Chapter 79 „Cyrk na kiju”

Chapter 79

„Cyrk na kiju”

Przeciągnęłam się i otworzyłam oczy. Mat już nie spał, tylko patrzył na mnie.

- Czemu mnie nie obudziłeś?- zapytałam ziewając.

- Lubię patrzeć na ciebie jak śpisz.- zaśmiał się.- Zresztą wygodnie mi tak było.

Uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek. Wczoraj wieczorem po wyścigu byliśmy tak boskich humorach, że zapomnieliśmy o kluczach do mieszkania Delorda, a do jego mamy nie chcieliśmy iść. Zaproponowałam, więc mój dom, tym bardziej, że furtka jak zawsze, gdy ktoś wychodził na imprezę była otwarta. Zawsze przy sobie nosiłam kluczyk do drzwi, więc bez problemu weszliśmy do środka. A że skoro w domu nikogo nie było, postanowiliśmy z tego skorzystać.

 Odrzuciłam pościel na bok i wstałam z łóżka. Nie wiem czemu przy Macie byłam w stanie pokonać wszelką wstydliwość i tak jak na przykład teraz, dojść do łazienki całkowicie naga. Z drugiej strony on i tak już mnie taką widział, tak jak i ja jego. Prysznic z poranna toaleta zajął mi niecałe 10 minut. Nie wiem czemu się tak śpieszyłam, ale po prostu tak jakoś wyszło. Gdy z kolei Mat się mył, postanowiłam zebrać myśli. Całe życie odwróciło mi się do góry nogami, ale to tak pozytywnie, że już lepiej być chyba nie mogło. W końcu, gdy w pełni ubrany już Delord stanął przede mną, wstałam z łóżka i zeszłam do kuchni.

- Boże! Jared! Co ty tu robisz?- zapytałam zaskoczona widząc zaspanego Leto przygotowującego sobie kawę.

- Hymm… wydaje mi się , że tu mieszkam.- odpowiedział uśmiechając się do nas.

- Ale… ale… Kiedy wróciłeś?

- Skąd? Nigdzie nie wychodziłem.- odpowiedział z uśmiechem, a ja zamarłam.

Nie no… to chyba jakiś żart. O boże, Jared wszystko słyszał. Leto chyba widząc moją przerażoną minę powiedział, że spał tak mocno, że nie słyszał naszego przyjścia. No tak… dobrze wiem, że wcale mu nie chodzi o przyjście.

- Kawki?- zapytał będąc w zadziwiająco dobrym humorze.

- Fancy przyjeżdża? – zapytałam biorąc od niego mój ulubiony kubek.

- Nie, jeszcze nie, a co?

- Masz dobry humor.

- Dobrego humoru nie można mieć? Mat, nie spisałeś się chyba.- zaśmiał się.

Wytrzeszczyłam na niego oczy i popatrzyłam na swojego chłopaka, który próbował powstrzymać śmiech. No pięknie, nie wiem co tu się dzieje, ale nie chce chyba tego wiedzieć. Po śniadaniu pożegnałam się z Delordem, a potem z Leto i pojechałam na uczelnię. Potem jeszcze zajechałam do konia i zaczęłam go lonżować. Tym razem przejawiał więcej chęci do współpracy, więc zadowolona wróciłam do domu. Dni zaczęły mijać na jeżdżeniu do stajni, oglądaniu wyścigów Delorda i czasem też na nauce, ale to rzadziej. Przez nawał roboty zaniedbałam zarówno Gosię, jak i całą Letową rodzinkę. Jednak chyba się nie skarżyli, skoro nic nie mówili.

- Klaudia, czuję się zazdrosny! Spędzasz z tym wyścigowcem więcej czasu niż ze mną!- prychnął któregoś dnia starszy Leto.

- Masz Ciastko, nie marudź. Ja mam, Jay nie…- zasugerował mi to Shanny.

- I? To niech sobie znajdzie.

- Klaudia… Nie chcesz jechać z nami w małą tygodniową trasę? 4 koncerty, przydałaby się pomoc.

- Aaa! No jasne! Co to za pytanie?! Nie mogłeś tak od razu?- zaśmiałam się ucieszona tą wiadomością, bo szczerze mówiąc bardzo mi tego brakowało.- To kiedy wyjeżdżamy?

- Za miesiąc. Czyli mam powiedzieć Emmie, by dopisała cię do listy?- upewnił się jeszcze raz starszy Leto.

- Tak! Ale mi tego brakuje!

- Dobra, dobra. Ale Mata nie bierzesz, wiesz o tym.- zaznaczył Shann.- Chcę by to był rodzinny wyjazd.

- A ty Ciacho bierzesz?- prychnęłam oburzona, mimo że nie miałam zamiaru ciągnąć Delorda ze sobą.

- Nie. Ktoś musi się zająć psiakami, poza tym rozmawiałam już z nią o tym i nie chce spędzać czasu z Jaredem.- zaśmiał się.- Ach ta ich wzajemna miłość.

Popatrzyłam na wujka wzrokiem mówiącym, by dalej tego nie ciągnął, bo jak któreś z nich wejdzie teraz do pokoju, to pewnie mu mocno przywali. A w końcu wszyscy chcieliby, by Shanimal był w całości i to w całej swojej sprawności. Może nie intelektualnej, ale przynajmniej fizycznej. Pożegnałam się z Shannonem i ruszyłam do samochodu, by pojechać do konia. W końcu przysłali mi moje prawo jazdy, więc bez problemu mogłam teraz jeździć wszędzie samochodem. Gosia akurat tego dnia miała roboty ponad głowę, więc wykorzystałam to zabierając mustanga. Gdy już miałam ruszyć spod domu, rozdzwoniło się moje blackberry.

- Mat? Jesteś teraz wolny?- zapytałam, gdy tylko się przywitał.

- Tak…- odpowiedział nie pewnie.

- Super. Zaraz po ciebie podjadę, okey? Pomożesz mi w czymś! Z nieba mi spadłeś!

- No dobra.- odpowiedział nadal niepewnie i się rozłączył.

Włączyłam silnik i ruszyłam pod wieżowiec, w którym mieszkał Amerykanin. Na szczęście nie musiałam na niego czekać, bo wyszedł akurat, gdy podjechałam pod wejście do tego budynku. Jeszcze nie zapiął pasów, a ja zdążyłam się włączyć do ruchu. Nie lubił ze mną jeździć, bo twierdził, że jestem zbyt nerwowa. Cóż, takie życie. Nie miał wyjścia. W końcu dojechałam do stajni. Całkiem ładna pogoda, sucho i ciepło na tyle, że mogłam zabrać się za Fallen w bluzie, a nie kurtce. Mat został na zewnątrz, a ja poszłam przygotować konia do pracy. Po wyczyszczeniu jej, ułożyłam podkładkę pod siodłem, na to błękitny czaprak, podkładkę z miśkiem oraz lekki siodło ujeżdżeniowe. Fallen uważnie strzygła uszami czując chyba, że dziś będzie specjalny dzień. Poprawiłam całość na jej grzbiecie i zapięłam popręg. Klacz ani razu nie skuliła uszu ani nie napięła się przy tej czynności co mnie zaskoczyło. Była cholernie inteligentnym koniem, co wcale nie oznaczało, że miałam z nią łatwo. Wręcz przeciwnie. Kombinowała na każdym kroku, potrafiła otworzyć praktycznie każdy zamek. Miesiąc temu po prostu otworzyła sobie drzwi boksu i zadowolona zwiedziła cały ośrodek. 2 tygodnie temu natomiast wyskoczyła z padoku stwierdzając, że na tym obok z kucykami jest lepsza trawa. I się pasła ze sportowymi kucami, które przerażone jej gabarytami zbiły się w małe stadko i stały w kącie padoku, a ona przywłaszczyła sobie całą resztę pastwiska. Z tego co już zdołałam zauważyć, była numerem jeden w stajni. Bardzo szybko wspięła się na szczyt hierarchii stada, zostając praktycznie koniem przywódcą. A miała zaledwie 4 lata. Opuściłam strzemiona i popatrzyłam na siebie. Mat stał przy bramce na ring, przyglądając mi się z uwagą.

- Nadal uważam, że nie jestem najlepszą osobą do tego typu zadania.

- Ufam ci, a to najważniejsze.- odpowiedziałam z uśmiechem i poprowadziłam konia na okrągły plac.

Delord zamknął bramkę,  a ja sprawdziłam czy wszystkie elementy są dobrze przypięte i nie uwierają konia. Do ogłowia przypięłam lonżę, którą podałam mojemu chłopakowi, a sama najpierw uwiesiłam się na strzemieniu siodła patrząc uważnie na konia, a także przemawiając do niego jak najłagodniej.

- Rusz stępem.- powiedziałam Matowi, a on zacmokał na Fallen, która ruszyła stępem zachowując się tak jakby ciężar na grzbiecie był czymś normalnym. Do tej pory jeszcze nie robiłam tego w ruchu, więc byłam pozytywnie zaskoczona. Poprosiłam, by chłopak ją zatrzymał i stwierdziłam, że skoro tak dobrze idzie, to pójdziemy o krok do przodu. Nie spuszczając wzroku z klaczy, szybko przerzuciłam nogę za tylni łęk i usiadłam głęboko w siodle. Klacz napięła się, ale chwilę później znowu rozluźniła. Poprosiłam Delorda, by pogłaskał ją po czole, co uwielbiała, a ja poklepałam ją po szyi nagradzając głównie głosem. Klacz wydawała się być zadowolona, że ją głaszczę za nic. Złapałam za wodze i dałam delikatny sygnał łydką by ruszyła do przodu. Od razu uszy skierowała na mnie, ale zrobiła krok w przód. Poklepałam ją, wciąż mówiąc do niej łagodnym i zachęcającym głosem. Nagle usłyszałam klakson, kobyłka w mig się spięła, skuliła a ja wiedziałam, że skończę niezbyt dobrze. Kara schowała ogon pod zad, położyła po sobie uszy i wybiła się z 4 nóg w górę robiąc koci grzbiet. To jest bryknięcie konia, przy którym jeździec nie ma żadnych szans, by się utrzymać.  Nawet jeśli jest to ujeżdżeniówka i nawet jeśli jestem ja tym jeźdźcem, a znana jestem z tego, że naprawdę rzadko spadam. Poczułam jak lecę w powietrzu, a potem zobaczyłam barierkę i poczułam okropny ból z prawej strony. Chwilę później zobaczyłam kopyta nad sobą, ale o dziwo jakoś mnie ominęły. Mat coś krzyczał, Fallen nagle pojawiła się znowu obok mnie, ponownie mnie przeskakując. W końcu Delord jakoś złapał klacz, a ja odczekując chwilę zaczęłam się podnosić. Nie do końca wiedziałam co się działo po tym jak znalazłam się w powietrzu. Prawy bok bolał mnie okropnie, ale na szczęście tylko tyle. To wszystko mogło się skończyć o wiele gorzej. Trzymając się ogrodzenia w końcu wstałam i popatrzyłam na drżącą klacz, która nerwowo trącała chrapami Mata, który patrzył na mnie jak sparaliżowany. Jedyny plus to taki, że nie podbiegł mnie ratować.

- Żyjesz?- zapytał, a w jego głosie wyczułam zdenerwowanie.- Mówiłem ci, że to beznadziejny pomysł bym…

- To nie twoja wina. Jakiś dureń zatrąbił, a to głupie się wystraszyło. Swoją drogą to nie wiem czemu, skoro jest przyzwyczajona do ruchu samochodowego! Brałam ją na spacery po drogach i jak widać głupota wygrywa.- prychnąłem zła podchodząc do konia, który przez cały mój wywód uważnie mnie słuchał.- Spróbujemy jeszcze raz.

- Może powinienem cię zawieźć na pogotowie? Albo wezwać kartkę.

- Po co? Jak widać wszystko jest okey.

- Tak gruchnęłaś o barierkę, że myślałem…

- Nic mi nie jest. – przerwałam jego wypowiedź.- Pomóż mi wsiąść w siodło.

Gdy podsadzał mnie na jej grzbiet o mało co się nie rozpłakałam z bólu, ale zastosowałam metodę, że nie ważne jak cię boli, to nie ryczysz, zaraz przejdzie. Gdy usadowiłam się „wygodnie” w siodle, zebrałam wodze i kazałam klaczy znów ruszyć stępem. Tym razem obyło się bez bryknięć i zbędnych fochów karej. Choć raz po mocniejszej łydce zakłusowała, co nie było moim pomysłem i dopiero wtedy poczułam jak bardzo boli mnie ten bok na który spadłam. Jednak, gdy tylko popatrzyłam na Mata uśmiechnęłam się i udawałam, że jestem skupiona na koniu, a nie na bolącej mnie części ciała. W końcu zeszłam z niej i zabrałam ją do stajni. Mat pomimo mojego udawania widział, że mnie boli, więc postanowił nauczyć się oporządzać konia. Usiadłam na skrzyni przy boksie, a on słuchał moich poleceń. Fallen była zaskoczona tym, że to robi jakaś inna osoba, ale chyba nie miała mi tego za złe. Gdy Mat wpuścił ją do boksu, klacz od razu się wytarzała. Podałam mu jabłko i poprosiłam by wrzucił jej do żłobu. Delord przełamał je na pół i pierwszą część wrzucił do żłobu. Fallen od razu włożyła do niego pysk, nie dając mu wrzucić drugiej części. Gdy tylko uniosła wyżej pysk, Amerykanin chciał wrzucić drugą część, ale klacz myśląc że chce jej zabrać jabłko ugryzła go w rękę. Od razu stanęłam na równe nogi i podeszłam do niej. Klacz położyła po sobie uszy, ale odeszła w kąt obserwując mnie. A to wredna baba. Nie dość, że Jareda dziabnęła to teraz mojego chłopaka. Pogroziłam jej palcem i gdy tylko wyszłam z poszkodowanym z boksu od razu rzuciła się na jedzenie. Oj, nauczę ją jeszcze jak powinno się jeść i że nie wolno atakować ludzi. Zerknęłam na dłoń Delorda, na szczęście klacz tylko leciutko rozcięła mu wierzch dłoni. Nic poważnego. Kolejny raz wyjęłam apteczkę i przemyłam dłoń wodą utlenioną. Ech, niedługo będę musiała dokupić nową buteleczkę i ogólnie uzupełnić skrzynkę. Kto by pomyślał, że Fallen ten kary miś będzie taką wredną, gryzącą kobyłą. Chociaż z tego co zauważyłam ona jest taka głównie dla mężczyzn. Ani Gosi, ani mnie nigdy nawet nie próbowała postraszyć zębami. Do domu zawiózł mnie Mat, mówiąc że lepiej bym sobie odpoczęła i nie nadwyrężała boku. Odpuściłam mu tym razem tylko ze względu na to, że naprawdę mnie bolał ten bok. Byłam trochę zawiedziona, gdy brunet oznajmił mi, że musi jechać dziś na tor, by uporządkować sprawy finansowe, ale cóż. Nie mogłam go mieć cały czas dla siebie. Pożegnałam się z nim i weszłam do domu. Gosia siedziała właśnie na skypie w salonie z Roughtonem, więc stwierdziłam, że nie będę jej przeszkadzać. Ruszyłam więc do sypialni Jareda. Zapukałam i po chwili otworzył mi drzwi.

- O! Kogo moje oczy widzą. Co się stało?- od razu zmienił ton, co mnie totalnie zaskoczyło.- Koń cię kopnął?

- Skąd wiesz, że coś się stało?- zapytałam zdziwiona.

- Po prostu widzę i czuję. Nie no, sprzedam tego konia na mięso!

- Jared! To nie jej wina. Poza tym mnie nie kopnęła. Spadłam z niej i… ONA PRZESKOCZYŁA MNEI BY NIC MI NIE ZROBIĆ.-dodałam głośniej widząc, że znowu chce mi przerwać.

- Ale najpierw cię zrzuciła!

- To wina jakiegoś debila co trąbił. Ale nic mi nie jest, chciałam tylko zapytać czy masz może jeszcze tę maść, co po wypadku…

- Mam. Zostawiłem na wszelki wypadek. Chodź do łazienki.

Po tych słowach pociągnął mnie za sobą na dół. Wyjął z najwyższej szafki, w której trzymał leki białe pudełeczko i zapytał gdzie mnie boli. Podniosłam koszulkę i pokazałam na cały bok, który zrobił się lekko różowy. Mam nadzieję, że to skończy się tylko siniakiem. Na szczęście tym razem Leto darował sobie teksty w stylu „powinnaś jechać do szpitala by to sprawdzić” i po prostu zaczął mi smarować obolałe miejsce. Jestem pewna, że to z powodu tego, że nie był u lekarza mimo, że powinien. Już chciałam go oto zapytać, gdy nagle zrobił się praktycznie przezroczysty na twarzy. Raz to widziałam, więc wiedziałam, że to ten atak. Zaczął się dusić, a białe pudełeczko upadło na ziemię. Zakrył dłonią usta i uklęknął, a  ja czym prędzej krzyknęłam do Gosi.

- Gosia!

Popatrzyłam na Jay’a akurat wtedy położył się na podłodze i przestał kaszleć. Serce dosłownie stanęło mi na ułamek sekundy, więc tylko krzyknęłam do przyjaciółki by dzwoniła po kartkę, a sama szybko uklęknęłam przy nim. Jaka to była ulga, gdy okazało się, że tylko stracił przytomność. Zdenerwowana wyjęłam telefon z kieszeni i zadzwoniłam do Shannona. Po pierwszych słowach czułam, jak wujek ledwo co panuje nad zdenerwowaniem. Chwilę później zjawiła się przy mnie Gosia patrząc ze strachem na leżącego nieprzytomnego Jareda. O dziwo karetka przyjechała bardzo szybko, bo 15 minut później jechaliśmy już w stronę szpitala. Leto otworzył oczy, ale nie do końca jeszcze kontaktował ze światem. Blondynka za to wzięła samochód i pojechała po Shaniastego.

- Co się dzieje?- zapytał Jared patrząc na mnie.

- Zemdlałeś. Spokojnie, jedziemy już do szpitala.

- Szpitala?- zapytał spanikowany.

- Tak.- odpowiedziałam krótko i odwróciłam wzrok.

Nie mogłam patrzeć na tę wychudzoną, nadal potwornie bladą twarz. Te jego wielkie niebieskie oczy zamiast dodawać uroku, sprawiały że wyglądał jak jakieś zombie. Od dawna tak się nie bałam jak wtedy gdy jechałam tą kartką. A co jeśli to oznaka, że mu się bardzo pogorszyło? A jeśli to oznacza, że niedługo… Potrząsnęłam głową starając się wyzbyć tych okropnych myśli. Poczułam, jak łapie mnie za rękę, tymże zmuszając do popatrzenia na siebie. Zrobiłam to. Uśmiechnął się do mnie pocieszająco i pomimo tego, że odpowiedziałam uśmiechem, wewnątrz miałam ochotę się rozpłakać. Nie chciałam by odchodził, nie teraz. W końcu dojechaliśmy do szpitala i wtedy mi go zabrali. Pielęgniarka pokazała mi gdzie mam zaczekać i tam też usiadłam na jednym z krzeseł w poczekalni. Po 20 minutach przyjechała Meg z totalnie roztrzęsionym Shannym. Zjawili się akurat wtedy, gdy lekarz powiedział, że Jaredowi nic już nie jest, jednak robią mu właśnie dodatkowe badania.

- Powieszę go za jaja.- warknął w pewnym momencie Shannon.

- Swojego brata?- zapytałam czując jak w końcu stres mnie opuszcza.

- Tak! On chce mnie wprowadzić do grobu!

- Prędzej siebie wprowadzi.- prychnęła Gosia.

- Zauważyliśmy.- powiedzieliśmy równocześnie z Shannym, na co zareagowaliśmy nerwowym śmiechem.

W końcu po 30 minutach dostaliśmy pozwolenie by wejść do salki w której leżał Leto. Gdy nas, a raczej Shanna zobaczył, aż się skulił w środku. Wiedział, że go czeka porządna bura od starszego brata. I bardzo dobrze, zasłużył na nią w 100%.

- To co? Odwołujemy te 4 koncerty.- powiedział chłodno Shannon.

- Przestań!- zaprotestował Jay krzywiąc się w naszą stronę.- Nie ma mowy.

- Nie ma mowy żebyś jeszcze raz tu wylądował! Bierzesz leki?- zapytała tym razem Gosia.

- Nie…- wyszeptał prawie bezgłośnie Jared.

- Słucham?!- warknął Shannon naprężając mięśnie jakby szykował się do zadania ciosu.- Trzymajcie mnie lepiej, bo go własnymi rękoma zabiję. No nie wytrzymam!

Nikt więcej się już nie odzywał. Głupota Jareda po prostu sprawiła, że ode chciało nam się wszystkiego. Shannon najpierw wzburzony wyszedł z pokoju, potem wrócił mówiąc, że go nienawidzi i znów wyszedł. My z Gosią za to dostałyśmy nakaz powrotu do domu by poinformować Ciacho o tym co się stało, bo Shann zapomniał telefonu.

- Shann, Klaudia powinna iść na rentgen. Spadła z konia na bok i…

Czym prędzej ruszyłam do wyjścia słysząc te słowa. O nie, teraz Jared przegiął. Zanim Shann nas dogonił z Gosią byłyśmy już na dole. Pomachałam Szynce na pożegnanie i wsiadłam z blondynką do mustanga. Dobrze, że przynajmniej ona nie słyszała słów tego zdradliwego durnia. Powrót do domu zajął nam 30 minut. Zaproponowałam, że to ja wyjdę z psem, a Meg powie Renacie co się stało. Miałam już dość tego dnia, więc wolałam się wyciszyć w obecności psiaka. I tym sposobem poszłam na długi spacer dzięki któremu w końcu się zrelaksowałam. Gdy wróciłam do domu okazało się, że Jareda już wypisali ze szpitala i zaraz będzie. Usiadłam na kanapie obok Gosi i patrzyłam zamyślona w ekran jej komputera. Nagle poczułam szturchnięcie więc skupiłam wzrok na mojej przyjaciółce, która brodą wskazała mi na ekran laptopa. Uśmiechnęłam się widząc machającego do mnie Roughtona. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że jego widok może aż tak poprawić mi humor.

- Zaspałaś, czy co?- zapytał.

- Od kiedy wy gadacie ze sobą na skypie?- zapytałam czując, że moje zamyślenie nie trwało 30 sekund.

- No tak od dobrych 10 minut widzę, że nad czymś głęboko myślisz. – powiedział szczerząc do mnie zęby.

- Naprawdę? Co robicie? Jak Chris?- zapytałam stwierdzając, że lepiej zejść na taki temat.

- Wiedziałem, że o niego zapyta! Ha! Jesteś mi winna jakąś nagrodę!- zaśmiał się do Gosi.

- Co? Żartujesz chyba, ja się o nic nie zakładałam!

- I tak…

Przestałam ich znowu słuchać. Co z tymi 4 koncertami? Jared będzie pewnie obstawiał przy swoim i suma summarum wszyscy dostosują się do jego . Akurat na te wątpliwości dostałam odpowiedź jak tylko Leto weszli do domu. Nie obyło się to bez postawienia całej reszty domowników, włączając psa, na nogi.

- Odwołuję wszystkie koncerty!- wykrzyknął już nieźle wkurzony Shannon.

- Nie masz prawa! Jeśli odwołasz obiecuję ci, że szybciej mnie spotkasz w kostnicy niż w szpitalu!- zaprotestował Jay.

- Nie rozmawiam z tobą! Nie dbasz o siebie, a o mnie to już w ogóle!

- Obiecuję brać regularnie leki. Tylko jedźmy w tę trasę.- powiedział o wiele spokojniej młodszy z braci.

Shannon słysząc te słowa odwrócił się i zmierzył brata spojrzeniem. Nic nie mówiąc kiwnął głową i wszedł na górę. Jared spojrzał na nas, machnął ręką i także udał się na górę.

- Ale u was cyrk na kiju.- skwitował wszystko Rou, który przysłuchiwał się temu wszystkiemu.

 __________________________________________

Powiem tak. Dawno nie było mi tak przykro. Tyle komentarzy ile dostałam pod ostatnim rozdziałem to wstyd. Czy to naprawdę taki wielki trud napisać 2 zdania? Czy choćby krótkie, glupie "podobało mi się"? Proszę teraz KAŻDEGO czytelnika by napisał choćby "przeczytałam/łem" pod tym rozdziałem. Chciałabym zobaczyć ile osób to czyta. Bardzo Was proszę o tę małą przysługę.

Myślę, że kolejny rozdział będzie szybciej. Znalazłam dobry sposób na wenę jeśli chodzi o to opo :) Ech, jeszcze tyle przede mną i tyle przed Wami...

Ten rozdział dedykuję Klaudiush, za to że wiernie czyta cały czas.