Chapter 89 „Wyznanie”

Chapter 89

ROZDZIAŁ OCZAMI JAREDA LETO

„Wyznanie”

Powrót do domu, do miasta Aniołów nie był tym czego potrzebowałem. Znów źle się czułem, a tak długa podróż jaką jest lot z Paryża do Los Angeles bardzo nadszarpnęła moje zdrowie. Wymęczony stanąłem przed domem i wpatrywałem się tak w drzwi. Postanowiłem na razie nie mówić nikomu o tym, że zostanę ojcem. Sam wpierw musiałem przyzwyczaić się do tej myśli. Poza tym, jakby Klaudia się dowiedziała to nie dałaby mi ani chwili spokoju. Chociaż może to i dobrze? Tego czego na pewno nie potrzebuję teraz to samotność.

Wyjąłem klucze i otworzyłem drzwi. Przeniosłem walizkę do środka i zacząłem się rozbierać. Musimy zaadoptować psa. Dom bez witającego cię śliniącego się potworka nie ma sensu. Brakowało mi Sky’a bardziej niż myślałem.

W domu nikogo nie było, więc zadowolony zaniosłem rzeczy na górę, wziąłem prysznic i walnąłem się na łóżko. Tyle obowiązków mnie czekało w związku tym kilkudniowym „urlopem”, ale nie miałem do nich siły. Położyłem głowę na poduszce i zasnąłem.

 Obudziły mnie dopiero krzyki rozchodzące się na piętrze. Przetarłem zaspane oczy i zdecydowałem się wyjrzeć z pokoju. Na schodach stała Klaudia i kłóciła się z Gosią, która stała na dole. Nie mam pojęcia o co chodziło, bo dziewczyny kłóciły się po polsku, ale nie brzmiało to miło i łagodnie. Czym prędzej, korzystając z tego że mnie nie zauważyły, wróciłem do sypialni i zamknąłem drzwi. Klaudii w tym humorze lepiej się nie pokazywać na oczy. Po co wszczynać kolejną awanturę. Ale skoro już się obudziłem, odpaliłem laptopa i powróciłem do dawnego mnie. Nawet nie wiem kiedy te 4 godziny minęły, a ja tylko z powodu chęci zrobienia sobie herbaty oderwałem się od pracy. Zanim jednak udałem się do kuchni, przebrałem się w czyste ubrania i umyłem. W sumie mogłem ubrać dresy, ale jakoś nie było mi do nich po drodze.

 Czekając aż woda w czajniku się zagotuje znów wróciłem myślami do Fancy i pobytu w Paryżu. Całe moje życie stanęło na głowie w tamtej jednej sekundzie. Chyba nawet bardziej niż gdy dowiedziałem się, że…

- Jared?!

Odwróciłem się w stronę córki, która widząc mnie podparła się w biodrach i patrzyła na mnie z niezadowoloną miną.

- Kiedy przyjechałeś?

- Hym… Jakieś 10 godzin temu…

- Co?! I nie przywitałeś się?- warknęła niezadowolona.

- Nikogo nie było, a potem zasnąłem…- powiedziałem częściową prawdę.

- Dobrze, że już jesteś.- odpowiedziała natychmiast zmieniając ton głosu i przytulając się do mnie.- Trochę się za tobą stęskniłam.

- Tak?- zapytałem rozśmieszony tym wyznaniem.- Jakoś pierwsze co zrobiłaś to nakrzyczałaś na mnie.

- No stęskniłam się za krzyczeniem na ciebie.- odpowiedziała z uśmiechem, a ja tylko westchnąłem.

Co ja się mam z tym dzieciakiem. Mam nadzieje, że mój synek nie będzie taki jak ona. Że będzie miał o wiele łagodniejszy i spokojniejszy charakter. Bo ta panienka stojąca przede mną to dopiero diablica wcielona. Nawet za powrót do domu bez przywitania mi się dostało.

- Jak z Fancy? Pogodziłeś się?

- Tak.- odpowiedziałem dumny z siebie.

- W ogóle co ci się stało, że Ty przyjechałeś i spałeś tyle czasu?- spytała przyglądając mi się uważnie.- Znów nawrót choroby?- zapytała a ja pokiwałem głową.- Jared…- jęknęła, lecz po chwili przybrała kamienną minę i zaczęła złowrogo mrużyć oczy.- Czy ty w końcu powiedziałeś swojej mamie o chorobie?

- Yyyy….

- Leto!!! Do cholery jasnej! Bierzesz teraz, w tej sekundzie telefon i natychmiast do niej dzwonisz. I zero sprzeciwów!

Nie miałem wyjścia. Wyciągnąłem telefon z kieszeni przeklinając siebie w myślach, że go w ogóle zabrałem, ale wiadomo nie rozstaję się z tym urządzeniem. Wzdychając ciężko wybrałem numer mamy i przyłożyłem czarny przedmiot do ucha.

- Cześć mamusiu… - powiedziałem zdenerwowany do telefonu, wciąż zerkając na nieugięta minę Klaudii.- Nie za późno dzwonię? No tak… Nigdy nie jest za późno na telefon ode mnie.- westchnąłem powtarzając słowa matki.- Dzwonię, bo jutro mam cały dzień wolny przed wyjazdem do Japonii… Tak. Chciałem żebyśmy spędzili ten dzień razem.- w końcu wydukałem.

Mama słysząc to, bardzo się ucieszyła, wręcz była przeszczęśliwa. A ja? A ja trząsłem portkami bojąc się tego spotkania. Bo jak powiedzieć swojej własnej rodzicielce, która oddałaby życie za swoje dzieci, że… umieram.

- To ja jutro przyjadę po ciebie.- mruknąłem  wciąż patrząc na córkę.- Nie. Tylko ja. Shannon wyjechał do Yellowstone z Renatą, a Klaudia…- tu się zawahałem widząc ostre spojrzenie córki.- Coś tam robi z tym swoim chłopakiem.

W końcu dała mi spokój i rozłączyłem się. Za to teraz czekało mnie zbesztanie od Polki. Co ja poradzę, że jestem tchórzem i wolę być sam na sam z mamą niż mieć widownię. Obiecałem jej, to powiem Constance co się dzieje.

- Jak cię znam to stchórzysz i nie powiesz jej niczego.- warknęła.

- Powiem.

- Taaa… obiecałeś jej powiedzieć po powrocie i co? Nadal nic nie wie.

- Ale Fancy wie.

- Serio Fancy jest ważniejsza niż twoja mama? Kobieta, która cię urodziła, wychowała, która wszystko by dla ciebie zrobiła byle być tylko był szczęśliwy?!- powiedziała z niedowierzeniem.

- Nie. Po prostu jest mi łatwiej jej to powiedzieć. Zrozum, że tak kocham mamę, że wiem jak ta informacja na nią wpłynie!- podniosłem głos, próbując wytłumaczyć jej moje działanie.

- Nic nie wiesz. Masz mylne pojęcie o świecie.- odpysknęła odwracając się.

- Klaudia, proszę cię, nie odchodź.- jęknąłem łapiąc ją za dłoń i przyciągając do siebie.- Nie chcę być dziś samotny…

Szatynka stanęła przede mną i popatrzyła mi głęboko w oczy. Wiedziałem, że wszystko to co mówi i robi jest dla mnie. Że chce żebym miał lepsze życie, żeby mama się nie odwróciła ode mnie. Żeby wszystko było uczciwe. A ja w tym momencie pragnąłem jednego. Żeby ktoś cały czas przy mnie był, by nie zostawiał mnie z moimi myślami. Żebym był cały czas zajęty, zaprzątał mózg czymś innym niż tym, że zaraz odejdę. Jak rzadko kiedy miałem ochotę się upić. Ale tak w sztorc, na całego, jak za bardzo dawnych czasów. Bym nie musiał myśleć i żebym nic nie pamiętał.

 Usłyszeliśmy dzwonek do drzwi, więc obydwoje spojrzeliśmy w tamtą stronę. No tak, pewnie Mat przyjechał zabrać moje dziecko na wyścig. A ja znów zostanę sam…

 Klaudia odwróciła się i czym prędzej pobiegła do drzwi. I tak, jak myślałem, zjawił się w nich Mat, już w pełnym stroju, trzymając kask przy biodrze. Czerwony kombinezon bardzo do niego pasował, ale… czegoś mi w nim brakowało.

- Dobry wieczór panie Leto!- przywitał idąc do mnie z uśmiechem.

Znów to „panie Leto”. Jak ja mam tego gnoja nauczyć, że jestem zwykłym „Jaredem”, a nie „panem”? uśmiechnąłem się półgębkiem, niezadowolony z tego jak mnie nazywa i podałem mu rękę.

- Cześć Mat! Porywasz znów moją córkę, tak?- zapytałem starając się by brzmiało to swobodnie.

- Częściowo.- odpowiedział szczerząc zęby do swojej dziewczyny.

- Co to znaczy?

- A to, że jedziesz z nami.- odpowiedziała uradowana Klaudia, trzymając się ramienia chłopaka.- I jeśli mi zaprotestujesz, skuję cię kajdankami i siłą zaciągnę!- pogroziła.

- A skąd ty kajdanki weźmiesz?- zaśmiałem się.

- Z twojej lub Shannona sypialni.- odpowiedziała wystawiając język.- Jay… Musisz się na chwile oderwać od tego domu.

- Już ja się oderwę będąc w trasie.- mruknąłem.

- Tatuuuusiu!- jęknęła łapiąc mnie za rękę i robiąc to swoje spojrzenie szczeniaczka.

I jak ja mam się oprzeć tym błękitnym oczom? Oczywiście, że skapitulowałem. Zresztą, wiem ze ona ciągnęła mnie tam nie bez powodu. Znała mnie już na tyle dobrze, że wiedziała o czym będę myślał w samotności. I że wyjątkowo nie będzie to myślenie o pracy…

- Super!- krzyknęła i pocałowała mnie w policzek, gdy w końcu się zgodziłem.

Mat usiadł na kanapie, czekając aż Klaudia szybko zmieni ciuchy na jakieś wyjściowe, bo teraz łaziła po domu w bryczesach i brudnej od końskiej śliny koszulce polo. Ile razy można jej zwracać uwagę, że ma się przebierać jeszcze w stajni, by dom nie zaśmierdł końmi? Nie wiem już sam, ale ciągłe upominanie nic nie daje. Co więcej! Zaczęła normalnie siadać w tych brudnych, pełnych kłaków  i błota spodniach na kanapach, a raz nawet na moim łóżku! Nie do przyjęcia. Ja też lubię konie, ale są granice.

- Niech się pan nie martwi, postaram się żeby nudno nie było.- powiedział w pewnym momencie chłopak, patrząc na mnie przyjaźnie.

- W to nie wątpię. Tym bardziej jak się będziesz popisywał przed moją córką.- zaśmiałem się.

- Oj wcale taki nie jestem.- żachnął się chłopak.

- Oczywiście. Każdy facet musi się popisać przed swoją kobietą.- odpowiedziałem z uśmiechem.- Ja ostatnio tak się popisałem, że wylądowałem na tyłku przed ukochaną.- zaśmiałem się przypominając sobie, jak się poślizgnąłem w łazience niosąc bezalkoholowego szampana do wanny, w której czekała na mnie Fancy.

- Naprawdę?- zapytał zaskoczony. – Wybaczy mi pan to pytanie, ale… Naprawdę jest pan ojcem Klaudii?

- Nie biologicznym.- odpowiedziałem od razu.

- Serio? Macie identyczny kolor oczu, uśmiech… W sumie nawet jesteście trochę podobni do siebie.

- Przypadek, ale kocham ją tak, jakby była moim biologicznym dzieckiem.- odpowiedziałem poważniejąc.

- Widać. Mega się pan o nią troszczy. Ma super ojca, ale mój też był wspaniały.- dodał patrząc gdzieś w dal smutnym wzrokiem.

- Co się z nim stało?

- Zginął w wypadku na torze. Pech… Mama do tej pory nie może pozbierać się po jego śmierci. Ale dziadkowie i ona jakoś to przeżyli. Powoli go zapominają mimo tego, że nie chcą. A ja… z każdym dniem jak go nie ma, pamiętam go coraz dokładniej. Był moim autorytetem, najważniejszą osobą w życiu. To dla niego się ścigam. I dla niego te kolory, to jego barwy. – powiedział wskazując na swój kombinezon.- Myślę, że mimo wszystko dzieci najbardziej przeżywają brak rodzica. No i matka. Babcia, gdy się dowiedziała, co się stało, dostała udaru. I od tamtej pory jest sparaliżowana w połowie. Myślę, że się męczy, bo to trwa już tyle lat…

Słuchając Delorda ode chciało mi się jutro informować mamę o moim zdrowiu. Cała ta historia, to co się stało z babcią tego chłopaka. Przecież nie przeżyłbym gdyby mama tak zareagowała. Tym bardziej wiedząc, jak bardzo mnie kocha. Jak ważny dla niej jestem.

- Co ona tyle czasu robi?- jęknął patrząc na schody brunet. – Nie mogę się spóźnić na wyścig. Bardzo mocno punktowany jest.

- Klaudia mówiła, że w soboty wyjeżdżasz zazwyczaj.- przypomniałem sobie.

- Tak… Nie będę jej zabierał taki kawał drogi od dom, zresztą, musimy mieć odpoczynek od siebie. Są momenty, gdy chcę ją najnormalniej na świecie zamordować.- prychnął, po czym od razu z przestrachem spojrzał na mnie.- Znaczy…

- Spoko. Wiem jak jej fochy mogą dać w kość.- zaśmiałem się, na co Mat się uspokoił.- Klaudia!!! Bo pojedziemy bez ciebie!- krzyknąłem.

- Już, już… - usłyszeliśmy krzyk z góry, ale jej postaci nadal nie było.

Wzruszyłem bezradnie ramionami i zaproponowałem młodemu coś do picia. Na szczęście Polka w końcu zlazła na dół smarując szminką usta. Zawsze w biegu. Przecież dobrze wiedziała, że Mat dziś przyjedzie zabrać ją na wyścig. Podałem młodej skórzaną kurtkę, po czym sam założyłem bardzo podobną, tylko męską wersję i wyszliśmy. Jakimś cudem zapakowaliśmy się do jego ferrari i ruszyliśmy z kopyta. Po 50 minutach parkowaliśmy w wielopiętrowym garażu. Nie powiem, kiedyś myślałem o tym żeby kupić sobie ferrari. Moi koledzy z planu pierwsze co robili, to odkładali zarobione pieniądze na super bryki, tylko ja tego nie zrobiłem. W sumie nie żałuję tego, ale czasami, jak w tej chwili, marzyła mi się taka maszyna u mnie w garażu. Raz jeszcze przeszedłem dookoła samochód, by jak najlepiej się mu przyjrzeć i ciągnięty przez córkę, zostałem zaprowadzony do loży VIP. Usiadłem z córką przy samej barierce, a po chwili podszedł do nas jakiś zabawnie uczesany chłopak. W sumie nie wiem czy to była fryzura, czy tak naturalnie mu się włosy układały, ale wyglądała dziwniej niż wszystkie moje. No dobra, garnka nie pokonał ten fryz.

- O boże!!! Pan Leto?!?? Aaaa!- wydarł się nagle ten chłopak patrząc na mnie, a ja trochę zdębiałem. – Jaki zaszczyt! Mat nie mówił, że pan przyjedzie! Jestem Ben!- wyciągnął do mnie rękę uradowany, jakby właśnie była gwiazdka, a on dostał upragniony prezent.

Popatrzyłem niezbyt chętnie na jego wyciągniętą dłoń, bo nienawidzę podawać ręki obcym ludziom, ale widząc siłę spojrzenia Klaudii uścisnąłem ją.

- Jared. Jesteś…?

- Przyjacielem Mata. Super, że mogę pana poznać! Jestem wielkim fanem pana zespołu!- zaczął się produkować chłopczyna, a Klaudia tylko uśmiechała się szeroko do mnie.

Nie powiem, ta sytuacja sprawiła, ze nie miałem ani sekundy na myślenie o śmierci. To była taka mała, ale naprawdę urocza gaduła. Jak fani często mnie wkurzają swoją nachalnością, to on był spoko. Ze spokojem odpowiadałem na pytania i słuchałem jego opowieści, czasem tylko zerkając na córkę, która puszczała do mnie oko.

W końcu wyścig się rozpoczął, samochody wjechały i przez dobrą chwile próbowałem wyczaić, który z nich to Mata. Jednak widząc jak Klaudia i Ben cieszą się, zrozumiałem, że to ten czerwony samochód, który właśnie wyjeżdżał na prowadzenie. Nie powiem oglądanie wyścigu wciągnęło mnie, dawno tak nikomu nie kibicowałem i nie emocjonowałem się czymś tak błahym. Trzymałem mocno kciuki za ten wyścig chłopaka, tym bardziej, że konkurencję miał mocną i ciężko było stwierdzić czy uda mu się wygrać wyścig. Gdy pozostało ostatnie okrążenie, aż wstałem z  fotela, co zresztą uczynili wszyscy w loży. Mat jechał teraz bok w bok z jakimś fioletowym wozem i co chwila jeden spychał drugiego na bok. Przy tej prędkości i nachyleniu toru, wydawało się to wybitnie niebezpieczne. Gdy zostały ostatnie metry do mety, fioletowy zdołał się jakoś oderwać od czerwonego, by po chwili wbić się w jego bok. Obydwa samochody zaczęły kręcić się wokół własnej osi i tak też przejechały metę. Nie mam pojęcia jakim cudem żaden z pozostałych przejeżdżających linię mety w nich nie walnął, ale wyszli z tego „cało”. Reszta zdołała ich ominąć. Z wyczekiwaniem patrzyłem na sytuację na dole, nie mając wciąż pojęcia kto wygrał. Ten z fioletowego auta w końcu wyszedł, a po chwili pojawił się też Delord , wygrzebując się ze swojego wozu. Gdy tylko zeskoczył na tor, rzucił się na tego drugiego kierowcę i tak zaczęli się bić. Z szeroko otwartymi oczami wpatrywałem się, jak ochrona natychmiast do nich podbiega i ich rozdziela. Na telebimach zaczęli wszystko pokazywać. Mata, który stał w pozycji bojowej, trzymany przez dwóch osiłków i ścierał rękawem krew z kącika ust. Drugi koleś, trochę starszy od bruneta, odepchnął od siebie ochroniarza i kopiąc kask ruszył w stronę wyjścia.

- Co za skurwiel!- bulwersował się obok mnie Ben.- Szkoda, ze Mat nie zdążył go mocniej obić.

- Oszalałeś?! On by go zabił…- powiedziała przerażona Klaudia.

- Mat tego gościa?- zapytałem.

- Nie! Ten gość Mata! Dwa razy większy od niego. Mat to takie chuchro jak ty…

Skierowałem swój wzrok znów na dół i dostrzegłem, jak Mat robi obchód samochodu, a potem kopie w oponę. Takiego wściekłego go nigdy nie widziałem, ale nie powiem. Podobała mi się ta jego akcja. Co prawda nie wiedziałem, dlaczego on się rzucił na tego faceta, ale miał chłopak jaja. No i tym wyścigiem udowodnił mi , ze naprawdę jest wyśmienitym kierowcą.

- Kto wygrał?- zapytałem się tej dwójki.

- Mat.- odpowiedziała Klaudia, ale na jej twarzy nie pojawił się uśmiech.

- To czemu się nie cieszysz?- zapytałem zaskoczony jej naburmuszoną miną.

- Bo go pewnie zdyskwalifikują za te akcje.- mruknął tak samo ponury chłopak z dziwną fryzurą.- Kurwa, ale pech…

- On to zrobił specjalnie.- mruknęła po chwili ciszy moja córka.- Wiedział, że Mat w końcu nie wytrzyma i rzuci się na niego. Perfidnie to wykorzystał.

- No.. Sukinsyn jeden. Mat jest dla nich za dobry. Dobra, chodź. Trzeba go jakoś uspokoić i pocieszyć.- powiedział Ben.

- Taaa… ciekawe kto to będzie robił.- westchnęła Polka, a ja się zaśmiałem.

Takie życie. Chce się być z drugą osobą, to trzeba ją wspierać. Nie tylko seks. W sumie kto to mówi.- zaśmiałem się sam do siebie. Całe życie tylko seks, a teraz. Odmieniło mi się na stare lata.

Zjechaliśmy winda na sam dół, ochrona sprawdziła nasze przepustki i weszliśmy na tor. Gdy popatrzyłem w górę, trybuny były już prawie puste, wszyscy przenieśli się w inne miejsce, albo już wyszli. Poczułem pęd powietrza i zobaczyłem jak Klaudia biegnie w stronę Mata, łapie go i całuje. Dobra jest. Chłopak nawet nie ma jak się obronić. I tak jak myślałem, napięcie i zdenerwowanie w całym jego ciele odpuszczało i odchodziło w niepamięć. Ja i Ben stanęliśmy niedaleko nich przyglądając się tej scenie.

- Puściły mi nerwy! Musiałem mu przywalić!- zaczął się tłumaczyć zawodnik, patrząc na nas wszystkich.- Bardzo mi głupio panie Leto, ze widział pan właśnie taką akcję…

- Ja tam widziałem bardzo dobry wyścig, który wygrałeś.- powiedziałem chcąc pocieszyć chłopaka, ale on tylko uśmiechnął się smutno wzdychając.

- Ten… Dziad po raz trzeci w tym miesiącu rozwalił mi samochód i znów wbił się w silnik.- jęknął podchodząc do auta.- Nie jestem milionerem by non stop kupować nowy do cholery! Co tygodniowe naprawianie karoserii jeszcze zniosę, ale nowy silnik co tydzień…!

- Aż tak źle?- zapytałem podchodząc do niego.

- Niech pan sam spojrzy.- mruknął odsuwając się bym mógł zobaczyć.

Miał rację. Wyglądało to bardzo słabo, wręcz nie do odratowania. Połowa samochodu była przecięta. Nawet nie myślałem, że coś takiego jest możliwe. A tu proszę, jednak jest. Dobrze, że jemu nic się nie stało, choć gdyby był 10 cm bliżej prawej strony pewnie by go przecięło.

- Kto to wszystko finansuje?- zapytałem prostując się.

- Ja sam. Wszystko idzie z moich wygranych i z tego co zarobię w butiku…

- Hymm… Pewnie spory koszt, nie?

- Ogromny. Ale kocham to co robię. Jak zostaje mi nadwyżka w miesiącu z wygranych to wpłacam ją na schronisko, z którego mam Crystal. W sumie to mama ma…

- Nigdy mi o tym nie mówiłeś.- włączyła się do rozmowy Klaudia.

- Nie ma się czym chwalić. Powinienem zawsze tam coś wpłacać, a nie wtedy gdy jest super. Łatwo jest dzielić się czymś czego masz sporo. Trudniej tym, czego ci brak…

- I tak jesteś wspaniały.- powiedziała znów go całując, na co ja i Ben odwróciliśmy się w stronę samochodu.

Obejrzałem go jeszcze raz dokładnie, tak samo jak ferrari, które miał do codziennej jazdy i w mojej głowie zrodziła się myśl.

- Mat, jak już się ten glonojad od ciebie odklei to podejdź do mnie.- mruknąłem, po czym po chwili dostałem kuksańca w żebra.- Co?!

- Ja ci dam glonojada!- powiedziała córka przybierając ostrzegawczą pozę.

- Tak, panie Leto?

- Mam propozycję. I w sumie pewien pomysł. Jestem w stanie zasponsorować ci raz w miesiącu taką odnowę twojego samochodu. Silnik, karoseria, klocki, podwozie… co będzie ci potrzebne, ja za to płacę…

 - Ale…

- Ale!- powiedziałem przerywając mu.- Nic za darmo. Oglądałem ten wyścig i przez pierwsze kilka minut nie miałem pojęcia którym samochodem jedziesz. Były trzy czerwone i gdyby nie ta dwójka, nie wiedziałbym że to twój wóz.- mówiąc to wskazałem najpierw na Bena i Klaudię, a potem na rozwalony samochód.- Chce by na masce i po bokach miał wymalowanego feniksa. Byłaby to świetna reklama mojego zespołu, a ty byś miał darmową naprawę raz w miesiącu. Co ty na to?

Mat stał zamyślony wpatrując się w swój wrak, za to Klaudia i Ben otworzyli szeroko usta i chyba nie zamierzali ich zamykać. Jak nic, zaszokowałem ich tą propozycją. W sumie siebie też. Ale podczas oglądania wyścigu stwierdziłem, ze najlepszym sposobem by auto Delorda się wyróżniało było dodanie czegoś mu. Jakiegoś detalu.

- Poza tym będziesz mieć wyjątkowy wózek, każdy na każdym torze będzie cię rozpoznawał.- dodałem.

- Ale panie Leto… Ja chyba nie mogę się na to zgodzić.

- Czemu?

- Bo… bo… - zaczął, ale nie znajdował dobrych argumentów.

- To postanowione, tak? Chyba, że ci się nie podoba feniks.

- Podoba! Nawet kiedyś o czymś podobnym myślałem, tylko że z orłem, ale to było takie pospolite…

- No i jeszcze jedna rzecz.

- Jaka?

- Jared jestem, a nie pan Leto.

- Ale dla mnie zawsze będzie pan, panem Leto…

- To sobie przestaw w głowie, że od teraz jestem Jared. – odpowiedziałem uśmiechając się do zachwyconej tym pomysłem córki.- To jak? Wchodzisz w to?

- Jasne!- w końcu odpowiedział z entuzjazmem, chwytając moją dłoń w ramach przypieczętowania umowy.

- Kocham cię.- usłyszałem szept przy uchu i poczułem jak moje dziecko uwiesza mi się na szyi i przytula mnie tak mocno, że ledwo oddychałem.

- Udusisz mnie.

- To z miłości.

- Wiem to… Ale mimo wszystko mnie udusisz.- zaśmiałem się, a ona w końcu mnie puściła.

Dawno nie widziałem jej takiej szczęśliwej. Dobre uczynki czas zacząć prezentować. Miałem w głowie jeszcze kilka innych dotyczących moich najbliższych. W sumie takie dawanie sprawiało mi jeszcze większą radość niż te wszystkie akcje charytatywne. Jednak gdy widzisz że to te najbliższe ciebie osoby nagle promienieją radością, jest ci tak lekko na sercu. A dla tej młodej damy zrobiłbym wszystko. Gwiazdkę z nieba bym jej dał, za odmienienie mnie. Dlatego też gdy wróciliśmy do domu ciągle miałem przed oczami jej uśmiech, radosne oczy. Strach przed śmiercią się schował, czyżbym znalazł sposób na jego pokonanie? Możliwe…

Jednak gdy kolejnego dnia obudził mnie dzwonek telefonu, ten potwór znów wyszedł ze swojej jaskini i zaczął podsycać moją niepewność. Szybko umyłem się i ubrałem, a potem z sercem na ramieniu wsiadłem do samochodu, by pojechać do domu mojej rodzicielki. Gdy w końcu zaparkowałem pod jej domem, wyjąłem telefon i zadzwoniłem. Jeden sygnał… drugi…

- Cześć mamo! Już czekam pod domem.

- Zaraz wychodzę.- usłyszałem w odpowiedzi i rozłączyłem się.

Najtrudniejszy dzień mojego życia. Jak powiedzieć mamie, że jestem chory? Sam jeszcze nie przemyślałem tego scenariusza, nie miałem zielonego pojęcia, w którym momencie najlepiej to powiedzieć. Na początku czy może na sam koniec? Jakbym powiedział na początku to cały wspólny dzień będzie stracony, za to nie wiem czy wytrzymam w tym stresie do końca. Czy nie stchórzę. A może by tak w środku? Jakoś się spędzi chwile z mamą i potem tak jej powiem… Nie no. To też złe wyjście, bo będzie że ukrywałem to przed nią i od razu nie powiedziałem.

- Cześć synku!- powiedziała całując mnie w policzek, a ja dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że wsiadła do samochodu.- Ale zamyślony jesteś. Uważaj bo cię ktoś jeszcze porwie.- zaśmiała się.

- Hymm… Czy jest jakieś miejsce w które chciałabyś ze mną pojechać?- zapytałem starając się brzmieć normalnie.

- Byłabym wdzięczna jakbyś zawiózł mnie do sklepu. Ostatnio widziałam super kurtkę w outlecie, ale chciałam żeby któryś z was mnie w niej zobaczył. Wydaje mi się być zbyt młodzieżowa.- powiedziała zasmucona.

- Dla ciebie za młodzieżowa? Przecież ty masz zaledwie 18 lat mamo!- zaśmiałem się, dostając całusa od rozpromienionej kobiety.- To jedziemy do  Ontario.

I w ten sposób, pierwsza opcja, czyli powiedzenie od razu o mojej chorobie, została skreślona. Nie powiem, przez te pieruńskie korki dojazd tam zajął nam całe 50 minut, a nie byliśmy przecież aż tak daleko od tego ogromnego centrum handlowego. Miałem akurat szczęście, bo jakiś srebrny chevrolet zwolnił miejsce praktycznie przy samym głównym wejściu i tam też zaparkowałem. Czas w outlecie mijał bardzo szybko, mama zaciągnęła mnie do sklepów i ostatecznie skończyliśmy z 5 wielkimi torbami z ciuchami. Z bolącymi plecami od chodzenia, usiedliśmy w samochodzie po 3 godzinach łapania promocji.

- Nie wiem jak ty mamo, ale ja jestem głodny.- powiedziałem.

- Też bym coś zjadła.- poparła mnie moja rodzicielka.

 - A na co masz ochotę? – zapytałem rozmyślając, gdzie by tu się zatrzymać na coś dobrego.

- Coś lekkiego. Jakąś sałatkę?

Uśmiechnąłem się, bo w głowie pojawiła mi się nowo otwarta restauracja nad samym oceanem, która serwowała owoce morza i sałatki. W sumie nie taka nowo otwarta, już kilka miesięcy działa na rynku. Byłem tam raz z Fancy i obydwoje byliśmy zachwyceni. Włączyłem lewy kierunkowskaz i przejechałem całe 6 pasów, by zająć miejsce na tym dla pojazdów, w których jest więcej niż jedna osoba, po czym zacząłem kierować się na Santa Monica. Te pasy to zbawienie, gdy wszyscy stali w korku, a ja z mamą jakoś jechałem. 1,5 godziny później już parkowałem na wybrzeżu w niewielkiej odległości od restauracji. Coś za dużo tego szczęścia jak na jeden dzień z parkowaniem. To był chyba ten moment. Że po zjedzeniu powiem mamie o tym co się ze mną dzieje. Przypominając sobie słowa Mata, byłem blisko szpitala. Tak na wszelki wypadek. Mam nadzieję, że to w ogóle nie będzie potrzebne.

 Usiedliśmy na werandzie i kelner podał nam karty. Nie zastanawiając się długo wzięliśmy pierwszą pozycję z sałatek i sok z pomarańczy.

- Zestresowany jakiś jesteś.- stwierdziła po chwili moja mama przyglądając mi się.

- Wiesz, dużo na głowie.- odpowiedziałem błagając w myślach, by dała spokój.

- Znam cię Jared, przed matką nic nie ukryjesz. Nie o obowiązki chodzi.- powiedziała,  a ja w mig zrobiłem się chyba całkowicie szary na twarzy.

- Sky coś ostatnio zmarkotniał. Trochę spokojniejszy się zrobił…

- Wiesz chyba dobrze, że ma już swoje lata. I tak niesamowicie długo żyje.

- Myślisz, że przyszedł na niego już czas?- zapytałem zaskoczony, bo o tym w sumie nie pomyślałem.

- Nie. On się po prostu starzeje. Jak ostatnio go widziałam to schudł trochę. Ale nadal się dobrze trzyma. Byłeś z nim u weterynarza?

- To pies Shannona.

- Przecież dobrze wiem, że to ty zawsze z nim chodziłeś do lekarza.

- No brałem, wyniki ma w porządku. Wręcz świetne, dlatego nie rozumiem, że nam tak spadł z wagi…

- Dużo wyjeżdżacie.

- Mniej niż zwykle. Poza tym dziewczyny się nim opiekowały, albo Renata…

- A jak twoja Fancy?- zapytała mama zaciekawiona, ale starając się pokazać, że jeśli nie mam ochoty to nie muszę mówić.

- Dobrze…- odpowiedziałem czując jakieś takie dziwne ściśnięcie w żołądku.- Sprzedaje swoją klinikę i przeprowadziła się na stałe do Paryża…

- To tam ciągle cię wywiewa?- zaśmiała się puszczając mi oczko.- Bardzo się cieszę, że w końcu znalazłeś swoją drugą połówkę. Bardzo chciałabym ją poznać.

Dopiero te słowa uświadomiły mi, że jeszcze nigdy moja mama nie spotkała Fancy. Jak to mogło być możliwe, nie wiem, ale tak było. Będę musiał zaprosić dziewczynę do siebie… A to oznacza, że mama dowie się o ciąży i że będzie mieć wnuka. Mamę to pewnie ucieszy, ale ja chyba sam nadal nie jestem gotowy na to.

- Znów się zamyśliłeś.- zauważyła Constance dotykając dłonią mojego policzka.- Jestem taka dumna, że mam tak przystojnego, mądrego i utalentowanego syna. Bardzo cię kocham.

- Ja ciebie też mamo.- odpowiedziałem automatycznie, wciąż będąc myślami przy Fancy i dziecku.

Na szczęście w końcu dostaliśmy sałatki, więc mogliśmy się skupić na jedzeniu. Od razu tez tematy rozmów stały się lżejsze i mniej wymagające. Przez ten cały stres miałem gulę w gardle i średnio przechodziły mi liście sałaty przez usta. Jednak udawać trzeba było.

- Co się dzieje?- zapytała mama widząc, że mam prawie cały talerz sałaty, a ona swoją już kończy.

- Wezmę na wynos.- odpowiedziałem czując się coraz słabiej.

Oby to było spowodowane stresem, a nie chorobą. Naprawdę nie chciałbym żeby ktokolwiek zobaczył mój atak choroby, a tym bardziej mama. Zacząłem szukać po kieszeniach leku, który powstrzymywał na kilka godzin moje napady kaszlu i nie musiałem się martwić, że zakrwawię wszystko wokół.

- Jesteśmy w okolicy, dawno nie byłam na diabelskim młynie, a z chęcią zobaczę morze z góry.- zaproponowała mama patrząc, jak płacę za nasz lunch.

- To idziemy. Sam też nie pamiętam kiedy ostatni raz tam byłem.- przyznałem, po czym wróciliśmy do samochodu, by spakować moją sałatkę, a następnie ruszyliśmy deptakiem w stronę Pier’u. spacer był bardzo przyjemny, choć ilość ludzi których mijaliśmy ogromna. Tak samo było na molo, które mieściło wesołe miasteczko. Podobne widziałem w Brighton, w Anglii. Mama ustawiła się w kolejce na młyn, a ja w kolejce po bilety. To było dobre rozwiązanie, bo gdy je w końcu dostałem, mama była już prawie przy samym wejściu. Usiedliśmy w wagoniku i przytuliłem tę wspaniałą kobietę do siebie. Kochałem ją najbardziej na świecie, zrobiłbym dla niej wszystko. Tak samo jak ona dla mnie. Wagoniki wolno przesuwały się w górę, a my w ciszy wpatrywaliśmy się w krajobraz, który nas otaczał. To właśnie Constance nauczyła mnie patrzeć na świat duszą artysty. Shann fotografował, a ja… W każdym promieniu, latającym listku czy nawet głupiej reklamówce zakopanej częściowo w piasku widziałem coś wyjątkowego i pięknego. I te zachody oraz wschody słońca. Mam takie wielkie szczęście, ze to miasto codziennie uracza mnie takimi cudami natury. Każdy wschód i każdy zachód był inny. Ale każdy jeden piękny. Gdy ponownie znaleźliśmy się w samochodzie wrócił strach oraz zdenerwowanie. To chyba ten moment…

- Lizzy do mnie przychodzi wieczorem, więc czas jechać.- dała znać mama widząc jak siedzę bezczynnie za kierownicą.

Włączyłem silnik i szybko znalazłem na drodze. Korki trochę zelżały, więc niecałą godzinę później parkowałem przed domem mamy. Praktycznie cały dzień z nią spędzony, a ja nawet nie pisnąłem słówkiem o chorobie. Jeśli wrócę do domu, nie mówiąc jej niczego, Klaudia mnie zabije. Albo co gorsza, sama wszystko wypapla.

Poczułem dłoń na kolanie i popatrzyłem na kobietę siedzącą obok. Lata mijały, a ona nadal była piękna. W ogóle się nie starzała. Tylko włosy zrobiły się szare, a na twarzy przybyło kilka zmarszczek. Ale niebieskie oczy pozostawały wciąż takie same. Błyszczące, radosne i pełne życia. I takie pełne dumy, gdy na mnie patrzyła.

- Mamo…

- Tak, kochanie?

- Muszę ci coś powiedzieć.- wyjąkałem, zbierając wszystkie siły w sobie, by wyjawić ten czarny sekret.

- Mów kochanie. Cały dzień się do tego zabierasz.- powiedziała chwytając mnie za rękę i próbując tak dodać odwagi.- Coś się stało.

- Tak. Przepraszam, że mówię ci to dopiero teraz, ale wcześniej nie miałem odwagi, bardzo się bałem.- mówiłem, wyrzucając z siebie coraz szybciej słowa.- Sam do końca nie mogę w to wszystko uwierzyć, a i nie wiem jak zareagujesz, bo boję się że ci się coś stanie. Chodzi oto, że ostatnio bardzo źle się czułem. Kilka razy zemdlałem… i jestem chory. Śmiertelnie chory. Nie pytaj ile mi zostało, bo nikt tego nie wie.- wyrzuciłem z siebie te słowa, jak karabin naboje.- Umieram mamo i tak się tego boję…

Głos mi się załamał, a łzy same zaczęły spływać po moich policzkach. Patrzyłem na nią bojąc się co ta wiadomość może z nią zrobić. Jej twarz wyrażała tylko szok. Nic więcej. Inne emocje nie istniały. Siedzieliśmy tak w ciszy, ja czekając na jakiekolwiek słowo od niej, a ona… Chyba próbując zrozumieć co właśnie z siebie wyrzuciłem. W końcu spojrzała na mnie, a jej oczy błyszczały pewnością i odwagą. Lekko uśmiechnęła się i powiedziała słowa, których się nie spodziewałem.

- Damy radę to przezwyciężyć. Jeśli tylko się nie poddasz to przeżyjesz nas wszystkich. Kocham cię synku, będę z tobą zawsze i wiem, że się nie dasz bez walki. Pokonamy to choróbsko. Razem.

Zacisnąłem zęby w przypływie emocji i pochyliłem się nad nią, by ją pocałować. Tak bardzo kocham tę kobietę, chciałbym żeby nie musiała patrzeć jak umieram. Ale może to lepsze wyjście niż nagła informacja, że jej syn nie żyje? Tak bardzo ulżyło mi, gdy powiedziała że pomoże mi się nie poddawać. To właśnie Constance, zawsze zaskakująca wspaniała kobieta.

 _________________________________

I oto i kolejny rozdział. Trochę długi, ale chyba wszyscy wolą takie niż krótkie ;)

Miał być w grudniu, ale jest już w nowym roku. Może by tak trochę komentarzy?

Bo jakoś znów słabo u mnie z pisaniem, a jak widzę odzew to od razu wraca mi wena :))

Rozdział dedykuję Asi :D Ona mi pomagała, choć tego nie czyta pewnie. Dziękuję za tę noc :*