Chapter 8 "Zakupy?"

Chapter 8

„Zakupy?”

Tak. Sklepy. Stanęłam z Shaniastym przed jedną z ścieżek pomiędzy milionami ubrań. Jak ja czegoś takiego nienawidzę! No dobra. Zastanowiłam się chwile czego potrzebuję i zaczęłam chodzić pomiędzy wieszakami. Leto powiedział, że mam nie patrzeć na marki i ceny, więc tego nie robiłam. Idąc tak znalazłam fajną kurtkę, ale na zimę, a teraz było lato, więc odpadała. Zatrzymałam się przy jakimś młodzieżowym stoisku i wybrałam kilka ciekawych koszulek. Tak się zaczęło. Po chwili w mojej przebieralni wylądowało 15 bluzek,5 koszul, 10 t-shirtów, 12 topów i ja pierdole! Zrezygnowana wszystko to powieszałam na wieszakach i zaczęłam się zastanawiać czy nie lepiej może mieć 2 koszulki, jedne spodnie i pieprzyć tę całą higienę itd. Ale jak wyobraziłam siebie ciągle w tych samych spodniach, koszulce... o ble. Lepiej było się raz w życiu poświęcić. Po prostu zakładałam dane rzeczy i jeśli nie byłam czegoś pewna to wychodziłam z przebieralni i pokazywałam się Shaniastemu, który komentował. Jeśli coś mi się spodobało to mu to podawałam, a on Braxtonowi, który znudzony pisał coś na swojej Blackberry. No i tak przymierzyłam wszystko. Zadowolona wyszłam z przebieralni i z uśmiechem podałam Shannonowi kolejną koszulkę. Przyszedł czas na spodnie, spodenki i szorty. Wybrałam kilka par jeansów i innych fajnych spodni. Shann oczywiście, jak to mężczyzna dorzucił mi jeszcze dwie spódnice i tak znów zawitałam w przebieralni. Na sam początek wybrałam śliczne czarne rurki, które na szczęście nie były biodrówkami, więc nie odsłaniały mi całego tyłka. Nie żeby był brzydki, ale no po co mają go oglądać, nie? Niestety spodnie nie leżały na mnie tak jak powinny. Zasmucona ściągnęłam je, bo naprawdę mi się podobały i włożyłam inne, tym razem białe. Te natomiast był super. Obejrzałam się w lustrze i wyszłam do chłopaków. Obydwaj stali i znudzeni patrzyli w sufit.

-          I jak? Mogą być?- zapytałam.

 Od razu popatrzyli na mnie i kazali mi się w nich przejść. Chwilę później zobaczyłam ich kciuki uniesione w górę. Ponownie weszłam do przebieralni i tym razem założyłam spódnicę, którą wybrał Shannon. Była niesamowicie krótka, ale cholera! Dobrze na mnie leżała i nawet ładnie w niej wyglądałam. Przez chwilę zastanawiałam się czy wyjść w niej do nich, ale w końcu to zrobiłam. Braxton tym razem stał z telefonem i mnie nagrywał, a Shann widząc, że jestem w spódnicy uśmiechnął się szeroko.

-          Ej Braxton co do cholery...!- krzyknęłam.

-          No Shann chciał... – zaczął Olita.

-          I ty się Shannona tak słuchasz?- zapytałam zła.

 Shanimal podszedł do mnie i powiedział, żebym się nie denerwowała. Ale jak można się nie denerwować z takimi debilami? Popatrzyłam na niego wściekłym wzrokiem, gdy nagle usłyszałam pisk. Szybko odwróciłam się w stronę z której dochodził i zobaczyłam jakieś 10 dziewczyn, które gapiły się na mnie i Shannona piszcząc. No cudownie, fangirlsów mi brakowało! Shannon uśmiechnął się i chciał się oprzeć o ściankę przebieralni, ale nie zauważył, że jest ona z materiału. To co się później zdarzyło zaskoczyło dosłownie wszystkich, na nieszczęście Shannona kilka z dziewczyn miało aparaty i telefony którymi albo to nagrywały, albo robiły zdjęcia. Ale wracając do tego co się stało to... materiał nie wytrzymał opartego o niego Shannona i zerwał się, a perkusista wpadł do przebieralni obok, gdzie była jakaś laska co właśnie zmieniała koszulkę, więc była w samej bieliźnie. Shannon wylądował dokładnie na niej i razem wpadli do kolejnej przymierzalni. Starałam się nie śmiać, ale było to niemożliwe. Dwie laski, które miały to specjalnie spotkanie z Shannonem zaczęły piszczeć, a ja prawie umarłam tam ze śmiechu. Muszę wspomnieć, że Leto zaplatał się w materiał i nie mógł z niego wydostać. Gdy troszeczkę się opanowałam podeszłam do tej leżącej trójki i pomogłam im się z tego wyswobodzić. Przy okazji popatrzyłam na fangirlsy, które stały z otwartymi oczami i ustami, trzymając w rękach telefony i aparaty i tępo gapiąc się na tę akcję. Braxton wyglądał identycznie.

-          Brax! Pomóż mi do cholery, a nie stoisz i się gapisz jak krowa w malowane wrota!- krzyknęłam do niego.

 Muzyk opanował się i podszedł do nas. Udało nam się wydostać Shannona, któremu chyba bardzo się spodobała pozycja w której się znalazł. Zaczęliśmy wszyscy razem przepraszać obydwie panie, a raczej robił to Shannon, bo ja gdy tylko na nie patrzyłam dostawałam ataku śmiechu. Na miejscu po chwili znalazły się ekspedientki i ochrona. Trzeba było wszystko wytłumaczyć i zapłacić za szkody. A ja musiałam iść do innej przebieralni i zmienić strój. W końcu zakończyliśmy chodzenie po sklepie. Shannon musiał rozdać dobre kilkanaście autografów i porobić sobie zdjęć. Szczerze mówiąc to jakoś żal mi go nie było. W końcu to jego robota, część pracy. Takie są uroki sławy. Zeszliśmy piętro niżej, gdzie dział męski. Braxton chciał sobie kupić jakąś nową bluzę, więc zatrzymaliśmy się w tymże dziale odzieżowym i nagle wpadł mi do głowy szalony pomysł. Jak to mi się czasem zdarza odwaga wzięła górę nad rozumem (wolę tak mówić, niż że głupota) i kazałam chłopakom poczekać przy Laurenie. Sama szybko pobiegłam do najbliższej kasy i wręcz zaczęłam błagać ekspedientkę o kilka białych kartek i marker. Tak... chciałam urządzić rewię mody. A co tam. W końcu blondynka za kasą dała mi kilka kartek i czerwonego mazaka. Szybko namazałam na papierze numery i oddałam pisaka kobiecie. Podziękowałam i biegiem wróciłam do mężczyzn.

-          Mam pomysł!- wykrzyknęłam biegnąc do nich.

 Obydwaj się odwrócili dokładnie w momencie jak wyrżnęłam o ziemię razem z jakimś chłopakiem, który zaszedł mi drogę. Kurwa mać! Wykrzyknęłam w myślach i zaczęłam przepraszać chłopaka, który był niesamowicie wystraszony. Shannon podszedł do nas i pomógł nam się podnieść. Na szczęście chłopczyna szybko zwiał, a Shann ze swoim denerwującym uśmieszkiem wpatrywał się we mnie.

-          To jaki to był pomysł?- zapytał Braxon ratując Shannona od mojego wściekłego spojrzenia.

-          Co powiecie na rewię mody?- zapytałam patrząc na nich.

Zaległa cisza, a obydwaj wpatrywali się we mnie jak w idiotkę. Aha... no to jednak mity o tym, że oni potrafią się dobrze bawić na zakupach są bujdą. Gdy już zrezygnowana opuściłam dłonie z kartkami Shannon jakby się obudził i powiedział.

-          Wchodzę w to! Olita szybko! Musimy znaleźć jakieś niezłe stroje i robimy sobie pokaz!

-          Co?!- wykrzyknął zaskoczony muzyk.

-          Głuchy jesteś? Szybko! Szybko!

 Wyszczerzyłam do nich ząbki i po chwili obydwaj buszowali po sklepie. W końcu przyszli do mnie z rękoma pełnymi ubrań i popatrzyli na mnie. Pokiwałam głową, a oni weszli do przymierzalni. Dałam im jakieś 7 minut na przebranie się. W końcu żaden z nich modelką nie był, więc nie mieli wprawy w szybkim przebieraniu się.

-          Jesteście gotowi?- zapytałam.

-          Sekunda!- wykrzyknął Shannon, ale od razu dodał.- Okej, już.

 Uśmiechnęłam się widząc grupkę przechodzących kobiet w wieku 30 lat i głośno zaczęłam zapowiadać.

-          Uwaga Panie i Panowie! Oto jedyny w swoim rodzaju pokaz mody przygotowany przez dwóch niesamowicie męskich muzyków!- kątem oka zauważyłam, że kobiety zatrzymały się słysząc moją gadkę.- A oto i oni! Shannon, Braxton pokażcie co przygotowaliście!

 Kurtyny poszły na bok i z przymierzalni wyszedł najpierw Shannon, a za nim Braxton. Leto był ubrany normalne czarne spodnie, które były ciut na niego przykrótkie, koszulkę ze srebrnym nadrukiem i do tego stylową czarną marynarkę. Całości dopełniały krwistoczerwone skarpetki. Olita za to założył jasnoniebieskie jeansy, pomarańczowy t-shirt oraz szarą bluzę do tego z kapturem. Gdy zobaczyli widownię jaka się zebrała zaczęli się śmiać.

-          Ohoho! Nie wiedziałem, że występujemy dla tylu ludzi!- ucieszył się Braxton.

 Pokiwałam z uznaniem dla ich strojów głowami i odwróciłam się do kobiet, które za mną stały. Teraz już było ich kilkanaście. No ładne grono chłopcy zdobyli.

-          To jak drogie panie? Jaką ocenę damy Shannonowi? Shaniasty przejdź się jeszcze raz proszę.- powiedziałam do Szynka, który przeszedł całą drogę ponownie z niesamowitym obrotem i uśmiechem na który zareagowało chichotem kilka dziewczyn.

 Zaczęły głośno klaskać i piszczeć, a ja podniosłam 9 do góry.

-          Czemu nie 10?!- zapytał oburzony perkusista.

-          To za czerwone skarpetki!- zaśmiałam się. – A teraz oto moje drogie panie, Braxton, ile jemu damy punktów?

-          10! 10! 10!- usłyszałam jak skandują.

 Wyszczerzając zęby uniosłam do góry jedynkę i zero, a Shannon zrobił obrażoną minę. Braxton natomiast wykrzyknął, że im pięknie dziękuje i razem z Shannem wrócili do swoich przebieralni. Po kilku minutach znów mogłyśmy podziwiać ich na „wybiegu”, a z każdym pokazem robiło się coraz więcej ludzi.

-          Klaudia! Ty też! Oddaj te kartki tym ślicznym damom i sama też z nami się poprzebieraj!- krzyknął do mnie Shannon.

-          Ale to męski dział!- zaprotestowałam.

-          Co z tego? Nie uwierzę, że nie chodzisz czasem w męskich rzeczach.

-          Och no dobra, wygrałeś.- westchnęłam widząc jego wzrok.

 Szybko zaczęłam szukać jakichś ubrań i gdy tylko coś mi się spodobało brałam to ze sobą. W końcu szybko wbiegłam do ostatniej wolnej przymierzalni i zaczęłam się przebierać. Spodnie zostawiłam damskie, ale zdjęłam koszulkę z dekoltem i założyłam czerwony t-shirt z czarnym nadrukiem „Devil inside”. Na to czarną marynarkę i kapelusz z czerwonym paskiem. Poprawiłam swoją grzywkę i gdy tylko usłyszałam, że Braxton opuścił swoją przymierzalnię wyszłam. Od razu się uśmiechnęłam i zaczęłam pozować. Shannon założył skórzaną kurtkę, a szyję obwiązał kolorowym szalikiem, który znów mu pasował tak, że lepiej tego nie komentować. Poza tym wyglądał nawet przystojnie. Braxiu natomiast założył dresowe spodnie i sweterek, co stworzyło przekomiczny obraz. Mimo tego uśmiechał się do wszystkich widzów, którzy nie byli tylko kobietami. Nawet ochroniarz na to patrzył z uśmiechem. Shanimal tym razem dostał 10, Braxton 7, a gdy mnie jury zobaczyło rozległy się brawa i dostałam 1234567890. Shannon zaczął się buntować, że to nie fair i że to feministyczne. Braxton po chwili widząc co za ocenę dostałam też się zaczął bulwersować a ja jeszcze szerzej uśmiechać. Bawiliśmy się jeszcze chyba z pół godziny w takie pokazy kiedy w końcu mężczyźni się zbuntowali, bo to ja ciągle dostawałam najlepsze noty. Braxton wybrał to co chciał i mogliśmy spokojnie wrócić do hotelu. Jednak jak to bywa zobaczyłam Starbucks’a i wręcz zaczęłam błagać Shannona na kolanach by mi kupił kawę.

-          Dobrze młoda, już tam idziemy.- powiedział widząc, jak bardzo potrzebuję tam iść.- Wiesz to niebezpieczne kupować ci kawę. Z tego co widzę masz podobne adhd do Jareda. Kawa szkodzi takim ludziom.

-          Chcesz w łeb?- wyrwało mi się.

-          A ty chcesz kawę?- zapytał tym samym tonem.

-          A ty chcesz jeszcze grać w tym zespole?- zapytałam patrząc na niego spod przymrużonych oczu, ale w duchu umierałam ze śmiechu.

-          Czy mi się wydaje, czy ona mi grozi?- zapytał Szynek Braxtona.

-          Wydaje ci się. Ona cię szantażuje.- zaczął się śmiać Olita.

 Nie wytrzymałam i dołączyłam do niego. Leto wzniósł oczy do nieba i w końcu weszliśmy do kawiarni. Olita zabrał od nas torby mówiąc, że zajmie jakiś stolik i że chce to co zawsze. Shannon pokiwał głową i popatrzył na tablice z kawami.

-          Co chcesz?- zapytał.

-          Hym... carmel machiato? Duże!

-          Jesteś pewna, że chcesz kawę?- znów zapytał z tym swoim wrednym i wkurzającym uśmieszkiem.

-          A ty pewien jesteś, że chcesz wrócić cały do hotelu?

 Szynek zaśmiał się tylko i po chwili byliśmy już przy kasie. Leto szybko zamówił mi kawę, sobie americano, a Braxtonowi... przez chwilę się zastanawiał, a potem wziął cappuccino. W końcu gdy dostaliśmy nasze zamówienia udaliśmy się do stolika zajętego przez Olitę. Usiadłam obok Shannona na mięciutkiej kanapie i westchnęłam z ulgą. Ten pokaz mody i same zakupy cholernie wymęczyły mi nogi. Leto objął mnie ramieniem i zapytał mnie czy dobrze mi z nimi.

-          Jeszcze się pytasz? Jasne, że tak!

 Zaczęliśmy  rozmawiać na temat zakupów. Powiedziałam im, że tak naprawdę ich nienawidzę, choć te były całkiem przyjemne. W pewnym momencie zauważyłam, że Braxton w końcu bierze swój kubek do ust i potem wszystko wypluwa na... Shannona, bo ja szybko odskoczyłam.

-          Kurwa mać! Pojebało cię człowieku?!- wykrzyknął Shannon patrząc na swoją koszulkę, która cała była w kawie.

-          Chyba ciebie! Coś ty mi wziął?!- wykrzyknął Braxton.

-          No kawę idioto! A co?!- warknął Shannon szukając chusteczki.

-          Przecież wiesz chyba, że ja nie pijam kawy! Chciałem herbatę debilu!- powiedział Olita wyjmując chusteczkę i starając się zetrzeć z języka resztki kawy.

Zakryłam dłońmi twarz i udawałam, że ich nie znam. Z jednej strony dusiłam się ze śmiechu, a z drugiej to było obrzydliwe. Jeszcze później zaczęli się bić o chusteczki. I to są dorośli faceci, tak? Ostatecznie wynieśliśmy się z tej kawiarni i na piechotę wróciliśmy do domu. Shannon był oczywiście obrażony na Braxtona, że mu ubrudził jego ulubioną koszulkę (oczywiście była to zwykła koszulka, nie żadna ulubiona jak się okazało), a Braxton na Shannona, że chciał go otruć podając mu kawę. Gdy znalazłam się w hotelu od razu natknęłam się na Emmę. Widząc ją poczułam ogromną ulgę. Nie wiem nawet czemu, ale po prostu do niej podbiegłam i przytuliłam się.

-          Jak dobrze, że cię widzę! Uratuj mnie od nich!- powiedziałam błagalnie.

-          Aż tak ci podpadli?- zapytała ze śmiechem, ale nadal była lekko zaskoczona tym przywitaniem.

-          Oni mają się za dorosłych mężczyzn, a w kawiarni urządzili sobie bójkę o chusteczki!

-          Ich się nie da wychować.- stwierdziła radośnie.- A właśnie. Jared ciebie szukał. Jest w swoim pokoju, więc jakbyś mogła do niego iść to byś mnie uratowała od kolejnych męczarni z jego strony.

 Pokiwałam z uśmiechem głową i podbiegłam do wind. Szybko wsiadłam do jednej z wolnych i zamknęłam drzwi przed nosem Braxtona i Shannona. Nacisnęłam przycisk z numerem mojego piętra i gdy tylko dojechałam na nie udałam się do pokoju, by zostawić torby z zakupami. Gdy właśnie próbowałam wejść do środka poczułam czyjąś dłoń na ramieniu, więc upuściłam wszystko myśląc, że to Shanimal chce się zemścić za zamknięcie drzwi przed nosem.

-          Boże! Jared! Na zawał przy tobie umrę!- wykrzyknęłam oddychając szybciej niż normalnie.

-          Przepraszam... Widzę, że byłaś na zakupach.

-          Przecież mówiłam Ci o tym jak wychodziłam.- odpowiedziałam patrząc na niego jak na debila pierwszej klasy.

-          A no racja.

 W tym momencie zauważyłam jak z windy wychodzi Shannon z Braxtonem! Szybko wrzuciłam rzeczy do pokoju i popchnęłam gwałtownie Jareda do środka po czym sama ledwo co wpadłam do niego zamykając drzwi. Sekundę później usłyszałam huk, jak coś, a raczej ktoś, uderza o drzwi.

-          Co to było?- zapytał się mnie młodszy Leto,

-          Chyba twój brat.- stwierdziłam przykładając ucho do drzwi.