Chapter 76 "Got a lot to learn in this love"

Chapter 76

"Got a lot to learn in this love"

ROZDZIAŁ PISANY OCZAMI GOSI I PRZEZ NIĄ SAMĄ!

+18

Wykorzystaliśmy moment gdy wszyscy rzucili się na Chrisa, żeby go przydusić i wymknęliśmy się z salonu. Zrzuciłam szybko buty przy schodach, po to żeby po drodze się nie przewrócić i popędziłam za Reynoldsem na górę. Zatrzymaliśmy się na środku korytarza nie wiedząc, do którego pokoju wejść.

- Mój czy twój? – zapytałam kierowana podnieceniem.

- Żaden z nich, idziemy do sypialni Chrisa.  – szybko przytknął mi palec do ust, przewidując to, że będę protestowała. – On ma zapewne największe łóżko, no i ma oddzielną łazienkę. Idziemy! – złapał mnie za rękę i lekko władczym gestem pociągnął za sobą.

W ekspresowym tempie znaleźliśmy się przy właściwym pokoju. Rou wciągnął mnie do pokoju, zamknął za nami drzwi na klucz. Od razu przyparł mnie do ściany i zaczął łapczywie całować. Moje rozpalone ciało opierało się o zimną ścianę, co trochę je studziło. Wszystko działo się tak szybko. Ale obydwoje wiedzieliśmy, że już dłużej nie wytrzymamy tego napięcia między nami. To co się działo teraz było w pewien sposób nieuniknione. Jedna z jego dłoni powędrowała na moje biodro, głaszcząc je miarowo i doprowadzając mnie do szału. Mężczyzna oderwał się ode mnie na chwilę i spojrzał na mnie płonącym wzrokiem. Przyłożył mi usta do obojczyka i zaczął ssać skórę.

- Przestań głuptasie. Chcesz żebym miała malinkę?

- Właśnie tak. Zaznaczę, że tu byłem. Od teraz jesteś już tylko moja. – podniósł głowę i uśmiechnął się do mnie tryumfalnie.

Nagle rozległo się walenie do drzwi . Mogłam się jedynie domyślać  kto z taką furią mógł walić w dzielącą nas barierę.

- Wynoście się z mojego pokoju! Ale to już! Roughton, ostrzegam cię, jeśli zbezcześcicie moje łóżko to oboje tego pożałujecie! – wydzierał się wściekły basista.

Nie zwracając uwagi na wrzaski Chrisa, blondyn jeszcze raz przyłożył usta do mojej klatki piersiowej, ale tym razem zaczął wydmuchiwać powietrze kręcąc przy tym głową. Sprawiło to, że zaczęłam się głośno śmiać, ponieważ miałam w tym miejscu łaskotki. Walenie do drzwi rozległo się jeszcze raz.

- Roughtonie Leslie Paulu Reynoldsie! Przysięgam na wszystkich obecnych w tym domu, pożałujesz tego! – Chris jeszcze coś mruczał pod nosem, ale tego już nie zrozumiałam, usłyszałam tylko jak odchodzi głośno przy tym tupiąc.

- Może jednak powinniśmy się stąd wynieść? – zapytałam zmartwiona tonem Battena.

- On blefuje, wie że kumplowi nie przerywa się w takiej chwili. Pozłości się przez jakiś czas, a poza tym i tak już sobie poszedł.

- Przerabiałeś to już z nim? – byłam bardzo ciekawa odpowiedzi.

- Nie. Pierwszy raz jestem w jego sypialni. Mam nadzieję, że szybko mu przejdzie. Przestań się nim przejmować, to ja będę musiał znosić jego humory i docinki.

- No ale… – chłopak przerwał mi zanim zdążyłam powiedzieć coś sensownego, zauważyłam że uwielbia to robić.

-Cii, nie myśl już o nim, teraz jesteśmy tu tylko ty i ja… Tyle czasu kazałaś mi na to czekać. Doskonale pamiętam to co działo się poprzedniej nocy. Nieładnie tak zostawiać mężczyznę w takim stanie. Najchętniej to zerwałbym z ciebie tę sukienkę, ale w sumie podoba mi się, oszczędźmy ją. Odwróć się, rozepnę ją. – szepnął uwodzicielskim głosem, a ja o mało co się nie zapowietrzyłam.

Zrobiłam co kazał. Przez materiał poczułam, że jego dłonie są rozgrzane. Jednocześnie rozpinał suwak i obsypywał mój kark pocałunkami. Czułam się tak dobrze, rozkosz płynąca z tych doznań przepełniała mnie całą. Moje żyły wypełniały się narastającym podnieceniem. Muzyk ugryzł mnie w ucho co wywołało u mnie chich jęk rozkoszy. Mimo że go nie widziałam to czułam jak się uśmiecha słysząc moją reakcję.  Czarny materiał, który mnie okrywał, spadł na podłogę. Rou przyglądał mi się z zadowoleniem. Jego oczy łapczywie rejestrowały każdy centymetr mego ciała. Zaczęłam rozpinać mu koszulę, jednocześnie całując. Myk i kolejny kawałek materiału leżał na ziemi. Reynolds złapał mnie za pośladki i lekko przyciągnął do siebie, rajstopy wylądowały gdzieś na szafie. Nasze przyspieszone oddechy mieszały się. Zatopiłam palce w jego włosach, nie pozwalając uwolnić się jego ustom. Moje dłonie przesuwały się powoli wzdłuż ramion, wędrując po dolnej części pleców i zatrzymując się na pasku od spodni. Odpięłam go powoli i usiłowałam to samo zrobić z guzikiem. Ręce strasznie mi się trzęsły, sama nie wiem czy to ze zdenerwowania czy raczej z podniecenia. No ale wreszcie się udało, rozpięłam rozporek i zsunęłam mu spodnie. W pomieszczeniu czuć było bijącą od naszej dwójki głodną desperację. Oplotłam blondynowi nogi wokół bioder a on podszedł do łóżka i delikatnie mnie na nim położył.  Język Rou wędrował powoli od mojej szyi coraz niżej, zatoczył kilka kręgów wokół pępka i schodził w dół. Ku mojemu zdziwieniu chłopak złapał zębami moją bieliznę. Patrzył na mnie pełnym pożądania wzrokiem i czekał na pozwolenie. Dałam mu znak przymykając oczy i rozchylając usta. Zdjął moją bieliznę szybkim pociągnięciem i zadowoleniem trzymał moje majtki w zębach. Przyciągnęłam go do siebie, odrzuciłam gdzieś czarny skrawek materiału i łapczywie pocałowałam. Chwyciłam go w tym samym czasie mocno za pośladki i zaczęłam zsuwać jego bokserki. Roughton jednym zwinnym ruchem rozpiął mój koronkowy stanik i pozbyliśmy się tym samym ostatnich dzielących nas barier. Przygryzłam dolną wargę blondyna i lekko się od niego odsunęłam żeby ocenić jego kształty, a zwłaszcza jeden kształt. Hmm mały przyjaciel Reynoldsa wcale nie był taki mały, bardzo cieszył mnie ten fakt. Niby mówią, że rozmiar nie ma znaczenia, ale… Dostrzegłam nagle, że Rou się poruszył. Spojrzałam w jego oczy i zauważyłam narastające podniecenie. Patrzył się na mnie tak łapczywie, w głowie miałam milion scenariuszy.

Ustami i jedną ręką pieścił moje piersi. O matko, to było takie przyjemne, jego delikatne palce poruszały się w nieznanym mi rytmie. Wyginałam moją klatkę piersiową ku górze, żeby tylko doznania były intensywniejsze. Swoją drugą ręką zjeżdżał coraz niżej, w stronę mojego krocza. Niespodziewanie poczułam jego palce w sobie. Delikatnie masowały przednią ścianę pochwy, sprawiał mi tym ogromną przyjemność. Sprawne palce zawdzięczał zapewne temu, że od wielu lat gra na gitarze. Zaczęłam się wić pod nim z rozkoszy. To uczucie było tak cholernie upajające, odczuwałam to całym ciałem, od czubka głowy aż po palce stóp. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić, czy skupić się na tym co działo się na górze, czy może na tym co miało miejsce niżej. Nie byłam w stanie jasno myśleć. Mężczyzna przerwał pieszczoty, a ja otworzyłam oczy żeby zobaczyć co robi. Okazało się, że schylił się po prezerwatywę, która leżała na szafce nocnej. Szczerze mówiąc to nie mam pojęcia kiedy ją tam położył, ale w tej chwili ogólnie mało rzeczy do mnie docierało. Z tej całej przyjemności to chyba mózg mi się roztopił i wyciekł uszami. Chłopak szybkim ruchem założył gumkę i zawisł nade mną. Wpatrywał się w moje oczy z lekką niepewnością.

- Jesteś pewna, że tego chcesz? Bo wiesz, jeśli nie czujesz się komfortowo to możemy z tym jeszcze zaczekać, przecież mamy czas. – powiedział i uśmiechnął się niepewnie.

Zapadłam się głębiej w materac. Czy faceci zawsze muszą zadawać najgłupsze pytania w najbardziej nieodpowiednim momencie. Dobra, doceniam to, że Rou się o mnie troszczy i przejmuje takimi rzeczami, ale przecież mógł pomyśleć o tym wcześniej. Gdybym tego nie chciała, to tej sytuacji w ogóle by nie było. A poza tym, nie, nie mamy czasu, przynajmniej nie teraz. Przecież dziś wylatuję do stanów i nie mam pojęcia kiedy znów się zobaczymy.

- Jasna cholera, Rou! Zrobisz to wreszcie czy chcesz dalej prowadzić tę bezsensowną dyskusję? Gdybym tego nie pragnęła, to przecież bym ci powiedziała. Ewentualnie dostałbyś kopa w krocze. – odpowiedziałam mu kąśliwie i wzbogaciłam ten komentarz łobuzerskim uśmiechem.

To rozwiało u niego wszelkie wątpliwości. Wszedł we mnie niezwykle powoli, ostrożnie i zaczął się poruszać. Był przy tym niezwykle delikatny. Był to nasz pierwszy raz więc musieliśmy się dograć. Zaczęłam delikatnie z pewnym wyczuciem poruszać biodrami żeby wpasować się w jego rytm. Dłonie Roughtona znajdowały się po obu stronach mojej głowy, moja zaś zaciskały się coraz mocniej na pościeli. Mężczyzna zaczął poruszać się coraz szybciej, a ja czułam w sobie narastającą rozkosz. Miałam wrażenie, że za chwilę samoistnie zajmę się ogniem i zginę w płomieniach. Poddałam się temu co robił całkowicie. Wewnątrz mnie narastało niewyobrażalne napięcie, a każdy centymetr ciała się naprężał. Mój jęk stłumiły jego usta. Paznokcie z całej siły wbiłam w pościel, fala przyjemności rozlała się po moim ciele, czułam to w każdej komórce. Po moim kręgosłupie przebiegł przyjemny dreszcz. To było niesamowite! W głowie miałam cudowną pustkę. W tej chwili nawet nie obchodziło mnie to czy reszta domowników nas słyszała, wstyd i zażenowanie nadejdą pewnie o poranku, gdy napotkam ich pytające i ciekawskie spojrzenia. Chłopak zesztywniał i opadł na mnie zmęczony. Ostrożnie zaczął ze mnie wychodzić.

- Byłaś niesamowita. – wymruczał mi do ucha i położył się obok. Jego głos jest taki seksowny gdy szepcze, doprowadza mnie to na skraj.

- To wszystko co tu się stało… to było magiczne. Jestem w cudowny sposób wykończona. – powiedziałam. – Podasz mi bieliznę żebym mogła się ubrać?

Chłopak wstał z łóżka i zaczął zbierać potrzebne rzeczy z podłogi. Musze powiedzieć, że patrzenie na jego nagie pośladki i na to jak beztrosko porusza się po pokoju było prawdziwą przyjemnością. Rou, mimo mojego niezadowolenia, założył bokserki  i wrócił do łóżka.

- Proszę. – powiedział podając mi majtki i swoją koszulę. – Załóż ją, nie chcę żebyś zmarzła w nocy.

- Dziękuję. – pocałowałam go w policzek i zaczęłam się ubierać.

Wtuliłam się w niego, a on nakrył nas kołdrą. Był tak przyjemnie rozgrzany. Robił za mój osobisty grzejnik. Położyłam głowę na jego torsie i objęłam ręką w pasie.

 - Dobranoc. – pocałował mnie w czoło, objął ramieniem i zgasił lampkę.

Po tym wszystkim czułam się bardzo odprężona, wszystkie moje mięśnie pomimo zmęczenia aż śpiewały z zachwytu. Czułam się pełna, tak jakbym wcześniej była niekompletna i nie zdawała sobie z tego sprawy. Moje myśli jeszcze chwilę wirowały wokół tego, ale dzięki zmęczeniu sen przyszedł niespodziewanie szybko.

Obudziłam się ponieważ było mi strasznie gorąco, a poza tym coś mnie przygniatało. Okazało się że najwygodniejszą pozycją do spania dla Rou jest leżenie na mnie. Uwalił się na mnie tak, że włoski z jego klatki piersiowej dotykały mojej twarzy. Gdy tylko to poczułam natychmiast zrzuciłam go z siebie. Nawet nie siliłam się na delikatność, zepchnęłam go używając całej siły jaką udało mi się wykrzesać. Może i zrobiłam to trochę za brutalnie, ale blondyn skulił się tylko i spał dalej. Jego futro mnie przeraża, wcześniej nie zwróciłam uwagi na jego rozmiary, byłam zajęta czymś innym. Jest to zdecydowanie coś co będę musiała zwalczyć. Jego nadmierne owłosienia jak i przygniatanie mnie w nocy. Myślałam, że skopanie przez Klaudię jest straszne, jak widać mogą przytrafić się gorsze rzeczy gdy zajdzie słońce. Przerzuciłam nogi przez krawędź łóżka i skierowałam się w stronę drzwi. Gnana pragnieniem po cichu i ostrożnie zeszłam do kuchni w poszukiwaniu czegoś do picia. Drogę oświetlałam sobie telefonem, nie chciałam zapalać świateł żeby przypadkiem kogoś nie obudzić. Gdy już dotarłam do celu, udało mi się znaleźć butelkę wody mineralnej, zwinęłam ją z blatu i wypiłam kilka łyków. Zadowolona z siebie z butelką pod pachą, ruszyłam w drogę powrotną. O mało co nie wypuściłam mojej zdobyczy na widok tego co działo się na kanapie. Klaudia spała praktycznie na podłodze, tylko jej głowa spoczywała na sofie. Dużo ciekawszy widokiem był Chris i Mat. Anglik leżał na plecach i cicho pochrapywał, niby normalny widok… Gdyby nie to, że leżał na nim Mat. Delord wtulał się w chłopaka jakby był poduszką, wyglądali razem w sumie uroczo, tym bardziej, że ręka Chrisa była umiejscowiona pod koszulką Amerykanina. Widok ten psuła tylko strużka śliny ściekająca z ust Mata wprost na koszulkę bruneta, fuj. Skoro już miałam telefon przy sobie, to postanowiłam go wykorzystać. Szybko zrobiłam chłopcom mini sesję zdjęciową i czmychnęłam z powrotem na górę. Postawiłam butelkę na stoliku nocnym i wślizgnęłam się pod kołdrę. Gdy dotknęłam Roughtona zimnymi stopami to odskoczył ode mnie jakby go prąd kopnął. Co ja poradzę że trochę zmarzłam podczas tej wycieczki? Pomimo tej ucieczki szybko się w niego wtuliłam i bez problemów zasnęłam.

Zbudziło mnie pukanie do drzwi. Co ja mówię?! To nie było pukanie, to było dzikie walenie w kawał drewna. Hmm Rou mimo tych hałasów, wciąż spał. Powoli się podniosłam i zaczęłam kierować w stronę drzwi, po drodze potykając się jeszcze o spodnie wokalisty Enter Shikari. W pomieszczeniu panował totalny bałagan, po podłodze walały się ubrania i poduszki. No cóż… Gdy już dotoczyłam się do drzwi, zaczęłam je leniwie otwierać.

- Chris? Co ty tu robisz? – zapytałam jednocześnie ziewając.

- Jak by ci to powiedzieć? – widać było, że jest poddenerwowany. -  Mieszkam tu jak byś nie zauważyła, stoisz przecież w mojej sypialni.

O matko, kompletnie zapomniałam o tym gdzie jestem! Przecież wczoraj z Rou ukradliśmy Chrisowi sypialnię, żeby dokonać niecnych czynów. Teraz wcale się nie dziwię, że jest taki poirytowany. Ale jak mogłam zapomnieć o bożym świecie i niczym się nie przejmować?! Nawet tym gdzie jestem! To wszystko wina tego osobnika, który smacznie drzemał w łóżku…

- Wiesz, wyglądasz sexy, ale może byś się okryła bo ten chrapiący idiota, jeśli się teraz obudzi, to nas zamorduje za takie spoufalanie się. – tymi słowami wyrwał mnie z zamyślenia.

Spojrzałam w dół, na sobie miałam kuse majtki i rozpiętą koszulę Reynoldsa. Szybko się odwróciłam i zapięłam wszystkie guziki. Byłam tak rozkojarzona, że nawet nie zwróciłam uwagi na to jak wyglądam!

- O wiele lepiej. Proszę. – powiedział brunet podając mi coś do rąk.

- Co to jest? – zapytałam głupio.

- Pościel. Macie mi ją zmienić, a to jest odkurzacz. – powiedział apodyktycznie. - Ten pokój ma lśnić. Chyba nie myśleliście, że będę po was sprzątał.

- Żartujesz prawda? – powiedziałam błagalnym głosem i przestąpiłam nerwowo z nogi na nogę.

- Nie, życzę udanej pracy. A i ustaliliśmy, że robicie nam wszystkim śniadanie, więc lepiej obudź swego księcia i zabierajcie się do pracy. – uśmiechnął się cierpko Batten i zamknął pokój.

Zrezygnowana walnęłam czołem w drzwi. Za jakie grzechy spotkała mnie taka kara? Usłyszałam szepty dochodzące z korytarza.

- Świnio! Ja miałam iść! – skarciła basistę Klaudia. – Opowiadaj, co zastałeś, co tam się działo?

- Jak to co? Nie zadawaj głupich pytań, mój pokój to istne pobojowisko teraz. - jęknął.

- Aaa super! – zaczęła cieszyć się przyjaciółka, poczułam się tak jakby od tego co robiłam w nocy, zależało to czy wszechświat będzie dalej istniał.

- Jakie super?!  Zrobili to na moim łóżku, chyba będę musiał je wymienić, a pościel nadaje się już tylko do utylizacji. To była nowa pościel, dostałem ją od mamy na święta! – jęczał rozżalony.

W trochę lepszym nastoju odeszłam od tych przeklętych drzwi i doczłapałam się do łóżka. Mężczyzna mojego życia, bo tak chyba w tej chwili mogę go nazwać, jeszcze smacznie drzemał. Wyglądał rozkosznie, gdy spał tak skulony ze zmierzwionymi włosami, mogłabym siedzieć na łóżku i patrzeć na niego przez cały dzień. No ale niestety obowiązki wzywały.  Postanowiłam, że obudzę go dopiero jak wezmę prysznic, niech jeszcze odpoczywa. Palcami przeczesałam mu czuprynę i skierowałam się do łazienki. Cholera! Jak ja mam się ogarnąć skoro nie mam przy sobie kosmetyczki ani ubrań na zmianę?! Chyba będę musiał wrócić do starego pokoju po swoje rzeczy, może uda mi się przemknąć korytarzem niezauważenie. Wyszłam z pomieszczenia i na palcach wkradłam się do mojej poprzedniej sypialni. Przeszukałam ją całą, ale mojej walizki nigdzie nie było. Co się mogło z nią stać do jasnej Anielki? Może Klaudiami ją gdzieś przestawiła. Napisałabym do niej ale nie miałam przy sobie telefonu, a wycieczki po domu w poszukiwanie jej nie zaryzykuję. Gdy się odwróciłam dostrzegłam, że Chris siedzi na łóżku. Musiał tu być już dłuższą chwilę, bo uśmiech z twarzy mu nie schodził. Widać miał niezły ubaw z obserwowania mnie, w ogóle mimo całej tej sytuacji musiał mnie uważać chyba ze niezłą rozrywkę.

- Gdzie są moje rzeczy? – w pewnej chwili pojęłam, że to właśnie basista stoi za haniebnym czynem schowania mojego bagażu.

- Nie mam pojęcia o czym ty mówisz. – łgał mi prosto w twarz, jestem tego pewna. – Jakie rzeczy?

- Nie udawaj głupka, oddawaj moją walizkę, chce się wreszcie ubrać jak normalny człowiek! – warknęłam.

- Nie podoba ci się twoje obecne ubranie? Ja tam myślę, że Rou będzie zachwycony jeśli będziesz… - nie zdążył skończyć, bo oberwał w głowę od Klaudii. Nie mam pojęcia kiedy zjawiła się w pokoju i ile słyszała z tej głupiej sprzeczki, ale byłam jej bardzo wdzięczna za ratunek.

- Chris, przestań się wygłupiać i natychmiast oddaj jej rzeczy, to już nie jest zabawne. – krzyknęła na niego brunetka.

- Ale… - łup i kolejny cios w głowę.

- Natychmiast powiedziałam.

Batten skrzywił się i powolnym krokiem poszedł po moją walizkę. Gdyby był psem to pewnie położyłby uszy po sobie i podkulił ogon.

- Jak było? – zapytała zaciekawiona brunetka, spojrzałam na nią i puściłam jej oczko.

- Później ci powiem. Ściany w tym domu mają uszy. – zwinęłam walizkę z rąk Chrisa, który czekał na korytarzu i wróciłam do „siebie”.

Skierowałam się do łazienki i przystąpiłam do czynności dokładnego umycia się. Pomieszczenie było niewielkie i jasne, dla mnie nie liczył się wygląd, najważniejsze w tej chwili było to, że łazienka była czysta. Żadnych walających się brudnych ubrań ani zabrudzonej umywalki czy natrysku. Najwidoczniej albo Chris albo rzadko korzysta z tego pomieszczenia, albo lubi czystość, ewentualnie mama mu sprząta. Na myśl o ostatniej z opcji zaczęłam chichotać. Co się ostatnio ze mną dzieje? Tylko mi śmiechy i chichotanie w głowie, no może nie tylko, jest jeszcze coś… No ale nieważne, odpędziłam szybko brudne myśli i spłukałam dokładnie szampon z włosów. Stanęłam na posadzce i szybko wytarłam całe ciało. Ubrałam się w ciemne jeansy i jasną bluzkę z nadrukiem. Wyszłam z zaparowanego pomieszczenia i spostrzegłam, że Rou już nie śpi.

- Dzień dobry śpiochu. – powiedziałam zadowolona faktem, że już się obudził.

- Dzień dobry. – odpowiedział zaspany, ale bardzo szeroko uśmiechający się Reynolds. – Która jest godzina i czemu wykąpałaś się beze mnie? – zapytał lekko zawiedziony widząc mnie w normalnym ubraniu.

- Hmm nie mam pojęcia jaki mamy czas, a ty musisz szybko się wyszykować bo musimy tu posprzątać i później zrobić wszystkim śniadanie. Sam widzisz, że na wspólny prysznic nie mamy czasu. – powiedziałam też lekko zawiedziona, wizja wspólnej kąpieli była bardzo kusząca.

- Mhhhmmy – zajęczał Rou do poduszki tak, że nic z tego nie zrozumiałam. – Czemu my? To sprawka Chrisa?

- Zgadza się. A teraz szybko wstawaj. Ja zmienię pościel, a ty później szybko odkurzysz.

- Nie chce mi się…

- Mi też nie, ale nabałaganiłeś to teraz weź za to odpowiedzialność i posprzątaj. Miejmy to już za sobą, nie chcę tracić całego dnia na sprzątaniu pokoju tego młotka. – uśmiechnęłam się do niego pokrzepiająco i zabrałam się za ściąganie z niego kołdry.

- No dobra. – muzyk przeciągnął się na łóżku, przelotnie mnie pocałował i leniwym krokiem poszedł do łazienki. – A może jednak chcesz wykąpać się jeszcze raz? – powiedział stojąc w drzwiach i szczerząc się jak głupi do sera.

Chwyciłam szybko za jedną z poduszek leżących na podłodze i rzuciłam w stronę muzyka. Niestety trafiła ona w już zamknięte drzwi z zza których słychać było śmiech i szum wody. Uśmiechając się pod nosem szybko zmieniłam pościel i pozbierałam wszystko to co leżało na podłodze. Robiło mi się gorąco na samą myśl o tym co wydarzyło się w nocy. Nie przypuszczałam, że nasza wizyta w UK tak się skończy. Może i coś czułam do Rou zanim tutaj przyleciałam, ale myślałam, że to jednostronne uczucie. Może teraz wreszcie wszystko się ułoży tak jak bym chciała? Kto wie. Nie zaprzątałam sobie tym głowy i powolnym krokiem udałam się do kuchni, w końcu miałam zrobić wszystkim śniadanie. Po drodze spotkałam Rorego który zdawał się być w wyśmienitym humorze. Nie wiedzieć czemu, na mój widok oczy aż mu się zaświeciły.

- Cześć. – przywitał się grzecznie i próbował ukryć uśmiech. – Mogę ci zadać pytanie?

- No proszę, wal śmiało. – powiedziałam niepewnie. Znam tego rudzielca od wczoraj, ale już poznałam się na tym, że niezłe z niego ziółko.

- No bo zastanawiałem się w sumie kto tak jęczał w nocy… ty czy Rou? Wybacz, nie byłem w stanie odróżnić, w końcu nasz przyjaciel potrafi pięknie wyciągać. – przez chwilę udało mu się utrzymać pokerową twarz, a później wybuchnął gromkim śmiechem.

- No bardzo śmieszne, haha… Zobaczymy kto się będzie śmiał jak dostanie przypalone grzanki.

Minęłam go szybko i weszłam do naszej obecnej jadłodajni. Gdy tylko zobaczyłam Battena to od razu mnie olśniło. Z powodu własnej głupoty miałam ochotę mocno walnąć się w czoło. Przecież mam czym szantażować Chrisa, nie musiałam sprzątać jego pokoju. Dobra, wtedy się zgapiłam, ale tym razem mam zamiar wykorzystać moją tajną broń.

- Zebrałeś już zamówienia? – zapytałam przebiegle.

- Jeszcze nie. Ale możesz już zacząć robić jedzenie dla mnie i Rorgo, to znaczy dwa razy english breakfast.

- Sam już możesz zacząć je robić.

- Słucham?! – powiedział oburzony basista, widać było że nie jest dzisiaj w najlepszym nastroju. – Chyba nie tak się umawialiśmy, wyraźnie powiedziałem co masz zrobić. Jazda zabieraj się do pracy, zawołaj mnie jak skończysz.

- Mam coś dla ciebie, myślę że po zobaczeniu tego zmienisz zdanie. – wyciągnęłam telefon i pokazałam mu zdjęcia które zrobiłam w nocy. Mimo tego że był wkurzony to mina jeszcze bardziej mu zrzedła.

- Co to ma być?

- Jak to co? Twoje nocne harce z Matem. Wychodzę z Rougtonem, nie będę ryzykowała zatrucia pokarmowego, powodzenia z gotowaniem. – klepnęłam go w ramię i wyszłam z pomieszczenia. Nawet się nie oglądałam, jestem pewna, że wzrok Chrisa mógłby teraz mnie zabić.

Zgarnęłam czym prędzej Reynoldsa i ulotniliśmy się z domu zanim Chris zaczął ciskać garnkami o podłogę. Mężczyzna postanowił, że zabierze mnie do swojej ulubionej kawiarni. Usadowiliśmy się tuż przy oknie, dzięki czemu mogłam obserwować jak miasto budzi się do życia po sylwestrze. Było kilka minut po 11 a w mieście panowały praktycznie pustki. Szczerze współczułam tym którzy musieli dzisiaj przyjść do pracy. W końcu przyszła kelnerka żeby nas obsłużyć, dość uważnie mi się przyglądała, ale w końcu przyjęła zamówienie. Ja dostałam croissanta z dżemem a Rou jajka sadzone na grzankach z jakimiś dodatkami. Rozmowa nam się jakoś nie kleiła, widziałam że blondyn chce coś powiedzieć ale chyba nie za bardzo wiedział jak. A mnie z kolei dręczyło jedno pytanie, stwierdziłam że nie ma co się bawić w podchody.

- To co teraz z nami będzie? – wyraźnie wyrwałam Roughtona z zamyślenia.

- Jak to co? W jakim sensie?

- No co tak właściwie jest między nami? Przelotny romans, jednorazowy numerek?  - ostatnie słowa wypowiadałam coraz ciszej bojąc się nadchodzącej odpowiedzi.

- Zgłupiałaś? – zapytał chłopak marszcząc czoło. – Jaki znowu jednorazowy numerek? Ja nie jestem Jaredem, nie pieprze lasek na lewo i prawo. W przelotne romanse też się nie bawię. – tu przerwał na chwilę by ocenić moją reakcję, a ja wpatrywałam się w niego jak ciele w malowane wrota.

- Kontynuuj proszę.

- Meg. – blondyn chwycił moją dłoń, która leżała na stoliku. – Liczę na to, że stworzymy poważny, pełen zaufania związek. Wiem, nie będzie łatwo bo dzieli nas ogromna odległość, ale jestem pewien, że jeśli oboje będziemy się starać równie mocno to może nam się udać. Co ty na to?

- Czy ty mnie właśnie pytasz czy zostanę twoją dziewczyną? – zapytałam, nie bardzo wiedząc co mogę innego powiedzieć.

- W wielkim skrócie, tak, właśnie to robię.

Kompletnie zaskoczył mnie swoją wypowiedzią. Wszystko między nami potoczyło się tak szybko, niespodziewanie. W sumie co tak właściwie dla mnie znaczy bycie razem, bycie jego dziewczyną, posiadanie chłopaka? Chciałam się nad tym zastanowić zanim odpowiem. Dla mnie jest to intymność, robienie z tą osobą rzeczy, których nie chcę robić z nikim innym. I to nie ma związku tylko z seksualnością. Chcę żeby nic innego mnie tak nie smuciło, poruszało, cieszyło, angażowało jak sprawy związane z tą osobą. Ważna jest też współzależność, bo nie boję się tego przyznać, będziemy współzależni. Zdaję sobie sprawę, że moje życie się zmieni. Nie chcę, żeby wciąż było tak samo. Chcę zmian. Dużych zmian. Właśnie teraz. Koniec z pustymi deklaracjami i późniejszym olewaniem sprawy. Koniec ze strachem przed prawdą, związkami, szczerymi rozmowami o wszystkim i samotnością. Dla mnie dobry związek to akceptacja, seks, wspólny świat. I najważniejsze, nie muszę być z tą osobą, tylko być z nią chcę. On, mężczyzna, który siedział przede mną, był tym, dla którego chciałam żeby moje życie się zmieniło.

- Tak, zgadzam się. – odpowiedziałam powoli i pewnie, po czym uśmiechnęłam się najładniej i najszerzej jak tylko potrafiłam. – Ale pamiętaj, jeśli kiedykolwiek mnie skrzywdzisz to pożałujesz tego. Miej na uwadze, że znam wszystkie słabostki ludzkiego ciała, nie tylko mogę mu pomóc, ale też zaszkodzić. – uśmiechnęłam się do niego chytrze.

Na szczęście Rou odwzajemnił mój uśmiech. Siedzieliśmy jeszcze jakiś czas w milczeniu, po czym wyszliśmy z lokalu trzymając się za ręce. Tym razem wybraliśmy trochę dłuższą drogę i delektowaliśmy się swoją obecnością. Pod posiadłością Battena, chłopak zadał mi dość dziwne, przynajmniej jak dla mnie, pytanie.

- Jaką masz teraz bieliznę na sobie?

- Myślisz, że powiem ci coś takiego? Chyba sobie żartujesz. – stałam przed drzwiami jak wmurowana.

- Oczywiście, jesteś moją dziewczyną – to słowo wyraźnie podkreślił. – więc chyba mam prawo wiedzieć takie rzeczy.

- Nie mam mowy, w życiu ci tego nie powiem, to zbyt zawstydzające.

- Zawstydzające? Powiedzenie Klaudii o tym co robiliśmy w nocy może być zawstydzające, a i tak wiem że to zrobisz. Powiedzenie swojemu chłopakowi, jakie majtki masz na tyłku nie ma nic wspólnego ze wstydem.

- No chyba oszalałeś, nie powiem Ci tego! A teraz jazda do domu bo Batten gapi się przez okno.

- Nigdzie nie idę. – odparł stanowczo.

- Będziesz tu tak sterczał?

- Tak.

Na te słowa prychnęłam i poddenerwowana weszłam do budynku. Od razu na swojej drodze napotkałam Klaudie.

- Ej, bo zaraz nam tu kogoś staranujesz. – powiedziała do mnie z pretensją, ale widząc moją minę szybko dodała. – Coś się stało? Ten idiota zrobił ci coś? Jeśli tak to zaraz mu nakopię.

- Nic się nie stało. – odpowiedziałam szybko i popędziłam schodami na górę do naszego pokoju.

Żeby pozbyć się nagromadzonej we mnie złości zaczęłam pakować swoją walizkę, w końcu i tak dzisiaj wylatujemy, więc prędzej czy później bym musiała to zrobić. Moją pracę przerwało ciche pukanie do drzwi. Do pokoju szybko wślizgnęła się brunetka.

- Słońce, co się stało? – przyjaciółka zapytała z troską w głosie. – Chris wciągnął siłą do domu Roughtona, a teraz ten siedzi jak struty przy fortepianie.

- Nic takiego. – odburknęłam. – Tak to już jest, że pary czasem się kłócą.

- Aaa, gratulacje! – przyjaciółka rzuciła się na mnie i już razem leżałyśmy na podłodze. – Nawet nie wiesz jak się cieszę. No ale chyba nie z tego powodu jesteś zła, bo jeśli tak to uznam to za bardzo dziwne.

- Nie, oczywiście że nie z tego powodu. Po prostu mała sprzeczka. Czy mogłabyś mnie teraz zostawić samą? Chciałam się spakować i mam coś jeszcze do przemyślenia.

- Dobra, tylko nie wymyśl czegoś czego będziesz później żałować. – Klaudia pocałowała mnie w policzek i wyszła z pomieszczenia.

Ja zabrałam się z powrotem do pracy. Byłam już praktycznie spakowana, na podłodze leżała już tylko koszula Roughtona, ta którą miałam na sobie w nocy. Zrobiło mi się strasznie głupio, w końcu byłam na niego zła tylko za… no właśnie, za nic. Zrobiłam mini awanturę kompletnie bez podstaw. Czułam się strasznie źle z tego powodu. Chyba nie do końca jestem gotowa na poważny związek skoro zachowuje się jak gówniara. Postanowiłam go czym prędzej przeprosić, chcę spędzić te kilka godzin przed odlotem w miłej atmosferze, no i nie chcę wyjeżdżać będąc pokłóconą z chłopakiem. Zeszłam czym prędzej na dół w poszukiwaniu ukochanego. Swoją zgubę znalazłam w salonie, chłopak wciąż siedział przy fortepianie. Po cichutku zaszłam go od tyłu, ręce oplotłam na jego ramionach, a głowę położyłam na blond grzywie. Poczułam tylko jak powoli wypuszcza powietrze z płuc.

- Ja chciałam… - nie zdążyłam nawet skończyć zdania bo mi przerwał.

- Shhh nic nie mów, siadaj tu koło mnie. – popatrzył na mnie i poklepał zachęcająco miejsce obok. – Chcesz żebym Ci coś zagrał?

Pokiwałam ochoczo głową na znak, że bardzo tego pragnę i zajęłam miejsce koło blondyna. Ułożyłam głowę na jego ramieniu tak aby nie przeszkadzać mu w grze i wsłuchiwałam się w te spokojne dźwięki, jednocześnie obserwując ruchy jego dłoni. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam, słuchając tych kojących odgłosów. Wcale się temu nie dziwię, wciąż byłam niewyspana po szaleństwach ostatniej nocy. Obudziły mnie jakieś krzyki. Gdy otworzyłam oczy okazało się, że leże na kanapie przykryta kocem, a moja głowa spoczywa na kolanach Reynoldsa. Nie mam pojęcia kto i o co się kłócił, ale chciałam tylko żeby się zamknęli i z powrotem dali mi zasnąć. Gdyby nie te wrzaski to byłoby idealnie, miałam przy sobie ukochanego, było mi ciepło i miękko, żyć nie umierać.

- O co oni tam się znów kłócą? – zapytałam lekko się przeciągając i spoglądając na mojego chłopaka.

- Już nie śpisz? Ech, ci kretyni cię obudzili. – stwierdził z troską w głosie. – Chłopcy kłócą się o samochody, a o cóż innego. Starcie USA z UK.

- A ty czemu nie dyskutujesz z nimi?

- Bo ja jestem mężczyzną, poza tym to wolę spędzać czas z tobą, nawet jeśli śpisz.

- Zuch chłopak. – pochwaliłam go szeroko się przy tym uśmiechając, wiedziałam że taka odpowiedź sprawi mu przyjemność.

- Mężczyzna. – powiedział z przekąsem.

- Tak, tak, mój mężczyzna. – zadowolona z siebie podniosłam się na łokciach i pocałowałam go prosto w usta.

Tę piękną chwilę przerwał jęk osobnika, którego nie widziałam od śniadania i raczej nie chciałam go teraz oglądać.

- Fuuu, czy wy musicie to robić ciągle i wszędzie, matko, odkleić się od siebie nie możecie. –marudził Rory.

- Ej, jak ci coś nie pasuje to wypad, jazda do siebie do domu. – odpowiedział mu zaczepnie Rou i pocałował mnie jeszcze raz by zrobić przyjacielowi na złość.

- Nie mogę na to patrzeć bo zaraz puszczę pawia. Jak byś chciał wiedzieć to właśnie wychodzę. Zaraz odwozicie dziewczyny na lotnisko, więc i tak nic tu po mnie. Chciałem się tylko pożegnać. – mówiąc to rudzielec skierował się w naszą stronę.

Stanął przy kanapie i zaczął mi się badawczo przyglądać.

- O co znów chodzi? – ciekawa byłam, nad czym się tak zastanawia.

- No bo nie wiem jak mam się z tobą pożegnać… Buziaka nie chcę bo przed chwilą obściskiwałaś się z Rou, ręki Ci nie uścisnę bo nie wiem co z nimi robiłaś w nocy… - rudzielec zamyślił się, a ja patrzyłam się na niego jak ciele w malowane wrota. – Wiem! Uścisnę ci nogę!

Nagle chłopak złapał moją stopę i zaczął nią energicznie potrząsać. Rou zaczął śmiać się tak mocno, że o mało co nie zrzucił mnie z kanapy. Po chwili ja i rudzielec dołączyliśmy do niego. W co ja się wpakowałam? Już chyba nigdy nie będę się zadawała z normalnymi ludźmi, ale w sumie nie przeszkadza mi to. Clewlow pożegnał się z przyjacielem i opuścił dom Chrisa. Ja poszłam sprawdzić jak Klaudii idzie pakowanie się, w końcu było już po 15 więc zostało nam już mało czasu.

- O, tu jesteś! – powiedziała uradowana. – Szybko siadaj i opowiadaj mi co działo się w nocy, cały dzień gdzieś mi znikasz, nawet nie zdałaś mi relacji.

- A z czego tu zdawać relację? Zresztą Rou ostatnio nieźle cię wkurzył, jesteś pewna, że chcesz poznać tajemnice jego życia łóżkowego? – powiedziałam puszczając jej oczko.

- Głupku,  ja chce poznać tajemnice twojego życia łóżkowego. Jakby się dało to mogłabyś pominąć fragmenty z nim, ale niestety w tym przypadku to niemożliwe.

- No dobra, głupio mi mówić o takich rzeczach, ale dla ciebie zrobię wyjątek. – naprawdę czułam się zażenowana tą rozmową, nie przywykłam do zwierzania się z takich rzeczy. – Było naprawdę cudownie, Rou był jednocześnie delikatny i namiętny, spisał się chłopak na medal.

- Bardzo mnie to cieszy. – powiedziała, ale widziałam że minę ma nietęgą.

Doskonale wiedziałam jak ona się w tej chwili czuje. Pewnie wyglądałam tak samo gdy ona oznajmiła mi że chodzi z Delordem. Ja tu jej opowiadam o moich nocnych ekscesach, a ona biedna czeka jeszcze na ten upragniony moment z Matem. Pierdzielony dżentelmen, mógłby się zabrać do roboty wreszcie. Na znak wsparcia przytuliłam ją mocno do siebie i pomasowałam po plecach.

-  Najważniejsze, że stanął na wysokości zadania. – zażartowała po chwili.

- Oj, zdecydowanie tak. – zaczęłyśmy się obie turlać ze śmiechu po podłodze.

Nagle usłyszałyśmy że dzwoni telefon. Klaudia zerwała się czym prędzej, odebrała połączenie i przełączyła na głośnomówiący. Okazało się, że dzwonił Jared, nie wiem co mu się stało że w końcu przypomniał sobie o swoich dwóch podopiecznych.

- Witam moje drogie panie. Sprawdzam jeszcze czy żyjecie, imprezy z anglikami różnie się kończą. – powiedział wyraźnie rozbawiony, widać był w dobrym humorze.

- Oczywiście, że żyjemy, musiałyśmy przetrwać bo ktoś musi Ci spędzać sen z powiek. – zawtórowała mu Klaudia.

- Ja tu dzwonię bo się o was martwię, a wy tak mnie traktujecie? Zapamiętam to sobie, zobaczycie, jeszcze same będziecie musiały płacić za paliwo do samochodu.

- Ej, to już jest cios poniżej pasa. – odpowiedziałam wciąż zszokowana jego dobrym humorem.

- Nie przesadzaj, mogłem wymyślić coś dużo gorszego. Tak w ogóle to mam nadzieję, że Klaudia wciąż jest z Matem i że powrócicie w niepowiększonym gronie.

- O nic się nie martw tatusiu, byłyśmy grzeczne, tak grzeczne jak na tę rodzinę przystało. A tak w ogóle to czemu już nie śpisz? W LA jest chyba teraz coś koło 8 rano.

- Nie jestem w Los Angeles, jestem teraz w Paryżu u Fancy.

- O matko, naprawdę? Ty nam tu mówisz o powiększaniu grona, a lepiej sam się martw czy nie zostawisz czegoś po sobie we Francji. – zaczęłam się śmiać.

- O to się nie musicie martwić. Muszę już kończyć bo idziemy na śniadanie do rodziców Fancy. Wracam dopiero 3 stycznia, bezpiecznego lotu dziewczyny.

- Baw się dobrze. – odpowiedziała brunetka i się rozłączyła.

No, no jak widać musi mu zależeć na tej dziewczynie. Jestem pod wrażeniem, że przyleciał do Europy na sylwestra. Ba, idzie nawet na spotkanie z jej rodzicami. Zyskał w moich oczach, mam nadzieję, że szybko tego nie zepsuje. Będę trzymała za nich kciuki. Reszta popołudnia zleciała mi bardzo szybko, w sumie na ronieniu niczego. Jedynym dziwnym momentem było to jak przed samym wyjazdem Klaudia gdzieś mi zniknęła z Chrisem. Zauważyłam, że trzyma Mata na dystans, mam tylko nadzieję, że się nie pokłócili, albo że Batty nie powiedział jej czegoś dziwnego.  No cóż, będę się tym martwiła jak już wrócimy do stanów. Jak chwilę się nad tym zastanowiłam to zachowywała się też dziwnie wobec Chrisa. Ciekawe dlaczego unikała obydwu mężczyzn. Czyżby przyłapała ich na czymś dziwnym w nocy? Nie to chyba niemożliwe… ale mogłoby być ciekawie. Wyrzuciłam brudne myśli z głowy i poszłam po swoją walizkę. W sumie to nie pamiętam naszej podróży na lotnisko, moje myśli krążyły wokół tego wszystkiego co się wydarzyło w ciągu ostatnich kilku dni. Tyle rzeczy się zmieniło w moim życiu. Na szczęście wszystko na plus. Na lotnisku siedzieliśmy na tych głupich krzesełkach i czekaliśmy jak na skazanie. Rou przytulił mnie mocniej a ja wdrapałam mu się na kolana i oparłam głowę o jego ramię. Chłopak ujął moją dłoń i kciukiem kreślił znaki na jej wewnętrznej stronie. Zamknęłam oczy i po prostu delektowałam się tą chwilą. Mogłabym tak przesiedzieć wieczność. Niestety czas płynął nieubłaganie szybko. Klaudia oznajmiła mi, że musimy się już zbierać. Wszyscy się oddalili dając nam możliwość pożegnania się. Kątem oka obserwowałam Klaudię i Chrisa. To rozstanie zupełnie różniło się od tego w Los Angeles. Widziałam, że przyjaciółka była spięta. Szybko wypowiadała słowa po czym, przytuliła się do niego, cmoknęła w policzek i odeszła. Batten stał jeszcze chwilę i podążał za nią wzrokiem, lecz także się odwrócił i poszedł w swoją stronę. Zostaliśmy z Rou sami, znaczy nie licząc tysięcy podróżnych na lotnisku, ale to że nie było nikogo znajomego w pobliżu dawało nam poczucie pewnej intymności.

- Dobra, pamiętaj, że już niedługo zobaczymy się znowu. Trzymaj, będzie Ci o mnie przypominało. – schował mi do kieszeni jakieś pudełeczko i ujął w dłonie moją twarz.

 Pocałował mnie delikatnie, ale jakże namiętnie. Moje usta wciąż płonęły, tak jakby trawiła je gorączka.  Nie chciałam go puszczać, nie chciałam wypuścić go z uścisku już nigdy, miałam przeczucie, że jeśli to zrobię to rozpadnę się na milion kawałeczków, których już nigdy nie złoże razem. Rou odsunął się lekko ode mnie i pocałował mnie w czoło.

- Do zobaczenia niedługo. – szepnął i skierował się w stronę wyjścia.

Jakaś cząstka mnie zniknęła. Czy zawsze gdy będziemy się żegnać to coś we mnie będzie umierało? Czy w ogóle taki związek ma rację bytu? Czy nam się uda? I tak właściwie kiedy znów się zobaczymy? Miałam tak wiele pytań, tak wielki mętlik w głowie. Ale co do jednego jest pewna. Kocham go. Tak, naprawdę go kocham, mężczyznę którego znam miesiąc, który jest najbardziej szaloną i irytującą osobą jaką znam, który wie jak mnie wkurzyć, ale także wie jak sprawić mi ogromną radość. Sprawia, że czuję się przy nim bezpiecznie. Ja nie szukam ideału, chcę po prostu osoby z którą będę szczęśliwa. On właśnie taki jest.  W chwili gdy mnie puścił chciałam wpełznąć w jakąś dziurę i ukryć się przed światem, aż do mnie nie wróci. Chciałam ze swoim bólem zaszyć się w jakimś ciemnym, pustym miejscu i po prostu krzyczeć. Taka już jestem, każdy smutek, najmniejsze cierpienie, wszystkie negatywne emocje przeżywam bardzo mocno.

Czym prędzej poszłam w stronę Klaudii żeby nie przedłużać już tej i tak ciężkiej dla nas chwili. Brunetka złapała mnie za rękę i pociągnęła za sobą, nawet nie próbowałam się odwracać, Mat szedł za mną więc i tak bym nic nie zobaczyła. Usiadłam na krześle w poczekalni i w milczeniu czekałam na nasz lot.

 __________________________

No to Gosia Wam dokopała :D ale pewnie wszyscy się tego spodziewali, echś... No, ale na pocieszenie Wam powiem, że kolejny też będzie +18 :)) zgadnijcie czyimi oczami :P Macie jakieś pytania? Zadawać je!!! A i oczywiście komentować. Nie wiem, że Wam się nie nudzi że tak marudzę o te komentarze. Ale naprawdę, nam wystarczy jedno zdanie. Jedno głupie zdanie, to nie jest trudne!

Gosia dedykuje ten rozdział (żeby tradycji stało się zadość) Rousi (bo miała urodziny xD) i mnie (mwahahhahah <3) :D