Prolog

Prolog

Ciemność. Całkowita czerń. Nie widać kompletnie nic. Czuję jak delikatna, zimna ciecz dotyka mojego ciała. Jej nacisk się nasila i staje się nieprzyjemny. Słyszę tylko głośny szum jakby gdzieś obok niedaleko płynął wodospad. Ale czemu ja to słyszę skoro mam słuchawki w uszach i leci w nich muzyka? Zaraz chyba zwariuję tak głośny to szum. Nagle wszystko staje się jasne. W końcu jestem w stanie zobaczyć gdzie się znajduję, co mnie otacza. Nie trwa to długo, bo jakieś ułamki sekundy, ale to mi wystarcza. Piaszczysta ścieżka, wysokie obdarzone ogromnymi koronami drzewa, kilka latarni… Czemu nie świecą? Nagle rozlega się ogłuszający huk, a ja mimowolnie się kulę. Co ja robię w tym miejscu w środku potężnej burzy? Znów niebo rozświetliła imponująca błyskawica. Siedziałam na drewnianej ławce i patrzyłam na to wszystko jakby mnie to nie dotyczyło.

- Ale marnotrawstwo energii.- usłyszałam głos dochodzący z ławki obok.

Wciąż wpatrując się w niebo pokiwałam nieśmiale głową. Osoba siedząca na pobliskiej ławeczce wstała i podeszła do mnie. Była to wysoka, a przede wszystkim chuda postać. Ubrana w czarny, długi płaszcz z kapturem naciągniętym głęboko na czoło usiadła obok mnie i objęła ramieniem. Wiedziałam bardzo dobrze, kto to jest, bo tylko ta osoba mnie rozumiała. Westchnęłam szczęśliwa, że ta postać jest ze mną i przytuliłam się do niej.

- Dziękuję, że tu jesteś.- szepnęłam oglądając krople wody ściekające po moich spodniach.- Wiele dla mnie znaczysz.

Na te słowa poczułam mocniejszy uścisk w miejscach gdzie mnie odtykał. Ile tysięcy jak nie milionów ludzi by oddało za taką chwilę jak tak? Ale to właśnie ja zasłużyłam na kogoś takiego jak on. Czy był on dla mnie tylko przyjacielem? Nie. Był najważniejszą częścią rodziny.