Chapter 62 "I don't want to miss a thing"

Chapter 62

"I don't want to miss a thing"

Położyłam się na łóżku I popatrzyłam na pusty, biały sufit. Czemu to zrobiłam? Czy naprawdę jestem taka słaba? Włączyłam 'play' w ipodzie I poleciały pierwsze dźwięki ' I don't want to miss a thing' aerosmith. Tak jak leciały słowa w piosence tak się czułam. Nie chciałam zamykać oczy i zasypiać. Tęskniłam do czegoś co nigdy nie miało szansy zaistnieć. Przez tyle lat marzyłam, że w końcu znajdę kogoś, komu oddam swoje serce, lecz gdy taka osoba się znalazła, a ja oddalam jej swoje serce... Wszystko się rozpadło. Nie miałam nawet szansy o nie zawalczyć, a teraz nie miałam już choćby krztyny odwagi, by próbować walczyć o te osobę. Nie miałam po co. Mat był zakochany w Stelli, choć naprawdę to nie wiem co w niej widział prócz wyglądu. Niewysoka, drobna o urodzie anioła. Uroczy uśmiech, długie rzęsy i orzechowe oczy. Po prostu idealna dziewczyna. Do tego miała śliczny melodyjny glos. I mimo że zabrała mi Mata nie czułam do niej złości. Gdybym była mężczyzną, albo przynajmniej lesbijka to pewnie bym starała się z nią umówić. Choć...nie. Dla mnie ważne jeszcze było wnętrze i rozum, a ona nie wyglądała na taka co nim grzeszy. Ale i tak wszystko zmuszało mnie do cichego wewnętrznego szlochu. Jedynie dałam popłynąć łzom po mojej twarzy. Czemu życie tak mi daje w kość? Nie mam rodziny i pewnie nigdy jej nie stworzę.

Nagle zauważyłam ruch z lewej strony I zobaczyłam jak drzwi się otwierają I wpada przez szparę w nich nikła smuga światła z korytarza. Chwile później zobaczyłam w niej Jareda co mnie nieco zdziwiło. Otarłam łzy z policzków I podniosłam się do pozycji siedzącej wyjmując słuchawki z uszu. On za to popatrzył na mnie, później szybko za siebie I wkradł się do mojego pokoju. Zamknął najciszej jak umiał drzwi i spojrzał na mnie. Mimo że było ciemno jak w d… u murzyna to widziałam dwa świecące się w ciemnościach punkciki, którymi były jego oczy. Obserwowałam jak zbliżają się do mnie, a potem

zatrzymują się. Poczułam uginający się materac, a potem… została mi zabrana moja kołdra. Odwróciłam się do ojca, który po chwili milczenia w końcu się odezwał.

- Słyszałem, co dziś zrobiłaś.- powiedział cicho.- Czemu?

- Nie umiałam inaczej. Było mi ich żal.- odpowiedziałam.

- Nie prawda. Zrobiłaś to dla niego, prawda?

Przygryzłam dolną wargę i położyłam się na plecach. Po co on do mnie przyszedł i zadaje mi te pytania, skoro sam bardzo dobrze zna na nie odpowiedź. 

- Jutro jedziemy w trasę, pamiętasz? Musimy dokończyć tę podróż, fani czekają. Zastanę dom po powrocie w całości?- dodał żartobliwym tonem.

- Nie wiem, zobaczymy jak wrócisz.

- Wiesz… nigdy jeszcze nie zostawiałem nikogo w tym domu, gdy wyjeżdżałem. Trochę dziwne uczucie.- powiedział, po czym nastała cisza.

Po jakichś 10 minutach usłyszałam jak szepcze „dobranoc” i wstaje z mojego łóżka. Chwilę później zauważyłam jak znika w wąskiej szparze światła. Jared jutro wyjeżdżał i zostawiał mnie samą jedyną w tym domu. Co prawda była jeszcze Gosia, ale ona prócz studiów miała jeszcze pracę. A ja tylko studia. Leżąc tak w ciszy, naszły mnie dziwne myśli, które po ich rozpatrzeniu zaczęły mnie przerażać. Skupiały się głównie na Jaredzie, na tej trasie koncertowej. Z jednej strony byłam niesamowicie dumna, że wziął się w garść i wraca, by koncertować. Dawało mu to siły na walkę z chorobą oraz odrywało od myślenia o niej. Z drugiej strony był to duży wysiłek dla organizmu i martwiłam się, że nadal będzie zachowywał się jak przed przeczytaniem papierów, o… wyroku. Bo dla niego to był wyrok śmierci w pierwszej chwili. A to niestety wspomagało chorobę. Odrzuciłam kołdrę na bok i szybko stanęłam na puszystym dywanie. Po ciuchu, na palcach przeszłam przez pokój i wyszłam na korytarz. Rozejrzałam się w obydwie strony uważnie obserwując śpiącego pod drzwiami sypialni Shannona huskiego. Pies tylko otworzył jedno oko, by sprawdzić kto to i pogrążył się dalej w śnie. Nadal idąc na palcach weszłam do sypialni Jareda. Najciszej jak tylko umiałam zamknęłam drzwi i odwróciłam się. Leto o dziwo nie spał, tylko stał ze słuchawkami przy oknie i wpatrywał się w czarne zachmurzone niebo. Co tu zrobić, by podejść do niego, ale go nie wystraszyć? Niestety na swoje imię, ani na nic co mówiłam nie reagował, więc musiałam podejść do niego. Akurat gdy wyciągałam rękę, by dotknąć jego ramienia, on się odwrócił.

- Miałaś koszmar?- zapytał całkowicie spokojnie zdejmując słuchawki.

- Ja…eee…- wyjąkałam zdezorientowana.- Nie. Chciałam cię poprosić o coś…

- Słucham.- odpowiedział patrząc na mnie.

- Bo widzisz… nie wiem na jak długo jedziesz i… martwię się o ciebie.- w końcu z siebie to wydusiłam.

Na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Nie wiedząc co robić, też odpowiedziałam niepewnym uśmiechem, a on westchnął ze śmiechem.

- Usiądź sobie.- powiedział wskazując mi łóżko, a gdy tylko na nim usiadłam, kucnął przede mną.- Patrz mi teraz w oczy i słuchaj uważnie. Będę o siebie dbał. Dużo się w moim życiu zmieniło, ale wiem co robię i nie martw się. Dam sobie radę, zresztą zawsze daję, nie?

- Ale…

- Bez ale. Zaopiekujesz się domem i Sky’em do naszego powrotu, prawda? A co do długości trasy… wracamy w grudniu, czyli za 2 miesiące. 6 grudnia obiecuję być w domu.

Mimo, że te słowa wypowiadał całkowicie szczerze, ja nie przestawałam się martwić, ale postanowiłam to ukryć, wręcz zatuszować uśmiechem. Jednak nie umiałam powstrzymać mojej potrzeby przytulenia się do niego. 

- Dobranoc.- powiedział ziewając.

- Mogę spać z tobą?- zapytałam wiedząc, że jeśli będę spać sama to oni wyjadą bez budzenia mnie.

Jared wydawał się być zaskoczony tym pytaniem i odpowiedział na nie dopiero po chwili, ale na szczęście się zgodził. Jednak przed wejściem do jego łóżka musiałam zadać to pytanie.

- Jay… kto prócz mnie tutaj leżał, na tej pościeli?

- Hym… no wiesz… ktoś puszysty.- odpowiedział z uśmiechem, który łatwo było zauważyć nawet w takich ciemnościach, ale widząc moje oczy jak talerze obiadowe dodał.- Tylko Sky. Spokojnie.

Nie do końca mu wierząc i tak weszłam pod kołdrę. Przytuliłam się do boku Leto i nawet nie wiem kiedy zasnęłam. Od razu znużył mnie sen i nawet obyło się bez koszmarów. Obudziłam się w momencie, gdy Jared właśnie wstawał z łóżka. Potrząsnęłam głową, by pozbyć się ostatnich wizji ze świata snu i popatrzyłam na budzik. 8:30. Całe 7 godzin przespane, całkiem niezły wynik. Dobrze, że tego dnia dopiero po południu miałam zajęcia. 

- Dzień dobry!- powiedziałam przeciągając się.- Jak się spało?

- Więcej z tobą nie śpię.- odpowiedział całkowicie poważnie.- Skopałaś mnie, a potem chciałaś udusić poduszką.

- Co?!- prawie wykrzyknęłam przerażona, bo nigdy aż takich zapędów w nocy nie miałam.

- Żartowałem.- rzucił Leto z bananem na twarzy i puścił mi oczko.

- Zabiję! Wiesz, jak ja się przestraszyłam?!- krzyknęłam na niego.

- Warto było dla twojej miny to powiedzieć. 

Obrażona skrzyżowałam swoje ręce na piersiach i prychnęłam zła na niego. On tylko przewrócił zabawnie oczami i zaczął układać perfekcyjnie równo swoje ubrania w walizce. Tę miał brać ze sobą, jako podręczną. Nagle zastygł w bezruchu i po chwili spojrzał na mnie. Zdziwiłam się, bo jego twarz wyrażała 100% skupienie.

- W ogóle to… postanowiłem coś zrobić, jak będę w Anglii. Myślę, że czas się trochę zmienić.

- Co konkretnie masz na myśli?

- Chciałbym zaprosić Fancy tu do nas. Załatwiłbym jej pracę tutaj, zamieszkałaby z nami… 

Gdyby to była scenka z jakiegoś komiksu, to autor przedstawiłby moją szczękę odbijającą się od podłogi. Słysząc te słowa o mało co nie dostałam zawału i w pierwszej chwili myślałam, że żartuje. Podeszłam do Leto i dotknęłam dłonią jego czoła. Temperaturę miał w normie, czyli musi to być coś innego. Albo znów mnie wkręca.

- Dobra, to było nawet całkiem śmieszne. Dobry żart, prawie się nabrałam.- powiedziałam uśmiechając się do niego.

- Klaudia. Ja umieram. Nie chcę umierać w ten sposób.- odpowiedział całkowicie poważnie.- Muszę zmienić swój styl życia. Ta kobieta… nie wiem co w niej takiego jest, ale oczarowała mnie. Od dawna nie spotkałem takiej osoby, więc chciałbym spróbować. Ostatni raz byłem w związku… uhh nawet nie pamiętam. A teraz i tak nie zostało mi dużo czasu. Chcę spróbować.

Wpatrywałam się w niego jak w jakiś posąg. Nie do końca rozumiałam co mówił. Rozumiałam, że się bał, że zostanie sam, że nikt nie będzie przy nim, gdy on będzie umierał… co ja wygaduję. Przecież on nie umrze. Będzie pierwszą osobą, która pokaże światu, że da się wygrać nawet z taką chorobą.

- Jared… 

- Shh… To nie jest decyzja podjęta od tak. Długo nad nią myślałem.

- A co jeśli ona się nie zgodzi?- zapytałam.

- To… nie wchodzi w grę. Co jak co, ale żadna mi się nie oprze. No prócz Ciacho.- zażartował.

Tym zdaniem rozbawił nawet mnie. Leto zamknął wieko walizki i wyprostował się. Oznajmił, ze teraz idzie się ubrać, więc sama wyszłam z jego pokoju i weszłam do łazienki po szlafrok. Nie chciałam jeszcze się ubierać w normalne ciuchy. Lubiłam chodzić w piżamie po domu. Zarzuciłam materiał na siebie i zeszłam na dół, by obudzić Gosię. Zapukałam do drzwi, a potem weszłam do środka. Dziewczyna jednak spała, a ja wykorzystując to skoczyłam na łóżko obok niej, tak że dziewczyna, aż podskoczyła do góry.

- Matko święta!!!- wykrzyknęła.- Co się dzieje?!

- Dzień dobry! Przyszłam obudzić, bo Letosie zaraz wyjeżdżają w trasę i mamy wolną chałupę do 6 grudnia! Trzeba zrobić party hard!

- Wiesz co? Powaliło cię już doszczętnie. Nie mogłaś normalnie mnie obudzić?- zapytała.

- Nie miałabym z tego żadnej przyjemności. – odpowiedziałam.- Zakładaj szlafrok i choć pożegnać te dziady. Przy okazji postraszmy ich imprezami w ich domu.- dodałam ciszej.

Na te słowa Gosia uśmiechnęła się przebiegle. Co jak co, ale w tym aspekcie dogadywałyśmy się idealnie. Szybko wyszłyśmy z jej pokoju i po dźwięku przesuwanych kubków, domyśliłyśmy się, że są w kuchni.

- Dzień dobry! – rzuciłam wchodząc do środka i szczerząc zęby do Shannona, który był całkowicie nieprzytomny.

Gosia niby przez przypadek wzięła, rzuciła swoją ciężką książkę z anatomii na stół, czym obudziła Shannona, który się zerwał jak poparzony. Popatrzył na nią morderczym wzrokiem przykładając dłoń do serca. Każdy kolejny członek tej rodziny jest jeszcze wredniejszy od poprzedniego, taki mój wniosek z tego poranka. Jared postawił przed naszą trójką 3 duże parujące kubki z kawą. Nie wiem co Shaniasty robił w nocy, ale naprawdę musiał zaszaleć, skoro Jay robił tego dnia kawę.

- Co się stało?- zapytałam wskazując brodą na starszego Leto.

- Sky.- odpowiedział mój ojciec.

Zmarszczyłam brwi, nie rozumiejąc o co chodzi. Przecież w nocy pies leżał pod jego drzwiami i spokojnie spał.

- Musiałaś mieć bardzo mocny sen.- odezwał się perkusista.- Przez pół nocy wył jak opętany. I podarł mi poduszkę. Zaczęło się…

- Co?

- Współczuję wam. Przez kilka dni Sky będzie wył i strasznie za mną tęsknił.

- Pewnie nie usłyszymy.- rzuciłam niby od niechcenia.

- Jak to?- zapytał z kolei Jay.

- Ja nic nie mówiłam.- odpowiedziałam puszczając mu oczko.

Po wypitej kawie, ruszyliśmy w dwie strony. Ja z Gosią do salonu, oni na górę po swoje walizki. Gdy usłyszałyśmy ich schodzących, zaczęłyśmy szeptać między sobą o wymyślonej imprezie, którą rzekomo urządzimy po ich wyjeździe. Oczywiście rozegrałyśmy to w taki sposób, że chłopcy mocno zaczęli myśleć nad tym o czym dyskutowałyśmy.

- Ale dopiero jak oni wyjadą, jutro.

- Czemu?- spytałam.

- No, a jak nagle zechce im się wrócić? Przecież nie mogą się o tym dowiedzieć.- wyszeptała blondynka.

Westchnęłam, zgadzając się z nią w tej kwestii. Obydwie wyprostowałyśmy się i zaczęłyśmy uśmiechać, jak tylko zobaczyłyśmy braci Leto, którzy przysłuchiwali się naszym szeptom.

Oczywiście od razu zaczęłyśmy udawać, że rozmawiamy na inny temat. Rozegrane po mistrzowsku, powinnyśmy obydwie dostać za to Oskara, bo Leto naprawdę zaczęli myśleć, że robimy imprezę po ich wyjeździe.

- Chcę zastać dom w całości! I nikogo tu macie nie wpuszczać!- zastrzegł Shannon.

- Dokładnie. Zero spotkań czy imprez!- to ostatnie słowo Jared bardzo mocno zaakcentował, na co wybuchłyśmy śmiechem.- Was to śmieszy?!

- Tak.- odpowiedziałyśmy zgodnie wciąż się śmiejąc.

Leto prychnęli, a my przybiłyśmy sobie piątki, za świetnie rozegraną akcję. Jednak przy ich wyjściu postanowiłyśmy ich uspokoić. Gosia została w domu trzymając mocno huskiego, który rzucał się i rozpaczał, jakby Shannon go miał zostawić na zawsze. Bardzo przywiązany był do swojego pana. Ja za to wyszłam przed dom i przyglądałam się, jak wpakowują bagaże do taksówki. Gdy tylko się z tym uporali podeszli do mnie. Shannon przytulił mnie mocno do siebie i pocałował w czoło, prosząc bym przynajmniej nie zniszczyła jego pokoju i perkusji, którą tu zostawia. Jared zrobił to samo co brat.

- Ej, my z Gosią żartowałyśmy. Nie musicie się bać, dom będzie w całości i zero imprez. Obiecuję. –przyrzekłam im.

- Mam nadzieję.- odpowiedzieli Letosie. – Do zobaczenia za dwa miesiące. Jakby coś się działo to dzwoń, ktoś odbierze. Mam nadzieję.- dodał ciszej Shanny.

- Spokojnie. A teraz bezpiecznej podróży i jedźcie już, bo Sky zaraz wyskoczy przez okno.- dodałam widząc kątem oka, że moja przyjaciółka odciąga psa od szyby.

Leto w końcu zapakowali swoje 4 litery do taksówki i odjechali. Odwróciłam się i weszłam do domu. Pies położył się w swoim kojcu i przeraźliwie wył, a Gosia posmutniała.

- Będzie mi brakować tych głupków.- powiedziała.

- To tylko 2 miesiące…

Tydzień minął, a jako że zostałam praktycznie sama w domu, stwierdziłam, że muszę coś ze sobą zrobić. Po szkole Gosia miała robotę w studiu fotograficznym, a ja? Nudziłam się sama w domu. Bracia Leto wrócili w trasę, przez co straciłam ostatnią możliwość pogadania z kimś po południu. No jeszcze teoretycznie zostawał mi Sky, ale przez pierwsze kilka dni tak przeżywał rozstanie z Shaniastym, że nie chciał jeść i cały czas leżał w swoim posłaniu obserwując smutnymi oczyskami wszystko wokół. Dlatego postanowiłam w końcu ruszyć swoje 4 litery i pójść na kurs prawa jazdy. Poprawiłam fryzurę przed lustrem w korytarzu na piętrze, gdy nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Zdziwiona popatrzyłam w tamtą stronę i ujrzałam jak husky leci, jak szalony do drzwi. Robił tak za każdym razem, gdy coś się działo przy wejściu i zawsze z podkulonym ogonem wracał do swojego kojca, gdyż jego pan nie wrócił. Szkoda mi było tego czworonoga, ale cóż zrobić.

 Zeszłam po schodach i podeszłam do drzwi. Jako, że po ostatniej imprezie domofon oraz wizjer nadal nie działały, by przekonać się kto to, musiałam co najmniej uchylić drzwi, co zresztą i tak zrobiłam. Gdy spojrzałam na postać stojącą przede mną, odebrało mi mowę ze zdumienia. Na schodkach prowadzących do wejścia do domu stała Stella z uroczym, trochę wystraszonym uśmiechem. Rozejrzałam się po okolicy szukając Mata, ale go nie zauważyłam.

- Cześć! Nie wiem, czy mnie pamiętasz, ale jestem Stella. Czy… mogę wejść?- zapytała niepewnie.

- Eee… Jasne!- odpowiedziałam z pewnym opóźnieniem i cofnęłam się do wnętrza domu, by blondynka mogła przejść.

Sky uniósł swoją zgrabną głowę, lecz nie rozpoznając w tej osobie Shannona, ponownie położył ją na swoich łapach. Dziewczyna wchodząc od razu zdjęła buty, co mnie wielce zaskoczyło, oczywiście w pozytywnym sensie. Gestem ręki zaprosiłam ją do salonu i usadowiłam na kanapie. Blondynka wyjęła z torby moje spodenki oraz koszulkę, które były złożone w kostkę i położyła obok siebie.

- Chciałam ci oddać te rzeczy. Bardzo dziękuję, za pomoc, kto wie. Może miałabym teraz zapalenie płuc gdyby nie ty.

- Nie ma sprawy.- odpowiedziałam.

- Czy mogę z tobą pogadać?

- Jasne.- w mig się zgodziłam, zaskoczona tym pytaniem.- Eee… może napijesz się czegoś? Kawa czy herbata?- zapytałam nie chcąc wyjść za niewychowaną.

- Poproszę kawę. Nie pijam herbaty, dla mnie to zwykle sik… sorry.- ugryzła się w język w ostatniej chwili.

Nienawidziłam, gdy ludzie opisywali herbatę jako jakieś szczyny. Ja nigdy nie piłam takiej, zawsze wysokiej jakości herbatę i wolałam ją bardziej niż kawę. Weszłam z salonu do kuchni i wyjęłam dwa kubki. Do jednego nasypałam 3 łyżeczki rozpuszczalnej kawy, a do drugiego włożyłam torebeczkę z herbatą o smaku lichee. Włączyłam elektryczny czajnik, w którym i tak była ciepła woda, bo niecałą godzinę temu robiłam sobie budyń czekoladowy, i popatrzyłam na huskiego, który uważnie obserwował sowimi smutnymi oczami mojego gościa. Na razie jednak nie warczał, ani nie podchodził do niej, jak to miał w zwyczaju. Po chwili usłyszałam pojedyncze pyknięcie, które oznajmiło mi, że woda zagotowała się, więc wlałam tę bezbarwną ciecz do kubków. Wymieszałam łyżeczką kawę i wyjęłam „ogonek” ze swojego naczynia, po czym zaniosłam napoje do salonu.

- Ach! Wybacz, zapomniałam spytać czy słodzisz i czy potrzebujesz mleka?- powiedziałam stawiając kubki na stole.

- Ani nie słodzę, ani nie używam mleka. Jestem na nie uczulona. Dziękuję za kawę.

 Uśmiechnęłam się lekko i usiadłam na fotelu przy kanapie. Byłam niezmiernie ciekawa po co ona tu przyszła, o czym chciała pogadać.

- To co cię tu sprowadza, prócz ubrań?- zapytałam przyjaźnie.

- Chciałam ci podziękować za to co zrobiłaś. Pewnie gdyby nie twoja pomoc teraz byłabym w szpitalu, bo niestety często łapię choróbska i mam bardzo słabą odporność.  Poza tym… wydajesz mi się być bardzo miłą osobą i chciałam cię poznać. Jeśli oczywiście masz czas.- dodała.

- Jasne, że mam.- odpowiedziałam, w myślach przekładając wizytę w szkole prawa jazdy na inny dzień.- To może opowiedz najpierw o sobie.- zagadnęłam żeby nie wyjść na niemiłą osobę.- Co robisz? Czym się interesujesz?

- Studiuję fizykę kwantową. Jestem na 2 roku i jak na razie, jeszcze nadążam.

Po tych słowach mnie wcięło. Przez cały czas uważałam tę dziewczynę za niezbyt inteligentną osobę, a okazało się, że laska zajmuję się fizyką kwantową i jeszcze coś z niej rozumie. Ba! Nie coś, a bardzo dużo skoro jest na 2 roku. No i tutaj się pomyliłam co do dziewczyny.

- Pewnie nie masz na nic czasu z takimi studiami.

- Wręcz przeciwnie. Nie wiem, ale jakoś w mig wszystko łapię i nie mam problemów, przez co nie muszę ślęczeć nad książkami całymi dniami. Dlatego chodzę z Matem, bo mam czas.- powiedziała uśmiechając się, a mnie coś zakuło w lewym boku, bardziej u góry.- Chciałam się czegoś dowiedzieć o tobie od Mata, ale nie był jakiś zbytnio gadatliwy, to postanowiłam cię odwiedzić.

- Hym… może miał zły humor?- rzuciłam bez przekonania.

- Pewnie tak. To co ty studiujesz? Jak w ogóle poznałaś się z Matem?

- Studiuję reżyserię filmową. W przyszłości będę robić teledyski, jak mój ojciec. A Mata poznałam w sklepie na Rodeo Drive. Akurat kupowałam u niego sukienkę na galę MTV.

- Byłaś na gali MTV?! Nie żartuj!

- Naprawdę.- dodałam z uśmiechem.

- Ale ci dobrze! Chciałabym bardzo zobaczyć Kanyego Westa! To mój ulubiony muzyk, a podobno zagrał tam z jakimś zespołem.

Chwilę jeszcze słuchałam jak opowiada o muzyce. Z tego co mówiła wywnioskowałam, że jest fanką rapu i hip hopu, ale słucha też czasem popu i rocka. Muszę przyznać, że nawet miło spędzało mi się z nią czas. Tak miło, że nawet zapomniałam o tym, że powinna być moim wrogiem, bo odebrała mi faceta. Gdy wychodziła, sama nie wiem czemu, ale zaprosiłam ją do siebie na kolejną kawę i rozmowę. W końcu znalazłam kogoś z kim mogłam pogadać, gdy byłam sama w domu. I tak oto tym sposobem, dziewczyna odwiedzała mnie 2-3 razy w tygodniu. Jednak za każdym razem gdy przychodziła do mnie, czułam okropny zawód w sercu, że Mat wybrał jednak ją.  Któregoś razu nie wytrzymałam i wyjawiłam prawdę o tych spotkaniach Gosi. Powiedziałam jak się czuję, że nie wiem zupełnie co robić.

- Wiesz… jest takie powiedzenie. Stella to nie ściana, da się przesunąć i Ciebie wbić na jej miejsce. Zresztą bardziej pasujesz do niego niż ona.

- Mówisz jakbym była dodatkiem…

- Nie. Stella jest dodatkiem. Nie zauważyłaś tego? On się z nią pokazuje, a nie chodzi. Dziewczyna jest ładna, ale nie sądzę by… dużo ze sobą rozmawiali. No bo o czym może mówić studentka fizyki kwantowej z takim przystojniakiem? O ruchu posuwistym oscylacyjnym zwrotnym, zwykle przyspieszonym, o stałym kierunku i zmiennym zwrocie?

- Oh weź no… - jęknęłam.

- No co! Taka prawda! Twój stosunek z Matem byłby ciekawszy, bo byłby bardziej finezyjny i można by go było porównać do takich koni…

- Gosia! Co oni ci dziś dali w tej pracy?!- zaśmiałam się przykładając dłoń do ust dziewczyny.- Boże, nawet nie jestem jego dziewczyną, a ty już mi tu planujesz jak będzie wyglądać moje życie seksualne.- jeszcze głośniej się zaśmiałam.

- Dorosła jesteś, czyż nie?- odpowiedziała, gdy tylko zabrałam rękę z jej twarzy.- Zresztą… bierz przykład ze swojego ojca, albo wujka.

- No teraz to chyba sobie żartujesz. – powiedziałam robiąc wielkie oczy.- Weź mi tu Letosów nie mieszaj, bo i tak mocno za mocno zbaczamy z tematu.

- Ale Klaudia.- jęknęła. – Zrozum, że w każdym związku osób dorosłych, a ty też do nich należysz… czasami, występuje coś takiego jak seks.   Boże, czuję się jakbym tłumaczyła to małemu dziecku. To czynnik naturalny, który pozwala zbliżyć się dwóm osobom do siebie jeszcze bardziej.

Zakryłam twarz dłońmi i zaczęłam się kiwać, jak dziecko z chorobą sierocą. Boże, za co mi się trafił ten wykład? A zaczęło się tak niewinnie.

- Gosia! Mat ma dziewczynę i nie jestem nią ja. Daruj sobie…

- Czas wziąć sprawę w swoje ręce. Jesteś lepszą kandydatką od niej. Zresztą potrzeba ci faceta. A Mat potrzebuje prawdziwej dziewczyny, a nie dodatku by dobrze wyglądać. Będę musiała obmyślić plan odbicia go.

Rozchyliłam dłonie i spojrzałam na nią, jednak ona wcale nie żartowała.

- Znamy wroga, znamy „księżniczkę” czyli Mata i odbijemy go z wieży.

- Chyba ci się role pomyliły.- dodałam rozbawiona.

- Oj tam. Daj mi kilak dni, a wymyślę co by tu zrobić.

Zaśmiałam się i położyłam na kanapie. Ja to mam zwariowaną, ale przekochaną przyjaciółkę. 

________________________

Rozdział pisany w nocy co oznacza małą głupawkę pod koniec, której świadkiem jest Gosia xD Mam nadzieję, że się spodoba :) Kolejny będzie bardziej… konkretny. Zobaczycie zresztą czemu :D niespodzianka! Ja też kocham smutne rozdziały, dlatego z czasem coraz więcej ich będzie. Oczywiście nie znikną te zabawne, czy przerażające ;) o nie! A szokować postaram się do końca! Konstruktywna Krytyko, gdybyś taka była to nie napisałabyś takiego komentarza. to są puste słowa, nie poparte niczym. A szkoda, bo może pomogłoby mi to lepiej pisać. Mówić, że beznadziejne trudne nie jest, ale poprzeć to faktami… już inna szkoła. Poza tym nikt nie jest idealny, staram się pisać od serca dla czytelników, lubię to robić i teraz będę coraz bardziej rozwijać się w tym kierunku i raczej to, że Tobie nie pasuje mój stylu to pojedynczy przypadek. Bo różni poloniści, pisarze czytali moje wypociny i uważają, że jeśli będę dalej się rozwijać to mogę być w tym całkiem niezła. Zresztą robię to dla przyjemności :) A i jeszcze jedno… jeśli moje opo nie jest oryginalne to pokaż mi takie, które jest. Bo jakoś nikt jeszcze nie wymyślił takich rzeczy jak ja. A kluchę to nie wiem w kim Ty widzisz, ale postać taka jak Jared w moim opowiadniu kluchą nie jest. Widać chyba nigdy nic złego w życiu cię nie spotkało, by tak sądzić. No mniejsza, pozdrawiam i życzę powodzenia w czytaniu tych wspaniałych romansideł na jedno kopyto, które i tak wszystko ściągają od tych co pisali wcześniej ;]

Ten rozdział dedykuję Gosi (za małą pomoc), Klaudiush za wierne czekanie razem z Gosikiem na publikację :) Jesteście wielkie dziewczyny <3