Chapter 98 „Pierwszy teledysk”

Chapter 98

„Pierwszy teledysk”

- Chciałbym żebyś mi pomogła.- powiedział Jared siadając przede mną z wyjątkowo poważną miną.

- A w czym?- zapytałam zaciekawiona.

- Muszę nakręcić teledysk i potrzebuję pomocy drugiego reżysera.- powiedział nadal z kamienną twarzą.

- Co?!- wykrzyknęłam zaskoczona, a na moją twarz od razu wkradł się szeroki uśmiech.- Mówisz serio?

- Jak najbardziej.- potwierdził.

Nie wytrzymałam i dosłownie rzuciłam się na niego. Myślę, że jego fangirlsy byłyby ze mnie dumne, za ten duszący uścisk. Ale to było takie cudowne, w końcu moje studia się do czegoś przydają, a nie tylko bezsensowny papierek. Od zawsze chciałam zrobić z nim jakiś projekt, ale nigdy nie odważyłam się go poprosić. A tu proszę. To on mnie spytał, czy chcę mu pomóc.

- Nie wiedziałem, że tak się ucieszysz…

- Zawsze o tym marzyłam! Co prawda chciałam zrobić z tobą film, ale teledysk też mogę. Od czegoś trzeba zacząć!- powiedziałam podekscytowana.

 W końcu na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Tak dawno nie widziałam go u niego. Ostatnio tylko same zmartwienia. A tu proszę, on jeszcze umie suszyć zęby.

- Kiedyś coś jeszcze na pewno wspólnie nakręcimy. Może zrobisz kiedyś film o mnie.- zaśmiał się, puszczając mi oczko, ale natychmiast zmarkotniał zdając sobie sprawę z tego co powiedział.

- Tak! To jest to!- wykrzyknęłam uświadamiając sobie, że właśnie wpadłam na genialny pomysł.

Jay miał pytającą minę, ale na razie musiałam jakoś ogarnąć te miliony myśli, które zrodziły się w mojej głowie. Przynajmniej je jakoś posegregować czy coś. Właśnie, zrobić film o Jaredzie. Przecież taka osoba jak on nie może tak normalnie odejść i wszyscy o nim zapomną. Ja zrobię wszystko by to się nie stało…

- Tato…- zaczęłam łapiąc go za ręce, co spowodowało jeszcze bardziej zdziwione spojrzenie Leto.- Mam genialny pomysł! Zróbmy film o tobie!

- Co?

- Chciałabym zrobić film, po części dokument, a po części taki bardziej…- zaczęłam lecz nie mogłam znaleźć odpowiedniego słowa.- Chodzi mi oto żeby zrobić taki biograficzny film. Jesteś tak wyjątkową i ciekawą osobowością, że nie możesz od tak sobie zniknąć. A ja zrobię wszystko, by cię cały świat nie zapomniał.

Aktor stał przede mną, patrząc na mnie jakby nie wierzył w to co słyszy. Wiedziałam, że będzie mi trudno go przekonać do tego, by obnażył swoje życie, ale… Nie chciałam żeby ktokolwiek inny zrobił o nim film, tym bardziej z jakimś aktorem, który się w niego wcieli. Nie zrozumie co ten biedny Leto przeżył w życiu. Tylko Jay był na tyle dobry żeby stworzyć z tego dzieło godne Oskara.

- Nie.- powiedział patrząc na mnie swoim nieprzystępnym wzrokiem.

- Ale… No nie wierzę! Taki narcyz jak ty mówi, że nie chce filmu o sobie?- zapytałam z wyrzutem.- Zrób to dla mnie. Zrób to dla swojego dziecka!

- Uważam…

- Nie myśl tylko o sobie. Pomyśl o mnie, o Shannym, o Fancy i waszym dziecku. Pomyśl o fanach. Zasługujemy na to by móc nadal patrzeć na ciebie. Pamiętać cię…

- Nie chcę tak…

- Jay proszę! Przecież wiem, że chcesz. W głębi duszy nie chcesz nas zostawić samych…

- Manipulujesz mną.- powiedział smutnym głosem.- Dobrze wiesz, że bardzo mi na was zależy. Że nie chcę was zostawić samych, że ja nie chcę umierać!

Cisza, która nastała po tych słowach wydawała się naelektryzowana, pełna energii, która biła od tych wypowiedzianych przed chwilą słów. Patrzyliśmy na siebie w milczeniu, a ja się modliłam, by przemyślał to wszystko i powiedział „tak”. Stawka była ogromna, ale cena… Wiedziałam czemu się waha. Co sprawia, że nie chce tego zrobić. Wiedział, że nie zrobiłabym nigdy filmu, który go pokaże jako cudowną osobę, wspaniałego aktora i muzyka. Wiedział, ze pokażę go prawdziwego. Pełnego kompleksów, rozterek, życiowych niepowodzeń. Człowieka, który w życiu przeszedł piekło… Właśnie chyba tego najbardziej się bał. Powrotu do przeszłości, do Evelyn. Ale ja wiedziałam, że bez tego się nie da. Że muszę pokazać jak z człowieka, który stał się potworem, zmienił się w czułego, cierpiącego mężczyznę, który naprawdę odwrócił swój świat do góry nogami.

- Zastanowię się.- mruknął, a ja o mało co nie podskoczyłam do nieba z tej radości.

Przecież ta odpowiedź dawała nadzieję na ten mój projekt. Nie powiedział kategorycznego „nie”, a to oznaczało, że naprawdę zaczął się nad tym zastanawiać. Zanotowałam od razu w głowie, że muszę zacząć przeglądać albumy rodzinne, popytać Constance o początki jego kariery i pierwsze chwile życia. Musiałam zrobić dobry reasearch, następnie z materiałów które zbiorę zrobić szkic scenariusza. Zastanowić się, które fakty są ważne, które ważniejsze, a które trzeba pominąć. W końcu film miał mieć do 2 godzin długości, bo dłuższego nikt by nie wytrzymał, nie ważne jak dobry by był. Trzeba było ze wszystkich informacji zrobić esencję i podać ją widzom. Żadnego owijania w bawełnę, po prostu prawda bez żadnego zmiękczenia. Chciałabym żeby ten film wywoływał emocje, zapadał w pamięć, odnosił się do ważnych rzeczy. Pokazywał prawdziwe życie, a nie barwne kłamliwe historyjki.

 Nagle zobaczyłam dłoń Jareda przed twarzą, aż odchyliłam się do tyłu.

- Halooo… Ale odpłynęłaś.- zaśmiał się.- A teraz wracając do głównego tematu naszej rozmowy…

- Teledysk!

- Tak, do teledysku. To tu masz cały scenariusz.- powiedział wręczając mi dość gruby plik kartek.

 Nie chcąc wyjść na mało profesjonalną osobę, postanowiłam odłożyć rozmyślania o filmie na inny moment i skupiłam się na tym co miałam przed sobą. Nie powiem, nigdy wcześniej nie robiłam teledysku, więc zdziwiła mnie ilość opisanych scen. Myślałam, że to będą ze dwie kartki z rysunkami, a tu było opisane chyba wszystko. Gdy pobieżnie zapoznałam się z materiałem zdałam sobie sprawę, że aktor nadal przede mną siedzi i przygląda mi się z zaciekawieniem.

- Co?- zapytałam zdziwiona, że nadal tu jest.

- Czekam na twoją opinię?

- Moją opinię?

- Czy ci się podoba, czy chcesz go robić ze mną.- powiedział jakby to była oczywistość.

- Yyy… Nawet jeśli by mi się nie podobał to bym nadal chciała go robić.- wypaliłam.

- I właśnie tego się obawiałem.- westchnął.

- To chcesz czy nie chcesz robić ze mną tego klipu?- spytałam zasmucona jego słowami.

- Nie oto chodzi. Jeśli ci się nie podoba to nie powinnaś go robić. Bierz tylko te prace, w które włożysz całe swoje serce i sprawisz, że będą wyjątkowe.

- Czy to jakiś egzamin?

- Nie…

-  Jay! Normalnie nigdy bym nie wzięła czegoś czego nie czuję i co mi nie leży. Nie chciałabym się ośmieszyć i jeszcze spieprzyć roboty. Ale to co mi dałeś jest super, uwielbiam teledyski z takimi motywami.

- To się cieszę.- odpowiedział w końcu się uśmiechając.- Zdjęcia zaczynają się za miesiąc. A teraz… chcesz się trochę zabawić?

Popatrzyłam na niego lekko przerażonym wzrokiem, bo powiedział to z bardzo dziwną emocją w głosie. On podniósł jedną brew przyglądając się mojej przestraszonej twarzy, a potem wybuchł śmiechem. O co chodzi? Nie miałam pojęcia. W ogóle bardzo dziwna sytuacja.

- Boże, czasami się zastanawiam czy naprawdę nie jesteś moim biologicznym dzieckiem.- powiedział, nadal się śmiejąc.

- Jay… zachowujesz się dziwnie.

- W ramach oświecenia. Nie miałem nic sprośnego na myśli.- powiedział, a ja poczułam jak mojego policzki oblewają się rumieńcem.- Hym… może to przez fakt, że za dużo czasu ze mną spędzasz, to ci do głowy przychodzą takie rzeczy.

Otworzyłam usta, ale nic nie powiedziałam. Nie wiedziałam zupełnie jak na to zareagować. Chyba jednak lepiej było nic nie mówić, bo ośmieszyłabym się bardziej.

- Chodziło mi żeby razem zaprojektować te sukienki. Pomyślałem, że skoro lubisz rysować i masz talent, zaprojektowanie kiecki może być dla ciebie fajną przygodą. Oczywiście nie musisz, do tego też są ludzie, ale ja lubię czasem zrobić coś dodatkowego.

- Z chęc..cią.- wyjąkałam.- Czy ty serio musisz mnie tak podpuszczać?- spytałam już z większą pewnością siebie.

- Czasami warto popatrzeć jak zamieniasz się w buraka.- zaśmiał się puszczając mi oczko.

A to wredny cham. Wzięłam poduszkę, którą miałam pod ręką i rzuciłam mu prosto w twarz. Nie spodziewał się tego więc dostał nią między oczy, co trochę polepszyło mój nastrój. On tylko przewrócił wymownie oczami, jakby pytał mnie ile mam lat, po czym wstał i zaczął zbierać papiery. Gdy pochylił się nade mną, wyszeptał mi do ucha bardzo niskim, wręcz chropowatym głosem, że powinnam zobaczyć się z Matem, bo jestem niewyżyta. Och, szkoda że nie miałam kolejnej poduszki, to bym mu znów przywaliła w ten jego pusty łeb. Gdy zniknął na schodach, w końcu zebrałam się w sobie i ruszyłam do siebie. Trzeba było zacząć projektować tę kiecę.

 Rysowanie, kolorowanie i konsultowanie projektu sukni do teledysku zajęło mi dobre 1,5 tygodnia. W końcu gdy projekt został zaakceptowany przez kostiumografa i przesłany do krawca. I tak powoli tygodnie mijały i zbliżał się czas kręcenia teledysku. Byłam bardzo podekscytowana mimo, że mojego nazwiska i tak nie miało być widać nigdzie. Pierwsza prawdziwa robota, za którą dostanę kasę! Czas sławę przyjdzie później.

 I tak też w końcu nadszedł dzień, gdy w końcu stanęłam w studiu. Usiadłam na wielkiej skrzyni w ogromnej kolumnowej sali, przyglądając się jak mój ojciec podchodzi do każdej pary i sprawdza czy wszystko jest gotowe. Na parkiecie stało 7 par, które miały zatańczyć pewien układ do melodii „New History” zespołu Rough. Trzy blondyni, dwie brunetki jedna ruda i jedna z czerwonymi włosami. Każda z nich miała piękną suknię zaprojektowaną częściowo przez mojego ojca, a częściowo przeze mnie. W sumie śmiechu warte, bo nigdy bym się nie spodziewała że projektowanie sukni balowych da taką radość Jaredowi, ale cóż, jak widać to tylko dla mnie ostatnia dziedzina w której widziałabym Leto. Choć w sumie to była dla nas raczej zabawa, niż prawdziwa praca, ale to co miały na sobie te dziewczyny… nie myślałam, że uda mi się stworzyć coś tak ładnego. Byłam z siebie dumna. Suknie były kolorowe, długie, lecz wydawały się niesamowicie lekkie i zwiewne. Mężczyźni za to mieli klasyczne czarne fraki. Co było w tym wyjątkowego? Na pierwszy rzut oka nic, a jednak. Przyciągali wzrok. Zawsze podobały mi się takie motywy z balem. Moimi dwoma ulubionymi teledyskami, które były na tym oparte były „All The Right Moves” OneRepublic i „The Kill”. Dlatego teraz z ciekawością przyglądałam się, jak pary ustawiają we wcześniej wyznaczonych miejscach. Mieli opuszczone głowy, jakby coś ich martwiło. Jay wrócił za kamerę i nawet nie popatrzył na mnie. Puszczono muzykę i zaczęli kręcić klip. Kobiety jak na komendę podniosły głowy i dygnęły w stronę mężczyzn, którzy stali jakby tworzyli mur obronny przed bramką piłkarską. Prawa ręka każdej z tancerek zatoczyła płynne koło i przysunęły się do mężczyzn, których twarze były skryte w cieniu cylindrów. Przez chwilę tańczyły, każda wokół swojego partnera, gdy rozległ się głos Jay’a.

- Amelia! Za szybko! A ty Nicole przesuń się bardziej w prawo. Jeszcze raz!

Kobiety powróciły na swoje miejsca i ponownie ustawiły się na swoich pozycjach. Zaczęło się na nowo. Tym razem wszystko szło bezbłędnie, tak że nawet Leto nie mógł się przyczepić. Zapatrzona w wirujące na parkiecie pary nie zauważyłam osoby, która stanęła za mną. Dopiero gdy poczułam ciepły oddech na karku, zdałam sobie z tego sprawę. Moje usta wygięły się w delikatnym uśmiechu, a sama odchyliłam głowę do tyłu, aż nie dotknęłam klatki piersiowej mężczyzny stojącego za mną.

- Dzień dobry.- przywitał się, szepcząc mi te słowa do ucha.

- Cześć!- odpowiedziałam i musnęłam wargami jego szorstki policzek.

Mimo, że uwielbiałam gdy nie miał zarostu to taki kilkudniowy był do zniesienia, a nawet bardzo przyjemny. Położył mi dłonie na ramionach i zaczął się wpatrywać w pary poruszające się przed nami. Akurat wtedy jedna z dziewczyn wywaliła się na parę tańczącą obok, co skończyło się wrzaskami Jareda. Po chwili okazało się, że jednak Leto musi przeprosić tę kobietę, gdyż to nie była jej wina, a obuwia, któremu odpadł obcas. Dobrze, że nie złamała sobie niczego, ani nie skręciła kostki. Pan reżyser wznosząc oczy ku sufitowi wrócił za kamerę i zaczęło się od nowa. Jay koniecznie chciał mieć ten kawałek w całości, bez żadnego ucinania scen. Znów włączono muzykę i pary zaczęły tańczyć. Moją ulubienicą została brunetka w turkusowej sukience, w całości zaprojektowanej przez Jareda. Nie wiem czy to w związku z samooceną, czy z czym, ale najbardziej mi się podobała. I do tego sama dziewczyna wyglądała pięknie w tej sukni, szczególnie gdy tańczyła. Jak kwiat poruszany przez wiatr.

- Mogę prosić?

Od razu przestałam wpatrywać się w moją ulubienicę, a zaczęłam w wysuniętą dłoń mojego chłopaka. Nie spodziewałam się tego. W życiu nawet przez myśl mi taka sytuacja nie przeszła. Z dłoni Amerykanina przeniosłam spojrzenie na jego śliczną twarz. Lekko zarysowane kości żuchwy, kąciki ust podniesione do góry, hipnotyzująco niebieskie oczy i niesfornie opadającą czarna grzywkę. Nieznacznie skinął głową, a ja w końcu położyłam swoją dłoń na jego. Nie zdążyłam nawet powiedzieć, że tancerką jestem kiepską, bo już trzymał swoją lewą rękę na mojej talii, a prawą wyprostowaną do boku. Staliśmy dokładnie w tej samej pozycji, co pary tańczące właśnie na parkiecie. Mat umiał tańczyć, w przeciwieństwie do mnie i do tego miał dar do prowadzenia, więc po prostu zdałam się na niego. Od razu się rozluźniałam i nawet uśmiechnęłam, gdy zaprezentował swój rząd białych zębów. Wiedziałam, że mi się poszczęściło w życiu. Muzyka umilkła, Jay znów zaczął komentować pracę tancerzy, a ja przytuliłam swój policzek do jego piersi i zamknęłam oczy. Przy nim nic nie było straszne.

- Klaudia! Przypominam że jesteś w pracy!

Podniosłam powieki i spojrzałam w stronę pana reżysera. Miał zniecierpliwioną minę, więc nie zastanawiając się długo, opuściłam ramiona mojego chłopaka i ociągając się podeszłam do ojca. Ten nic nie mówiąc wskazał mi drzwi do garderoby. Ciekawe co tym razem. Czy on naprawdę myśli, że ja mu czytam w myślach?! Powstrzymując moją rosnącą irytację, złapałam Delord’a za rękę i pociągnęłam go w tę stronę. Wszyscy tancerze obserwowali nas ze zmęczonymi minami, czemu zupełnie się nie dziwiłam, gdyż tańczyli od dobrych kilku godzin, a Jay, jak to on, jeszcze nie zrobił przerwy. Przed drzwiami do garderoby jeszcze się odwróciłam mierząc wszystkich spojrzeniem.

- Może zrób przerwę? Wszystkim się przyda.- powiedziałam starając się by mój głos brzmiał przekonująco.

O dziwo Leto po chwili milczenia zarządził krótką, 30 minutową przerwę. Wiedziałam, że przedłuży się do godziny, jak zawsze, ale z całą pewnością nie dłużej. A mój ojciec przez ten czas będzie coś majstrował na planie, sprawdzał miejsca z których mógłby uchwycić jakieś niesamowite i ambitne ujęcia. Uśmiechnęłam się do bruneta stojącego przy moim ramieniu i weszłam do środka pomieszczenia, którego używaliśmy we wszelaki sposób. Od razu też zdałam sobie sprawę o co prosił mnie Leto. Na stoliku z ekspresem do kawy leżał zeszyt gdzie były rozrysowane perspektywy i kadry. Do tego jeszcze tabelka z minutami i rozpiską taneczną. Podałam zeszyt Matowi, by go przytrzymał i korzystając z przerwy wzięłam ze stolika pod ścianą dwie kanapki i zrobiłam herbatę. Jay z pewnością nie miał zamiaru pojawiać się w tym pomieszczeniu, więc musiałam jakoś o niego zadbać. Kiwnęłam głową na Mata i wróciłam do Sali, która była praktycznie zupełnie pusta. Tancerzy, operatorzy, kostiumograf i statyści wyszli na przerwę. Jedyną osobą, która została tam był Jared. Siedział na skrzyni, którą wcześniej ja zajmowałam i wpatrywał się w sufit. O czym myślał? Nie miałam pojęcia. Podeszłam do niego i dopiero głos Delorda wybudził go z rozmyślań.

- Dzień dobry panie Leto.

- Ile razy mam ci mówić, że jestem Jared?!

- To kanapki dla ciebie i herbata.- powiedziałam stawiając napój obok niego i podając mu jedzenie, na które patrzył wyjątkowo niechętnie.- A to chyba rzeczy o które prosiłeś.- dodałam pokazując mu notes w rękach mojego chłopaka.

Tak jak myślałam od razu wyciągnął po niego ręce, ale byłam przygotowana na to i cofnęłam bruneta za siebie.

- Najpierw zjesz.- zarządziłam.

- Jesteśmy na planie filmowym! Tu się pracuje, a nie je!- warknął zły, że nie chcę mu oddać ważnych notatek.- Muszę sprawdzić, czy wszystko się zgadza! Nie mam czasu na zabawy.

- A ja nie mam czasu na odwiedzanie cię w szpitalu, jak zemdlejesz z przepracowania. Zjesz to dostaniesz.

- Miałaś mi pomagać.- mruknął wściekły.

- Ale mi nie dajesz pomagać. Wszystko robisz sam.- odpowiedziałam wyrzucając z siebie pretensje, które chowałam od kiedy zaczęliśmy pracę nad teledyskiem.

Przez chwilę mierzyliśmy się spojrzeniami, ale wiedziałam, że wygrałam, przynajmniej w kwestii posiłku. W końcu wziął ode mnie kanapki i szybko je zjadł, krzywiąc się przy tym jakby zjadał jakieś gówno. Ech, te wybrzydzające gwiazdy. Gdy wypił do końca herbatę, którą podałam mu w naprawdę niewielkim kubku, natychmiast wyciągnął ręce po notatki. Przewracając oczami oddałam mu je. Jeszcze chwilę patrzyłam na niego, ale był tak pochłonięty studiowaniem tych zapisków, że zdecydowałam się odejść od niego. Mając jeszcze 40 minut wolnego, zdecydowałam się na krótki spacer po okolicznym parku. Usiedliśmy z Matem na ławce przy ogromnym krzewie, który miał piękne białe kwiaty. Naprawdę ta przerwa to było coś bardzo potrzebnego. Ciągłe krzyki Jareda, jego mało przyjemny rozkazujący ton, to nie coś o czym marzyłam, myśląc o pracy z nim. Tak bardzo chciałam się tyle nauczyć od niego, poznać jego wizję, ale on nie dawał mi do siebie podejść. Jedyne zadania, które dostawałam to żeby coś przynieść, czy po prostu obserwować. Zero interakcji z aktorami, z ekipą. Wiedziałam że jest dobry w tym co robi i że zawsze stawia na indywidualność, ale mimo wszystko miałam nadzieję, że fakt bycia jego córką, co prawda adoptowaną, jakoś to zmieni. Niestety srogo się oszukałam.

- Co się dzieje?- spytał Mat widząc jak do oczu napływają mi łzy.

- Bo… tak bardzo chciałam z nim pracować. Tak bardzo cenię jego wizje, jego zdanie, a on… nawet nie pozwala mi podejść do kamery.- westchnęłam.

- Znasz Jareda, on chce wszystko zrobić sam.

- Ale chyba nie na tym polega praca reżysera!

- Nie wiem, nie znam się. Ale może tak mu łatwiej wszystko ogarnąć?

- Miałam się uczyć. A nic nie robię. Po cholerę on mnie w ogóle zabrał tu? Po co prosił o pomoc?!- prawie że krzyknęłam czując złość na ojca, który mnie nie dopuszczał do tego projektu.- Jestem za słaba?

- A mówiłaś mu że chcesz coś zrobić? Że wkurza cię to siedzenie i oglądanie wszystkiego z boku?

- Nie. Ale to nie jest oczywiste?!

- Może nie dla niego? Aż tak dobrze go nie znam, ty wiesz lepiej.

- Przytul mnie.- poprosiłam czując się zupełnie bezsilna.- Dziękuję, że przyszedłeś mnie odwiedzić. Dawno się nie widzieliśmy…

Poczułam jak całuje mnie w czubek głowy i jeszcze mocniej obejmuje ramionami. Uwielbiałam czuć jego mięśnie otaczające moje ciało. Miałam wrażenie, że jestem bezpieczna i nikt ani nic nie można mi zrobić. Był moją zbroją broniącą mnie przed światem. Czując jego charakterystyczny zapach wody kolońskiej pomieszanej z zapachem samochodów, wiedziałam że mam wsparcie, w postaci jego obecności. Zawsze mnie wspierał, nie dawał się poddać moim czarnym myślom. Był moim cudownym światełkiem w tunelu.

- Kocham cię. Naprawdę nie wiem co bym bez ciebie zrobiła.- szepnęłam.

- Na pewno dałabyś sobie radę. Jesteś wspaniałą, silną kobietą. Nie potrzebujesz mnie…

- Nawet nie wiesz jak bardzo cię potrzebuję.- przerwałam mu.- Dzięki tobie mam odwagę na wszystko.

- Kocham cię.- powiedział i zaczął mnie całować.

Uwielbiałam gdy nasze usta łączyły się, języki zaczynały taniec, a ciała przeszywała ta nieopisana energia. Niesamowite jak on na mnie działał. Potrafił w sekundę mnie rozpalić, potrafił sprawić, że czułam się potrzebna i warta jego zainteresowania. Nie byłam już tą samotną, nieśmiałą dziewczyną, której nikt nie chce. On mnie pragnął z całego serca i wiedziałam, że mogę mu ufać.

- Muszę już wracać.- jęknęłam nie chcąc kończyć pocałunku, ale obowiązki wzywały.

- Będę czekał w apartamencie. Przyjedź proszę.- poprosił.

- A jeśli nie?- zapytałam chcąc go podrażnić.

- To zobaczymy się dopiero za tydzień.- odpowiedział nie patrząc mi w oczy.

- Co?!

- Wyjeżdżam jutro. Dwa wyścigi w stanie Washington. Wiesz przecież ile czasu zajmuje nam dojazd tak daleko…

Kiwnęłam głową czując zawód. Znów wyjeżdżał i znów przez cały tydzień będę sama musiała walczyć ze swoimi demonami. Nie całując go na pożegnanie, odeszłam w stronę studia. Zostało 7 minut. Mimo że jego wyjazdy były częste i przecież nie pierwszy raz zostawiał mnie na tak długo, to tego dnia poczułam się zdradzona. Potrzebowałam jego wsparcia w sprawie tego teledysku i braku akceptacji moich zdolności przez Jareda, a zamiast tego dostawałam samotność i próbę uporania się z tym samemu.

 Gdy ponownie znalazłam się na naszym małym planie filmowym, większość osób już była na miejscach. Tancerze rozciągali się, a reszta przygotowała szczegóły do kolejnych scen. Podeszłam do ojca, który nadal studiował te kartki, które mu przyniosłam w przerwie. Gdyby nie to, że wymogłam na nim zjedzenie kanapek, to na pewno by ich nie tknął. Gdy pracował zapominał o całym bożym świecie. Dobrze, że jeszcze oddychał…

- Jay, czy mogę cię poprosić do garderoby na chwilę.- zapytałam go mając nadzieję, że nie odmówi.

- Po co?

- Proszę.- dodałam twardo, mając nadzieję, że mimo wszystko się zgodzi.

Leto ciężko westchnął pokazując mi tym swoje zirytowanie, że przeszkadzam mu w pracy, ale wstał. Gdy tylko znaleźliśmy się w pomieszczeniu, odetchnęłam z ulgą widząc, że jest puste. Szybko zamknęłam drzwi i popatrzyłam na niego. Miał zniecierpliwiony wyraz twarzy, ale trudno. Musiałam zaryzykować.

- Po co mnie tu zabrałeś?- zapytałam stwierdzając, że nie będę owijać w bawełnę.

- O co ci chodzi?

- Odpowiedz na pytanie.

- Byś mi pomogła. Żebyś zobaczyła jak to się robi. Przecież chciałaś.- dodał od razu.

- No właśnie. Miałam ci pomagać. Ale chciałam ci pomagać w kręceniu tego teledysku, a nie w robieniu za asystentkę. Nie jestem dziewczyną od noszenia kawy. Mówiłeś, że jesteś dumny ze mnie, że naprawdę dobre są moje filmy, a teraz mi nie dajesz nawet podejść do siebie.- wyrzuciłam to wszystko z siebie czując się okropnie, że muszę to robić.- Obiecałeś, że będę drugim reżyserem… Tak bardzo cię podziwiam, robisz wspaniałe rzeczy, ale też chcę być ich częścią. Chcę się nauczyć tego wszystkiego…

Jared patrzył na mnie w ogóle nie mrugając. Jak to jest możliwe? Tak jak zawsze jego twarz była bez emocji, po prostu przypatrywał mi się, jak to wszystko wyrzucam z siebie. Ciekawe co myślał. Czy mnie w ogóle słuchał? Czy był w stanie zrozumieć co mówię do niego? Czy to był tylko bełkot niezrozumianej studentki.

- Masz rację.- nagle powiedział.- Wracamy na plan.

Nic więcej nie mówiąc, odwrócił się i wrócił na plan. Przetarłam zmęczone oczy i z ciężkim sercem udałam się za nim do Sali. Chyba do niego nic nie dotarło. Ponownie usiadłam na skrzyni i zaczęłam przypatrywać się tancerzom, którzy właśnie ustawiali się w kolejnych pozach. Przynajmniej próbowałam.

- Klaudia. Podejdziesz?- usłyszałam nagle głos ojca.

Zaskoczona wstałam i prawie że biegnąc pojawiłam się przy nim. Zwolnił swoje miejsce przy kamerze i kazał mi usiąść na nim. Nie zastanawiając się od razu to uczyniłam zaskoczona tą zmianą planów.

- Teraz twoja kolej.- powiedział kładąc mi dłonie na ramionach.

Uśmiechnęłam się szczęśliwa, że w końcu  dał mi szansę. Mimo strachu, że wszystko spieprzę, odważyłam się zacząć rzucać uwagi do tego co się działo. Chwilę później już dyrygowałam wszystkim, podpowiadałam tancerzom co robić, instruowałam operatora kamery jaki kadr zastosować i słuchałam rad Jareda, który w końcu zaczął mi je dawać. Naprawdę dobrze się czułam będąc na tym miejscu i chyba nawet zaimponowałam aktorowi, który pod koniec naszego ostatniego ujęcia już nic nie mówił. O godzinie 18 podziękowałam wszystkim za ten dzień zdjęć i pożegnałam się z nimi. Siedząc w samochodzie Jareda, który podwoził mnie do Mata, aż tryskałam radością.

- Naprawdę jestem z ciebie dumny.- powiedział zatrzymując auto przed wieżowcem Delorda.- Przepraszam, że w ciebie nie wierzyłem. Czasami zapominam się w pracy i… przestaję ufać innym.

- Dziękuję , że dałeś mi szansę.- odpowiedziałam.- Zostaję na noc u Mata. Jutro wyjeżdża, więc…

- Znowu?- zapytał zaskoczony.

- Tak.- odparłam ze smutkiem, którego nawet nie starałam się ukrywać.

- Może pojedź kiedyś z nim? Zobaczysz czy wyścigi wyglądają tak samo w innych miastach, poza tym będziesz z nim. Chociaż… może to nie najlepszy pomysł.

- A to czemu?- zaatakowałam go.

- Bo jesteś zbyt dobrym rozpraszaczem. Nie będzie umiał się skupić na wyścigu.- zaśmiał się Leto.- Dobra, widzimy się jutro o 10. Pozdrów Mata.

Pokiwałam głową i szybko wyszłam z bmw. Może i Jay ma rację? Trzeba będzie kiedyś go odwiedzić na wyścigu. To zawsze dobra opcja by zwiedzić jakieś nowe miasto. Ale to w przyszłości. Teraz musiałam skończyć ten klip, a Mat wygrać wyścig. Pomachałam jeszcze do ojca, który zaczął się oddalać w stronę swojego domu, po czym weszłam do apartamentowca.

 _________________________________________

 koniec świata i w ogóle, ale nowy rozdział się napisał. Może to dzięki temu, 

że w końcu wszystkie egzaminy mam za sobą. Ponad 3 miesiące przerwy, ale przynajmniej jest.

Mam nadzieję, że uda mi się skończyć to opowiadanie xD soon... 

Rozdział dedykowany reprezentacji Chorwacji, która dziś mi dodawała siły :D

piękne meczycho! Ktoś jeszcze jest fanem piłki nożnej? :D

Jakieś pytania co do opo? Liczę na komentarze!!!