Chapter 67 „And I long for you to appear after losing way across star riddle skies to cary you home”

Chapter 67

"And I long for you to appear after losing way across star riddle skies to cary you home"

Obudziłam się w dziwnej pozie. Połowa mnie leżała na ziemi z jakimś czarnym plecakiem pod głową, a nogi swobodnie zwisały mi z krawędzi łóżka.

 Gdy otworzyłam oczy, widziałam tylko czerń i jakieś kolorowe plamki. Jednak z czasem mój wzrok wyostrzył się, a ja powoli zaczęłam widzieć kształty, a później już całe przedmioty w pełnej ich okazałości. Jako, że było mi tak cholernie nie wygodnie, postanowiłam zmienić pozycję, ale nie przewidziałam tego, że będzie mnie to kosztować bolesnym upadkiem na podłogę. Gdy to już się stało, trzymając się lewą dłonią za głowę podniosłam na łokciach na tyle, by rozejrzeć po pokoju. Cholera jasna, gdzie ja jestem? To na pewno nie mój pokój. Trochę spanikowana, podniosłam się na kolana. No nic, może lepiej pomyśleć jak się tu znalazłam, to wtedy będę wiedzieć gdzie jestem. Jednak nawet gdy wytężałam swoją pamięć do granic możliwości nie byłam w stanie przypomnieć sobie tego. Skoro tak, to lepiej wstać na równe nogi i rozejrzeć się jak cywilizowany człowiek.

 Trochę bolała mnie głowa, ale nie było to nic strasznego, taki ból mnie nie ruszał, był po prostu nieprzyjemny. Jednak, gdy chciałam postawić prawą nogę, poczułam tak ostry jej ból, że od razu upadłam. W oczach zebrały mi się łzy, a zęby zaciskałam tak mocno, że w pierwszej chwili myślałam, że zmiażdżę jedne o drugie. Nie wiedząc czemu tak mnie boli ta noga, cicho pochlipując spojrzałam na nią. Moje ulubione czarne jeansy były rozszarpane i pobrudzone jakąś mazią. Wyglądało to jak mieszanka błota z jakimś kiślem. Ohyda. Przestając zważać na spodnie, które i tak były poszarpane, chciałam podnieść nogawkę, ale okazało się, że jest ona przecięta aż do tego miejsca z mazią, a trzyma się tylko dzięki taśmie klejącej. Oderwałam przezroczysty przedmiot i rozchyliłam materiał na boki. Moim oczom ukazało się chyba 10 plastrów pobrudzonych zakrzepłą krwią. Wyglądało to niezbyt ładnie, ale na razie wolałam tego nie ruszać.

 Starając się zignorować piekący ból, podparłam się o krawędź łóżka i w końcu wstałam. Dopiero wtedy mogłam ocenić gdzie jestem, a co ważniejsze, z kim jestem. Pokój był na pewno dwuosobową sypialnią, powiedzmy, że w czterogwiazdkowym hotelu. Prócz dużego łoża królewskiego, był taki jakby salonik, gdzie stał szklany stolik i dwa czarne fotele. Właśnie pod tym stolikiem dojrzałam jakąś postać, więc kuśtykając powędrowałam w tamtą stronę. Dopiero gdy zobaczyłam twarz osoby, którą muzycznie wręcz ubóstwiałam, przypomniałam sobie o koncercie Enter Shikari. Jednak wciąż nie pamiętałam jakim cudem się tu znalazłam.

 Chris leżał skulony, trochę jak kociak, pod stołem z jedną ręką włożoną pod głowę. Wyglądał uroczo, ale musiałam go obudzić. Swoją drogą, jakim cudem on tam wlazł? Zaczęłam więc pukać w szkło, jednak on tylko zachrapał przez sen i poprawił rękę, wygodniej się układając.  Nie mając innego wyjścia kopnęłam go chorą nogą na tyle mocno, by się obudził, a na tyle lekko by nie zrobić mu krzywdy. Mnie samej łzy stanęły w oczach, gdy poczułam ból w nodze, ale dzielnie je trzymałam. Są ważniejsze rzeczy niż to czy mnie coś boli, czy nie. Tym razem Batty otworzył oczy i przekręcił się na plecy. Zapukałam w szybkę i powiedziałam „dzień dobry”. Chris zmarszczył brwi, a potem się uśmiechnął. Dobra, rozpoznał mnie. Nagle zapragnął wstać i rąbnął głową o szybę, aż ta się zatrzęsła. Od razu padł na podłogę, jakby walnął w niego piorun, a ja przerażona nie wiedziałam co robić. Stolika nie ma jak przesunąć, Chrisa da się wyciągnąć tylko za nogi, a ja z tym czymś na udzie nie dam rady… Jednak basista przyłożył dłoń do czoła i jęcząc, zaczął się wyczołgiwać spod stołu.

 Gdy w końcu to mu się udało, odetchnęłam z ulgą. Usiadł opierając się plecami o stolik i popatrzył na mnie.

- Ale mnie głowa boli.- mruknął krzywiąc się.

- Ładnie walnąłeś nią o szybę.

- Jak ja się tam znalazłem?- zapytał myśląc, że ja coś wiem.

- Lepiej powiedz mi, jak my tutaj się znaleźliśmy! Nic nie pamiętam…

Batten pomasował się po miejscu, w które się uderzył, a na jego twarzy pojawiło się skupienie. Na szczęście zaczął opowiadać przygody z nocy.

- Wiesz, niektóre fragmenty mi uciekają, ale są takie które pamiętam. Trochę za dużo wczoraj wypiliśmy, znaczy ja przesadziłem, bo ty to masz raczej słabą głowę, bo odpadłaś po 4 piwach. W taksówce zasnęłaś, a ja musiałem wszystkiego pilnować. Dojechaliśmy do jakiegoś miejsca i tutaj nie pamiętam niczego. Później wnosiłem cię do tego pokoju i potknąłem się o szafkę z kieliszkiem bodajże stojącym na niej. Chyba mi wtedy upadłaś, znaczy upuściłem cię… w ogóle co ty tak dziwnie stoisz?- zapytał przyglądając się temu, jak pochylona wyciągam wyprostowaną prawą nogę w tył.

- Nie wiem co się stało, ale…- jęknęłam i odwinęłam materiał ukazując kilkanaście plastrów na bocznej stronie mojego uda.

- O boże…- wyszeptał Chris wstając na równe nogi niemiłosiernie się przy tym krzywiąc.- Ja chyba wiem co ci się stało. Usiądź lepiej na łóżku, pomogę ci.

Wsparłam się na jego ramieniu i bardzo wolno, jak i ostrożnie dotarliśmy do krawędzi łóżka. Basista rozchylił materiał i krzywiąc się zaczął odrywać plastry.

- Jak tu z tobą wchodziłem to upadłaś mi na ten potłuczony kieliszek. Przepraszam, ale byłem tak pijany, że nie dałem rady cię utrzymać. Nie pamiętam dokładnie co robiłem, ale jakaś część chyba przecięła ci spodnie i wbiła się w ciało. Ale nie mam pojęcia czemu zakleiłem to tyloma plastrami…

- Boli!- syknęłam, gdy mnie uważnie oderwał jeden z plastrów.

- Przepraszam.- odparł ze skruchą i już delikatniej zaczął odrywać ostatnie.- Uuu…cholera. Chyba zapomniałem wyjąć ci to szkło z nogi.

Otworzyłam szerzej oczy patrząc na muzyka ze strachem. Boże, nigdy więcej nie piję tyle alkoholu!

- Nie dam rady tego wyjąć paznokciami. Mam za krótkie.- powiedział pokazując mi swoją dłoń. – Bycie basistą czasami ma swoje wady.

- Super…- odpowiedział z sarkazmem czując ból w tym miejscu.- To co teraz? Będę tak chodzić z kawałkiem szkła?!

- Mam pomysł!- powiedział po chwili.

Popatrzyłam na niego z jednej strony ciekawa tego co wymyślił, z drugiej strony bojąc się trochę. Batten odszedł ode mnie i zaczął rozglądać się po pokoju. W końcu znalazł swoją zgubę, którą był plecak i rozpoczął w nim poszukiwania czegoś. Po chwili wyjął czystą gazę i bandaż. Koniec świata!

- Co ty masz w tym plecaku?- zapytałam zaskoczona.

- To nie mój. To Roba. Przez przypadek musiał wziąć mój wczoraj. A on zawsze przy sobie nosi apteczkę, bo często kaleczy się grając na bębnach.

- Aha…- inteligentnie odpowiedziałam.

- Teraz zdejmij spodnie.

- Słucham?- zapytałam patrząc na niego jakby spadł z choinki.

- Zdejmij spodnie, wtedy będzie mi wygodniej to robić, materiał nie będzie mi przeszkadzał.- wyjaśnił spokojnie.

Normalnie w życiu bym tego nie zrobiła, ale ból był zbyt duży, by ciągle z nim żyć. Rozpięłam rozporek i powoli, jak umiałam najdokładniej zaczęłam zdejmować spodnie. Muzyk pomógł mi ciągnąć za nogawkę, a ja kierowałam nimi tak, by nie zahaczyły o ranę. Jak to dobrze, że założyłam wczoraj taki ładny komplet bielizny. Gdy tylko pozbyłam się spodni, Anglik podszedł bliżej z bandażem i gazą.

- Teraz połóż się na plecach, a nogę weź do góry.

Popatrzyłam na niego wymownie, ale zrobiłam to o co mnie prosił. Nie czułam się jakoś zbytnio komfortowo, ale sam fakt, że to właśnie on był ze mną, jakoś mnie uspokajał. Oparł moją nogę o swoje ramię i rozpakował gazę. Spojrzał wtedy na mnie i powiedział.

- Przepraszam, że przeze mnie tak to się skończyło. I wybacz za to co teraz zrobię, ale to jedyny sposób.

Przerażona jego słowami wstrzymałam oddech, a on pochylił głowę i po chwili poczułam jak muska ustami moją skórę. Chwilę później o tym zapomniałam, bo poczułam jak kawałek szkła wysuwa się z mojej rany. Ból był tak duży, że zaczęłam płakać. Pomimo zaciśniętych zębów i powiek, po moich policzkach leciały łzy. I nagle przestało tak bardzo boleć.

 Otworzyłam oczy i popatrzyłam na Battego, który z uśmiechem trzymał w zębach dość spory kawałek tego kieliszka. Prawą dłonią przytrzymywał moją nogę za łydkę, a lewą gazę do rany, z której ciekła krew.

- Jak się wykrwawię, to Jared cię zabije.- załkałam.

- Bez przesady, aż tak wielka ta rana nie jest. Po prostu trochę więcej krwi niż zazwyczaj.0 powiedział przyciskając mocno biały przedmiot do miejsca krwawienia.

- To boli.- wyszeptałam.- Następnym razem to ja tobie wbije taki kawał szkła, zobaczymy co wtedy będziesz mówił.

Chris zebrał się w sobie i zaczął obwiązywać to miejsce z gazą bandażem uciskowym. Nie powiem żebym poczuła ulgę, ale przynajmniej trochę mniej bolało. Gdy w końcu zawiązał go jak trzeba, opuścił moją nogę trochę za szybko, a w moich oczach znów zagościły łzy.

- Przepraszam.- powiedział, gdy usiadłam na łóżku.- Nie chciałem żeby to tak wyszło.

Gdy to mówił, czułam że szczerze żałuje tego co się stało. Wyciągnął prawą dłoń i jej wierzchem starł z moich policzków ślady łez. Jego ciemne brązowe oczy wpatrywały się w moje niebieskie, pełne bólu i cierpienia.

 Nagle pochylił się nade mną i pocałował mnie. Byłam tym tak zaskoczona, że nie wiedziałam co robić. Serce od razu zaczęło mi bić dwa razy szybciej, a mózg zaczął wymyślać różne dalsze rozwinięcia.

- Nie płacz, proszę.- szepnął i znów naparł swoimi wargami na moje.

‘Boże dziewczyno, twoje marzenia zaczynają się spełniać, idź na żywioł!’-pomyślałam. Wyciągnęłam dłoń i dotknęłam nią jego gładkiego  policzka. Tym razem odpowiedziałam na jego pocałunek. To był dla niego jednoznaczny znak. Jego prawa dłoń znalazła się na moich plecach, kładąc mnie na materacu, a ja pociągnęłam go na siebie.

 Zawsze zastanawiałam się jak to jest pocałować Chrisa, ale nigdy nie myślałam, że do tego dojdzie. Poczułam miłe łaskotanie, gdy przejechał wargami po mojej szyi. Nagle jego dłonie znalazły się pod moją szafirową tuniką. Serce wtedy mi chyba stanęło z zaskoczenia i strachu. Pomimo tego, że jego dłonie były gorące i każde ich przesunięcie sprawiało, że ból nogi odchodził gdzieś w dal, przeraziłam się, gdy zdałam sobie sprawę do czego to zmierza.

- Shh.. Rozluźnij się.- szepnął mi seksownie do ucha.- Pozwól mi odpędzić od ciebie ten ból i zaopiekować się tobą.

Starałam się rozluźnić, ale bałam się coraz bardziej. Chris strasznie mi się podobał. Ba! Był prawie, że moim ideałem, ale… to chyba działo się za szybko. Przecież jestem tylko fanką, znamy się…

 Przygryzłam dolną wargę, gdy przesunął dłonie na moje piersi. To było z jednej strony tak cholernie przyjemne, a z drugiej zwiększało mój strach. Czułam jak serce wali w mojej piersi jak oszalałe. Wewnątrz mnie walczyły dwie przeciwne sobie strony. Jedna, która wręcz marzyła, by Chris zrobił to do czego zmierzał, oraz druga, która panicznie się tego bała i broniła swojej niewinności. Musiałam zadecydować co robić, uciszyć jedną ze stron, a usta i dłonie Battena w ogóle mi w tym nie pomagały. Boże, co robić?! Przecież do końca życia nie mogę zostać dziewicą i tak trwa to o wiele dłużej niż u praktycznie wszystkich moich znajomych… Do tego Chris jest taki przystojny, delikatny i…

 Nagle muzyk zerwał się na równe nogi. Zaskoczona podniosłam głowę i patrzyłam, jak biegnie do szafki nocnej i łapie za zegarek ustawiony na niej.

- To pomyłka, prawda?- zapytał mnie pokazując mi godzinę.- Nie może być już 16…

Odłożył szybko budzik i spojrzał na swój lewy nadgarstek. Rozejrzał się po pokoju i podbiegł do krzesła na którym leżał jego zegarek.

- Nie! Cholera, nie!- jęknął zrozpaczony wpatrując się w niego.

- Co się stało?- zapytałam zdezorientowana.

- To nie może być prawda. Rou mnie zabije. Wszyscy mnie zabiją,- biadolił osuwając się przy ścianie.

Wstałam z lóżka, zupełnie zapominając o tym co się na nim wydarzyło i podeszłam do niego, wciąż mocno kulejąc.

- Co się stało?- zapytałam łagodnie, siadając obok niego.

- O 15:20 mieliśmy mieć samolot do Londynu.- wyjaśnił wpatrując się w swoje stopy.

- Niedobrze. Macie teraz przerwę czy koncerty w UK?

- 3 dni przerwy. Nie piję już więcej! – warknął ni z tego ni z owego i uderzył pięścią o podłogę.- W ogóle to nie mój hotel.

- Co? To gdzie my jesteśmy?- zapytałam zaskoczona.

- Nie wiem. Wszystko się spieprzyło…

- O cholera!- wykrzyknęłam przypominając sobie o dzisiejszych mega ważnych i obowiązkowych wykładach na uczelni.- Nie tylko ty masz przekichane. Nie byłam dziś na najważniejszych wykładach na uczelni.

- Przepraszam. Przepraszam za wszystko, za tę ranę, za hotel, za to że…- tu przerwał i popatrzył zmieszany na mnie.-  Jesteś śliczna, niesamowicie pociągająca, ale mam poważne kłopoty i…

- Nie ma sprawy.- szybko odpowiedziałam w mig rozumiejąc o co mu chodzi.- Weźmy się umyjmy i zacznijmy działać.

Uśmiechnął się do dodało mi odwagi. Chciałam wstać, lecz bandaż nie pozwalał mi na to. Nie zdążyłam jeszcze poprosić Chrisa o pomoc, a ten już wstał i wyciągnął rękę. Mocno się jej schwyciłam i stanęłam na nogi.

 Pokuśtykałam czym prędzej do łazienki. Zamknęłam szybko drzwi i popatrzyłam w lustro. Makijaż z wczoraj praktycznie nie istniał, przez łzy, które się go pozbyły, lecz pomimo tego wyglądałam całkiem znośnie. Szybko zrzuciłam z siebie koszulkę i odwracając się tyłem do lustra, przekręciłam głowę, by zobaczyć bandaż i już mocno czerwoną gazę. Czym prędzej muszę odwiedzić lekarza, bo to się jeszcze źle skończy. Hym..  wokół bandaża mam dwie większe ranki od szkła. Przydałby się plaster.

 Od razu przypomniałam sobie o plecaku Roba, więc nie zastanawiając się otworzyłam drzwi i weszłam do pokoju. Chris siedział po turecku na łóżku i wpatrywał się w okno.

- Masz może jeszcze jakieś plastry?- zapytałam modląc si, by nie zużył wszystkich na ten pseudo pijacki opatrunek.

 Chris jednak nie reagował. Gapił się we mnie jak ciele w malowane wrota. Pomachałam mu więc dłonią przed nosem.

- Halo! Ziemia do Chrisa!

- Wybacz…- odpowiedział.- Zaraz poszukam.

Odwrócił się i zaczął szperać w plecaku. Po chwili wyjął z niego dwa plasterki, które mi podał.

- Ostatnie.- powiedział i znów zamilkł.- Czemu ty wcześniej nie powiedziałaś… pokazałaś, że… ah!- westchnął patrząc na moje cycki.

No tak, czego ja mogę się spodziewać po mężczyznach. Przynamniej widać, że interesuje go płeć przeciwna. Zawsze jakiś plus.

- Chris.

- Sorry, po prostu jestem facetem i masz cudowne, duże…- tutaj zająknął się i szukając odpowiedniego słowa, zaczął kreślić rękoma w powietrzu kształt piersi.- Ech.. mniejsza.- powiedział odwracając głowę.- Ten Mat musi być chyba ślepy, albo być naprawdę ogromnym kretynem. No albo gejem.

Uśmiechnęłam się do siebie i odwróciłam w stronę łazienki. Gdy ponownie stanęłam przed lustrem wyszczerzyłam zęby do swojego odbicia. Pierwszy raz w 100% zobaczyłam w nim ładną, młodą dziewczynę.

 Zdjęłam z siebie bieliznę i weszłam pod prysznic, by umyć siebie i włosy. Zajęło mi to prawie że pół godziny, ale wychodząc czułam się tak dobrze, jak nigdy w życiu. Założyłam na siebie bieliznę i łapiąc koszulkę wyszłam z łazienki. Stanęłam przy krześle, na którym leżał mój czarny sweterek i założyłam go na siebie. On przynajmniej nie śmierdział potem i alkoholem oraz papierosami. Odwróciłam się do Chrisa, który wcale nie ukrywał, że się na mnie patrzy.

- Bardziej podobało mi się, jak byłaś bez sweterka.- powiedział szczerząc zęby, jednak zmarkotniał, gdy zobaczył bandaż przesiąknięty krwią. – Chyba mam jeszcze jeden bandaż w plecaku.

Zerwał się z miejsca i podbiegł do własności Roba. Chwilę w niej grzebał, ale ostatecznie wyciągnął bandaż. Ukucnął przede mną lewą dłonią naparł na wewnętrzną stronę mojego uda, bym stanęła w większym rozkroku, by mógł mi bez problemu związać bandaż. Zamknęłam oczy i uważnie rejestrowałam każde jego muśnięcie mojej skóry. Nagle poczułam, że tracę równowagę i lecę do tyłu. Dosłownie w ostatniej chwili złapałam się za jego ramiona.

- Uważaj.- powiedział.- Prawie skończyłem.

Chwilę później czułam się jakbym miała gips na tej części nogi. Podniosłam z ziemi spodnie i zaczęłam je wkładać. Dzięki temu, że były rozdarte aż do rany udało mi się je znów założyć na tyłek, tylko że pozostawał pewien mały problem. Co zrobić z rozcięciem.. można by prowizorycznie zszyć. Zaczęłam więc rozglądać się za małym zestawem nici z igłą, który zawsze jest w takich hotelach. Ale nie znalazłam go, wiec pewnie musiał być w koszyczku w łazience.

 Zapukałam do drzwi i po chwili ucichł szum wody.

- Potrzebuję nici i igły, podałbyś mi je?

- Wejdź i je weź, ja i tak się myję.- odpowiedział muzyk, po czym znów rozległ się szum wody.

Co?! Ja mam tam wejść?! Gdy on się myje? Przecież to… no.. idiotko! Wchodź i nie przejmuj się! Prawie się z nim przespałaś, więc nie wstydź się!

 Zacisnęłam zęby i otworzyłam drzwi. Zasłoniłam ręką oczy na wszelki wypadek i patrząc na swoje stopy ruszyłam do umywalki. Na szczęście od razu dostrzegłam w koszyczku to czego potrzebowałam. Wzięłam paczuszkę i kątem oka zerknęłam na zaparowany prysznic. Osz ja nie grzeczna! Swoją drogą chciałabym go zobaczyć nago… Jednak swoje „chcice” pozostawiłam tylko „chcicami” i czym prędzej wyszłam z łazienki. Usiadłam na skraju łóżka i zaczęłam się bawić w krawcową. Gdy Batten wyszedł z łazienki, ja byłam już w 2/3 długości rozcięcia.

- Nieźle ci idzie.- powiedział wycierając włosy ręcznikiem.

- Na początku miałam mały problem, ale teraz nawet idzie.- odpowiedziałam skupiona na swojej  robocie.- Wiesz, myślałam nad tym co zrobić i chyba najlepszym wyjściem będzie pojechać do mnie do domu. Przebierzemy się, ja naładuję telefon, ogarniemy wszystko.

Podniosłam wzrok na niego, gdy nic nie odpowiedział i zobaczyłam, jak stoi zamyślony trzymając ręcznik w dłoniach. Stał tak ze smutnymi oczami wpatrzonymi w przestrzeń. Bez koszulki. Co prawda klaty nie miał jakiejś imponującej, ale i tak mi się podobał. Nie lubiłam napakowanych kolesi. Choć u niego szczerze mówiąc bardziej podobało mi się, gdy te wszystkie t-shirty opinały się na nim, niż jak był bez nich.

 Zrobiłam supełek na końcu nitki i ją oderwałam. Spodnie jako tak się trzymały. Zeszłam z materaca i objęłam mężczyznę stojącego przede mną w pasie.

- Nie martw się, wyjaśnimy wszystko, jakoś to się ułoży.

Basista ocknął się z zamyślenia. Pokiwał niemrawo głową i w końcu zaczęliśmy się zbierać. Założyłam na siebie skórzaną kurtkę i chciałam zawiązać buty, lecz Anglik mnie ubiegł klękając przede mną i wiążąc mi sznurówki.  Przynajmniej nie musiałam nadwyrężać nogi.

 Rozejrzeliśmy się po pokoju czy wszystko zabraliśmy i wyszliśmy z niego. Szłam z nim pod ramię i to tak wolno, że irytacja rozpierała mnie od środka, jednak szybciej nie byłam w stanie. Okropne uczucie. Jak chodzę to mam żwawe tempo, a teraz przez tę nogę musiałam się wlec, jak jakiś ślimak.

Zatrzymaliśmy się przy recepcji zostawiając kartę na stole.

- Już państwo wychodzą?- zapytała recepcjonistka.- Wynajął pan pokój na 2 dni.

- Em.. Niestety musimy już wyjechać. Wszystko już mam uregulowane, tak?

- Tak. Wczoraj, a właściwie to dzisiaj, pan za wszystko płacił.

- Super. To do widzenia.- powiedział uśmiechając się do niej i złapał mnie za rękę, całując w policzek.

Zmarszczyłam brwi, nie za bardzo rozumiejąc po co to, ale nic nie mówiłam. Wyszliśmy z hotelu na lodowate powietrze. A ja od razu zatrzęsłam się przypominając sobie, że mam wilgotne włosy. Pięknie, teraz się jeszcze rozchoruję.

- Załóż tę bluzę. Ma kaptur.- powiedział Batty podając mi swoją szarą grubą bluzę.

- Nie. Zmarzniesz!

- Zakładaj. Mam jeszcze kurtkę.

Nie chcąc się z nim kłócić, założyłam okrycie na siebie i od razu zrobiło się cieplej. Powiem wam, że nie spodziewałam się, że Chris okaże się być tak opiekuńczym facetem. Może to przez tę ranę na nodze, ale w głębi serca wierzę, że on po prostu taki już jest.

 Włożyłam zmarznięte dłonie do kieszeni i poczułam w niej jakiś papier.

- Zakładaj kaptur!- powiedział Batty i założył mi na głowę materiał.- Nie po to ci pożyczam bluzę, byś z niej nie korzystała.

Wyjęłam z kieszeni dwa pomięte banknoty 20 dolarowe. Gdy muzyk je zauważył szeroko się uśmiechnął i postanowiliśmy złapać pierwszą taksówkę, jaka tylko będzie przejeżdżać obok nas. Jakoś nie mieliśmy ochoty znów wchodzić do tego hotelu. W ciszy, szłam wtulona w ramiona Chrisa i czekałam na pojazd, którym moglibyśmy dojechać do domu. Chris nie byłby sobą gdyby nie zapalił, ale był tak kochany przez cały dzień, że nie miałam serca na niego krzyczeć, by zgasił to świństwo.

Akurat, gdy kończył go palić, zauważyłam taksówkę i zaczęłam machać ręką. Na nasze szczęście była pusta, więc weszliśmy do niej. Podałam adres i zapytałam ile mnie to wyniesie. Na szczęście okazało się, że zmieścimy się w 40 dolcach. Przytuliłam się do Chrisa, a on objął mnie lewym ramieniem oglądając widoki za oknem.

 Minęło 25 minut, a my zatrzymaliśmy się przed moim domem. Podałam banknoty taksówkarzowi i wyszliśmy z auta. Oczywiście wszystko przemyślałam, prócz braku kluczy do furtki i domu. Chwilę myślałam jak to zrobić i w końcu stwierdziłam, że Chris przeskoczy przez płot, a ja na niego wejdę i on mnie z niego zdejmie.

 Tak też zrobiliśmy, jednak pojawiły się wtedy kolejne przeszkody, gdy Chris znalazł się z drugiej strony i już miał mnie złapać, by postawić z drugiej strony, na moim podwórku z za zakrętu wypadł Sky, który warcząc i ujadając leciał na niego. Anglik nie wiele się zastanawiając znów wskoczył na płot, a pies tylko uczepił się jego nogawki.

- Sky!- krzyknęłam.- Spokój! To ja!

Pies poznając mnie puścił nogawkę spodni Battego i usiadł grzecznie czekając. Powoli i ostrożnie basista zszedł na ziemię i wciąż obserwując psa, zdjął mnie z płotu. Gdy tylko dotknęłam nogami ziemi, husky przyleciał do mnie i zaczął mnie lizać, a Chrisa po przyjacielsku wąchać i wręcz zachęcać do zabawy z nim. On jednak trzymał psa na dystans, w końcu mu się nie dziwię, sama się nieźle wystraszyłam go.

 Pokazałam muzykowi, że ma się mnie trzymać i udałam się w stronę tarasu, który musiał być otwarty, bo inaczej pies by nie latał po podwórku. Oczywiście miałam rację i tym sposobem weszliśmy do mieszkania.

 Nagle usłyszałam głosy w kuchni, więc zatrzymałam się i pokazałam Battenowi, że ma milczeć. Podeszliśmy bliżej i spostrzegliśmy cienie dwóch postaci, które siedziały przy stole kuchennym.

- Nie wiem co robić. Skończyły mi się pomysły.- powiedziała z całą pewnością Gosia.

- Zabiję go gołymi rękami.- rozległ się męski głos, który od razu dopasowałam do Rou.

- Próbowałam dzwonić, nic. Nie mam pojęcia gdzie się podziali. Przez nich pewnie oblałam kolosa. Jared już chyba z 20 razy do mnie dzwonił z pytaniem, czy się znalazła. Wolę nie wiedzieć co to będzie, jak Leto wkurzy się i przyleci tutaj odwołując końcówkę trasy.

- A ile im jeszcze zostało?- zapytał wokalista Enter Shikari.

- Chyba dwa koncerty. Ale i tak… nie chciałabym być w ich skórze.

- Wiesz, martwię się o niego. Znamy się już tyle lat i nigdy nie przytrafiło mu się coś takiego. To ja zazwyczaj o wszystkim zapominam, lecąc tutaj musiałem się wracać do domu po paszport. Coś musiało im się stać. Mama Chrisa mnie zabije, jeśli coś mu się stało.

- Spokojnie, jest z Klaudią, to prędzej ona sobie coś zrobi.

Popatrzyłam na Chrisa, który przyłożył dłoń do ust i trząsł się ze śmiechu. Po pewnym czasie stwierdziliśmy, że czas im się pokazać. Stanęliśmy w przejściu i akurat wtedy obydwoje zamilkli. Jak na komendę odwrócili głowy w naszą stronę i wyglądało to jakby czas na chwilę się zatrzymał. A potem się zaczęło.

- W życiu nie widziałam tak nieodpowiedzialnego człowieka! Gdzieś ty się podziewała! Wiesz jak się o ciebie martwiłam?! Szukaliśmy cię cały dzień! Jestem pewna, że zawaliłam przez ciebie kolosa, bo ty oczywiście musiałaś iść na koncert! Też masz obowiązki! Byłaś dziś na uczelni?!

- Eee…

- Czy ty czasem myślisz?! Z obcym facetem szlajasz się po mieście, nie wracasz na noc do domu mimo, że dobrze wiesz, że ja będę się martwić. Nawet durnego sms’a nie mogłaś mi napisać?! Od czego masz tę blackberry!

Odruchowo schowałam się w ramionach Chrisa, który objął mnie jakby chciał obronić przed tą burą. Nie wiedziałam, że Gosia aż tak się wkurzy. Przesadziłam, ale tak jakby nie miałam innego wyjścia.

- Czy ty wiesz, że jeśli zaraz nie zadzwonisz do Jareda, to on nas zabije?! Najpierw mnie żebym w razie czego nie mogła odratować ciebie!

Chris nie wytrzymał i zaczął się śmiać. Trząsł się tak, że sama dołączyłam do niego. Nie umiałam się powstrzymać, jego śmiech był zaraźliwy.

- A ty czego się śmiejesz! Jeśli coś jej zrobiłeś to obiecuję ci, że twoje życie jako osobnika płci męskiej niedługo się zakończy.

Chris od razu spoważniał, a ja jeszcze głośniej zaczęłam się śmiać.  Odwróciłam głowę w jego stronę i szepnęłam mu, że go obronię.

- Dobra, skoro już jesteście cali i zdrowi…- zaczął Rou.

- Ekhem…- odchrząknął Chris.- Bo… Mieliśmy mały wpadek.

- Chris sobie żartuje. Usiądźmy w salonie, a wszystko wam wytłumaczymy.

- Klaudia, o co mu chodzi? Co się stało? Czemu ty jesteś tak nieodpowiedzialna?!

- Chris, wiesz, że nasz samolot sobie poleciał bez nas? Wiesz co to znaczy? To dobre 1,5 tysiąca funtów w plecy! Patrzyłem z Gosią na loty i kolejny mamy dopiero pojutrze na który nas stać! Wiesz, że ja też lubię wypić, ale są granice!

Gdy oni znów zaczęli tak gderać, spojrzałam na Chrisa i przewróciłam oczami. Przytulił mnie do siebie i oparł głowę o moje ramię. Było mi tak wygodnie, dlatego przestałam zupełnie słuchać karcących nas marud i po prostu rozkoszowałam się tym co się ze mną działo.

- Słodko razem wyglądacie.- w pewnym momencie powiedziała po polsku Gosia.

Uśmiechnęłam się do niej i puściłam jej oczko.

- Czyż nie jest przystojny? Może ich jednak polubisz?

- Wiesz co? Jesteś walnięta! Idziesz na koncert a wracasz z muzykami. Rou jest bardzo fajnym gościem, musisz mi ich na spokojnie pokazać, może jakoś uda ci się mnie do nich przekonać.

- Spoko. Patrz jak się na nas patrzą i nic nie rozumieją. Haha!- powiedziałam wskazując brodą na Rou.

- Czy mogłybyście łaskawie zacząć mówić po angielsku?- zapytał Reynolds.

- Oczywiście.- odpowiedziałam w tym samym języku.- Usiądźmy tak na tej kanapie, bo noga mnie boli.

I wtedy się zaczęło. Chris zawołał Gosię, trzymając się jej na odległość i pokazał moją nogę, tłumacząc jej co się dzieje. Dobrze, że Rou był blisko to blondynka nie zdążyła dopaść Battena za to, że przez niego musi teraz opatrywać mi ranę. Gdy ją zobaczyła przejechała palcem wskazującym po swoim gardle patrząc wymownie na basistę, ale zabrała się za próbę powstrzymania mojego niewielkiego upływu krwi. A my im zaczęliśmy opowiadać tyle co pamiętaliśmy.

- Reszta poleciała, ja zostałem by cię znaleźć. Przecież nie zostawię swojego przyjaciela samego w LA. Reszta też chciała zostać, ale to byłyby za duże koszty. I tak teraz musimy znaleźć jakiś tani hotel…

- Nie ma problemu, przenocujemy was. I tak Leto nie ma w domu, a my chciałyśmy jeszcze zrobić imprezę przed ich powrotem.- włączyła się do tej pory milcząca Gosia.

Położyłam się na kanapie, nogę miałam położoną na kolanach Battena i 2 poduszkach, dzięki którym jakoś udało się powstrzymać krwawienie. Oglądaliśmy jakiś film, nie wiem, jakiś akcji.

Ten dzień pomimo tego, że zaczął się nie najlepiej, kończy się cudownie. Wiem, że za pojutrze będą łzy. Chris stał mi się bliższy niż mogłam przypuszczać, a w końcu jeszcze niedawno byłam dla niego tylko córką muzyka, którego supportował, bądź po prostu fanką.

 Gdy zrobiło się naprawdę późno, basista zaniósł mnie na górę do mojej sypialni.

- Zostaniesz?- zapytałam modląc się w duchu, by tylko nie odmówił.

- Łóżko, albo kanapa, si?- zapytał, a ja pokiwałam głową.- Chyba wolę łóżko. Po spaniu pod stołem należy mi się trochę wygody.

Odetchnęłam z ulgą i pokuśtykałam do łazienki. Szybki prysznic i gotowa, ustąpiłam mu miejsca w tym pomieszczeniu. Gdy wyszedł z niego na moją twarz wkradł się szeroki  uśmiech. Lubię go w błękitnych koszulkach.

- Aaa! Jakie ty masz zimne stopy!- pisnęłam, gdy wszedł pod kołdrę.

- Chodź tutaj ty inwalidko.- mruknął i przysunął się jeszcze bliżej mnie.- Teraz ci ciepło?

- Po pierwsze to przez ciebie jestem inwalidką, a po drugie to jest idealnie.

Pocałowałam go w policzek, a on wtedy się trochę odsunął. Nagle rozległo się pukanie do moich drzwi i wejrzała przez nie dwójka pozostałych mieszkańców, a raczej mieszkaniec i kanapowiec.

- No to są jakieś żarty! Czemu on może w łóżku, a ja nie?- jęknął Rou.

- Chyba żartujecie?  Razem? Klaudia, a co na to Jar…

- Sio! Idźcie spać! Wynocha!- warknęłam i pokazałam im drzwi.- Ani jednego słowa więcej.

Wyszli bez komentarza, choć i tak bardzo dobrze wiedziałam co sobie myślą. Ja przecież z Chrisem i tak nic nie robię. Po prostu wykorzystuję go jako grzejnik i poduszkę w jednym. Wtuliłam się w jego pierś i szepnęłam dobranoc.

 Gdy już prawie zasypiałam rozdzwonił się mój telefon. Chris słysząc dzwonek o mało co nie spadł z łóżka.

- Boże czego ty słuchasz!- jęknął i podał mi wibrującą blackberry.

Nacisnęłam zieloną słuchawkę i odebrałam.

- Klaudia? – rozległ się zdenerwowany głos mojego ojca.

- Tak. A kto inny?

- Gdzie jesteś?

- W domu, śpię.

- Jak przyjadę to nie ręczę za siebie. Jeszcze chwila, a bym odwołał ostatni koncert! Zresztą szykuj się za 2 dni na poważną rozmowę. Tak nie może być!

- Która jest u ciebie? – zapytałam.

- 10:20 i…

- To daj mi spać. Mam za sobą ciężką noc, dzień, jak zwał tak zwał. Za 2 dni możesz na mnie krzyczeć. Dobranoc tatusiu i ja zawsze sobie daję radę, nie martw się o mnie. Cmoknij Shannonka i Tomcia. I Timusia i Braxa! Słodkich snów!

Rozłączyłam się nie czekając na odpowiedź i wyłączyłam dźwięk w telefonie. Muzyk odłożył go na szafkę, a ja znów się w niego wtuliłam.

 Gdy znów już byłam bliska przeniesienia się do krainy Morfeusza, usłyszałam szept Chrisa.

- A jutro założysz sukienkę?

- Jak mnie będziesz budził to przyjdę w worku po kartoflach, a jak będziesz miły i grzeczny to założę coś fajnego.- mruknęłam prawie, że przez sen. – Dobranoc, dziękuję że tu jesteś.

____________________________

Kolejny rozdział z Enterami w roli głównej. Nie martwcie się. W następnym już zobaczycie Marsów, a Enterzy pójdą precz. Cieszycie się co?… Bardzo przyjemnie pisało mi sie ten rozdział. Uwielbiam go, jeden z moich najlepszych. Po prostu czułam go całą sobą. Jestem ciekawa jak szybko znienawidzicie postać Chrisa ;) Hym… nadal jest smętnie? Klaudia cierpi, bo faceta nie ma, którego kocha, ojciec do którego się przywiązała w trasie, poza tym ona ma tylko Gosię i Sky’a tutaj. Ale don’t worry, akcja ze Stellą i impreza już w przyszłym rozdziale :D będzie się działo!

W życiu nie było mi tak przykro jak przy poprzzednim rozdziale… Dzisiaj zrobiło się co prawda 5 komentarzy, ale tak to były 3… 3! Dla mnie jako pisarki to po prostu jakby ktoś sie tym podtarł. Staram się jak mogę, wkładam w to kupę emocji, wyobraźni, swojego życia i nie oczekuję od Was wiele. Po prostu kilku słów, że „przeczytałem, jest ok/źle, a podobalo mi się to, a za to na tym frg się nudziłem”. Zajmuje to góra 5 minut. Nie każę nikomu pisać czegoś takiego jak Klaudiush (<3), zwykłe kilka zdań mnie uraduje jak nie wiem. Więc proszę komentujcie!

Rozdział dedykuję mojej sis, z której zrobiłam Enterowego potwora. Rou w tym opo jest Twój kochana <3 Dla Ciebie ten rozdział, mimo że nie ma go w nim w jakichś ogromnych ilościach.