Chapter 13 "The Kill"

Chapter 13

"The Kill"

W końcu odebrała telefon.

-          Tak, słucham?- rozległ się w aparacie głos mojej przyjaciółki.

-          Cześć Daga, tu Kunik.

 Cisza jaka nastała po tych słowach nie wróciła dobrze. Wiedziałam o co chodziło i wiedziałam też, że ma prawo się tak zachowywać. W końcu to ja po raz kolejny ją zawiodłam.

-          Chciałam najpierw cię przeprosić, że tak długo się nie odzywałam.

Nadal cisza przerywana co chwila jej oddechem.

-          Nie było to zamierzone i... przepraszam. Dzwonię, bo muszę z tobą poważnie porozmawiać.

-          Co to za dziwny numer?- w końcu się odezwała.

-          Mój nowy numer.- powiedziałam idąc brzegiem rzeki i po chwili zawracając, by nie oddalić się jakoś strasznie od Jareda.

-          Co to za dziwny prefiks. Gdzie jesteś? Czemu nagle po 3 tygodniach przypominasz sobie o mnie?

 Poczułam w sercu ukłucie bólu. Pytania były normalne, takie jakich powinnam się spodziewać a i tak sprawiały ból. Zawiodłam przyjaciółkę. Najgorsza rzecz z możliwych.

-          Wiesz co... To ja może zacznę od początku. Przed koncertem Marsów w Londynie nie miałam czasu do ciebie napisać. Potem był wyjazd, spotkałam się z dziewczynami, minął koncert i musieliśmy szybko wracać do domu i jechać później na lotnisko.. Jadąc na nie mieliśmy wypadek. Miranda i Greg nie żyją...- wymawiając te słowa coś stanęło mi w gardle.

 Daga milczała co było mi na rękę. Przełknęłam ten atak smutku i ciągnęłam dalej.

-          Znalazłam się w szpitalu. Obecnie jestem w Anglii... i nie wiem kiedy wrócę do Polski.

-          Przykro mi...- wyszeptała, a ja poczułam, że kamień spadł mi z serca.

 Wybaczyła mi, czułam to w jej głosie.

-          A czemu nadal jesteś w Anglii? Nie możesz wrócić do kraju? Co z dokumentami, masz z nimi problemy?- w jej głosie wyczułam przyjacielską troskę.

-          Już mam wszystko...

-          To co cię tam trzyma?- zapytała zdezorientowana.

-          Nie uwierzysz co się stało dalej i właśnie dlatego wciąż tu jestem. Zgadnij kto uratował mi życie.

-          Nie wiem, no mów.- powiedziała zniecierpliwiona.

-          Jared...

-          Co?!

-          I mnie zaadoptował. I jestem z nimi w trasie koncertowej.

-          Kunik, nie żartuj ze mnie, dobrze?- powiedziała poważnie, lecz zauważyłam, że jest zaniepokojona.

-          Daguś... mówię prawdę. Jak mi nie wierzysz to poszukaj, może w necie jest filmik z wczorajszego wieczoru w Birmingham. Pobiłam się tam z jakąś fanką.

-          Coś ty ćpała?- zapytała przerażona, jednak po chwili usłyszałam, jak stuka w klawiaturę.

-          Prefiks jest amerykański. To jeden z dwóch zapasowych numerów Jareda.

-          Dobra, sprawdziłam prefiks i zgadza się, amerykański. Ale... Klaudia.

 W końcu mi uwierzyła.

-          Proszę cię, nie mów o tym nikomu. Na razie nie chcę żeby ktokolwiek wiedział, wiesz...

 Rozmowa zaczęła się zupełnie inaczej układać. Opowiedziałam jej wszystko od samego początku. Najpierw o wypadku, potem o tym co zrobił Leto i następnie o podróży. Gdy opowiadałam jej dzisiejszy dzień nagle poczułam na ramieniu dłoń Leto i aż podskoczyłam ze strachu. Dał mi znak ręką, że musimy już wracać, jednak nie chciałam kończyć. Chwilę jeszcze rozmawiałam z moją przyjaciółką, ale w końcu musiałam przerwać rozmowę. Pożegnałam się z nią i obiecałam, że będę pisać i dzwonić. Gdy tylko rozłączyłam się, Jared popatrzył na mnie z uśmiechem i powiedział, że gadam przez telefon jak prawdziwa nastolatka. Zignorowałam to i zaczęliśmy iść w stronę naszego hotelu. Jared był tu już nie jeden raz, lecz z ciekawością oglądał wszystko dookoła. Wydawał się być zainteresowany całym tym światem i otoczeniem. W centrum spotkaliśmy Braxtona. Mężczyzna widząc nas bardzo się ucieszył i od razu przyłączył się. Dalsza podróż powrotna wyglądała tak, że ja szłam razem z Braxtonem, a Jay trochę przed nami.

-          Jared! Czekaj!- zawołał Latynos.- Zrób mi zdjęcie z Klaudią!

 Leto popatrzył na nas, a my zrobiliśmy oczy szczeniaczka i z niemą prośbą. Pokręcił bez przekonania głową i wyjął swoją blackberry. Obydwoje na ten znak od razu szeroko się uśmiechnęliśmy i zaczęliśmy pozować. W końcu cierpliwość Jared się skończyła. Odwrócił się od nas i wszedł do hotelu. Wzruszyliśmy ramionami i zrobiliśmy to samo co Szef. Jay stał  przy windach, więc do niego podeszliśmy, a on zaczął udawać, że nas nie zna. Pierwszy pomysł jak zareagować zrodził się w mojej główce niemalże natychmiast. Podobno te pierwsze pomysły są najlepsze, ale... są też wyjątki potwierdzające regułę.

-          AAA!!! O Boże! To Jared Leto!!! AAA!!!- zaczęłam udawać fangirlsy.- Jared! Jared! Kocham Cię!

 Braxton zaczął się śmiać, a ja podbiegłam do Jareda i zarzuciłam mu ręce na szyję i popiskiwałam. Olita to już totalnie tarzał się ze śmiechu, ale Jay powoli nabierał wkurwa.

-          Mogę autograf? Proszę! Chcę z tobą słitfocie! Jejuś! To mój Bóg seksu! Achhh!

 Ku wielkiej radości Jareda i wielkiemu smutkowi Braxtona i mojemu nadjechała winda. Wsiedliśmy do niej w  trójkę, a Leto odsunął mnie od siebie.

-          Nie chcę cię znać ty fangirlsie przebrzydły!- powiedział bardzo poważnie.

-          Oj to przecież było na żarty.- powiedziałam tracąc dobry humor.

-          Ale zachowywałaś się o wiele gorzej niż takie osoby na meet and greet.- stwierdził, ale widząc moją minę od razu zaczął się śmiać.

-          Co cię tak śmieszy?- zapytałam obrażonym tonem.

-          Ty. – odpowiedział.- Masz jeszcze trochę czasu by się nauczyć kiedy gram a kiedy jestem sobą.- zaśmiał się.

-          Och! No bardzo śmieszne.- odpowiedziałam i winda się zatrzymała.

Ruszyłam obrażonym krokiem w stronę mojego pokoju. Akurat, gdy przechodziłam obok drzwi prowadzących na schody one się otworzyły z impetem trafiając mnie w głowę. Siła uderzenia była na tyle duża, że zaliczyłam ładną glebę na tyłek. Co jest do jasnej cholery?!- wykrzyknęłam do siebie w myślach i poczułam, że znów mi krew leci z nosa. Cudownie! Odwróciłam głowę i zobaczyłam przerażonego Tomo trzymającego za rękę Vicky oraz Jareda z Braxtonem, którzy pokładali się ze śmiechu. No dobra, może nie do końca. Najpierw próbowali się nie śmiać, ale nie wytrzymali zbyt długo i zaczęli rechotać jakby ktoś im podał gaz rozśmieszający.

-          Przepraszam!- wykrzyknął Tomo patrząc na mnie po części ze strachem, a po części z rozbawieniem.

 Vicky ukucnęła przy mnie jako jedyna i skrzywiła się widząc, że znów krew mi leci z nosa.

-          Zamiast się śmiać moglibyście pomóc!- krzyknęła na nich szatynka.

 Leto z Olitą przybrali poważne miny, ale gdy tylko zrobili krok w moją stronę znów zaczęli się śmiać. To wszystko wybawiło Shanimala ze swojego pokoju. Mężczyzna nawet jeszcze nie zobaczył co się stało, a już zaczął narzekać.

-          Siedzę sobie spokojnie i oglądam wiadomości, ale nic nie słyszę, bo ktoś na korytarzu kwiczy jakby go zarzynali, więc wychodzę i kogo widzę?! Swojego brata i klawiszowca turlających się po ziemi ze śmiechu. Może mi ktoś powiedzieć co...- przerwał widząc mnie siedzącą na ziemi i z mordem w oczach.- Co się stało?

-          Shann żałuj, że tego nie widziałeś. Scena jak z pierwszej lepszej komedii!- śmiał się Jared trzymając się za brzuch.

-          Klaudia obraziła się na Jareda.- zaczął tłumaczyć mu Braxton.- No i obrażona odeszła od nas, a wtedy Milicevic jak to on otworzył z rozmachem drzwi i oczywiście zdzielił ją nimi, aż znalazła się na podłodze.

 Starszy Leto spojrzał na zakłopotanego przyjaciela, który nie wiedział co ma robić. Śmiać się czy martwić moim stanem. Szynek ukucnął przy mnie i Vicky podał mi chusteczkę, którą wytarłam krew.

-          No pasuje ci do sukienki.- powiedział uśmiechając się lekko.

-          To jest tunika, Leto.- mruknęła do niego Bosanko.

-          Czemu mnie nie uprzedziliście, że jeśli pojadę z wami w trasę to skarzę się tym samym na śmierć?- zażartowałam wstając.

 Starszy Leto uśmiechnął się pocieszycielsko, a ja popatrzyłam na dwójkę, która się najgłośniej ze mnie śmiała.

-          Tomo, rozporek.- mruknął Shanimal uśmiechając się szeroko.

 Milicevic zaczerwienił się lekko i szybko zapiął go, a Vicky zaczęła się głupkowato uśmiechać. Ich zachowanie mówiło samo za siebie.

-          O to już wiemy dlaczego tak szybko chcieliście wrócić do pokoju.- zaczął się śmiać perkusista obejmując mnie ramieniem.

Jego brat znów dostał ataku śmiechu czym zaraził Braxia. Chłopcy w końcu opanowali się, a gdy koło nich przechodziłam to zauważyłam, że ocierają łzy śmiechu z oczu. Weszłam z Shannonem do mojego pokoju i od razu udałam się do łazienki żeby zmyć krew z twarzy i z chusteczką usiadłam przy Litosie, który zdążył już włączyć telewizor.

-          Jak tam spacerek z moim młodszym braciszkiem?- zapytał patrząc na końcówkę wiadomości.

-          A spoko.- odpowiedziałam patrząc czy nadal leci mi krew.- Myślisz, że będę miała wielkiego siniaka na czole?- zapytałam.

-          Oj myślę, że porządnego. Ale nie martw się, jesteś kobietą, więc możesz użyć tych sztuczek. Makijaż fiku miku i po siniaku.

 Uśmiechnęłam się i wyrzuciłam chusteczkę do śmietnika. Do głowy wpadł mi fajny pomysł, więc czym prędzej postanowiłam go zrealizować. Poprosiłam Szynka, by się jakoś fajnie ustawił, a ja go narysuję. Leto z uśmiechem położył mi się na łóżku i podparł głowę na dłoniach zalotnie mrugając rzęsami. Zamiast go rysować zaczęłam się śmiać.

-          Przestań, bo nie jestem w stanie przyłożyć długopisu do kartki.- jęknęłam wciąż się śmiejąc.

-          Ależ ja nic nie robię.- powiedział niewinnie.- Przecież ja tylko udaję mojego braciszka.

 Nie wytrzymałam i odłożyłam kartki i długopis. Miny starszego Leto i jego pozy totalnie mnie powaliły. Oparłam się plecami o ścianę i starałam się uspokoić, ale widząc go to było niemożliwe. W końcu znudziło mu się ciągłe zmienianie póz i mimiki twarzy, więc wrócił do pierwszej z nich. Wzięłam do ręki kartki i długopis z podkładką, po czym zaczęłam go szkicować. Dawno tego nie robiłam, do tego długopisem robiło się to gorzej, ale i tak sprawiało mi to przyjemność. Nawet to co nabazgrałam przypominało Szynka. W końcu po ponad godzinie, Leto zasnął w tej pozie co stwierdziłam, że uwiecznię zdjęciem. Szybko wyjęłam blackberry i cyknęłam mu fotkę. Po chwili rozległo się łomotanie do drzwi, a perkusista się obudził lądując twarzą w pościeli. Rozbawiło mnie to, więc gdy otwierałam drzwi na mojej twarzy można było zobaczyć szeroki uśmiech. Za drzwiami stał Jared ze zniecierpliwioną miną.

-          Słucham pana?- powiedziałam szczerząc do niego ząbki.

-          Shannon nadal jest u ciebie?- zapytał.

-          Shanimal! Melduj się, brat cię wzywa!- krzyknęłam do wnętrza mojego pokoju.

 Po chwili stanął za mną Zwierzak i popatrzył z głupkowatym uśmiechem na brata, który zrobił zaciekawioną minę.

-          Co ty robił?- zapytał się go.

-          Pozowałem!- odpowiedział z dumną mężczyzna i wypiął swoją pierś do przodu.

 Zrobiłam facepalm i zaczęłam się śmiać ze zdezorientowanej miny wokalisty Batonów. Po chwili Leto wyjaśnił nam powód jego przyjścia i zabrał Shannona. Nie wiedząc co mam ze sobą zrobić wróciłam do pokoju i zaczęłam sobie rysować konie. W pewnej chwili przypomniało mi się, że przecież Leto kupił mi ipoda, więc szybko zabrałam kartę magnetyczną ze stolika i zbiegłam na dół do konferencyjnej, w której mieli niby być Litosi. Oczywiście zastałam ich tam. Jared stał na podwyższeniu i coś pozostałym tłumaczył, a reszta siedziała w fotelach i patrzyła na nich znudzonym wzrokiem. Gdy weszłam wszyscy z zaciekawieniem popatrzyli na moją osobę, a Jared przerwał swoją przemowę. Podeszłam do niego i zapytałam się co z moim sprzętem. Aktor nie był jakoś szczególnie zachwycony tym, że mu przerywam, ale gdy przypomniało mi się, że nie słuchałam muzyki od... bardzo dawna nie umiałam się powstrzymać i zaczekać do końca tego ich spotkania. Zresztą kto wie ile by się to ciągnęło. Po krótkich instrukcjach dostałam kartę do jego pokoju i wyszłam z salki. Odprowadziły mnie spojrzenia dosłownie wszystkich w środku. Moje muzyczne cacuszko stało na stoliku w pokoju, więc szybko je dopadłam. Wyjęłam z pudełka i zaczęłam się męczyć z milionami folii zabezpieczających. Gdy to już zrobiłam, wzięłam włączyłam laptopa Jareda, który leżał na łóżku. Widząc, że ma migającą baterię podłączyłam go do zasilania. Znalazłam odpowiedni kabelek łączący jego laptopa z moim ipodem i zaczęła się instalacja. Spędziłam nad tym dobrą godzinę. W końcu po tych durnych instalacjach i innych bzdetach zaczęłam zgrywać na niego muzykę z laptopa Jareda. Weszłam w jego folder z muzyką i zobaczyłam, że wszystko ma ładnie podzielone na gatunki muzyczne, później na zespoły, albumy i utwory. Strasznie porządnicki facet. Z zadowoleniem zobaczyłam, że ma folder zatytułowany „30 Seconds To Mars”,  więc szybko w niego weszłam mając nadzieję, że może są tam utwory, których świat nie widział. Jednak, gdy go otworzyłam zobaczyłam tylko dwa albumy. This Is War i A Beautiful Lie. Cholera, a gdzie jest 30 Seconds To Mars? Nie było. No pięknie! To czego ja będę słuchać?! Zgrałam na ipoda te dwa albumy i weszłam w folder zatytułowany Placebo. Z szerokim uśmiechem zgrałam wszystkie albumy Placków, które na szczęście miał. Po Placebo nastąpił czas na kolejny mój ulubiony zespół. Kill Hannah, jednak tu znów się zawiodłam, bo Leto miał tylko 2 ostatnie albumy tej grupy. Przeglądając tak jego muzyczne foldery co chwila natrafiałam na moje ulubione bandy, więc zgrywałam je na ipoda. Nine Inch Neils, The Cure, Pink Floyd, Queen czy Carpark North po kolei lądowały na moim urządzeniu. Muszę stwierdzić, że pomijając kilka pozycji Leto słuchał całkiem dobrej muzyki. Nawet znalazłam tam najnowszy album Lady Gagi. No proszę, ten Litos to wszechstronny człowiek. Gdy odechciało mi się już zgrywać muzykę postanowiłam obejrzeć sobie różne teledyski, które miał na kompie. Zaczęłam od The Kill Marsów. Uwielbiałam ten klip i to tak naprawdę od niego wszystko się zaczęło. Pierwszy raz go zobaczyłam właśnie tutaj, w Anglii. Pewnie dlatego mam tak wielki sentyment do tego kraju. Dokładnie pamiętam jak to było. Pojechaliśmy na weekend majowy z Mirandą i Gregiem do Londynu. Przy okazji zabraliśmy moją siostrę Natalię. Do tej pory nie mogę zrozumieć co musieli powiedzieć, żeby ją zabrać od tych psycholi. No mniejsza... To był ranek i z nudów nie wiedziałam co robić. Włączyłam, więc z siostrą telewizor i zaczęłyśmy skakać po kanałach. Ona bardzo chciała obejrzeć jakąś bajkę, ale ja już niekoniecznie. W końcu stanęło, że poszukamy jakiejś stacji muzycznej. Trafiłyśmy najpierw na Mtv, ale leciały reklamy, więc przełączyłyśmy. Natalii to się znudziło, więc zaczęła grać na swoim telefonie, a ja nadal wytrwale szukałam czegoś ciekawego. W końcu poddałam się i zostawiłam jakąś muzyczną stację, w której leciała jakaś rockowa muzyka. Po chwili niesamowicie się ucieszyłam, że puścili Red Hot Chili Peppers „Dani California”, bo wtedy byłam ich wielką fanką. Co prawda ta fascynacja trwała tylko 5 miesięcy, ale to i tak wydawało mi się wiecznością. I po Redhotach usłyszałam piosenkę, którą bardzo dobrze znałam. Od jakiś  kilku miesięcy miałam niesamowitą fazę na tę piosenkę i ogólnie całą płytę. Miała w sobie to coś co od razu sprawiło, że się wkręciłam w to. Ekran co prawda cały czas śnieżył, ale i tak mogłam dużo zobaczyć. Facet w garniturze, z muszką drący się do mikrofonu. Kolejny jeżdżący na desce i jeszcze jakiś inny wchodzący do łazienki. Czwarty natomiast siedział przy barze i pił. Jednak to ten pierwszy bardzo przyciągnął moją uwagę. Gdy utwór się skończył zaczęłam przerzucać stacje i natrafiłam na Mtv2. niesamowite szczęście, ale znów zaczął się ten sam utwór. Zobaczyłam na ekranie „The Kill – 30 Seconds To Mars” i tym razem mogłam już w pełnej krasie podziwiać nieprzeciętną urodę wokalisty. To się nazywa zakochać się w kimś od pierwszego wejrzenia. Do tej pory ten teledysk jest jednym z moich ulubionych, a tamten Jared to jedna z moich ulubionych epok „wyglądu Jareda Leto”. A piosenka... Hym... Skłamię jeśli powiem, że mi się znudziła. To jedyny utwór chyba na całym świecie, którego mogę w kółko słuchać i nigdy mi się nie znudzi. Minęło 5 lat od kiedy usłyszałam ten utwór po raz pierwszy i nigdy go nie przełączyłam. Wiążę z nim wiele pozytywnych wspomnień. Na początku była to piosenka, która pomagała mi się podnieść z dołka, napawała mnie optymizmem. Rok 2008, Berlin, Collumbiahalle. Mój pierwszy koncert Batonów. Najwspanialszy za razem. Słyszałam Buddhę, The Mission i to full bandem. I to całe piosenki, a nie jakieś marne fragmenty. Ciekawe czy jeszcze kiedykolwiek będzie mi to dane. No mniejsza. Pamiętam to jak dziś, jak stałam razem z Rafim, a Jared po zagraniu akustycznym Under Pressure (tylko chyba z 2 linijki), Capricorn i Echelon zapytał co chcemy jako ostatnie. Zaległa cisza, co się zdarza na koncertach bardzo rzadko. Jay chyba po tych wszystkich krzykach powiedział, że musi się zastanowić co wybrać. A mnie i Rafiego nie wiem czemu naszło, ale wydarliśmy się „The Kill”. Dzięki tej ciszy i naszym mocnym głosom wszyscy usłyszeli naszą prośbę, a Jared nawet się do nas odwrócił. Do tej pory nie wiem o co mu chodziło, bo patrzył się na nas jakbyśmy mu matkę patelnią zabili. Schowałam się za Rafiego i na niego chyba poszedł cały wkurw. Czemu krzyknęliśmy The Kill mimo, że wcale nie chcieliśmy tego słuchać? Może inaczej. Wiedzieliśmy, że i tak to zagra, więc po co marnować jednego akustyka na i tak zapewnioną piosenkę? Cóż, ale stało się. Po chwili Jared zaczął grać akustyczne The Kill, które potem przerodziło się w piosenkę graną z całym zespołem. Było to najpiękniejsze wykonanie jakie kiedykolwiek słyszałam. I od tamtego czasu The Kill grane pół na pół na koncertach za każdym razem przypomina mi te wydarzenia. Nadal uważam, że to The Kill było dla nas. Dla mnie i Rafiego. Co mi zostało z tego koncertu prócz wspomnień i mp3? Wspaniała biała róża (sztuczna). Każdy dostał jedną i miał ją rzucić Jaredowi na The Kill. Ja jednak tę zatrzymałam dla siebie. Kolejne The Kill usłyszałam także w Berlinie, półtora roku później. To The Kill zapamiętałam także szczególnie. Czemu? Byłam wtedy chora, miałam gorączkę. Stałam z dala od miejsc, w które Jared się rzuca podczas wykonywania tego utworu. Można powiedzieć, że stałam w bezpiecznym miejscu. Koło słupa, z boku sceny. Nawet fani, którzy przysuwają się do miejsca w które wskakuje Jared nie mogliby mi nic zrobić. The Kill także i tam zaczęło się akustycznie. Wyszło przepięknie ze względu na to, że zaśpiewaliśmy wszystko bez błędu. Jay nawet stanął z akustykiem, wyjął słuchawkę z ucha i patrzył w moją stronę, bo właśnie u nas najgłośniej ludzie śpiewali i nie piszczeli po każdej linijce. W końcu zadowolony, że ma takich fanów rozpoczął The Kill full bandem. Zaczęłam wtedy nagrywać. I w momencie, gdy powinien skoczyć w tłum on zniknął. Zdziwiona zaczęłam się rozglądać po sali, zresztą tak samo jak wszyscy pozostali fani. Nagle przede mną wyrosła jego mangowa fryzura i zobaczyłam jego twarz przed sobą. Starał się wbiec w tłum, ale zamiast tego naparł na mnie i wbił mi łokieć w plecy. Po chwili praktycznie staranował moją przyjaciółkę, którą jakoś udało mi się złapać. Wbiegł w tłum i zniknął nam z oczu. Z jednej strony byłam wściekła, bo i tak wszystko mnie bolało, ale z drugiej... można powiedzieć, że miałam bliskie spotkanie z Jaredem Leto. Kolejne The Kill było tym razem w Dortmundzie. Myśląc, że już nie skoczy w tłum, bo skoczył na Closer To The Edge, bez obawy stałam pod shannonowymi garami. Jednak Leto postanowił i na tym utworze skoczyć i to bardzo blisko mnie. Znów miałam dosyć bliskie spotkanie z drącym się Letosem. Kolejnego dnia nastąpiła powtórka z rozrywki. W Lipsku jednak o wiele bardziej się postarał i skoczył dokładnie na mnie. Dopiero wtedy zaczęłam go podejrzewać o gps’a ustawionego na mnie. Jego wzrok pełen obłędu... chyba nigdy go nie zapomnę. I do tego jeszcze ta różowa szczota na jego głowie. Z zamyśleń wyrwał mnie głos, który pokochałam te 5 lat temu.

-          I jak ci idzie?

-          Skończyłam. Teraz się ładuje.

 Leto spojrzał na zatrzymane ujęcie z The Kill przedstawiającego jego twarz. Odsunęłam piękne wspomnienia na bok i wyłączyłam teledysk.

-          Oglądaj, oglądaj. Nie mam nic przeciwko.

-          Nie...- powiedziałam i wyłączyłam teledyski.

-          Czemu nie?- zapytał zdziwiony.

-          Wiesz co... wolę nie oglądać tego. Jest mi wtedy smutno. To czasy, gdy wszystko było takie... fajne. Ty, zespół, fani. Wszystko szło dobrze.

-          A teraz nie idzie?- zapytał zdziwiony.

-          Ciekawe kiedy zrozumiesz, że nie jestem dzieckiem z ery This Is War.- powiedziałam i odłączyłam mp3.

 Włożyłam ją do kieszeni i wyszłam z jego pokoju.

________________________________

Jeszcze raz wielkie dzięki za komentarze! Tym razem w rozdziale wieje trochę nudą, ale cóż zrobić. I tak musi być. Wszystkie opisy związane z TK są prawdziwe. Zdarzyły się naprawdę ;) Co do Jarka…hym. Już w następnym rozdziale pokaże pazurki^^ Ale to co opisuje to nie jest gra aktorska. Zresztą soon będzie to wyjaśnione. Odpowiadając na pytanie o inspiracje… hym. Głównie z życia. Wszystko co opisuję w większości widziałam na żywo, miejsca, plakaty, ulotki. Wszystko. Czasem też opieram się na muzyce, filmach czy książkach. 

Tym razem podwójna dedykacja. Dla Ms.Nobody i Marion. Te dwie laski piszą przefantastyczne opowiadania, które zresztą bardzo polecam. Poza tym bardzo miło mi się z Wami rozmawia przez twittera :) Ten rozdział jest właśnie dedykowany Wam za to wszystko i za akcję z Tomo (TK misiek :D) (;

Piosenki które mnie natchnęły do tego rozdziału to:

The Kill (Berlin08), The Kill (Berlin09), The Kill (Dortmund10) i The Kill (Lipsk10)

posłuchajcie szczególnie z Berlina 09 wstępu :D można się nieźle pośmiać z Geja :P