Chapter 12 "6277"

Chapter 12

"6277"

Zanim jeszcze odzyskałam ostrość widzenia powiedziałam sobie w duchu „o nie… nie dam się tak traktować. Zabije tego fangirlsa!”. Nagle poczułam jak stróżka czegoś ciepłego spływa mi po wargach. No i jeszcze ta suka mi nos rozwaliła. Teraz to morderstwo z torturami będzie. Dziewczyna znów chciała się na mnie zamachnąć, ale byłam szybsza. W końcu każdy będzie szybszy od takiego kloca. Zablokowałam jej cios i ukucnęłam na nogach wystawiając łokieć tak, że się na niego nabiła. Stara koncertowa sztuczka, tylko że o cholera, to dopiero cielsko. Chwilę później odwróciłam się i szarpnęłam ją za włosy tak, że aż krzyknęła z bólu. W pewnej chwili poczułam czyjeś ręce łapiące mnie w pasie, więc zaczęłam się szamotać, jak głupia.

-          Uspokój się, to ja Shannon.

-          Puszczaj mnie, muszę zatłuc tego durnego fangirlsa!- wykrzyknęłam do niego patrząc na to gówno co stało przede mną i trzymało się za głowę.

-          Wracamy do autokaru.

-          Nie! Muszę jej pokazać, że ze mną się nie zadziera!

-          Klaudia! Do autokaru! Już jej pokazałaś!- powiedział ostro ciągnąc mnie w tamtą stronę.

W końcu odpuściłam i zauważyłam, że kilku ochroniarzy trzyma wartę przy kręgu wolnej przestrzeni, który mnie otaczał. Nagle przede mną stanął Jared i popatrzył na mnie jakby chcąc sprawdzić czy jestem cała. Jakaś dziewczyna zaczęła coś krzyczeć, a Jared odwrócił się do tych swoich fanów i głośno zapytał się czy są dumni, że mnie pobili, a jego głosie usłyszałam jakąś nutkę groźby. Zauważyłam, że dziewczyna która tak mnie pięknie urządziła wpatruje się we mnie z nieukrywaną wściekłością, jak i zazdrością. Nie mogłam się powstrzymać, więc pokazałam jej środkowy palec, a wtedy Shanimal stwierdził, że koniec tego dobrego i przerzucił mnie sobie przez ramię.

-          Kurwa puszczaj!- krzyknęłam do niego.

-          Nie, bo znowu zaczniesz się bić.

 W końcu znaleźliśmy się przy autokarze i Leto mnie postawił przed wejściem, a mi się zaczęło kręcić w głowie.

-          Teraz mnie nie puszczaj, bo mi świat wiruje.- powiedziałam, a Leto w mig podtrzymał mnie tak żebym sobie niczego nie zrobiła.

 Jakoś dałam radę wejść do autokaru i usadowić się na kanapie. Dotknęłam dłonią nosa, ale bolał jak cholera, więc zrobiłam to samo z ustami i zobaczyłam, że rękę mam całą w miedzianej cieczy. Ciągle miałam ten krwotok.

-          Emma, przepraszam, że cię budzę, ale...- zaczął Jared.

-          No co się stało?- zapytała nieprzytomnym głosem, lecz ja cały czas nie miałam, jak odwrócić w jej stronę głowy.

-          Mieliśmy mały wypadek i...

-          Shannon co ty tu kurwa robisz?!- rozległ się jej podniesiony głos.- I dlaczego my stoimy?!

-          Jeszcze nie wyjechaliśmy.- powiedział spokojnie Jared.- A teraz czy byś mogła spojrzeć na Klaudię?

-          Nic mi nie jest.- szybko odpowiedziałam, lecz Emma już była przy mnie.

-          Co wy jej zrobiliście?- zapytała patrząc na mnie, to na braci Leto.

-          Miała spotkanie z fankami...- zaczął młodszy z braci, ale ja słysząc te słowa od razu wstałam i zaczęłam na niego krzyczeć.

-          Jeśli to są fani to ja kurwa dziękuję! To są pojebane fangirlsy, które chcą tylko twojej spermy ty idioto! Nie obrażaj mi tu prawdziwych swoich fanów!

-          Okej, okej. Spokojnie.

 Głos Shannona od razu podziałał na mnie kojąco. Był głęboki i uspokajający. Cóż zrobić, pod tym względem Szynek umiał uspokoić jak nikt inny. Po chwili znów siedziałam na sofie i patrzyłam na całe zbiegowisko. Obudziłam cały autokar i nawet zaspany Braxton przyszedł zobaczyć co się dzieje.

-          Okej. To tak... Kevin, Nick, Braxton idziecie spać. Shannon ty szybko wracaj do swojego autokaru, a wy dwoje macie tu siedzieć i się nie ruszać. Ani o milimetr, rozumie się?

 Kiwnęliśmy głowami, a blondynka popatrzyła na resztę, która też nie zamierzała się ruszać.

-          Ja przepraszam bardzo, ale czy wy ogłuchliście?! Chcecie dojechać do Manchesteru, czy nie?!

 W końcu zaczęli się rozchodzić, a asystentka Jay’a wyszła razem z Shaniastym. Po 5 minutach była już z powrotem i dała znać kierowcy, że możemy ruszać. Ona w tym czasie zmyła mi z twarzy całą zakrzepniętą i świeżą krew oraz obmyła rany na wargach. Mimo, że nos pulsował mi tępym bólem zaciskałam skrzydełka nosowe na wysokości garbu nosowego by ta krew się tak nie lała.

-          Coś prócz nosa jeszcze cię boli?- zapytała wręcz matczynym głosem.

-          Plecy, ale to dlatego, że ta suka popchnęła mnie na bramę. Tak to jest ok. przejdzie.- powiedziałam.

-          Śpisz dziś na moim łóżku.- zadecydował w pewnej chwili Jared.

-          Nie ma mowy. Nie zmusisz mnie do tego i lepiej mnie nie denerwuj!- warknęłam.

Zamilkliśmy obydwoje.

-          Nieźle się bijesz.- stwierdził, gdy Emma poszła dalej spać.

 Leżałam na kanapie z głową wysoko na poduszkach przykryta kocem. Było mi nawet wygodnie. Na szczęście krwotok ustąpił. Leto siedział obok mnie i co chwila zagadywał.

-          Lata wprawy.- odmruknęłam.

-          Chodziłaś na jakieś kursy walki czy coś?- zapytał i zaczął mnie gładzić po głowie.

 Nie powiem, było to słodkie, ale w obecnym stanie wkurwiało mnie to do granic możliwości.

-          Chodzę na twoje koncerty, to mi wystarcza.

 Aktor zaczął się cichutko śmiać, co i nawet mi się udzieliło. W końcu udało mi się jakoś go przekonać, że wszystko ze mną w porządku i może iść spać. Obiecałam, że w razie czego będę krzyczeć, jeśli mu tak na tym zależy. Ostatecznie położył się na swoim łóżku i chyba z 10 razy powiedział dobranoc. Ten facet czasami totalnie rozwala system. W końcu i ja zamknęłam oczy, a przyjemne leciutkie kołysanie autokaru sprawiło, że dość szybko zasnęłam. Obudzili mnie około 7 rano, gdyż dojechaliśmy na miejsce. Nieprzytomna wysiadłam razem z resztą na chłodne poranne powietrze przed wielkim kompleksem sportowym. Przysunęłam się do Jareda, który był bliżej niż Shannon i zamknęłam oczy. Znów zaczęłam odpływać, lecz po chwili Leto zorientował się co jest grane.

-          Ej, nie śpimy na stojąco.- wyszeptał mi do ucha, a ja się uśmiechnęłam.- Chodź do samochodu. Jedziemy do hotelu i tam się wyśpisz, bo dziś mamy wolne.

 Pokiwałam głową nadal z zamkniętymi oczami ruszyłam do auta. Po chwili siedzieliśmy już w środku. Ziewnęłam głośno, lecz kulturalnie zakryłam dłonią usta. Oparłam się głową o szybę i zaczęłam oglądać widoki. Po kilku sekundach znów odpłynęłam, ale nie na długo, bo dojechaliśmy do hotelu. Wyszliśmy z Jaredem z auta, a ja przytuliłam policzek do jego klatki i objęłam obydwoma rękoma, bo tak wygodniej mi się na nim spało. Nie wiem czemu, ale byłam wykończona i potrzebowałam snu.

-          Klaudia.

 Coś mi się zaczyna śnić. Tak mi się wydaje...

-          Klaudia.

-          Co?- zapytałam próbując skupić się na odpływającej wizji sennej.

-          Puść mnie na chwilę, muszę wyjąć dokumenty.

 Ocknęłam się i go puściłam. Zobaczyłam kanapę i poszłam w jej kierunku. Usiadłam na niej i oparłam łokcie o kolana, a o dłonie głowę. Starałam się nie zasnąć. Było tu tak przyjemnie ciepło jednak trzymałam się. Po 10 minutach dostałam do ręki kartkę do pokoju. Tim zaoferował się, że pomoże mi z walizką, bo naprawdę byłam nieprzytomna. Gdy znalazłam się w pokoju, podziękowałam Kelleherowi i zamknęłam za nim drzwi. Popatrzyłam na łóżko, które było bardzo duże, z baldachimem. Lekko się uśmiechnęłam i usiadłam na nim. Materac był miękki, ale musiałam to znieść. Powiedziałabym, że nawet tym razem wydawało mi się to wygodne, a zatem przyjemne. Ułożyłam sobie wygodnie poduszki i weszłam pod kołdrę w ubraniu. Zamknęłam powieki i zasnęłam. Gdy wstałam okazała się być 17. przetarłam zaspane oczy i wygramoliłam się spod kołdry. Chwilę siedziałam tak próbując ogarnąć się psychicznie i w końcu wstałam. Popatrzyłam w lustro, które było akurat naprzeciwko mnie i odruchowo wykrzywiłam twarz w grymasie zniesmaczenia. Wyglądałam okropnie. To co się działo na mojej głowie było jakąś totalną porażką. Włosy miałam tłuste, a moja siostra rzekłaby, że wyglądam jak Chopin po koncercie. Do tego zaspane, zmęczone oczy, niewielkie ślady krwi na mojej brodzie i nosie. Nie mówiąc już o koszulce i spodniach, które były nieźle poplamione tą miedzianą cieczą. Szybko dopadłam walizki, z której wyjęłam czystą bieliznę, nowe spodnie i ładną czerwoną tunikę. Wzięłam to wszystko wraz z kosmetyczką zaniosłam do łazienki i tam zdjęłam brudne rzeczy po czym weszłam pod prysznic. Kochałam wanny i kąpiele, ale tylko w moim domu w Warszawie. W hotelach za to korzystałam głównie z pryszniców. Umyłam swoje włosy i w ręczniku wyszłam na biały ręcznik, który sobie wcześniej położyłam na kafelki przy umywalce. O wiele lepiej czułam się po tym oczyszczającym zabiegu. patrząc w lustro stwierdziłam, że mogłabym sobie wyrobić mięśnie brzucha, jednak po chwili patrzenia stwierdziłam, że mi się nie chce. Nie ma to jak lenistwo. Założyłam spodnie i tunikę. Wytarłam mokre włosy o ręcznik, aż stały się wilgotne i zaczęłam je suszyć. Nienawidziłam suszenia włosów, ale tym razem musiałam je zastosować, bo mój żołądek przypomniał sobie jaka jestem głodna. Gdy je w miarę ułożyłam zajęłam się makijażem. Wzięłam podkreśliłam oczy czarną kredką i delikatnym cieniem do powiek. Błyszczyk na usta i byłam gotowa. Trochę mnie denerwowało, że nie mam żadnych kolczyków, ale cóż. Nie można mieć wszystkiego. Wyszłam na bosaka do pokoju i spojrzałam do walizki. Miałam dwie pary butów. Jedne sportowe i drugie... które kupił mi Shannon, bo według niego ładnie w nich wyglądałam, czarne buty na niewielkim kilkucentymetrowym obcasie. Zdecydowałam się założyć właśnie je i gdy byłam już gotowa rozejrzałam się po pokoju. Pierwsze co zauważyłam to była moja nowa blackberry. Widocznie Jared, albo inny typ wszedł do pokoju, gdy spałam i zostawił mi ją na stoliku z napojami. Wzięłam ją z tego miejsca i włączyłam. Kazano mi podać pin, ale ja żadnego nie znałam. Cholera to mam problem. Westchnęłam i zabierając telefon oraz kartę wyszłam na korytarz. Nie mając zielonego pojęcia, gdzie znajduje się reszta zeszłam do recepcji i zapytałam się ładnej blondynki o pokój Leto. Na początku powiedziała, że nie może mi udzielić takich informacji, ale po kilku minutach moich nalegań powiedziała, że w 501. Ucieszyłam się, bo w końcu było to, to samo piętro. Znów wjechałam windą na górę tym razem przyglądając się wnętrzu hotelu. Miękka czysta czerwona wykładzina kontrastowała z jasnymi, prawie że białymi ścianami. Gdy stanęłam w korytarzu na 5 piętrze aż stanęłam zaskoczona. To wszystko wyglądało jak z teledysku do The Kill. Takie same wąskie korytarze i burgundowa wykładzina. Pokręciłam głową karcąc się w myślach za takie skojarzenia. Czas przestać tak myśleć. Doszłam do pokoju 501 i zapukałam. Jednak odpowiedziała mi tylko cisza. Ponownie zapukałam, lecz nikt nie odpowiedział. Chwilę jeszcze czekałam i odeszłam. Zastanawiałam się co teraz zrobić. Nie chciałam wracać do pokoju, więc ponownie zjechałam windą na parter. Usiadłam w holu na kremowych kanapach i zaczęłam obracać w dłoniach blackberry. Wtedy w mojej głowie zrodził się pewien głupi na pozór pomysł. Jednak stwierdziłam czemu by nie spróbować. W końcu są aż 3 próby wbicia prawdziwego kodu na kartę, nie? Ponownie włączyłam blackberry i zaczęłam kolejno wpisywać cyfry. 6277. Głupie, wiem, ale czemu nie? Zacisnęłam zęby i zatwierdziłam. Gdy komórka się włączyła uśmiechnęłam się triumfalnie. Nie miałam zielonego pojęcia, że Leto potrafi się bawić. Ku mojemu ogromnemu zdziwieniu zobaczyłam, że mam już w książce zapisane numery do wszystkich z ekipy. No Jay się postarał, to trzeba mu przyznać. Wybrałam jego numer i cierpliwie słuchałam sygnału. W końcu odebrał.

-          Inteligentna istota z ciebie.- usłyszałam w słuchawce.

-          Się wie. Gdzie jesteś?

-          Zaraz będę przy recepcji. Czekaj tam na mnie.- powiedział i się rozłączył.

 Korzystając z okazji wklepałam do pamięci telefonu numer mojej przyjaciółki poprzedzając go polskim prefiksem. Zastanawiałam się czy zadzwonić do niej czy może wysłać smsa. Z cała pewnością musiałam ją poinformować co się dzieje. Jednak wtedy zauważyłam, że pod hotel podjechała taksówka i wyszedł z niej Jared. Wstałam z kanapy i poszłam w jego kierunku żeby się przywitać.

-          Ładnie wyglądasz.- powiedział patrząc na mnie.

-          Dziękuję.- odpowiedziałam czując, że się rumienię.- Jestem okropnie głodna.

-          Hym... no można by iść na obiad.- stwierdził aktor i wyszliśmy z hotelu.

 Ten dzień był o wiele cieplejszy niż poprzednie. Mimo, że ranek był chłodny to popołudniu temperatura osiągnęła 28 stopni Celsjusza. Nieźle jak na Anglię. Niebo było bezchmurne, a słońce nadal świeciło ogrzewając ulice. Spacer zatłoczonymi ulicami Manchesteru był nawet przyjemny. Mieszkaliśmy w samym centrum, więc wszędzie mogliśmy dojść na piechotę. Zatrzymaliśmy się przed jedną z przyjaźnie wyglądających restauracji. Weszliśmy do środka lecz ku naszemu zdziwieniu wszystko było zajęte.

-          W czym mogę pomóc?- zapytał jeden z kelnerów.

-          Potrzebujemy stolika dla dwóch osób.- powiedział Jared rozglądając się po pomieszczeniu.

-          Niestety wszystkie są zajęte.

 Akurat w tym momencie jakaś para wstała od stolika przy samym oknie. Kelner widząc to zaproponował byśmy tam usiedli, jednak Jared nie był za chętny. Po chwili namów w końcu się zgodził. Dostaliśmy karty do ręki i zaczęliśmy wertować ich zawartość. Gdy w końcu zdecydowaliśmy się co chcemy podeszła do nas młoda dziewczyna, która na widok Jareda wyszczerzyła swoje zęby i zaczęła machać zalotnie rzęsami. O mało co nie umarłam tam ze śmiechu, ale próbowałam udawać poważną. W końcu gdy przyjęła zamówienie i odeszła zaczęłam się cicho śmiać. Leto popatrzył na mnie ostrzegawczo, a ja w mig się uspokoiłam. Chwilę wytrzymałam w tej powadze, gdy w końcu obydwoje zaczęliśmy się śmiać. Czy naprawdę mój śmiech jest aż tak zaraźliwy, żeby rozruszać tego starego Jareda? No może.

-          Nie wiedziałam, że potrafisz... tak się bawić.- zaczęłam rozmowę.

-          W jakim sensie?

-          No z tym pinem do komórki.

-          A no widzisz. Wierz mi, że jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz, ale może... kiedyś czegoś się dowiesz.- powiedział puszczając oczko.- Pamiętaj tylko, że masz się zachowywać w porządku. Bo inaczej odeślę do domu.

-          Ej no! Dzięki!- powiedziałam nie wierząc, że to powiedział.

-          Spokojnie, tylko żartowałem.

-          Ja dziękuję bardzo za takie żarty! To nie było śmieszne.- fuknęłam obrażona.

-          Ale obrażalska!

 Popatrzyłam na niego spode łba i skrzyżowałam ręce na piersiach. To  w ogóle nie było śmieszne. Przynajmniej dla mnie.

-          Oj no dobra już. Przepraszam. Trochę dystansu do siebie.

-          A ty go masz?- zapytałam patrząc na niego ze zwątpieniem.

 Pytanie retoryczne, ale jednak Leto bardzo chciał na nie odpowiedzieć.

-          No mam. Czemu tak nie uważasz?

-          Dobra skończmy ten temat.- mruknęłam.

-          Nie no, jestem ciekaw. Powiedz.- dalej drążył.

-          To ty najpierw powiedz dlaczego nie grasz pierwszego albumu na koncertach i nie szanujesz swoich prawdziwych fanów.

-          Szanuję.

-          Jasne, a ja jestem królowa angielska.- powiedziałam z przekąsem a on westchnął.

-          Boże daj mi cierpliwość do tego człowieka!

 Uśmiechnęłam się widząc jak aktorzy i po chwili temat zszedł na inne tory. Jedzenie, które dostaliśmy było naprawdę dobre. W ciszy zjedliśmy je i po godzinie siedzenia w tym miejscu zaczęliśmy się zbierać. Podeszła do nas kelnerka i nieśmiało zapytała Jareda czy mógłby jej dać swój autograf.

-          A masz coś do pisania?- zapytał przybierając ten swój sztuczny uśmiech.

 Dziewczyna podała mu długopis a on jej się podpisał w notesie. Taki brzydki bazgroł. Nic więcej, więc postanowiłam wziąć sprawę w swoje ręce.

-          Zrobię wam razem zdjęcie, co wy na to?

 Dziewczyna pisnęła ze szczęścia, ale Leto nie zmienił wyrazu twarzy. Stanął obok dziewczyny, która od razu go objęła i popatrzył na mnie. Szybko zrobiłam zdjęcie moją blackberry i okazało się, że nawet niezły ma aparat jak na telefon. Dziewczyna dziękowała po stokroć, a jej powiedziałam, żeby zaglądała na stronę Jareda, bo wrzuci tam jej zdjęcie.

-          A idziesz jutro na koncert?- zapytał.

-          Niestety mam pracę.- powiedziała zasmucona, ale po chwili jej twarz znów rozjaśnił uśmiech.- Dziękuję wam bardzo.

-           Nie ma sprawy.-odpowiedziałam i wyszliśmy z knajpki.

 Leto nawet nie był na mnie zły, że tak zrobiłam. Przeszliśmy obok ratusza i weszliśmy do dużego krytego pasażu handlowego. Przeszliśmy tak calutki zatrzymując się na samym końcu. Leto wszedł do jakiegoś sklepu z butami, a ja stanęłam przy witrynie jubilera. Na wystawie było pełno złotych i srebrnych naszyjników. Lecz mój wzrok przykuł jeden z zestawów umieszczonych z boku. Przedstawiał on srebrny łańcuszek z zawieszoną na nim czerwoną gitarą i takie same kolczyki. Był to prześliczny zestaw, który nie był taki strasznie drogi. Zobaczyłam, że Leto wychodzi ze sklepu z niezadowoloną miną, więc szybko do niego podeszłam.

-          Nie było butów w moim rozmiarze.- poskarżył się jak małe dziecko.

-          Oj nie przejmuj się. Jeszcze znajdziesz w swoim rozmiarze.

-          Pewnie tak.- odpowiedział sucho i wyszliśmy przez szklane drzwi na tyły pasażu.

Skręciliśmy w prawo i idąc tak natrafiliśmy na jakąś małą uliczkę handlową. Jednocześnie postanowiliśmy tak wejść i przejść się wśród straganów. Uliczka była wąska jednak po obydwu stronach stały stragany z przeróżnymi rzeczami. Gwar był tu niesamowity, a i tłok też. Było to zupełne przeciwieństwo pasażu, z którego przed chwilą wyszliśmy. Tam było czysto, przestrzennie, pusto i wręcz chłodno. Wszystko najlepszych marek i firm. Ludzie nie zważali na ciebie, albo wręcz tylko zaglądali ci do toreb i oceniali jak zamożny jesteś. Tutaj natomiast było zupełnie odwrotnie. Zgiełk, przyjacielskie rozmowy, ludzie którzy uśmiechali się do ciebie i nawet nie zerkali niżej niż twoja twarz. Było tu wręcz gorąco od ludzi, przeróżnych kolorów jakie tu dominowały czy zapachów. Jednak miało to swój nieodparty urok. Jakiś mężczyzna zatrzymał mnie i zaczął proponować jakieś kolorowe palta. Grzecznie odmówiłam i poszliśmy dalej. Po chwili poczułam jak Jared łapie mnie za rękę bym się nie zgubiła w tym tłumie. Poczułam jak mnie ciągnie w lewą stronę i po chwili obydwoje znaleźliśmy się w przy jednym ze straganów, gdzie sprzedawali różnego rodzaju dodatki. Od razu zauważyłam, że są tam też kapelusze. Szybko jeden wzięłam i założyłam na głowę Jareda.

-          Musisz teraz zapuścić włosy!- powiedziałam radośnie patrząc na niego, jak przegląda się w tym kapeluszu.

 Chwilę później on też zdjął jeden z kapeluszy i założył mi na głowę. Stanęłam obok niego patrząc w lustro. Szybko wzięłam pierwsze lepsze czarne okulary i przybrałam tak zwaną minę cwaniaka. Podniosłam jedną brew i spojrzałam na Leto, który zrobił to samo po czym zaczął się śmiać. Zdjął z głowy kapelusz i założył królicze uszy po czym przygryzł dolną wargę tak żeby widać mu było tylko przednie zęby. Zaczęłam się śmiać i zdjęłam mu z głowy te uszy. Zauważyłam czerwoną arafatkę więc szybko zawiązałam mu na głowie, a potem podałam kowbojski kapelusz. Właściciel straganu patrzył na nas z rozbawieniem i nie krzyczał, że mamy przestać niszczyć mu wszystko co tak pięknie było poukładane. Ostatecznie kupiliśmy od niego te królicze i kocie uszy, świński ogonek dla Shannona, dwa kapelusze i diabelskie różki dla Toma. Uśmiechnięci w końcu wydostaliśmy się z tej ulicy i podążyliśmy żwawym krokiem nad rzekę bym mogła zobaczyć stadion Manchesteru United. Usiedliśmy po drugiej stronie rzeki patrząc na to dzieło artystyczno- architektoniczne po czym każde z nas wyjęło swoje blackberry. Przez dobre 10 minut patrzyłam się w jeden zapisany numer i próbowałam zmusić się do wybrania go. Popatrzyłam na Jareda, ale ten wciąż coś pisał na swoim telefonie. W końcu wybrałam zieloną słuchawkę i wstałam z ławki.

 ______________________________________________

Dzięki za komenatrze! Te słowa krytki i pochwały są wspaniałe! Dziękuję! :)

A teraz kilka słów wyjaśnienia… niech Was nie zwodzi taki cudny i kochany Dżej ;) A i Tomo jest mało, wiem. Braxia ostatnio też, ale to się zmieni. O koncercie było mało, co będzie o wielu innych, a tak to by się stało nudne. Co do rozdziału z perspektywy któregoś z Marsów… oj będą jeszcze takie rozdziały, ale to później ;)

Postanawiam przywrócić dedykacje. Chcę zazdedykować ten rozdział osobie, która ciągle mnie męczy żeby rozdziały były dłuższe, żeby ona sama się w końcu pojawiła. I ta osoba jest mi winna trochę śladów :P Mowa oczywiście o Kamie ;) Laska, niedługo będziesz w opo, ale na razie musisz się zadowolić tylko dedykacją :)

Nadal liczę na liczne komentarze :)