Chapter 55 "Żyjące wnętrze tourbusa"

Chapter 55

"Żyjące wnętrze tourbusa"

Ból w ramieniu był na tyle nieznośny, że usiadłam w kącie pomieszczenia ze sprzętem i skulona zaczęłam płakać. Nic, kompletnie nic nie pomagało. Wzięłam już 4 tabletki przeciwbólowe, a pomimo ich ból narastał i to w tempie, w jakim światło dociera na Ziemię. Zacisnęłam zęby najmocniej jak umiałam i zamknęłam oczy. Z dnia na dzień czułam się coraz gorzej, jednak próbowałam to ignorować. Udawałam, że wszystko jest ok, że czuję się dobrze. Podróż różnymi środkami transportu, niewystarczająca ilość snu, ciągłe bycie w ruchu... Jak byłam w pełni sprawna, było to coś ciekawego i fajnego. A teraz? Teraz umierałam z bólu skulona w jakimś obcym pomieszczeniu w Mediolanie. Włochy, mój ukochany kraj, a ja nawet nie jestem w stanie popisać się przed Jaredem, że umiem powiedzieć kilka zdań po włosku. Do tego zawsze tak chciałam zobaczyć tę włoską stolicę mody, lecz teraz nie byłam w stanie. Kontuzja biodra uniemożliwiała mi chodzenia na dłuższe spacery, a bark tylko to potęgował.

 Schowałam głowę pomiędzy kolanami i starając się ignorować ból biodra, cicho pochlipywałam. Nie chciałam martwić Jareda, tym bardziej przed samym występem. On zresztą też ledwo oddychał. Nie wiem jakim cudem, ale przeziębił się i to poważnie. Tak chorego widziałam go tylko raz, na Mtv EMA ponad pół roku temu.

 Nagle do moich uszu doszedł odgłos czyichś kroków w pokoju. Nie wiedziałam kto to, ale nie miałam siły zmienić pozycji. Poczułam obok siebie powiew powietrza i po chwili usłyszałam przestraszony głos Tomo.

-          Boże! Przestraszyłaś mnie! Klaudia, co ci jest?- zapytał.

Dopiero wtedy podniosłam głowę. Mężczyzna wpatrywał się we mnie nie wiedząc co robić. Chciałam mu powiedzieć, ale nie byłam w stanie. Ból palił mnie od środka i rozchodził się promieniście na całą rękę i prawą część klatki piersiowej. Nikomu nie życzę doświadczenia tego.

-          Jared! Tutaj jest Klaudia! Chyba nie jest z nią najlepiej!- krzyknął.

 Zaczęłam go błagać wzrokiem, by odwołał przyjście Leto, skłamał, że wszystko jest w porządku. Nie chcę jeszcze bardziej martwić aktora. Ma dość swoich problemów i koncert na karku.

 Do pokoju wpadł mój ojciec ubrany już w strój na koncert. Jego wzrok był, jak zwykle obojętny i chłodny, lecz gdy tylko mnie zobaczył pojawiło się w nim coś... żywego. Podszedł do mnie i ukucnął przed moimi nogami. Jego niebieskie oczy wpatrywały się we mnie, odczytując we mnie wszystko, jakby były rentgenem.

-          Co się dzieje?- jego głos rozbrzmiewał łagodnie po tym pokoiku docierając do moich uszu.- Boli cię?

 Pokiwałam głową, także wpatrując się w jego błękitne tęczówki. Zapytał się, czy to biodro, a potem jeszcze o bark. Widząc, że naprawdę cierpię, ukucnął i delikatnie włożył swoją dłoń pod moje plecy, a drugą pod kolana.

-          Jay, nie! Jesteś chory i jeszcze...- zaczął tłumaczyć zmieszany gitarzysta.

 Wystarczyło jedno spojrzenie na Jareda bym wiedziała, że Milicevic ma rację. Chwilę później znalazłam się w jego bezpiecznych ramionach, które uniosły mnie do góry. Tomo idąc uważał żeby nie zrobić mi krzywdy, co było naprawdę kochane. Przechodząc przez drzwi najpierw sprawdził czy się ze mną przeciśnie, a gdy okazało się, że jest duża możliwość zahaczenia o framugę moją głową, zdecydował się przejść przez nie bokiem. Położył mnie dopiero na kanapie w garderobie patrząc pytająco na Jay’a. No tak...co teraz?

-          Emma!- wykrzyknął Jay, a blondynka wyszła z mniejszego pomieszczenia.

-          Słucham cię.- westchnęła zmęczona asystentka, która w przeciwieństwie do mnie nie czuła takiego bólu po wypadku.

-          Mamy problem. Klaudię chyba powinien zbadać lekarz.- powiedział szczerze zmartwiony Jay.

 Tomo ukucnął przy mnie i położył mi dłoń na czole. Miał taką przyjemnie chłodną rękę. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że głowa też mnie boli, ale nie tak bardzo jak poszkodowane po wypadku miejsca. Chorwat za to wstał z klęczków i podszedł do dwójki stojącej przy stoliku. Mimo, że mówili cicho, zdołałam się skoncentrować na tyle, że usłyszałam niektóre ich wypowiedzi.

-          Ma gorączkę. Trzeba z nią jechać do szpitala.

-          No tak, ale kto to zrobi?

-          Kevin. Damy sobie radę bez niego.

 Zanim zdążyłam się zorientować Jay kucał przy mnie patrząc zmartwionym wzrokiem w moje oczy. Może za szybko to mówię, ale... on się chyba zmienił. Na początku wydawał mi się zupełnie inną osobą. Która się nie troszczy o innych, a teraz? Teraz jest inaczej. Pocałował mnie we włosy i odszedł bez słowa. No może jednak zapędziłam się w tym jego ocenianiu. Kevin przyszedł do pokoju i po krótkiej rozmowie pochylił się nade mną. Uśmiechnął się do mnie pocieszająco, po czym delikatnie podniósł. O dziwo schodząc po schodach nie zwaliliśmy się z nich. Usiadłam na tylnim siedzeniu taksówki, którą zamówili, a techniczny z przodu. Nie jechaliśmy długo, ale przez tę chwilę mogłam podziwiać to miasto. Nie dużo zobaczyłam, ale wystarczyło by na mojej twarzy pojawił się uśmiech. W końcu zatrzymaliśmy się na parkingu przed samym wejściem do szpitala. Z pomocą Kevina wyszłam z parkingu i doszłam do budynku. Usiadłam na krześle w poczekalni, a to Kevin zaczął tłumaczyć o co chodzi. Na lekarza czekaliśmy... chyba z 3 godziny. Ponoć i tak nie dużo, ale dla osoby, która zwija się z bólu o wiele za długo. Jakiś siwiejący Włoch w fartuchu lekarza podszedł do nas po tych 3 godzinach i zapytał co się stało. Ledwo co powstrzymując nerwy wytłumaczyłam mu po angielsku, że miałam wypadek, opowiedziałam o bólu i tym, że mam gorączkę.

-          Wygląda mi to na zapalenie.

 No i tak to się zaczęło. Okazało się, że moja pęknięta kość biodrowa nie jest w najlepszym stanie przez to, że jestem w ciągłym ruchu. Żeby mi bark się zagoił nie mogę prowadzić takiego życia jak do tej pory. I tym sposobem dostałam zakaz bycia w trasie z Marsami, co oznaczało powrót do Polski na cały miesiąc. Jednak zanim wyleciałam do ojczyzny musiałam zostać na 3 dni w tym szpitalu w związku z moim zapaleniem barku. Pięknie, tylko tego mi brakowało. Po koncercie wpadł na chwilę Jay z moimi rzeczami. Usiadł na łóżku i powiedział, że będzie tęsknił. W pierwszej chwili myślałam, że się przesłyszałam, ale... naprawdę to powiedział. Pożegnał się i już go nie było.

 Tak też zostałam samiutka, znowu. Dzień później siedziałam wieczorem z laptopem czekając na koncert Marsów w Rzymie. Było mi naprawdę smutno, że nie mogę być z nimi, choć myślę, że sercem byłam w stolicy Włoch. Cudem udało mi się namówić pielęgniarkę, bym mogła korzystać z laptopa mimo tak późnej godziny. Nie zastanawiając się więc, włączyłam mac’a i weszłam na twittera. Koncert miał się zaraz zacząć, co bardzo dobitnie było ukazane na tym portalu. W końcu zobaczyłam post „Escape!”. Z niecierpliwością czytałam opinie ludzi oraz samą setlistę. Już od pierwszych piosenek stwierdzili, że Jay bardzo źle wygląda i prawie nie śpiewa. Włożyłam słuchawki do uszu i puściłam sobie jeden z koncertów Marsów, który Ciacho nagrała zimą. Że akurat teraz muszę siedzieć w szpitalu zamiast być na ich koncercie. Aż mnie roznosiło. Z jednej strony to może i lepiej, bo z tego co zdążyłam się zorientować, to koncert był beznadziejny, ale z drugiej... Powinnam wspierać braci Leto, a nie leżeć w szpitalnym łóżku. Szkoda, że nie ma livestream’u z tego występu. Z chęcią bym pooglądała to show. Oczywiście na twitterze miałam piękny spam na timeline z opisem koncertu, choć w większości były to raczej komentarze osób, których tam nie było. Do salki zajrzała jedna z dyżurnych pielęgniarek. Chwilę mierzyłyśmy się wzrokiem, ja gotowa wszcząć walkę o laptopa, ale na szczęście było to nie potrzebne. Postawiła przy łóżku kubek z wodą i życzyła mi dobrej nocy. Zdziwiona podziękowałam i wróciłam do śledzenia tego co się działo na twitterze. Jay kończył akustyki, a ludzie marudzili, że słaby koncert. Cóż, prawda, nie zaprzeczę. No ale skoro ktoś tak chory, jak on wychodzi na scenę, to co się dziwić? Ledwo co wróciłam do obserwowania sytuacji, a mój pęcherz się obudził i zażądał wycieczki do toalety. Cóż zrobić, trzeba było się oderwać od spamu koncertowego. Starając się jak najszybciej wrócić, o mało co nie zabiłam po drodze jakiegoś staruszka, który też się pewnie wybrał na wycieczkę toaletoznawczą.

 Gdy znów położyłam się na łóżku, musiałam wziąć dawkę przeciwbólowych, bo już czułam jak powoli budzi się w moim barku ognisty płomień oznaczający ból. Wygodnie rozsiadłam się na łóżku i ponownie włączyłam laptopa, gdyż przeszedł w stan spoczynku, inaczej mówiąc w jakiś oszczędny profil. Kliknęłam, że chcę zobaczyć nowe tweety. Jednak zamiast zobaczyć, że grają teraz Closer To The Edge, przeczytałam coś co zmroziło mi krew w żyłach. Wpatrywałam się w czarne literki próbując znaleźć w nich jakieś potwierdzenie. Zdjęłam z uszu słuchawki wpatrując się w masę pytań, czy to prawda. Właśnie, to prawda? Byłam przerażona czytając, że Jared zemdlał na scenie. I do tego nikt z osób tam będących nie napisał nic więcej. Nieprzyjemny prąd przeszedł po moim karku. Wiedziałam, że to się tak skończy, ale nie przypuszczałam, że tak szybko. Czemu ja siedzę w tym szpitalu, gdy Jared leży nie przytomny na scenie?! W ogóle co to za fani, którzy nie krzyczą na niego by zszedł ze sceny?! Otrząsnęłam się z tych myśli i znów popatrzyłam na ekran. Zaraz. Czemu napisali, że teraz jest Kings and Queens? Czyli nic mu nie jest? Ale jacyś medycy wciąż są na scenie. No i koniec koncertu. Zamorduje go, przyrzekam. Prawie zawału dostałam. Zamknęłam laptopa i odłożyłam go na bok. Po takiej dawce adrenaliny chyba szybko zasnę. Jeszcze zanim przeniosłam się do krainy snów, wysłałam sms’a do Shannona z pytaniem co się działo. Odpowiedź dostałam od razu. Nic poważnego nie jest Jaredowi, ale pojechał do szpitala na upewnienie się, że wszystko jest w porządku. Z taką wiadomością mogę iść spać.

 Dni mijały bardzo powoli, powrót do kraju nie był jakiś szczególnie przyjemny, tym bardziej, że miało się świadomość, że omija cię przygoda. Ale przynajmniej coraz rzadziej bolało mnie ramię i biodro. Regularnie co tydzień chodziłam do lekarza, który sprawdzał czy wszystko ładnie się goi. Ale samotność dawała w kość. Większość ludzi, jako że to były wakacje gdzieś wyjechała, inni byli zawaleni pracą, a reszta... no nie było tej reszty. Dlatego większość czasu spędzałam siedząc w parku lub na balkonie i rozkoszując się słońcem oraz piękną pogodą. Przez ten czas dużo czytałam, ale też i pisałam. Moje opowiadanie z chwili na chwilę zyskiwało nowych rozdziałów, a mi wena chyba się nie kończyła. Byłam zadowolona z takiego rozwoju sytuacji, jednak tak było w dzień. Wieczorem siadałam w salonie i zdawałam sobie sprawę, jaki jest pusty. Że słychać w nim tylko mój oddech, czasami też muzykę, ale nikogo więcej nie było. Strasznie mi tego brakowało. Tak bardzo chciałam usłyszeć przeklinającego Szynka, wrzeszczącego Jareda, czy trajkoczącego Braxtona. Czasami rozmawialiśmy na skypie, ale trwało to z 10- 15 minut, bo oni byli zajęci. Raz tylko Shannon na lotnisku przez całe 30 minut opowiadał o tym co się u nich dzieje. Przynajmniej tyle. Tydzień przed moim powrotem w trasę z chłopakami przyjechała do mnie Daga. Co prawda na dwa dni, ale to i tak bardzo mi pomogło. Gadałyśmy o Placebo, obejrzałyśmy dvd z Paryża ‘Soulmates Never Die”, oczywiście co chwila zachwycając się Brianem i Stefanem. Za to dwa dni przed wyjazdem byłam już spakowana. Coś niesamowitego jak na mnie, ale po prostu roznosiła mnie energia i radość z tego, że tam wracam. Ale tak było w dzień. Wieczorem znów mój humor uległ zmianie i z radosnego zamienił się w małą depresję. Wtedy też zaczęłam rozmawiać z Leą. Wygodnie rozsiadłam się na łóżku z kubkiem gorącej herbaty obok i wpatrywałam się w to co do mnie pisała. Na początku rozmawiałyśmy o wakacjach, jak one nam mijają, a potem temat zszedł na Marsów.

-          Opisz mi Jareda. Jaki on jest?- napisała do mnie.

Zamknęłam oczy wyobrażając sobie mężczyznę, który zmienił całe moje życie. Ciemny kaptur naciągnięty na czoło, wielkie niebieskie szczere oczy, wystający nos, dołeczki i te policzki kiedy się uśmiechał. Jego usta i zęby, które odsłaniał w uroczym uśmiechu. Duże dłonie, długie palce, które były niesamowicie twarde od gry na gitarze. Rozbudowana klatka piersiowa, naszyjnik z triadem na jego szyi... Mięśnie ramion. Nawet te żebra, które ukazywały jak chudy jest. Moje oczy zaszkliły się, ale opanowałam emocje na tyle, by odpowiedzieć mojej przyjaciółce.

-          Samotny.- odpowiedziałam.- Cholernie samotny i zagubiony.

-          Co? Jak to? Czemu?- zapytała z całą pewnością zdziwiona.

  Sama się nie spodziewałam, że kiedykolwiek powiem to drugiemu człowiekowi, ale Lea była dla mnie wyjątkową osobą. Wiedziałam, że mogę jej ufać i wyznać to co czuję, bez obawy, że zostanę za to oceniona. Wzięłam, więc głęboki oddech starając się powstrzymać łzy.

-          To najpiękniejszy wewnętrznie człowiek jakiego spotkałam. Na koncertach jest zawsze szczęśliwy, ale tak naprawdę to tylko skorupa. On jest cholernie nieszczęśliwy i nie wiem co mam robić, by zmienić ten stan. Wiesz, nigdy bym nie pomyślała, że nadejdzie taki dzień, że powiem, całkowicie szczerze, że go kocham. Lecz ja go kocham za to, że jest inny. Jest jedyny w swoim rodzaju... Pełen kompleksów pomimo tego, że większość mężczyzn, a co gorsze i kobiet chciałoby wyglądać jak on. Wiesz, nigdy się do tego nie przyzna, no może czasem w żartach wspomina, jednak ludzie nie biorą tego na serio, ale on nie uważa siebie za kogoś pięknego. Te narcystyczne zachowania są tylko po to, by odwrócić uwagę ludzi od tego jaki jest naprawdę.

-          Ale czasami to wygląda na szczere...

-          Bo weszło mu to już w nawyk.

-          Co w nim kochasz?- zapytała, a ja uśmiechnęłam się odruchowo.

-          Powinnam odpowiedzieć, że go nie kocham, ale... Kocham jego szczery uśmiech, jak czasem patrzy się na ludzi i te jego oczy nie wyglądają tak przerażająco. Jak zatraca się w swoim świecie, swoich fantazjach. Dopiero teraz rozumiem co czuł pisząc The Fantasy. On naprawdę niesamowicie to przeżywa. Kocham u niego też to jakim jest człowiekiem. Imponuje mi niesamowicie. Jest bardzo odpowiedzialny, chciałabym być kiedyś taka jak on i myślę, że dzięki niemu kiedyś coś takiego osiągnę. On mi w tym pomaga. Pracowity, zabawny, szczery. No i chyba jedna z najważniejszych cech. Przyjaźń z nim jest największą przyjemnością. Nigdy cię nie opuści w potrzebie i ja... Nawet nie wiesz kiedy zjawia się przy tobie, jest z tobą. On nie musi nic, kompletnie nic mówić, a już jest mi lżej. Wystarczy, ze popatrzę w jego oczy, a on rozumie. On jedyny chyba wie czego potrzebuję w takiej chwili. Tak bardzo kocham go za to i... ja już nie wyobrażam sobie życia bez tego człowieka. Za dużo zrobił w moim życiu...

-          Boisz się czegoś?

-          Boję się, ze on kiedyś odejdzie. Wiem, ze to się stanie, czy tego chcę czy nie, ale...

 Pojedyncza łza skapnęła mi z policzka zostawiając po sobie mokry ślad.

-          Nie wiem co zrobię, gdy on nagle zniknie z mojego życia. Wiem, że będę wtedy sama. Nikt mi go nie zastąpi. Nikt... Nie potrafię sobie wyobrazić życia bez niego. Są ludzie, którzy są ważni w moim życiu, ale nie na tyle by nie dało się ich zastąpić. Są jednak też ludzie bez których nie wyobrażam sobie dalszego mojego istnienia. On jest jedną z nich. Wiesz, oddałabym nawet swoje życie żeby tylko on mógł żyć dalej. Za osobę którą kochasz naprawdę warto. Brzmi strasznie, ale... Naprawdę mi na nim zależy.

-          Kochasz go.

-          Tak.- odpowiedziałam, mimo że to było stwierdzenie faktu, a nie pytanie.- Ale rzadko kiedy mu to pokazuję. Czasami żałuję, że tak rzadko i że tak bardzo krytykuję wszystko. Może kiedyś mu powiem to co właśnie mówię tobie, jak ważny jest dla mnie i ile znaczy w moim życiu. Zresztą nie tylko on. Shannon tak samo. Bez Shannona też bym nie umiała już tak samo żyć. Zresztą Jared bez brata? Przecież to zupełnie do siebie nie pasuje. Zawsze byli bracia Leto, są i będą. Nie wyobrażam sobie życia bez któregokolwiek z nich. Jeśli się pozna bliżej Shannona to jest on naprawdę bardzo fajnym człowiekiem. Jak każdy ma wiele wad, ale też i zalet. Jedna z nich mi imponuje bardziej niż ktokolwiek inny czymkolwiek. Mianowicie chodzi mi o miłość do brata. Jared jest dla niego całym światem.

-          Nie jest to tylko na pokaz? Wiesz, tak pytam, bo to wydaje się takie mało realistyczne.

-          Oczywiście, że nie. Shannon kocha całym swoim sercem młodszego braciszka i opiekuje się nim, jak na prawdziwego brata przystało.

-          A jednak sama zawsze mówiłaś, że Shannon powinien przemówić bratu do rozsądku i żeby przestali grać i odpoczęli choć na chwilę, albo...

-          Wiem. Wiesz co zauważyłam? To dość popularne zjawisko. Po prostu nie zauważamy gdy coś złego się dzieje z naszymi bliskimi. Tego jak się zmieniają, zarówno psychicznie jak i fizycznie. Niestety czasami też po prostu nie chcemy tego widzieć. Dopiero teraz gdy z tobą rozmawiam zauważyłam wiele z tego u siebie. Zanim zostałam włączona do tej rodziny to cały czas przejmowałam się jego zdrowiem, wyglądem... tym czy jest szczęśliwy. Z chwilą gdy weszłam do tego kręgu... Przestałam zwracać na to uwagę. Co prawda zdarzają się momenty, gdy przypominam sobie o tym wszystkim, ale to nie jest takie jak było wcześniej.

-          Chciałabyś to zmienić?

-          Owszem, ale czasami jest to niemożliwe. Jesteśmy tak zabiegani, nawet ja, że rzadko kiedy jest czas na prawdziwą rozmowę. Ale mam nadzieję, że kiedyś to się zmieni. I nie będzie za późno...

Rozmowa ciągnęła się, Lea zadawała pytania, a ja na nie odpowiadałam, jakby to był jakiś wywiad. Ale zarówno ona, jak i ja, wiedziałyśmy, że to zostaje tylko dla nas. Nikt więcej nie może się dowiedzieć o tej rozmowie, tych zwierzeniach. Przetarłam zmęczone oczy dłonią i zerknęłam za okno. Niebo było pokryte delikatnym różem, co zwiastowało poranek. Niemożliwe bym przegadała na temat braci Leto aż tyle godzin, ale świat na zewnątrz mówił co innego. Pożegnałam się z przyjaciółką i szybko odłożyłam laptopa na ziemię, obok łóżka. Muszę się wyspać przed lotem, nawet jeśli mam to robić w dzień. I tak się stało. Przespałam większą część dnia. Wieczorem jeszcze sprawdziłam czy aby na pewno wszystko wzięłam i zaczęłam odliczać godziny do spotkania z moją drugą „rodziną”. O 9 miałam samolot, więc o 5:30 miałam pobudkę. Ogarnęłam siebie, zabrałam leki i gotowa zadzwoniłam po taksówkę, która miała mnie zawieźć na lotnisko. Jako, że była to wczesna pora, nie natrafiliśmy na korki, więc byłam równo o 7 na warszawskim lotnisku. Wszystko przebiegało sprawnie, więc tuż przed 9 siedziałam w samolocie lecącym do Niemiec. Jako, że to nie jest tak daleko, już o 15 byłam w Stuttgarcie. Wielki powrót, bo akurat na tym festiwalu główną gwiazdą było Placebo. Jednak na ich występ musiałam poczekać jeszcze jeden dzień. Gdy tylko przeszłam przez bramki prowadzące z odprawy bagażowej poczułam czyjeś ręce oplatające mnie w pasie. Potem drugie i trzecie...

-          Dobrze cię widzieć znów Młoda.- powiedział Shanimal, który w końcu mnie puścił.

-          Dokładnie! Stęskniliśmy się za tobą.- dodał roześmiany Braxton.

 Byłam w totalnym szoku, że ich tu widzę. Przyjechali specjalnie mnie odebrać. Jacy oni są kochani. Zaczęłam się rozglądać, czy nie ma gdzieś w pobliżu Jareda albo Emmy, jednak nie zobaczyłam już nikogo więcej znajomego. Shannon jakby odczytując moje pytanie, pochylił się nade mną i odpowiedział.

-          Nie ma Jareda. Miał wywiad i nie mógł go przełożyć, ale...- tutaj przerwał szukając czegoś w kieszeniach.- O! Jest!

 Wyjął z kieszeni czarny rzemyk z zawieszoną na nim Mithrą, którą dostałam od Jareda na 19-ste urodziny. Dopiero wtedy doszło do mnie, że przez cały czas nie miałam naszyjnika ze sobą. Delikatnie odebrałam go z jego rąk i przytuliłam do piersi. Taki niewielki przedmiot, a tyle dla mnie znaczył. Przytuliłam się do starszego Leto w podzięce, za znalezienie naszyjnika.

-          Też chcę!- powiedział Brax i też się do nas przykleił.

-          Fuuuj! Bierz te łapy z mojego tyłka!- wykrzyknął Shann odskakując od nas jak oparzony.

-          To twój tyłek? Wybacz, myślałem, że torba Klaudii.- odpowiedział Latynos wywalając język, a zatem prowokując Shannona.

Zaczęłam się śmiać, czując że wróciłam w końcu do domu. Po chwili kłótni o wzroście perkusisty, w końcu zebraliśmy się i pojechaliśmy do tourbusa, który robił na te dwa dni za hotel. Jednak zastałam w nim tylko potworny bałagan. Odwróciłam się do moich kompanów, którzy wyszczerzyli swoje ząbki udając, że przecież tam jest porządek.

-          Wybaczcie, ale jak ja mam tam wejść?- zapytałam wskazując na schodki zawalone butelkami, paczkami po chipsach czy brudnymi ubraniami.

-          No jak to jak! Normalnie!- odpowiedział Shann i wyszedł przede mnie.

 Najpierw postawił jedną nogę na schodku i przesunął nią tak, że wszystkie śmieci zmieniły swoje położenie na parkingowy beton, bądź boki schodka. No, ale przynajmniej środek był względnie czysty. Leto stanął na nim i tak stał obserwując coś w środku. Po chwili odwrócił się i poprosił Braxtona o kij z drugiego autokaru. Otworzyłam szerzej oczy i nic nie mówiąc obserwowałam, jak klawiszowiec leci do drugiego busa i wraca z szczotą na długim drewnianym kiju. Lecz ku mojemu zdziwieniu, zdemontował szczotkę i podał sam kij Shannonowi.

-          Coś tam żyje, że z kijem idziesz?- zapytałam z przestrachem.

-          Nie...- odpowiedział przeciągając to słowo.- Po prostu wolę być ostrożny.

 Brax poklepał mnie po plecach mówiąc bym się nie martwiła. Gdy zapytałam co się tutaj działo, co za huragan przeszedł przez ich tourbus, Olita opowiedział mi o wczorajszym świętowaniu mojego przyjazdu. No pięknie, znów stałam się powodem do świętowania, co akurat w tym przypadku mnie nie za bardzo cieszyło. Ale byłam dosyć zdziwiona, bo Leto trzymał się nadzwyczaj dobrze, jak na picie, które ponoć miało wczoraj miejsce w tym autokarze. Shann postukał w różne rzeczy kijem, a potem machnął ręką bym za nim poszła. Niepewnie stanęłam na pierwszym schodku i od razu uderzył we mnie niezbyt przyjemny zapach papierosów, alkoholu i potu. Ohyda. Był to tak silny odór, że aż się wzdrygnęłam, lecz ciekawość tego co się dzieje w środku była silniejsza. Ruszyłam ostrożnie za wujkiem w głąb tego pobojowiska. Zatrzymałam się metr za nim rozglądając się wokół i oddychając przez koszulkę.

-          No tak... może trochę nabałaganiliśmy.- stwierdził Shannon odwracając się do mnie z szerokim uśmiechem.- Aż tak śmierdzi?- zapytał zdziwiony robiąc krok w tył i nagle coś spadło na jego głowę.

 Pisnęłam przestraszona i odsunęłam się w tył. Leto bardzo głośno przeklął i odrzucił to coś co mu spadło na głowę.

-          Braxton! Czemu twoje gacie wylądowały na mojej głowie?!- wydarł się do Latynosa stojącego za mną, który prawie, że tarzał się ze śmiechu.

-          Nie pamiętasz tego zakładu?- wydusił z siebie Olita.

-          Nie pamiętam! Weź to ode mnie!- nadal wrzeszczał Shann, któremu majtki Braxa przyczepiły się do koszulki.

 Klawiszowiec przeszedł obok mnie wciąż się śmiejąc i zdjął z kolegi swoją dolną część bielizny. Nie ma to jak porządne przywitanie przez zespół. Nie mogąc dłużej wytrzymać smrodu, oznajmiłam im, że wychodzę na świeże powietrze. Gdy tylko znalazłam się na parkingu zaczęłam łapać czyste bezwonne powietrze. Niech oni lepiej przewietrzą ten pojazd, bo inaczej się poduszą od tego odoru. Jak świnie w chlewie, chociaż im to raczej nie przeszkadza taki zapach. Nie mniej, ja już tam nie wejdę, jeśli nie odświeżą wnętrza tourbusa.

-          To co będziesz teraz robić?- zapytał się mnie Olita.

-          Nie wiem. Mogę iść do swojego tourbusa?- zapytałam.

-          Ale jest zamknięty.- odpowiedział Latynos.

-          Jak zamknięty idioto, skoro wyciągnąłeś z niego szczotkę?- parsknął śmiechem Shannon.

-          A no racja. No to możesz iść do swojego tourbusa.- stwierdził klawiszowiec uśmiechając się do mnie.

 Odwróciłam się od nich i szybko znalazłam się w swoim „domu” na kółkach. Jak ja się cieszę, że mieszkam z Emmą i Jaredem, którzy mają czysty i pachnący tourbus. Wchodząc do środka, Shann skrzywił się mówiąc, że śmierdzi tam spalonym popcornem. No cóż... ale to i tak lepszy zapach niż ten z ich autokaru.

-          Rozgość się.

-          Jestem u siebie, Shann.- zaśmiałam się.

-          No tak...

-          Ty lepiej idź sprzątać swój „domek”. Bo niedługo, nawet ty nie będziesz w stanie tam wejść bez maski gazowej.- zaśmiałam się.

 Leto prychnął i wyszedł z mojego tourbusa. Braxton poinformował mnie, gdzie teraz jest jedzenie i picie, bo zmienili jego lokalizację, a potem poszedł pomóc Shannonowi w porządkach. Ja za to rozgościłam się, tam gdzie wcześniej było moje miejsce i zaczęłam przechadzać się po pojeździe. Nic się w nim nie zmieniło, więc z nudów wyjęłam duży biały blok, który Jay zawsze miał przy sobie, umieszczał go w szafce pod kanapą. Znalazłam jeszcze gumkę i ołówek, po czym zabrałam się do rysowania Jareda z jednego ze zdjęć w moim laptopie. Najpierw zaczęłam od oczu, jak to zawsze bywało w moim wypadku. Później zaczęłam robić kontury i zaznaczałam cienie na jego twarzy. Puściłam sobie Placebo, by się nastroić do jutrzejszego koncertu najlepszego zespołu na świecie i rysowałam. Co prawda miałam tylko trzy rodzaje ołówków B, 3B i 6B, ale stwierdziłam, że to mi wystarczy. I tak męczyłam się nad jego twarzą. Oczy wyszły mi naprawdę świetnie, został tylko nos i usta. Nad samym nosem spędziłam chyba z półtorej godziny, podczas której wpadł do busa Shann, by sprawdzić czy żyję, ale gdy stwierdził, że niestety tak, powrócił do porządków, które nie wiedzieć czemu trwały już od ponad 3,5 godziny. zaczęłam rysować wargi Jay’a, lecz co chwila źle umieszczałam jakąś kreskę i musiałam całość ścierać. W końcu rzuciłam wściekła ołówek na kartkę papieru i opuściłam głowę starając się nie patrzeć na to cholerstwo. Od 5 godzin siedziałam nad jakimś durnym rysunkiem i nie mogłam narysować ust, by były identyczne jak na zdjęciu, albo chociażby jakoś wyglądały.

-          Kuuurwaaaa!- wykrzyknęłam sama do siebie i popatrzyłam z nienawiścią na kartkę papieru.

 Nienawidzę cię ty mendo bez górnej wargi!- powiedziałam w myślach do ołówkowego Jareda i zakryłam twarz dłońmi. I co z tego że będę ją mieć później cała szarą od grafitu, który został mi na rękach. Nie wiedziałam co robić, by mi w końcu wyszedł. Nigdy nie byłam na zajęciach z rysunku mimo, że Miranda mnie tak na nie namawiała mówiąc, że mam talent. Ja po prostu nie chciałam, bo kazaliby mi rysować rzeczy, których nie chciałam szkicować.

-          Patrz, zrób to w taki sposób.- usłyszałam nad uchem głos Jareda i poczułam ruch w powietrzu bardzo blisko mnie.

 Opuściłam ręce patrząc jak pochyla się nade mną z ołówkiem w ręce i poprawia mój rysunek. Gdy się odsunął popatrzyłam na ten mój bazgroł i aż otworzyłam usta ze zdumienia. Zrobił to. Narysował usta tak, jak powinny być.

-          Jak to zrobiłeś?- zapytałam zaszokowana.

 Jared na to tylko się uśmiechnął i pocałował mnie w policzek na przywitanie. Spodobała mu się moja praca, choć usta to on dokończył. Zadowolona, że znów go widzę uśmiechnęłam się szeroko i cała złość na siebie, że nie umiem narysować ust identycznych jak na zdjęciu wyparowała.

 _______________________________

No to zacznijmy od tego, że rozdział kiepski. Wiem o tym, ale cóż poradzić, gdy moje serce, umysł i ciało są skupione na Macie *___* Wybaczcie, tak to jest gdy pojedzie się na koncert małego, niby średniego zespołu, a wraca się z grinem na twarzy i zaciesza do wszystkiego przez następnych kilka dni. Aż mnie bolą mięśnie twarzy :) Nigdy w życiu nie byłam tak szczęśliwa po koncercie… Ach! Nie mogę się doczekać, aż umieszczę Mata (Devine’a) w opowiadniu :D Będzie się działo :D Dobra, milknę już o Macie bo o nim mogłabym pisać i pisać i spamować dalej. Zresztą Mat Delord jest takim…hym… odpowiednikiem Devine’a :P 

Znów przestaliście komentować i przykro mi z tego powodu, ale tam mniejsza z tym. Będę się smucić jak mi przejdzie zacieszanie z koncertu Kill Hannah :P A i chcę przeprosić wszystkich, którzy podsyłają mi adresy swoich opowiadań, ale naprawdę brak mi na razie czasu. Ale przeczytam kiedyś, I promise :) I jeśli możecie to zostawcie je w księdze gości, to na pewno je później znajdę :) Jeszcze tylko 1,5 miesiąca i mam dłuuuugie wakacje, więc nadrobię :) 

Chcę też poprosić o głosy w ankiecie na najlepszy blog o Marsach w marcu :) Jestemw czołówce, więc miłoby było wygrać, a jestem pewna, że to właśnie ja mam najlepszych czytelników na świecie <3

tutaj macie LINK : KLIK

No i na koniec tradycyjnie… rozdział dedykuję mojej wspaniałej ekipie, która zrobiła mi niespodziankę na 20ste urodziny :) Wiecie, takie urodziny jakie miałam są lepsze niż impreza u Letosów z opo :* Dziękuję Lea, Goska05, Domi, Spero, AnnMars88 <333