Chapter 11 "Nocne Birmingham"

Chapter 11

"Nocne Birmingham"

Weszliśmy do mojego autokary (nadal nie wiem, jak reszta rozpoznaje czyj autokar jest czyj, bo są identyczne!) i od razu zauważyliśmy Jareda siedzącego przed laptopem ze zmęczonym wzrokiem coś czytającego. Usiadłam obok niego i spojrzałam na ekran laptopa. Jakiś plik z milionami różnych przypisków i cytatów. Leto przetarł zmęczone oczy i w końcu spojrzał na mnie. Wręczyłam mu kanapkę, a on o dziwo ją przyjął. Rozpakował z papieru, lecz znów powrócił do czytania tekstu.

-          Co to jest?- zapytałam.

-          Wybacz, ale nie mogę ci powiedzieć.- powiedział ponownie odrywając oczy od literek i zamykając je.

-          Czemu?

-          Bo się wygadasz. Powiem tylko tyle, że to skrypt nowego teledysku.- powiedział odchylając do tyłu głowę i rozkładając ramiona na sofie.

-          No wiesz co... Ciekawe komu miałabym powiedzieć skoro nadal nie mam z nikim kontaktu.

 Leto wyprostował się i ponownie zabrał się za zimną już kanapkę. Przez chwilę unikał mojego wzroku, jednak w końcu spojrzał na mnie i zaczął mówić.

-          Jak może słyszałaś plotki, chcemy by kolejnym singlem była piosenka zwana Hurricane. To w komputerze to jest skrypt do teledysku do właśnie tej piosenki, chociaż szczerze mówiąc będzie to raczej film niż pospolity klip. Na razie więcej ci nie powiem, no może prócz tego, że chcemy zrobić z niego koszmar senny połączony erotycznymi elementami.

 Gwizdnęłam z podziwem i szeroko się uśmiechnęłam. Ale cudownie! Raz w życiu jedna z moich ulubionych piosenek doczeka się singlowego wydania i wiecznej sławy, a do tego wszystkiego będzie miała swój własny filmo- teledysk! Dla mnie bajka. Chciałam zobaczyć co jest tam zapisane, ale Jared wyłączył laptopa po czym go zamknął. Skończywszy kanapkę podszedł do lodówki i wyjął z niej jakiś napój. Wziął dwa porządne łyki, po czym odłożył butelkę z powrotem do schładzającego urządzenia i spojrzał na mnie.

-          Chcesz zobaczyć soundcheck?

-          No jasne!- ucieszyłam się.

-          Chodź to dam ci specjalną plakietkę. Emma gdzieś ją tu zostawiła.- powiedział szukając w papierach na półce mojego wstępu na halę.

 Po chwili wyjął smyczkę z kartą wstępu w dosłownie każde miejsce i mi ją podał. Szybko założyłam ją na szyję i obydwoje wyszliśmy z autokaru. Powolnym krokiem udaliśmy się na halę. Jednak w szarym korytarzu musieliśmy się rozdzielić. Jared powiedział, że mam iść tym korytarzem do samego końca i wejść na halę, a on musi jeszcze przywitać się z fanami co zakupili golden tickety, policzyć ich czy wszystko się zgadza, a następnie poprowadzić ich na soundcheck. Idąc tak zaczęłam obracać w dłoniach moją wejściówkę. Kto by pomyślał, że kiedykolwiek dostanę coś takiego i to jeszcze nie musząc za to płacić. Tak naprawdę to nawet nie marzyłam o tym, bo wydawało mi się bez sensu wydawać tyle pieniędzy i nic nie dostawać w zamian. Szczerze mówiąc dla mnie samej więcej oferowali w zwykłych biletach niż goldenach. Ale cóż... Ja co innego uważam za wartościowe. Dla mnie liczy się bycie w tłumie pośród ludzi, których znam i z którymi się dobrze bawię, sama zabawa no i przede wszystkim muzyka. Dla goldenów liczyło się głównie to żeby dotknąć Jareda, by przez sekundę na nich spojrzał czy podpisał się im na ciele. Dla mnie to debilizm wtórny, ale cóż zrobić. Taki jest już świat. W końcu weszłam przez duże białe drzwi na wielką halę. Wolnym krokiem zmierzałam w kierunku sceny, którą rozstawiono na końcu dużej hali. Sprzęt chłopaków już stał, a oni sami chodzili po scenie poprawiając niektóre rzeczy. Hala w porównaniu ze stadionem w Londynie była mała, ale i tak większa niż mój warszawski Torwar. W końcu stanęłam przy barierkach i pokazałam ochroniarzowi przepustkę. Przepuścił mnie bez słowa, a ja wspięłam się na podest, gdzie Tomo wymieniał uwagi na  temat gitar z Timem, a Shannon siedział za garami i głaszcząc je, mówił do nich. Zdecydowałam się podejść do Shaniastego, który nawet nie zauważył, że stoję nad nim i przyglądam się jego dziwnym zabiegom.

-          Zaklinasz swoje garnki?- zapytałam w końcu.

 Shannon drgnął zaskoczony moją obecnością i z uśmiechem odpowiedział.

-          Ostrzegam moje cacuszko przed ultradźwiękami jakie zaraz nadejdą.

 Słysząc to od razu wybuchnęłam śmiechem. Tomo i Tim zamilkli patrząc w naszą stronę, ale w tym momencie drzwi, którymi wchodziłam, otworzyły się i wszedł przez nie Jared z dwoma ochroniarzami, a za nim stadko dziewczynek, które były ubrane zdecydowanie nie koncertowo. Bluzki odsłaniające ich biusty, obcisłe krótkie spódniczki czy wysokie szpilki występowały u 90% tego fanbase’u. Do tego większość z nich wodziła wzrokiem za Jaredem jakby były zahipnotyzowane. Kilka z nich na widok Shannona i Tomo zaczęło piszczeć, widać, że były to ich fangirlsy.

-          A nie mówiłem?- zaśmiał się Shaniasty, a ja życząc im powodzenia, udałam się w zacienione miejsce, by potem po cichu dołączyć do fanek.

 Leto coś im powiedział, po czym zostawił je same (nie było wśród nich ani jednego chłopaka, co było dla mnie wielkim zaskoczeniem), a sam wspiął się na scenę i po chwili rozmów z chłopakami stanął przed mikrofonem. Początkowo każdy z nich grał swoją melodię zupełnie nie mającą związku z muzyką graną przez pozostałych członków zespołu. Nagle moją uwagę przykuła gitara Tomo do której po chwili dołączył Shannon z bębnami. Przez dobre kilka sekund próbowałam przypomnieć sobie co to jest, a gdy to się stało... Totalnie zwariowałam. Zaczęłam skakać i krzyczeć, zwracając na siebie uwagę dosłownie wszystkich. Dziewczyny odwróciły się w moją stronę patrząc na mnie jak na skończonego debila, Tomo nawet odrzucił włosy do tyłu uważnie mi się przyglądając, natomiast Shannon z szerokim rogalem na ustach wybijał rytm piosenki, którą zawsze chciałam usłyszeć na żywo. Gdy zakończył, wyszczerzył swoje ząbki w jeszcze szerszym uśmiechu widząc, że umieram ze szczęścia. Jared pokiwał z lekki uśmiechem głową i zespół zaczął razem ćwiczyć Attack. Ale ja nadal nie mogłam wyjść z podziwu, że Tomo z Shannonem zrobili mi taką niespodziankę i zagrali razem aż 30 sekund Revolution. Kolejne piosenki jakoś mi minęły, nawet nie wiem jak. Ja wciąż słyszałam ten urywek Revolution. W końcu po udanym soundchecku laski zostały wygonione z sali, a ja cofnęłam się i znowu znalazłam na scenie. Szybko podbiegłam do Shannona, który właśnie wycierał się ręcznikiem i przytuliłam do jego mokrego t-shirtu. Chwilę później byłam już przy Tomo i zrobiłam to samo co z Shannonem.

-          Dziękuję, dziękuję, dziękuję.- zaczęłam w kółko powtarzać.

-          Nie ma sprawy.- odpowiedział trochę zmieszany i pierwszy raz on mnie przytulił.

 Lecz od razu, gdy go puściłam odszedł. Szczerze mówiąc to bardzo intrygował mnie ten człowiek. Niby wszystko było okej, śmiał się i żartował jak reszta, a jednak był zamknięty. Mogę rzec, że nawet i nieufny w stosunku do mnie. Mam jednak wielką nadzieję, że gdy mnie lepiej pozna zmieni swój stosunek do mojej skromnej osoby. Bardzo bym chciała, bo lubię tego człowieka. Sama pamiętam, jak się śmiał razem z nami, gdy podczas jednego z monologów Jareda cały Polish Echelon zrobił facepalm, a on pokazał nam kciuki skierowane do góry, albo to jak się śmiał, gdy my po pytaniu Jareda czy ma zdjąć koszulkę, zaczęliśmy skandować „no no no no”. Stare dobre czasy, które tak naprawdę jakoś szczególnie dawno nie były. Ech... Ale od Coke’a Tomo jest dziwny. Na początku źle zrozumiał moje krzyki „Tomo rox!”,  a potem szybko spierdolił ze sceny ledwo co rzucając fanom kostki. Nie wiem co się wtedy wydarzyło, ale... No było jakoś tak dziwnie. Teraz zachowywał się w porządku, praktycznie każdą chwilę starał się spędzić z Vicky. Z jednej strony go rozumiem, bo zakochany, ale... Jakoś tak się odseparował przez to od reszty. Czasami mam wrażenie, że Vicky więcej czasu spędza z nami niż sam Milicevic. O właśnie o wilku mowa. Na scenie zjawiła się Vicky i widząc mnie uśmiechnęła się przyjaźnie. Podeszła do mnie i objęła mnie ramieniem.

-          Słyszałam, że jeszcze nie byłaś na obiedzie, bo oddałaś swoją kanapkę Jaredowi.

 Pokiwałam lekko głową.

-          To może pójdziesz ze mną coś zjeść? Nie za bardzo lubię jadać w samotności, a już wszyscy jedli...

-          Jasne.- odpowiedziałam i razem ruszyłyśmy w kierunku wyjścia.

 Zanim jeszcze wyszłyśmy na miasto pobiegłam po moją nowiutką bluzę i wróciłam do kobiety. Po bardzo krótkim spacerku usiadłyśmy w knajpce z włoskim jedzeniem i od razu zamówiłyśmy drugie danie, gdyż ja jeszcze bardzo chciałam zdążyć na sam koncert batonów.  Dziewczyna wzięła sobie makarony z ośmiornicą, a ja pizzę wegetariańską. Niezbyt wyszukane danie, ale nie miałam ochoty oglądając karty dań. Miałam wielką nadzieję, że tiramisu jednak w niej było.

-          Tomo mówił, że jesteś Polką. Nigdy nie byłam w Polsce.- zaczęła rozmowę.- Z jakiego miasta jesteś?

-          Z Warszawy, stolicy. Polska to piękny kraj. Może nie mamy bardzo rozwiniętej infrastruktury, ale za to nadal mamy cudowne, można by rzec, że jeszcze dzikie rejony. Puszcze, które są od tysięcy lat, wielkie łąki czy jeziora. Jest to przepiękny kraj i trzeba naprawdę niewiele by go odkryć.

-          Chciałabym tam pojechać, ale jakoś nie było okazji. Gdy oni byli na tym festiwalu w... hym...

-          Krakowie?- zapytałam.

-          Tak! To ja wtedy musiałam wrócić do Stanów. Mam nadzieję, ze tym razem zimą uda mi się przyjechać.

-          Zimą Warszawa jest równie piękna jak i latem, ale musisz natrafić na śnieg. Mam nadzieję, że będzie i nie zastaniecie wielkiej pluchy.

-          Też mam taką nadzieję.- powiedziała patrząc na mnie przyjaźnie i chwilę później kelnerka przyniosła nasze zamówienia.

 Przez pewien czas jadłyśmy w ciszy, ale dla nad obydwu było to dość nienaturalne.

-          wiem, że może to być dla ciebie drażliwy temat, więc jak nie chcesz to nie odpowiadaj, ale naprawdę nie masz już żadnej rodziny?- zapytała grzebiąc widelcem w talerzu.

-          Nie do końca. Mam rodzinę, ale oni się do mnie nie przyznają...

-          W tym wypadku zginęli twoi rodzice, tak?

-          Nie. Moi rodzice umarli o wiele wcześniej. Przez bardzo długi czas zajmowała się mną siostra mojej mamy, Miranda, która była także moją matką chrzestną. To właśnie ona i Greg, jej narzeczony jechali ze mną w tym felernym samochodzie.

-          A dziadkowie?

-          Od strony mamy nie żyją, jedynie została mi babcia ze strony taty i wujek Adam, ale oni się do mnie nie przyznają.- powiedziałam odkładając kawałek pizzy na talerz i popijając go wodą.- Odpowiadając na twoje nie zadane pytanie... Po prostu im się bardzo nie podobało to, że mój tata ożenił się z moją mamą i uważali, że to przez nią zginął, mimo iż zginęli obydwoje tego samego dnia... Mój tata był znanym w całej Polsce prawnikiem, a moja mama zwykłą księgową. On z wyższych sfer, mama z tych biedniejszych. Historia taka jak wszystkie inne...

-          To przykre. Nie wyobrażam sobie żeby coś takiego mogło się zdarzyć w mojej rodzinie.- powiedziała z wyraźnym współczuciem.

-          Masz szczęście. Długo się znasz z Tomo?

-          Jakieś 10 lat ze sobą chodzimy.- odpowiedziała z uśmiechem, a ja od razu zauważyłam, że ta lekka zmiana tematu była dobrym pomysłem.

 Rozmowa stała się przyjemniejsza i szybko znalazłyśmy wspólny język. Nie zdążyłyśmy zjeść deseru, bo musiałyśmy wracać jeśli chciałyśmy zobaczyć jeszcze występ Marsów. Obydwie wpadłyśmy na backstage akurat, gdy chłopcy szykowali się do wyjścia. Byli już po swoim „przekazaniu energii” i mieli właśnie wbiegać na scenę. Uśmiechnęłam się widząc, jak Tomo podchodzi do Vicky i całuje ją a potem ku mojemu zdziwieniu pomachał mi ręką i łapiąc za gitarę wyszedł na scenę zakrytą białą płachtą. Shannon mrugnął do mnie, a Tim wyszczerzył swoje ząbki. Został tylko Jared, który biegnąc na scenę potargał mi włosy mówiąc bym uważeni patrzyła, bo to show będzie wyjątkowe. Braxton już stał za klawiszami, więc mogli już zaczynać Escape. Muszę przyznać, że Jay dotrzymał obietnicy i koncert był niesamowity. Nawet setlista nie była taka zła. Na A Beautiful Lie wokalista tak zaczął wyciągać niektóre fragmenty, że zaczęłam się zastanawiać czy ktoś aby na pewno go nie pozbawił pewnych części ciała. Sam Leto podczas koncertu zachowywał się fajnie. Żartował, mało gadał, a gdy przyszedł czas na akustyki zagrał Echelon i Capricorn. Milicevic miał wyśmienity humor, więc skakał jak szalony po scenie, zresztą identycznie jak Kelleher. Olita odstawiał tańce za klawiszami świrując totalnie, a mi przeszło przez głowę, że to może z powodu porannej głupawki i zabaw na karuzeli. Szynek zupełnie nie oszczędzał swojego „cacuszka” waląc w nie z taką siłą, że z całą pewnością nie chciałabym być tym instrumentem. W końcu zaczęli grac Kings&Queens, a na scenę weszło z 30stu fanów. Pierwsze co zrobili to rzucili się na mojego ojca. Ochroniarze od razu zareagowali i po chwili Jared stał już o wiele dalej od fanów z możliwością swobodnego śpiewania. Biedny człowiek, ale sobie na to zasłużył. Rozpuścił swoje fangirlsy zapominając o prawdziwych fanach. Jak już trochę przyzwyczai się do mnie, to pogadam z nim o tym. Na razie nie chcę żeby wywalił mnie na zbity pysk. A potem to już się przyzwyczai do mojego marudzenia. A przynajmniej mam taką nadzieję. Chłopcy po zakończonym występie szybko uciekli ze sceny. Jared był calutki spocony i prawie, że niezauważalnie drżał. Z trudem łapał oddech, ale był zadowolony. Nie za bardzo podobał mi się stan, w którym się znajdował, ale co mogłam zrobić? Powiem tylko ogólnie, że nie wyglądał dobrze.

-          I jak ci się koncert podobał?- zapytał wycierając kark ręcznikiem.- Och, muszę iść się szybko umyć.

 Puścił mi oczko i pobiegł jakimś korytarzem. Do mnie za to podeszła Emma, która zapytała czy chcę zobaczyć meet and greet z zespołem. Ja jednak nie miałam ochoty oglądać tych śliniących się na widok podstarzałych facetów nastolatek. Może innym razem. Vicky tez nie chciała tam iść, więc razem z nią i Timem (Braxton został by dać akustyczny koncert przed halą) wróciliśmy do autokarów. Przed swoim zobaczyłam dwójkę mężczyzn, którzy właśnie skończyli palić. Chcieli już ruszyć w stronę wyjścia, lecz basista ich zawołał.

-          Kevin! Nick! Zaczekajcie!

 Obydwaj mężczyźni odwrócili się w naszą stronę i zaczekali. Koleś stojący po mojej lewej stronie był naprawdę wysokim i zarośniętym mężczyzną. Wydawało mi się, że masz z 2 metry i szczerze mówiąc bardzo się nie pomyliłam, bo miał 193cm wzrostu. Olbrzym, prawie jak Stefan Olsdal z Placebo. Ciemne brązowe włosy miał luźno porozrzucane na głowie, coś ala włosy mangowe Jay’a z czasów wydania „This Is War”, tyle że jego były o wiele krótsze i bez tony żalu na nich. Dodatkowo ciemne, brązowe oczy, prawie że czarne i lekko zadarty nos. Na twarzy miał „lekki” zarost co tylko sprawiało, że wyglądał zawadiacko. Jego kolega natomiast był już normalniejszego wzrostu, ciemny blond z zielonymi oczętami. Mogę rzec, że nawet bardzo przystojny. Gdy się uśmiechnął do Tima zobaczyłam szereg idealnie równych lekko pożółkłych zębów. Pewnie od palenia.

-          Cześć! Jestem Kevin!- powiedział ten wielkolud wyciągając do mnie rękę.

-          Ja Nick! Jeszcze nie mieliśmy się szansy spotkać pomimo tego, że mieszkamy w tym samym tourbusie.- powiedział przyjaźnie blondyn.

 Na oko dostał u mnie z 33 lata maksimum. Ten drugi był zdecydowanie koło 40-stki.

-          Cześć, Klaudia!- przywitałam się z nimi ściskając ich dłonie.

-          Chodźcie na imprezę do nas!- zaproponował Tim.

-          Wybacz, ale musimy wracać na halę i pomóc tym patałachom załadować sprzęt. Pewnie się już nie zobaczymy, więc bezpiecznej drogi.- stwierdził Kevin i poklepał Kellehera po plecach.

 Po chwili Nick zrobił to samo i ruszyli w kierunku z którego przyszłam. Ja za to popatrzyłam na basistę, który na mnie czekał.

-          Wiesz co... Jestem strasznie zmęczona dzisiejszym dniem i chyba sobie odpuszczę imprezę.- stwierdziłam.

 Tim pokiwał głową ze zrozumieniem i życzył mi dobrej nocy. Na szczęście autokar był otwarty, więc weszłam do środka. Od razu złapałam za blackberry, lecz zdałam sobie sprawę, że bateria musi się ładować całe 12 godzin, a jeszcze tylko nie minęło. Oczywiście na początku, bo potem i tak nie zamierzałam czekać tyle czasu. Coś około północy do autokaru weszła Emma przeklinając pod nosem, a za nią Jared z Braxtonem. Olita nawet na mnie nie zerknął, tylko wziął zabrał ze stołu komputer i ziewając powiedział, że idzie spać. Emma o dziwo zrobiła to samo. Widać było, że jest nie w sosie. Tylko Jared zachowywał się w miarę normalnie. Usiadł obok mnie na sofie i otworzył paczkę fistaszków. Widząc je nie mogłam się powstrzymać od popatrzenia na jego krocze i wybuchnięcia śmiechem. Od razu przypomniały mi się moje rozmowy z Kamą i Jessy. Fistaszki, orzechy nerkowca i anakondy. Dżizas, jaką ja mam zjechaną psychikę. Trzeba mieć totalnie zrypaną banię, by wymyślać takie rzeczy, na szczęście nie byłam w tym sama. Leto spojrzał na mnie zaciekawiony moim cichym chichotem, a ja od razu odwróciłam od niego wzrok i starałam się uspokoić. Ale to było niemożliwe.

-          Co cię tak rozśmieszyło?- zapytał odchylając się.

-          Nic...- wyjąkałam.

-          Oj powiedz to może i ja się pośmieję.

-          Naprawdę... Lepiej będzie dla ciebie jeśli się nie dowiesz.

-          Czemu?- dalej drążył temat.

 Jezu, Leto ty czasem jesteś takim upierdliwym wrzodem na dupie.

-          Bo nie ma dżemu.- odpowiedziałam i w końcu jakoś się uspokoiłam.

-          Przejdziemy się?- zapytał po chwili milczenia.

-          A nie powinieneś iść spać?- zapytałam.

-          Zgłodniałem. Może coś znajdziemy na mieście.

 Od razu odwróciłem się do niego i przetarłam uszy, bo może się przesłyszałam. Nigdy nic nie wiadomo.

-          Możesz powtórzyć?

-          Chodź na miasto coś zjeść.- powiedział lustrując mnie swoim niebieskim spojrzeniem.

-          Ale najpierw zlikwidujesz to coś stojące na twojej głowie.- odpowiedziałam patrząc na jego marnego mohawka.

 Leto uśmiechnął się i po chwili już z włosami zaczesanymi na lewą stronę czekał przed wyjściem. Założyłam na siebie bluzę, bo wieczór był naprawdę chłodny i obydwoje zakładając kaptury na głowy wyszliśmy z autokaru. Na szczęście Shannon stał przy bramie i rozdawał autografy, więc większość uwagi szła na niego. Co prawda rozległy się piski i krzyki, ale my od razu schowaliśmy się w cieniu. Idąc tak w końcu natrafiliśmy na boczne wyjście przy którym nikt nie stał. Otworzyliśmy bramę i szybko uciekliśmy z tego miejsca. Szliśmy obok siebie, jednak każdy osobno. Zatrzymaliśmy się dopiero przed jakimś całodobowym sklepem i weszliśmy do niego. Jay kupił mi czekoladowego batona, a sobie jakiegoś owsianego z dodatkiem żurawiny. Boże, on to nazywa jedzeniem... Przy okazji jeszcze zabrał z koszyka przy ladzie dwa duże jabłka i tak oto zaopatrzeni wyszliśmy ze sklepu. Miasto pomimo późnej pory tętniło życiem i wyglądało bardzo przyjaźnie. Skręciliśmy nad rzekę dokładnie w tym samym miejscu co kilka godzin wcześniej Tomo z Vicky i znaleźliśmy się przy brzegu rzeczki przepływającej przez miasto. Zamiast usiąść jak normalni ludzie na ławeczce, to my usiedliśmy na jej oparciu i z wysoka przypatrywaliśmy się sąsiedniemu brzegowi na którym spały kaczki. Cudowne trochę stłumione odgłosy nocnego miasta przerwał głos Jareda.

-          Zastanawia mnie jedna rzecz. Obserwuję cię już od jakiegoś czasu i... nie widzę jakiejś większej depresji czy smutku po utracie bliskich ci osób.

 Zamarłam w bezruchu zaszokowana jego pytaniem. Tego się nie spodziewałam zupełnie. Cisza... Leto wziął oddech i znów zaczął mówić.

-          Zazwyczaj jak odchodzą te najbliższe nam osoby załamujemy się, płaczemy, bardzo to przeżywamy. Są jednak ludzie, którzy przeżywają to bardzo wewnętrznie i mam wrażenie, że jesteś jedną z nich...

 Kolejny szok. Dlaczego właśnie dziś wszyscy zebrali się na poruszanie tego tematu. Tematu, który dla mnie był na razie tematem tabu.

-           Masz trochę racji.- w końcu wyszeptałam.- Wiem, że  wygląda to jakbym w ogóle się nie przejmowała...

 Znów zamilkłam. Nie byłam pewna czy chcę o tym z kimkolwiek rozmawiać. Jedyna osoba, która by mnie zrozumiała była te pieprzone kilka tysięcy kilometrów stąd i nawet nie wiedziała czy wciąż żyję.

-          Wiesz... Jak coś to mi możesz powiedzieć wszystko co czujesz.

-          Tobie?- zapytała z lekką pretensją.- Przecież w ogóle mnie nie znasz.

-          Ale chciałbym cię poznać skoro dołączyłaś do mojej rodziny. Ma razie nieformalnie, ale postaram się o papiery.- odpowiedział spokojnie jakby nie zauważając mojego pretensjonalnego tonu.

-          Okej, ale od razu ostrzegam, że nie jest ze mną tak kolorowo.- powiedziałam.- Szczerze mówiąc nie wiem od czego zacząć. Hym... wiem, że wygląda to wszystko jakbym po prostu olała to, że straciłam rodziców chrzestnych, ale los się do mnie uśmiechnął i spotkałam Ciebie, faceta który mnie zaadoptował. Do tego który jest aktorem, muzykiem i Bóg wie kim jeszcze. Lecz nie do końca tak jest. Swoich rodziców straciłam w wieku 8 lat. W tym samym dniu, ale w różnych wypadkach. Kiedyś może ci to opowiem, dziś wolałabym tego nie robić.

 Mężczyzna niezauważalnie pokiwał głową i wręczył mi jabłko. Wzięłam je do ręki i mówiąc zaczęłam przerzucać z jednej dłoni do drugiej.

-          To była pierwsza śmierć bliskiej mi osoby jaką przeżyłam i to... najbliższych mi osób. Długo dochodziłam do siebie, z 2 lata by normalnie funkcjonować. Szczerze mówiąc była to pierwsza i ostatnia śmierć którą tak przeżywałam. Jak umierali moi dziadkowie ze strony mamy po prostu popłakałam chwilę i było mi smutno. Tak samo jest teraz. Ale ze mną jest jeszcze jeden duży problem...- powiedziałam wskazując mu ręką, że jeszcze nie skończyłam, bo widziałam jak już chce coś powiedzieć.- Mianowicie ludzie nie obchodzą mnie jakoś szczególnie. No dobra jest kilku ludzi, których śmierć wywołałaby u mnie to samo co w związku z moimi rodzicami. Jest to moja siostra Natalia i moja przyjaciółka Daga. Wiem, że jesteś zdziwiony tym, że mam siostrę, choć... Tak naprawdę jej nie mam. Po śmierci rodziców opiekuje się nią mój wujek Adam, który nienawidzi mnie jak i cała rodzina od strony taty. Nie wiem czemu Natalię akceptują, a mnie nie, ale już tak jest. Mimo, że widuję ją maksymalnie raz na miesiąc to niesamowicie ją kocham i jest dal mnie wszystkim. Zresztą jak i Daga. To tylko dwie osoby na całym tym świecie, które sprawiają, że czuję się wartościowa i kochana. No dobrze, ale nie o tym chciałam ci mówić. Mianowicie ja bardzo przeżywam odejścia zwierząt, w szczególności koni. Bardziej niż ludzi... Nawet tych bliskich. Wiem, że to co mówię wydaje się okrutne i nie zasługuję, by żyć wśród ludzi, ale gdybym tylko miała okazję żyłabym cały czas z końmi i nie pokazywała się mieszkańcom tej planety powszechnie znanym jako ludzie. To jednak równie niemożliwe jak to byśmy właśnie teraz znaleźli się na Marsie i to w 30 sekund. Powiedziałam ci wszystko, a nawet więcej niż chciałam. Zostawisz mnie?- zapytałam patrząc na niego przeszklonymi oczami.

-          Oczywiście, że nie.- wyszeptał obejmując mnie jednym z ramion.

 Moje paznokcie zatopiły się w jabłku, a ja zacisnęłam mocno powieki. Leto zareagował przyzwoicie, można powiedzieć, że idealnie, a jednak byłam na siebie wściekła, że mu to powiedziałam. Tak naprawdę go nie znałam, więc nie wiedziałam czego się spodziewać. Po chwili zapytał mnie o dzisiejszy koncert, a ja odetchnęłam z ulgą, że zszedł z tego nieprzyjemnego tematu. Zegar ratuszowy rozdzwonił się po całym mieście dając nam do zrozumienia, że jest już 2 w nocy. Obydwoje wiedzieliśmy, że czas wracać, lecz nie chciało nam się. Tu było tak przyjemnie. Siedzieć i rozmawiać, bądź po prostu milczeć. Gdy znaleźliśmy się przy naszej tajnej bramie nagle usłyszeliśmy piski. Jakaś dziewczyna stojąca niedaleko rzuciła się biegiem w naszą stronę i gdy tylko znalazła się przy nas popchnęła na mnie na Jareda, któremu spadł kaptur z głowy, a on sam zatrzymał się na kratach odgradzających bezpieczny dla nas teren. Chwilę później zbiegła się reszta. Nie wiedziałam co robić więc próbowałam jakoś przedostać się do wnętrza naszego terenu, lecz te cholerne fangirlsy mi to uniemożliwiały. W momencie, gdy jedna z nich przywaliła mi swoim tłustym ramieniem w głowę wkurzyłam się. Odepchnęłam pulchną dziewczynę z całej siły od siebie i już praktycznie byłam w środku, gdy nagle zrobiło mi się ciemno przed oczami i poczułam rozchodzący się po mojej twarzy ból.

 ______________________________

Chciałam podziękować za te wszystkie komentarze. Nawet nie zdajecie sobie sprawy jaka to przyjemność dla autorki (; Mam nadzieję, że pod tym rozdziałem też znajdę choćby króciutkie wiadomości, że przeczytaliście!