Chapter 40 "Pani weterynarz"

Chapter 40

"Pani weterynarz"

Zerknęłam znad grzywki na mężczyznę stojącego przede mną. Jego wzrok był nieodgadniony ale spróbowałam się uśmiechnąć. Nagle wziął mnie w swoje ramiona i podnosząc mnie, przytulił się, łaskocząc swoim całkiem pokaźnym owłosieniem okalającym jego twarz moją gładką skórę.

-          Martwiliśmy się o ciebie.- powiedział, a ja objęłam jego szyję rękoma i wtuliłam się w jego zarośnięty policzek.

-          To przeze mnie wyglądasz jak żul spod mostu?- zapytałam ze śmiechem odrywając twarz od jego brody, lecz wewnętrznie miałam ochotę się rozpłakać ze szczęścia, że go widzę.

-          Dziękuję za wspaniałe przywitanie.- mruknął udając obrażonego.

-          Wiesz co? Jesteś lepszym aktorem niż Jared.- powiedziałam zmieniając taktykę i delikatnie uderzając dłonią zaciśniętą w pieść, w jego klatkę piersiową.- Ale czy ty ciągle musisz pić? Wiesz jakie to jest niezdrowe?- zapytałam z wyrzutem czując od niego woń alkoholu.

-          Już wiem czego mi tak bardzo brakowało.- zaczął z szerokim uśmiechem.- Twojego zrzędzenia!

 Gdy tak patrzyłam na tego niezbyt wysokiego mężczyznę czułam ogromną ulgę. W końcu ich znalazłam, strach który mi towarzyszył podczas tych kilku dni zniknął. Miałam swojego przyjaciela przed sobą, był ze mną, obejmował mnie i otaczał ochronną tarczą. Ciekawe czy jego brat w ogóle zauważył, że zniknęłam. Czemu wróciłam? Nie wiedziałam co zrobić, bałam się. I strasznie tęskniłam za nimi. Nie ważne, że Jared jest jaki jest, nie obchodzi mnie to. Dla mnie jest moim ojcem, moim przyjacielem. Fancy mi to uświadomiła.

-          Jak Jared?- zapytałam stając tuż przed nim.

 Shannon drgnął i wbił spojrzenie w buty. Czyli w ogóle go nie obeszło, że zniknęłam. Pewnie się ucieszył, że nie musi się już o mnie martwić i mną zajmować. Zawód jaki poczułam w sercu był tak ogromny, że odeszłam od Shannona.

-          Nie mam dokumentów, macie je może?- zapytałam bez jakichkolwiek emocji, mimo że moje serce pękało z rozczarowania i smutku.

-          Mam, ale teraz ci już nie są potrzebne.- odpowiedział perkusista uśmiechając się.

-          Wracam do domu. Muszę je mieć, by się dostać do Polski...- szepnęłam.

-          Co? Czemu chcesz wracać?- zapytał zaskoczony.

-          Nie mam co tu robić. Przecież wiem, że Jared mnie nie chce już więcej widzieć i... pewnie nawet nie jest mu smutno, że odeszłam.

-          O nie chodzi zasmucony, to prawda.- powiedział z widocznym bólem Shannon.

-          Widzisz...

-          Nie. Wierz mi Klaudio, ale nigdy go takiego nie widziałem. On nie jest nawet załamany. Zaczarowałaś go jak żadna inna kobieta.- powiedział.

-          Nie rozumiem...- zapytałam podnosząc głowę i wbijając wzrok w jego bursztynowe oczy.

-          Wiesz kogo Jared potrzebował najbardziej? Nie dziewczyny. Nie kochanki czy żony. On potrzebował córki. Pierwszy raz od dawien dawna widzę, by na kimś mu tak zależało i żeby przejmował się tak drugą osobą nie widząc w niej żadnego interesu. Tym bardziej kobietą.

Milczałam totalnie zaskoczona. Nie spodziewałam się tych słów. Czyżby udało mi się zrobić to o czym marzyło tyle kobiet? Rozkochać w sobie samego Jareda Leto? To chyba niemożliwe. Shannon pewnie tak mówi, bo za dużo wypił, albo... na pewno nie jest to prawda. Przecież powiedział, że mam się wynosić.

-          Chodź zabiorę cię do naszego hotelu. Jared chyba cię udusi, jak tylko zauważy, że tu jesteś.

-          Dziękuję, Shann.- powiedziałam muskając jego policzek.- Powiedz mi tylko jak on wygląda?- zadałam najgłupsze z możliwych pytań, co potwierdził tylko wzrok starszego Leto.

-          Jared?- zapytał zaskoczony.- Em... nadal niesamowicie przystojnie.

-          Shannon!

-          Och no dobrze... nie ma brody, ani irokeza. A ty powiedz skąd masz tę szramę na policzku? Co ci się stało, gdzie ty byłaś, jak się tu dostałaś?

-          Długa historia... Jestem tutaj dzięki Fancy, ale to chyba jeszcze dłuższa.- mruknęłam cicho.

-          No to akurat mamy czas byś mi opowiedziała.

-          No dobrze.- zgodziłam się lekko się uśmiechając.

Wsiedliśmy do taksówki i pojechaliśmy do hotelu, w którym zatrzymali się bracia. Przez całą podróż rozmawiałam z Shannonem o tym co robiłam przez te kilka dni mojej nieobecności, ale kiedy stanęliśmy przed budynkiem, w którym tymczasowo przebywali Leto, zaczęłam się denerwować. Stąpając po żółtej wykładzinie czułam się coraz gorzej, a z każdym krokiem moje serce stawało się coraz cięższe. W 2/3 korytarza zatrzymałam się, a Shannon od razu się odwrócił.

-          Co się stało?- zapytał.

-          Nie pójdę tam.- odpowiedziałam czując coraz większy stres i panikę.

-          Dlaczego? Klaudia, co się dzieje?

-          Nie pójdę tam Shannon...- powtórzyłam czując, że zaraz nogi odmówią mi posłuszeństwa.- Nie dam rady...

Starszy Leto widząc, że w moich oczach wzbierają się łzy, wrócił do mnie i stanął przede mną. Jakie to dziwne, że w tamtym momencie pomyślałam o jego wzroście i tym jaki to on jest niski.

-          Klaudio, dlaczego nie pójdziesz tam?

-          Boję się...- wyszeptałam.

-          Jareda?- zapytał zaskoczony.

-          Nie... Nie wiem czego. Nie chcę tam iść...

-          Klaudia, weź się w garść. Wiem, że potrafisz, bądź dzielną dziewczyną i staw tej sytuacji czoła z podniesioną głową, tak jak zawsze to robiłaś.- powiedział patrząc mi w oczy.- Zrób to dla mnie... Zrób to dla Jareda, dobrze?

Otarłam wierzchem dłoni łzę, która pojawiła się na moim policzku i pokiwałam głową. Wzięłam głęboki oddech i ponownie zaczęłam swoją podróż do ostatnich drzwi usytuowanych na końcu tego korytarza. Usłyszałam tylko jak Shannon  mówi „dobra dziewczynka” , ale po części to zignorowałam. Serce łomotało mi w piersi jak szalone, a ja nie byłam w stanie go uspokoić. ‘Szkoda, że nie jestem jedi’- pomyślałam. Nie miałam zielonego pojęcia co mnie czeka za tymi drzwiami, ale w końcu musiałam stawić temu czoła. Zamknęłam oczy stając przed drewnianymi drzwiami ze złotym numerem „816” i zapukałam. Nie dostałam odpowiedzi, więc powtórzyłam tę czynność. Znów cisza. Odwróciłam się do Shanna i popatrzyłam na niego pytająco, ale on tak samo jak ja nie wiedział co się dzieje. Nagle usłyszałam głośne „Kur*a mać! Czego?!” i drzwi otworzyły się gwałtownie do wewnątrz. Stał w nich nie kto inny jak Leto w samych bokserkach i ręczniku na ramionach. Z jego roztrzepanych błękitnych włosów spływała woda kapiąc na nagą skórę ramion. Oczy świeciły mu się, a ja mogłam w nich dostrzec ten gniewny błysk, który tak często ukrywał. Ale trwało to może ułamek sekundy, gdy na jego twarzy wymalowało się zdziwienie, a wręcz rzekłabym, że szok, ale i on od razu znikł przeradzając się z powrotem w gniew. Jeszcze u nikogo w moim dotychczasowym życiu nie widziałam tak szybkiej zmiany emocji.

-          Klaudia?- zapytał patrząc wysoko nade mną, a po tych słowach zrobił coś co zupełnie mnie zaskoczyło.

Schwycił za drzwi i trzasnął nimi z taką siłą, że odruchowo odskoczyłam od nich i wpadłam na stojącego za mną Shannona. Gdy tylko znów stanęłam w pionie, drzwi otworzyły się ponownie i młodszy Leto gestem wskazał mi, że mam wejść. Szczerze mówiąc nie wiedziałam co zrobić, wejść czy nie, ale Shann popchnął mnie i tak oto znalazłam się w środku. Pokój nie był duży, ale znajdowało się tam wszystko czego Leto mógł potrzebować. On sam stał przy łóżku i uważnie mi się przyglądał.

-          Podejdź tu.- powiedział tak chłodnym tonem, że aż zadrżałam.

Lecz tak jak rozkazał, zrobiłam. Przez cały czas patrzyłam się na swoje buty, które nagle zaczęły mi się wydawać takie ciekawe. Poczułam jak dotyka mojego podbródka i podnosi mi go delikatnie do góry, bym na niego spojrzała. W końcu to zrobiłam, a on wpatrując się w moje oczy powiedział.

-          Nigdy więcej tak nie rób.

Po tych słowach kolor tęczówek Jareda zmienił się nie od poznania. Z chłodnego, albo wręcz lodowatego błękitu przekształcił się w ciepły niebieski. Na jego twarzy pojawiła się ulga i lekki uśmiech.

-          Nie znikaj już tak nigdy, proszę cię.- wyszeptał i przytulił mnie do siebie.

Nie wytrzymałam napięcia tej sytuacji i gdy tylko strach i stres odpuściły, a moje ciało się rozluźniło, zaczęłam płakać. Objęłam go rękoma i przytuliłam twarz do jego klatki piersiowej.

-          Klaudio... Klaudio... Klaudia!

Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że on mnie woła. Odkleiłam się od niego i spojrzałam do góry na jego twarz. Pierwszy raz widziałam na niej tyle emocji. Od gniewu przez zakłopotanie po radość i ulgę. Była taka szczera.

-          Klaudio?

-          Jared... Kocham cię.- szepnęłam wybierając dłońmi łzy.

On słysząc to wyznanie, uśmiechnął się szeroko i powiedział.

-          Dziś słyszę to już 1485 raz, ale pierwszy raz ktoś mi to mówi płacząc.

-          To te twoje fanki nie wpadły w histerię jak ich nie dotknąłeś?- zapytałam starając się zażartować.

-          Żadna szczerze tego nie zrobiła. I żadna nie wie o mnie tyle co ty, przynajmniej mam taką nadzieję. A poza tym żadnej nie kocham tak jak ciebie.

-          Kochasz mnie?- zapytałam otępiale.

-          Inaczej by się tak nie denerwował i nie wariował. Chciał już dzwonić na policję.- włączył się Shannon.

-          Jared, ja naprawdę...

-          Bardzo cię kocham. W końcu jesteś moją córką, prawda?- zapytał patrząc na mnie spojrzeniem, które mogę opisać tylko jednym słowem. Ojcowskie.

-          Tak słyszałam... Co teraz zrobisz?

-          Wezmę cię na kolana i ukołyszę do snu.- odpowiedział z uśmiechem.

 Po tych słowach, usiadł na brzegu łóżka i pociągnął mnie do siebie, tak że wylądowałam na jego kolanach. Jego ramiona oplotły mnie w pasie, a ja sama odruchowo położyłam głowę na jego ramieniu.

-          Ale ja mam już prawie 19 lat...- zaczęłam cichutko.

-          Ale jesteś moją córką, a widzę, że oczy ci się same zamykają.

-          Jared!

-          Klaudia!

-          Przestań!

-          To ty przestań!- powiedział.- Daj mi choć raz ułożyć cię do snu skoro wcześniej nie miałem takiej okazji, no!

-          Co by ludzie powiedzieli...- zaczęłam przymykając oczy i rozkoszując się jego ciepłem.

-          Że jestem dobrym ojcem.- przerwał mi ze śmiechem.- Did we create a modern myth...

-          A modern myth mi śpiewasz?- zapytałam zaskoczona podnosząc głowę.- Zamiast kołysanki?

-          No tak jakby... wolisz coś innego?

-          Tak. Nie chcę byś się ze mną żegnał. A poza tym nie mam gdzie spać.- stwierdziłam zdając sobie sprawę, że nie mam hotelu, ani walizki.

-          Możesz na moim łóżku.- powiedział głaszcząc mnie po głowie.

-          Jared, to jest twoje łóżko. Ty musisz się wyspać, być wypoczętym jutro.

-          Prześpię się na kanapie.

-          Jared! Tu nie ma kanapy.- mruknęłam rozglądając się po pomieszczeniu.

-          Klaudio, jestem dorosłym mężczyzną! Może czasami zachowuję się gorzej niż ty, ale umiem dać sobie radę...

-          Nie dbasz o siebie. Co dzisiaj, a raczej wczoraj jadłeś?- zapytałam patrząc na niego ze stanowczą miną i krzyżując ręce na piersiach.

-          Nic nie jadł!- wtrącił się Shannon, który przez całą naszą rozmowę zerkał na nas znad swojego iphone’a.

-          I widzisz? Nie dbasz o siebie, a ja nie chcę cię stracić. Za bardzo mi na tobie zależy.- wypaliłam.

O boże! Nie wierzę! Wypowiedziałam to na głos przy Jaredzie. Ale jestem tak szczęśliwa, że on jest obok mnie, że już nie muszę włóczyć się po obcych miastach.

-          Denerwowałem się i bałem o ciebie. Dlatego nic nie mogłem zjeść.- zaczął się tłumaczyć ignorując moje ostatnie słowa.

-          Och przestań już! Nie zwalaj winy na mnie. Masz spać w łóżku!

-          Nie będę przecież spał z tobą, bo patrz. Nawet mój głupi brat już zaczyna się głupio uśmiechać.

-          A co to za problem?- zapytałam mrużąc oczy.

-          No właśnie. Obydwoje jesteście dorośli i ...- zaczął Shannon.

-          Wybacz, ale to nie ma żadnych podtekstów seksualnych.- powiedziałam patrząc morderczym wzrokiem na starszego Leto i na powątpiewającą minę jego brata.- Tatusiu, zrób to dla swojej córki, albo ja będę spać na podłodze.

 Może to o co go prosiłam nie było najlepszym pomysłem, ale w tamtej chwili potrzebowałam by ktoś mnie trzymał, był obok. A szczególnie chciałam żeby to był on. Tym bardziej po ostatnich wyznaniach.

-          No dobrze, ale...

-          A i muszę cię uprzedzić, że ja kopie i zwalam z łóżka przez sen!- przerwałam mu ucieszona.- Pamiętaj, że leżanka w autokarze i łóżko w pokoju to dwie różne rzeczy!

-          Będę miał siniaki?- zapytał udając przerażonego, a ja z Shannem zaczęliśmy się głośno śmiać.- No dobra, to Shann wypad, a ty idź się umyj i wskakuj pod kołdrę, bo jutro wcześnie rano wstajemy, a już dochodzi 3 w nocy.

-          Ej ja też chcę z wami spać.- powiedział z szerokim uśmiechem mój wujek.

-          Shannon!- skarcił go Jared.- Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego co mówisz?

 Otworzyłam szeroko oczy, bo nie spodziewałam się takiej reakcji Jareda. Jakby zupełnie nie zrozumiał żartu. Może jednak ta historia z Kristin, go czegoś nauczyła... Ale raczej wątpię. Takie „rzeczy” naprawdę trudno zmienić, tym bardziej jeśli się jest kimś takim jak Jared Leto.

-          Bracie uspokój się, bo ci jeszcze serducho z tego wszystkiego wysiądzie i będę musiał szukać nowego wokalisty.

-          Tim’a weź na wokal!- wykrzyknęłam radośnie, ale od razu zamilkłam widząc wzrok Jareda.

Za każdym razem jak on się tak na mnie patrzył ogarniały mnie wyrzuty sumienia i przestawałam się z niego naśmiewać. Starszy Leto tylko puścił mi oczko i wyszedł z pokoju zamykając drzwi. Gdy zamierzałam udać się w stronę łazienki, Shann wrócił i przez pół otwarte drzwi powiedział.

-          Teraz tylko ja w tej rodzinie mogę spać z takimi gówniarami!

-          Shannon! Zaraz dostaniesz w łeb za tę gówniarę!- zagroziłam mu pokazując palcem, by tak o mnie nie mówił, a Jared wstał z łóżka i podszedł do niego.

-          Spierdalaj stąd! Spróbuj jej tylko dotknąć, a wykastruję cię na żywca.

-          Jejku, Jared! Shannon przecież żartował... –jęknęłam mając ochotę zrobić facepalm.

 Młodszy Leto był dziś wyjątkowo w nie humorze na żarty. Tym bardziej takie o podtekstach seksualnych. Chyba naprawdę wziął sobie do serca to by przestać być taką... osobą w mojej obecności.

-          Nie znasz go więc nie jesteś w stanie przewidzieć co on może...

-          Przeginasz tatuśku. Dobrze wiesz, że dla mnie rodzina jest święta. Dobrej nocy.- rzucił obrażonym tonem i zamknął drzwi.

Wzniosłam oczy ku sufitowi i weszłam do łazienki. Z rozkoszą zdjęłam z siebie ubrania i weszłam pod prysznic. Gdy szyby zupełnie zaparowały zaczęłam na nich pisać teksty piosenek, które akurat mi przychodziły do głowy. Wytarłam się dokładnie puszystym ręcznikiem i już chciałam złapać za pidżamę, ale zdałam sobie sprawę, że jej nie mam. Zakłopotana zaczęłam się zastanawiać co zrobić. W końcu otulona białym ręcznikiem uchyliłam drzwi i wystawiłam głowę do wnętrza pokoju.

-          Jared, czy mógłbyś pożyczyć mi jakąś swoją koszulkę?

-          Co mówisz? Chodź tu bo cię nie słyszę.- odkrzyknął oglądając telewizję, która z całą pewnością zagłuszała to co mówiłam.

I co ja mam teraz zrobić? Przecież nie będę paradować tam naga, tak bycie okrytą ręcznikiem w towarzystwie Leto uważam za nagość, ale z drugiej strony nie będę ciągle siedzieć w łazience. W końcu stwierdziłam, że od czego mam ten mocny głos, który już nie raz zwrócił uwagę chłopaków na moją osobę w kilkunastotysięcznym tłumie.

-          Jared! Chodź tutaj!- krzyknęłam tak jak kiedyś po koncercie w Dortmundzie wołałam Tima.

Po chwili młodszy Leto zjawił się u drzwi z wystraszoną miną.

-          Co się stało?- zapytał.

-          Wiesz... nie mam piżamy i czy mógłbyś w takim razie pożyczyć mi jakąś koszulę, bo nie chcę spać w ubraniach.

Leto od razu się rozluźnił i odszedł bez słowa. Chwilę później przyniósł mi swoją białą koszulkę, na której widniał triad. Popatrzyłam na niego jak na idiotę, a on zapytał co znów zrobił nie tak i czy mi się koszulka nie podoba.

-          Po pierwsze chyba na tyle już mnie znasz, że wiesz, że podoba i nie podoba nie ma dla mnie znaczenia. Po drugie to chyba zapomniałeś o tym, że ja mam piersi, a ta szmata, którą mi dałeś ma bardzo duże rozcięcie pod pachami. Jak będę spać to na pewno będę się wiercić, więc co nieco mi się odkryje, a jakoś nie mam ochoty byś na to patrzył, w końcu ojcu nie przystaje, a że jesteś mężczyzną to cię będzie kusiło, bo wy praktycznie nigdy nie myślicie mózgiem. Po trzecie, masz może jeszcze jakieś spodenki?

-          Nie mam przy sobie innych koszulek.- powiedział zakłopotany.- Spodenki jakieś się znajdą, ale koszulki mam tylko w tym... zaraz! Pójdę do Shannona!- ucieszył się ze swojego genialnego pomysłu i wybiegł z pokoju zostawiając mnie tak w łazience.

Usiadłam na fotelu przed drzwiami i nadal trzymając mocno ręcznik na sobie zaczęłam przysypiać. Po jakichś 5 minutach wrócił mój ojciec i rzucił we mnie koszulką brata.

-          Jedyna czysta, masz szczęście!

Wstałam z fotela i nieprzytomnym wzrokiem popatrzyłam na niego. Zauważyłam, że Leto patrzy na mnie z uśmiechem zupełnie ignorując mój strój. Przynajmniej tyle pozytywu tej nocy. Szybko nałożyłam na siebie koszulkę Szynka oraz spodenki Jareda, które były na mnie idealne. Matko święta! Albo ja byłam tak gruba... albo Leto tak bardzo chudy. Zawsze wydawało mi się, że raczej to drugie, ale kto wie... przejrzałam się w lustrze i w końcu wyszłam z łazienki. Muzyk oglądał wiadomości, gdy do niego podeszłam. Uśmiechnął lekko w moją stronę i wyłączył telewizor. Bardzo dziwnie się czułam wchodząc do tego łóżka. Co z tego, że ten człowiek irytował mnie jak nikt inny, co z tego, że był moim ojcem, ale był cholera Jaredem Leto! Gdy przez przypadek dotknęłam stopą jego nogi zrobiło mi się gorąco. Reagowałam jak jakiś głupi fangirls, a wydawało mi się zawsze, że nigdy nim nie byłam. Położyłam się jak najdalej od niego i odwróciłam plecami. Aktor zgasił światło i zrobiło się ciemno. Gdy już zasypiałam usłyszałam jego głos.

-          Mam budzik ustawiony na 8 rano. Mówię byś się nie zdziwiła kiedy zacznie dzwonić.

-          Yhym.- odpowiedziałam na wpół przytomnie, bo byłam nieziemsko zmęczona.

-          Nie chcesz się przytulić?- zapytał w pewnej chwili.

Słysząc tę propozycję zamarłam. Jasna cholera, czy ten Leto musi tak wszystko komplikować? Nie może iść spać?

-          Wiesz co... chętnie, ale dopiero jutro jak wstanę, teraz jestem zmęczona.- palnęłam jak głupia.

-          Ale przecież...

-          Jared, proszę. Śpijmy. Zostało 5 godzin...

Poczułam jak Leto przykrywa się szczelniej kołdrą i odwraca plecami. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego pleców. Odwrócił się w moją stronę patrząc na mnie pytająco, a ja uśmiechnęłam się lekko i przytuliłam się do niego.

-          Dobranoc tato.- szepnęłam i zasnęłam w jego objęciach.

Obudził mnie delikatny szept do ucha. Jednak nie rozróżniałam słów. Ich wydźwięk był tak piękny, że nie chciałam otwierać oczu. Kojarzył mi się z czymś, ale nie wiedziałam z czym. A, że był tak wspaniały nie chciałam się poruszyć, by zdradzić, że już nie śpię. Podświadomie wiedziałam, że to głos Jareda.

-          Pobudka. Wstawaj śpiochu.

 W końcu zdecydowałam się otworzyć oczy i przede mną zobaczyłam coś czego nie mogłam rozpoznać. Potrząsnęłam głową i gdy tylko mój wzrok się wyostrzył zobaczyłam, że to czyjeś stopy. Gwałtownie się cofnęłam i natrafiłam plecami na miękką przeszkodę. Okazał się nią być Shannon, któremu wgramoliłam się na kolana. Co się dzieje?

-          Dzień dobry!- przywitał się uśmiechając szeroko.

 Patrzyłam na niego nie łapiąc co się dzieje. Przecież wydawało mi się, że to Jared do mnie mówi. Shann za to wskazał mi wzrokiem, bym popatrzyła na miejsce obok mnie i gdy tylko przyjrzałam się temu czemuś parsknęłam śmiechem. Jared leżał na łóżku w pozie przedstawiającej odwróconą literkę L. Mianowicie jego stopy leżały na poduszce, na której zazwyczaj trzymał głowę, jego ciało było zgięte w połowie, a głowa zwisała mu z łóżka po mojej stronie. No i się też wyjaśniło dlaczego leżałam z podkulonymi nogami. Ale żeby tego jeszcze było mało, to Jared przez sen coś śpiewał. A raczej wymrukiwał. Nie dało się rozróżnić ani jednego słowa, ale melodia była całkiem ładna.

-          Ja muszę zrobić mu zdjęcie.- powiedziałam, chcąc zejść z kolan starszego z braci.

-          Cii. Już mu zrobiłem.- wyszeptał Shann. – Budzimy go, czy nie?

-          A która jest godzina?

-          8:40. Tak jakby trochę zaspaliście, ale nie mam do was pretensji. W końcu obydwoje byliście wykończeni. Ty tym wszystkim co ci się przydarzyło, a on martwieniem się o ciebie.

-          Naprawdę się martwił?- zapytałam wpatrując się w to, jak młodszy Leto otwiera usta i zaczyna znów swoją senną serenadę.

-          Jeszcze masz wątpliwości? Opowiem ci podczas śniadania, dobrze?- zaproponował.

 Pokiwałam głową i wygramoliłam się z łóżka. Wzięłam swoje ubrania i szybko się przebrałam w łazience. Wychodząc usłyszałam komentarz Shanna, że lepiej mi było w jego koszulce. Cóż, no dla niego na pewno lepiej, w końcu mógł popatrzeć na moje nogi. Uzgodniliśmy, że nie będziemy budzić Jareda, gdyż skulił się jak psiak na środku łóżka i tak spokojnie spał. Najwyżej później dostaniemy opieprz, że go nie obudziliśmy, ale sen mu się przyda.

 Podczas śniadania Shannon opowiedział mi o poszukiwaniach mnie w Bratysławie, o tym jak został i przez toaletę mnie nie spotkał. O tym, że zagrali Praying For A Riot wczoraj i Jared zupełnie pogubił się w Kings and Queens. Zdziwiłam się, gdy nie poczułam ukłucia smutku na tę wieść o PFAR, ale może to dlatego, że już raz słyszałam ten utwór na żywo. Na moim pierwszym koncercie Marsów w 2008 roku. Ech, to było wieki temu. Ogólnie rzecz biorąc byłam zaskoczona, że Jared aż tak przeżywał to moje odejście. Nigdy bym nie pomyślała, że coś takiego się stanie. Ale nie powiem, w pewien sposób mnie to cieszyło.

 Po skończonym śniadaniu każdy z nas udał się do swojego pokoju. Gdy weszłam do apartamentu Jareda ze zdziwieniem zobaczyłam, że on nadal śpi. Nie zastanawiając się zbyt długo, usiadłam na brzegu łóżka i obserwowałam go. Był zupełnie innym człowiekiem, gdy spał. Taką oazą spokoju, jego mięśnie były rozluźnione, oddech spokojny. Wyglądał jak małe dziecko, które śpi. A miał prawie 39 lat. Poczułam się głupio wpatrując się tak w niego, wiec dotknęłam jego ramienia i szepnęłam, żeby się obudził. Nic, zero reakcji. Ponowiłam swoją czynność, tym razem mówiąc trochę głośniej. Coś odmruknął przez sen, lecz nadal nie zamierzał się przenosić do rzeczywistości z krainy Morfeusza.

-          Jared! Pobudka!- krzyknęłam i dopiero to zadziałało.

Aktor otworzył oczy i zaczął się we mnie wpatrywać. Wielkie zdezorientowanie na jego twarzy sprawiło, że nie mogłam powstrzymać cisnącego się na moje usta uśmiechu.

-          Dzień dobry!- przywitałam się.

-          Zaspałem?- zapytał spanikowany, od razu podnosząc się do pozycji siedzącej.

-          Troszeczkę, ale nie denerwuj się. Odwołali z wami wywiad, który miał być o 10 rano, więc postanowiliśmy z Shannonem dać ci trochę pospać.

 Coś tam mruknął pod nosem i wstał. Przeciągnął się i znów popatrzył na mnie. Tym razem jego twarz rozświetlił uśmiech, którego nie dane mi było długo podziwiać, bo znalazłam się w jego ramionach.

-          Dobrze, że jesteś. – westchnął.- A teraz musisz mi opowiedzieć, co robiłaś i skąd ta szrama na twoim policzku.

-          No dobrze. Ale najpierw się ubierz.- odpowiedziałam patrząc na jego włosy.- I uczesz.

 Gdy muzyk zrobił to o co go prosiłam, zaciągnęłam go siłą na śniadanie. Tym razem wzięłam tylko kawę, a jemu kazałam zjeść prawdziwe sycące jedzenie. Oczywiście vegańskie, bo inaczej by tego nie tknął. I tak też się zaczęła nasza rozmowa.

-          Jeszcze zanim się pokłóciliśmy, już tak na dobre, umówiłam się z Fancy, że kolejnego dnia spotkamy się na kawie, by wyjaśnić jej kilka spraw. Ona jest fanką twojego zespołu i nie powiedziałam jej, że ciebie znam. Ogólnie głupio wyszło, bo mogła się poczuć okłamana, ale na szczęście to mądra kobieta, więc gdy jej to opowiedziałam stwierdziła, że ona zrobiłaby to samo. W końcu nigdy nie wiadomo na kogo się trafi, a jak będzie to jakiś chory psychicznie fan, to nie za dobrze wróży takie wyznanie. Zaskoczyła mnie tym. Rozmawiałyśmy trochę o was i okazało się, że ona ma bilety na Pragę. Spytała mnie też czemu mam ze sobą walizkę. Jako, że już wcześniej ją okłamałam, tak tym razem nie chciałam tego robić. Opowiedziałam jej wszystko co zaszło między nami.- westchnęłam nie patrząc na niego, by nie zobaczyć gniewu w jego niebieskich tęczówkach.- Wiesz co ona wtedy zrobiła? Nakrzyczała na mnie. Może nie dosłownie, ale zbeształa mnie za to co zrobiłam, że tak na ciebie naskoczyłam i powiedziałam ci...te słowa.- w końcu z siebie wydusiłam patrząc jak bierze łyżkę pełną płatków i mleka sojowego do ust.- Przepraszam cię za nie. Dopiero Fancy uświadomiła mi, jak musiały cię zranić. Przepraszam, ja naprawdę nie chciałam.- wyszeptałam, a moje oczy stały się niebezpiecznie wilgotne.

-          To prawda. Zabolało mnie to...- powiedział Jay odkładając łyżkę, do pustego talerza.- Ale ja też nie powinienem był tak reagować. I naprawdę nie chciałem byś odchodziła. Bez ciebie jest tu... tak cicho i bezosobowo.

 Zerknęłam na niego zdziwiona, słysząc te słowa. Nie spodziewałam się ich i nie powiem, zrobiło mi się ciepło na sercu. Tym bardziej, że on mówił to całkowicie szczerze. Bo po co miałby kłamać? Nie miałby z tego żadnego pożytku.

 Wiedziona instynktem, odsunęłam krzesło i podeszłam do niego. Władowałam się mu na kolana i wtuliłam w jego ramiona, które w mig mnie objęły, jakby czekając na ten gest.

-          Sprawiam same kłopoty, przepraszam.

-          To moja wina, że to wszystko tak się potoczyło. To ja powinienem przeprosić. I... cieszę się, że już tu jesteś. Proszę cię, obiecaj mi, że już nigdy tak nie znikniesz, nawet jeśli w chwili złości powiem coś tak głupiego.

-          To obiecaj, że nie dasz mi powodu bym musiała przez kilka dni mieć duszę na ramieniu.- wyszeptałam w jego ramię.

-          Co? Czemu?- zapytał gładząc mnie dłonią po plecach.

-          Bo... Fancy postanowiła wbrew moim sprzeciwom zawieźć mnie do Czech. Powiedziałam jej, że nie mam paszportu, ale nie przejęła się tym. Stwierdziła, że muszę, po prostu muszę się z wami zobaczyć i wyjaśnić wszystko.

-          Będę musiał jej podziękować.- stwierdził chuchając mi w szyję.- Ech, pewnie nawet nie wie ile dla mnie zrobiła. A teraz powiedz skąd masz tę szramę na policzku?

 Wstrzymałam oddech i mocniej wtuliłam się w jego ramiona. To wcale nie było przyjemne wspomnienie. Raczej rzecz o której chciałam zapomnieć. Samoistnie spięłam się i próbowałam jeszcze bardziej wcisnąć się w jego bezpieczne ramiona. On od razu zauważył to co robię i zrozumiał, że to nic przyjemnego. Nie chciałam mu o tym mówić, sama myśl o tym sprawiała, że brakowało mi słów i znów ogarniał mnie ten paniczny strach. Zacisnęłam powieki tak mocno, jak tylko mogłam, by żadna łza z nich nie wyciekła i wdychałam jego charakterystyczny zapach próbując się uspokoić.

-          Jest tu jeszcze ta Fancy?

-          T...tak.- wyjąkałam nadal wtulona w niego.

-          Chciałbym z nią porozmawiać, podziękować za to wszystko.

-          Ona nie zdążyła na koncert.- szepnęłam biorąc głęboki oddech i odklejając się od mężczyzny.

-          Pomyślę nad tym. A teraz wstań, chodźmy na spacer. Musimy obydwoje ochłonąć po tym co się zdarzyło.

 Pokiwałam głową i wstałam z jego kolan. Nadal przed oczami pojawiała mi się scena, która na całe moje szczęście skończyła się dla mnie tylko kilkoma siniakami, których Jared nie mógł dojrzeć i tą szramą na policzku. Gdy tylko się ubraliśmy, postanowiłam najpierw udać się do hotelu Fancy i zaprosić ją na kawę. Ja osobiście tej kobiecie byłam o wiele więcej winna niż tylko kawę. W końcu po 20 minutach marszu zatrzymaliśmy się przed hotelem „Platinium” położonym dwa przystanki tramwajowe od mostu Karola. Wyjęłam telefon i napisałam do dziewczyny sms’a, by zeszła na dół, bo na nią czekam. Jako, że było dość chłodno, zdecydowaliśmy się wejść do środka budynku i zaczekać w holu recepcyjnym. Jednak kobieta zjawiała się na dole w tempie godnym podziwu. Stanęła przy recepcji nie zauważając nas siedzących po drugiej stronie na kanapie. Wstałam i podeszłam do niej.

-          Cześć!- przywitałam się z nią.

 Kobieta od razu odwróciła się i przywitała mnie uśmiechem, by potem po prostu przytulić.

-          Wyjaśniłaś sobie wszystko z Leto?- padło pierwsze jej pytanie, które zawierało swego rodzaju troskę.

-          Tak, dziękuję za to co zrobiłaś.- szepnęłam przytulając ją mocno do siebie. – Miałaś rację.

-          Wiem, zawsze ją mam.- zaśmiała się.

-          I hym... ktoś przyszedł ze mną.

 Brunetka popatrzyła na mnie zdziwiona, lecz także i zaciekawiona. Nie zdążyła się jeszcze nawet zapytać kto, a już przed nią stał Jared. Ze szczerym uśmiechem podał jej rękę i przedstawił się.

-          Nazywam się Jared Leto.

-          Fancy Wright.- odpowiedziała patrząc na niego totalnie zaskoczona.

-          Chciałem pani podziękować za wszystko co pani zrobiła dla mnie i mojej córki.- zaczął oficjalnym tonem.- Bez pani, ona by tu nie stała, a ja pewnie bym umarł ze strachu o nią.

-          Po pierwsze, nie pani, bo mam tylko 32 lata, a po drugie to wybacz panie Leto, ale sam jest pan sobie winien, że ona uciekła.- powiedziała stanowczo, zapominając o zaskoczeniu.

-          W takim razie, może przyjdziemy na „ty”?- zaproponował muzyk, zupełnie nie zrażony tym co powiedziała.

-          Niech będzie.- westchnęła niebieskooka i w końcu uśmiechnęła się do niego.

-          Zapraszam was obydwie na kawę, dobrze? Lubisz kawę?- zapytał uśmiechając się do nas.

-          Z ciastkiem?- spytała Fancy, co mnie osobiście rozbawiło.

-          Niech będzie z ciastkiem.- odparł Jay.

-          Dobrze, tylko muszę iść na górę ubrać się w cieplejsze ubrania. Dajcie mi proszę 15 minut.

 Pokiwaliśmy z Leto głowami, a dziewczyna zniknęła na schodach. Usiedliśmy ponownie na kanapie, a ja zaczęłam świdrować Jareda wzrokiem. Byłam ciekawa co powie na jej temat, jak to miał w zwyczaju. Jednak tym razem milczał, co mnie ogromnie zdziwiło. Wzrok miał, tak jak na koncertach nieobecny.

-          I jak Fancy?

 Leto popatrzył na mnie i odpowiedział.

-          Ładna z niej kobieta. I pyskata. Wiadomo czemu się dogadujecie.

-          Tyle?- zapytałam zaskoczona.

-          A co więcej mam ci powiedzieć? Rozmawiałem z nią krócej niż 5 minut.

-          Nie wiem, ale...

-          Przypomina mi kogoś. Przynajmniej z wyglądu.

-          Kogo?- zapytałam zaciekawiona, tym bardziej, że mówił to bardzo tajemniczo.

-          Kiedyś ci powiem. Obiecałem ci to.

 Nie wiedząc o co chodzi i czemu mówi to w ten sposób, zamilkłam. Czekanie na Wright dłużyło mi się, lecz muzyk jakby tego nie odczuwał. Jednak kobieta miała tę cechę, że jak coś powiedziała, tak to robiła i równo 15 minut później pojawiła się w holu recepcyjnym. Jared wstał i zmierzył ją swoim błękitnym spojrzeniem. Miała na sobie dopasowane do jej zgrabnych nóg granatowe jeansy, które włożyła w czarne kozaki u góry zakończone futerkiem. Za to na górze miała czarny golf, na który ubrała kamizelkę z tego samego futra co miała na butach. W ręce trzymała beżowy kożuch, który szybko na siebie włożyła i zapięła. Do tego jeszcze szalik i czarny beret na głowie. Wyglądała jakby zeszła z wybiegu dla modelek, mimo że nie miała ich budowy. Patrząc na swój strój poczułam się jak ostatni wieśniak.

-          Idziemy?- zapytała stając obok kanapy na której siedzieliśmy.

-          Oczywiście.- odpowiedział Jay, zrywając się z mebla.

 Kobieta wyjęła z kieszeni parę skórzanych, czarnych rękawiczek i założyła je na ręce. Ja włożyłam swoje dłonie do kieszeni, bo moje rękawiczki zostały w hotelu. Jared otworzył drzwi od hotelu i przytrzymał je tak, byśmy mogły wyjść. Zaskoczył mnie tym. Wolnym krokiem zaczęliśmy podążać w kierunku starówki. Jared z uwagą słuchał i przyglądał się mojej nowej koleżance, która szła obok niego i opowiadała mu o swojej podróży za jego zespołem. Rzadko kiedy starał się wyłapywać i analizować każde słowo osoby prowadzącej z nim rozmowę. Zaciekawiona tym nie przeszkadzałam im. W końcu doszliśmy do katedry i zaczęliśmy poszukiwania jakiegoś przytulnego miejsca. Jednak, gdy w końcu takie znaleźliśmy okazało się, że siedzi w nim kilka osób z Echelonu, więc zrezygnowaliśmy z tej kawiarni. Ostatecznie kupiliśmy kawę na wynos i usiedliśmy na ławeczkach w pseudo parku naprzeciwko katedry.

-          Skąd jesteś w takim razie?- zapytał Jared marszcząc brwi.

-          Mieszkam obecnie w Anglii, ale z pochodzenia jestem Francuzką. Moi rodzice mieszkają w Paryżu.

-          Stąd to francuskie imię. A nazwisko? Po mężu?

-          Nie, nie mam męża. Po moim tacie.- odpowiedziała kobieta patrząc na Jareda, który ocieplał dłonie poprzez trzymanie w nich gorącego kubka z kawą.- Jest Anglikiem, a moja matka Francuzką.

-          A co robisz?

-          Kim jestem z zawodu?- zapytała, a aktor pokiwał twierdząco głową.

-          Rozmawiasz z panią weterynarz.- wtrąciłam się.

-          Naprawdę?- zdziwił się Jared.- Leczysz psy, koty i świnki morskie?

-          Nie za bardzo. Głównie zajmuję się końmi.- odpowiedziała, a widząc zaskoczenie na twarzy Leto uśmiechnęła się szeroko.

-          Nie wyglądasz na... hym...- zaczął zakłopotany.- Na tak silną by dać sobie radę z takimi dużymi i silnymi zwierzętami. Nie traktuj tego negatywnie, po prostu nie wyobrażam sobie ciebie, gdy ratujesz rzucającego się półtonowego konia. Pasujesz mi raczej na... nie wiem. Modelkę?

 Kobieta zaczęła się śmiać słysząc koślawe tłumaczenie się Jareda. Jared teraz naprawdę zachowywał się jakby nie znał realiów świata i tego, że taka na pozór delikatna kobieta potrafi dać sobie radę z tak dużym zwierzęciem jakim jest koń.

-          Och, zdziwiłbyś się ile ja mam siły. Zresztą przy tych zwierzętach siła jest zbędna. Wręcz przeciwnie, potrzebują dużo delikatności i czułości, a nie siły. Jej wyjątkowo dużo i tak dostają od życia. Choćby taki rekreacyjny koń. Ludzie uczący się na nim, ciągną go za psyk, kopią w boki, biją batem. A gdy zachoruje, ktoś musi mu pokazać, że chce się mu pomóc, a przez przemoc na pewno tego się nie osiągnie.

-          Rozumiem, ale...

-          Jared, naprawdę myślisz, że jestem taka słaba, na jaką wyglądam? To, że jestem kobietą, która nie wygląda jak niemiecka Helga, to nie znaczy, że nie mam siły.

-          Nie, no dobra, wierzę ci.- odpowiedział zmieszany Leto.- Od dawna jesteś weterynarzem?

-          Swój własny, prywatny interes prowadzę dopiero od dwóch lat, ale mam już stałych klientów. Zresztą prócz takiej pracy, w weekendy zdarza mi się pracować w schronisku dla koni i osłów.

-          Osłów?- zapytałam zaciekawiona.

-          Tak. Wtedy mam styczność ze zwierzętami skrajnie wykończonymi. Zabiedzonymi, takimi, które nie są w stanie już pracować. Są zupełnie inne niż te od prywatnych właścicieli, lecz je wszystkie łączy jedna rzecz. Potrzebują delikatności, cierpliwości i miłości, którą staram się im dać.

 Gdy ciepłe napoje wystygły, zdecydowaliśmy się udać w drogę powrotną do hotelu Wright. My niedługo mieliśmy mieć lot, ja do domu, Marsi do Rosji, a dziewczyna do Anglii. Gdy patrzyłam na Jareda i Fancy przyszło mi do głowy, że oni dobrze ze sobą wyglądają. Naprawdę fajnie się razem prezentowali. No może pomijając te niebieskie włosy Jareda, które na szczęście ukrył pod czarną czapką. Lecz jedna rzecz mi przeszkadzała w tej wizji. Były to prawie że niezauważalne gesty Jareda. Czasami miałam wrażenie, że on się jej boi, co było naprawdę czymś niezwykłym. Lecz, czemu dorosły mężczyzna miałby się bać tej kobiety? Ona nic nie zrobiła, ani nie powiedziała takiego, co mogłoby spowodować to dziwne zachowanie Jareda, który pomimo rozmowy i niezwykłego zainteresowania nią, trzymał pomiędzy nimi jakiś taki dziwny dystans. Nie wiedziałam o co chodzi i czy to w ogóle prawda, lecz patrzyłam na to z niepokojem. Nie wróżyło to nic dobrego, a tym bardziej tego żeby moja wizja miała się jakkolwiek spełnić.

 __________________________

Jak widzicie tempo dodawania rozdziałów ostatnio mam całkiem całkiem ;) Ale nie martwcie się, to nie potrwa długo. Myślę, że jeszcze kolejny rozdział i trochę sobie poczekacie… Ale mam nadzieję, że tak nie będzie. Dobrze to zacznę może od tego „Kucyka”. Jest to zdrobnienie i takie przezwisko, którego Shannon używał do małego Jareda. Mówił tak do niego, gdy byli dziećmi. Pojawi się to jeszcze z pewnością nie raz, ale jak widzicie, w bardzo szczególnych sytuacjach. I ma też trochę związku z rzeczywistością, choć nie jestem tego pewna na 100%. Ponoć Shann kiedyś mówił na Jareda „pony”. Chyba po jakimś koncercie tak krzyczał do niego. Ale nie wiem, nie słyszałam, polegam tylko na tym co usłyszałam, ale spodobało mi się to i postanowiłam umieścić w opowiadaniu. I będzie miało to też drugie znaczenie, ale o tym się przekonacie… SOON :P Co do troskliwego Jareda… na razie jest taki milusi i fajniusi, bo nabroił, ale nie martwcie się. Już niedługo wróci ten normalny. Natomiast jeśli chodzi o PFAR, opisałam to tak jak pamiętam z koncertu. Co prawda u mnie Jared śpiewał swoje własne zupełnie inne wymyślone coś, ale mniej więcej tak to wyglądało jak opisałam oczami Shanna. Coś niesamowitego. Czas… hym… przepisywanie i publikowanie to mój największy problem, bo nie często mam dostęp do komputera. Nie mam swoje własnego, więc pewnie stąd te kłopoty z przepisywaniem i publikowaniem, ale się staram. Natomiast co do wymyślania… Każdego dnia coś piszę, nie mogę bez tego żyć. To jest część mojego życia i mnie samej. Nawet jeśli brak weny to piszę kilka zdań. Niby niewiele, ale jednak zawsze w czymś pomogą. Co do Emmy to ona wykonuje tylko swoją robotę, a u Leto by nie mogła ona wyglądać inaczej. Sam Jared jeszcze nie jest na takim etapie by poświęcić koncerty/Echelon dla bliskiej mu osoby. Może kiedyś ;) Co do realcji Jared-Shannon chciałabym zauważyć, że to jest bardzo nietypowe. W realu też przyjrzyjcie się temu, a sami zobaczycie, że oni nie do końca zachowują się jak bracia. Ale mniejsza z tym. JEśli natomiast gdzieś napisałam „Toma” a nie „Tomo” to literówka za którą przepraszam. Co do tego rozdziału to… pewnie jeszcze bardziej skomplikowałam sprawę i ciekawość was zżera. Ale nie martwcie się, wszystko jest przemyślane i dowiecie się kiedyś o co chodziło i co się konkretnie stało Klaudii. I mam też nadzieję, że polubicie Fancy. Hym… a i chcę przeprosić za ten rozdział. Większą część pisałam prawie rok temu, więc jej poziom leży i kwiczy. Starałam się naprawić, ale nie wyszło najlepiej. Wybaczcie. A teraz do komentowania zapraszam! :)

Dedykacja tym razem wędruje do Agi, to jest Twoje rozgrzeszenie :) i do OniSi za krytykę, która bardzo mi się przydaje :)