Chapter 63 "Pierwszy raz"

Chapter 63

"Pierwszy raz"

ROZDZIAŁ OCZAMI JAREDA LETO

+18

Miesiąc w trasie minął, jak zawsze na ciężkiej pracy, która jednak odciągnęła mnie od czarnych myśli zalewających mój umysł i przepełniających strachem moje serce. Nigdy w całym swoim życiu nie bałem się tak, jak teraz. Śmierć była czymś nieznanym, niezbadanym. Bałem się, że po prostu zniknę i wszyscy o mnie zapomną. Nie byłem ani genialnym aktorem, ani też muzykiem który przekazywał i wyznaczał tory muzyczne swoim następcom. Ludzie po paru latach w ogóle zapomną, że istniał ktoś taki jak Jared Leto. Starałem się jak mogłem, ale prawda była taka, że za powiedzmy 50 lat niewiele osób będzie pamiętać o mnie. To był mój największy powód do strachu. Jednak nie jedyny. Obawiałem się, że po mojej śmierci moja ciężka praca, w którą wkładałem całe swoje życie pójdzie na marne. Wszystko co stworzyłem zniknie, a najważniejsze dla mnie osoby, jak mój brat, stracą ważna część ich życia, taką jak zespół, koncerty i szczerze mówiąc, całą muzykę. Do tego Shannon straci też swojego jedynego młodszego brata. Wiem, jak bardzo mnie kocha, więc domyślam się, że ot będzie dla niego duży cios. Przynajmniej on jeden jedyny będzie o mnie pamiętał. Choć czy zawsze, tego nie mogę być pewien.  Szczerze mówiąc myślę, że gdy nadejdzie moja godzina zobaczę tylko jego i mamę przy mnie. Jeśli mam przeżyje tę wiadomość… To silna kobieta, najsilniejsza jaką znam, ale boję się, że to ją wykończy. Na razie nic nie wie, boję się jej o tym powiedzieć. Nie mam pojęcia jak zareaguje, dlatego na razie milczę. O chorobie wiedzą tylko Shannon, Klaudia i Gosia. Nawet Emma nie ma pojęcia co się dzieje. Dodatkowo gdzieś wewnątrz mnie czai się strach, że nie zostawię nic po sobie. Zaczęło do mnie dochodzić, że fani powoli odchodzą. Co prawda nasze szeregi rosną w ludzi, ale kogo? Dzieci. W takich momentach przypominają mi się czasy, gdy publikę stanowili dorośli ludzie, którzy zupełnie inaczej odbierali to co im serwowaliśmy. Ale wszystko się zmieniło. Czasy, my, fani.

 Nagle w moim pokoju rozległo się głośne pukanie, a raczej łomotanie w drzwi. Zdziwiony tym skoczyłem na równe nogi i otworzyłem drzwi. Przed nimi stała wściekła Emma, która po prostu mordowała mnie wzrokiem. Przez sekundę nie wiedziałem o co jej chodzi, ale potem dostałem magicznego przebłysku i już wszystko było wiadome.

- Cholera jasna! Emma, przepraszam…

- Uprzedzałam cię! Odchodzę!- wykrzyknęła i rzuciła we mnie notesem odchodząc.

Westchnąłem zły na siebie, że zapomniałem o godzinie spotkania i wróciłem do pokoju po telefon. Szybko zarzuciłem kurtkę na ramiona i pędem udałem się do windy. Gdy wyszedłem z niej, zobaczyłem całą naszą ekipę ustawioną i czekającą w gotowości przy recepcji.

- Ja… przepraszam.- powiedziałem skruszony.

Wszyscy popatrzyli na mnie jakbym spadł z księżyca, ale po chwili się opamiętali i zaczęli wychodzić. O co im chodziło? Stanąłem więc przy lustrze obok wyjścia i spojrzałem w swoje odbicie. Wyglądam całkiem dobrze, nie wiem o co im chodziło.

- Królewna pozwoli?- prychnął Tomo popychając mnie w stronę drzwi.

Zmroziłem Chorwata spojrzeniem, lecz on nic sobie z tego nie robił. Powlokłem nogami aż do wynajętego vana, którym mieliśmy dojechać na halę.

Zupełnie nie miałem ochoty dzisiaj grać, zresztą czułem się źle, ale trzeba to zrobić. Pierwszy dzień trasy koncertowej po Anglii i mam odwalić to wszystko? O nie… nie zrobię tego.

Gdy usadowiłem się w środku od razu spostrzegłem Emmę, która nadal była na mnie wściekła. W ciągu tego tygodnia, 3 razy spóźniłem się na nasze spotkania, do tego raz o mały włos nie spóźnilibyśmy się przeze mnie na samolot. Z całej naszej ekipy, tylko Shannon podchodził do tego ze spokojem. Wiedział, że czasem nie najlepiej się czuję i po prostu starał się załagodzić sytuację. Jednak było coraz gorzej, a ja zaczynałem się zastanawiać, czy aby na pewno dobrze zrobiłem, nadal prowadząc taki intensywny tryb życia. Raz nawet chciałem odwołać koncert, ale po głębszym zastanowieniu się, odrzuciłem ten pomysł.

- Notes, Leto!- wyrwał mnie z zamyślenia głos mojej asystentki.

Popatrzyłem na nią, a później na swoje dłonie w których trzymałem jej skórzany zeszyt, w którym wszystko zapisywała. Wręczyłem jej ten jakże ważny przedmiot i powróciłem do swoich rozmyślań.

Może powinienem powiedzieć o chorobie Emmie i Milicevicowi? W końcu to moim współpracownicy i powinni wiedzieć co się dzieje. Z drugiej strony, na razie nie było takiej potrzeby. Obydwoje by chcieli bym przestał koncertować i odpoczywał. Są wspaniałymi przyjaciółmi, ale… coś mnie przed tym powstrzymuje.

- Słuchasz mnie, czy nie?!

- Przepraszam, zamyśliłem się.- odpowiedziałem podnosząc wzrok na Ludbrook.

- Naprawdę mam tego dość. Zresztą to i tak cię nie obchodzi. Ciebie nic nie obchodzi ostatnio!- wydarła się na mnie.- Masz wywiad przed samym koncertem.

- Sam?

- Jakbyś mnie wcześniej słuchał, to byś wiedział, że razem z Tomo i Shannonem.

- Ok, dzięki. A…czy mamy jakąś przewidzianą wolną chwilę dla siebie w grafiku?

Blondynka spojrzała na mnie zaskoczona, zresztą tak jak wszyscy w vanie. No prócz kierowcy. Co ja znów takiego powiedziałem, że wszyscy patrzą na mnie jak na wariata?

- O co chodzi?- zapytałem zdezorientowany.

- Od kiedy cię obchodzi chwila dla siebie, Jay?- odpowiedział pytaniem Tomo.

- No właśnie? Zawsze tylko zespół, zespół, zespół. Jak miałeś chwilę dla siebie to zawsze zamieniałeś ją na chwilę dla zespołu.- powiedział Braxton.

- Może jesteś chory?- zapytał Tim.

Opuściłem wzrok na kolana. Naprawdę każdą swoją wolną chwilę poświęcałem zespołowi? Co prawda, nie pamiętam bym miał czas wolny i bym się lenił, ale na pewno musiałem taki mieć! Przecież nie da się tylko non stop pracować…

- Dajcie mu spokój. Nie widzicie, że ma gorszy dzień?- warknął w mojej obronie Shannon, a reszta odpuściła.

Dalszą drogę przebyliśmy w ciszy. Słychać było tylko radio, w którym leciały jakieś smęty. Zupełnie nie na mój humor, który i tak był w bardzo złym stanie. Wychodząc z auta, rozejrzałem się po okolicy. Wydawała się być znajoma, jednak pierwszy raz w życiu tu graliśmy. Emma poprowadziła nas do środka budynku, który bardziej wyglądał na mały magazyn niż salę koncertową. Gdy tylko pokazano nam teren tego obiektu, usiadłem na kanapie i wyjąłem telefon. Moje blackberry mimo, że tyle przeżyło, nadal wyglądało jak dopiero co zakupione w sklepie. Swój staż ukazywało tylko poprzez dwie niewielkie i prawie niezauważalne ryski po bokach ekranu. Bardzo szanowałem to narzędzie pracy. Było dla mnie tak samo ważne, jak gitara czy stopery w uszach, które nie raz ratowały mnie przed niechcianymi dźwiękami. Szybko napisałem bardzo ważnego dla mnie smsa i podszedłem do mojej asystentki. Stanąłem za nią i powoli objąłem ją rękoma w pasie.

- Odejdź ode mnie.- warknęła, nadal pisząc coś w notesie.

- Kocham cię.- powiedziałem słodkim głosikiem.

- A ja ciebie nienawidzę.

- Bardzo?

- Bardzo, bardzo.- westchnęła, a ja się uśmiechnąłem.

- Czy jak powiem, że jesteś najlepszą i najpiękniejszą i najmądrzejszą i jeszcze kilka takich naj asystentką na świecie to…

- Daruj sobie.- odpowiedziała ze śmiechem.

- No to nie powiem.- odpowiedziałem i dałem jej na zgodę całusa w policzek.- To jak z tym wolnym czasem?

- Ty na serio o tym? No to macie przewidziane 30 minut wolnego czasu przed rozgrzewką. A jutro… cały dzień, no powiedzmy do 18.

Uśmiechnąłem się od razu układając sobie w głowie pewien niecny plan. Trzeba zacząć moją obietnicę wprowadzać w życie.

 Występ wyszedł całkiem nieźle, zagraliśmy 17 piosenek, publika była zachwycona jak zawsze. Po meet and greet wróciliśmy od razu do hotelu. Pożegnałem się z moją kompanią i zamknąłem drzwi od pokoju. Zerknąłem na czas, w telefonie. Była północ. Chwilę się wahałem, czy dzwonić o tak później godzinie, ale w końcu nacisnąłem zieloną słuchawkę. Sygnały mijały, ale niestety nikt nie odbierał. Westchnąłem zasmucony i odłożyłem telefon na szafkę. Trzeba się iść umyć. Zabrałem ze sobą piżamę i wszedłem do łazienki. Akurat, gdy myłem głowę do moich uszu doszedł dźwięk „Hooker with a penis”  Tool’a. Chłopcy z tego zespołu bardzo nam pomogli na samych początkach istnienia 30 Seconds To Mars, zresztą mogę powiedzieć, że dzięki nim Fallen ma taką formę jaką ma. A piosenka, którą ustawiłem jakieś 2 tygodnie temu na dzwonek… Nie bez powodu jest taka. Ten kto zna jej treść, zrozumie co ja czuję. Zresztą, nie ważne.

 Wyskoczyłem jak oparzony spod prysznica, z pianą na głowie i nawet nie łapiąc za ręcznik, wybiegłem z łazienki do pokoju. Dosłownie w ostatniej chwili dorwałem blackberry i odebrałem połączenie.

- Słucham?

- Cześć… dzwoniłeś?- rozległ się melodyjny głos dziewczyny, która stała się dla mnie wyjątkowa.

- Cześć, obudziłem cię?

- Nie, wracałam do domu z pracy.

- Tak późno?- zapytałem szybko wracając do łazienki, by się nie przeziębić.

- Taka praca. Dostaliśmy zgłoszenie, że koń ma kolkę i musiałam jechać. Każda chwila się liczy w takich wypadkach… Ale, po co dzwonisz?

- Chciałem… zapytać, czy robisz coś jutro. To znaczy, czy mogłabyś wziąć jeden dzień urlopu i spędziłabyś go ze mną?- powiedziałem nieskładnie.

- Randka?- zaśmiała się.

- No… To co? Znajdziesz jutro chwilę dla mnie?- zadałem to ważne dla mnie pytanie wchodząc znów pod prysznic.

- Jeśli moi współpracownicy mnie zastąpią, to.. zastanowię się.- odpowiedziała, a ja pomimo tego, że jej nie widziałem, byłem pewien że się uśmiecha.

- Nie dręcz mnie, jestem po ciężkim koncercie…

- Zgoda.- odpowiedziała uradowana.

Odetchnąłem z ulgą i oparłem się plecami o ścianę, jednak zamiast tego, nacisnąłem przycisk, który włączał strumień wody z prysznica. Lodowatej wody. Cudem tylko nie upuściłem telefonu, ale przekląć, to przekląłem głośno. Jakoś łokciem wyłączyłem tę wodę i cały mokry, nic praktycznie nie widząc, po omacku znalazłem ręcznik, którym wytarłem twarz, a potem moją ukochaną blackberry. Nie wiem jakim cudem, ale jeszcze działała. Okręciłem się w pasie mokrym już materiałem i znów przyłożyłem telefon do ucha.

- Halo! Żyjesz?- usłyszałem.

- Tak.

- Co się stało?- zapytała zaciekawiona, jednak nie zamierzałem jej mówić co zrobiłem, bo było to wyjątkowo niezdarne i głupie.- Jeśli mi nie powiesz to nici z naszego spotkania.

To był cios poniżej pasa. Westchnąłem zrezygnowany i opowiedziałem jej o wydarzeniach sprzed chwili na które ona oczywiście zareagowała śmiechem.  Cudownie… Ale ostatecznie umówiliśmy się, że przyjedzie po mnie, bo akurat pracuje w okolicy.

 Tym razem wracając do łazienki, zostawiłem telefon na szafce, a sam szybko zmyłem mydło i szampon w miejscach, których nie dosięgła woda. Zadowolony ze spotkania, które miało nastąpić za kilka godzin, położyłem się i od razu zasnąłem.

Obudziło mnie dopiero łomotanie do drzwi. Całkowicie zaspany podszedłem do nich i otworzyłem je chcąc wykrzyczeć na osobę zakłócającą mój sen pełną gamę wyzwisk, ale moim oczom ukazała się Fancy, a za nią stojący Shannon.  Normalnie odebrało mi mowę i nie wiedziałem jak się zachować. Nie dość, że wyglądałem pewnie jak siedem nieszczęść, to i … która była godzina?!

- Dzwoniłam do ciebie, ale masz chyba wyłączony telefon…- powiedziała nieśmiało Fancy.

- Jared! Czemu nic nie mówiłeś, że oto ci chodziło z tym „wolnym czasem”.- włączył się do rozmowy mój brat.

- Nie wiem, ustawiałem budzik w telefonie… może się wyłączył. Przepraszam, wejdziesz czy może wolisz zaczekać przy…?

- Wchodź i rozbudź go!- przerwał mi Shannon, popychając dziewczynę na mnie.- Bawcie się dobrze!

I zamknął drzwi. Westchnąłem i podrapałem się po głowie, która na szczęście zdążyła mi wyschnąć. Przepuściłem kobietę przed siebie, w myślach mordując Shannona za to. Nie dość, ze łóżko rozmemłane jak tylko się da, to jeszcze po wczorajszym niespodziewanym prysznicu wszędzie porozkładałem rzeczy , szukając zapasowego ręcznika, który zawsze miałem przy sobie.

- Przepraszam za bałagan, normalnie to mi się nie zdarza, ale wczoraj miałem mały wypadek z prysznicem…

- A no słyszałam, jak pięknie umiesz przeklinać.- zaśmiała się.- Nie martw się, pomogę ci to poskładać.

- Nie, no coś ty. Jesteś gościem, więc nawet…

Ale ona już zaczęła podnosić moje koszulki i składać je w kostkę, dokładnie takim samym sposobem, jak moja mama. Gdy już się uporaliśmy z tym wszystkim, ja odwiedziłem łazienkę, by ubrać się jak normalny człowiek.

 Wychodząc z pomieszczenia zauważyłem swój telefon i gdy tylko wziąłem go do ręki, poczułem jak strumyczek wody wylewa się na moją dłoń. Jasna cholera! Zabiłem swoją blackberry! Już gotowy, wyszedłem do pokoju i pokazałem martwy telefon Francuzce.

- No to już wiem czemu nie odbierałeś.-skwitowała.- Dobra, ruszaj się i jedziemy na przejażdżkę.

- Jak to?- zapytałem zaskoczony, bo nie tak wyobrażałem sobie ten dzień.

- A tak to. Muszę wpaść na chwilę do kliniki. Zobaczysz, jak ona wygląda, co robię, bo ja twój zawód już całkiem nieźle poznałam.- dodała puszczając mi oczko.

Wzruszyłem tylko ramionami i udałem się za tą piękną kobietą. Wsiadłem do jej samochodu i ruszyliśmy przed siebie. Droga na miejsce zajęła nam całą godzinę, ale było warto. Widoki jakie przede mną się rozpościerały zapierały dech w piersi. Niby zwykłe pola i lasy, a miały w sobie magię. I jak na zawołanie tego dnia pogoda dopisywała. Słońce wychodziło zza chmur, a delikatne puszyste obłoczki zdobiły niebieskie niebo.

- Tę pogodę to zabrałeś ze sobą chyba z Los Angeles, co?

- Tak. Trzymam ją na specjalne okazje w walizce.- zaśmiałem się.- Pięknie tutaj.

- Masz szczęście z tą pogodą. Na jesieni taki dzień jak dziś, to prawie coś niemożliwego tutaj. Zresztą wiesz, cały czas leje. Wezmę tylko papiery z biura i pójdziemy odwiedzić moich podopiecznych, dobrze? Potem zdaję się na ciebie.- powiedziała patrząc na mnie z promiennym uśmiechem.

Zgodziłem się, zadowolony, że sprawiam taką przyjemność tej dziewczynie. Gdy wchodziliśmy do ładnego białego budynku, zaczepiła nas niewysoka dziewczyna, ubrana w koszulkę Motorhead i przypatrująca mi się z uwagą.

- Cześć!- przywitałem się z nią.

- Hej! Anna Wolly.- przedstawiła się.

- Jared Leto.- odpowiedziałem podając jej dłoń.

- Ten Jared Leto? No nie wierzę… - dodała z uśmiechem patrząc na Fancy.

- Ann… proszę. Nic nie mów.

- Ja od zawsze wiedziałam. I ty chcesz urlop tylko dzisiaj? Dziewczyno, zastąpię cię na całe 10 dni! – powiedziała uradowana.- A ty się nią zajmiesz, jak trzeba, prawda? No oczywiście! O co ja się pytam! Jak wróci do pracy to chcę ją widzieć całą rozpromienioną, dobra?- zwróciła się tym razem do mnie.

Naprawdę trochę mnie wcięło i nie wiedziałem co odpowiedzieć, dlatego tylko nieznacznie się do niej uśmiechnąłem. Wright za to zamordowała swoją koleżankę z pracy wzrokiem i ukradkiem pokazała, że ma przechlapane.  Szybko zabrała plik kartek z biurka i pociągnęła mnie w stronę wyjścia. Pomachałem Annie i wyszedłem za Francuzką.

Zaprowadziła mnie do niewielkiej stajni, od której biło coś dziwnego. Nie umiałem tego określić, ale była ona zupełnie inna. Gdy wszedłem do środka i zobaczyłem jej pacjentów zrozumiałem czemu. Konie, które tam stały wyglądały naprawdę tragicznie. Wychudzone, wystraszone i cierpiące. Szedłem za brunetką bardzo wolno przyglądając się każdemu zwierzęciu o wiele dłużej niż bym chciał. Ich cierpienie poruszyło mnie. Pani weterynarz opowiadała mi historię każdego z nich, jednak ja jej nie słuchałem. Widziałem strach i ból w oczach tych zwierząt, jednak gdy ona podchodziła do drzwi boksów, zwierzęta niepewnie, jednak podchodziły i dawały się pogłaskać. Od mojej ręki uciekały, ale ciężar jej dłoni przyjmowały.  Był to niesamowity widok. Naprawdę ta kobieta umiała sobie poradzić z tymi zwierzakami, a one jej ufały.

 Gdy jechaliśmy z powrotem do miasta, już zupełnie inaczej patrzyłem na jej pracę. To jak się jej oddawała, jak kochała ten kontakt z tymi zwierzętami.  Widać to było w każdym geście, jaki wykonywała w ich obecności. Niesamowite.

- Jak sam słyszałeś, mam 10 dniowy urlop. Zaproponujesz coś?- zapytała nieśmiało, spoglądając na mnie znad kierownicy.

- Hym… chcesz jechać z nami w trasę po Anglii?- zaproponowałem od razu.- Na pewno znajdzie się jakieś miejsce dla ciebie. Skoro Klaudii nie ma, to…

Dziewczyna uśmiechnęła się w odpowiedzi i już do końca podróży samochodem nie rozmawialiśmy. Ja zastanawiałem się czy podołam znalezieniu takiej pracy jak ta, którą ma tutaj w Los Angeles, a ona… nie wiem. Ale z chęcią poznałbym jej myśli. Byłoby o wiele prościej.

Zabrałem potem tę piękną kobietę na obiad, do najlepszej restauracji, jaką znalazłem w tej dziurze, w której graliśmy. Każdy dzień z nią stawał się coraz bardziej wyjątkowy, a ja przestałem potrzebować tego wszystkiego co mnie wcześniej otaczało. Nie przyszło mi nawet do głowy, by pomyśleć o seksie z groupies, czy z na przykład Elizabeth, która mieszkała niedaleko Londynu, z którą nie raz już się zabawiałem. Byłem zadowolony z obecności właśnie tej dziewczyny przy mnie. Jednak powstrzymywanie siebie, gdy ona po prostu leżała w piżamie obok mnie… może i dobre ćwiczenie na silną wolę, ale łatwiej by było gdyby ona w końcu uwierzyła, że jestem wart wspólnej nocy. I o dziwo 8 dnia naszej wspólnej podróży, moje marzenia się ziściły.

Właśnie wróciliśmy z mojego koncertu. Było około 1 w nocy, ale humor nam obydwojgu dopisywał.  Kazałem Fancy poczekać chwilę, bo musiałem skorzystać z toalety, a gdy wyszedłem z niej… nie wiem co się stało. Czy to przez jej rozpuszczone włosy, które zazwyczaj miała związane, czy przez tę nocną aurę i radość z udanego koncertu, ale podszedłem do niej i złożyłem na jej ustach gorący pocałunek. Powoli i delikatnie smakowałem jej usta, nie chcąc popełnić błędu w swoich zamiarach. Długo, bardzo długo na to czekałem, więc musiałem podejść do tego umiejętnie.

- Od dawna chciałem to zrobić.- szepnąłem trzymając jej głowę w dłoniach i składając na jej twarz coraz to nowe pocałunki.

W odpowiedzi, dłonie Fancy zaczęły poruszać się po moich przedramionach, aż zdjęły ze mnie koszulkę. Chyba specjalnie czekała na to, aż założę na koncert rozpinaną koszulkę. Położyłem ją na plecach i wciąż całując zacząłem rozpinać zamek od jej sukienki. Wyglądała w niej nieziemsko, ale bez niej pewnie jeszcze lepiej. Każda chwila tamtej nocy była wyjątkowa, nie śpieszyliśmy się, jednak wszystko nabierało zawrotnego tempa. Gdy zostaliśmy w samej bieliźnie, kobieta popatrzyła mi w oczy, a potem z uwodzicielskim uśmiechem powiedziała.

- Jeśli mnie skrzywdzisz to cię wykastruję. Ja wcale nie żartuję, umiem to robić. I mam też nadzieję, że jesteś całkowicie zdrowy.

Popatrzyłem na nią zaskoczony, nie wiedząc co odpowiedzieć.

- Nie patrz tak na mnie, tylko działaj!- mruknęła i nasze usta znów się złączyły.

 Powoli zaczęliśmy się pozbywać ostatnich dzielących nas barier.  Właśnie zacząłem doceniać tę kobietę. Była wyjątkowa właśnie przez to, że tak bardzo musiałem się starać, by znalazła się obok mnie całkowicie naga i czekająca na to, aż w nią wejdę, by zaspokoić jej wszystkie pragnienia. Obydwoje powstrzymywaliśmy się przed tą chwilą bardzo długo, ale warto było. Ona, bo nie chciała bym myślała, że jest jedną z tych „gumowych lalek” do zaspokajania, bym zaczął ją szanować. A ja… po to by dowieść, że cenię ja sobie jako kobietę i nie traktuję jej przedmiotowo.

 Popatrzyłem w jej niebieskie oczy rozciągając usta w uśmiechu. Mimo, że nadal kojarzyła mi się z Evelyn, to moje uczucia do niej były ciepłe. Wiedziałem, że jest inna. Nie potrzebowałem stosować zemsty na niej. Teraz, gdy patrzyłem na nią wiedziałem, że jest całkowicie bezbronna, ale mi ufa. Długo walczyłem o to, więc teraz musiałem się postarać, by tego nie zaprzepaścić. Jednak nadal gdzieś w głębi mnie, tkwił ten gniew żeby wykorzystać tę bezbronność do zadania bólu. Żeby poczuła się, jak ja te kilkanaście lat temu.

 Potrząsnąłem głową chcąc wyzbyć się tych myśli. To nie była Evelyn, ta kobieta nigdy by mi nie zrobiła takiej krzywdy. Zresztą nie dałbym się już. Pocałowałem delikatnie jej usta, które przyjęły na siebie ciężar moich. Przygryzła delikatnie moją dolną wargę, a po moim plecach przeszedł przyjemny dreszcz. Nie odrywając od niej ust, skierowałem swoją dłoń w stronę jej krocza. Początkowo tylko je masowałem, ale czułem, że chce więcej więc włożyłem do jej ciepłego wnętrza dwa palce i zacząłem nimi poruszać. Podniosłem głowę słysząc jej jęk rozkoszy. Oczy miała półprzymknięte, jednak wciąż obserwowały moją twarz.

Uśmiechnąłem się widząc, jak wielką przyjemność jej sprawiam. Od tylu lat nie robiłem tego, a teraz widząc pełną szczęśliwości twarz tej kobiety, zdałem sobie sprawę, że ten widok i mi sprawia przyjemność. Naprawdę starałem się traktować tę kobietę, jak kobietę, a nie po prostu worek na spermę, jak to mówi Klaudia. Poczułem jak mięśnie jej pochwy zaciskają się na moich palach, a ona przeżywa swój pierwszy orgazm tego dnia. Dałem jej chwilę, by odetchnęła po doznanej rozkoszy. Była naprawdę śliczna, sposób w jaki się uśmiechała sprawiał, że czułem się szczęśliwy. Pochyliłem się nad nią i musnąłem jej usta, by po chwili zacząć całować jej szyję i ramiona. Tak. Chciałem ją traktować, jak królową, zasługiwała na to. Moje usta zjechały na jej piersi, najpierw całując je, a potem zacząłem drażnić językiem jej sutki. Kobieta miała zamknięte oczy i przygryzała swoją dolną wargę co było dla mnie świadectwem rozkoszy jaką jej dawałem. Ja sam byłem już gotów do działania, więc gdy tylko otworzyła niebieskie ślepia, delikatnie rozsunąłem jej nogi i zacząłem w nią wchodzić. Robiłem to z wyczuciem i uważnie, zdając sobie sprawę, że tak duży sprzęt jak mój może zamiast rozkoszy sprezentować jej ból.  Sam wciąż nie mogłem uwierzyć, że zwracam na to uwagę, że tak mi zależy na komforcie mojej partnerki. Fancy podniosła trochę biodra nabijając się całkowicie na mojego członka. Wysunąłem się z niej trochę, po to by znów się w niej zagłębić, jeszcze bardziej i  dać jej orgazm o jakim nigdy nie zapomni. Po chwili nasze ruchy zaczęły się harmonizować, słyszałem ciche jęki swojej partnerki i patrzyłem w  jej pełne zadowolenia oczy. Już sam nie pamiętam kiedy patrzyłem kobiecie z którą uprawiałem seks, w oczy. Nagle jej ciało wygięło się w łagodny łuk oznajmiając mi, że właśnie szczytuje. Ja jeszcze raz poruszyłem się w niej i poczułem jak moje nasienie wylewa się do jej wnętrza. Opadłem na jej ciało nie mogąc uwierzyć, ze tak spokojny seks zaowocował u mnie orgazmem. I to nie byle jakim. Leżałem na tej kobiecie starając się choć trochę unormować bicie mojego serca. Jasna cholera! To dopiero było doznanie!

Gdy odzyskałem minimum sił, wyszedłem z niej i położyłem się obok. Uśmiech sam cisnął mi się na usta, a w głowie miałem przyjemną pustkę. Zanim się zorientowałem, Fancy usiadła na mnie okrakiem i zaczęła jeździć swoim językiem po moim obojczyku.

- Podoba mi się ten tatuaż.- powiedziała składając pocałunek na „Provehito In Altum”.

- Tylko ten?- zapytałem.

- Jeszcze ten glif…- mruknęła biorąc moją prawą dłoń i przykładając ją do swojego policzka.

Zacząłem masować go opuszkami palców, gdy nagle ona mi uciekła. Jej język znalazł się na moich piersiach, a ona zsunęła się na moje biodra. Zadrżałem, gdy przejechała nim wokół mojego pępka, bo miałem w tamtym miejscu łaskotki, lecz nagle poczułem jak bierze do ręki mojego penisa i zaczyna go gładzić. Jej dłoń pocierała go dając tym razem mi ogromną przyjemność. Jednak tak to się nie skończyło. Do gry wszedł jej język i delikatne usta. Dopiero wtedy poczułem się, jak w niebie. Zanim jednak osiągnąłem orgazm, kobieta oderwała się od mojego nie takiego małego przyjaciela i dosłownie nabiła się na niego. Jej ruchy były koliste, ale szybkie i mocne. Położyła swoje dłonie na moich piersiach i z zamkniętymi oczami kontrolowała nasze kolejne zbliżenie. Obserwowałem ją z półprzymkniętych powiek z jednej strony czując ciągłe podniecenie, gdy patrzyłem na jej podskakujące piersi, ale też i powoli zaczynała ogarniać mnie rozkosz.

- I wanna fuck you like an animal.- usłyszałem jej drżący, ale seksowny głos.

Byłem zaskoczony. Nie mogłem uwierzyć, że nie dość, że podczas takiego stosunku jest jeszcze w stanie „śpiewać”, a poza tym że w ogóle zna ten utwór.

- I wanna feel you from the inside.- wyszeptaliśmy razem, gdy ona jeszcze mocniej nabiła się na mojego członka.

- You get me clos…- chciała powiedzieć, ale nie była już w stanie.

Zamiast tego z jej gardła wyrwał się krzyk spowodowany orgazmem. Dosłownie kilka sekund później i mnie zalała fala rozkoszy i to taka jakiej sobie nigdy nie wyobrażałem. Nie wierzyłem, że jeszcze mogę przeżyć swój orgazm życia. Że w ogóle będę przeżywał tak pełne emocji chwile spełnienia.

Wysunąłem się z niej, a ona opadła na moje ciało bez sił. Wtedy też pierwszy raz od bardzo dawna objąłem ją ramieniem i przytuliłem do siebie. Odgarnąłem kołdrę i okryłem nas nią, byśmy podczas snu nie zamarzli. Brunetka objęła swoją lewą ręką mój brzuch i położyła głowę na zgięciu mojego ramienia. Pocałowałem jej ciemne włosy i pogładziłem jej nagie ramię dłonią.

- To było… jesteś wspaniała.- powiedziałem decydując się na wyznanie jej prawdy, którą rzadko kiedy mówiłem swoim kochankom.

- Dziękuję.- odpowiedziała ziewając.

- Idźmy spać, bo niestety pobudka i nas dotyczy.- szepnąłem jej do ucha, na co ona pokiwała głową i jeszcze bardziej wtuliła się w mój bok.

- Dobranoc.- mruknęła i praktycznie już chwilę później spała.

Cały czas uśmiechając się, jak głupi do sera, zamknąłem oczy czując 100% satysfakcję. Udało mi się uniknąć zrobienia jej krzywdy, sprawiłem, że czuła się jak w niebie, a dodatkowo sam przeżyłem orgazm swojego dotychczasowego życia.

 Mimo tego, że pierwszy raz się kochaliśmy, czułem się jakbym znał ją od zawsze. Zresztą jej dłonie czy język, gdy wędrowały po moim ciele wiedziały w którym miejscu jestem wrażliwszy i co na mnie działa. Albo jestem taki jak inni jej partnerzy, albo…  to była czysta magia.

 Ziewnąłem wymęczony tym wysiłkiem fizycznym i okrywając jej ramię materiałem, przeniosłem się do krainy Morfeusza.

________________________________

Sama się nie spodziewałam, że tak szybko napiszę nowy rozdział. Ale skoro wena trzyma, to trzeba korzystać. Z uczuleniem Stelli chodziło oczywiście o mleko, a nie o cukier :) Nie za dużo mogę się tym razem rozpisać, bo nie mam na co odpowiadać, ani czego tłumaczyć, bo przestaliście komentować. 4 komentarze pod rozdziałem to trochę mało, nie sądzicie? Pewnei pod tym będzie jeszcze mniej, bo Fancy. Nadal nie rozumiem czego wy w niej nie lubicie :P No mniejsza… to chyba wszystko co chciałam napisać. Kolejny chapter też oczami młodszego Letosia. Who’s happy?

Tym razem dedyjacja idzie do Vampa mojego kochanego :* Bo wy pewnie nie wiecie, ale lecimy do Asgardu uwolnić Lokiego z więzienia! :D mwahahahah <333