No cóż… nie ma tego złego co by na dobre nie wysz…- urwałam widząc jej spojrzenie, które gdyby tylko miało moc zadawania śmierci, to już dawno bym padła martw.- Nie ważne. Mów dalej.

- Gdy wyszłam z egzaminu zobaczyłam, że mam 20 nieodebranych połączeń z jakiegoś nieznanego numeru.  Pomyślałam , że od ciebie, więc zadzwoniłam na niego, a tu odbiera jakiś męski głos. W pierwszej chwili w ogóle nie zrozumiałam co mówi. Potem okazało się, ze to jaki Roughton Reynolds. Tak mi się przedstawił, a ja… zaczęłam się śmiać. Bo jak można komuś tak dać na imię?

- No to ładnie go załatwiłaś.- zaśmiałam się.

- Weź… potem wytłumaczył mi, że jest z Enter Shikari, że zaginął jego kolega Chris, wtedy już wiedziałam, że twoje zniknięcie nie jest przypadkowe. Umówiliśmy się w centrum i zaczęliśmy was szukać. Wyjaśnił mi, że koledzy polecieli do domu, a on zgłosił się na ochotnika, by zostać tutaj i szukać tego Ba… coś tam.

- Battena. On się nazywa Chris Batten.- powiedziałam rozbawiona.

- Nie ważne. O 17 wróciliśmy do mnie, bo biedak powiedział, że będzie musiał znaleźć jakiś hotel. To pomyślałam, że skoro znają się z Leto, zaproponuję mu kanapę u nas. Przynajmniej nie będzie musiał nic płacić skoro i tak już kupę kasy stracił z tym lotem.

- Oh jakaś ty dobra.- powiedziałam patrząc na nią prowokująco.- Jutro, a w zasadzie dzisiaj robimy imprezę. I wiesz co? Skoro będą z nami Enterzy, mam pewien pomysł.

- Jaki?- zainteresowała się Gosia, ignorując moją poprzednią uwagę.

- Chciałabym jakąś tematyczną imprezę, nie pamiętam żebym na takowej była, a zawsze chciałam.

- To wcale nie głupi pomysł. Masz coś konkretnego?- zapytała zainteresowana.

-Nie…

- Poszukamy w necie pomysłów. Ale najpierw chciałam zobaczyć jakieś teledyski tych Enterów. Hymm?

Uśmiechnęłam się szeroko i otworzyłam jej komputer. Szybko wyszukałam YT i włączyłam jej jeden z moich ulubionych klipów Enter Shikari, czyli Juggernauts. Ustawiłam jak mogłam najciszej dźwięk i po załadowaniu się do połowy, wcisnęłam „play”.

 Teledysk zrobiony trochę na wzór pustyni, muzycy przywiązani do pali, rozdarte brudne koszule. Po prostu patrzy się na to z przyjemnością.

- Patrz! Mój ulubiony moment!- zaśmiałam się, gdy na ekranie pojawił się Chris kopiący jakiś suchy krzak, który uniósł piach do góry i spadł na Rou, który nie był tym zbytnio zachwycony, w przeciwieństwie do rozradowanego tym faktem Battiego.

- Jak on tak mógł?- mruknęła Gosia, przejawiając tym samym sympatię do wokalisty.

- Wypadek przy pracy.- odpowiedziałam szczerząc zęby.- Jak coś to możemy ich zapytać.

- No tak, zapomniałam, że oni u nas nocują. Swoją drogą, to chyba nic już nie jest w stanie mnie zaskoczyć. No dobra, jak kiedyś w tym domu zobaczę Bibera to będę zaskoczona.

- Po moim trupie prędzej! Skupmy się na… mam pomysł! Gasz! Jestem geniuszem! Ha!

- Co takiego wymyśliłaś?

- Zrobimy western party! Wiesz, dziki zachód i te sprawy. Koszule w kratę, jeansy, paski z dużą klamrą, kowbojki!- zaczęłam wymieniać podekscytowana.

- Bomba! Wchodzę w to! Zróbmy coś na wzór tego z ich teledysku! Mam nawet pomysł skąd weźmiemy piasek!

- Weźmiemy?- zapytałam jeszcze bardziej nakręcona tym pomysłem.- Genialnie! Wysypiemy go w salonie i… chcę takie słupy! Mam pewien genialny pomysł!

- Co rusz masz takie. Pewnie chcesz mieć na żywo tego Battena przywiązanego do słupa.

Wyszczerzyłam zęby w chytrym uśmiechu i mrugnęłam do niej porozumiewawczo. Zawsze podobała mi się scena, gdy ta biała koszulka opinała się na jego klacie, a on podnosił głowę, by zobaczyć co go czeka. Skoro sytuacja potoczyła się tak, a nie inaczej muszę zacząć z niej korzystać. Przynajmniej będzie zabawa!

 Obejrzałyśmy jeszcze dwa teledyski chłopców i chciałam już ruszyć na górę do sypialni, gdy moja noga przypomniała o sobie. O mało co nie upadłam na podłogę schodząc z taboretu. Gosia szybko do mnie podbiegła i stwierdziła, że to normalne, że mnie tak boli. A najgorsze, że ponoć ma mnie tak boleć jeszcze przez kilka dni. Dostałam środki przeciwbólowe i życząc spokojnej nocy przyjaciółce, weszłam po schodach na górę.

 Starając się nie hałasować, otworzyłam drzwi i po omacku ruszyłam w stronę łóżka. Jako, że ciemności były egipskie, nie widziałam nic. Z przyzwyczajenia ruszyłam więc do lewej strony łóżka, jednak w ostatniej chwili przypomniałam sobie o zaistniałej sytuacji i tym, że zajmuję teraz jego prawą stronę. Ale jak to ja, pierdoła nie z tej ziemi, nie wiedziałam gdzie znajduje się koniec łóżka i chcąc skręcić na dobrą połowę, wyłożyłam się na nogi Chrisa, który od razu podniósł się do pozycji siedzącej. Swoją drogą to zdziwiłabym się gdyby spał dalej , skoro taki słoń, jak ja przygniótł mu nogi.

- Wszystko w porządku?- zapytał ochrypłym głosem.

- Przepraszam, zapomniałam, że  teraz ty śpisz po tej stronie i… a nie ważne. Śpij dalej.

Szybko przeniosłam się z jego nóg i tym razem trzymając się krawędzi łóżka doszłam do swojej części. Zdjęłam kapcie i jako, że byłam trochę zziębnięta siedzeniem w kuchni, weszłam pod kołdrę.

- Ale masz zimne stopy!- mruknął Chris.

- Tak?- zapytałam szczerząc zęby, po czym wtuliłam się w niego całym ciałem.

- W lodówce siedziałaś?- wzdrygnął się, gdy dotknęłam jego boku lodowatymi rękoma.- Nawet przez koszulkę czuję ich chłód!

- No prawie, blisko byłeś. Byłam w kuchni.

Zobaczyłam tylko jak Batten kiwa głową, po czym wziął moje drobne dłonie między swoje i zaczął na nie chuchać oraz pocierać nimi. Westchnęłam zadowolona z tego, ze po raz pierwszy w życiu jakiś mężczyzna tak dba o mnie. Może to i  dobrze, że nie wyszło mi z Matem? Może tak właśnie miało być, że spotkam Chrisa i w końcu moje życie się ułoży?

 Znów będąc obok niego czułam to dziwne łaskotanie w brzuchu, którego wcześniej nigdy nie czułam. Cóż się dziwić, skoro żaden inny facet nie był aż tak blisko mnie.

- Jak noga? Boli?- zapytał basista.

- Gosia dała mi końską dawkę przeciwbólowych, więc jutro jak się obudzę nic mnie nie powinno boleć, albo po prostu się nie obudzę.- zażartowałam.

- Dziwne masz poczucie humoru.- burknął zdenerwowany, co mnie rozczuliło.- Cieplej?- zapytał trzymając moje dłonie i masując ich wierzch kciukami.

- Jak nigdy.- odpowiedziałam i przekręciłam się tak, że wylądowałam na Chrisie.- Przepraszam, że cię obudziłam.- szepnęłam mu do ucha, po czym musnęłam ustami jego wargi.

Zanim zdążył jakkolwiek zareagować, przeturlałam się na swoją połowę i zwinęłam w kulkę, plecami opierając się o jego bok.

- Dobranoc.

- Słodkich snów.- usłyszałam zza pleców.

Uśmiechnęłam się do siebie i zamknęłam oczy. 3 w nocy, a ja nie śpię. Jak ja jutro, znaczy dziś chcę funkcjonować na imprezie? Na szczęście proszki zaczęły działać, a ja przeniosłam się do krainy snów.

Gdy ponownie otworzyłam oczy zrobiło mi się jakoś tak chłodno. Przewróciłam się na bok szukając Chrisa, w którego mogłabym się wtulić, ale go nie było. Przestraszona podniosłam się do pozycji siedzącej i zaczęłam rozglądać po pokoju. ‘Błagam, to nie mógł być sen!’- jęknęłam do siebie w myślach. Nagle drzwi się otworzyły i stanęła w nich moja zguba. Odetchnęłabym z ulgą, gdyby nie fakt, że basista stał u progu mojego pokoju tylko w jasno-niebieskich jeansach, które podtrzymywał skórzany pasek. Do tego w dłoniach trzymał dwa parujące kubki.

 Gdy się poruszył wypuściłam powietrze, które trzymałam od momentu gdy go ujrzałam w drzwiach. Ja chyba śnię!

- Dzień dobry! Widzę, że jednak się obudziłaś.- przywitał się radośnie.- Przyniosłem ci gorącą herbatę, śniadania wolałem nie robić, bo nie wiem co lubisz, zresztą i tak już za bardzo przejrzałem waszą kuchnię.- powiedział podając mi kubek.

- Ja nadal śnię?- zapytałam go, biorąc do ręki czarny kubek.- Dwa pytania. Skąd wiedziałeś, że ten czarny jest mój? I drugie, skąd wiedziałeś, że piję herbatę o smaku lychee?

- Strzelałem w obydwu przypadkach. Po prostu. Lubię herbaty smakowe, więc wybrałem tę z lychee.- wyjaśnił.- Cieszę się, że się wstrzeliłem w twoje gusta.

 Przesunęłam się tak, by Batten mógł usiąść obok mnie i gdy tylko znalazł się przy mnie, pocałowałam go w policzek w ramach podziękowań. Uwielbiam takie zbiegi okoliczności, bądź przeznaczenie. W końcu skąd on mógł wiedzieć o tych rzeczach?

 Nagle wziął swoją prawą rękę z mojego ramienia i przeniósł ją na mój bok. Mimo, że udawała, że ten ruch nic nie znaczy, to wewnątrz aż wrzałam z emocji. Sama postanowiłam zrobić swój mały krok i położyłam dłoń na jego boku, a policzek przytuliłam do ciepłej skóry jego ramienia. W mojej głowie zaczęły układać się różne scenariusze, które o dziwo kończyły się prawie jednakowo. Nie będę ukrywać, że Batten pociągał mnie fizycznie i to od pierwszego spotkania. Może wiele cech jego aparencji nie zgadzało się z moim ideałem piękna, ale pomimo tego uważałam go za atrakcyjnego faceta. Może nie miał błękitnych oczu, może nie miał imponującej klatki piersiowej, może i palił papierosy, ale miał  w sobie coś niepowtarzalnego. Był wrażliwy, jego oczy miały piękny odcień zieleni mieszającej się z brązem, włosy, które szczególnie mi się podobały miał ciemne, gęste, nawet lekko kręcone, no i idealnej długości. Nie znosiłam mężczyzn, którzy obcinali się na krótko, ale też nie byłam fanką tych z naprawdę długimi włosami. Takie lekko przed ramiona były idealne. Miał fajne poczucie humoru, był mięciutki i miał bardzo przyjemny zapach. Nie chodzi mi oczywiście o perfumy, których używał, lecz jego naturalny zapach. Jego dotyk był delikatny, ale zarazem stanowczy i pewny. Może i miał wady, ale nie takie, których nie dałoby się tolerować, czy zmienić. I dlatego zdecydowałam. Musiałam to zrobić inaczej bym żałowała przez całe życie. Taka sytuacja może się nigdy nie powtórzyć, a to może być szansa do mojej radości.

 Odłożyłam więc kubek na szafkę i przekroczyłam basistę, który widząc co zamierzam, też odłożył naczynie na szafkę nocną. Mimo, że w tej pozie moja rana dawała się trochę we znaki, zignorowałam ją pochylając się nad Anglikiem. Jego dłonie znalazły się na moich biodrach, a ja dotknęłam wargami jego ust.

 Mimo, że cholernie się tego bałam, byłam zdecydowana na ten krok. Po rozważeniu za i przeciw, oraz tym co będę czuła do siebie samej po fakcie, zdecydowałam się na seks z Battenem. W końcu niby jestem dorosła…

- Klaudia.- szepnął basista odsuwając mnie trochę od siebie.- Przepraszam, nie obraź się, ale ty nie jesteś na to gotowa.

- Co?- zapytałam zupełnie zaskoczona podnosząc głowę.

- Masz wątpliwości, widać to. Przemyśl to jeszcze, mamy czas.- wyjaśnił uśmiechając się do mnie pogodnie.

- Tak? A to ciekawe, bo wydawało mi się, że jutro wylatujesz do UK. Jestem gotowa i zdecydowana.- powiedziałam twardo, czując złość na niego, że w ogóle śmie to kwestionować.

-Nie, ty jesteś zdesperowana. A nie oto chodzi, prawda?- zapytał dotykając mojego ramienia.

- Trzeba było wcześniej powiedzieć, że ci się nie podobam i nie chcesz…

- Proszę, nie mów tak.- przerwał mi.- Dobrze wiesz, że to nie prawda! Poza tym poznałem cię trochę, zresztą Jared z Shannonem trochę opowiadali o tobie.

- Tak?- zapytałam buńczucznie.- A co takiego mówili?

- Że jesteś w głębi bardzo wrażliwą osobą. Że zasługujesz na kogoś kto zrozumie, że ciebie zdobywa się powoli, krok po kroku…

- Widać się pomylili. Może wcale nie jestem grzeczną dziewczynką. Może jestem dokładnie taka jak te ich groupies.- podniosłam głos, mimo że krtań miałam ściśniętą w żalu, że nie podobam się Chrisowi.- Wcale, a wcale mnie nie znasz.

- Dlatego chciałbym cię najpierw poznać.- jęknął powoli tracąc do mnie cierpliwość.

- I tak, i tak byłabym dla ciebie tylko fanką, z którą się przespałeś.- wykrzyknęłam, a z moich oczy pociekły łzy.

 Widziałam, że tym zdaniem bardzo zraniłam Chrisa. Przesadziłam, ale… byłam na niego wściekła i było mi cholernie przykro, chyba jeszcze bardziej niż wtedy, gdy zobaczyłam Mata ze Stellą.

 Jego dłoń zastygła na moim ramieniu, a potem szybko ją zabrał. Nie myślałam racjonalnie o tym co mu powiedziałam, byłam po prostu nabuzowana negatywnymi emocjami, więc czym prędzej uciekłam do łazienki, miejsca w którym zazwyczaj wszyscy uważający się za poszkodowanych tam trafiali. Takiego ich jakby azylu. Usiadłam na podłodze i otarłam łzy.

 Przegięłam i to ostro. Powoli złość mijała, a wraz z tym docierały do mnie słowa Battena. Miał rację, we wszystkim i ja dobrze o tym wiedziałam. Ale próbowałam nie dopuścić tej wiedzy do siebie. Jednak na nic to się nie zdało.

 W końcu wstałam i przemyłam twarz wodą. Takiego mężczyzny, jak Chris to ze świecą szukać, a ja oczywiście narzekam. Wzięłam 3 głębokie oddechy i postanowiłam się przebrać w normalne ciuchy do łażenia po domu. Krótkie spodenki, czarny top i włosy związane w koński ogon. Do tego podkolanówki w czarno-szare paski i mogłam wyjść z łazienki.

 W sypialni nikogo nie było, więc już miałam z niej wyjść, gdy spostrzegłam, że Batty posłał łóżko. Jeszcze bardziej zrobiło mi się głupio, więc czym prędzej zaczęłam go szukać. Oby reszta nie słyszała naszej kłótni, chociaż to chyba niemożliwe. Zeszłam po schodach na dół i ze zdziwieniem spostrzegłam, że prócz muzyka nie ma nikogo w domu.

- Chris…- powiedziałam podchodząc do niego, ale on nie odpowiedział.- Przepraszam za tamte słowa. Wiem, że cię zraniły. Ale ja już taka jestem. Najpierw gadam, dopiero potem myślę.

- To nic dobrego.- burknął i odszedł ode mnie.

No pięknie. Trafiła mi się diva. Nie no, wiem że nie powinnam w ogóle czegoś takiego mówić, ale no…

- Chris, naprawdę jest mi przykro, że to powiedziałam. Jesteś naprawdę wyjątkową osobą, skoro byłeś w stanie mi to powiedzieć. Zazwyczaj mężczyzna wykorzystałby taką sytuację, a ty tego nie zrobiłeś. Przepraszam za te słowa. Byłam na ciebie zła, że… powstrzymałeś nas oboje.

Batten odwrócił się do mnie patrząc na mnie powątpiewająco, jednak to dodało mi sił w mojej mowie.  Wzięłam głęboki oddech i patrząc mu w oczy zaczęłam mówić.

- Miałeś rację w każdym zdaniu rację. Zarówno w tym, że nie jestem gotowa, jak i w tym, że to co robię jest desperackim działaniem. Po prostu, nie umiem tego określić, ale masz w sobie coś co każe mi ci zaufać. Poza tym, co już zresztą wiesz, bardzo mnie pociągasz i… twoja obecność sprawia, że jestem szczęśliwa. Możliwe, że gdybyś mnie nie powstrzymał to później…

- Żałowałabyś tego?- wszedł mi w zdanie.

- Nie. Na pewno nie żałowałabym tego. Ale chyba straciłabym szacunek do siebie.

Batten westchnął, a z jego postawy zniknęła wrogość i napięcie.

- Powiedziałbym, że naprawdę jesteś jeszcze dzieciakiem, ale po tym co mi wyznałaś, to były słowa osoby dorosłej. Jesteś mądrą dziewczyną.

- Wiem.- szybko powiedziałam, zanim ugryzłam się w język, ale to go tylko rozśmieszyło.

- To na zgodę zrobisz mi śniadanie.

Uśmiechnęłam się słysząc ten tekst i zgodziłam się. A co tam, przecież muszę mu jakoś wynagrodzić urażoną dumę.

 Podczas gdy my jedliśmy śniadanie, do domu weszła Gosia z Rou i po cichu zaczęła wszystko rozsypywać. Byłam tak zajęta próbą nie przypalenia jajecznicy, że nawet nie usłyszałam ich. Zresztą włączyłam radio na maksymalną głośność i nie za bardzo się przejmowałam tym co się dzieje poza kuchnią, więc gdy po śniadaniu wyszliśmy do salonu i zobaczyliśmy go cały w piachu o mało co nie dostaliśmy zawału. Szczerze mówiąc, nie wyobrażałam sobie, że to wyjdzie aż tak.

- O! Już nie śpicie?- zwróciła się do nas Gosia, by po chwili odwrócić się i powiedzieć do Rou.- Patrz! Tak się namęczyliśmy, a tu mieliśmy pomoc.

- Co tu się dzieje?- zapytał zdezorientowany basista Enterów.

- Przygotowujemy imprezę na dzisiejszy wieczór. Będzie ona w stylu „dzikiego zachodu”. – wyjaśniła mu blondynka.

- Ale nie mamy żadnych stroi…- jęknął Batty.

- Nie martwcie się. Jedziecie z nami na zakupy. Zresztą przyda nam się wasza pomoc. Przy okazji zakupimy i stroje.

- Rou, mam do ciebie prośbę. Co prawda nigdy nie słyszałam żadnego twojego kawałka, ale wiem, że czasem robisz za DJ’a. Zechciałbyś rozkręcić imprezę?- zapytałam modląc się w duchu żeby nie odmówił.

Muzyk był zaskoczony tym pytaniem i chwilę się nad nim zastanawiał. Nie podobała mi się jego niezdecydowana mina, co nie wróżyło dobrze. Zmarszczyłam brwi nie rozumiejąc czemu tak długo nad tym myśli. Mógłby powiedzieć albo tak, albo nie! A nie mnie denerwuje! I nagle spojrzał na Battena, co skończyło się tym, że obydwaj się roześmiali. Patrzyłam na nich kompletnie nie rozumiejąc o co mi chodzi. Zresztą z tego co widziałam, Gosia też nie łapała.

- Jasne, żaden problem.- odpowiedział w końcu.

- Czemu tak zwlekałeś z odpowiedzią?- zapytała go blondynka.

- Bo fajnie było obserwować wasze niepewne miny.- odpowiedział, a mi szczęka opadła.

A to menda jedna. Już ja mu dzisiaj pokażę. Pokiwałam tylko głową, ale powstrzymałam się od komentarza. I tak już dzisiaj za dużo powiedziałam.

 Stwierdziliśmy, że skoro piasek jest na swoim miejscu, trzeba jechać do sklepu. Jak się okazało była już 12, więc do imprezy pozostało niewiele czasu. Siedząc w samochodzie, który prowadziła Gosia, zapytałam się jej czy wysłała wszystkim zaproszonym informacje o zmianie tematyki, a raczej dodaniu jej. Na szczęście blondynka zrobiła to, więc miałyśmy czyste sumienie.

 Parking przed ogromnym centrum handlowym był prawie pełny, ale jak zwykle miałyśmy szczęście i praktycznie przed samym wejściem zwolniło się przed nami miejsce parkingowe.

- To gdzie idziemy najpierw?- zapytałam.  

- Najpierw trzeba kupić stroje, potem robimy zakupy żywnościowe.- oznajmiła mi Gosia.

Wzruszyłam ramionami i trzymając się jej poszłyśmy w stronę ogromnego sklepu z przebraniami. Najpierw tam postanowiłyśmy zawitać skoro byłyśmy gospodyniami, trzeba być dobrze ubranym. Chłopcy jak tylko znaleźli się w królestwie kostiumów od razu przeszli na tryb „dzieci”. Zaczęli chodzić pomiędzy alejkami, przymierzać kapelusze, zakładać okulary w kształcie penisów czy owijać się kolorowymi boa. Sama też bym to zrobiła, ale niestety czasu miałyśmy niewiele, a do zrobienia masę rzeczy. Jakimś cudem udało nam się znaleźć dział o jaki nam chodziło i dopiero wtedy zaczęła się zabawa. Zobaczyłam cały rząd kapeluszy kowbojskich, w przeróżnych kolorach i wzorach. Od razu podeszłam tam, gdyż zawsze o takowym marzyłam, a nigdy nie miałam okazji mieć. Po 20 minutach jednak musiałam wybrać jeden z nich oraz klamrę do paska. Jak każdy może się domyślić, wybrałam galopującego mustanga, czyli standard.

 Podczas, gdy ja rozmyślałam nad tym czy wolę niebieską czy czerwoną koszulę w kratę, Chris i Rou wyszli z przymierzalni.

- Jestem prawdziwym kowbojem.- stwierdził Chris przeglądając się w lustrze.

- Chciałeś powiedzieć „cowboyem”.- prychnął z dumą Rou śmiesznie akcentując to słowo.

- Brak nam lassa i konia.- powiedział Batty chwytając kciukami swój pasek.- Ty to prawie jak szeryf wyglądasz! Brak ci tylko wąsa i odznaki.- zaśmiał się na widok przyjaciela.

- Cóż… gdybym wiedział o tej imprezie, to bym się nie golił.

- Oj bardzo dobrze, że się ogoliłeś. My nie lubimy zbytnio zarośniętych facetów, prawda Klaudia?- zapytała mnie Gosia.

- Cóż… taka jest prawda.- odpowiedziałam.

W końcu wybrałam koszulę i zadowolona przymierzałam właśnie skórzane, ponoć oryginalne kowbojki. Cudo nie buty! Nagle podszedł do mnie Chris i poprosił, bym poszła za nim. Stanęliśmy dopiero przy jakichś kolorowych ubraniach.

- Pamiętasz to o co pytałem cię przed zaśnięciem?

- Eee… możliwe.- odpowiedziałam niepewnie, nie wiedząc o co chodzi.

- Załóż tę sukienkę.- powiedział zdejmując z wieszaka kieckę.

Gdy mi ją wręczył, nawet nie zdążyłam zaprotestować, a już wepchnął mnie do przymierzalni. Cóż miałam zrobić. Założę ją, pokażę się w niej mu i wytłumaczę, że nie pasuje do naszej tematyki. Szybko zdjęłam jeansy i t-shirt i wcisnęłam się w tę sukienkę. Nie powiem ładna była i dobrze na mnie leżała, ale wyglądałam jak jakaś dziewuszka z polskiej wsi, a nie z dzikiego zachodu. Śliczna biała sukienka w czerwone grochy, z ładnym gorsetem, ale zupełnie według mnie nie pasowała do tematyki imprezy. Ale wyszłam z niej z pomieszczenia.

- No i jak?- zapytałam.

- Ale ci w niej ładnie!- odezwała się Gosia.

- Zgadzam się.- pokiwał głową Chris.- Założysz ją, prawda?

- Chris, to ma być dziki zachód, a nie wieś party.- powiedziałam przewracając oczami.- Innym razem. Będziesz musiał się zadowolić koszulą w kratę i jeansami.

- To nie fair…

- A czy coś w życiu jest fair?- zapytałam, a on zrobił niezadowoloną minę.

- Dobra, pogadacie o sensie życia kiedyś tam. Teraz nie mamy czasu.- zakończyła tę wymianę zdań moja przyjaciółka, a ja czym prędzej wróciłam do przebieralni.

Reszta w tym czasie zdążyła wybrać swoje dodatki i tym sposobem już po 40 minutach byliśmy przy kasie. Chris z Rou oczywiście musieli kupić okulary w kształcie penisa, które jak twierdzili, są prezentem dla Rorego i Roba. Cóż… ja bym nie była jakoś mega szczęśliwa z takiego prezentu, ale kto ich tam wie. To faceci. W supermarkecie podzieliliśmy się produktami, które mieliśmy kupić i tak w parach udaliśmy się na ich poszukiwanie. Znalezienie potrzebnych rzeczy zajęło nam ponad 1,5 godziny. Sama nie wiem jakim cudem tyle czasu, ale tak wyszło. Zmęczeni tymi zakupami skierowaliśmy się jeszcze po wiadro z mopem, które miałyśmy z kupić jakiś miesiąc temu, ale zawsze o nim zapominałyśmy. Akurat gdy wjeżdżaliśmy do tej alejki natrafiliśmy na Gosię i Rou. Ucieszona, że ich widzę zaczęłam rozmawiać z nią, mówiąc czego nie ma w sklepie, co jest nam potrzebne.

 Nagle naszą uwagę przykuł ruch za nami, więc obróciłam głowę i dosłownie w ostatniej chwili kucnęłam. Blondynka nie miała tyle szczęścia i dostała mopem w głowę. Nadal kucając popatrzyłam za nią i zobaczyłam walkę Chrisa z Rou na sprzęt do sprzątania. Batty miał w ręku mopa i durszlak na głowie, Rou za to szczotkę i garnek na głowie. Szybko wyjęłam blackberry i zaczęłam im robić zdjęcia. Jednak całą ich zabawę zepsuł ochroniarz, który przyszedł i ich skrzyczał, każąc szybko odłożyć sprzęt na miejsce, jeśli go nie kupują.

- Pff… i dlatego nie lubię Ameryki.- prychnął Rou.

- A w Anglii nie zwróciliby wam uwagi?- zapytałam zaciekawiona.

- Zwrócili.- odpowiedział za niego Chris.- Mam nadzieję, że idziemy już do kasy, prawda?- zapytał błagalnie.

- Na szczęście tak.- westchnęłam.

Stanie w kolejce i późniejsze zapakowanie wszystkiego do samochodu oraz dojechanie do domu zajęło nam kolejne 2 godziny. Była 18 a my w proszku. Podczas gdy chłopcy przynosili do kuchni torby, my zajęłyśmy się poprzestawianiem reszty domu i pochowaniem we względnie bezpiecznych miejscach wartościowych rzeczy.

 Gdy Enterzy skończyli nosić zakupy, poprosiłam Chrisa by wyszedł ze Sky’em na spacer. Mimo, że nie był zbytnio chętny, zgodził się. Strach przed psem przeszedł mu zupełnie, w końcu chłopak kochał zwierzęta, a one to czują. Rou przygotowywał swoje stanowisko do DJ’owania, a gdy tylko skończył zaczął pomagać nam w kuchni. Co prawda my robiłyśmy jedzenie, ale on zajął się napojami wszelakiego rodzaju.

- Cholera! Jest już 19:30! O 20 pewnie zaczną się schodzić ludzie, a my wyglądamy okropnie! Ja i Rou idziemy się przebrać. Ty i Chris róbcie dalej koreczki. Albo lepiej ty Klaudia nie rób, bo zrobisz sobie krzywdę wykałaczką.

- Dzięki.- odpowiedziałam mordując ją wzrokiem.

- No co? Zawsze sobie coś robisz, a i tak już cierpisz. Ktoś musi wsypać chipsy do misek. Przy tym nic ci się nie stanie.

- Dobra, dobra. Idź się lepiej przebieraj, bo to ty będziesz witać gości jako pierwsza.

Nie wiem jak to zrobiła, ale 15 minut później zjawiła się już w pełni przebrana na dole. Wyglądała cudownie. Jasne jeansy,, na nogach ciemne kozaki, za to na górze miała koszulę w czerwoną kratę i chustkę zawiązaną na szyi. Kapelusz wisiał na plecach, nadając całemu jej wyglądowi nonszalancki styl. Zerknęłam na Battiego, który pokiwał głową z uznaniem widząc, jak Gosia się ubrała.

 Nie czekając na jakiekolwiek słowa przyjaciółki, złapałam za dłoń muzyka i prawie, że biegiem ruszyłam do sypialni. Zabraliśmy z łóżka torby i weszliśmy do łazienki. Zrzuciliśmy z siebie ubrania i zaczęliśmy się przebierać w nasze stroje. Założyłam najszybciej jak umiałam ciemnogranatowe jeansy, na to jasno-brązowe kozaki i stanęłam przed lustrem, by złapać oddech. Już chciałam założyć koszulkę, ale spostrzegłam w odbiciu wzrok Chrisa. Gdy zauważył, że go widzę, pokazał mi swoje uzębienie i znów zaczął się przebierać. Zasada numer jeden: nigdy nie przebieraj się z facetem w jednej łazience. Rozczesałam włosy i związałam je w dwa kucyki, które później natapirowałam. Na głowę wrzuciłam kapelusz i poprawiłam lekki makijaż. Odwróciłam się do Anglika, który też już był gotowy. Wyglądał naprawdę nieźle. Na serio brakowało mu tylko konia.

 Wyszliśmy z łazienki i zeszliśmy na dół. Ze zdziwieniem spostrzegłam, że już sporo osób przyszło. Popatrzyłam na elektroniczny zegar w kuchni i okazało się, że przebieranie się zajęło nam aż 20 minut. Gosia z Rou pilnowali czy wszyscy mieli na sobie jakieś elementy dzikiego zachodu i wpuszczali do środka tych w przebraniach. Cóż, dałyśmy wyraźne wytyczne. Skoro oni przyjmowali gości ja postanowiłam z Chrisem poroznosić jedzenie, które stało w kuchni. Przy okazji zaczęłam się witać ze znanymi mi osobami. Większość była bardzo ciekawa kim jest towarzyszący mi chłopak, ale stwierdziłam, że lepiej będzie jak się nie dowiedzą.

 Nagle z tyłu usłyszałam głos, który sprawił, że skurczyłam się w sobie. Nie chciałam go dziś słyszeć, w ogóle miałam już go dość, ale z drugiej nie umiałam się od niego uwolnić.

- Klaudia!

Odwróciłam się niechętnie, sztucznie się uśmiechając do Stelli, obok której szedł Mat. Zmierzyłam go spojrzeniem i… wyglądał cholernie seksownie w tym stroju. Ale Stella też wyglądała zjawiskowo.

- Cześć.- przywitałam się z dziewczyną i lekko uścisnęłam ich obydwoje.- To mój… przyjaciel Chris.

- Stella.- przywitała się dziewczyna, po czym wskazała na Delorda.- A to mój chłopak, Mat.

- Miło mi was poznać.- odpowiedział Batten, po czym przeprosił ich i pociągnął mnie na bok.- To ten Mat?

Pokiwałam smutno głową, a on szybko mnie do siebie przytulił. Odetchnęłam z ulgą wiedząc, że mam go przy sobie. Gdybym była sama… nie wiem czy dałabym radę wytrzymać tę imprezę.

Zdecydowaliśmy, że pójdziemy zmienić Gosię i Rou, w szczególności jego, bo potrzebny był DJ na swoim stanowisku. Nic ciekawego podczas naszej warty się nie działo, do czasu aż przyszła moja koleżanka z uczelni, której co prawda za dobrze nie znałam, ale jej chłopak był kolegą Gosi, więc wypadało ich obydwoje zaprosić. Ale nie o tym mowa, mianowicie ta Agnes przyszła z dzieckiem.

Rozejrzałam się wokół szukając Chrisa, który poszedł do toalety, czy przyjaciółki, ale obydwojga jak na złość nigdzie nie widziałam.

- Mam nadzieję, że nie masz mi za złe, że ją zabrałam. To moja młodsza siostra. Będzie grzeczna, a ja po prostu nie mogłam się u was nie zjawić! Takiej imprezy nie da się przepuścić!

- Eee… no spoko. Jakoś damy sobie radę.- stwierdziłam i zaprosiłam je do środka.

- Chelsea, masz być grzeczna i najlepiej w ogóle nic nie robić. A jeśli powiesz rodzicom gdzie byłaś to pożałujesz tego.- szepnęła do małej, ale pomimo że stałam dość daleko usłyszałam wszystko.

No, ale impreza zaczęła się rozkręcać. Dlatego ja postanowiłam, że zanim wszyscy się upiją, pokaże Chrisowi widok na Los Angeles.

 Gdy tylko go znalazłam, złapałam go za nadgarstek i pociągnęłam w stronę drzwi.

- Gdzie ty mnie ciągniesz?- zapytał trzymając w drugiej ręce butelkę piwa.

- Zobaczysz. Chcę coś sprawdzić.- mruknęłam, lecz zatrzymałam się.

 Chris stanął zdziwiony moim nagłym zatrzymaniem się. Jednak, gdy tylko spojrzał w moje oczy, westchnął ciężko i złapał mnie za rękę. Gdy tylko nasze palce połączyły się, znów ruszyliśmy w stronę drzwi, co nie było łatwe, zważając na walające się rzeczy i ludzi. Przed drzwiami zaczęłam się ubierać, a Batten począł robić to samo.

Nagle z pokoju obok wyskoczyła mała Chelsea ciągnąć za sobą czarną gitarę Jareda. Jasna cholera! Skąd ten dzieciak ją wziął?!

- Mogę iść z wami?- zapytała robiąc błagalne oczka.

- Księżniczko, niestety nie. A gdzie jest twoja siostra?- zapytałam kucając przed nią, stwierdzając że dziecko jest i tak już zbyt wystraszone, by pytać o to skąd wzięło gitarę.

- Ale…- jęknęła ta drobniutka blondwłosa istotka, a w jej oczach zebrały się łzy.

- To długa droga…

- Dam sobie radę! Obiecuję, że sama dojdę! Na właśnych nóżkach!

Determinacja w głosie Chelsea oraz jej zacięcie sprawiły, że w końcu uległam tym namowom i zgodziłam się, żeby dziecko poszło z nami. Nie zostawię jej przecież z bandą pijanych studentów… Cóż, jak zwykle ja musiałam wszystko ogarniać i trzymać w ryzach.

 Ubrałam dziewczynkę tak, by było jej ciepło i otworzyłam drzwi, zza których od razu powiało chłodem.

- Ale gitarę zostaw.- poprosiłam.

Mała znów zrobiła minę zbitego szczeniaka, ale tym razem to Chris pierwszy odpadł i zaoferował, że on może ją ponieść. W końcu, trochę zła, że mój plan uległ niewielkiej zmianie, wyszliśmy na ulicę i zaczęliśmy iść do skarpy, z której widać było całe Los Angeles. Jestem pewna, że Batten nie widział niczego takiego, dlatego zdecydowałam się pokazać mu to, dla mnie, wyjątkowe miejsce.

 Byłam szczerze zdziwiona, gdy mała szła obok nad  wytrwale i nie narzekała. Taki mały brzdąc, a taki dzielny. Jednak pod koniec podróży widać było, że dziewczynka nie daje już rady iść.

- A może chcesz na barana ślicznotko?- zapytał się jej Chris, przystając na chwilę.

- Nie mogie.- odpowiedziała twardo idąc przed siebie.

- A jeśli ciocia Klaudia pozwoli?- zapytał, a ja popukałam się w czoło dając mu tym do zrozumienia, że chyba zwariował nazywając mnie „ciocią”.- To jak? Zgadzasz się?

- Zgadzam.- odpowiedziałam bez przekonania.

- No dobzie.- stwierdziła mała i wyciągnęła do niego rączki.

Odebrałam gitarę z rąk muzyka i przewiesiłam ją sobie przez ramię, tak że miałam ją teraz na plecach. Złapałam blondyneczkę i podniosłam tak, by wsadzić ją na ramiona Chrisa.

- Wygodnie ci?- zapytałam gdy, ona złapała się jego włosów.

- Tań!- odpowiedziała szeroko uśmiechnięta.

Także się uśmiechnęłam i już po chwili  znów ruszyliśmy pod górkę. Gdy dotarliśmy na jej szczyt, poprowadziłam Anglika tak, by stanął niedaleko krawędzi, za którą rozciągał się przepiękny widok na Los Angeles. Czarne jak węgiel niebo pokryte w niektórych miejscach szarymi chmurami rozkładało swój czarny płaszcz na to jedno wielkie źródło światła. Cisza, która otaczała to miejsce wraz z widokiem , tworzyła pewną aurę, która udzielała się każdemu kto tu przychodził.

 Tak jak myślałam, Chris stał i z zachwytem wpatrywał się w widok, aż po sam horyzont, którym był ocean.

- Piękne miejsce. Kto by pomyślał, że w takim mieście można znaleźć coś równie magicznego.- powiedział po kilku minutach ciszy i niemego wpatrywania się w przestrzeń przed nim.

- O tym miejscu wie niewiele osób. Chcę żeby zostało ono naszą małą tajemnicą, dobrze?- poprosiłam patrząc jak wpatruje się w niebo na którym o dziwo pojawiły się ledwie widoczne gwiazdy.

- Mam prośbę, usiądźmy.- powiedział rozglądając się wokół.

- Chodź mała, trzeba ulżyć twojemu rumakowi na chwilę.- powiedziałam do dziewczynki i zdjęłam ją z jego barków.

- Jak się nazywasz?- zapytał Chris.

- Chelsea.

- O! To prawie, jak moja ulubiona drużyna piłkarska.- ucieszył się chłopak.

- Grasz w piłkie?- zainteresowała się mała.- Mój tatuś mówi, że to o wiele ciekawszy sport od nasiego futbolu, ale nie wiem o cio mu chodzi.- dodała zmieszana.

- Czasami, z kolegami dla przyjemności.

- Zagraj coś na gitarce!- zażądała blondyneczka, ciągnąc mnie za pasek od instrumentu.

Zamrugałam oczami trochę nie rozumiejąc toku myślenia tego dziecka. Najpierw mówi o sporcie, a potem nagle o gitarze. Batten wziął ode mnie instrument i zaczął grać jakąś piosenkę dla dzieci. „Ten green bottles” czy jakoś tak. Jednak mała nie była zadowolona.

- Nie!- powiedziała przerywając mu śpiewanie.- Nie cie!

- Mam zagrać coś innego czy w ogóle przestać grać?- zapytał muzyk.

- Ładną piosenkę!- zarządziła.

- Ale jaką?

- The Rasmus. Moja siostra ich słucha i lubię jedną.

- Obawiam się, że to nie wyjdzie.- odrzekł Chris, szukając u mnie pomocy.

- A jaką? ‘In The Shadows’ czy może ‘No fear’?- zapytałam dziecka.

- Awaaaaaaay!- przeciągnęła to słowo.

- ‘Sail Away’?- zapytałam niepewna czy dobrze kojarzę, ale blondyneczka pokiwała głową.- No Chris, masz wyzwanie. Zagraj nam Sail Away.

- Nie lubię tego zespołu.

- Ale piosenkę znasz, prawda?- zapytałam.

- Nie pamiętam…

- Once upon a time we had a lot to fight for. We had a dream, we had a plan. Sparks in the air, they spread a lot of envy. Didn’t have to care once upon a time…- zaczęłam cicho podśpiewywać, a Chris w połowie się dołączył.

Uśmiechnęłam się widząc, ze choć niechętnie to bardzo ładnie śpiewa tę piosenkę i nie ma problemów z zagraniem jej na gitarze. Po chwili dołączyła do niego mała księżniczka, która okazała się mieć fantastyczny wokal, jednak mieszały jej się słowa.

- No dobra, teraz ja zagram coś od siebie.- mruknął szatyn poprawiając instrument.- Obydwie to znacie.

Już od pierwszych sekund wiedziałam co to za piosenka i ucieszyłam się. James Blunt był jednym z moich ulubionych wykonawców i z całą pewnością nie spodziewałam się usłyszeć jego najbardziej znaną piosenkę z ust basisty Enter Shikari. Ale jako, że miałam swoją własną wersję, którą ułożyłam z przyjaciółkami, zaczęłam śpiewać właśnie swój tekst.

- I’m beautiful I’m beautiful it’s true. I saw my face in a crowded place and I  don’t know what to do because I’m much more pretty than you!

Chris słysząc taka wersję zaczął się śmiać, lecz nie przestawał grać. Potem wybrzdąkał jeszcze jedną, tym razem zupełnie mi nieznaną piosenkę.

 Zerknęłam na telefon i zobaczyłam, że nie ma nas już dobrą godzinę, więc trzeba wracać. Chelsea popatrzyła błagalnie na muzyka, który od razy zorientował się o co chodzi i przykucnął, by wziąć mała na barana. Wyglądał z tym dzieckiem uroczo. Ze wszystkich mężczyzn, których znałam on najlepiej się prezentował z dzieckiem. Jak sobie przypomniałam Shannona z takim rozwydrzonym dzieciakiem po koncercie, co chyba wyrwał mu połowę włosów, zaczęłam się śmiać.

- Czemu się śmiejesz?- zapytał Chris, uważnie schodząc ścieżką.

- A nie ważne. Przypomniał mi się Shannon, który też niósł tak dzieciaka i ten wyrwał mu chyba wszystkie włosy.

Batty od razu spoważniał, widząc że dziewczynka też trzyma go za włosy.

- Spokojnie, ona nie wygląda żeby miała ci je wyrwać.- uspokoiłam go.- Prawda Księżniczko?

- Niet! Ładne włoski! Miękkie!- zaśmiała się gładząc basistę po głowie.

Uśmiechnęłam się i niosąc gitarę w prawej ręce, przytuliłam się do lewego ramienia Battiego. Zatrzymaliśmy się na światłach i czekaliśmy na zmianę na zielone. Stanęły obok nas dwie babcie, które nie mam pojęcia co tam robiły o tej porze. Chris podskoczył, by poprawić sobie małą na baranach, a ona zaczęła się śmiać mówiąc „prry koniku!”.

 Poczułam na sobie spojrzenie, wiec odwróciła głowę w tamtą stronę. Obydwie starsze panie kątem oka nas obserwowały komentując.

- Boże, tacy młodzi a jakie duże dziecko mają.- jęknęła pierwsza.

- Ale przynajmniej widać, że są razem szczęśliwi.

- O tej porze chodzić z dzieckiem po ulicy! Skandal!

- Ale popatrz jaka z nich urocza rodzinka.

Słuchając tej wymiany zdań z trudem chowałam uśmiech. Jeszcze mocniej wtuliłam się w ramię Chrisa, który spojrzał na mnie zaciekawiony. Puściłam mu oczko i prawie, że niezauważalnie kazałam mu spojrzeć w bok na te dwie starsze panie. Od razu zorientował się o co mi chodzi i nachylił się żeby mnie pocałować. Chelsea za to zrobiła obrażoną minę i zaczęła jęczeć, że to fuj. Babcie od razu odwróciły głowy, a ja nie wytrzymałam i zaczęłam się śmiać. Akurat zrobiło się zielone, więc szybko ruszyliśmy przed siebie.

- Chcę wiuuum!-powiedziała blondyneczka.

- A co to wziuuum?- zapytałam.

- No mamusia i tatuś tak robią. Takie wziuuuum!

Zmarszczyłam brwi, ale dziewczynka stwierdziła, że nam pokaże. Zdjęłam ją z ramion Chrisa i postawiłam na ziemi. Ona od razu złapała swoją lewą rączką prawą dłoń muzyka, a prawą moją.

- I teraz biegnę a wy mnie wziuuuum do góry!- wytłumaczyła.

Roześmiałam się, od razu łapiąc o co jej chodzi. Jak byłam mała też lubiłam tak robić. Batty też to załapał i gdy tylko popatrzyliśmy na siebie, zaczęliśmy się rozumieć bez słów. Dokładnie w tym samym momencie unieśliśmy małą, która zaczęła robić to swoje „wziuuuum”.

 Na szczęście w końcu znaleźliśmy się na naszym osiedlu, a młoda znów zażyczyła sobie, by Chris wziął ją na barana.

- Nie za dobrze ci?- zapytałam.- Też tak chcę.

- Niet! Ne możesz, bo jesteś za duża i za ciężka!- powiedziała mi mała.

Jej odpowiedź totalnie mnie wmurowała. No, ładnie mnie załatwiła, nie ma co.

- Nie ma problemu.- odpowiedział Chris.- Może nie na barana, ale wezmę cię na ręce. Chelsea, zejdziesz?

- Niet!- odpowiedziała mocniej chwytając się jego włosów.

- Dobra, ale nie ciągnij mnie za włosy.- jęknął Batty.- Trudno.

Nagle złapał mnie pod ramionami i kolanami, tak że znalazłam się nad ziemią.

- Zwariowałeś?!- zapytałam go ze śmiechem.- Ja żartowałam.

- A ja nie.- odpowiedział.- Mała, trzymaj się tam na górze. A ty się nie śmiej, bo to się źle skończy.

- A jak ma się kończyć coś, gdy facet chce udowodnić swoją siłę?- zapytałam nadal się śmiejąc.

Batty tylko westchnął, ale dzielnie szedł do przodu. Gdy doszedł do furtki, otworzył ją nogą, a potem zamknął. Hałas dobiegający z naszej małej „posiadłości” był na cała okolicę, ale cóż. Była sobota, więc to nic dziwnego w tym mieście, szczególnie w domu Leto.

 Drzwi na szczęście były otwarte, więc bez problemu Chris wszedł we mną i mała schylając się. Żwawym krokiem przeszedł przez hol i wszedł do kuchni. Od razu zauważyłam Gosie, która przygotowywała coś do jedzenia, podczas gdy Rou stał obok i nalewał sobie do szklanki jakąś pomarańczową ciecz, która na pewno sokiem z pomarańczy nie była. Chris stanął przed nimi.

- Rou, weź ją.- powiedział podrzucając mnie.- albo lepiej nie, chuchro z ciebie.- szybko zmienił zdanie wystawiając język wokaliście, który pokazał mu środkowy palec.

Ze śmiechem zawrócił i udał się do salonu. Gdy tylko znalazł się w środku krzyknął do stojącego przed nim Mata.

- Hej! Ty w brązowej koszuli! Weź mi pomóż.

Delord się odwrócił i popatrzył na nas. Jego oczy pociemniały, gdy zobaczył mnie w ramionach Battiego, ale ani jeden mięsień jego twarzy nie drgnął. Podszedł do nas i wyciągnął ręce przed siebie.

- Chyba sobie żartujesz.- odpowiedział Chris na ten gest.- Bierz małą.

Mat przewrócił oczami, ale zdjął z jego ramion dziewczynkę i dopiero wtedy  Chris postawił mnie na nogi.

- Dziękuję.- powiedziała odwracając się do niego.

- Do usług.- uśmiechnął się zwycięsko w stronę Delorda. – Tylko wyjątkowe kobiety  przenoszę w ten sposób.

 Mat odwrócił się szybko i zniknął w salonie, a ja skarciłam Battena wzrokiem. Od kiedy dowiedział się, ze to jest właśnie ten Mat, o którym mu opowiadałam w noc po koncercie, zrobił się dla niego wredny. Prowokował go kiedy tylko mógł. Z jednej strony byłam zadowolona, że to robił, ale… druga strona była przeciwko temu.

- On jest o ciebie zazdrosny.- powiedział dotykając mojego ramienia.

- Chyba sobie żartujesz. On ma dziewczynę, więc o co mógłby być zazdrosny?- prychnęłam rozbawiona.

- Nie wiem, ale tak jest. O mało co mnie nie zabił wzrokiem, jak zobaczył cię w moich ramionach.

- Chris… masz za dużą wyobraźnię.- odpowiedziałam.

Anglik postanowił zakończyć ten temat, więc poszliśmy do holu, by zdjąć z siebie kurtki, szaliki i zimowe buty.

Gdy weszliśmy do salonu, rozgrywał się w nim jeden z konkursów. Usiedliśmy na kanapie i przyglądaliśmy się, jak dwie różne drużyny walczą między sobą w zabawie w kalambury.

- Chcecie coś do picia?- zapytała nas Gosia, która pojawiła się znikąd.

- A co masz?- zapytałam.

- Dla ciebie mam sok wiśniowy, a dla ciebie Chris, piwko.

- Wolałbym byś to ty była dziewczyną Rou.

- Czemu?- zapytałam zaciekawiona.- Nie lubisz jej?

- Lubię, ale ona nigdy nie przyniosła mi piwa!

Popatrzyłyśmy z Gosią na siebie dając sobie znak, by tego nie komentować. Blondynka usiadła z nami i zaczęła się przyglądać Rou, a raczej Rout, który zaczął ponownie pełnić rolę DJ’a. Chris jako, że nadal miał dużo energii zaprosił moją przyjaciółkę do tańca, a ja zostałam sama na kanapie. Zaczęłam się rozglądać po pokoju, patrząc na to jak ludzie się bawią. Jak na razie było dobrze, wszyscy byli zadowoleni i na razie nic chyba nie ucierpiało.

 Nagle wokal Rou zamienił się w jakiś dziewczęcy głos. Popatrzyłam zaskoczona w miejsce, w którym powinien przebywać muzyk.

- Czy wy wiecie, kto was dzisiaj DJ-uje?- zapytała szczupła brunetka, której nie znałam, wiec musiała być koleżanką Gosi.- To wokalista Enter Shikari, Rou Reynolds! Jeśli jeszcze ich nie znacie to radzę wam poznać! Są genialni!

Mimo, że większość ludzi z całą pewnością ich nie znała to zaczęła bić brawo. Rou był mile zaskoczony tym powitaniem.

- Skoro już jesteście, moglibyście zagrać nam jakąś piosenkę?- zapytała z nadzieją w głosie.- Akustyczną.

- Eeee.- zająkał się wokalista patrząc na Chrisa, który też był zaskoczony tym  przebiegiem sytuacji, ale pokiwał głową.- No dobra, jedną możemy zagrać. Masz jakieś życzenie?

Od razu do głowy przyszła mi piosenka, której raczej nie miałam szansy usłyszeć, ale warto było spróbować. Jednak gdy dziewczyna powiedziała mu tytuł, zdałam sobie sprawę, że to nie mnie pytał. Zrobiło mi się przykro, w końcu to oni byli na mojej imprezie i… od razu mi to przeszło, gdy dotarło do mnie o co ich poprosiła. Rou odebrał od kogoś gitarę, którą wolę nie wiedzieć skąd wziął, a Chris zaczął stroić tę na której grał już wcześniej. Westchnęłam, nie mogąc uwierzyć, że w końcu usłyszę na żywo tę wspaniałą piosenkę. Rou usiadł na ziemi, a obok niego Chris. Cała reszta zaciekawiona tym co się dzieje, także zaczęła szukać miejsc, by móc gdzieś usiąść i nie zasłaniać innym. Niektóry powyciągali telefony, inni aparaty. Normalnie jakbym miała swój własny, prywatny mini koncert.

- Ekhem… Klaudia, usiądź obok mnie.- poprosił Chris, a ja autentycznie oblałam się rumieńcem.

Powiedział to przy wszystkich ludziach i… po cholerę mu byłam potrzebna? Gdy tylko usiadłam obok niego, wziął moją rękę, tak bym schwyciła się jego ramienia, a Rou zaczął grać główną melodię. Popatrzył na wszystkich i zaczął śpiewać.

- And I long for you to appear… after losing your way across star riddled sky…

Po chwili do mocnego głosu Rou dołączył delikatny głos Chrisa, który robił za ładne wykończenie każdego słowa wokalisty. Ludzie zaczęli się kiwać na boki, niektórzy nawet zapalili zapalniczki, co wcale mi się nie spodobało, bo jeszcze by mi podpalili chałupę, ale wtedy myślałam tylko o tej piosence. Zamknęłam oczy i przytulona do ramienia Battena słuchałam tej wspaniałej ballady.

 I nagle melodia zmieniła się, a ja otworzyłam oczy. Moment na który czekałam tak długo w końcu nadszedł.

- Jesteście gotowi?- zapytał Rou, a Chris zaraz po nim zaczął śpiewać.

- Home could be anywhere when I am holding you…

Dopiero gdy do Chrisa dołączył Rou, zdałam sobie sprawę, czemu poprosił mnie, bym trzymała go za rękę. Tak naprawdę to on mnie trzymał, by urzeczywistnić słowa tej pięknej piosenki. Gdy po raz ostatni wyśpiewywał tę linijkę, zdecydował się wyciągnąć ją jak tylko umiał najlepiej i udało mu się to. Czułam jak jego ciało drży razem z głosem, co sprawiło, że przeszły mnie ciarki. Cudowne wykonanie, mam nadzieję, że ktoś to nagrał.

 Rou odchrząknął i popatrzył po zebranych. Większość z nich patrzyła na niego z błogim uśmiechem, ci którzy byli w parach przytulali się do siebie. Jedynie Mat był poważny, jakby ta piosenka w ogóle na niego nie oddziaływała. W końcu gdy uświadomiliśmy sobie, że to koniec, rozległy się brawa. Tym razem w 100% zasłużone.

- No tak… dzięki.- powiedział zmieszany muzyk.- A teraz powracamy do zabawy! Teraz nauczę was tańca kowbojskiego!

Od razu atmosfera uległa zmianie, jednak gdzieś tam pozostawał pierwiastek romantyczności. Z szerokim uśmiechem patrzyłam jak Rou ciągnie ze sobą Chrisa oraz jakieś 20 osób i uczy ich podstawowych kroków. Nie powiem, będą z tego niesamowite wspomnienia. A ja jako, że mam dwie lewe nogi, nawet nie próbowałam tam iść. Robiłam za publikę.

 Po wspaniałym pokazie tańca, którego po prostu nie da się opisać, bo nic odda tego co widziałam przyszedł czas na konkurs, którym było strącanie pustych puszek kulą zrobioną z dwóch zawiniętych skarpetek. Tym razem pobieżnie brałam udział w tym konkursie, mianowicie ustawiałam puszki, a Gosia sprawdzała czy zawodnicy nie przekraczają ustalonej linii. Były 4 drużyny po 3 zawodników. Pierwsza to oczywiście team Enterów, w którym była ta brunetka co poprosiła o Adieu oraz obydwa muzycy. Każdy z nich dostał po 2 pary skarpetek i rzucali jako pierwsi. I tak jak się spodziewałam, Chris zażyczył sobie pierwszy rzut do puszek. Mrugnął do mnie z zawadiackim uśmiechem i rzucił kulką, która wpadła idealnie w środek puszek, rozbijając piramidę. Rozległy się głośne brawa, a on z miną mistrza, zszedł na bok.

 Kątem oka zauważyłam, że podchodzi do niego mała Chelsea i po chwili znikli gdzieś w tłumie tańczących par. chwilę później musiałam się już skupić na Brunetce, która tak celowała, ze w ostatniej chwili złapał skarpetki przed moją twarzą. Rou nie był lepszy… Zamiast wcelować w piramidę, kulka wymsknęła mu się z ręki i strąciła konsolę go gry. Na migi pokazałam mu, że go zabiję, ale na razie musiałam nadal sędziować.

 W końcu rzucili wszyscy pozostali i okazało się, że brakuje Chrisa do drugiej rundy. Stwierdziliśmy, że będzie rzucał jako ostatni i znów zaczęła się zabawa. Jakaś dziewczyna dostała skarpetkami w głowę, kto inny wrzucił je do miski z chipsami. Zabawa na całego. Ale pozostał problem Battena, którego nie było.

- Odpada!

- Poczekajcie, pójdę go poszukać.- powiedziałam i zaczęłam chodzić po domu w poszukiwaniu muzyka.

Byłam dosłownie wszędzie, ale go nigdzie nie było. W końcu stwierdziłam, że poddaję się, ale wejdę jeszcze do mojej sypialni. I tam też znalazłam dwie zguby. Chris leżał na łóżku na plecach a na nim spała Chelsea, która pewnie z takiej pozycji oglądała sobie bajki na moim laptopie. Anglik pokazał mi na migi żebym nie hałasowała i powoli zdjął dziecko z siebie. Wyjęłam z szafki słuchawki, których Jay czasem używał do spania, gdy był za duży hałas, po czym zmniejszyłam je i założyłam na głowę dziecka.

 Gdy sprawdziłam, że wszystko jest w porządku, pociągnęłam Chrisa na dół, by dokończył grę. Jednak muzyk był tak rozkojarzony, że zbił tylko górną puszkę, co zaowocowało tym, że jego drużyna przegrała i to z kretesem.

- Czeka was teraz kara!- oznajmiła im Gosia.

- Co?- zapytał Rou.

- Kara. Przegraliście i to w naprawdę pięknym stylu.- zaśmiałam się, od razu poważniejąc gdy przypomniałam sobie o zniszczonej ulubionej konsoli Shannona.- I nawet wiem jak to odpokutujecie.

- Jak?- zapytała trochę przerażona brunetka.

- Oglądałaś ich teledysk do Juggernauts?- zapytała ją moja przyjaciółka.

- Nie zgadzam się!- powiedział Chris.

- Nie masz nic do gadania.- odpowiedziałam puszczając mu oczko.- Kara musi być!

Nie czekałyśmy długo, cała reszta zawodników nas poparła. Podczas gdy ja zastanawiałam się skąd wziąć słupy, do których ich przywiążemy, Gosia wpadła na genialny pomysł ,który zaczęła realizować ze swoimi kolegami z uczelni. Mianowicie przewrócili kanapę i postawili ja na krótszym z boków.  Znaleźli skądś dość gruby sznur i wyszczerzyli zęby do przestraszonej trójki. Jednak pomimo tego wszystkiego, grzecznie ustawili się pod kanapą i dali się przywiązać do niej.

- Ile będziemy tak musieli klęczeć?- zapytał Rou.

- Zobaczymy.- odpowiedziałam.

- Nie martwcie się, nie mamy się czego bać, w końcu to tylko klęczenie.- próbował pocieszyć ich Batten.

- Czyżby?- zapytałam, a on pobladł.- Oto kolejny konkurs! Tym razem rzucamy… ciastem! Widzieliście pewnie nie raz taką zabawę, co? Może czas wziąć w niej udział? Potrzebuję 10 ochotników, bo tylko tyle mamy ciast.

I się zaczęło. Ludzi, którzy chcieli rzucić ciastem w muzyków było o wiele więcej niż ciast, wiec musiałyśmy zrobić losowanie. W końcu wybrana 10 stanęła na drugim końcu pokoju i zaczęła się zabawa. Pierwszy tort doleciał tylko do nóg brunetki, która odetchnęła z ulgą, ale nie na długo, bo chwilę później ciasto znalazło się na jej beżowej koszulce. Enterzy zostali obrzuceni ciastem w taki sposób, że od pasa w górę byli cali w nim. Pogratulowałam pięknego rzutu Gosi, która trafiła Rou w samą twarz. Zostało ostatnie ciasto i tylko jeden Chris nie miał brudnej twarzy. Popatrzyłam na dziewczynę, która trzymała je w ręce i się wahała.

- Jeśli nie trafisz tego w niebieskiej koszuli w twarz, znajdziesz się obok nich, a ja przygotuję coś gorszego niż ciasto.- pogroziłam oczywiście dla żartów, ale dziewczyna wzięła to na serio i wycelowała idealnie w środek twarzy Battiego.- Ach! Cudny rzut! Najlepszy!

Podeszłam do przytwierdzonych do „słupa” i zapytałam czy chcą coś powiedzieć.

- Piwa!- jęknął Rou, a Chris go zaraz poparł.

Zaczęłam się śmiać i poprosiłam Stellę o pomoc przy rozwiązywaniu sznura. Gdy tylko poluźnił się, zauważyłam jak basista zrywa się i po chwili znalazłam się z nim na podłodze. Jasna cholera! Nie pomyślałam o zemście!

- Nie Chris! Nieee!- krzyknęłam, ale on mocno mnie objął, by jak najbardziej ubrudzić mnie śmietaną.

- Masz za swoje niewdzięcznico!- zaśmiał się i zaczął ocierać swoją twarz o moje policzki.

Niestety był o wiele silniejszy niż ja, więc nawet nie miałam jak mu się wyrwać. Do tego to co robił strasznie łaskotało. Gdy znalazł się nade mną i otworzył oczy, zobaczyłam w nich radosne iskierki. Chyba ta zemsta sprawiała mu niebywałą przyjemność, skoro tak się cieszył z ubrudzenia mnie w torcie. Pochylił się nade mną i przejechał językiem po moim policzku.

- Ale jesteś słodka. – zaśmiał się.- Choć wolałbym cię w czekoladzie.

- Innym razem.- zaśmiałam się.

- Innym razem wrzucę cię do czekoladowego fondue, obiecuję. I wyliżę cię wtedy calutką.

- Tak lubisz czekoladę?- zainteresowałam się.

- Może.- odrzekł tajemniczo i pocałował moje usta.

Jednak ja czułam tylko smak śmietany. Nagle ktoś poderwał Chrisa do góry i po chwili zrobił to ze mną.

- Natychmiast idźcie się umyjcie.- powiedziała Gosia patrząc na mnie i próbując ukryć uśmiech.

- Sama jesteś brudna.- zaśmiałam się widząc, że od pasa w dół była w śmietanie.

- Cóż.. Rou próbował ze mną zrobić to samo co z Tobą Chris, ale że zahaczył nogą o sznur to znalazł się na wysokości moich nóg.

- Chyba tyłka.- parsknęłam śmiechem widząc dwie białe dłonie na pośladkach przyjaciółki.

- Nie ważne. Chyba impreza wymyka nam się spod kontroli. Polowa gości jest już porządnie pijana, a Agens pytała gdzie jej siostra, bo musi wracać do domu.

- Śpi w mojej sypialni. – odpowiedziałam.- Wyjdę ze Sky’em, bo zapomniałam o nocnym spacerze.

- Najpierw się przebierz.

Pokiwałam głową i szybko pobiegłam do sypialni. Wyjęłam czarne jeansy oraz zwykły t-shirt, po czym weszłam do łazienki by się przebrać. Jak zobaczyłam że jestem cała w bitej śmietanie, wytarłam się tylko ręcznikiem i zdjęłam brudne ubrania. Przebranie się zajęło mi tylko kilka minut, po czym wróciłam na dół i zagwizdałam na psa, który siedział pod stołem w kuchni i obserwował wszystko ze spokojem. Pogłaskałam huskiego po białej głowie i założyłam mu szelki. Wyszłam na chłodną noc i gdy zauważyłam, że gdzieś daleko zaczyna świtać, przeraziłam się. Która mogła być godzina? Nie miałam ani telefonu ani zegarka.

 Gdy wróciłam do domu, jak najszybciej spojrzałam na zegarek, który pokazywał 5:20 rano.  Nigdy jeszcze tyle nie wytrzymałam na żadnej imprezie. To pewnie dzięki Chrisowi, który sprawił że zapomniałam o zmartwieniach i problemach. Zdjęłam ubrania i weszłam do salonu, który był prawie pusty. Tylko w niektórych miejscach pozostali jeszcze ostatni imprezowicze.

Gdy spojrzałam na kanapę o mało co nie wściekłam się. Siedział na niej Batty z butelką piwa, a obok niego przytulona brunetka. Żwawym krokiem podeszłam do nich i dopiero wtedy zauważyłam, że ta dziewucha przykleja się do basisty mimo, że on ją totalnie zlewa.

- Chris.- warknęłam, a on popatrzył na mnie nie do końca przytomny wzrokiem.

- Tak?- zapytał przeciągając to słowo.

No tak. Upił się. Wychodzę, nie ma mnie w domu godzinę a ten zdążył już wychlać 6 butelek piwa. Chyba rekord chce pobić. Wzięłam go za rękę i pomogłam mu wstać. Mimo, że umiał utrzymać względną równowagę, to zwalił się całym ciężarem na mnie. Po prostu cudownie.

- Puść go.- rozkazałam także pijanej dziewczynie, która o dziwo posłuchała się mnie.

Wyszłam z muzykiem z salonu i stanęłam przed schodami. Najtrudniejsza przeszkoda do pokonania. Cóż, trzeba iść dalej. Pociągnęłam go w tę stronę, a on wywalił się już na pierwszym schodku. Tylko cudem nie rozbił sobie głowy i przy okazji mojej. To na pewno nie były piwa. Nie byłby tak pijany żeby nie mógł wejść po schodach. Ale jakoś, powoli udało nam się wejść na samą górę.

 Gdy doszłam do drzwi sypialni byłam cała mokra i wykończona. Otworzyłam drzwi i wręcz wciągnęłam go ze sobą.

- Mam ochotę na seks.- wybełkotał.- Z tobą.

- Aha… jesteś tak pijany, że nie jesteś w stanie nawet stanąć jak normalny człowiek, a co dopiero…

- Ależ potrafię.- powiedział i opierając się o ścianę stanął wyprostowany.- Na baczność.

- I co? W seksie nie ma ściany o którą mógłbyś się oprzeć.

- Ale… - jęknął i głowa poleciała mu do przodu.- Dam sobie radę.

- Wierzę, ale teraz lepiej dojdź do łóżka.

- Nie.- powiedział i zaczął się bronić.

- Dojdź do łóżka to wtedy zobaczymy co z tym seksem. – powiedziałam powoli tracąc cierpliwość do niego.

Batten pokiwał głową i po minucie zwalił się na łóżko. Usiadłam obok niego i zaczęłam łapać oddech. Cudownie wprost. Byłam pewna przecież, że tym razem Chris się nie upije i… zerknęłam na niego. Zasnął. Ułożyłam go z niemałym trudem na łóżku i przykryłam kołdrą.

- Śpij dobrze, bo pobudkę to będziesz miał ciężką.- szepnęłam i pocałowałam go we włosy.

Pomimo tego upicia się, wydawał się być jeszcze bardziej uroczy. Westchnęłam ciężko i położyłam się obok niego. Przynajmniej noga przestała mnie boleć.

___________________________________

Ten rozdział jest wyjątkowy. Ma równe 22 strony w wordzie. Najdluższy jaki kiedykolwiek napisałam. Jestem naprawdę wykończona. Chciałam przeprosić za wygląd bloga, ale to nie moja wina. Durny blog.pl wszystko pozmieniał i teraz widzicie, że jedyną rzeczą którą mogę zmienić to nagłówek (dobrze, że aż tyle). Będę szukać nowego miejsca, by przenieść tam to opowiadanie. Mam nadzieję, że wybaczycie mi tę małą zmianę, bo miał już wrócić Jared, ale wróci dopiero w 69 rozdziale. Nawet nei zdajecie sobie sprawy jak bardzo cieszy mnie to, że polubiliście enterów z opowiadania. Mam nadzieję, że niektórzy polubią tych prawdziwych także. Co do pytania kogo wybierze Klaudia… przekonacie się :) A waszym zdaniem kto się lepiej dla niej nadaje? Co do tego rozdziału… domyślam się, że może być dla Was ciężki. Nie tylko ze względu na długość, ale także na treść. Przepraszam za jakiekolwiek błedy, ale naprawdę po tych 22 stronach nie jestem w stanie niczego wyłapać. Padam po prostu.

Tutaj macie od 10:35 Adieu o którym jest w opowiadaniu. Naprawdę polecam przesłuchać , bo to piękna ballada :) http://www.youtube.com/watch?v=TxebrfjHB9c

. A co do okularów penisów… oto one: http://25.media.tumblr.com/tumblr_m81js9Ajqi1r4xsu9o1_500.gif wraz Rorym :D

Co do komentarzy, to ostatnio miło mnie zaskoczyliście. Dziękuję za nie. Mam nadzieję, że nadal będziecie wypisywać chociażby kilka zdań pod tym rozdziałem. Wysiliłam się bardzo, i mam nadzieję, że to docenicie i odpłacicie się w komenatarzach. Dziękuję każdemu kto jakikolwiek ślad po sobie pozostawi.

Rozdział idzie z dedykacją do 3 osób. Dwie z nich prawdopodbnie nigdy sie o tym nie dowiedzą, ale to nie jest ważne. Chris i Rou, to dla was chłopaki :) Oby grudzień w rzeczywistości był tak samo udany, jak ten w odpowiadaniu. Liczę, że coś się rozkręci z Chrisem, skoro zerwał z dziewczyną i teraz jest wolny ;) No a 3 osobą jest oczywiście Gosia, która już się zajmie R… :D więcej nie piszę, love ya all xo a i dziękuję Gosi za pomoc przy pomysłach na impreze, szczególnie jesli chodzi o pal :D