Chapter 53 "Idziemy na Justina Bibera"

Chapter 53

"Idziemy na Justina Bibera"

ROZDZIAŁ OCZAMI FANCY WRIGHT

Zmęczona przetarłam oczy i ponownie zaczęłam się wpatrywać w białą kartkę papieru z czarnymi zbiorami znaków, które my ludzie, nazwaliśmy zdaniami. Jeden jedyny podpis miał zadecydować o życiu pięknego kasztanowatego wałacha z gwiazdką na pysku. Prawa dłoń zadrżała mi nieznacznie, ale w końcu opuściłam ją na papier i złożyłam na nim swój podpis.

-          Tak będzie lepiej.- szepnęłam do samej siebie.

 Do gabinetu wpadła niska blondynka, której króciutkie włosy były roztrzepane na wszystkie strony świata. Ubrana w sprane, ciut za duże na nią jeansy i wyciągniętą, szarą koszulkę AC/DC, podbiegła do mojego biurka. Jej wzrok zatrzymał się na moich błękitnych oczach dając mi do zrozumienia, że muszę jej oddać dokument. Podałam papier, który wcześniej zatwierdziłam, do pokrytej niewielkimi zadrapaniami dłoni dziewczyny, a ona w mig popatrzyła w lewy dolny róg.

-          Jesteś pewna?- zapytała.

-          Tak.- odpowiedziałam pewnie, choć wcale się tak nie czułam.

-          Idę zanieść właścicielce. Kto ma to zrobić?- spytała świdrując mnie swoimi przenikliwymi małymi oczkami.

-          James. Ja... muszę zdążyć jeszcze na samolot, wiesz że wyjeżdżam...

 Nie mówiąc nic, blondynka pokiwała głową i wybiegła z mojego gabinetu. Obydwie wiedziałyśmy, że po prostu wykorzystałam wyjazd jako ucieczkę od najgorszego obowiązku jaki wiązał się z moją pracą. Kocham to co robię, ten kontakt ze zwierzętami, ratowanie im życia i leczenie. Lecz nie zawsze się udaje. Czasami, jak w tym przypadku, po prostu nic nie działało i musieliśmy się z tym pogodzić. Jestem osobą która walczy do samego końca, lecz doświadczenie pokazało mi, że czasem lepiej odpuścić i po prostu ulżyć zwierzęciu oraz portfelowi klienta niż walczyć do momentu, aż zwierzę wykończone samo padnie. Lepiej skrócić mu cierpienia. Jednak tę metodę stosowałam rzadko i naprawdę tylko w momencie, gdy nie było wyjścia. Tak bardzo pragnęłam uratować je wszystkie, lecz nie byłam w stanie.

 Moja klinika znajdowała się na zachód od Londynu, w malowniczej wiosce Dennever. Na początku był to malutki gabinecik, a ja pracowałam całkowicie sama, lecz po kilku latach rozbudowałam to w mały szpital dla najpiękniejszych czterokopytnych na świecie. Stajnia na 10 boksów, mały szpital, dwa gabinety oraz poczekalnia. Prócz mnie, pracowała tutaj moja uczennica oraz asystentka Anna Wolly, która podczas moich nieobecności zastępowała mnie w biurze. Jako, że nie radziłam sobie ze zbyt dużą ilością klientów, zatrudniłam jednego z najlepszych weterynarzy w kraju, James’a McRowena. Mężczyzna, mimo że już podchodził pod 50tkę miał świetne wyczucie i kontakt ze zwierzętami oraz nieograniczone pokłady wiedzy. Do tego wyglądał na o wiele młodszego i miał wspaniałe poczucie humoru. Taki angielski humor, który opowiadał w taki sposób, że nie było osoby która by się nie śmiała. Facet ideał, jeśli chodzi o pracę. No, ale jak to każdy, miał swoje wady. Był cholernie gadatliwy, co po pewnym czasie stawało się uciążliwe. Jednak mi i Annie udało się do tego przyzwyczaić. Zresztą nie miałyśmy wyboru chcąc go mieć w swojej drużynie.

 Poukładałam wszystkie papierzyska tak, by Anna mogła bez problemu się do nich dostać i wstałam zza biurka. Nie za bardzo lubię za nim siedzieć, bo po to zostałam weterynarzem, by pracować w terenie, jednak prowadzenie kliniki tego wymagało.

 Zdjęłam z wieszaka moją brązową kurtkę od Louis Vuitton, a wygodne zniszczone trampki, zmieniłam na buty o 10 cm obcasie. Cóż, bycie córką modelki i promotora pokazów mody do czegoś zobowiązuje.

 Wychodząc jeszcze zerknęłam w lustro, ale fryzurę miałam w porządku. Przed wyjściem do samolotu sobie jeszcze zrobię makijaż i założę na siebie sukienkę. Zamknęłam szare drzwi ze złotą plakietką, na której widniało moje nazwisko, po czym przekręciłam w nich srebrny kluczyk, który był przyczepiony do marsowej smyczy z dyndającym konikiem na jej końcu. Włożyłam przedmiot do torebki, którą miałam na ramieniu i ruszyłam przed siebie. Poczekalnia była pusta, lecz to nic dziwnego, skoro była dopiero 7 rano. Przeszłam przez korytarz wychodząc w końcu na podwórko.

 Niebo było pokryte malutkimi szarawymi obłoczkami, które jednak nie wyciskały z siebie łez, co było rzadkością tutaj w Anglii. Już miałam udać się do samochodu, jednak nogi poniosły mnie w zupełnie inne miejsce. Zatrzymałam się przed pokrytym białą farbą budynkiem naszej stajni. Otworzyłam drzwi do niej i weszłam do środka. 4 na 10 boksów było zajętych. Byłam niesamowicie szczęśliwa, że tylko tyle koni u nas stało. Pewnie pomyślicie, że upadłam na głowę, bo to oznacza mniej zarobków, ale ja nigdy nie podążałam za sławą i pieniędzmi. Kierowałam się w życiu prawdziwymi wartościami. Im mniej koni widziałam u nas, tym miałam szerszy uśmiech na twarzy. Poza tym tutaj trafiały tylko zwierzęta w naprawdę poważnym stanie, które musieliśmy mieć pod nadzorem 24 godziny na dobę. A tak to kontrole, jakieś nieliczne przypadki okulenia czy ranek po walkach pastwiskowych. Czasem też zdarzała się kolka lub ochwat, ale rzadko kiedy kończyło się to staniem w naszej klinice.

 Przeszłam obok srokatego kucyka, który miał duże problemy z astmą oraz siwego wałacha, który został wykupiony przez jakąś fundację z transportu i tutaj dochodził do siebie. Co prawda nie było ich stać na całkowite pokrycie kosztów leczenia, dlatego też po zebraniu z moimi współpracownikami stwierdziliśmy, że klinika wspomoże finansowo to biedne zwierzę.

 Widząc mnie siwusek wyciągnął głowę i tracił przyjaźnie pyskiem. Nie mogę zrozumieć, jak tak wspaniałe, odważne i wdzięczne zwierzę można oddać na rzeź. Gdy go zobaczyłam 2 miesiące temu ledwo oddychał i bał się ludzi. A teraz? Wchodzę tylko do stajni, a on jest pierwszym, który czeka by go pogładzić. Na pewno znajdzie dobrych właścicieli, którzy sprawią że do końca swoich dni będzie czuł się szczęśliwy.

 Odeszłam od niego, by stanąć boks dalej i z ciężkim sercem otworzyć drewniane drzwi z przyczepioną do nich kartką z imieniem wałacha. Brudny kasztan leżał w rogu boksu i słysząc moje kroki podniósł głowę patrząc się na to jak wchodzę do środka. W pracy zawsze miałam serce z kamienia, wiedziałam, że nie mogę płakać, tym bardziej jak ludzie wokół mnie to robią. Musiałam zachować opanowanie i spokój, jednak gdy tylko wracałam do domu wszystko powracało ze zdwojoną siłą. Kocham tę pracę, ale moment gdy musze zadecydować o życiu lub śmierci zwierzęcia... Najgorszy jaki istnieje. Niektórzy weterynarze mówią, że czują się wtedy jak Bóg. Ja jednak się z tym nie zgadzam. Brzydzę się zabijaniem, lecz czasem po prostu nie mam wyboru. Ja tylko ukrócam męczarnie stworzenia. Tak też jest i w tym przypadku.

 Uklęknęłam przy ogromnym zwierzęciu o niesamowitych długich i mocnych nogach. Jestem jego weterynarzem od 2 lat i w życiu nie widziałam tak wspaniale zbudowanego zwierzęcia o takim charakterze. Zawsze skoczny, ciągle w ruchu i psocący. Lecz, gdy tylko podchodziła do niego właścicielka, Amelia, czy któreś z jej dzieci stawał się aniołem. Mimo że ogromny, bo 176 cm folblut, to Amelia mogła mu zaufać i ze spokojnym sercem sadzała na jego grzbiet swoje dzieci. Triumf, bo tak się nazywał, od kiedy pamiętam był okazem zdrowia. Nigdy nie chorował, raz jedynie porządnie rozciął sobie ganasz walcząc dla zabawy z innym koniem. Bezproblemowy i niezmiernie inteligentny zwierzak. Kochał swoją rodzinę myślę, że z taką samą mocą z jaką oni kochali jego. A dzisiaj leżał w kącie bez ruchu, z pełnym bólu spojrzeniem. Przyjechał do kliniki kilka dni temu, z porażeniem tylnych nóg. Z dnia na dzień tracił coraz więcej władzy w nich, aż w końcu zupełnie przestał nimi ruszać. Nie odczuwał bólu fizycznego, on cierpiał, bo nie mógł już się podnieść i pogalopować przed siebie ze źrebięcą figlarnością. Widziałam w jego oczach smutek i strach. Nie wiedzieliśmy jak go uratować, próbowaliśmy wszystkiego, kontaktowałam się z najlepszymi weterynarzami w kraju i we Francji, by tylko jakoś sprawić, że znów zacznie chodzić. Bez skutku... Teraz gdy położył swój kształtny łeb na moich kolanach wiedziałam, że dobrze zrobiłam składając podpis na tych kartkach. On był nieszczęśliwy, ogromnie nieszczęśliwy. I wiedział. Od jego brązowych oczu biło zrozumienie. Chciał umrzeć i się z tym pogodził. Pogładziłam go po umięśnionej szyi i pocałowałam jego chrapy. Uwielbiał to, dzieci Amelii zawsze tak robiły, a on wtedy podnosił wysoko ogon i parskał zadowolony. Byłam przywiązana do tego konia i go podziwiałam. Za tę bezgraniczną miłość do rodziny i niesamowitą cierpliwość do dzieci. A teraz musieli się z nim pożegnać. Sama też to postanowiłam zrobić, więc objęłam rękoma szyję zwierzęcia i przytuliłam policzek do aksamitnej sierści.

-          Będę za tobą tęsknić, mój ulubiony pacjencie, ale wiem że na wiecznie zielonych pastwiskach będzie ci lepiej.

 Po tej chwili słabości, wstałam i wyszłam z boksu. Nie umiałam odwrócić się. I tak byłam zła na siebie, że aż tak się tym przejmuję. Nie mój koń, jestem tylko weterynarzem.

 Gdy miałam już wyjść ze stajni, przez drzwi wbiegł do środka 10 letni rudy chłopczyk. Gdy zobaczył mnie zatrzymał się i drżącym głosem zapytał.

-          Mogę wejść do Trufcia?

-          Oczywiście, ale spokojnie i nie męcz go za bardzo, dobrze?

 Chłopczyk pokiwał głową i podbiegł do boksu swojego konia, jednak gdy wchodził do środka, robił to powoli i z wyczuciem. Naprawdę kochał tego konia i ciężko mu będzie się z nim pożegnać.

 Kolejną  osobą, którą napotkałam na swojej drodze była Amelia. Miała zaczerwienione oczy, lecz nie płakała. Nie przy dzieciach. Stała i wołała swoją 5 letnią córeczkę, która chowała się za kamieniem.

-          Adrianna, chodź się pożegnać z Triumfem.- prosiła kobieta, jednak dziecko nadal siedziało za kamieniem i nie zamierzało się ruszyć.- Cześć!- przywitała się widząc mnie.

-          Porozmawiam z nią.- powiedziałam w odpowiedz na jej zasmucone spojrzenie i poszłam w stronę dziewczynki.

 Ukucnęłam przed nią i zobaczyłam, że płacze. Ada widząc mnie otarła łzy i zaczęła się wpatrywać w swoje buciki.

-          Cześć Aduś!- przywitałam się.- Czemu nie chcesz iść do Triumfa?

-          Trufcio umiera.- wybełkotała pod nosem.- Nie chce by umierał. Ja go kocham. Bardzo bardzo bardzo!- powiedziała nieco wyraźniej i znów zaczęła płakać.

-          Wiem o tym. On ciebie także bardzo kocha. Myślę, że by chciał cię zobaczyć.

-          Tak?- zapytała niepewnie w końcu patrząc mi w oczy.

-          Na pewno. Chciałby byś była blisko niego, chciałby się pożegnać.

-          To ja muszę do niego iść.- odpowiedziała wstając na równe nogi.- Trufcio mnie potrzebuje.

 Uśmiechnęłam się smutno i patrzyłam jak to rude maleństwo biegnie w stronę stajni. Amelia dyskretnie otarła brzegiem dłoni łzę i pomachała mi na do widzenia.  Odmachałam jej i wsiadłam do mojego wysłużonego terenowa. Chciałam już zamknąć drzwi, gdy usłyszałam donośne rżenie. Ada właśnie wpadła do boksu kasztana, a on przywitał ją w ten sposób. Oczy mi się zaszkliły, gdy pomyślałam, że już nigdy nie będzie dane mi to usłyszeć. W końcu gdy wrócę, jego już nie będzie. Zamrugałam, by nie dopuścić do wylewu łez i odpaliłam silnik. wrzuciłam pierwszy bieg, a potem kolejny wlokąc się przez polną drogę, która była skrótem do autostrady, która miała zaprowadzić mnie prosto na lotnisko. Szybko włączyłam radio i już 15 minut później pędziłam w stronę Luton. Akurat stamtąd miałam najbliższy samolot do Paryża. Spojrzałam przelotnie na zegarek. 8:10. samolot odlatywał o 10:30, więc czas miałam idealny. 20 minut później zaparkowałam na parkingu przy samym lotnisku, gdzie zostawiłam samochód i z niewielką walizeczką ruszyłam do odprawy paszportowej. W łazience przebrałam się w świeże ciuchy, by nie pachnieć końmi w samolocie, poprawiłam fryzurę i zrobiłam sobie lekki makijaż. Całkowicie odmieniona i gotowa ruszyłam do bramki przez którą wpuszczali do samolotu. Podałam paszport z biletem do kontroli, a potem zostałam zaproszona na pokład samolotu.

 Nie za bardzo lubię latać, ale to był najszybszy sposób, by się przenieść z jednego miejsca na drugie. Wchodząc do wnętrza tej puszki od razu poczułam spojrzenia mężczyzn na moim tyłku. Z jednej strony jestem przyzwyczajona, ale akurat tego dnia strasznie mnie to irytowało. Nie moja wina, że urodziłam się nieprzeciętnie ładna i umiem o siebie zadbać.

 Chciałam już usiąść obok starszej kobiety, gdy jakiś mężczyzna wstał i wskazał na miejsce obok siebie. Niestety fotel obok starszej pani w mig został zajęty, więc musiałam usiąść obok tego mężczyzny. I tak też przez ¾ podróży słuchałam jego komplementów i nieśmiałych propozycji. W końcu nie wytrzymałam i zaczęłam udawać, że śpię. Jednak, gdy tylko mężczyzna wziął w ręce gazetę, zauważyłam spod przymkniętych powiek jedno zdjęcie, które przesądziło o mojej grze aktorskiej.

-          Przepraszam Mark, czy mogę zobaczyć tę gazetę?- zapytałam uśmiechając się do niego czarująco.

 Oczywiście już chwilę później trzymałam ten kolorowy magazyn w dłoniach. Powoli wertowałam jego strony, aż znalazłam to czego szukałam. Zdjęcie było na połowę strony A4, poziome przedstawiające kolorową publikę oraz scenę, na której widniał śnieżnobiały triad. Trochę niżej było zdjęcie tym razem pionowe przedstawiające Jareda. Miał postawione do góry brązowe włosy, na nosie czarne okulary i minę „jestem bogiem seksu”. Westchnęłam rozbawiona tym i zaczęłam czytać krótki artykuł na temat tegorocznego Reading and Leeds Festival.

 Ech, fajnie było go poznać. Pomimo wielu wad, wydaje się być naprawdę godnym zainteresowania człowiekiem. Przed oczami stanął mi obraz z urodzin Klaudii. Te jego błękitne roześmiane oczy, równiutkie zęby. Tak dobrze się bawiliśmy i co? Po tym nawet nie zadzwonił. Nie powiem, było mi przykro z tego powodu, bo poczułam się znów jak dziewczyna na jedną chwilę. Przynajmniej się z nim nie przespałam. Punkt dla mnie. Choć z drugiej strony marzyłam, by mnie pocałował. Żeby po prostu poczuć dotyk jego dłoni na sowich ramionach i jego zapach. Musze przyznać przed samą sobą, że poznanie go zmieniło moje zdanie o nim. Stał się w moich wyobrażeniach piękniejszy i inteligentniejszy. A swoją troską o moją koleżankę sprawił, że i we mnie obudził się instynkt macierzyński. Kiedyś bym chciała mieć dziecko. Najlepiej dwójkę. Tylko do tego potrzeba mężczyzny. Odpowiedzialnego, który by mnie wspomagał i kochał. Czyli to marzenie mogę skreślić z mojej listy. Nigdy kogoś takiego nie znajdę.

 Z tym rozmyślań wyrwał mnie głos stewardessy, która oznajmiła nam, że zbliżamy się do lotniska i wszyscy mają wrócić na swoje miejsca. Oddałam gazetę sąsiadowi i znów powróciłam do rozmyślań. Chciałabym znów zobaczyć Jay’a. Jego radosny uśmiech, te iskrzące się niebieskie oczy. Jeśli będą gdzieś niedaleko w Anglii grać to pojadę na nich. Pomacham im z tłumu. Mimo, że mam numer telefonu Jared, nie użyję go. To nie mi powinno zależeć. Zawsze gdy to mi zależało mój związek kończył się bardzo szybko, gdyż jestem głupia i naiwna. Mimo tylu związków nadal jestem sama. Już naprawdę tracę nadzieję na prawdziwa miłość.

-          Podać pani rzeczy?- usłyszałam głos Marka.

 Ze zdziwieniem zauważyłam, że wylądowaliśmy i już większość ludzi wyszła z samolotu. Uśmiechnęłam się do niego i odebrałam walizkę oraz płaszcz. Przytrzymał go, a ja włożyłam ręce w rękawy. Byliśmy jednymi z ostatnich, którzy opuścili pokład tej latającej puszki. Na szczęście kontrola paszportowa przebiegła szybko, mężczyzna musiał poczekać na odbiór bagażu, więc prawie biegnąc uciekłam do wyjścia.

 Po przekroczeniu linii oddzielającej teren lotniska od poczekalni, poczułam czyjeś dłonie na moich biodrach. Odwróciłam się chcąc już się zamachnąć na jakiegoś napaleńca, gdy okazał się być nim mój brat. Szybko zarzuciłam mu ręce na szyję pocałowałam w lekko zarośnięty policzek.

-          Witaj siostrzyczko!

-          Caleb! Ze 100 lat cię nie widziałam!- powiedziałam wtulając się w brata.

-          Nie wiedziałem, że jesteś aż taka stara.- zaśmiał się.- Wyglądasz na... no... powiedzmy 50.

-          Świnia.- odpowiedziałam także się śmiejąc.- Masz dziś wolne, że po mnie przyjechałeś?

-          Mam urlop do czwartku. Specjalnie dla ciebie go wziąłem.

 Uśmiechnęłam się i ruszyłam za bratem w kierunku samochodu. Caleb co prawda miał samochód, ale rzadko nim jeździł. Głównie zimą. W pozostałe pory roku pomykał przez Paryż na motorze.

 Wsiedliśmy do srebrnego Land Rovera i ruszyliśmy do centrum stolicy, gdzie mieszkali moi rodzice. Korki jak zawsze utrudniały szybkie dotarcie do miejsca w którym mieszkałam odkąd skończyłam 3 lata, aż do czasu studiów, które kończyłam w Anglii.

-          Wiesz... mam dla ciebie małą niespodziankę siostro.

-          Hymmm?- mruknęłam zaciekawiona.- Co tym razem?

-          Choć... to raczej prezent dla ciebie.

-          To ty masz urodziny, nie ja.- odpowiedziałam wystawiając mu język.

-          No tak, ale...

-          Mów co to za niespodzianka.

-          Jaka niecierpliwa.- zaśmiał się.- Nie powiem, bo wtedy nie będzie niespodzianką.

-          Nie mogę zrozumieć jakim cudem jak cię tak kocham...- odpowiedziałam teatralnie wzdychając.

 Wyjawienie jego tajemnicy to tylko kwestia czasu. Długo nie potrafi trzymać języka za zębami jeśli chodzi o niespodzianki. Z drugiej strony jeśli mu się powiedziało jakąś tajemnicę, a on przyrzekł jej nie zdradzić nikomu, tak się działo. Był niesamowity pod tym względem.

-          No Caleb, proszę!

-          Jak w pracy pracoholiczko?

 Westchnęłam ciężko przypominając sobie poranek i sytuację z Triumfem. No i się zaczęło. Opowiedziałam mu całą historię tego konia oraz opisałam ze szczegółami dzisiejszy poranek. Caleb słysząc to posmutniał, lecz pomimo tego starał się mnie pocieszyć. Jak zawsze wiedział co powiedzieć miał do tego niesamowity dar, bo naprawdę jego słowa podnosiły na duchu.

 W końcu dojechaliśmy do kamienicy przy małej, dość ciasnej uliczce. Braciszek zaparkował samochód na swoim stałym miejscu i biorąc moją walizkę, ruszyliśmy do środka. Zabytkowa winda wciąż działała, więc nie musieliśmy wchodzić na 6 piętro po schodach.

 Gdy tylko usłyszałam szczeknięcie, rozsunęłam metalowe kraty, a potem otworzyłam drzwi i znalazłam się na korytarzu prowadzącym do jedynego mieszkania na tym piętrze. Mimo że budynek miał już swoje lata i wyglądał naprawdę staro, to gdy wchodziło się do mieszkania moich rodziców trafiało się do innego świata. Wszystko w jasnych barwach, o nowoczesnych liniach i łagodnych kształtach.

 Oczywiście od razu przywitała mnie Lady, biała kotka perska oraz Morris, dostojny stary już york. Lady poocierała się chwilę o moje nogi, a potem jak zwykle nie dała się pogłaskać i uciekła do salonu. Podniosłam Morrisa, a on zapominając o tym, że jest dystyngowanym psem, zaczął merdać jak szalony ogonem i lizać mnie po twarzy. Uwielbiam go.

-          No cześć, mój kochaniutki! Ależ ja cię dawno nie widziałam!- mówiłam do psa, który zdawał się to wszystko rozumieć.

-          Fancy!- rozległ się delikatny, acz bardzo głośny głos mojej mamy.

 Zza kuchni wyszła wysoka blondynka, o włosach sięgających jej prawie pośladków, ubrana w śmieszny kolorowy fartuszek założony na ciemne jeansy i kremowy sweterek Armaniego.

-          Mamusiu!- wykrzyknęłam i wpadłam w ramiona tej kobiety.

 Bardzo mi tego brakowało w Anglii. Kompletnie nie miałam się jak do kogokolwiek przytulić, a tym bardziej do tak bliskiej mi osoby. Zaciągnęłam się jej charakterystycznym zapachem róży i mango. Nie za bardzo lubię ten owoc, ale jego zapach idealnie pasuje do mamy.

-          Gdzie tata?

-          Jeszcze w pracy, ale niedługo już będzie. Obiecał wcześniej się wyrwać.- odpowiedziała mi po francusku.- Idź do swojego pokoju, zostaw rzeczy i przychodź do kuchni, bo mam dla ciebie niespodziankę.

-          Same niespodzianki dziś mnie spotykają. – zaśmiałam się i zrobiłam tak jak mama kazała.

 Gdy weszłam do pokoju Lady już wdrapała się na moją ulubioną poduszkę i zwinięta w kłębek spała. Och, coś czuję że to będzie dla mnie trudna noc, jak znam te zwierzęta. Zostawiłam rzeczy, wskoczyłam jeszcze do łazienki, by umyć ręce i przydreptałam do kuchni.

-          Umyłaś ręce?- usłyszałam odwieczne pytanie mamy.

-          Oczywiście. Przecież wiesz, że w moim zawodzie higiena to podstawa.

-          Spróbuj.

 Podetknęła mi pod usta drewnianą łyżkę z czerwoną mazią. Zebrałam wargami niewielką ilość tej masy i o mało co nie krzyknęłam z radości.

-          Mus truskawkowy! Robisz tort śmietankowy!

 Mama uśmiechnęła się do mnie i dalej bawiła się składnikami do jej dzieła sztuki. Vivienne Wright była mistrzynią w robieniu tortu śmietankowego z polewą z musu truskawkowego własnej roboty. W całym swoim życiu nie jadłam nic tak smacznego, jak jej tort. Rzadko kiedy go robiła, ale skoro to urodziny Caleba, to nie wyobrażam sobie, że by mogło go zabraknąć. Mój braciszek zresztą też go uwielbiał mimo, że za słodkościami nie przepadał.

-          Idź do salonu, córeczko. Specjalnie dla ciebie zostawiłam dekorowanie stołu.

 Słysząc to od razu na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Od kiedy tylko pamiętam dekorowałam stół przy którym jedliśmy. Najpierw z pomocą mamy, a potem już zupełnie sama według mojej własnej koncepcji. Gdy miał być to obiad bożonarodzeniowy, kupowałam srebrne świecie, podkładki w kształcie płatków śniegu czy jodłowe gałązki. Jesienią, gdy tata z mamą obchodzili swoje urodziny na stole znajdowały się kasztany i wazon z kolorowymi liśćmi z parku, które zbierałam z Morrisem.

 Tym razem wszystko już było kupione, więc nie miałam za dużego pola do popisu. Pozostało tylko ułożenie tego. Wyjęłam z szafki długi żółty obrus i położyłam go na szklanym, pustym stole. Poprawiłam jego robi i wygładziłam go. Nalałam wody do dwóch długich i czarnych wazonów, w które włożyłam po ślicznym słoneczniku. Z dna górnej szafki w komodzie wyjęłam 4 czarne podkładki. Położyłam je w równych odległościach od siebie, po dwie na najdłuższy bok stołu i na nie najpierw duże białe porcelanowe talerze wykończone złotym wzorem. Na nie położyłam talerze do zupy, rzadko kiedy jadaliśmy przystawki, stąd taka kolejność. Srebrne sztućce ustawiłam w takiej odległości i ustawieniu, jak w naszej ulubionej restauracji. Z kuchni zabrałam jeszcze po dwa kieliszki, jeden do wody, a drugi do czerwonego wina znad Loary,  które mój ojciec wręcz uwielbiał. Wszystko było już gotowe, wiec jeszcze tylko ułożyłam serwetki, które uformowałam w kwiaty techniką origami i usiadłam na kanapie podziwiając swoje dzieło. Nawet nieźle mi wyszło, choć gdybym miała więcej materiałów wyglądałoby to pełniej.

-          No no siostra! – powiedział z podziwem Caleb wchodząc do salonu.- To jak? Chcesz wiedzieć co za niespodziankę mam?

 Przewróciłam oczami i pokiwałam głową. Jeszcze chwilę się ze mną drażnił, gdy w końcu zza pleców wyjął dwa błyszczące prostokąciki. Od razu zorientowałam się, że to bilety, tylko na co?

-          Domyślasz się co to?- zapytał.

-          Bilety.

-          A wiesz na co?- dalej drążył.

-          Pewnie na koncert. No pokaż je!- jęknęłam, gdy nadal trzymał je poza moim zasięgiem.

-          No brawo! Zgaduj na kogo. Podpowiem ci, że to nie są zwykłe bilety.

-          Nie mam pojęcia. Mów żesz no!

-          30 Seconds to Mars!

Otworzyłam usta zaskoczona I zamarłam w bezruchu. To niemożliwe. Przecież Caleb nienawidził tego zespołu i jak tylko mógł to mi dokuczał z jego powodu, obrażając ich muzykę i samych członków zespołu. Tak często to robił, że nawet już przestałam na to zwracać uwagę. A dziś on mi mówi, że ma bilety na ich koncert. Świat chyba stanął na głowie.

-          Skąd je masz?- zapytałam niepewnie.

-          Kolega załatwił. Golden tickets, czy jakoś tak. Jutro idziemy.

-          Żartujesz, nie?

-          Tak. Idziemy na Justina Bibera.- prychnął puszczając mi oczko.

-          Bardziej prawdopodobne w twoim wypadku.- zaśmiałam się.- Nie uwierzę do czasu aż nie pójdę tam.

-          Caleb! Chodź do kuchni!- rozległ się krzyk mamy.

 Braciszek podniósł się i ruszył w stronę kuchni, wcześniej rzucając we mnie dwoma biletami. Wzięłam je do ręki i spojrzałam na nie. No to spotkam się z Jaredem szybciej niż przypuszczałam.

 Odłożyłam kartoniki na szafkę i wstałam słysząc, że ktoś przyszedł do domu. Wyjrzałam do holu i zobaczyłam wysokiego, siwowłosego mężczyznę z nienagannie przystrzyżonym wąsem. Gdy tylko mnie zobaczył, zaprzestał zdejmowania butów, a ja rzuciłam mu się w ramiona. Od zawsze byłam jego oczkiem w głowie, rozpieszczał mnie jak nikt inny, lecz także wymagał o wiele więcej niż od innych. To dzięki niemu skończyłam te trudne studia, bo wciąż motywował mnie do pracy i to właśnie dzięki temu człowiekowi byłam w stanie prowadzić teraz klinikę weterynaryjną. Uwielbiałam u niego ten zapach papierosów pomieszany z nowym zapachem John’a Varvatosa.

 W końcu go puściłam i dałam się rozebrać. Tata przywitał się jeszcze z resztą rodziny, po czym usiadł ze mną w salonie chcąc się dowiedzieć, jak mi idzie w życiu i czy jestem szczęśliwa. Naszą rozmowę przerwała mama, która kazała nam siadać do stołu. Chwilę później wniosła wazę z kremem ze szparagów i tym właśnie zaczął się obiad.

 Po deserze, ledwo co się ruszając usiedliśmy wszyscy na kanapie, a mój brat włączył karaoke. Od wielu lat było naszą tradycją tak właśnie spędzać wspólne chwile.

-          No Fancy, chodź tu!

-          Caleb! Przed chwilą zjadłam dwa ogromne kawałki twojego tortu! Ledwo się ruszam!- jęknęłam.

Jednak mojemu bratu to nie przeszkadzało i rzucił we mnie mikrofonem. Z trudem podniosłam się i ruszyłam do niego. Chwilę wybieraliśmy utwór, który chcemy zaśpiewać, ale w końcu padło na Bon Joviego i jego hit „It’s my life”.

-          Ty zaczynasz.- przypomniał mi, bo jakoś nigdy nie umiał wejść z piosenką, co mi nie sprawiało żadnych problemów.

 Ustawiłam się przed telewizorem i złapałam w prawą dłoń mikrofon. Uśmiechnęłam się widząc pojawiający się tekst i mrugnęłam porozumiewawczo do brata. Och tak, uwielbiam śpiewać.

-          „This ain’t a song for the broken-harted. No silent prayer for the faith- departed. I ain’t gonna be just a face in the crowd. You’re gonna hear my voice when I shout it out.

 Jak na komendę z Calebem wydarliśmy się “It’s my life”. Bon Jovi to moja miłość z młodości. Uwielbiam śpiewać jego piosenki, przy okazji wygłupiając się z bratem. Caleb oczywiście w przerwie instrumentalnej, udawał że gra na gitarze, a ja przygotowałam się do zaśpiewania solówki.

-          Don’t bend, don’t break baby! Don’t back down.- wyśpiewałam patrząc na brata, który chwilę później zaczął śpiewać refren.

Zaśpiewaliśmy tak razem jeszcze Madonne „Like a virgin”, a potem oddałam mikrofon mojemu tacie. Tym razem wybrali z Calebem „Smoke on the water” Deep Purple. I jak to zawsze się działo, dokończyłyśmy je z mamą. Na koniec dostałam do zaśpiewania jeden z moich ulubionych zespołów,  dzięki któremu zresztą poznałam „30 Seconds To Mars”. Zamknęłam oczy, gdyż tekst znałam bardzo dobrze. Wiedziałam w którym momencie wejść ze śpiewem i jak przeciągnąć słowa, by tworzyły zgraną całość.

-          Tonight we drink to youth and holding fast to truth. My heart still has a beat but love is now a feat as common as cold day in LA.

 Kochałam tę piosenkę całym sercem, ona dawała mi siłę by iść przed siebie i wierzyć, wierzyć, że ktoś mnie jeszcze kiedyś pokocha. Ciężko mi było pogodzić się z tym, że Lenny mnie zdradza. Widziałam w nim ideał mężczyzny. Był opiekuńczy, przynosił mi kwiaty, zabierał na różne wycieczki. Ale jak widać byłam mu potrzebna tylko do tego by się ładnie prezentować na tych jego wyjazdach służbowych. Wolał pieprzyć inną laskę. Przez długi czas nie mogłam zrozumieć czemu, bo poprzedni moi faceci mówili, że jestem nieziemska w łóżku. Jak widać nie byłam dla niego. Zresztą... pewnie tak jest. Ja prócz seksu pragnę miłości, myślenia o mnie a nie tylko zaspokajania siebie. A to nie lada wyczyn dla mężczyzny.

-          Love hurts, but sometimes it’s a good hurt and it feels like I’m alive.

Ta piosenka trzymała mnie przy życiu, gdy byłam w największym dołku mojego życia. Chyba nawet większym niż gdy Robert popełnił samobójstwo. Wybieram sobie samym złych mężczyzn. Jeden przestępca, który gdy go złapali strzelił sobie w głowę. Drugi wielki biznesmen, który zdradzał mnie na boku z jakąś blond lafiryndą i jeszcze Henry, który potrafił tylko się na mnie wyżywać. Czemu trafiam na takich ludzi?! No czemu?! W czym ja zawiniłam?

-          Without love I won’t survive...- wyszeptałam.

 W salonie rozległy się brawa. Mój tata podszedł do mnie i pocałował mnie w policzek. Kochał słuchać moich małych koncertów. Zawsze mówił mi, że zrobiłabym karierę jako wokalistka, jednak ja nigdy nie byłam tym zainteresowana. To było tylko hobby.

 Obejrzeliśmy jeszcze jakąś komedię i poszliśmy spać. Tak jak myślałam, Lady zaczęła fukać gdy chciałam ją zrzucić z łóżka. Do tego wskoczył na nie jeszcze Morris, więc gdy tylko się umyłam, przecisnęłam się obok zwierzaków i położyłam przy ścianie. Te dwa małe stworzenia zajmowały 70% mojego łóżka, a ja nie umiałam się im postawić. I tak też zasnęłam w oczekiwaniu na kolejny dzień, a za tym spotkanie z Jaredem.

-          Boże! Fancy! To koncert!!! Wychodź już!

 Uśmiechnęłam się do swojego odbicia w lustrze z akceptacją tego co widzę. Założyłam na siebie granatowe jeansy, bladoniebieski top i skórzaną kurtkę. Na ręce skórzane czarne rękawiczki bez palcy i szara apaszka na szyję. Włosy zupełnie rozpuściłam, dając im ułożyć się w łagodne fale, a na twarz nałożyłam delikatny makijaż, no może prócz oczu, które zrobiła na smokey-eyes. Popsikałam się perfumami DKNY i wyszłam z łazienki.

-          No w końcu!- burknął mój braciszek przyglądając mi się.- Wyglądasz jakbyś szła na randkę, a nie na koncert. Kiedyś to ubierałaś się w 20 minut, a nie w godzinę!

-          Przepraszam braciszku.- powiedziałam stając na palcach i całując go w policzek.- Mógłbyś trochę się skurczyć!

-          Wolę patrzeć na ciebie z góry.- zaśmiał się.- Dobra, chodź już szybko.

 Zabrałam jeszcze torebkę, którą przewiesiłam przez ramię i założyłam niewysokie kozaki. Dopiero, gdy znaleźliśmy się przy jego motorze, przypomniałam sobie o kasku. A trudno, bezpieczeństwo jest ważniejsze niż moja fryzura. Delikatnie, by jak najmniej zepsuć moją fryzurę, założyłam kask na głowę i usiadłam za bratem. Ledwo co usiadłam, a on już ruszył. Schwyciłam się go w pasie i zamknęłam oczy. Nienawidzę jeździć motorem! Cholernie się boję tej prędkości na tym dwukołowcu. W samochodzie czuję się bezpiecznie, a na tym czymś... mam wrażenie, że zaraz się przewrócimy i ten pojazd runie na mnie z całą swoją siłą. Ale miał też swoje zalety, jak nie stanie w korkach o tej porze, więc dotarcie do Olympia zajęło nam tylko 30 minut.

 Szczęśliwa, zeszłam z motoru i oddałam kask bratu. Od razu skierowaliśmy się do bramki dla vipów, lecz nawet przy niej była kolejka.

-          No ciekaw jestem czy on cię rozpozna.

-          O czym ty mówisz?- zapytałam go, bo nie mówiłam mojej rodzinie o, powiedzmy znajomości z Leto.

-          No byłaś na tylu koncertach, że chyba musi cię rozpoznawać.

-          Nie wiem, może.- odpowiedziałam tajemniczo. – Czemu w ogóle poszedłeś ze mną na ten koncert?

-          Chcę zobaczyć czy ten twój zespół naprawdę jest taki fantastyczny i czy jest się czym zachwycać. Swoją drogą ciekawi mnie ten Leto.

-          Który?

-          To jest ich dwóch?- zapytał z udawanym przerażeniem.- Chodziło mi o tego ładniejszego.

-          Jareda?

-          Oui. Pewnie to kawał tępego chu...

-          Caleb!- warknęłam zakrywając mu dłonią usta.- Bo dostaniesz ode mnie w jaja.

-          No już dobrze, ale znasz moje zdanie o tym pseudo muzyku i...ok milczę.- powiedział widząc mój morderczy wzrok.

 Byłam na niego zła, bo w ogóle się nimi nie interesował, nie znał ich, a oceniał. Nienawidziłam takiego zachowania. Odwróciłam się plecami do niego i wpatrywałam w kolejkę obok. Ludzie stali skupieni w różnych grupach, wszyscy na biało. Cholera! No tak! Zapomniałam, że to white night. Jeszcze bardziej zła, skrzyżowałam ręce na piersiach i zaczęłam się wsłuchiwać w rozmowę dwóch Francuzek przede mną.

-          No ponoć tak było. I teraz grają skrócone setlisty.

-          Z powodu tych dwóch?

-          Na to wygląda.

-          Trzeba być idiotą by wrzucić Emmę pod samochód. Wcale im się nie dziwie, że się wkurzyli.

-          Ja także. No, ale to nie nasza wina, więc powinien nie karać za to wszystkich.

-          Wiesz, raczej chodzi o tę brunetkę, tę jego „córkę”. Ciekawe kto to naprawdę jest.

-          A no właśnie. Oto jest pytanie.

-          Przepraszam, usłyszałam kawałek waszej rozmowy i możecie mi powiedzieć czemu grają skrócone setlisty?- zapytałam włączając się do rozmowy.

 Dziewczyny popatrzyły na mnie, a potem jedna zaczęła mi opowiadać, jak to jakieś dwie fanki wrzuciły Emmę i Klaudię pod samochód.

-          Boże święty... ale nic im nie jest?- zapytałam z przestrachem.

-          Nie wiemy. Na pewno nie było ich wczoraj na koncercie, ani też nie przyleciały z resztą zespołu.

-          Ja i tak nie lubiłam Emmy, więc mi tam bajka co się z nią dzieje.

-          Oj wiesz co! Nie mów tak nawet.

 Gdy one zaczęły się kłócić o Ludbrook, ja zauważyłam że zaczęto nas wpuszczać. Pociągnęłam brata za rękaw kurtki, gdyż pisał maila na sowim blackberry. Swoją drogą to tak nie cierpi Jareda, ale gdy usłyszał, że on też używa blackberry zaczął być dla niego trochę milszy. Niesamowite.

 Oddaliśmy ochronie bilety, za które dostaliśmy badge i weszliśmy do środka. Byłam zdziwiona nie widząc żadnej znajomej twarzy wśród tych ludzi z ekipy. W końcu znaleźliśmy się w małej salce, w której mieli nas przeliczyć i dać te gadżety, które były w cenie biletu. Znużona tym, jak jakiś facet nas liczy, wtuliłam się w bok brata zamykając oczy. Ale nudy, a ci wszyscy ludzie wokół mnie prawie sikają w gacie z przejęcia. W końcu poprowadzono nas na halę. Ja z Calebem zostałam trochę z tyłu i przyglądałam się temu zbiegowisku.

-          Szalone dzieciaki. Myślą, że jeśli ubiorą się w kuse spódniczki muzycy się z nimi ożenią.- zaśmiał się z pogardą jeden z ochroniarzy.

-          Cóż... może mają rację.- mruknęłam.

-          Tacy rockmeni to tylko na jedną noc.

-          Coś w tym jest.- westchnęłam smutno.

 Bardzo bym chciała żeby Jared był inny, ale za dobrze wiem, że on jest taki jak wszyscy. A nawet gorszy. Cóż poradzić, marzenia czasem mijając się z naszymi wyobrażeniami oraz rzeczywistością.

 Jako, że była już 18:15 zaczęto wpuszczać publikę pod scenę. Ludzie biegli, niektórzy nawet przewracali się tylko po to by stanąć przy barierkach. I tak połowa z nich zemdleje jeszcze przed występem Marsów. Około 18:45 zaczął grać pierwszy support, który mnie uśpił. Ja wcale nie żartuję. Po prostu oparłam głowę o brata i zasnęłam. Obudził mnie dopiero pisk publiczności. Skoczyłam na równe nogi rozglądając się, ale to był tylko techniczny Marsów.

 Kolejny support wszedł na scenę tym razem rozbudzając publikę, ale bez jakiegoś wielkiego szaleństwa. Przez cały ich występ odpisywałam na maile, które dostałam od Anny w związku z kliniką. Cóż, nawet na wyjeździe muszę się zajmować kliniką. Włożyłam telefon do kieszeni i zaczęłam wpatrywać się jak technicy sprawdzają czy wszystko jest dobrze przymocowane na scenie. Nagle ci ludzie zbiegli ze sceny, a ja od razu się ożywiłam.

 Gdy tylko zgasły światła do moich uszu dotarł pisk, a ja wyszczerzyłam swoje zęby. Kto by pomyślał, że jadąc na urodziny mojego brata przy okazji zaliczę koncert Marsów. Za perkusją nagle pojawił się techniczny, co mnie zaskoczyło. Gdzie jest Shannon? Przede mną przebiegł Tomo z gitarą w łapach i zbliżył się do krawędzi sceny. Wróciłam wzrokiem do perkusji, lecz ku mojemu jeszcze większemu zdziwieniu siedział za nią już starszy z braci. Tim stał w cieniu z basem, tak samo jak Braxton za klawiszami, a publika czekała na najważniejszą gwiazdę. No i w końcu się zjawiła przy akompaniamencie pisku tych wszystkich dziewczyn. Faceci porządnie darli się, ale nie piszczeli tak jak choćby dziewczynka obok mnie, która była bliska omdlenia. Zaczęło się standardowo Escape i Night Of The Hunter. Nogi same mi się uginały, bym po chwili zawisała w powietrzu i znów opadała na ziemię. Pomimo tylu lat nadal kocham być na koncertach, skakać do piosenek i śpiewać. Jared przebiegł z jednej strony podestu na drugą, tę przy nas i zeskoczył z niego podbiegając do goldenów. Serce w mig zaczęło mi bić szybciej. Oto moment, gdy Jared mnie rozpozna i zaprosi na tyły sceny. Wiem to, bo przecież tak powinno być. Jednak on chwilę poskakał przy nas nie zaszczycając kogokolwiek spojrzeniem, a potem uciekł na środek. Zawód w moim sercu osłabił moją chęć zabawy. Akurat piosenka zmieniła się w A Beautiful Lie, a ja posmutniałam. Albo nie zauważył mnie, albo nie pamięta. Tomo stanął przy klawiszach i jedną ręką grał na nich, drugą trzymając gitarę. Piosenki zaczęły mijać, a cały mój zapał i radość ulatywały z każdą z nich. Jared kilka razy podbiegał do nas i coś krzyczał albo uśmiechał się, lecz na tym się kończyło. Raz nawet spojrzał mi w oczy i nic. Miałam ochotę rozpłakać się jak małe dziecko. Co ja sobie myślałam? Przecież jestem nikim dla niego. Zapraszał mnie tylko dla Klaudii... A teraz jej tu nie ma, więc... Mnie też nie ma. Okłamała mnie mówiąc, że mu się podobam.

 Gdy zaczęło się wybieranie ludzi na scenę, wypuszczono nas z platformy, ale ja schwyciłam Caleba za rękę i poprosiłam by został ze mną tu gdzie stałam. Przyglądałam się temu całemu przedstawieniu z boku, skupiając swój wzrok na młodszym Leto. W większości oddawał mikrofon publice, nie był w najlepszej kondycji wokalnej z tego co zdążyłam usłyszeć. Powoli, o wiele wolniej niż ja tego chciałam, koncert się skończył, a ludzi zgoniono ze sceny. Marsi zeszli z prawej strony, a my lewą. Wszyscy byli uśmiechnięci, skakali i śpiewali wokół mnie. Nawet mój brat podśpiewywał sobie pod nosem The Kill. Dziewczyno! Weź się w garść, to tylko pieprzony muzyk. Przykleiłam na twarz uśmiech i popatrzyłam na brata.

-          Co ja słyszę! Mój braciszek który tak nienawidzi Marsów śpiewa ich piosenkę.

 Blondyn zmieszał się i odparł nie patrząc mi w oczy, że musiałam się przesłyszeć.

-          Oj daj spokój. Spodobali ci się, co?

-          Mają chwytliwe kawałki. No i ten Tomo to istna bestia z gitarą! Chyba zapuszczę włosy i brodę jak on!

-          Broń cię boże!- odpowiedziałam przerażona wiedząc, że jest do tego zdolny.

-          Zastanowię się. A ten Jared to jak pedał się zachowuje.- szepnął mi do ucha.

 Powiedział to w tak zabawny sposób, że sama zaczęłam się śmiać. Ochrona w końcu zebrała nas do kupy ponownie licząc. Gdy wszyscy względnie opanowali swoje hormony, ruszyliśmy do niewielkiej salki, w której miał się odbyć meet and greet. Koniec świata bym rzekła, bo było mało osób i wszystkie spokojne. Nawet jak zespół wszedł do środka. Pierwszy szedł Jay co było mi na rękę.

-          Wiesz co? Ten Jared to idiota.

-          Czemu?- zapytałam zła, że znów go obraża.

-          Patrzył się na ciebie tak, że...

-          Serio? Na koncercie?- zapytałam czując jak wraca mi nadzieja.

-          Żartowałem głuptasku.- zaśmiał się uderzając mnie łokciem w ramię.- Oj ktoś się tu chyba w nim zakochał.

-          A idź ty kretynie.- odwarknęłam i odeszłam na sam koniec kolejki, którą utworzyli fani.

 Caleb przesadził i to bardzo. Mam serdecznie dość jego docinków, durnych fantazji i wymysłów. Byłam tak zła i pochłonięta swoimi myślami, że ocknął mnie dopiero głos wokalisty obok mnie.

-          Dziękuję, miło to słyszeć.- odpowiedział mojej sąsiadce i odwrócił się do mnie.

Zastygł w bezruchu, a jego oczy były wlepione w moją osobę. Powoli opuścił rękę z pisakiem, a na jego twarz wkradł się szeroki uśmiech, za to niebieskie oczy zaczęły się iskrzyć jak tafla górskiego jeziora w słoneczny dzień. Staliśmy tak wpatrując się w siebie, obydwoje zaskoczeni. On moją obecnością, ja tym że mnie poznaje. Czułam się tak jakby czas się zatrzymał, a ta chwila odbywała się w zwolnionym tempie. I nagle, z sekundy na sekundę wszystko przyspieszyło. Jego ramiona oplotły moją talię, a jego usta dotknęły niby przypadkowo kącika moich warg. Nigdy wcześniej nie czułam się tak szczęśliwa, jak w tym momencie. Moje serce biło ze zdwojoną siłą, a mózg zdecydowanie przestał odbierać bodźce z otoczenia wokół nas.

-          Nie spodziewałem się tu ciebie.- powiedział odsuwając się na bok.

-          Dostałam ten bilet w prezencie.- odpowiedziałam szczęśliwa, że tak zareagował.

-          Jesteś tu z kimś?

-          Tak. Jest ze mną.- odpowiedział chłodno Caleb, który nagle wyrósł zza moich pleców.

-          To Caleb, mój brat.- przedstawiłam go.

-          Hej, Jared.- odpowiedział nieco zmieszany Leto.- Jak zawsze pięknie wyglądasz.- zwrócił się tym razem do mnie.

 Poczułam jak moje policzki pokrywają się szkarłatem. Czemu ja tak reaguje, skoro wcześniej takiego jego teksty zupełnie mnie nie ruszały? Czuję się jak głupia nastolatka, do której idol powiedział jakieś słowo.

-          Jakim prawem pocałowałeś moją siostrę?- nagle ni z tego ni z owego warknął do niego mój brat.

 Otworzyłam szerzej oczy i nadepnęłam na stopę blondyna. Jak on śmie zadawać takie pytania i co go w ogóle to obchodzi?!

-          Przestań.- warknęłam do brata wiedząc co się zaraz  będzie dziać.

-          Znasz go zaledwie parę minut i już całujesz? Może jeszcze pójdziesz z nim do łóżka, co siostro?- zapytał złośliwie patrząc na Jareda z niesmakiem.

-          Dla twojej informacji znamy się już ponad pół roku, poza tym spałam już z Jaredem, ale nie tak jak myślisz.- odpowiedziała wściekła mówiąc to najciszej jak umiałam, by reszta fanów nie słyszała.- I nie chcę już nigdy więcej słyszeć takich pytań, zrozumiałeś?

-          Idziemy?- zapytał oschle łapiąc mnie za rękę.

-          Zwariowałeś chyba.- odpowiedziałam wyrywając się z jego uścisku i podchodząc do Jay’a. – Zostaję z nim. On przynajmniej nie robi z siebie i ze mnie pośmiewiska przy tylu ludziach.

-          Do czasu.- prychnął brat.

 Caleb dosłownie mordował mnie wzrokiem, choć... Może to bardziej było w stronę muzyka. Kto wie. A potem odwrócił się i ruszył do wyjścia. Było mi cholernie wstyd za niego, ale też i przykro. Wiem, że robi to z miłości, ale ja mam już swoje lata i wiem co robię. Zresztą jestem starsza od niego, powinnam zachowywać się doroślej, a nie jak rozkapryszona nastolatka.

 Westchnęłam zasmucona i popatrzyłam po ludziach wokół. Wszyscy stali i patrzyli na mnie i Jareda razem z Shannem i Tomo. Odruchowo spuściłam wzrok i już chciałam pójść w ślady brata, gdy poczułam na ramieniu rękę muzyka. Podniosłam głowę patrząc na niego smutnym wzrokiem.

-          Przepraszam... Nie powinnam tu w ogóle przychodzić.

-          Zostań, proszę.- powiedział delikatnym acz stanowczym głosem.

 Pokiwałam głową i usunęłam się w kąt, by przeczekać zdjęcia z fanami i moment aż ich wyrzucą z sali. Gdy i to się stało, Jared stanął przede mną wyciągając przed siebie swoją dłoń. Popatrzyłam na niego zaskoczona, ale podałam mu swoją podnosząc się spod ściany.

-          Idziemy z chłopakami opić przyjazd Klaudii, który musieliśmy przełożyć z powodu małego wypadku o którym pewnie słyszałaś.

-          Tym, że twoje fanki wrzuciły Emmę z Klaudią pod samochód? Jak one się czują?

-          Na szczęście nic im nie jest poważnego.- odpowiedział z widoczną ulgą.- Emma ma tylko złamane żebro, a Klaudia zwichnięty bark... albo coś takiego. No mniejsza. To jak? Pójdziesz z nami?

-          Wyboru wielkiego nie mam.- westchnęłam.- Dopiero jutro mogę wrócić do domu.

-          Ah ta twoja duma. Kiedyś cię zgubi.- zaśmiał się muskając ustami mój policzek.

 Jak ja lubię dotyk jego warg na moim policzku. Czuję się wtedy jakby jakiś motyl przysiadał na mojej skórze i potem odlatywał daleko w dal, ale ja wciąż czuję jego lekki ciężar na twarzy.

 Przeszliśmy do ich garderoby i tam dopiero przywitałam się z resztą. Naprawdę ciepło na sercu się robi człowiekowi, gdy Shannon obejmuje cię i całuje jak dobrego przyjaciela. Z Tomo przybiliśmy sobie żółwiki, Braxton jak zawsze objął mnie, a z Timem stuknęliśmy się biodrami. Poczułam się jakbym wróciła do domu. No i w końcu wszyscy się zebrali i ruszyliśmy samochodem do hotelu.

-          Wypijemy w tutejszym barze, by było blisko do łóżka.- oznajmił mi Shannon.

-          Pamiętaj, że jutro gramy koncert.- mruknął Jay patrząc ostrzegawczo na brata.

-          Nie martw się, tylko jedno piwko.

-          Jeśli wypijesz więcej to...

-          Będziesz musiał pocałować Jareda w zadek!- zaśmiał się Milicevic idąc w stronę baru.

-          Słucham?! A ja za co niby mam dostawać karę?- oburzył się Jared.

-          Poświęcisz się dla dobra ludzkości.- mruknął Tim, co wywołało salwę śmiechu.

 W końcu usiedliśmy przy stoliku i po kilku chwilach, pojawiła się przy nas kelnerka pytając co podać.

-          Dla każdego po pół litra najlepszego piwa!

-          A dla mnie wodę mineralną.

-          Gazowaną?- spytała kobieta unikając wzroku młodszego Leto.

-          Niech będzie.

-          Hym... a ja poproszę małe piwo.- powiedziałam uśmiechając się do kelnerki.

-          Weź duże! To czego nie wypijesz wypiję ja!- mruknął Shann.

-          A co z zakładem?

-          Jared i tak nie da pocałować się w kościste 4 litery.- stwierdził starszy Leto uśmiechając się złośliwie.

-          No dobrze, to jednak niech będzie duże.

 Kelnerka odeszła, a oni jak na komendę zaczęli się we mnie wpatrywać pytającym wzrokiem.

-          O co chodzi?

-          O ten penis co nie staje.- zaśmiał się Shannon, który jeszcze nawet nie wypił kropli alkoholu, a już gadał jakieś głupoty.

-          Jego najnowsza parafraza „o ten zegar co nie chodzi”. Wymyślił po pijaku i chyba gdzieś zapisał i mu się spodobało.- wyjaśnił szeptem Tomo.

-          Rozumiem.- odpowiedziałam niepewnie.

-          Co tu robisz? Skąd się wzięłaś? Kto to był?

-          Hym, moi rodzice mieszkają tutaj. Przyjechałam w odwiedziny, a brat zabrał mnie na wasz koncert.

-          Chyba cię nie lubi braciszku.- stwierdził z udawanym smutkiem Shannon robiąc smutną minę do brata, by potem wybuchnąć śmiechem.

-          On od zawsze nie przepadał za waszym zespołem. Szczególnie za Jaredem, o ile dobrze pamiętam to dlatego że Jay miał na jakimś pokazie płaszcz, którego on szukał od miesięcy.

-          Dziwny koleś...- mruknął Shann.

-          Po prostu zwariowany na punkcie mody.- odpowiedziałam patrząc na kobietę, która niosła tacę z napojami w naszą stronę.

 Najpierw podała mi piwo, potem Jaredowi wodę, a następnie reszcie ich kufle. Uśmiechnęła się nieśmiało do wokalisty i wróciła za ladę.

-          No to zdrowie Klaudii i Emmy!- wzniósł swoje naczynie Shannon.- By szybko nam wyzdrowiały.

 Stuknęliśmy się szklankami i wypiliśmy po łyku złotego napoju. Zdecydowanie wolałabym lampkę wina, ale nie będę wybrzydzać.

-          I za główny temat! Za przyjazd Młodej!

 Znów stuknęliśmy się i wypiliśmy po łyku. No dobra, ja tylko wzięłam łyka, bo reszta chyba z 10. Starszy Leto wzniósł chyba jeszcze z 5 toastów. Jeden był nawet za jego tyłek, z tego co pamiętam. Jared nie był zbyt zadowolony widząc Tomo, Tima i brata, jak prześcigają się w piciu. Skorzystałam więc z okazji i zapytałam go czy mogę się zobaczyć z Klaudią. Fajnie byłoby ją zobaczyć znów, bardzo polubiłam tę dziewczynę. Trzymała w ryzach tych wariatów, z tego co zdążyłam zauważyć.

 Jay mruknął do zespołu, że idziemy się zobaczyć z jego córką i żeby nie przesadzali z alkoholem. Wstaliśmy od stolika, ja zostawiając ¾ kufla pełnego. Shann już otworzył usta, by zapytać czy może wypić, więc uprzedziłam go kiwając głową.

-          Shann!- podniósł trochę głos Jay stając obok niego.

 Perkusista odwrócił się w jego stronę, lecz nie wiedział, że ten stoi tuż za nim i wylał na jego koszulkę połowę mojego kufla. Jared odskoczył jak poparzony i zaczął się drzeć na Shannona, że nie myśli. Obserwowałam to z boku starając się ukryć uśmiech cisnący mi się na twarz.

 W końcu wokalista odwrócił się od nich i ruszył w moją stronę, a na jego białej koszulce widniała duża żółta plama. Przełknęłam ślinę widząc zarysowane mięśni klatki piersiowej, do której przykleiła się mokra koszulka. Złapał mnie za rękę i nadal mrucząc pod nosem obelgi skierowane w stronę brata, ruszyliśmy przed siebie. Wjechaliśmy windą na 4 piętro i aktor skręcił w lewo, po czym stanęliśmy przed numerem 412. szatyn lekko się uśmiechnął i zapukał do drzwi. Odpowiedziała nam zupełna cisza, więc powtórzył czynność.

-          Chyba śpi.- stwierdziłam, gdy się nikt nie odzywał.

-          Poczekaj, tylko sprawdzę czy wszystko z nią w porządku. Teraz to taka mała łamaga.- szepnął i przejechał kartą magnetyczną po czytniku.

 Wszedł do środka znikając mi z oczu. Nie musiałam długo na niego czekać. Chwilę później uśmiechając się zamknął drzwi od pokoju Klaudii.

-          Śpi. – oznajmił.- Jezu, jest już 1:30 w nocy!

-          Późno...

-          Chodźmy spać.- powiedział patrząc mi w oczy.- Obiecuję być grzeczny.- dodał widząc moje wahanie.

 A raz kozie śmierć. Udałam się za nim do pokoju o numerze 405. Leto otworzył drzwi i przepuścił mnie w nich. Wchodząc do środka rozejrzałam się po wnętrzu. Było bardzo proste, jednak miało w sobie coś wyciszającego. Duże łóżko stało pośrodku pomieszczenia i wręcz zapraszało by się w nim położyć.

-          Jestem potwornie zmęczony, a jutro jedziemy do Szwajcarii.- westchnął ściągając koszulkę.- Czasem brakuje mi jeszcze jednego dnia w tygodniu. Albo żeby przynajmniej doba była dłuższa.

-          Ale są też osoby, które chciałby zupełną tego odwrotność.- zauważyłam obserwując jak rzuca przesiąkniętą piwem koszulkę na podłogę.

-          Leniwi ludzie...

-          Może wcale nie leniwi, a żyjący w koszmarze? Tego nie wiesz, nie znasz ich. Może mają dobry powód na to by marzyć o skróconej dobie?

-          Może... Idźmy spać, dobrze?- poprosił wycierając zmoczonym ręcznikiem swoją górną część ciała.- Nie martw się, możemy spać w ubraniach.- odpowiedział widząc moje spojrzenie na siebie.- Zapraszam, jest bardzo wygodne.

 Leto zdjął buty i skoczył na pościel. Chyba nie zamierzał wkładać koszulki, no cóż... Odsunął róg kołdry i poklepał zachęcająco miejsce obok siebie. Zdjęłam buty ze zmęczonych stóp i wsunęłam się pod materiał. Nie powiem, cała ta ekscytacja i emocje w związku z dzisiejszym koncertem sprawiły, że byłam zmęczona i śpiąca.

 - Dobranoc.- szepnęłam.

________________________________________

No to miała być niespodzianka i chyba była. Tak prosiliście o rozdział oczami kogoś innego niż bracia Leto czy Klaudia, więc macie. Teraz tylko powiedzcie, czy zdał on egzamin, czy mam już nie pisać oczami innych. Początek może się wydawać Wam trochę nudny, ale chciałam przestawić Wam jaką osobą jest Fancy, jak zmienia się w zależności od środowiska i jak na nią wypływają różne sytuacje w życiu. No i oczywiście jej rodzinę. Rozdział ma… 15 stron, więc nie należy do krótkich. Jeszcze wracając do poprzedniego. Wierzcie mi, że groza w tym opowiadaniu dopiero się zacznie i będziecie mieli jej dość. Na razie nie chcę nic naprawdę przerażającego tu umieszczać, bo na to przyjdzie pora. Wielu z Was pisało, że chciałoby by rozdział był pisany oczami Jareda, a nie Shannona. W przyszłości będzie taki rozdział i on będzie właśnie opisany jego oczami, dlatego tamten chciałam by był pokazany z perspektywy osoby „obok”. No to chyba tyle na ten temat…

A teraz jedna sprawa. Od kilku dni myślę nad zamknięciem tego bloga. Złożyło się na to pare rzeczy. Po pierwsze jest mi bardzo przykro, że nie doceniacie mojej pracy. Publikuję to opowiadanie dla Was, nie dla siebie. Siedzę po kilka godzin TYLKO przepisując to wszystko na komputer, mimo że jestem zmęczona, bolą mnie plecy robię to dla Was. Bo wiem, że lubicie to czytać i sprawia to Wam przyjemność. Ale widzę, że Wy jednak macie głęboko gdzieś moje potrzeby. To, że chciałabym przeczytać co sądzicie o rozdziale, jak komentujecie akcje, czego się spodziewacie i co oczekujecie po następnym odcinku. Nie liczycie się zupełnie z tym, że ja poświęcam dużą część mojego życia na samym opublikowaniu tego tekstu i że liczę na wasze komentarze. Stwierdzanie „nie chce mi się” czy „ja nie umiem” są po prostu śmieszne. Mi też się nie chce przepisywać tego, ale piszę dla Was. Nie ma też czegoś takiego jak „ja nie umiem”. Przykładem jest choćby Klaudiush, która na początku mówiła mi to samo, a teraz zobaczcie jakie komentarze pisze. Bo ją oto proszę i ona wie, że sprawia mi ogromną przyjemność ich czytanie. Oczywiście są osoby, które regularnie komentują i bardzo im dziękuję. Ale jest ich niestety niewiele. Przykro mi, że myślicie tylko o sobie… Drugi powód to nasilające się obrażanie mojego bloga, mnie i tego o czym piszę. Nie jest to nic budującego, choć właśnie dzięki tym osobom nie przestanę publikować. Nie poddam się w pisaniu, dla tych kilku osób, które mają przyjemność z czytania tego wszystkiego. I jeszcze jedno do tych Anonimowych ludzi obrażających moje pisanie i wyobraźnię: FUCK OFF ;-)

Ten rozdział dedykuję Klaudiush. Ze względu na treść i za to, że mnie wspiera. Dziękuję Ci, nawet nie wiesz ile taki Twój komentarz sprawia mi radości.