Chapter 75 „, Wy kobiety lubicie być tak adorowane”

Chapter 75

„, Wy kobiety lubicie być tak adorowane”

Przekręciłam się na bok i ciężko westchnęłam otwierając oczy. Tej nocy naprawdę kiepsko spałam, co chwila śniły mi się jakieś koszmary, których nie pamiętałam. Z pewnością nie raz musiałam porządnie kopnąć Gosię, bo w końcu często mi się to zdarza we śnie.

 Sięgnęłam ręką pod poduszkę i wyciągnęłam ładujące się Blackberry, które zawsze musiałam mieć przy sobie. 7 rano, chyba trochę za wcześnie na pobudkę. Ale cóż zrobić, na pewno teraz nie zasnę. Mój pęcherz zaczął się odzywać co świadczyło o zamiarze małego spacerku do toalety.

 Odrzuciłam kołdrę na bok zauważając , że praktycznie zabrałam ją całą mojej przyjaciółce, która ledwo co była okryta skrawkiem materiału. Stanęłam na równe nogi i by nie hałasować ruszyłam na palcach w stronę drzwi. Zasłony były zaciągnięte, co niestety nie ułatwiało mi drogi w tych ciemnościach, ale jakoś musiałam sobie radzić. Na szczęście udało mi się dojść do drzwi bez zbędnych przygód czy hałasów. Nacisnęłam klamkę ale to nic nie dało. Zdziwiona jeszcze dwa razy szarpnęłam za nią, by dopiero później zauważyć kluczyk w drzwiach. Zamknięte? Nie przypominam sobie żebym zamykała pokój, a w końcu to ja ostatnia wchodziłam do niego. Cóż, pewnie odruchowo to zrobiłam. Przekręciłam klucz dwa razy w lewą stronę i w końcu zdołałam wyjść na zewnątrz.

 No tak, pytanie teraz, gdzie jest łazienka! Kompletnie nie pamiętałam które drzwi do niej prowadziły. Stwierdziłam więc, że to są te na końcu korytarza. Odróżniały się od pozostałych, no i były w innym miejscu niż reszta. Starając się nie hałasować, podbiegłam na palcach do tych drzwi i gdy miałam już je otworzyć, usłyszałam skrzypnięcie obok. Cholera, szybko do tej łazienki! Nie zastanawiając się dłużej, dosłownie wskoczyłam do pokoju w ostatniej chwili zamykając za sobą drzwi. Przystawiłam ucho do nich i usłyszałam skrzypienie otwieranego drewna po drugiej stronie wraz z czyimiś krokami które szybko zniknęły.

 Odetchnęłam z ulgą i już się miałam odwrócić, gdy usłyszałam chrząknięcie. Serce to chyba stanęło mi ze strachu, ale od razu skoczyłam na równe nogi odwracając się do źródła tego dźwięku. Jakie to było zdziwienie, gdy okazało się, że wcale nie jestem w łazience, a w pokoju Battena, który leżał oparty o ścianę w łóżku i przyglądał mi się z ciekawością.

- A co ty tutaj robisz? – zapytałam będąc w zupełnym szoku.

- Jak widać leżę. – odpowiedział beztrosko, a ja poczułam jak policzki mi płoną ze wstydu. – To mój pokój. Raczej to ja powinienem cię o to zapytać.

- Ja… myślałam, że to łazienka. – bąknęłam cicho, spuszczając po sobie wzrok.

- Łazienkę masz obok swojego pokoju, po prawej. Wczoraj przecież tłumaczyłem. Pewnie chciałaś mi z rana wskoczyć do łóżka, co? – powiedział rozbawiony.

- Oh, bardzo śmieszne. – skwitowałam z kwaśnym uśmiechem. – Przepraszam za najście, już wychodzę jaśnie panie.

- Ej, ej! Zaczekaj! – powiedział wyskakując z łóżka i łapiąc mnie za dłoń. – Nie uciekaj, przepraszam.

Dałam mu się poprowadzić do łóżka , na którego krawędzi usiedliśmy. Kątem oka patrzyłam na jego nagi tors, którego nawet w zimie nie zasłaniał gdy spał, no i czarne, stylowe bokserki. Nastała ponura cisza, głównie spowodowana niezręcznością sprzed chwili. W głębi duszy jednak cieszyłam się, że siedzę obok niego.

 W pokoju czuć było jego charakterystyczny zapach, który pozostawił na bluzie, w której przez długi czas chodziłam, aż nie wsiąkł w nią mój zapach.

- Fajna piżamka. Taka śmieszna. – powiedział przyglądając mi się.

- Nie podobają ci się koniki? – zapytałam prowokująco, ale dało się wyczuć w moim głosie nutkę śmiechu.

- Podobają. W takiej piżamie także śpisz z Matem? – zapytał zawadiacko podnosząc brwi.

- Z Matem śpię bez piżamki. – odpowiedziałam z uśmieszkiem, mimo że było to wierutne kłamstwo.

Od razu Battenowi zrzedła mina na te słowa. Nie rozumiałam jego zachowania, więc postanowiłam się o nie zapytać.

- O co Ci chodzi? – zapytałam skierowując jego głowę w swoją stronę. –Najpierw robisz wszystko, bym znów zaczęła się spotykać z Matem, a teraz walczysz o mnie z nim jak o jakiś ochłap mięsa.

Chris opuścił wzrok, gdybym go nie trzymała to i pewnie całą głowę, co skłoniło mnie do głębszych rozmyślań. A co jeśli mu się podobam i chciałby być ze mną? Jednak ta myśl została szybko zagłuszona przez słowa Rou, które niedawno wypowiedział, a także moje własne myśli. Chris po prostu nie ma dziewczyny i trochę wariuje. Normalne przy takim stanie rzeczy. Tym bardziej, że w Los Angeles mieliśmy kilka naprawdę bliskich, wręcz intymnych sytuacji.

- Po prostu się o ciebie martwię. Jesteś moją przyjaciółką i nie chciałbym, by on znów cię skrzywdził. Nie mam do niego zaufania. – powiedział podnosząc wzrok na mnie.

Starałam się zobaczyć w jego złocistych oczach kłamstwo, ale nie znajdowałam go.  Albo był świetnym aktorem, albo mówił prawdę.

- Jesteś kochany. – szepnęłam wtulając się w jego ramiona, wybierając tę ostatnią opcję. – A czemu nie śpisz? I co masz takie wory pod oczami? – zapytałam dotykając delikatnie jego policzka.

- Wczoraj trochę zabalowaliśmy jak poszłyście spać. Wypiliśmy kilka piw, jak mężczyźni i eee to tyle. A jako że przywykłem już do kaca, wręcz trochę uodporniłem się na niego, po takiej małej ilości jaką wczoraj wypiliśmy wstałem wcześnie.

- Małej ilości, czyli? – zapytałam zaciekawiona.

- Chyba 7 piw wypiłem. Tak około. – stwierdził.

- Boże, ja już po 2 bym padła. – zaśmiałam się.

- Pamiętam, że masz kiepską głowę. – odpowiedział całując mnie w czoło. – To dobrze, ktoś na tym świecie musi być trzeźwy i pilnować nas, tych mniej.

- A jak Mat? Pił z wami? – zainteresowałam się moim porządnym i rzadko pijącym chłopakiem.

- Nie miał wyjścia. – zaśmiał się Batten. – Nieźle dawał radę, ale przy 5 odpadł. Ale no wybaczamy mu, pewnie był zmęczony podróżą, poza tym jet-lag…

- Upiliście mojego faceta? – zapytałam zaskoczona.

- No… tak trochę. – przyznał basista.

- Boże święty! Z wami to lepiej nikogo nie zostawiać, bo w alkoholizm popadnie. – jęknęłam trochę zdenerwowana tym faktem.

- Ale kacyk go dziś czeka. – zaczął się makiawelicznie śmiać Batty, a ja zmierzyłam go chłodnym spojrzeniem.

- Jesteś okropny. Pewnie złośliwie to zrobiłeś! – powiedziałam szczerze o tym przekonana.

- Ej, wcale nie. – zaczął się niemrawo bronić Chris.

Prychnęłam i skrzyżowałam dłonie na piersiach. Piekielny zazdrośnik. Dzisiaj sylwester, a mój biedak będzie przeżywał katusze zamiast się bawić.

 Wstałam z łóżka i zaczęłam iść w kierunku drzwi. W domu Chrisa było chłodno, ponoć Anglicy rzadko kiedy mają ogrzewanie w domach, więc nie za bardzo mnie to zaskoczyło.

- Zaczekaj chwilę. – poprosił mnie, a ja nie odwracając się, stanęłam przed drzwiami. – Żebyś nie zmarzła. – szepnął mi do ucha i założył na ramiona jakiś milutki w dotyku materiał. – Szlafrok mojej siostry, ale mam nadzieję, że będzie na ciebie pasował. – mruknął całując mnie w policzek.

Nie powiem, tym gestem sprawił że złość na niego ulotniła się, a ten całus wyczarował na mojej twarzy uśmiech.

- Słyszałaś co się w nocy działo? – zapytał mnie konspiracyjnym szeptem, gdy już staliśmy przy drzwiach.

- Nie. Co?

- Ktoś biegał po domu, krzyczał, Bóg wie co jeszcze robił. – wyszeptał puszczając mi oczko.

- Wpuszczasz mnie w maliny. – prychnęłam rozbawiona tą historyjką.

- Tak? – zapytała głośniej, prostując się. – To zapytaj się co robiła Gosia w nocy.

- A żebyś wiedział, że zapytam. – odpowiedziałam i otworzyłam drzwi. – A teraz wracam do swojego łóżka by nikt nie nabrał podejrz… - przerwałam widząc stojącego przy drzwiach Rou, który pomimo tego że wyglądał jakby przejechał go walec, to szczerzył się niemiłosiernie.

- Wszystko słyszałem! – oznajmił uśmiechając się od ucha do ucha. –Oj nieładnie, nieładnie!

Przewróciłam oczami i pocałowałam Chrisa w policzek, a potem podeszłam do niego. Staliśmy tak naprzeciw siebie, a później przytknęłam kolano do jego krocza i uśmiechając się wyszeptałam.

- Chociaż jedno słowo, komukolwiek – zaznaczyłam. – To wtedy TO kolano zmiażdży ci jąderka i już nigdy nie będziesz w stanie zaspokoić mojej przyjaciółki.

- Nie zrobiłabyś jej tego! – powiedział głosem, który zdradzał że trochę się boi o swoje przyrodzenie. – Nie pozbawiłabyś jej takiej przyjemności.

- A chcesz się przekonać? – zapytałam mocniej napierając kolanem na jego czułe miejsce, na co w sekundę odpowiedział, że nie.

Prychnęłam z uśmiechem i postawiłam nogę na ziemi. Puściłam oczko Chrisowi, który z szerokim uśmiechem przyglądał się tej scenie i zaczęłam iść w kierunku toalety. Gdy w końcu do niej weszłam, kątem oka zobaczyłam jak coś na mnie leci, więc odruchowo zasłoniłam głowę, a potem poczułam jak coś mi się na nią zwala. Zdołałam tylko wydać z siebie zduszony okrzyk i upadłam na ziemię pod ciężarem tego czegoś. Nie wiedziałam co się dzieje, czemu ten przedmiot na mnie spadł.

 Po chwili poczułam jak ktoś mnie chwyta za ramiona i stawia do pionu. Zobaczyłam przed sobą drewnianą szafkę, która w dwóch częściach leżała na ziemi z otwartymi drzwiczkami. Dopiero później poczułam ból głowy i ręki, na którą poszedł najgorszy cios.

- Żyjesz? Boli cię coś? – pytał się zdenerwowany Chris, który mnie trzymał w ramionach.

- Chciałeś mnie zabić, czy co? – zapytałam jak tylko odzyskałam zdolność  oceny sytuacji.

- Nie wiem czemu spadła. – powiedział wystraszony muzyk.  – Pokaż głowę! – rozkazał odsuwając moje ręce od miejsca w które uderzył mebel. – Na szczęście żadnej krwi nie widzę.

- Będzie tylko ogromny siniak! – zaśmiał się Roughton.

- Tylko siniak?! Zaraz ja ci zrobię takiego siniaka… - krzyknęłam ale w ostatniej chwili basista unieruchomił mnie w swoich ramionach. – Puszczaj!

- Nie, bo mi przyjaciela zabijesz. Ale widzę, że wszystko jest z tobą w porządku skoro wyrywasz się jak dzika kuna z agrestu.

- Słucham?– zapytałam po tym jak wmurował mnie ten tekst w ziemię. – Jak co i z czego?

- Kuna, takie zwierzątko… - zaczął Rou patrząc na mnie z politowaniem.

- Wiem co to za zwierzę! Pytam się kto wymyślił taki głupi tekst!?

Muzycy wzruszyli ramionami, a Chris mnie puścił. Wykorzystałam to żeby rzucić się na Rou, który pisnął jak obdzierane ze skóry prosię. To wystarczyło żeby w drzwiach pojawił się półprzytomny Mat. Na jego widok zamarłam w bezruchu, zresztą tak jak Enterzy.

- Co się tu dzieje? – zapytał lekko zachrypniętym głosem, a potem zrobił się zielony na twarzy i przeskoczył przez kawałki szafki w stronę kibelka.

Puściłam Reynoldsa i podeszłam do mojego chłopaka, który zwracał alkohol i resztki kolacji do sedesu.

- Moje biedactwo. – powiedziałam odgarniając jego włosy do tyłu.

- Fuuuu! – usłyszałam z tyłu jęk obydwu Anglików, na co się odwróciłam i dyskretnie pokazałam, że już nie żyją.

Na szczęście randka Mata z kibelkiem była krótka. Po tym jego zaznajomieniu się z tym jakże zacnym sprzętem łazienkowym, pomogłam mu wstać z klęczek i zaczęłam prowadzić do jego pokoju.

 W pewnym momencie Delord naparł na moje obolałe ramię co skończyło się tym, że jęknęłam z bólu, ale na szczęście nie upuściłam go.

- Co ci się stało? – zapytał zmartwiony.

- Szafka na mnie spadła. – wytłumaczyłam pomagając mu usiąść na łóżku. –Ale spokojnie, nic mi nie jest. Musiałeś  z nimi tyle pić? – zapytałam ze smutkiem, bo naprawdę źle przeżywał tego kaca.

W pierwszej chwili pomyślałam, że zabrzmiało to jak oskarżenie, ale jego odpowiedź upewniła mnie, że potraktował to pytanie jako troskę.

- Czuje się jakby mnie ktoś przejechał traktorem w przód i w tył.

- Tak też misiu wyglądasz. – powiedziałam dotykając dłonią jego policzka. – Weź jeszcze trochę pośpij, może poczujesz się lepiej.

- Najbardziej to potrzebuję teraz wody. - jęknął.

Rozejrzałam się po pokoju i zobaczyłam przy łóżku Rou, dużą 2 litrową butelkę wody. A to cham, dla siebie przygotował, a dla mojego chłopaka już nie. Jestem pewna, że jest w spisku z Chrisem przeciwko mojemu słoneczku. Podniosłam ją z ziemi i przyniosłam Matowi.

- Idę się jeszcze przespać bo dopiero 7:30. – powiedziałam spoglądając na zegar na ścianie. – Obudzę cię jak wstanę.

Pocałowałam go w policzek i sprawdzając czy aby na pewno niczego mu nie potrzeba, wyszłam z pokoju. Na korytarzu nikogo nie było, więc wróciłam do swojego pokoju. Z tego wszystkiego odechciało mi się znów odwiedzać łazienkę. O dziwo Gosia wciąż spała, tym razem owinięta w kołdrę jak w kokon. Jak ona wytrzymała te hałasy to ja nie wiem, bo zazwyczaj od razu stawia ją to na nogi. Chyba naprawdę Chris miał rację z tym co się działo w nocy. Zdjęłam szlafrok i położyłam się obok przyjaciółki, która była odwrócona do ściany. Początkowo chciałam jej zabrać kołdrę, ale ostatecznie przykryłam się szlafrokiem. Naciągnęłam kaptur na głowę i zamknęłam oczy. Trzeba do przynajmniej 10 pospać.

 Szczerze mówiąc nie wiem ile spałam, ale pobudkę miałam hardcorową. Nagle ni z tego ni z owego coś na mnie skoczyło. Jako że nie wiedziałam co to, w ogóle słabo orientowałam się w tym co się dzieje, od razu złapałam napastnika za ramiona i dosłownie skopałam z łóżka. Niestety zaplątał się w mój szlafrok, co skończyło się tym, że upadłam na podłogę obok tego czegoś co darło się i szamotało w niebogłosy. Szybko usiadłam na tym okrakiem, by sprawca mojego przebudzenia nie uciekł i poniósł karę.

 Zabiję Chrisa albo Mata za to! O mało co zawału w pierwszej chwili nie dostałam! Gosia, którą to w końcu obudziło, patrzyła na mnie przestraszona opierając się plecami o ścianę. Odwinęłam kawałek materiału, który zakrywał twarz sprawcy i o mało co nie zeskoczyłam z niego.

- Rou! – krzyknęłam wściekła. – Lepiej się wytłumacz, bo inaczej nie ręczę za siebie!

- Myślałem że to Gosia! – powiedział próbując się uwolnić z mojego uścisku.

- Myślałem srałem! Co to do jasnej cholery jest żeby tak skakać na ludzi gdy śpią! Gosia!

Dziewczyna nadal milcząc wpatrywała się we mnie. Cudownie wprost! Oczywiście sekundę później zjawili się Chris i Mat. Obydwoje wyglądali o wiele lepiej niż jak ich ostatni raz widziałam. Chyba dochodzili do siebie, szczególnie Mat, po imprezie alkoholowej.

- No pięknie. To już ja, ani Mat ci nie wystarczymy? – zapytał ze śmiechem Chris.

Zmroziłam go spojrzeniem i zeszłam z leżącego na ziemi Reynoldsa. Byłam wściekła, ta sytuacja w ogóle mnie nie bawiła. Ale chyba byłam jedyną osobą, która się nie śmiała. Nawet mój chłopak był po innej stronie barykady. Cudownie!

- Chris! – powiedziałam ostro stając przed nim, na co Anglik od razu spoważniał.

- Słucham? – odpowiedział ostrożnie.

- Chcę spać w pokoju z Matem. I nikt ma do niego nie wchodzić jak śpimy! Mam dość tego debila. – tutaj wskazałam na Roughtona, który robił minę niewiniątka.

- No dobra, a nie wolisz ze mną? –zapytał prowokująco.

- Christopherze radzę ci nie przekraczać pewnej granicy, bo jak mnie szlag trafi to nie chcę być w waszej skórze. – warknęłam.

- No dobra, dobra, żartowałem. – powiedział już całkowicie poważny. – Spoko, da się załatwić.

- No zaraz, a co ze mną? – zapytała spanikowana Gosia.

- Jak to co? Śpisz z tym kretynem. – prychnęłam. – Skoro on jest taki napalony, to pokaż mu kobiece humorki. Poza tym, przyda ci się ktoś kto cię mam nadzieję nie skopie w nocy, no i uszczęśliwi.

Gosia otworzyła usta w zdziwieniu słuchając mojego krótkiego wywodu. Może i trochę przesadziłam, niektóre rzeczy powinnam pominąć, ale później będzie mi za to dziękować, jestem tego pewna. Wiem, że jest bardzo skryta i tak szybko nie dopuści wokalisty do siebie, ale kto wie. Pierwszy raz widzę ją taką szczęśliwą, gdy przebywa w jego towarzystwie. Tak samo uradowana była pierwszy raz zwiedzając Los Angeles już jako swój dom.

 Założyłam na siebie szlafrok, który dał mi Chris i wyszłam z pokoju. Miałam dość ich wszystkich, za dużo działo się na raz. Bałam się pomyśleć co będzie wieczorem.

Na szczęście gdy tylko wróciłam z łazienki, ubrana już w normalne ciuchy, wszystko się unormowało. Chris zaprosił nas na śniadanie, które zjedliśmy w o wiele milszej atmosferze. Potem nastał czas na to aby w końcu zorganizować się i ułożyć sobie te chwile przed sylwestrem.

- Ja proponuję łyżwy. – powiedział Chris, ale ja, Rou i Gosia nie zareagowaliśmy na to jakoś bardzo chętnie.

- Proponuję spacer ulicami naszego pięknego miasteczka. – stwierdził Rou uśmiechając się szeroko do Gosi.

- Mam pomysł! Genialny pomysł! Dajcie mi tylko chwilę, muszę zadzwonić w pewne miejsce.

Batten wstał z kanapy i wybiegł z pokoju. Spojrzałam na Rou, który patrzył na moją przyjaciółkę praktycznie przez cały czas, co trochę ją zawstydzało. Czas brać sprawy w swoje ręce.

- Macie tu jakąś kręgielnią albo strzelnicę?

- No jasne!

- Chcesz kogoś zamordować, kochanie? – spytał się mój chłopak.

- Mam na oku jeden łatwy cel. – powiedziałam uśmiechając się w stronę pewnego siebie Reynoldsa.

- Haha, wybacz ale musiałbyś sobie kupić okulary by choćby strzelić w pobliżu mnie. – odparsknął.

- Przekonajmy się. – zaproponowałam.

- Głupi jesteś. – warknęła na niego Meg. – Ona świetnie strzela. Idziemy na kręgle!

- Ale ja też dobrze…

- Taa widzieliśmy na imprezie w LA jakiego masz cela. – prychnął rozbawiony Mat. – Kręgle to bardzo dobry pomysł.

- No ba, w końcu jest mój! – zaśmiałam się i gdy już uzgodniliśmy gdzie idziemy, przyszedł zakłopotany Chris.

- Eee… teraz nie da rady tego załatwić, ale załatwiłem na noc! Będzie to super sylwester. – pochwalił się.

- Wiemy, właśnie uzgodniliśmy, że idziemy na kręgle.

- No dobra, całkiem fajny pomysł. – stwierdził. – To chodźmy już!

I tak w końcu zebraliśmy się do kupy. Postanowiliśmy połączyć propozycję Reynoldsa  i moją, co skończyło się tym, że do kręgielni szliśmy na piechotę. Czułam się trochę dziwnie gdy trzymałam za rękę Mata, a obok mnie szedł Chris, który udawał że wszystko jest okey. Za bardzo się tym przejmował. Myślę, że Mat już mnie nie zrani. Mamy to już za sobą.

 W końcu udało nam się dojść do jednego z niewielu nowoczesnych budynków w tym uroczym miasteczku, które dla mnie było okropną dziurą. Chyba nie potrafiłabym mieszkać na takim zadupiu. Zawsze pociągały mnie wielki, zatłoczone miasta. Lubiłam ciszę, spokój i wręcz idylliczny krajobraz, ale nie umiałabym w takim żyć dłużej niż kilka miesięcy. Chyba bym zwariowała.

 Drzwi od kręgielni otworzyły się automatycznie i gdy tylko przekroczyliśmy barierę pomiędzy główną salą, a recepcją, buchnęła w nas fala gorąca. Cóż, oni grzeją na medal. Szybko zaczęliśmy się rozbierać i oddawać swoje kurtki do szatni. Gdy już gotowi stanęliśmy w parach przed Chrisem, on zatrzymał się i z uśmiechem powiedział.

- A teraz niespodzianka! Zobaczcie kogo tutaj przywiało!

Na te słowa zza jego pleców wyskoczył Rory i Rob. Byłam tak pozytywnie zaskoczona tą niespodzianką, że puściłam dłoń Mata i rzuciłam się na Roba i Rorego, którzy mnie złapali w przyjacielskim uścisku.

- Boże chłopcy! Jak ja się za wami stęskniłam! -  powiedziałam patrząc na nich jakby byli jakimś prezentem gwiazdkowym. – Co tu robicie?

- Przyjechaliśmy razem świętować nowy rok! – wyjaśnił Rob.

- Tak w ogóle to nasze dziewczyny. Rudi poznaj Klaudię i Mata, oraz… eee… Cholera. – zająknął się Rory. – Małgosia?

Twarz blondynki rozpromienił szeroki uśmiech kiedy usłyszała swoje polskie imię. No, no Rory załapał chyba u niej dobre noty. Tak oto poznaliśmy dziewczyny pozostałej 2 enterów i w końcu usiedliśmy przy dwóch torach. Jak zwykle rozgorzała dyskusja na jakie drużyny się dzielimy. Jako że było nas nierówno postanowiliśmy rozegrać 2 rundy. Pierwsza, czyli standard „kobiety kontra mężczyźni”, oraz druga „Enterzy kontra reszta świata”. W obydwu przypadkach byłam pewna swojej wygranej. I tak to się zaczęło. Chris, który grał jako 5 zawodnik, poszedł po napoje oraz przekąski, a my zaczęłyśmy walkę. Rywalizacja sprawiła, że od razu się polubiłyśmy i zgrałyśmy tak, by chłopcy przegrali tę bitwę.

Pierwsza rzucała dziewczyna Roba, która puściła mu oczko i pięknie zbiła 8 kręgli. Za drugim razem poprawiła na tyle, że został tylko jeden. Przybiłyśmy jej piątki i przygotowywać zaczęła się Gosia.

- Ej… bo to jest mój 2 raz w życiu jak gram w kręgle. – powiedziała.

- Dasz sobie radę! Popatrz na mnie i zrób to co ja. – powiedziała Carmen.

Gosia stanęła w tej samej pozie co brunetka i naśladowała ruch ręki dziewczyny Roba. Potem wzięła do ręki kulę i zrobiła to co kazała jej Carmen. Niestety pod koniec upuściła kulę, która skacząc potoczyła się do rynny. Meg zła na siebie, wzięła drugą kulę i tym razem puściła ją płasko po torze. Niestety pod koniec za mocno ją podkręciła, co skończyło się tylko 4 zbitymi kręglami. Rou podszedł do nas i prychnął.

- Dalej tak grajcie, a wygramy.

Gosia olała go zupełnie siadając z boku, a do toru podeszła Rudi. Akurat w tym momencie miał rzucać Rory, więc mogliśmy zobaczyć rywalizującą między sobą parę. Blondynka jako pierwsza rzuciła kulę trafiając w sam środek kręgli, zbijając praktycznie wszystkie, prócz jednego. Podczas gdy czekała na 2 rzut, jej chłopak właśnie zaczął się przymierzać do swojego „pchnięcia kulą”. Rudi puściła nam oczko, po czym podeszła do maszyny rozdającej kule i westchnęła.

- Ale tu gorąco!

Gdy tylko wypowiedziała te słowa zaczęła rozpinać swoją koszulę tak, że Rory zamiast puścić kulę po torze, przerzucił ją na sąsiedni. Chłopcy zaczęli się burzyć że gramy nie fair, za to Rudi zbiła ostatniego kręgla i wzruszyła ramionami.

- Wygra lepszy!

Teraz nastąpiła moja kolej. Podeszłam do maszyny i spojrzałam na kule. Wybrałam 15, tak jak panowie i przymierzyłam się. Zawsze lubiłam rzucać ciężkimi kulami, rzadko kiedy brałam te o niższej wartości. Już chciałam rzucić kulą, gdy poczułam okropny ból w ramieniu i kula poleciała… gdzieś do tyłu. Złapałam się za rękę, a słysząc krzyk za sobą od razu się odwróciłam.

- Chciałaś mnie zabić?! – zapytał przerażony Batty, trzymając rękę na sercu.

Kula leżała dosłownie kilka centymetrów od niego. Mało brakowało, a Chris by jeszcze się znalazł w szpitalu. Od razu do niego podbiegłam z pytaniem czy coś mu zrobiłam. Na szczęście kula przeleciała obok niego i nie wyrządziła mu żadnej krzywdy.

 Gdy w końcu się uspokoiłam, oraz Batten mi odpuścił kazanie, że mogłam go zabić, wzięłam z maszyny o wiele lżejszą kulę i trzymając się za ramię, wykonałam niezgrabny rzut. Poszło mi słabiutki, zbiłam zaledwie 3 kręgle. Wkurzona tym, że nie mogę grać po swojemu z powodu ramienia, drugi rzut kulą totalnie zwaliłam, nie zdobywając żadnych punktów. Na szczęście Reynolds trzymał język za zębami i to bardzo dobrze. Jeszcze by moja kula poleciała w inną stronę.

 Kolejne rundy za wiele nie zmieniły w rywalizacji. Chłopcy nadal prowadzili, choć niewielką ilością punktów. Gosia się rozkręciła i okazała się być naszym czarnym koniem, co podnosiło nasze szanse. Po 5 rundzie zdenerwowałam się i zaciskając mocno zęby rzuciłam po swojemu. Od razu zbiłam wszystkie kręgle, które niestety przypłaciłam dość dużym bólem ramienia. Ale jak to mówią… alkohol to bardzo dobry lek przeciwbólowy.

 Ostatecznie bitwę tę wygrał… No właśnie. Nikt. Bo okazało się, że mamy dokładnie tę samą ilość punktów. Oczywiście mogłybyśmy się kłócić, że wygrana należy do nas, bo jest nas tylko 4, gdy ich 5, ale już nie chciałyśmy. Najlepszym graczem z naszej drużyny okazała się Gosia, a od mężczyzn Chris, co nie było dla mnie zaskoczeniem. Jednak dopiero następny konkurs miał rozstrzygnąć kto jest najlepszy. I tak też się stało. Po wypiciu jednego kolorowego drinka, ramie mnie już tak nie bolało, a kręgle same uciekały z drogi mojej kuli. I tym sposobem, po 48 minutach, zdobyłam najwięcej punktów z obydwu drużyn.  Cóż, zawsze byłam w tym dobra. Zaskoczeniem dla wszystkich był fakt, że Mat zajął drugie miejsce, wyprzedzając Chrisa zaledwie jednym punktem.

- No, no! Gratulacje! – powiedział Rob uśmiechając się serdecznie. – W końcu ktoś pokonał naszego rycerzyka. – dodał patrząc w stronę pokonanego Battiego.

- Cóż… to może teraz strzelnica? – zaproponowałam dla żartów.

- Ja podziękuję. – mruknął Rou, który zdobył punktów najmniej.

Prychnęłam rozbawiona i zerknęłam na mojego chłopaka. Byłam z niego i siebie dumna, że skopaliśmy tyłki całej reszcie. W końcu zaczęliśmy się ubierać, a Rory poszedł uregulować należność za tory.

 Mat przytrzymał płaszcz, wkładając go na mnie. Był dżentelmenem w każdym calu, co cholernie mi się podobało. I nie robił tego na pokaz, a sam z siebie. Po prostu tak go wychowano, klasa sama w sobie.

- Dziękuję słonko. – szepnęłam całując go w policzek.

- Boli cię ramię? – zapytał troskliwie.

- Już jest okey.

Amerykanin kiwnął głową i ruszyliśmy za resztą do wyjścia. Jako że było już ciemno, postanowiliśmy wrócić autobusem. Trochę szumiało mi w głowie od alkoholu, ale wiedziałam że zaraz mi to minie. Na szczęście mój organizm szybko sobie radził z alkoholem, przywracając mi świeżość umysłu. Na dworze było chłodno, a jako że wyszliśmy z bardzo ciepłego pomieszczenia, poczułam przenikający moje ciało chłód. W autobusie wysiadło ogrzewanie, więc wtuliłam się w Delorda, by nie zamarznąć. Stałam tak przytulona, wręcz wczepiona w jego pierś, gdy usłyszałam głos Rorego, że wysiadamy. Niechętnie odkleiłam się od chłopaka i otworzyłam oczy. Staliśmy razem na przystanku i sprawdziliśmy, czy wszyscy są obecni.

 Czas najwyższy na obiad. Jak to bywa gdy jest tak dużo osób, zamówiliśmy sobie pizzę. A dokładniej 3 ogromne pizze, które pochłonęliśmy w bardzo krótkim czasie. Niecałe 30 minut później Batten zerwał się na równe nogi i zaczął nas poganiać byśmy się już zaczęli ubierać na sylwestra. Nie wiedziałam o co mu chodzi, że tak wszystkich pospiesza, ale wzięłam Gosię za rękę i udałam się do naszego pokoju.

Otworzyłam walizkę i wyjęłam nasze dwie kreacje, które sobie przygotowałyśmy na ten wieczór. Meg zabrała z domu krótką, czarną, obcisłą sukienkę, zapinaną na plecach, która w delikatny sposób podkreślała jej figurę. Do tego czarne szpile i kobieta pierwsza klasa. Rou to tam zeświruje jak ją zobaczy. Ja za to stwierdziłam, że założę na siebie jasnoszarą sukienkę przed kolano, która swoim fasonem zakrywała moje niedoskonałości. Oczywiście mogłabym coś z tym zrobić, ale nie chciało mi się. Wychodziłam z założenia, że jeśli mam się komuś podobać, to i tak będę. W końcu wielkim słoniem nie jestem, a że nie mam figury modelki to cóż… trudno.

- Załóż lepiej rajstopy. – powiedziałam do przyjaciółki, która rozmyślała nad swoim ubiorem.

- Myślisz?

- Jak wyjdziemy o północy na zewnątrz to może być ci zimno bez nich.

Blondynka jeszcze chwilę siedziała przy walizce, by potem wstać z czymś w dłoniach. Od razu wyszczerzyłam zęby w szerokim uśmiechu, gdy zauważyłam co to. Oj, szykuje się naprawdę ciekawy sylwester. Jeszcze nigdy nie widziałam Gosi, która by zakładała tak skąpy, ale cholernie seksowny komplet czarnej bielizny. Coś się dzieje!

- Eem… Mogę pożyczyć szlafrok? – zapytała nieśmiało.

Przewróciłam tylko oczami i podałam jej materiał. Ten Reynolds totalnie zawrócił jej w głowie. Pierwszy raz zachowywała się jak nieśmiała dziewczyneczka, ale cóż. Ja mogłam się tylko z tego cieszyć. W końcu znalazła kogoś, kto doceni jaka wspaniała z niej osoba. No i mam nadzieję, że sprawi że będzie szczęśliwa. Przyda jej się małe oderwanie od rzeczywistości i trochę fizycznej rozkoszy.

 Gdy ona urzędowała w łazience, ja postanowiłam nie tracić czasu i zacząć przygotowywać dodatki do stroju. Te noc spędzę z dwoma, najważniejszymi dla mnie mężczyznami. Z ukochanym facetem i moim wspaniałym przyjacielem. Muszę wyglądać szałowo na tę chwilę. Jak zazwyczaj zwisa mi i powiewa, to w jaki sposób widzą mnie inni, to tego dnia muszę być olśniewająca. Ułożyłam swój strój na łóżku, obok sukienki Gosi i zaczęłam rozmyślać nad dodatkami. Dobrze, że Chris ulokował nas w pokoju swojej siostry, bo była tu mała toaletka, którą zamierzałam wykorzystać w 100%. W końcu Meg przyczłapała do mnie w szlafroku i zamknęła za sobą drzwi. Spojrzałam na nią czekając aż pokaże mi się w tym zestawie bielizny, do którego kupienia tak ją namawiałam w LA.

- No dawaj! – zachęciłam ją.

Wreszcie zebrała się w sobie i zdjęła z siebie puszysty materiał. Wyglądała genialnie w tym czarnym zestawie. Ciemny koronkowy stanik ładnie formował jej piersi, a zapinane po bokach stringi wydłużały jej i tak długie nogi. Rou jak ją zobaczy, to zejdzie na zawał. Jestem tego pewna. Może nie jest starym dziadem, któremu serducho by wysiadło na widok młodego, ładnego ciała, ale na taki widok to chyba każdy mężczyzna by miał przyspieszony puls, albo i nawet jego brak. Z całością komponowały się jeszcze czarne rajstopy w kwieciste wzory. Podałam jej sukienkę i gdy tylko w nią weszła, pomogłam jej zapiąć zamek z tyłu.

- Coś czuję, że jeszcze dzisiaj Rou ci się oświadczy. – powiedziałam zabezpieczając suwak.

- Weź się nie wygłupiaj. – prychnęła, ale za dobrze ją znałam by nie wiedzieć, że sprawiłam jej tym komplementem radość.

- Zrobisz sobie jeszcze makijaż, a ja ułożę ci włosy i nie ma opcji, by ten idiota zobaczył cokolwiek lub kogokolwiek innego. Będzie wpatrzony w ciebie jak w obrazek.

- Uważaj, bo jeszcze uwierzę.

- A powinnaś. Już wyglądasz jak bogini, a gdy z tobą skończę to… Sama się przekonasz.

- Ty lepiej sama idź się przebierz. Niedużo czasu ci zostało. – zauważyła.

- Masz rację. Dobra, wracam za 10 minut z łazienki. – oznajmiłam zabierając szlafrok.

Tam postanowiłam jednak umyć włosy, które już zdążyły mi się przetłuścić, a no przecież nie będę jak ostatni wieśniak chodzić. Gosia mądra, z samego rana umyła, a ja oczywiście o tym nie pomyślałam. I tak też zrobiłam. Oczywiście wiązało się to z dłuższym pobytem w łazience, ale cóż zrobić. Gdy wróciłam do pokoju, Meg już kończyła robić sobie makijaż, więc postanowiłam zająć się jej włosami. Fajne ich ułożenie zajęło mi na szczęście tylko 15 minut i szczerze powiem, że nieźle mi wyszło! Sama zaczęłam suszyć sobie włosy patrząc w lustro na odbicie przyjaciółki, która zakładała szpilki. Mamy zdecydowanie gwiazdę wieczoru! Na szczęście blondynka pomogła mi z upięciem włosów i także gotowa już, założyłam na stopy szpilki. Normalnie rzadko kiedy je noszę, ale skoro taka okazja, to grzech by siedziały w szafie. Po zakończonych pracach nade mną, ustawiłyśmy się obydwie przed lustrem by zaakceptować swój image.

- No ja nie wiem, chyba założę normalną bieliznę… - jęknęła Gosia.

- Na głowę upadłaś?! Ani mi się waż!

- Ale jest zdeczka nie wygodna…

- I co z tego? Ważne że jak Rou cię w niej zobaczy to stanie na baczność! – zaśmiałam się puszczając jej oczko.

- Świntuch! – odpowiedziała kiwając z zażenowaniem głową. – Od kiedy jesteś z Matem coraz bardziej zboczone rzeczy słyszę. A jakoś nie widziałam byście się razem zabawiali.

- Bo nie robiliśmy jeszcze tego. – westchnęłam.

- Żartujesz sobie, nie? – zaczęła się śmiać.

- Nie. – odpowiedziałam przygaszona.

- Czemu? – zapytała, tym razem okazując więcej taktu.

- Wiesz… brak czasu i nie możemy się dogadać.

- Przecież wy się prawie w ogóle nie kłócicie…

- Nie o to chodzi. Po prostu Mat jest dżentelmenem i nie chce bym pomyślała, że jest ze mną tylko dla zaspokojenia siebie. A ja też nie chcę by myślał, że od razu…

- Zgłupiałaś? – przerwała mi. – Jesteście ze sobą 3 tygodnie, bez przesady!

- Kilka razy próbowałam mu zasugerować, ale jakoś tak wyszło, że nie wyszło. – westchnęłam.

- Weź się w garść! Jakoś Chrisa umiałaś bardzo szybko namówić…

- Ale to Mat, a nie Chris. Zresztą nieważne. Dzisiejszy dzień chcę spędzić z nimi bez kłótni, a coś czuję że Chris by się burzył gdybym dzisiaj przespała się z Matem. Obydwaj jakoś nie mogą znaleźć wspólnego języka.

- Wcale im się nie dziwię. – prychnęła blondynka.

- Czemu? – zainteresowałam się.

- Boże, Klaudia. Weź się sama nad tym zastanów.

Wzruszyłam ramionami nie rozumiejąc tej oczywistości ze strony Gosi. To wszystko było poplątane jak moje słuchawki po pełnej koszmarów nocy, a dla niej oczywiste jak to, że słońce wstaje na wschodzie, a nie na zachodzie. Akurat gdy miałam jej odpowiedzieć, do pokoju wszedł, a raczej wpadł Chris szybko zamykając za sobą drzwi.

- Gotowe? – zapytał napierając na nie plecami.

Popatrzyłyśmy najpierw na siebie, a potem na niego. Gdy odwrócił głowę westchnął ciężko przykładając dłoń do czoła.

- Ubierzcie się ciepło. Wrócimy do domu dopiero po 1 w nocy.

- Zgłupiałeś?! Cały sylwester na zimnie?! – zapytała go Meg.

- Spodoba wam się. Szczególnie tobie. – powiedział w moją stronę. – Swoją drogą to pięknie wyglądasz.

Poczułam jak moje policzki oblewają się szkarłatem. Zazwyczaj bym odpowiedziała, że to oczywiste, ale gdy mówił to Chris wiedziałam, że to wyjątkowy komplement. Chwile jeszcze patrzeliśmy na siebie jakby w zamkniętej, intymnej niemej rozmowie, ale pomimo że były to ułamki sekundy, musieliśmy odwrócić od siebie wzrok. W końcu nie byliśmy sami.

- Obydwie wyglądacie seksownie, ale to co przygotowałem , wymaga trochę innego stroju.

- No dobrze. A powiesz nam czemu tak trzymasz te drzwi? – zapytałam zaciekawiona.

- Eee… no bo… Rou chciał być tu pierwszy i się z nim założyłem, że nie będzie i potem ruszyliśmy biegiem, ale poślizgnął się na zakręcie i… no nieważne.

Wzdychając ciężko odszedł od drzwi przez które wpadł wokalista. Muzycy popatrzyli na siebie wymownie. Rou chcąc zamordować wzrokiem Chrisa, a basista z chytrym uśmiechem. Jak dzieci… Ale nie musieliśmy długo czekać, by Reynolds zapomniał o przegranym zakładzie z Battym. Wpatrywał się w Gosię, jak ciele w malowane wrota. Puściłam oczko Chrisowi, który podszedł do mnie i przystawił swoje ramię, bym mogła się go schwycić.

- Lepiej stąd chodźmy. – powiedział z powagą. – Nigdy nie wiadomo co temu zwierzakowi przyjdzie do głowy, a nie chce być świadkiem niszczenia takiej ładnej kreacji. Pani pozwoli.

Ujęłam jego ramię i uśmiechnęłam się do przyjaciółki. Gdy przechodziłam obok niej, szepnęłam „a nie mówiłam?”. Po wyjściu z pokoju od razu puściłam rękę Chrisa. Co jak co, ale nie chciałam żeby Mat tak nas razem zobaczył. Naprawdę przydałby mi się dzień bez kłótni. Zarówno między nimi, jak i mną oraz samym Matem. Tak jak w tej chwili, zdarzały mi się momenty, że chciałam po prostu zniknąć razem z Chrisem. Gdy patrzyłam w jego brązowe oczy marzyłam, żeby pocałował mnie tak jak kiedyś. Ale potem zdawałam sobie sprawę z tych cichych marzeń i karciłam siebie, bo naprawdę związek z Matem dawał mi wszystko czego potrzebowałam. A on starał się jak żaden inny mężczyzna na Ziemi. Takiego ze świecą szukać, a ja myślę o Chrisie. Ale to pewnie przez to, że zjawił się akurat w momencie, gdy tak bardzo potrzebowałam kogoś przy moim boku. I muszę przyznać, że zawsze czułam zazdrość gdy widziałam Mata ze Stellą. Więc…

- Cieszę się, że jednak przyjechałaś. – powiedział i podał mi płaszcz, który szybko założyłam.

- A reszta gdzie?

- Czekają na nas na zewnątrz.

- Mat też? – spytałam zakładając na głowę futrzaną czapkę, którą dostałam od Shannona z Rosji.

- Tak, on też. Wygoniłem go, by spędzić z tobą chwilę sam na sam. –szepnął przysuwając się do mnie.

Stanęłam sparaliżowana nie wiedząc co robić. O co mu chodzi? Przecież sam się zarzekał, że jest tylko moim przyjacielem. Serce biło mi chyba tak głośno jakby ktoś podłączył je do głośnika połączonego ze wzmacniaczem. Nagle basista roześmiał się i złapał mnie pod kolanami i ramionami.

- Chris! – krzyknęłam przestraszona.

Batten nogą otworzył drzwi na zewnątrz i krzyknął.

- Delord! Łap swoją dziewczynę!

Zamknęłam oczy i złapałam się mocno za kurtkę anglika. Jak on mnie rzuci to połamie mi kręgosłup. Nie dość że jest na schodach to jest jeszcze ślisko i Mat w życiu mnie nie złapie. Poczułam jak ktoś mnie odbiera z ramion basisty, więc otworzyłam oczy. Chris zaczął się śmiać jakby nawdychał się gazu rozweselającego, a Mat zszedł ze mną ostrożnie po schodach i postawił mnie bezpiecznie na ziemi.

- Zabiję cię Batten! – krzyknęłam grożąc mu pięścią. – Dziękuję. – szepnęłam do mojego chłopaka, czując naprawdę wielką ulgę, że zabrał mnie z rąk Chrisa.

- Nie ma sprawy, zawsze będę ratował moją księżniczkę. – wyszeptał mi do ucha.

Chwilę jeszcze czekaliśmy na Rou i Gosię, którzy albo zaczęli numerek będąc samemu w domu, albo po prosty guzdrali się. Niestety sądzę, że to drugie, choć nadzieję zawsze warto mieć.

 W końcu w 9 stanęliśmy przed domem Chrisa.

- Czy mógłbyś zdradzić nam co takiego przygotowałeś?- zainteresowała się Rudi tuląc się do Rorego.

- Zaraz zobaczycie. O! już jedzie!- powiedział Batty, a my rozejrzeliśmy się wokół.

Nikogo nie było widać, co więcej, panowała względna cisza. Choć… nagle do moich uszu dotarł brzęk dzwonków i po chwili zza zakrętu wyłoniły się dwa gniade konie ciągnące, każdy z nich jedne sanie.

Otworzyłam szeroko oczy i spojrzałam na Chrisa, który chyba tylko na to czekał. Pisnęłam ucieszona i wyrwałam się z ramion Mata, by wpaść w ramiona basisty. Ale wspaniała niespodzianka! Tego nie spodziewałam się zupełnie. A to ci psikus.

 Dwa zimnioki, tak nazywałam konie zimnokrwiste, stanęły na środku ośnieżonej ulicy i parsknęły w akcie przywitania. Chris podszedł najpierw do jednego woźnicy, potem do drugiego i ustalili z nami, że dzielimy się po połowie. Ja, Mat, Rory i Rudi, oraz drugie sanie w składzie Gosia, Rou, Rob i jego dziewczyna. Chris chwilę się wahał, które sanie wybrać, ale ostatecznie wsiadł do naszych. A to ci niespodzianka.  Nasz woźnica cmoknął, a gniadosz ruszył przed siebie kłusem. Odwróciłam się do Chrisa, uśmiechając szeroko.

- Ale cudowna niespodzianka!

- Mi też się podoba.- zaśmiał się Rory.- Lubię konie.

- Naprawdę?- zainteresował się zdziwiony Batten.- Nigdy nie mówiłeś.

- No z daleka są ładne.- odpowiedział, na co wszyscy zaczęliśmy się śmiać.

 Jak to bywa z takimi imprezami, Rou zaczął śpiewać jakieś piosenki, co skończyło się tym, że i nasze sanie rozbrzmiały wesołą melodią. Reynolds nawet nie zauważył, jak wszyscy zaczęli śpiewać „jingle bells”, któremu zmieniliśmy trochę tekst. Zatrzymaliśmy się na czerwonym świetle, w końcu też byliśmy pojazdem poruszającym się po jezdni, a wtedy Chris wyjął spod ławeczki, na której siedziałam z Matem butelkę whisky. No i tak się zaczęło, sanie obok też miały alkohol, więc zabawa rozkręciła się na 100%. Narobiliśmy takiego hałasu, że ludzie zaczęli wychodzić ze swoich domków i przyglądać się nam.

 Temperatura była około -3 stopni, więc lekki mrozek, śnieg leżał praktycznie wszędzie, a sanie gładko po nim sunęły. Dodatkowo świąteczne ozdoby dopełniały całości dodając uroku każdej uliczce, którą przejeżdżaliśmy, bądź widzieliśmy z drogi.

- Wesołego nowego roku!- wykrzyknął Chris wznosząc butelkę do jakieś starszej pani, która z uśmiechem machała nam ręką.

 Boże, tutaj w Anglii wszyscy są tacy mili, uprzejmi i pomocni. Może troszeczkę przesadzę jeśli powiem, że w Polsce od razu powiedzą ci „a chcesz w ryj”, ale w porównaniu z tutejszą gościnnością, tak właśnie brzmi chęć pomocy Polaka. Zresztą Amerykanie też nie są tacy mili i uprzejmi. Większość zazdrości sobie byle gówna i pod maską uśmiechu obrabiają ci dupę. A tutaj… Tutaj było inaczej. Większość ludzi nas pozdrawiała, niektórzy nawet dołączali się do nas w śpiewaniu.

 Akurat szła jakaś rodzina z dziećmi, gdy my staliśmy na przejściu. W momencie, gdy zorientowali się do śpiewamy, dzieci dołączyły do nas i tak na wspólnym śpiewaniu minęło nam czekanie na zielone światło.

 Po tej długiej, objazdowej wyciecze, dojechaliśmy do wielkiego parku, gdzie wąską ścieżkę oświetlało tylko światło niskich, dających żółtą poświatę, latarni. Konie musiały tu iść stępem, co zresztą wykorzystał Mat. Posadził mnie na swoich kolanach i odgarniając kosmyk włosów, złożył na moich ustach pocałunek. Byłam szczęśliwa. Naprawdę. Kto by pomyślał, że ten sylwester będzie taki wspaniały! Gdy Delord przytulił mnie do siebie, po kryjomu spojrzałam na Chrisa, ale on był odwrócony do nas plecami i machał rękoma do grupy jadącej za nami.

 Spostrzegłam, że drzewa się kończą, a przed nami rozpościera się ogromne, pokryte śniegiem pole. Gniadoszek nagle zerwał się do galopu, po tym jak usłyszał wystrzał z petard i gdybym w ostatniej chwili nie złapała basisty za szalik, spadłby pod kopyta drugiego konia. Niestety nie uchroniło go to przed obiciem sobie pleców i tyłka. No i głowy, bo walnął nią o kant ławeczki, na której siedzieliśmy. Ja i Rudi od razu uklęknęłyśmy przy nim, by sprawdzić czy żyje.

- Boże! Upuściłem butelkę!- jęknął zrozpaczony.

Popatrzyłyśmy na siebie z blondynką i wróciłyśmy do swoich mężczyzn. Po takim tekście zdecydowanie nic mu nie jest. Anglik masując sobie głowę usiadł obok Mata, który patrzył na niego wzrokiem pełnym współczucia. No, teraz obydwaj wyglądali prawie jak kochający się bracia.

 Woźnicy w końcu udało się spowolnić konia, co spotkało się z głośnym westchnięciem Chrisa. Tak kłusem dojechaliśmy do jednego z domów, gdzie zatrzymaliśmy się na chwilę. Obolały Batten zszedł z sań, tak samo jak Rou i razem weszli do jednej z kamieniczek mówiąc byśmy zaczekali na nich. Spojrzałam na godzinę i za 30 minut miał nastać nowy rok. Jakim cudem tak szybko minęły te godziny?

 Konie zostały przykryte ogromnymi derkami, a ja popatrzyłam na Delorda, który rozparł się na ławeczce.

- Dobrze spędzasz ten czas?- zapytałam.

- Kochanie, jestem z tobą, a to mi zupełnie wystarcza.- odpowiedział patrząc mi w oczy.- Nie mogę się doczekać kiedy wrócimy do środka, a ja w końcu zobaczę cię w tej kreacji.

 Uśmiechnęłam się chytrze do niego, a potem pocałowałam go w policzek. Był uroczy i dbał o mnie jak nikt inny. No dobra, jeszcze Chris się o mnie martwił, ale to raczej co innego.

 W końcu Reynolds i Batten wyszli z domu. Obydwaj nieśli ze sobą po dwie ogromne paczki, które pobrzękiwały znajomo. No tak, prowiant. Rory wciągnął przyjaciela, że to tak nazwę, na pokład i ponownie ruszyliśmy. Tym razem stępem i to do ryneczku z fontanną, przy której się zatrzymaliśmy. Wszyscy zeszli z sań, a Roughton wręczył każdemu kieliszek, który pewnie zabrał z domu. Za to Rory przygotowywał szampana. Chris jako jedyny posiadacz zegarka odliczał sekundy do północy. Gdy zostało ich 10, wspólnie zaczęliśmy je wykrzykiwać.

- 5…4…3…2…1!- wrzasnęliśmy, a Rory otworzył z hukiem butelkę, po czym zaczął nalewać złotą ciecz do kieliszków.

 Wszyscy mieliśmy całe brudne ręce, bo napój rozlewał się wszędzie, ale to nie przeszkadzało dobrej zabawie. Wznieśliśmy wspólny toast za lepszy 2012 rok, po czym każdy zaczął składać osobne życzenia reszcie grupy. Oczywiście nie mogłam olać koni, więc podeszłam do obydwu i pocałowałam każdego w ogromne chrapy.

 Podróż powrotna zajęła nam godzinę i tak jak przewidział Batty, około 1 w nocy byliśmy już w jego ciepłym domu. Anglik rozpalił kominek, przy którym wszyscy usiedliśmy, by się rozgrzać. Rob poszedł po laptopa i gdy wrócił, puścił muzykę. Wyciągnął dłoń w kierunku swojej dziewczyny, która przewróciła ze śmiechem oczami i zaczęli tańczyć. Gdy zobaczył to wokalista Enterów, złapał w pasie Gosię i także podniósł ją do pionu. Nietypowa prośba o taniec, ale jak widać skuteczna. Ech… mam nadzieję, że mnie nikt nie poprosi, bo mam dwie lewe nogi. Co prawda kiedyś chodziłam na balet, ale to taniec raczej indywidualny, więc nie mogłam nikomu zrobić krzywdy. I jak na moje życzenie Mat z Chrisem dokładnie w tej samej chwili zapytali się, czy zatańczę z nimi. Tak… no gorzej to już chyba być nie mogło. Chłopcy patrzyli na siebie wzrokiem rzucającym piorunami. Cóż… może Gosia miała rację z nimi. Chociaż mi to wygląda bardziej jak pokazanie który jest dla mnie ważniejszy. Przyjaciel czy chłopak. W co ja się wpakowałam?

- Ej, nie pobijcie się tylko. Ja nie…

- Zatańczysz?- zapytał Rob, podając mi rękę.

 Ułamki sekund zadecydowały o tym co zrobiłam. Nie chciałam być między nimi, tłumaczyć im jak krowie na rowie, że nie będą o mnie walczyć, bo ja nie tańczę. Złapałam dłoń perkusisty i o dziwo z gracją wstałam. Miny obydwu były naprawdę piękne.

 Rou podbiegł do laptopa i zmienił na jakiś trochę wolniejszy kawałek, co uratowało Rolfa przed krzywdą z mojej strony. No tak, Reynolds chce się poprzytulać do Gosi.

- Dzięki.- szepnęłam do Roba, bo czułam że nie zrobił tego przypadkowo.

- Nie ma sprawy. A tak poza tym, w tym domu nie ma czegoś w stylu „ja nie tańczę”. Tutaj wszyscy ruszając się jak paralitycy podłączeni do prądu, więc nie masz się czego obawiać.- zaśmiał się każąc mi zrobić obrót, który wyszedł całkiem nieźle.

- Ale…

- Shh… -mruknął i uśmiechnął się do mnie.- Jak ty z tą dwójką wytrzymujesz, ja już mam ich dość.

- W jakim sensie?- zapytałam zaskoczona.

- Ech, wy kobiety lubicie być tak adorowane, to chyba dlatego.

- Co? Rob! Mów jaśniej!

- Patrz na nich.- powiedział odwracając mnie w stronę Battiego i Mata.- To cud, że jeszcze nie rzucili się na siebie. Powinienem stać po stronie Chrisa, ale wolę się nie wtrącać. To są wasze prywatne sprawy.

 Gdy to mówił obserwowałam, jak obydwaj mężczyźni stoją przy stole z piwami w rękach i każdy z nich patrzy na drugiego mściwym wzrokiem. Carmen podeszła do Mata i zaczęła z nim rozmawiać, na co chłopak trochę się rozluźnił, jednak wkurzony Chris pomimo obecności Rorego i jego dziewczyny cały czas stał sztywny, jakby połknął kij od miotły.

 Rob wyrwał mnie z zamyślenia szybkim obrotem, a potem trzymając dłoń na moich plecach odchylił mnie trochę do tyłu i pocałował w policzek.

- Dziękuję panience za taniec.- dodał z czarującym uśmiechem i ukłonił się przede mną.

 Dygnęłam, śmiejąc się z tej sytuacji i podeszliśmy do stołu, by napić się czegoś. Po chwili dołączyła do mnie uśmiechnięta od ucha do ucha Meg, która chyba zgubiła swojego partnera.

- W życiu nie byłam taka szczęśliwa!- powiedziała uradowana.- To najlepszy sylwester w moim życiu! Rou jest cudowny!

- To się cieszę.- odpowiedziała patrząc na Roba, który zastanawiał się co mówimy.- Dobra, wróćmy do angielskiego.

- Widzę, że Roughton się spisuje.- powiedział Rolfe przyglądając się blondynce.

- No muszę powiedzieć, że jestem pełna podziwu.- odpowiedziała rozradowana Polka.

- Patrzcie co znalazłem!!!- wydarł się wbiegający do pokoju Reynolds.

 W dłoniach trzymał duże pudełko z twisterem. O nie! Tylko nie ta gra! Jak możecie się domyślać, ja musiałam wziąć udział w pierwszej turze. Prócz mnie do zabawy dołączył Mat, Rudi oraz Rou. Początek nie był taki zły, do czasu aż zaczęło brakować miejsca na macie. Musiałam położyć rękę na czerwonym polu, czyli znaleźć się głową praktycznie między nogami Rou, co oczywiście nie obyło się bez gwizdów i śmiechów. Przynajmniej tak rozśmieszyłam pokrakę pode mną, że klepnął dupskiem na matę i tymże odpadł z gry. Niestety Mat zablokował mi ruchy, powodując że także odpadłam. Został on z dziewczyną Rorego i naprawdę nieźle dawali sobie radę. Wygrałby, ale zobaczył że Rudi zaraz upadnie i sam szybciej przewalił się na planszę, by ona wygrała. Ech, pieprzony dżentelmen. W nagrodę dostał ode mnie czułego całusa, a gra znów się rozpoczęła, tym razem z innymi uczestnikami.

 Przy piątej rundzie, wszyscy byliśmy już tak wstawieni, że zamiast grać, zrobiliśmy kanapkę na Chrisie. W sensie, Batty nie mogąc zachować odpowiedniej równowagi, położył się na plecach, a reszta rzuciła się na niego, by go przygnieść. Ubaw po pachy.

 Nawet nie wiem kiedy Gosia z Roughtonem zniknęli, zresztą nie zamierzałam ich szukać. Usiadłam z Matem na kanapie i zamknęłam oczy. Nie powiem, byłam zmęczona. Oparłam głowę o tors mojego chłopaka i oczy same zamknęły mi się na dobre.

 Już prawie spałam, gdy ktoś mną potrząsnął. Niechętnie otworzyłam je i spojrzałam na Mata, a później na osobę stojącą przed nami. Chris gestem pokazał, że mamy wstać, więc to zrobiliśmy. Okazało się, że chce rozłożyć kanapę, ale potrzebował pomocy. No dobra, tak to nawet lepiej będzie mi się spało. Przynajmniej plecy nie będą mnie boleć. Gdy tylko rzucił koc na mebel, ja z Matem od razy się położyliśmy. Ze zdziwieniem spostrzegłam, że Batten także ładuje się na łóżko.

- Co ty…?- zaczęłam.

- Zajęli mi sypialnię. – wybełkotał i położył się obok mnie.

Spojrzałam na Delorda, ale on już spał odwrócony do mnie tyłem. Cóż, przynajmniej nie będą się kłócić. Zamknęłam oczy i także powoli zaczęłam się przenosić do krainy snów.

 Wyszłam z pokoju, który zajmowałam z Gosią, na korytarz. Był ciemny, ale kierując się intuicją, szłam przed siebie. Nagle coś kazało mi stanąć, a ja wysunęłam rękę przed siebie. Dotknęłam miękkiego materiału, który musnęłam opuszkami palców. Sekundę później zacisnęłam na nim palce, przyciągając swoje ciało do postaci, która stała przede mną. Lewa ręka powędrowała na kark, a po chwili poczułam jak jego usta napierają na moje wargi. Moje piersi ocierały się o jego miękkie ciało, co sprawiało, że coraz mocniej go pragnęłam. Mój mózg musiał kompletnie się wyłączyć, bo po mojej łepetynie obijał się tylko jeden cel, a może raczej jedna myśl. Jego dłoń wślizgnęła się w moje rozpuszczone włosy, delikatnie masując skórę mojej głowy, a zatem przyprawiając mnie o rozkoszne dreszcze, przebiegające od karku po sam koniec kręgosłupa.

- Co powiesz na wspólną kąpiel?- wyszeptał seksownym głosem wprost do mojego ucha.

- Z największą przyjemnością.- odpowiedziałam, po czym nagle zdałam sobie sprawę, że stoimy obok drzwi łazienki.

 Nadal nie widziałam jego twarzy w tych ciemnościach, ale wystarczył mi fakt, że go czuję. W ostatniej chwili powstrzymałam go od zapalenia światła, jednak mężczyzna przyłożył mi palec wskazujący do ust i dotknął włącznika świateł. Powoli zapaliły się tylko małe światełka przy kabinie prysznicowej, oraz niewielkie dwa wbudowane w podłogę przy drzwiach. Dzięki nim mogłam zobaczyć jego niewyraźny zarys twarzy, ale nadal pozostawał niesamowity klimat. Złote oczy błyszczały w tym nikłym świetle emanując pożądaniem, ale także jakąś tajemnicą.

 Dotknęłam jego policzka czując niewielkie kłucie spowodowane tym, że tego dnia odpuścił sobie golenie twarzy, co mnie się tylko jeszcze bardziej podobało. Chris pociągnął mnie w stronę prysznica i władował pod strumień letniej wody, nie zważając na to, że obydwoje nadal jesteśmy w ubraniach. Jakiś wewnętrzny głos z zakamarków mojej duszy sprawiał, że czułam się jakby ktoś za chwilę miałby mi zabrać Battena, więc starałam się czerpać z tych momentów jak najwięcej. Nie chciałam się odzywać, nie było takiej potrzeby. Zaczęłam rozpinać jego błękitną koszulę, guzik po guziku, dając mu w zamian namiętne pocałunki. Pomogłam zdjąć przemoczone ubranie z jego ramion i zawiesiłam się, patrząc na jego klatkę piersiową, na której położyłam obydwie dłonie.

 Strumyczki wody ściekały z jego ciemnych kosmyków włosów tworząc małe wodospady i rzeki na jego ciele, które z uwagą starałam się zapamiętać na przyszłość. Lecz nie dane mi było długo patrzeć na ten widok, bo przysunął się do mnie i zaczął powoli rozpinać mój zamek od sukienki na plecach. Robił to bardzo powoli, co było zupełnym przeciwieństwem tego w jakim tempie spadł materiał na ziemię. Batty odsunął się ode mnie, by pozwolić mi przejść na bok, bym nie potknęła się o sukienkę leżącą pod moimi stopami. Zostałam więc w samych pończochach, białych figach i bransoletce z czerwoną gitarą. Odchyliłam głowę w prawą stronę, dając mu większe pole do pieszczot, co od razu wykorzystał składając na mojej szyi oraz lewym obojczyku rozkoszne pocałunki. Z każdym jego przesunięciem dłoni po moich żebrach, czy ust po skórze ramion, całe moje ciało przeszywał paraliżujący impuls. Czułam się tak jakby moje ciało zamierało na sekundę w niemym błaganiu o więcej. Nagle oderwał się, robiąc krok w tył. Otworzyłam oczy czując jak zabiera swoje dłonie i zawiedzonym spojrzeniem żegnałam w myślach pieszczoty, które mi jeszcze przed ułamkiem sekundy temu, serwował. Nagle jego dłonie znalazły się na moich biodrach, a ja poczułam jak mnie podnosi do góry. Odruchowo oplotłam go nogami w pasie, splatając ręce na jego karku, a tym samym przylegając do niego. Jego włosy na klatce piersiowej muskały delikatnie moje piersi, co zarazem mnie podniecało, jak i trochę drażniło.

- Wyglądasz cholernie seksownie w takich strugach wody.- powiedział patrząc mi w oczy z tym swoim rozbrajającym uśmiechem, po czym przybliżył swoją twarz do mojej tak, że prawie stykaliśmy się nosami.

 Wzrok przyzwyczaił mi się w końcu do półmroku, więc byłam teraz w stanie zobaczyć każdy szczegół jego twarzy. Każdą kropkę na jego tęczówce, każdą rzęsę, dosłownie każdy szczegół. Nie był idealny, ale dla mnie… nie było mężczyzny przystojniejszego ode niego. Żałowałam tylko, że nie chciał się teraz uśmiechnąć, bo jego dołeczki, gdy to robił, były urocze i cholernie pociągające.

 Woda, która na nas leciała zrobiła się chłodna, co mi trochę przeszkadzało, zważywszy na fakt, że dotykałam plecami ściany, która nie była podgrzewana.

- Zaraz nas rozgrzeję.- znów się odezwał Batten, jakby czytał mi w myślach, przy okazji składając na moich ustach taki pocałunek, że od razu zrobiło mi się gorąco.

 Z coraz większym trudem oddychałam, gdy jego dłoń powoli zaczęła dotykać mojego podbrzusza. Poczułam, że zaczynam ześlizgiwać się w dół, ale Chris szybko temu zaradził podrzucając mnie trochę do góry i oplatając swoje ramiona wokół moich pleców.

 Nagle poczułam uderzenie w głowę i … obudziłam się. Co dziwniejsze nadal Chris mnie obejmował, tak jak ja jego, nogami w pasie.

- Chris?- zapytałam zdziwiona.

- Shh! Śpij dalej.- odpowiedział niosąc mnie gdzieś.

 Boże, czyli to wszystko mi się śniło? Jaki wstyd, aż brak mi słów. A co jeśli cała reszta która mi się śniła, stała się w rzeczywistości? W sensie wszystkie moje zachowania…

- Chris, co ja robiłam?- zapytałam przerażona.

- No, po dwóch piwach i szampanie film ci się urwał?- zapytał ze śmiechem.

- W sensie przed chwilą.

- To spałaś. A że na kanapie nie było już miejsca, postanowiłem cię zanieść do sypialni.

- Ale… Czy ja coś robiłam przez sen?

- A czemu pytasz?- zainteresował się, co raczej oznaczało, że nic głupiego nie zrobiłam.

- Bo miałam dziwny sen i em… Dziwnie mnie trzymasz.- w końcu wydukałam.

- Akurat tak siedziałaś, poza tym sama wręcz przytuliłaś się tak do mnie. I to chyba jedyna dziwna rzecz jaką zrobiłaś.- odpowiedział nadal mnie niosąc.

- Możesz mnie już puścić, jestem ciężka.- mruknęłam uspokojona jego odpowiedzią.

- Już doniosę cię do łóżka. Co to w ogóle był za sen?

 Popatrzyłam na niego oblewając się rumieńcem i schowałam głowę w jego włosach. Za nic w świecie mu nie powiem!

- Czyli jakiś zboczony. Och, byłem w nim?- zaśmiał się, a ja postanowiłam nadal milczeć, bo każda odpowiedź wydawała mi się głupia i mogła mu zdradzić wszystko co tak bardzo chciałam ukryć.

 Weszliśmy do ciemnego pokoju, a raczej Batten mnie wniósł i już prawie byliśmy przy łóżku, gdy Anglik potknął się o coś i wylądowaliśmy na podłodze. Pomimo tego, że był wyjątkowo miękki, jak na człowieka, to gdy przygniótł mnie całym swoim ciężarem, powietrze które miałam w płucach nagle uciekło.

- Przepraszam!- wyszeptał i jak najszybciej próbował się podnieść ze mnie.

 Nie chciałam by wyszło na to, że umieram od jego ciężaru, ale zabolały mnie wszystkie mięśnie. Szczególnie te, które spotkały się z podłogą. Dobrze, że głowę trzymał mi tak, bym nie walnęła nią o ziemię. Próbowałam niezauważalnie pomasować najbardziej obolałe miejsca, ale przed wzrokiem Chrisa, nic się nie ukryje. Mężczyzna zaczął mnie przepraszać, a potem podał dłoń, bym mogła wstać. Zaprowadził mnie tym razem do łóżka i pozwolił położyć się na nim.

- To najlepszy początek roku o jakim mogłem marzyć.- wyszeptał i pochylił się, by mnie pocałować w policzek, ale jego wargi zsunęły się na kącik moich ust.- Dobranoc.- powiedział szybko i wyszedł z pokoju zanim zdążyłam zareagować na ten dziwny gest.

 Zamknęłam oczy próbując przywołać z pamięci dotyk jego dłoni i warg, ale zamiast tego… po prostu zasnęłam.

 _________________________________________________

 Ruszyłam z kopyta z nowym rozdziałem, co? :) I to jeszcze taki długi jest! Mam nadzieję, że się Wam spodoba :D Widzę też, że spodobał się Wam rozdział pisany przez Gosię. Otóż, kolejny też będzie jej dziełem :)) Powiedzcie mi czy bardzo tęsknicie za Leto, bo teraz jakoś mało się ich zrobiło.

Rozdział ten dedykuję tym razem Warrie, która zebrała się na odwagę i napisała mi super komentarz :)) Dziękuję ślicznie za niego i liczę na więcej :)