Chapter 33 "Srak ci naptakał"

Chapter 33 

"Srak ci naptakał"

ROZDZIAŁ OCZAMI SHANNONA LETO

Obudziłem się o 9 rano, więc krótko mówiąc można powiedzieć, że się nie wyspałem. Popatrzyłem na zegarek przy łóżku, by jeszcze raz się upewnić która to godzina i wstałem z łóżka. Przetarłem twarz dłonią i poczułem miłe łaskotanie, gdy przejechałem po brodzie.

-          No staruszku! Czas ruszyć gruchoty i iść do łazienki.- powiedziałem sam do siebie i to zrobiłem.

 30 minut później wyszedłem z niej w czystej bieliźnie i o mało co nie dostałem zawału widząc brata leżącego sobie wygodnie na moim łóżku. Skąd on się tu do jasnej cholery wziął?!

-          Coś się tu przypałętał?- zapytałem.

-          Spać nie mogę.- wycharczał.

-          Mam cię ukołysać do snu?- zapytałem szukając w walizce spodni.

-          Bardzo śmieszne. – odburknął.- Shannon... Znów się zaczyna.

 Natychmiast wyprostowałem się i popatrzyłem na niego. Jego smutne, pełne strachu oczy mówiły same za siebie. Zresztą dopiero po tych słowach zauważyłem różnicę w wyglądzie. Naprawdę ciężko jest zauważyć takie detale, jak się przebywa z tą osobą 24 godziny na dobę, praktycznie dzień w dzień.

-          Tylko błagam! Nie mów nic mamie i Klaudii!- jęknął.

-          Jasne. Jesteś pewien, że to nie przez przeziębienie?- zapytałem.

-          Przecież wiem co czuję i widzę. Znów się zaczyna.- westchnął zrezygnowany.- Mam już tego dość, czasami chciałbym żeby to już się skończyło.

 Jego słowa coraz bardziej mnie martwiły. Z ataku na atak coraz bardziej się poddawał. Zupełnie mi się to nie podobało, bo poddanie się oznaczało... nie! On nie jest z tych co się poddają.

-          W ogóle znów EMI chce się spotkać.

-          Co? Czego ci sukinsyni jeszcze chcą?- warknąłem wściekły.

 Nienawidziłem tych mend z tego popapranego biznesu. Gdybyśmy te kilkanaście lat temu wiedzieli w co się pakujemy, nigdy byśmy na to nie przystali. A teraz oni wykorzystują naszą głupotę i zapał, który mieliśmy zakładając ten zespół i szukając kogoś kto wyda nasz pierwszy krążek. Naprawdę wybrali sobie genialny moment na spotkania dotyczące naszego długu.

-          Nie mieli kiedy wyznaczyć terminu?- zapytałem męcząc się z rozporkiem.

-          Ponoć to dlatego, że teraz na kilka dni wracamy do Los Angeles, a potem ciężko im będzie nas złapać. I tak przełożyłem to spotkanie, by Klaudia mogła z nami spędzić trochę czasu.

-          Nie mów, że wtedy z Emmą załatwiałeś EMI.- powiedziałem zaskoczony.

-          A nad czym innym bym mógł siedzieć do tak późnej godziny? Ani ona, ani ja nie mamy siły do tego gówna. Do tego znów...- zaczął, lecz nie skończył, bo przerwał mu atak kaszlu.- Super! Nie dość, że atak, to i przeziębienie no i jeszcze EMI. Ciekawe co jeszcze zwali mi się na głowę!- jęknął i zakrył dłońmi twarz.

 Usiadłem przy nim i poklepałem go przyjacielsko po udzie. Mój brat to jedno wielkie nieszczęście, a teraz znów wszystko zwaliło mu się na raz na głowę. Tak samo jak na początku roku. Jeśli teraz tez tak schudnie, to wolę nie myśleć co to będzie. Chyba szpital... Oby mu się udało utrzymać wagę w normie. Będę musiał go teraz lepiej pilnować. Do tego zbliża się zima, a on jest osłabiony. Złapie wszystkie świństwa.

-          Shannon, nie martw się. Damy sobie z tym wszystkim radę.- powiedział starając się uśmiechnąć.

 Tym totalnie mnie rozbroił. Miał w to wszystko więcej wiary, niż ja sam. Na pewno on się nigdy nie podda. Wiem to. Objąłem go ramionami i znów przeszedł mnie zimny dreszcz, tak jak wtedy w lutym. Znów strasznie schudł i nic nie zauważyłem. Położył mi swoją czuprynę na klatce piersiowej, a ja rozczochrałem mu włosy. Od dawna tego nie robiłem, a to kiedyś było moje ulubione zajęcie. I zawsze jak Jay był mały, zaczynał płakać. Nie mogę uwierzyć, że razem przeszliśmy przez tyle lat i nadal nie mamy siebie dość. Kocham tego wariata i pracoholika najbardziej na świecie. Bardziej niż siebie, jest dla mnie całym moim światem. Niech ludzie sobie myślą co chcą, ale nawet nie wiedzą jak to trudno kogoś takiego jak Jared nakłonić do czegokolwiek. To perfekcjonalista, który uważa że wyśpi się i naje dopiero po śmierci. Czasami zdarzało mi się na siłę wpychać w niego żarcie, ale i tak to nic nie dawało. Jak on sobie coś postanowi to zupełnie olewa resztę funkcji życiowych. Nawet nie zdaje sobie sprawy, jak mnie to wszystko martwi i boli. Ale w życiu mu nie powiem tego. Nie chcę aż tak go zmieniać. Zresztą na razie jakoś daje sobie radę. To zaradne dziecko.

-          Shannon? Idziemy na śniadanie?- zapytał patrząc mi w oczy.

 Miał tak samo niebieskie tęczówki, jak mama. Zawsze mnie uspokajały. Pokiwałem głową i założyłem przez głowę świeżą koszulkę, po czym wyszliśmy z mojego pokoju. Cisza w hotelowym korytarzu była niesamowicie miła po wczorajszych hałasach z gali. Nie za bardzo lubię takie imprezy, ale kto lubi. Jedyny plus to taki, że daliśmy koncert, zgarnęliśmy niezłą sumkę, która na pewno się nam przyda w spłacaniu długu i można było za darmo skorzystać ze wszystkich alkoholów świata. No i popatrzeć na niezłe tyłeczki, których tam było od groma. Zjechaliśmy windą na parter i weszliśmy do restauracji, która rano była zamieniana na szwedzki bufet. Jared oczywiście trzymał w łapie mleko sojowe. Niestety tutaj nie miał, jak go dostać, więc wziął swoje. Wzięliśmy talerze, znaczy ja talerz, a on miskę i zaczęliśmy nakładać żarcie. Gdy mój talerz pokrył się serami, wędlinami i warzywami, zabrałem jeszcze z koszyka dwie świeżo upieczone bułki i ukroiłem sobie 3 kromki ciemnego pieczywa. Jay za to znalazł museli owocowe, które uwielbiał i szukał już wolnego stolika. Ja jeszcze poszedłem do automatu robiącego kawę i wziąłem dużą czarną. I tak zaraz po wyjściu z hotelu znajdę jakiegoś Starbucks’a, ale zanim to się stanie to mała dawka kofeiny mi nie zaszkodzi. W końcu udało mi się znaleźć brata, który wybrał stolik w najbardziej odosobnionej części sali. Usiadłem plecami do wyjścia, lecz w szybie wszystko mi się odbijało. Przełamałem świeżą bułeczkę i posmarowałem ją grubą warstwą masła, an którą nałożyłem dwa plasterki sera żółtego i dwa jakiejś wędliny. Na to ogórek i można wcinać. Gdy ja tak jadłem, Jared grzebał łyżką w swojej mlecznej zupie, lecz ani razu nie wylądowała ona w jego ustach.

-          Co nie jesz?- zapytałem pochłaniając trzecią kanapkę.

-          Nie mam ochoty.- odpowiedział wciąż się bawiąc.

-          Wiem, ale musisz jeść. Chyba nie chcesz znów zmienić się w pana Marcusa?

 Jay drgnął, a ja uśmiechnąłem się zwycięsko. W naszym liceum w klasie biologicznej stał, a raczej wisiał na słupie kościotrup, którego wszyscy nazywali pan Marcus, na cześć woźnego, który wyglądał prawie, że identycznie. Kiedyś jedna z dziewczyn, które się podobały Kay’owi powiedziała mu, że wygląda jak Marcus, więc się z nim nie umówi. Totalnie go to załamało i od tamtej chwili nienawidzi tego porównania. I tak jak myślałem, i tym razem podziałało. Jared wziął już normalnie łyżkę i zaczął wmuszać w siebie jedzenie. Też niezdrowo, ale to lepsze niż gdyby nic nie jadł.

-          A brałeś te nowe leki?- zapytałem.

-          Nie będę ich brał.- odpowiedział patrząc z obrzydzeniem na łyżkę pełno museli w mleku.

-          Jared... Proszę cię. Przecież wiesz jakie to ważne. Może te ci akurat pomogą...

-          Jasne. Ja nie jestem jakimś królikiem doświadczalnym, żeby na mnie testować leki!- warknął rzucając łyżkę do miski.- Odechciało mi się jeść.

 Westchnąłem i wstałem razem z nim od stołu. Ruszyliśmy w stronę wyjścia, a potem wjechaliśmy na piętro, gzie mieliśmy pokoje.

-          Idę do dziewczyn, bo chcę się dowiedzieć o której mają samolot.- powiedział, a ja stwierdziłem, że idę z nim.

-          Może ja się zapytam, a ty pójdziesz do siebie?- zaproponowałem.

-          Czemu?

-          Wiesz, że nie możesz się denerwować, a u nich...

 Brat machnął ręką i zapukał do pokoju dziewczyn. Nie czekaliśmy długo, bo po chwili usłyszeliśmy głos Klaudii.

-          Wchodźcie! Wiem, że i tak macie klucz, a ja nie mam jak otworzyć.

 Jared pokiwał z politowaniem głową i wyjął z kieszeni spodni kartę do ich pokoju. Przejechał nią po czytniku i otworzył drzwi. Dokładnie w momencie, gdy tylko postawiliśmy nogi w przedpokoju zostaliśmy ostrzelani poduszkami. Boże święty! Wojna! Gdy w końcu amunicja im się skończyła, wyprostowałem się i popatrzyłem na nie. Obydwie siedziały w piżamach na łóżku, z ostatnimi poduszkami w rękach i zachęcająco na nas patrzyły. Jared wziął do ręki jedną z leżących pod jego nogami poduszek i rzucił nią na łóżko, ale trafił w nogi dziewczyn.

-          Thiiiiiiisssssss isssssss waaaaaar!- krzyknęły i skoczyły w naszą stronę okładając nas poduszkami.

 No nie! Ja się tak łatwo nie dam! Wziąłem podniosłem jedną z leżących na ziemi i zacząłem walczyć. Nie ma co, dwa razy dostałem w twarz poduszką od chyba Dagi, ale to z powodu tego, że chciałem ocenić sytuację i się wyprostowałem.

-          Miałyśmy krzyczeć Thiiiiissss isssss shiiiiiitttt!- krzyknęła nagle Klaudia.

-          To nie moja wina, że przez nich krzyknęłam Thiiisss isss Waaaar! Aaaaaa! Shaaaannnnooooooon!- krzyknęła mi do ucha blondynka, gdy ją złapałem w pasie i przerzuciłem przez ramię.

 O jednego zawodnika mniej. No tak, ale cały czas trzymała poduszkę i okładała mnie nią po tyłku. One się chyba nigdy nie poddają.

-          Puuuuszzzczaaaj! Klaudiaaaaaa!- krzyknęła tak głośno, że prawie ją puściłem.

-          Biegnę! Fight! Fight! Fight moja droga!!!- usłyszałem głos bratanicy, która natarła na mnie z całą siłą waląc mi poduszką w brzuch.

-          Eeeej!- nagle usłyszałem i podniosłem głowę.

 Jared złapał Klaudię w pasie i objął rak ramionami, że nie mogła ruszyć rękoma, by uderzyć go poduszką. Ale i tak się szamotała, jak ryba wyjęta z wody. Parę to ona ma, to trzeba jej przyznać. Nagle Jay cofając się nie zauważył łóżka i upadł na nie plecami ciągnąć za sobą dziewczynę, a potem zniknęli obok niego. Postawiłem Dagę na ziemi i razem podbiegliśmy do krawędzi łóżka, by zobaczyć czy ta dwójka żyje. Obydwoje leżeli na dywanie i się śmiali. Chyba wszystko z nimi w porządku, skoro się śmieją.

-          Żyjecie?- zapytała Daga.

-          On mi chyba przebił płuco swoją kością.- jęknęła wciąż się śmiejąc.

-          A ona mi chyba zmiażdżyła żebra.- odpowiedział na to mój brat i zaczął kaszleć.

 Od razu dziewczyna podniosła się do pozycji siedzącej i to samo zrobiła z moim bratem, który zasłonił usta dłonią i kaszlał.

-          Jared! Przepraszam! Ja nie chciałam!- powiedziała wystraszona i popatrzyła pełnym paniki wzrokiem na mnie i Dagę.

-          Chus...kę...rosz...- wyjąkał Jay, wciąż zasłaniając sobie usta.

 Daga zniknęła w łazience i po chwili pochylała się nad nim podając mu chusteczkę. W pewnym momencie pochyliła się jeszcze bardziej i zapytała.

-          Czy to krew?

 Na te słowa podszedłem jeszcze bliżej i zobaczyłem na białej chusteczce czerwone plamy. No żesz kurwa mać! Naprawdę ma ten cholerny atak!

-          Jared, wszystko w porządku?- zapytała opiekuńczo dotykając jego pleców.

-          Spoko.- wycharczał.- Przyciąłem sobie tylko wargę.- powiedział.

 Klaudia zdenerwowana wpatrywała się w Jay’a, a ja przyglądałem się tej całej sytuacji z niepokojem. ‘Dobry blef z tą wargą’ pomyślałem, ale niestety w tym momencie Daga go obaliła.

-          Chyba sobie ze mnie człowieku kpisz! To na pewno nie jest krew z rozciętej wargi. Po pierwsze za dużo jej, a po drugie byś nią nie kaszlał!- powiedziała zdenerwowana.

-          Nic mi nie jest!- warknął Jay i odepchnął dziewczyny od siebie.

 Wstał i nadal trzymając chusteczkę przy ustach popatrzył na nas wzrokiem, który jednoznacznie mówił żebyśmy dali mu święty spokój. Okej, ja rozumiałem całą tę sytuację, ale dziewczyny nie wiedziały co się dzieje i martwiły się. Obie. Jay znów zaczął kaszleć i tym razem zrobił to tak niespodziewanie, że cały jego rękaw białej koszuli pokrył się różowoczerwonymi plamami. Szybko złapałem brata i posadziłem na łóżku wciąż go trzymając. Pamiętałem już z wcześniejszych ataków, że potem robiło mu się słabo i nie był w stanie ustać na nogach. Poza tym chciałem uchronić dziewczyny przed widokiem nie tyle mdlejącego, co upadającego Jareda.

-          Shannon, mam dzwonić po karetkę, czy co?- zapytała drżącym od emocji głosem Klaudia.

-          Nie dzwoń nigdzie! Nic mi nie jest do jasnej cholery!- warknął spod nosa Kay.

-          Weź ty się człowieku ogarnij, kurwa, bo jak tak dalej pójdzie to nie dożyjesz nagrywania kolejnej beznadziejnej płyty! Do lekarza, a nie na gig, ty matole!- krzyknęła na niego Daga.

-          Ona ma rację! Idź do lekarza!- jęknęła błagalnie moja bratanica.

 Nagle Jared wyszarpnął mi się i szybko wyszedł z pomieszczenia. Zrobił to w tak niesamowitym tempie, że zanim podniosłem się słyszałem już trzaśnięcie drzwiami. Zrezygnowany oklapłem na ich łóżku i popatrzyłem na dziewczyny.

-          Ja...

-          Nie przejmujcie się.- powiedziałem chcąc jakoś załagodzić sytuację.- Znam go nie od dziś, nic mu nie będzie. Po prostu...

-          Skoro go znasz to dlaczego go nie zaciągniesz do lekarza?!- wykrzyknęły na raz.

 Dżizas... Dwie zdenerwowane zdrowiem mojego brata dziewczyny, to chyba za dużo dla mnie.

-          On już był, ale...

-          Ale co?!

-          Do jasnej cholery! Przecież nie zmuszę go do brania lekarstw! Jak takie mądre to same spróbujcie go do czegoś nakłonić!- krzyknąłem już wkurzony.

 Może i miały rację, ale nie wiedziały jak to trudno jest tego kretyna do czegokolwiek nakłonić. Szczególnie do leczenia. Wszyscy mówili, że on taki inteligentny i mądry facet, a jakoś zupełnie tego po nim nie widać, jeśli chodzi o zdrowie. Od najwcześniejszych lat bał się chodzić do lekarza, ale jakoś mama zawsze umiała go nakłonić. A teraz obiecałem mu, że nie powiem mamie ani słowa. A nie złamię danej mu obietnicy, mimo że bardzo bym chciał i wyszłoby mu to na lepsze. A może powiem Klaudii? Ona może tez by zdziała coś jak mama...w  końcu to kobieta, więc... Nie, to też obiecałem Jaredowi.

-          Ja spadam dziewczyny. O 11:15 idziemy na miasto, więc jeśli chcecie, to możecie się dołączyć.

-          A bierzesz ze sobą Nikona?- zapytała Klaudia patrząc na mnie błagalnie.

-          Eee... nie zamierzałem, ale jeśli chcesz...

-          A mogę pożyczyć?- zapytała robiąc oczy, jak kto ze Shreka.

-          Dobra, zabiorę go i wtedy zobaczymy. A wam radzę się pośpieszyć. Śniadanie jest do 11:00.

 Daga pokiwała głową, co uznałem za znak zrozumienia. Wyszedłem z ich pokoju i podążyłem w stronę apartamentu brata. Martwiłem się o niego, bo naprawdę źle to wszystko znosił. Zresztą to co zrobiły dziewczyny, wcale mu nie pomogło, a wręcz przeciwnie. Jeszcze to cholerne EMI się przypałętało akurat teraz. Jakby nie mieli kiedy na tyłka zawracać. Zapukałem i po chwili otworzył mi braciszek z blackberry w dłoni.

-          Przed sekundą dzwonili z EMI, ale uciekł mi zasięg.- powiedział spokojnie.- Chciałbym mieć już spokój od tych sukinsynów. Klaudia i Daga mają rację. Straciliśmy naprawdę wspaniałych fanów.

-          Wiem o tym.- powiedziałem cicho siadając w fotelu.

-          Chciałbym im powiedzieć po co to wszystko, ale wiesz, że nie mogę.

-          Wiem. I wiem, jak oni są dla ciebie ważni. Dla nas.

-          Nie wiem już co robić. Mamy ten cholerny dług, EMI ciągle na nas siedzi i wymyśla jakieś cuda, tracimy to o co walczyliśmy na samym początku... Nie wiem czy to ma jakikolwiek sens. Mam dość do jasnej cholery! Boże jeśli istniejesz czemu do jasnej cholery nic nie robisz?!- wykrzyknął nagle do sufitu, a potem opadł na łóżko.- Dobra, muszę znaleźć zasięg i z nimi pogadać, żeby nie pomyśleli, ze przed nimi uciekamy.

 Człowiek, który siedział na łóżku przede mną był kimś kim ja nigdy nie będę. Nie mam w sobie tyle siły, by z taką zaciętością i cierpliwością walczyć z przeciwnościami losu. Dzięki niemu to wszystko osiągnęliśmy jako zespół i dotrwaliśmy do tej chwili. Tę sławę, możliwość bycia w każdym zakątku Ziemi i dzielenia się swoją muzyką z prawdziwymi fanami. Brat rzucił swoje cudeńko na łóżko i podszedł do walizki, by zmienić koszulkę. Szybko wybrał jedną z długim rękawem, zdjął tę w plamach krwi. Wypsikał się jeszcze perfumami i powiedział, że idzie na dół do holu, bo może tam będzie lepszy zasięg. Westchnąłem i poszedłem za nim. Gdy on rozmawiał przez telefon, ja w końcu wszedłem na twittera. Trzeba poczytać to co ludzie piszą, może czegoś ciekawego się dowiem. Jednak ku mojemu zaskoczeniu, nic interesującego nie pisali. No nie, a tak liczyłem na Echelon i te ich historyjki z kosmosu. Szkoda, może to nie ich dzień. Wstawiłem na yfrog’a zdjęcie mojej perkusji z podpisem „my girlfriend forever”, a potem wszystko poszło na twittera. Nudy. Jay wciąż gadał przez telefon mocno gestykulując. Była już 10:50, więc postanowiłem pójść po aparat i kurtki dla nas. Pokazałem bratu na migi co chcę zrobić, więc szybko wręczył mi swoją kartę i odszedł w kąt holu, by móc do woli drzeć się na tych idiotów bez życia. Oczywiście żartuję, bo Jared nigdy nie krzyczał rozmawiając przez telefon. Wjechałem windą na nasze piętro i pobiegłem do swojego pokoju. Wziąłem wyjąłem z walizki torbę z moim dzieckiem Nikonem i wychodząc zabrałem kurtkę z wieszaka. Zamknąłem drzwi upewniając się wcześniej, że nie zostawiłem karty do pokoju w środku i ruszyłem w stronę apartamentu brata. Nagle wyrósł on przede mną tak, że prawie dostałem zawału.

-          Boże! Jared! Nie strasz!- wykrzyknąłem trzymając się w miejscu, w którym znajduje się serce.

-          Wpadłem na pewien pomysł. Poczekajcie na mnie na dole.- powiedział wyjmując mi z dłoni swoją kartę i znikając w pokoju.

 Wzruszyłem ramionami i zszedłem tym razem schodami na dół. Przy wejściu do hotelu już czekały dziewczyny w kurtkach i szalikach. Nie było za ciepło, że tak powiem. Klaudia widząc moją torbę z aparatem razu do mnie podbiegła i zaczęła ją otwierać. Wzniosłem oczy do nieba i wręczyłem jej moją dziecinę. Oczywiście nie omieszkałem się zagrozić jej utratą życia, jeśliby cokolwiek się stało mojemu cudeńku. Dziewczyna zawiesiła go sobie na szyi i zdjęła dekielek z obiektywu. Na pierwszy odstrzał poszła Daga, która zaczęła zasłaniać się rękoma i mówić po polsku do szatynki, więc nie rozumiałem. W końcu ta dała jej spokój i przeniosła obiektyw w moją stronę. No pięknie, a ja chciałem uciec od aparatów... To teraz się sam wkopałem. Wystawiłem jej język i nagle poczułem jak coś na mnie skacze. Odwróciłem się i zobaczyłem szczerzącego się klawiszowca.

-          Sieeemanooo!- przywitał się ze wszystkimi.- Wracając ze śniadania spotkałem Jareda i powiedział, że tutaj jest jakieś spotkanie. O co chodzi?

-          Idziemy na miasto. Jeśli chcesz możesz się przyłączyć.- powiedziałem obejmując go po przyjacielsku ramieniem, a Klaudia od razu zaczęła robić nam zdjęcia.

-          Daga! Chodź do nas!- krzyknął Brax i ruszył po dziewczynę, która nadal stała tam gdzie stała.

 Poszedłem więc za nim i tak obydwoje stanęliśmy po obydwu stronach dziewczyny, a córka mojego brata zrobiła nam zdjęcie. Popatrzyłem w bok i spostrzegłem Kay’a z kamerą w łapie filmującego naszą sesję zdjęciową.

-          Hej! Klaudia!- szepnąłem, a dziewczyna podniosła głowę znad lustrzanki.- Ciekawy obiekt do sfotografowania na 9!

 Polka w mig odwróciła się w stronę wejścia do hotelu i widząc Jareda, zaczęła mu robić zdjęcia. I tak oto mój brat kręcił swoją córkę, jak robi mu zdjęcia. Jak na komendę obydwoje odłożyli swoje sprzęty, a raczej Klaudia mój, i Jared podszedł do nas.

-          Szukałem Tomo, ale chyba gdzieś wybył z Vicky.

-          A Emmy nie mogłeś wziąć?- zapytała Klaudia.- Rozerwałaby się trochę.

-          Ona śpi. W końcu może trochę dłużej pospać, to korzysta.- odpowiedział braciak.

-          Szkoda, że ty nie korzystasz.- odpowiedziała mu.

-          To co? Ja bym najpierw poszedł do Starbucks’a! – zaproponowałem chcąc nie doprowadzić do ich kłótni.- Ja stawiam!

-          Z wielką chęcią.- odezwała się reszta naszej wyprawy i ruszyliśmy do kawiarni usytuowanej trzy numery dalej niż nasz hotel.

 Zamówienie było duże, ale na szczęście nie kazali mi robić za kelnerkę, tylko każdy sam odbierał swój napój.

-          Shannnooon! Zrób tak jak na filmiku z tego „MARS TV”! Proszę!- zaczęła mnie błagać Klaudia.

-          Ale jak?- zapytałem starając sobie przypomnieć co ja tam robiłem.

-          Tak.- odpowiedziała Daga i zaczęła otwierać i zamykać wieczko swojej kawy i gadać o nas.

 Zaczęłam się śmiać, bo to przekomicznie wyglądało. Od razu też przypomniało mi się jak sam tak robiłem, bodajże w 2004? 2005 roku. Zabraliśmy kawy w ręce i wyszliśmy na szare ulice. Nie padało, ale niebo było całe pokryte szarymi chmurami, które wcale nie wróżyły słońca. Nasz hotel był usytuowany niedaleko starówki, więc dojście tam zajęło nam niecałe 10 minut. Muszę dodać, że w broszurze hotelu, którą przeglądałem czekając aż Jay skończy rozmawiać z EMI, napisali że idzie się 20-30 minut. Jednak tempo mojego brata zmusza do skrócenia tego czasu o jakieś 10-15 minut. Zawsze tak jest jak się z nim chodzi. I szczerze mówiąc jedynie Daga dorównywała mu tempa i szła na równi z nim, za to cała nasza trójka wlekła się kilka kroków za nimi. Klaudia co chwila stawała i robiła zdjęcia, po czym podbiegała i znów stawała, by uwiecznić jakiś inny budynek. Gdy znaleźliśmy się na rynku usłyszałem.

-          Usiądźmy gdzieś na chwilę. Ledwo dycham!

 Zaśmiałem się w duchu z dziewczyny, ale spełniliśmy jej prośbę. Ona zamiast usiąść z nami na ławeczce stanęła przed nią i zaczęła znów na robić zdjęcia.

-          A teraz jesteśmy w Madrycie, stolicy pięknej i gorącej...

-          Gdzie ty czujesz gorąco?! Jest chyba z minut 50 stopni!- włączył się do wypowiedzi Jareda Braxton opatulony szalikiem.

-          A oto i nasz klawiszowiec Braxton z Hawajów, któremu zimno. Powiedz coś do kamery!

-          Spieprzaj! Naprawdę mi zimno!

-          Dobra, idziemy dalej!- zarządziła Daga widząc, że i tak Klaudia która poprosiła o ten przystanek nie zamierza z niego skorzystać.

 Idąc tak z nimi przyglądałem się tej starej architekturze i tym wszystkim zabytkom. Szkoda, że kultura amerykańska jest taka młoda i nie mamy takich cud architektury. Zatrzymałem się nagle na bracie, który z kamerą przy sobie nakazał mi ciszę. Popatrzyłem przed siebie i zobaczyłem, jak Klaudia namawia Dagę, by wsiadła Olicie na barana.

-          No proszę cię!

-          Zwariowałaś chyba!

-          Dawaj! Jak na konika! Braxton to dobry konik i cię nie zwali, prawda?- zapytała Latynosa, który z uśmiechem zapewnił obydwie, że jest łagodny.

 W końcu jakimś cudem namówili blondynkę, by wdrapała się na plecy Braxtona. Klaudia odwróciła się w naszą stronę i pokazała kciuk do góry. Chwilę później stała już obok nas i zawieszała Jaredowi na ramieniu torbę z aparatem.

-          Shannon!

-          Co?- zapytałem patrząc jak oddaje moje dziecko w ręce mojego brata.

-          Chodź tu! Zrobimy wyścigi!

-          Zwariowałaś?!- wykrzyknąłem.- Chyba nie chcesz żebym cię wziął na plecy.

-          A co? Ja mam ciebie wziąć?- zapytała ironicznie.- Nie jojcz i się baw!

-          Właśnie Shann! Baw się!- usłyszałem głos brata zza kamery.

 A co mi tam. Podszedłem do murku, na który wdrapała się dziewczyna i skoczyła mi na plecy. Nie było tak źle. Stanąłem na równi z Braxtonem, który już uśmiechał się zwycięsko. Niech lepiej nie będzie taki pewny siebie. To ja jestem bardziej wysportowany.

-          Dobra, to jak?

-          Ścigamy się do tego czerwonego parasola. Przegrani stawiają obiad reszcie!- powiedział Brax.

-          Ej no! Jared nie biega!- żachnąłem się.

-          Jared jest sędzią, więc będzie pół na pół.- powiedziała Klaudia, a Olita pokiwał głową.

-          No dobra! Do biegu! Gotowi...

 Naprężyłem wszystkie swoje mięśnie do biegu. Musiałem wygrać, by pokazać temu młodziakowi, kto tu rządzi i że mając 40stkę też można nieźle biegać.

-          Start!- wykrzyknął mój brat, a ja zerwałem się z miejsca.

 Może pasażer na moim plecach nie był za ciężki, ale na pewno stanowił duży opór powietrza i utrudniał mi ruchy. Ale Braxton też przecież miał pasażerkę. Widząc że zostało niewiele do mety wyprzedziłem z łatwością Latynosa, zostawiając go w tyle. Klaudia cieszyła się że wygrywamy i nagle... poślizgnąłem się. Próbowałem ratować się machaniem rękoma, ale dziewczyna mnie przeciążyła i w ostatniej chwili złapałem się płotu od ogrodzonej części restauracji, co uratowało nas prze upadkiem na tyłki. Jednak Braxton wykorzystał to i nas wyprzedził, a potem jako pierwszy przekroczył linię mety. Klaudia zeszła z moich pleców i popatrzyła na mnie z wyrzutem.

-          Jak mogłeś!

-          Nie moja wina, że te gołębie srają gdzie popadnie!- powiedziałem chcąc się ratować.

-          No ładnie! Poślizgnąłeś się na ptasiej kupie?- zapytała niedowierzając.

-          No a na czym?

 Ale odpowiedział mi już tylko jej śmiech. Ja zupełnie nie wiem co jest śmiesznego w poślizgnięciu się na ptasiej kupie. Ciekawe czy by się śmiała gdyby wylądowała wtedy na tyłku. Podszedł do nas mój brat, który ledwo co trzymał się na nogach ze śmiechu. Ech... jedyny plus tego to, to że rozśmieszyłem brata, co na pewno wyjdzie mu tylko na zdrowie.

-          Już myślałem, że nauczysz się latać, tak ładnie machałeś rękoma.- powiedział chichocząc.- Ale jak na takiego staruszka, dałeś radę.

 Mówiąc to puścił mi oczko, co uznałem za komplement. No trzeba przyznać, że gdyby nie ta kupa to bym wygrał i to zostawiając Olitę daleko w tyle.

-          Ale łamaga!- zaśmiał się Latynos, klepiąc mnie w plecy.- Dobra, to moja dżokejka wybiera co chce zjeść.

 Posłałem koledze ostrzegawcze spojrzenie, lecz on już się odwrócił do blondynki czekając na jej decyzje.

-          Ej! Czy to nie Tomo i Vicky?- zapytała Klaudia wskazując na plac z gołębiami.

 Jared ukucnął trzymając kamerę przed sobą i zaczął nagrywać ich. Ukucnąłem przy nim i słuchałem jego komentarzy.

-          A teraz postaramy się poobserwować Tomislava w terenie. Osobnik ten wykazuje niesamowite zainteresowanie.... czego?!- warknął Jay widząc, jak Klaudia dobiera się do torby, którą miał przewieszoną przez ramię. Gdy tylko wzięła aparat znów powrócił do swoich komentarzy.- Wykazuje zainteresowanie nie swoją samicą, a... gołębiami! Może myśli, że je się je? Kto wie co się czai w głowie Tomislava. O! Jego samica zbliża się do niego i... podaje mu paczkę z jakąś karmą dla ptaków! Tomislav wysypuje sobie jedzenie na ręce i... O nie! Oblazły go!- wykrzyknął Jared, widząc jak większość gołębi zleciała się by tylko dostać żarcie od Tomo.- Jego samica robi mu zdjęcia? To tak samo jak Klaudia... o nie! Ona tez przeszła na ciemną stronę mocy, bo robi Tomislavowi zdjęcia!- powiedział Jay kierując na chwilę kamerę na swoją córkę, jednak szybko wracając do pary na środku placu.- Boże! One go atakują! Jego samica zaczyna bronić swojego samca! Odgania gołębie, które... One lecą w naszą stronę! Tomislav po stoczonej walce z tymi drapieżnikami, ma nawet pióra we włosach! O kuuuurwa!- rozległ się krzyk Jareda, który sprawił, że wszyscy odwrócili się w jego stronę.

No może nie wszyscy, bo Klaudia już robiła mu zdjęcia i teraz pokładała się ze śmiechu. Popatrzyłem na brata i zauważyłem dużą białą plamę na jego czarnej skórzanej kurtce, którą tak uwielbiał.

-          Zabiję cię ty durne ptaszysko!!!! Kuuuuurwaaa!- wydarł się znów patrząc na gołębie siedzące na dachu jednej z kamienic.

-          Ojej! Srak ci naptakał na kurtkę!- zaśmiała się Daga.

-          Co?! –krzyknęła Klaudia i zaczęła się śmiać.- Nie mogę! Daga! Srak? Hahahaha! Naptakał! Boże mój brzuch!!! Hahaha!

-          Oj no! Ptak ci nasrał, chciałam powiedzieć. Masz tu mokre chusteczki, przydadzą się.- zaśmiała się cicho podając mojemu bratu błękitne opakowanie chusteczek dla niemowląt, co mnie starsznie rozbawiło.

-          Pomoże mi ktoś?- zapytał braciszek, bo większość tego gówna miał na plecach i nie za bardzo miał jak to zetrzeć.

-          Poznaj dobroć z mojej strony.- zaśmiała się blondynka i pomogła mu wyczyścić jego cudowną kurtkę.

 Znając Jareda miał wobec niej ogromny dług wdzięczności.

-          Dziękuję.- powiedział próbując popatrzeć sobie na plecy.

-          Spoko. Wiesz, ze to wszystko się nagrało?- zapytała wskazując na kamerę.

-          No przynajmniej będzie się z czego pośmiać w przyszłości.- odpowiedział Jay.- Jest 12:30. o której macie samolot?

-          Z tego co pamiętam chyba 17:40.- powiedziała Klaudia.- Czyli o 15:30 musieliśmy być na lotnisku.

-          Ja jestem głodny!- stwierdził Braxton.

-          No ja nawet też.- powiedziała Klaudia.

-          Na mnie nie patrzcie. Nie chce mi się jeść.- powiedział Jay, gdy oczy wszystkich powędrowały w jego stronę.

-          Zarządzam obiad!- powiedziałem głośno.- Zwycięscy, to co chcecie zjeść?

Olita kiwnął na Dagę, która po chwili powiedziała.

-          Zawsze chciałam zjeść ratatui? Wiecie o czym mówię?

-          Mam lepszy pomysł. Zjedzmy hiszpańską paellę, a ja cię kiedyś zaproszę w Paryżu na to danie, co ty na to?- zaproponował Jared.

 Daga otworzyła szerzej oczy , tak samo jak i reszta, ale nikt się nie odezwał ani słowem. Jay poszedł przodem żeby znaleźć jakąś fajną knajpkę, a Daga z Klaudią zostały trochę z tyłu, więc postanowiłem do nich dołączyć.

-          Ej o co mu chodziło?- zapytała Daga.

-          Mnie się pytasz? Jestem w takim samym szoku jak ty!

-          To ulubiona kurtka Jareda, a ty ją „uratowałaś”.- włączyłem się do rozmowy.

-          Aha... On naprawdę jest dziwny.- stwierdziła blondynka, ale po chwili się roześmiała.- No ale mnie się podoba. Niech jeszcze weźmie mnie na koncert Placebo w Paryżu, to nawet powiem, że go lubię.

 Klaudia parsknęła śmiechem, a ja tylko się uśmiechnąłem. W końcu braciszek znalazł to czego szukał i zasiedliśmy wszyscy razem przy 6 osobowym stole. Gdy chciałem położyć torbę z aparatem na wolnym krześle obok mnie, usłyszałem pisk dziewczyn, więc zastygłem w bezruchu parząc na nie jak na wariatki.

-          Nieee! Tam siedzi Steve!

-          Słucham?- zapytałem otwierając szerzej oczy.

-          No Stevie mój! Steve Forrest z Placebo! Chciałeś go przygnieść torbą!- powiedziała szatynka.

-          Dobrze się czujesz?- zapytałem patrząc na nią z zatroskaniem i położyłem torbę na krześle.

-          Idiota!- usłyszałem z jej ust i odwróciła się do mnie plecami.

 Popatrzyłem na Dagę, a ta zrobiła to samo, więc przerzuciłem wzrok na brata, który rozłożył ręce w geście bezradności. Też nie miał pojęcia o co chodzi. No mniejsza. Zamówiliśmy jedną wielką paellę wegetariańską i po 40 minutach czekania przynieśli nam ją parującą na gigantycznej patelni. Była ona tak duża, że nie daliśmy rady jej zjeść w piątkę. Co prawda mój brat i Daga to za dużo nie zjedli, ale no co poradzić...

-          Dobra była.- stwierdziła Daga.

-          Jezu, ale się najadałam.- westchnęła szatynka i popatrzyła na resztę.- Która godzina?

-          Dochodzi 14.- powiedział Braxton wyjmując telefon i ziewną.- Oj przydałaby się drzemka.

-          Sjesty mu się zachciało!- jęknął Jay.- Teraz na spacer byś spalił to coś zjadł!

-          Ty to nie masz czego spalać.- odgryzł się Olita i znów zaczął ziewać, a za nim cała reszta, włącznie ze mną.

 Zdecydowanie ziewanie jest zaraźliwe. W końcu dostałem rachunek i zapłaciłem go. Gdy wstawaliśmy zaczęło padać. Nikt z nas nie miał nawet parasolki, wiec musieliśmy iść w deszczyku. Ale to było dość przyjemne.

-          Zawsze chciałam wbiec do fontanny ale samej to tak nie za bardzo.- w pewnym momencie powiedział Klaudia patrząc na nas wyczekująco.

-          Nie ma mowy.- powiedziałem.

-          Ja już na dziś mam dość głupstw.- stwierdziła Daga, ale z chęcią zobaczę Jareda z fontannie.

-          Ja też!- powiedział Braxton.

-          Ja jestem chory, odpada.

 Klaudia przestała się uśmiechać i ze smutnym wyrazem twarzy poszła dalej w kierunku hotelu. Nie minęła nawet minuta, jak zaczęło lać. Woda lała się z nieba strumieniami. Szybko pobiegliśmy do najbliższego zadaszenia i gdy tylko tam dotarliśmy, popatrzyliśmy na siebie. Wszyscy wyglądaliśmy jak zmokłe kury. Nagle Jared wręczył mi kamerę i pociągnął Klaudię w te ulewę. Szybko włączyłem urządzenie i zacząłem nagrywać osłaniany przez Dagę i Olitę przed deszczem. Jared wskoczył na murek od fontanny i pociągnął za sobą dziewczynę, która się zbuntowała, wiec szybko ją wziął na ręce i wrzucił do wody. To był plusk! Chwile później sam zniknął w wodzie, bo dziewczyna skoczyła na niego i obydwoje zniknęli z drugiej strony fontanny. Był ciekawie, ale zrobiło się jeszcze ciekawiej, gdy nadeszła straż miejska i zaczęła na nich krzyczeć, a oni uciekać. Było fajnie, ale nagle zobaczyłem, ze ta dwójka biegnie w nasza stronę, a za nimi policja, więc nie zastanawiając się długo i my ruszyliśmy biegiem. Nawet nie pomyślałem o wyłączeniu kamery czy schowaniu jej, by się nie zmoczyła. W pewnym momencie wbiegłem w kałużę i... straciłem buta. Chciałem się już odwrócić i wrócić po niego, lecz Daga schwyciła mnie za rękę i pociągnęła krzycząc, że nie ma czasu. W końcu cali mokrzy dotarliśmy do hotelu i nie czekając na windę wbiegliśmy po schodach na piętro. Jak na komendę wszyscy padliśmy na fotele w głębi korytarza oddychając ciężko. Nogi mi się trzęsły jakbym miał je z galarety, a gardło paliło żywym ogniem. Dawno już tak nie biegałem. Z Klaudią na plecach to był truchcik w porównaniu do tego. Gdy w końcu trochę uspokoiliśmy nasze bicia serca, wszyscy na raz zadali to samo pytanie.

-          Złapali ich?

-          Poczekamy jeszcze kilka minut i jak się nie zjawią to każdy idzie do siebie się przebrać, bo wyglądamy jakbyśmy weszli w ubraniach pod prysznic.

-          Ok.- odpowiedzieli patrząc to na schody to na windę.

-          Kurcze! Zgubiłem buta!

-          Co?!- wykrzyknął Olita, który dopiero zdał sobie  z tego sprawę.

-          No nie widzisz?- powiedziałem pokazując mu calutką mokrą skarpetkę.

-          Dobre! Hahaha!

-          O cholera! Kamera!- wykrzyknąłem przypominając sobie o niej.- Wszystko się nadal nagrywa!

-          To ona jeszcze działa?- zapytała zaskoczona Daga.

-          Jak widać. Dobra, idziemy do swoich pokoi.

 Akurat na te słowa drzwi windy się otworzyły i stanęli w nich Jared z Klaudią. Oni to już w ogóle wyglądali, jakby przed sekundą wyszli z jeziora. Na twarzach obydwu widniał wręcz szaleńczy uśmiech. Popatrzyli na nas i przybili sobie piątki.

-          Shannon, mam chyba coś twojego.- powiedziała dziewczyna i wyjęła zza pleców mojego buta.- Chyba coś zgubiłeś po drodze.

-          O! Mój but!

-          Co was tyle nie było? Złapali was?

-          Hym.... jak tu wam powiedzieć.- zaczęła Klaudia.

-          To był fake.- dokończył za nią Kay.

-          Czyli to nie była policja?

-          Była. Tylko, że ustaliliśmy z nimi, że oni nas przez chwilę pogonią byście wy też się trochę poruszali.- dalej mówił mój brat.

-          I jak widać, podziałało. Biegliście tak szybko, że nawet buta zgubiliście.- zaśmiała się moja bratanica.- To było dobre. Szkoda, że nie miałam kamery, by was nagrać!

-          Oj sami siebie nagraliśmy.- zaśmiała się Daga.- A teraz chodź. Musimy się przebrać i dopakować, bo zaraz jedziemy na lotnisko.

 Szatynka posmutniała na te słowa i pomachała nam znikając ze swoją przyjaciółką w pokoju. Braxton też kiwnął nam głową i zniknął w swoim, a my staliśmy i patrzyliśmy na siebie. Nie musieliśmy nic mówić, obydwoje myśleliśmy to samo. Jesteśmy zdrowo szajbnięci. Jay znów popatrzył na moją jedna stopę bez buta i zaczął się śmiać. Dobrze słyszeć szczery śmiech brata. Dawno już tak nie świrowaliśmy. Nagle drzwi przed nami się otworzyły i stanęła w nich nasza mama. Obydwoje natychmiast się wyprostowaliśmy pod siłą jej spojrzenia. Ale żaden z nas nie wytrzymał i po chwili już się śmialiśmy.

-          Boże święty! Co wy robiliście, że jesteście cali mokrzy?!

-          Kąpaliśmy się w fontannie.- zaśmiałem się.- Znaczy Jared. A tak naprawdę to starsznie leje.

-          Jared! Ty chory i wyszedłeś na taką ulewę?

-          Dobra mamo, idziemy się przebrać, bo robi się nam zimno.- powiedziałem ciągnąc, wciąż śmiejącego się Jareda w stronę jego pokoju.

 Gdy się odwróciłem, zobaczyłem jak mama na migi mi pokazuje, że będziemy mieć z nią poważną rozmowę. Ech... ja za dawnych lat!

 _______________________________________

Pisany specjalnie dla D. by mogła go sobie przeczytać. Pomysł w

Tomkiem w piórkach + fontanny zawdzięczam Dadze. To ona mnie na to

naprowadziło i myślę, że wyszło dobrze. Co do EMI… dziś wyciekł

Artifact i stwierdzam, że nawet momentami moja teoria trzyma się kupy.

Co jeszcze… naprawdę checie jakiś romansik?;> I wybaczcie za

„pokiwanie głową na znak głowy” :P A i sprawdziłam tylko 7 stronz 11.

Mam już dość, literki mi migają przed oczami, więc to nic już nie

daje… Co do reakcji Dagi… dobra przesadziłam i zostałam skrzyczana

nawet przez D. :P trochę poprawiłam się w tym rozdziale. Mam nadzieję.

Co do „klozetu” to jest to wymysł Dagi, więc do niej proszę kierować

słowa uznania ;) tak samo jak rajty i miliony little pizzas ;D A i

dziękuję dziewczyny za takie długi i wspaniałe komentarze *___* <3

Dobra, ostatni rozdział z Dagusią idzie z dedykacją do??? Dagi ;D Teraz już zupełnie nie wiem co pisać w następnym O.O

PS.Srak Ci naptakał też zaporzyczone od D. <3