Chapter 66 "Futrzasty Rou"

Chapter 66

"Futrzasty Rou"

Zmęczona ciężkim dniem na uczelni wróciłam do domu. Sky powitał mnie długim wyciem, które miało oznaczać karcenie mnie za zostawienie go na tak długo samego. Gdy w końcu przestał i dał się pogłaskać, mogłam wejść do domu jak normalny człowiek. Zdjęłam skórzaną kurtkę i buty po czym nie zważając na nic uwaliłam się na kanapę. Pies widząc to od razu przybiegł ze swoim różowym pluszowym słonikiem, którego uwielbiał, i rzucił mi go pod nogi.

- Nie ma mowy. Jestem wykończona.- powiedziałam do psa, jednak on usiadł i tymi swoimi niebieskimi oczętami zaczął mnie błagać, bym się z nim pobawiła.

Westchnęłam ciężko i zsunęłam się na dywan. Złapałam zabawkę, a pies od razu uniósł swój tył i tak wygięty, merdając ogonem czekał aż mu ją rzucę. Najpierw jednak musiałam poinformować go, że jeśli zrobi coś, to wyrzucę go na zewnątrz i będzie tam spał aż do powrotu pana. Pies na te wieści szczeknął dwa razy i z uwagą obserwował różowego pluszaka. Lekko wyrzuciłam go do góry, a pies od razu podskoczył i warknął niezadowolony, że się z nim drażnię. Tym razem rzuciłam mu w poprzek salonu, a on popędził za nim jak wariat. Rozbawiona zachowaniem Sky’a, który cieszył się z chłodniejszych temperatur, pobawiłam się z nim prawie 30 minut, po czym zabrał słonika za kanapę i z uwielbieniem zaczął go żuć.

 Ja po tej czynności wstałam i udałam się do kuchni, by zaparzyć sobie herbatę. Czekając na to aż woda zacznie wrzeć, włączyłam radio. Zaskoczona odwróciłam się do odbiornika, gdy usłyszałam w nim piosenkę „Battle for the sun” mojego ukochanego  Placebo. Od razu przypomniała mi się ta chwila ponad rok temu w tym saloniku przy Rodeo Drive, gdy po raz pierwszy zobaczyłam Mata. Ten uśmiech, tak podobny do jaredowego, niebieskie śliczne oczy… Czemu wszystko tak bardzo się popsuło? Czy ja nigdy nie dostanę tej możliwości bycia z kimś kto mi się podoba? Czemu wszystko musi być przeciwko mnie?

 Z zamyślenia wyrwał mnie odgłos zagotowanej wody w czajniku elektrycznym. Nalałam ją do białego kubka z niebieskim logiem Kill Hannah i zabierając kubek, wyłączyłam radio, by dłużej się nie dołować. Wchodząc na górę zerknęłam jeszcze na psa, który wciąż tarmosił różową zabawkę i udałam się do swojego pokoju. Pierwsze co zrobiłam to oczywiście włączyłam komputer. Na szczęście ten działał wyjątkowo szybko, więc po minucie mogłam już surfować po sieci. Sprawdziłam najpierw co się dzieje na forum uczelni, by później wejść na facebooka. Pełno spamu i tysiące zaproszeń do grona znajomych od ludzi których nigdy na oczy nie widziałam, a to wszystko dlatego, że mam bliski kontakt z Leto. Czasami było to bardzo uciążliwe.

 Zaczęłam zjeżdżać w dół kursorem i szukać czegoś ciekawego. No i znalazłam! Od razu poderwałam się do pionu i z zaciekawieniem kliknęłam na czarny prostokąt z wypisanymi białymi nazwami oraz czerwonymi datami. Trasa koncertowa. Gdy tylko zdjęcie otworzyło się w większym formacie, przeleciałam po nim palcem i zatrzymałam się na białej nazwie „Los Angeles”. Widząc datę obok otworzyłam szerzej oczy nie mogąc uwierzyć, że nie dowiedziałam się wcześniej o tym występie. Zerknęłam na zegarek ,który wskazywał za punkt 16. Gosia powinna przyjść za jakieś 15 minut, więc muszę wymyślić plan. Szybko sprawdziłam lokalizację klubu, który okazał się być nie tak daleko. 100% pewna, że uda mi się namówić Gosię na koncert, weszłam na stronę z biletami i… okazało się, że są wszystkie wyprzedane i to od 2 tygodni! Jakim cudem?! Przecież ja muszę być na tym koncercie. To prawie sprawa życia i śmierci.

 Z dołu doszło mnie szczekanie Sky’a, więc czym prędzej zeszłam na parter. Gosia właśnie z obrzydzeniem trzymała różowego obślinionego pluszaka za kawałek ucha i drugą ręką gładziła psa dziękując mu za ten cudowny prezent. Gdy zobaczyła mnie, wykrzywiła twarz w jeszcze większym obrzydzeniu i rzuciła psiakowi zabawkę, którą on dorwał w locie i ponownie schował się za kanapą, by nadal ją obśliniać. Gdy tylko dziewczyna pojawiła się przede mną wyszczerzyłam zęby, a ona tylko przewróciła oczami.

- Co się stało?- zapytała wpatrując się we mnie.

- Nic.- odpowiedziałam jeszcze szerzej rozciągając usta w uśmiechu.

- Jasne. Nie uśmiechałabyś się jak głupi do sera. Mów o co chodzi.

- Idziemy na koncert!- wypaliłam.- Masz dziś wolny wieczór, a dawno nie byłyśmy na żadnym koncercie! Musisz po prostu.

Blondynka śmiejąc się z mojego podniecenia koncertem, ominęła mnie by wejść do kuchni i zrobić sobie kawę.

- Musimy się pośpieszyć. Koncert zaczyna się o 19! I jest pewien problem…

- Jaki?- zapytała.

- Nie ma na niego biletów! Ale nie ważne! Jakoś je załatwię!

- Klaudia! Zaczekaj!- krzyknęła na mnie, gdy już chciałam biec na górę i dzwonić do Jareda, by mi pomógł.- Co to za zespół? I… ja raczej nie pójdę.

- Jak to nie pójdziesz?- zapytałam wybita z przeogromnej radości.- Enter Shikari, a co?

- Nie pójdę, bo muszę się uczyć. Jutro mam kolosa z mikrobiologii i… nawet ich nie znam.

- Ale ja znam! Pokażę ci ich! Są świetni! A na żywo miażdżą!- wykrzyknęłam i pociągnęłam blondynkę na górę do swojego pokoju.

Usadziłam ją na moim fotelu i zaczęłam szukać w folderach ich teledysków. W końcu poddałam się, jako że miałam tam bałagan i weszłam na youtube, by włączyć teledysk do „No sleep tonight”. Moja ukochana piosenka z albumu ‘Common Dreads’, więc na pewno Gosia będzie musiała ją też pokochać. Z takim przekonaniem puściłam jej teledysk i czekałam do samego końca na jej reakcję.

 Gdy tylko tłum zniknął, popatrzyłam na nią z szerokim uśmiechem. Jednak Gosia nie miała za wesołej miny i odwracając się do mnie popatrzyła smutnym wzrokiem.

- Klaudia, wybacz ale oni mi się nie podobają. To nie moje klimaty…

- Co?!- zapytałam nie wierząc w to co słyszę.

- Nie pójdę na ten koncert. Zresztą mam sporo nauki, a jutro kolos. Wiesz, że muszę go dobrze zdać.- powiedziała patrząc na mnie przepraszającym wzrokiem.- Innym razem pójdziemy… i na inny koncert.

Tym zdaniem po prostu złamała mi serce. Jak można nie lubić Enterów? Oni są przecież genialni. Wiem, że to trochę mocna muzyka, ale… Gdyby tylko poszła na koncert od razu by ich pokochała. Do tego Chris… przecież, no…

Blondynka wstała z krzesła i poklepała mnie po ramieniu. No świetnie. Cały genialny plan poszedł się…  Zerknęłam na godzinę w telefonie. I tak zostały tylko 3 godziny, nie da rady. Usiadłam zła i zawiedziona na łóżku i wzięłam do ręki książkę. Jednak po przeczytaniu strony odłożyłam ją. To było bez sensu. I tak ciągle czytałam jedno i to samo zdanie nic z niego nie rozumiejąc. Wstałam z łóżka i szybko podeszłam do szafy. Otworzyłam drzwi i zajrzałam do środka. Koniec listopada, nie szaleć. Wyciągnęłam z wnętrza parę ciemnych spodni, które przypominały skórzane. Potem szafirowa koszulkę, która sięgała mi aż do tyłka zasłaniając wszystkie niedoskonałości. Nie ma bata! Nie poddam się! Szybko wskoczyłam do łazienki by się przebrać w te ubrania, ułożyć włosy i zrobić makijaż. Nie mam się dla kogo ubierać? Oczywiście, że mam! Jest przecież Chris.

 Gdy gotowa wyszłam do pokoju, zerknęłam na komputer na którym miałam plan dojazdu do klubu. Zapamiętałam nazwę i ulicę przy której się znajdował, po czym zabierając jedynie telefon komórkowy i portfel, wyszłam z pokoju. Zbiegłam po schodach i będąc już na dole zamówiłam taksówkę. Podczas gdy ona miała przyjechać, ja założyłam buty obite ćwiekami na płaskim obcasie oraz gruby sweter, na który zarzuciłam skórzaną kurtkę. Muszę sobie kupić taką jak ma Shannon, bo nie dość, że świetnie wygląda to i cieplutka jest.

 Gotowa sprawdziłam czy wszystko co potrzebne mam przy sobie i już miałam wyjść, gdy nagle z pokoju wyjrzała Gosia.

- Gdzie idziesz?- zapytała zaskoczona podchodząc.

- Na koncert.- odpowiedziałam nadal trochę zawiedzona tym, że idę sama.- Wyjdź jeszcze ze Sky’em na noc, bo nie byłam.

- Koncert? Wymalowana? Od kiedy…?- zaczęła.

- Od kiedy jest to koncert Enterów. Idę znaleźć sobie faceta.- zaśmiałam się myśląc o Chrisie.- Jeśli nie zaliczysz tego kolosa to ci w dupę nakopię i nigdy więcej  nie pozwolę zostać samej w domu, gdy taki genialny zespół jest w mieście.- powiedziałam i wyszłam z domu zostawiając zaskoczoną blondynkę.

Taksówka przyjechała bardzo szybko, więc praktycznie w ogóle nie czekałam na dworze. Podałam nazwę klubu, w którym miał się odbyć występ i ruszyliśmy. Dopiero wtedy zaczęło do mnie docierać, że pierwszy raz w całym swoim życiu idę na koncert sama. Nienawidziłam takich momentów, gdy wszyscy mnie olewali i pozostawiali sobie, a ja chcąc spełniać swoje marzenia, musiałam robić coś samotnie. Jednak zdarzało się to coraz częściej, przez co nie miałam wyjścia. Tym razem stawka była zbyt wysoka by z niej zrezygnować. Musiałam zaryzykować i pójść tam. Nawet jeśli nie wejdę do klubu… ja mam nie wejść do klubu?! Kto jak kto, ale ja na pewno się tam dostanę.

 Nagle taksówkarz zatrzymał się, a ja popatrzyłam za okno. Było już ciemno, lecz światła od latarni oraz szyldów różnych barów rozjaśniały okolicę tak bardzo, jakby to był dzień.

- 32 dolary i 50 centów.- powiedział taksówkarz.

Wyjęłam z torebki portfel i zapłaciłam mu należność, po czym wyszłam na dość tłoczną ulicę. Stanęłam przed niewysokim kwadratowym budynkiem z wielkimi żółto-czerwonymi napisami „Roxy”. Niezbyt długa kolejka już była ustawiona pod drzwiami klubu, więc postanowiłam się przejść w tamtą stronę. Popatrzyłam na ludzi, którzy tam stali i cała odwaga odpłynęła. Za nic mi nie oddadzą biletu. Nawet jak bym im zaproponowała tysiąc dolców i noc z Jaredem.

 Odeszłam kawałek i oparłam się o mur tego klubu czekając na jakichś ludzi, którzy zlitują się nade mną. Ku mojemu zdziwieniu mimo, że zaczęto wpuszczać już do klubu ludzi, nie spotkałam ani jednego tak zwanego „konika”. W końcu gdy usłyszałam pierwszy support zaczęłam być naprawdę zdesperowana. Podchodziłam do każdego i wręcz błagałam go o ten bilet. Jednak nikt mi nie chciał go sprzedać. Próbowałam nawet ubłagać ochroniarza by mnie wpuścił, jednak bez skutku. Pierwszy raz w życiu miałam taką sytuację, że nie mogłam być na koncercie, bo nie miałam jak kupić biletu. Przecież w Kopenhadze miałam tę samą sytuację i nie poddałam się! Dlatego też kucnęłam przy pustych barierkach i cicho szeptałam do siebie słowa piosenki, które pomogły mi wtedy uwierzyć, że jednak uda mi się dostać na koncert Placebo. „Don’t give up on a dream, don’t give up on a wanting…”. Zerknęłam na wyświetlacz blackberry, który pokazywał 21. Moje marzenia legły w gruzach. Ja już prawie zamarznięta czekałam na zbawienie tyle godzin i nic.

Gdy już miałam się poddać zjawił się jakiś mężczyzna. Szedł wolnym krokiem w stronę wejścia, więc mówiąc sobie, że to ostatnia szansa zaczepiłam go. Miał mniej więcej 40 na karku, spod czapki wychodziły szaro-czarne włosy.

- Przepraszam, pan idzie na koncert Enter Shikari?- zapytałam starając się ukryć łzy desperacji.

- Tak. – odpowiedział krótko.

- Odsprzedałby pan mi bilet. Błagam pana!- jęknęłam.

- Nie, chciałem ich zobaczyć.- znów krótka i treściwa odpowiedź.

- Błagam, to mój ukochany zespół, a nie mogłam wcześniej kupić biletu. Bardzo pana proszę!- wyjąkałam, gdy pierwsze łzy spłynęły mi po twarzy.

Korzystając z tego, że mężczyzna się zatrzymał i mnie słuchał, wyjęłam z kieszeni wszystkie pieniądze jakie miałam czyli 200 dolców i pokazałam mu je.

- Błagam pana. To dla mnie bardzo ważne. Ja muszę być na tym koncercie.

Pieniądze i moje łzy przesądziły o sprawie. Odsprzedał mi bilet, a ja tym razem ze łzami szczęścia pobiegłam do wejścia. Pokazałam ochroniarzowi ten głupi kartonik i gdy tylko oderwał jego część weszłam do środka. Szybko opanowałam emocje i wytarłam oczy. Jestem! Jestem w środku! Zdjęłam kurtkę i spojrzałam w szybę obok. Makijaż pomimo tych kilku łez miałam w porządku, więc powoli zaczęłam się przedzierać przez tłum w stronę sceny.

 Byłam zaskoczona ilością ludzi, którzy na nich przyszli. Nie spodziewałam się ich aż tylu, ale w końcu koncert był wyprzedany. Przecisnęłam się pomiędzy dwoma dziewczynami, które ubrane w obcisłe sukienki plotkowały o czymś. Po kilku minutach byłam już w 2 rzędzie pod sceną. Przede mną stała tylko ściana fanów w koszulkach z ich logiem, które przedstawiało lwa stojącego na dwóch łapach. Coś w stylu konia ferrari, tylko że tutaj był to dziki kociak. Światła i muzyka zniknęły, a nas otuliła elektryzująca ciemność. Czuć było wokół to napięcie, wyczekiwanie na pojawienie się 4 muzyków.

 Nagle poczułam szarpnięcie w bok i tylko dzięki swojemu koncertowemu doświadczeniu utrzymałam się na nogach, idąc jednocześnie w przód. Wyciągnęłam rękę i po chwili zaciskałam ją na chłodnym metalu barierki. Jeszcze jedno pchnięcie tłumu i znalazłam się naprzeciwko miejsca, w którym zazwyczaj stał Chris. Idealnie. Ludzie pomiędzy których zostałam wepchnięta patrzyli na mnie wzrokiem jakbym zabiła im kota patelnią. Przecież nie moja wina, że tłum tak faluje.

 Koncert rozpoczął się intro „Common Dreads”. Gdy tylko pierwsze dźwięki dotarły do moich uszu zapomniałam, że jestem tu sama, że tak musiałam się namęczyć by dostać ten bilet i że pewnie będę musiała wrócić sama do domu busem i to na gapę, bo wydałam całą kasę na ten skrawek papieru, dzięki któremu tutaj weszłam. Przypomniały mi się te chwile, gdy w zimie stałam razem z Ciacho pod barierkami i czekałam z zaciekawieniem na ten zespół. Nie minęło przecież dużo czasu, niecały rok, a jednak tak wiele się zmieniło.

 W ciemnościach zauważyłam poruszające się kształty i nagle jasne światło idące z lamp umieszczonych z samego tyłu sceny oblało swoim zimnym blaskiem 4 postacie. Za perkusją siedział, cały naładowany energią Rob Rolfe, co chwila podrzucając do góry pałeczki. Po jego prawej stronie, w kącie stał z gitarą Rory, który wykorzystując ostatnie sekundy intra, poprawiał pasek przy swojej ciemnej gitarze. Za to po lewej stronie perkusisty stanął Chris, który trzymając w dłoniach czarną gitarę basową przytupywał sobie rytm z zamkniętymi oczami. Na ten widok czekałam od dawna. Od razu na moją twarz wkradł się szeroki uśmiech, jednak szybko oczy przeniosły się na wokalistę, Rou Reynoldsa, który wyskoczył wysoko w górę i tak też zaczęli grać piosenkę Sorry You’re Not A Winner. Ludzie, którzy wcześniej patrzyli na mnie wściekłym spojrzeniem, na tej piosence zupełnie zapomnieli o moim istnieniu i zaczęli skakać wraz ze mną. Potrójne klaśnięcie wyszło niemrawo, bo szczerze mówiąc tylko kilka osób z pierwszego rzędu wiedziało co robić. Rozanielona wpatrywałam się w Chrisa, który stał przede mną z gitarą i śpiewał swoje chórki w tej piosence. Ciemne, dłuższe włosy już po kilku minutach zaczęły mu sterczeć w różne strony świata, przez co wyglądał jakby nigdy się nie czesał. Jak zwykle twarz miał idealnie gładką, co dodawało mu tylko młodzieńczego uroku. W końcu był ode mnie starszy tylko o 6 lat. Tym razem miał na sobie biały t-shirt z czarnym nadrukiem, który opinał się na jego ciele. Nawet nie wiem kiedy zaczęłam wraz z nimi śpiewać Havoc B, a potem Hectic, na którym patrzyłam się tylko na Chrisa, który dawał krótkie solowe popisy wokalne. Widząc jak ci Anglicy skaczą po scenie, biegają jak szaleni i się nie zderzają, sama też skakałam jakbym miała sprężyny w butach. W połowie koncertu Rou, wokalista, przełożył przez ramię akustyczną gitarę, co oznaczało chwilowy odpoczynek od szaleństwa. Stanął przy mikrofonie i zerknął na chłopców, którzy też zmienili gitary na akustyki, by potem z szerokim uśmiechem zacząć śpiewać Gap In The Fenece.

Mimo że moim ulubionym muzykiem z tego zespołu był Chris Batten, to przez praktycznie całą piosenkę wpatrywałam się w Rou. Z każdym jego wypowiadanym słowem, mimika twarzy zmieniała się. Swoim przenikliwym spojrzeniem przebiegł po szalejącej publice i z uśmiechem zaczął wariować na gitarze, podczas gdy fani śpiewali „Oooo-o-o”. Powoli moje gardło zaczęło siadać, a nogi odmawiały posłuszeństwa. Ale nie byłam w stanie przestać skakać i tym razem nie było to spowodowane faktem, że byłam tak ściśnięta, że tłum mnie zmuszał do tego. Powodowała to sama muzyka oraz widok skaczących jak małpy w zoo muzyków. Gdy tylko skończyli to grać, oddali gitary akustyczne w ręce techników i schwycili swoje normalne, Chris taką o kolorze młodej trawy. Tym sposobem rozległy się dźwięki Mothership, które od razu porwało całą publikę. Nie było chyba ani jednej osoby, która by nie bawiła się przy tym. Wykrzykując ostatnią linijkę była już pewna, że kolejny dzień na uczelni przemilczę. Chris wyszedł z pół obrotu, wskoczył na wzmacniacz i potem wyrzucając gitarę wysoko w górę zeskoczył z niego w ostatniej chwili łapiąc sprzęt. Odetchnęłam z ulgą, że nic gitarce się nie stało, ale żeby odetchnąć fizycznie… cóż. Pewnie dopiero po koncercie była taka szansa.

 Zaczęli grać The Jester. Wiedziałam, że jak dojdzie do elektronicznego fragmentu, zacznie się takie pogo, że obejmie wszystkie rzędy. No i się zaczęło, Rou tańczył swój dziwny taniec polegający na luźnym wyrzucaniu kończyn, które wyglądały jakby były zupełnie wiotkie, wręcz z gumy, Rory za to dosłownie turlał się po podłodze wciąż grając na gitarze, a Rob straszył swoimi minami mikrofon, co spowodowało, że szybko odwróciłam wzrok na Chrisa, który położył się na 2 głośnikach i grając wciąż na basie podnosił i opuszczał biodra. Przyłożyłam dłoń do czoła, robiąc znanego wszystkim facepalm’a i szybko odwróciłam głowę w stronę wokalisty, który szalał przy klawiszach, jednak wciąż kątem oka obserwując Battena, który w końcu wstał i przebierając szybko nogami skakał po całej długości sceny. Piosenka z numerem 12 na płycie „Common Dreads” nagle przeszła w singiel We Can Breath In Space, którego nie byłam wielką fanką, ale na żywo wszystko przecież brzmi inaczej. I tak także było w tym przypadku. Zresztą na żywo człowiekowi udziela się ta atmosfera i wtedy nie jest ważne co grają, tylko sama zabawa. A na Enterach po prostu nie da się nie bawić.

 Wymęczona do granic możliwości oparłam się o barierkę i słuchałam mini przemowy Rou.

- A teraz mamy dla was niespodziankę. Pierwszy raz zagraliśmy ten utwór w Polsce, ale postanowiliśmy powtórzyć tę premierę tutaj. Oto piosenka z nowego albumu, a nazywa się…

Tutaj zamilkł patrząc na nas z uśmiechem, gdy nagle przy jego mikrofonie zjawił się Rory, który wydarł się Arguing With Thermometers!

- Rory!- skarcił go Reynolds.

Gitarzysta tylko puścił nam oczko i wrócił na swoje miejsce, za to Chris podparł się ręką o biodro i powiedział:

- Jak mogłeś zdradzić tytuł naszej mega tajnej piosenki?!

- Jakoś tak wyszło.

- Jakoś wyszło?! Wykrzyczałeś przed nimi wszystkimi to!- dalej drążył Chris udając wściekłego na Liama.

- Chłopcy! Koniec!- zakończył to Rou, a Rory i Chris śmiejąc się mruknęli „dobrze mamusiu”.- Dobra, kto chce usłyszeć nowy kawałek?

No i tym oto sposobem poczułam ból w gardle, ale i tak krzyczałam razem z publiką. Zaczęli grać Arguing, a ja od razu pokochałam ten utwór na żywo. Miał w sobie tę niesamowitą energię, która rozpierała mnie od środka dzięki czemu jeszcze nie zemdlałam ze zmęczenia. Może i brzmi to śmiesznie w ustach takiej weteranki, ale nigdy wcześniej tak nie szalałam na koncercie skacząc praktycznie przez calutki występ. A pragnę przypomnieć, że moja kondycja była naprawdę kiepska.

 Niestety jak to bywa, występ zbliżał się ku końcowi, a ostatnia piosenka po kochanym Solidarity zostało Zzzonked. Tym razem z braku sił zajęłam się głównie obserwowaniem sceny. Chłopcy pomimo, że grali dobre 1,5 godziny nadal skakali jakby mieli sprężyny. Rou z Rorym wskoczyli na dwie wielkie skrzynie i skakali po nich, za to Chris wziął rozbieg i padł na kolana przejeżdżając tak pół sceny, po czym upadł na plecy i popatrzył w górę.  W tym momencie Rou postanowił zeskoczyć prosto na swojego basistę, którego pewnie nie zauważył zważając na pozę Battena. Patrzyłam z szeroko otwartymi oczami na sytuację, która działa się zbyt szybko, by ją zarejestrować tak jak trzeba. Wokalista widząc swojego przyjaciela próbował w locie skręcić, zrobić coś by tylko na nim nie wylądować i udało mu się. Co prawda zahaczył nogą o gitarę, która porządnie rąbnęła Chrisa w głowę, ale upadł obok Battena i przetoczył się na bok. Nie wiedziałam już na kogo patrzeć, na leżącego Chrisa czy powoli wstającego Rou. Obaj jednak podnieśli się na nogi i dokończyli piosenkę. Gdy basista ustawił się przede mną, zauważyłam że na policzku i szyi ma dziwny ciemny ślad. Jednak w ciemnościach nie zdołałam dojrzeć co to, a muzycy pożegnawszy się, zeszli ze sceny. No przynajmniej się nie pozabijali!

 Ludzie powoli zaczęli się rozchodzić, a ja usiadłam pod barierkami, bo nogi zaczęły mi drżeć z wysiłku. Schowałam głowę między kolana i zaczęłam głęboko oddychać. Jestem tak niesamowicie zadowolona z koncertu, że bardziej już nie można. Dokładnie tak samo, jak wtedy po Placebo. Oni byli warci tych 200 dolarów. Co prawda teraz nie mam jak wrócić, ale… nie ważne. Nic nie jest już ważne! Byłam, słyszałam, widziałam.

 Nagle poczułam czyjąś dłoń na ramieniu, więc podniosłam głowę.

- Wszystko w porządku?- zapytał jeden z ochroniarzy.

- Tak, tak!- szybko odpowiedziałam.- Łapię oddech po koncercie.

- Dobrze. Jak pani chwilkę odpocznie to proszę się kierować już do wyjścia. Niestety zamykamy.

Uśmiechnęłam się do tego przemiłego ochroniarza i zaczęłam zbierać swoje rzeczy. Ostatni raz popatrzyłam na scenę i wstałam. Nogi wciąż mi lekko drżały, ale odpoczęły przez te 20 minut na tyle bym mogła wolnym chodem udać się do wyjścia. Przytuliłam do piersi skrawek papieru i z uśmiechem na ustach wyszłam z klubu. Jak zawsze rozejrzałam się wokół siebie i zauważyłam grupkę ludzi, którzy znikali za rogiem. Podążyłam ich śladem i tym sposobem dostałam się na tyły klubu. Jakieś 15 osób czekało pod bocznym wyjściem z klubu przy którym stał tourbus chłopaków. Usiadłam trochę bardziej z boku i popatrzyłam na zegarek. 23:15. Zamknęłam oczy wciąż słysząc The Jester w głowie i w takiej pozie zastygłam czekając na muzyków.

 Równo o północy wyszedł Rory z Robem. Wszyscy jak na komendę poderwali się do pionu i zaczęli witać z nimi. Z tego co słyszałam gratulowali im dobrego koncertu, dziękowali za przyjazd do LA i pytali się o nowy album. Nagle zauważyłam, że wypadł mii telefon, więc szybko odwróciłam się błagając by było to miejsce gdzie siedziałam czekając na Enterów. Na szczęście go tam zauważyłam, więc czym prędzej wróciłam tam i podniosłam moje piękne blackberry. Ze zdziwieniem zauważyłam, że mam tylko jedną kreskę baterii, a przecież przed koncertem była prawie cała. Cóż… Tym razem schowałam telefon do zapinanej kieszeni w kurtce i podeszłam do muzyków, którzy już w czwórkę stali i rozdawali autografy. Większość oblegała ku mojemu zawiedzeniu Chrisa i Rou, więc byłam zmuszona podejść do Roba, bo Rory z całą pewnością mnie nie pamiętał.

- Cześć!- przywitałam się, a on od razu wyciągnął markera i podpisał mi się na bilecie.

- Cześć! Koncert się podobał?- zapytał.

- Idealny. – odpowiedziałam uśmiechając się.- Nie pamiętasz mnie co?

Perkusista zmarszczył brwi i nagle szeroko się uśmiechnął.

- Zaraz! Ty byłaś z Jaredem! Jesteś jego córką, nie?- zapytał uśmiechając się jak do starego znajomego.

- Tak.

- Nie spodziewałam się ciebie tutaj. Ale bardzo mi miło, że przyszłaś na koncert.

- Nie mogłam was odpuścić.- powiedziałam zgodnie z prawdą.

- Jared jest tutaj?

- Nie. Jest jeszcze w trasie, ale za kilka dni wraca.- powiedziałam trochę ciszej, bo niektórzy ludzie zaczęli się nam ciekawiej przyglądać.- Długo tu zostajecie?

- Nie… jutro wyjeżdżamy. Wracamy już do domu, do Anglii.

Chwilę jeszcze z nim rozmawiałam, po czym nawet nie wiem jak, ale uciekł mi. Ludzie też się rozeszli, a ja zostałam praktycznie sama, bo reszta zespołu także zniknęła. Super. Nawet nie zamieniłam zdania z Chrisem. Zawiedziona westchnęłam i popatrzyłam na telefon. Trzeba zadzwonić do Gosi, może ona po mnie przyjedzie. Wybrałam jej numer i przyłożyłam telefon do ucha. Jednak dopiero po chwili zorientowałam się, że nie ma żadnego sygnału. Spojrzałam na wyświetlacz i okazało się, że padła mi bateria. Pięknie! W takiej chwili! Niech go szlag! Najchętniej rzuciłabym telefonem o chodnik, ale za bardzo szanowałam ten przedmiot, więc tylko schowałam go do kieszeni.

  Nagle usłyszałam podniesione głosy, więc podniosłam głowę kierując wzrok w stronę z której dochodziły. Drzwi od klubu otworzyły się i wyszła z nich postać w kapturze, okutana szalikiem. Noc była wyjątkowo chłodna, ale bez przesady. Gdy tylko zdałam sobie sprawę, że jest sama, postanowiłam podejść. Może jakoś pomoże mi i zadzwoni po taksówkę, czy coś.

- Hej, przepraszam…- zaczęłam dotykając ramienia postaci odwróconej do mnie tyłem.

Osobnik od razu podskoczył przestraszony moją obecnością i odsunął się kilka kroków w tył. W prawej dłoni dzierżył zapalonego papierosa, a w drugiej telefon komórkowy. Jestem uratowana! Gdy tylko nikłe światło telefonu oświetliło jego twarz, zdałam sobie sprawę, że to Chris. Czyżby w końcu szczęście się do mnie uśmiechnęło. Po zobaczeniu jego twarzy wewnątrz mnie coś jakby rozbłysło ogromną radością. Nie umiałam powstrzymać cisnącego się na moją twarz uśmiechu.

- Nie wierzę, w końcu coś dobrego mnie spotkało.- powiedziałam cicho do siebie.- Mogę się przytulić?- zapytałam jak głupia.

- Eee… jasne.- odpowiedział, a ja objęłam go przez co spadł mu kaptur odsłaniając coś białego co miał na włosach.

- Co ci się stało?- zapytałam cofając się o krok do tyłu.

- A mały wypadek przy pracy.- odpowiedział przyglądając mi się uważniej.- Zaraz! Klaudia? – ja w tym momencie pokiwałam twierdząco głową.- Właśnie Rob mówił, że byłaś. Ale myśleliśmy, że żartuje.

- Czemu?- zapytałam zaskoczona.

- No… nie wiedziałem, że lubisz nasz zespół. Chyba, że… - nagle jego twarz rozświetlił szeroki uśmiech, którego za nic nie mogłam zrozumieć.

- Chyba, że…?- zapytałam starając się go zmusić do kontynuowania myśli.

- Shannon mi kiedyś powiedział, że uważasz mnie za całkiem przystojnego.

To zdanie zbiło mnie w ziemię. Nie wiedziałam czy się zapaść, czy co. Ale cała ta sytuacja, sposób w jaki to powiedział Batten… Zaczęłam się śmiać. A po chwili i on dołączył do mnie, jednak od razu skrzywił się i złapał za głowę.

- Wiem, że… zabiję go za to, że ci powiedział.- wyjąkałam speszona.

- Ale to było miłe. Niezbyt często to słyszę.

- Żartujesz teraz, prawda?- zapytałam nie wierząc w to co mówi.

- Fanki raczej wolą Rou.- zaśmiał się.

- Bo się nie znają.- dopowiedziałam, a potem przyłożyłam rękę do czoła.

Boże co ja gadam i o czym ja gadam z Chrisem. Przecież to woła o pomstę do nieba.

- W ogóle może wejdziesz do środka? Tutaj jest nieprzyjemnie zimno. Ja tylko skończę palić.

- Poczekam z tobą. Swoją drogą koncert był niesamowity. Jesteście świetni na żywo. Znacznie lepsi niż mój ojciec, tylko błagam to zostaje między nami.- szepnęłam konspiracyjnie.

- Jasne.- odpowiedział z uśmiechem, po czym skrzywił się.

- Co się dzieje?- zapytałam i dopiero gdy podszedł pod drzwi  z małym światełkiem zauważyłam, że to coś na głowie to bandaż.- Boże, co ci się stało?

Chris tylko prychnął z uśmiechem i otworzył drzwi. Przeszłam przez nie, a on najgłośniej jak umiał powiedział:

- Cóż, Rou chciał się pozbyć wieloletniego przyjaciela i basisty. Nie wiem kogo miał na oku, ale cóż… mnie nie tak łatwo się pozbyć.

Nagle obok mnie pojawił się wokalista Enterów, który przewrócił oczami i prychnął.

- Ależ dramatyzujesz.

- Pierwszy raz w życiu zobaczyłem tyle gwiazd!- kontynuował Chris.

- Cóż, w końcu jesteś w Los Angeles, a to nie dziwne.- dopowiedział Rory.- W ogóle to cześć! Miło cię znów widzieć! Napijesz się z nami zanim pojedziemy do hotelu?

- O tak! Muszę załagodzić ten ból.- jęknął Batten i wziął do ręki 2 butelki piwa.- Proszę.- podał mi jedną, a sam zaczął pić z drugiej.- Uhhh jak dobrze!- mruknął rozsiadając się na sofie.

Popatrzyłam na nich nie mogąc uwierzyć, że tutaj jestem. Rob zniknął w łazience i słychać było tylko szum wody, za to Chris z Rorym rozsiedli się na kanapie, a Reynolds szukał czegoś w walizce. A ja tak stałam patrząc na nich z butelką piwa w łapie.

- Ale z ciebie dżentelmen Chris.- prychnął Rou i schwycił mnie za dłoń.- Usiądź sobie tutaj, chyba że te dwa pawiany zrobią ci miejsce między sobą. Nie krępuj się, oni nie gryzą.

Uśmiechnęłam się do niego i przycupnęłam na brzegu kanapy patrząc na nich. Nie trwało to długo, jakieś 30 sekund później Rory pociągnął mnie za rękę, tak że zsunęłam się na Chrisa, który objął mnie ramionami w pasie i wziął łyka piwa, które miał w ręku.

- Puść ją. Ma siedzieć obok nas.- powiedział Liam i tylko dzięki niemu znalazłam się pomiędzy dwoma, na szczęście już umytymi muzykami.

I tak to się zaczęło. Opowiedziałam im o tym jak się dowiedziałam o koncercie, o Gosi, która nie chciała ze mną iść i kłopotach z wejściem. Oczywiście Rou mruknął, że trzeba było podejść do nich to weszłabym bez problemu. No tak, ale przecież nie miałam jak do nich podejść przed koncertem.

- Ile?!  200 dolców za bilet?- zapytał zaszokowany Rob.

- Cóż… uwielbiam was i chcę powiedzieć, że było warto. I to jak nie wiem! Tylko raz w życiu bawiłam się tak dobrze, a było to na Placebo.

- Ale komplement.- uśmiechnął się rozradowany Rory.- Ale 200 dolców?! Nawet ja bym nie wydał tyle na bilet na swój koncert.- zaśmiał się.

- Ty to byś złamanego gorsza na to nie wydał.- odparł Rou.- Dobra, ja padam. Jadę do hotelu. Ahh moje łóżeczko… Kto ze mną?

- Z tobą do łóżka w życiu!- odpowiedział z odrazą Rob podnosząc swoje rzeczy z ziemi.- Jesteś zbyt futrzasty.

Po tym komentarzu Roba, wszyscy po prostu leżeliśmy ze śmiechu. Chłopcy zaczęli się zbierać, tylko Chris się nie zamierzał ruszyć. Pożegnałam się z resztą i popatrzyłam na lekko podchmielonego basistę.

- Jak ci się to stało w głowę.- zapytałam.

- Rou zahaczył nogą o gitarę i rozciął mi nią skroń. Aż ciemno mi się zrobiło przed oczami. Ale wiesz co w tym wszystkim jest najśmieszniejsze? Że zorientowałem się dopiero po koncercie. Wracamy tutaj, i zaczęła mnie boleć głowa. Dotykam się a tu cała ręka we krwi. Dobrze, że to była ostatnia piosenka i nikt nic nie zauważył.

- Dobrze, że nic poważnego ci się nie stało. Oglądał to lekarz?

- Tak. Powiedział, że jeśli chcę to mogę jechać do szpitala by założyli mi szwy, ale nie muszę, bo nie jest to aż tak poważne i samo się zagoi. A co z twoim powrotem, bo jak dobrze zrozumiałem to wszystko wydałaś na bilet.

- Eee… jakoś sobie poradzę. Pożyczysz mi telefon, nie?

- Eee.. padł mi godzinkę temu, a ładowarkę mam w hotelu. Myślałem, że ty masz telefon.

Popatrzyliśmy na siebie, a potem wybuchliśmy śmiechem. Chris otworzył nowe butelki i zaczęliśmy wolno sączyć alkohol rozmawiając o coraz bardziej prywatnych tematach. W pewnym momencie przypomniało mi się, że straciłam Mata i to chyba przez alkohol postanowiłam mu o tym opowiedzieć. Wręcz wypłakiwać się w jego rękaw. Tym sposobem on opowiedział mi, że niedawno zerwał ze swoją dziewczyną. Sama już nie wiedziałam co robię. Wlazłam mu na kolana i przytuliłam się do niego. Obydwoje zaczęliśmy jęczeć o tym jakie związki są beznadziejne i chyba wypiliśmy kolejną butelkę piwa. W życiu tyle nie piłam, więc zaczęłam bardzo szybko robić się senna. Czułam jak głowa mi leci, ale ostatkami silnej woli powstrzymywałam się przed zaśnięciem.

- A może złapiemy taksówkę na drodze?- zaproponował Batten.

- Hym.. to jedna z główniejszych ulic. Dobry plan.- mruknęłam i odstawiłam butelkę na stół.

- Ona jest prawie pełna.- mruknął Chris i wypił ją.

Jakimś cudem udało nam się wstać z kanapy, a mi od razu kręcić w głowie. Chris który był bardziej wprawiony (mimo, że wypił 2x więcej piwa niż ja), całkiem nieźle utrzymywał pion, więc schwyciłam się jego ramienia i powoli zaczęliśmy iść w kierunku wyjścia na ulicę. Było mi nawet całkiem dobrze. Byłam wtulona w moją muzyczną miłość, co prawda czasami traciłam orientację, ale nie było tak źle. Moje pierwsze bycie pijaną zaliczam do udanych. Jeśli oczywiście tak można powiedzieć o byciu pijanym.

 Gdy znaleźliśmy się na dworze zatrzęsłam się z zimna i mocniej wtuliłam w Chrisa przez co straciliśmy równowagę i klapnęlismy na tyłki na środku chodnika. Nie obyła się z tym bez śmiechu. W końcu jednak, chyba tylko cudem i trochę dzięki latarni wstaliśmy na nogi. Oparłam głowę o Chrisa, który miał jeszcze ze sobą niewielki plecak sportowy  i czekaliśmy na taksówkę. Znów zaczęłam przysypiać. I nagle otworzyłam oczy i zapytałam go gdzie Rou.

- Ojdshaka ktyykknjjj mówiiokjii3o2jsz?- wybełkotał patrząc na mnie.

- Taksówkaaa.- jęknęłam widząc samochód.

- Stokodkoodkdodoppppp.- próbował wykrzyknąć Chris, ale język mu się tak plątał że wyszedł z tego sam bełkot.

Nagle poczułam szarpnięcie i zostałam pociągnięta w tył. Sama nawet nie wiem jakim cudem zrobiłam krok do przodu. Basista Enterów popatrzył na mnie przytomniej i tym razem trochę bardziej zrozumiale próbował nakrzyczeć na mnie, bym chyba nie wpadła pod samochód. Ale przecież on był tak daleko… Znów zaczęłam przysypiać i tylko przez mgłę pamiętam jak wsiedliśmy do jakiegoś samochodu.

__________________________________

Wiem, że nie tego się spodziewaliście po tym rozdziale, ale wierzcie mi, że to było zaplanowane :D O akcji Gosia- Stella jeszcze będzie, ale na razie musiałam wprowadzić tutaj Enterów, głównie Rou i Chrisa ;) Mam do nich bardzo ważne plany. Liczę na to, że przyjmiecie ich ciepło^^ i mojego kochanego pijaka <3 Co do Fency to chciałabym wiedzieć co w niej takiego pustego, bo sama tego nie widzę, a nie chcę by była tak postrzegana. Dobra, padam na pysk. Nie mam siły nic więcej pisać.

Rozdział dedykuję mojej ekipie z Coke <3 kocham Was wszystkich. byliście świetni!