Chapter 82 „Dobry dzień”

Chapter 82

„Dobry dzień”

ROZDZIAŁ OCZAMI SHANNONA LETO

Wyjąłem swój telefon i wybrałem numer Renaty. Chwilę zastanawiałem się co zrobić, ale w końcu zdecydowałem się na sms’a. „Co robisz?” – zapytałem i wysłałem wiadomość. Nie musiałem długo czekać, bo od razu telefon zaczął mi wibrować. Jednak wiadomość chwilę mi się wczytywała. Dziwne… Sekundę później już rozumiałem tę dziwną anomalię. Dostałem mms’a. Przedstawiał on głowę bordera, rękę mojej kochanej Renaty i chyba naszą wannę. Od razu zabrałem się do odpisywania. „Jak ja zazdroszczę teraz Shamalowi! Nawet nie wiesz ile bym dał, by znaleźć się na jego miejscu!”. Odpowiedź na to przyszła zadziwiająco szybko. „A nie wolałbyś być przy mnie zamiast obok, jak Shamal?”. Uśmiechnąłem się patrząc jeszcze raz na zdjęcie. Psa prawie w ogóle nie widziałem mimo, że zajmował ¾ zdjęcia. najważniejsza była dłoń mojej ukochanej kobiety. Tydzień w trasie, a ja już tak się okropnie za nią stęskniłem. Oczywiście ukrywałem to przed bratem, bo pewnie znów by się zaczęła jakaś kłótnia, ale przychodziło mi to wszystko z trudem. Kto by pomyślał, że takiego starego dziada jak ja, do tego doświadczonego, trafi amor z tego swojego głupiego łuku miłości. Czasami zastanawiałem się, jak ja mogę tak kochać tę kobietę, mimo że jest zupełnie inna od mojego ideału. Pstryknąłem palcami i zacząłem pisać. „Oczywiście, ze bym wolał, ale starczy mi samo patrzenie na Ciebie. Mam nadzieję, że gdy jutro wrócę, zrobimy sobie wspólną kąpiel?”. Dodałem uśmiechniętą emotkę, która niestety nie oddawała mojego prawdziwego sprośnego uśmiechu, ale i tak urozmaicała wiadomość. „ Zależy czy byłeś grzeczny w trasie ;-) dobra, kończę tę kąpiel, bo będę wyglądać niedługo jak wysuszona śliwka. Dobranoc Shanny :*”. Pocałowałem  ekran, a potem zacząłem się sam z siebie śmiać. Właśnie pocałowałem swój telefon, chcąc przekazać Renacie mojego całusa. Totalnie odebrało mi rozum.

- Gotowy?- usłyszałem głos Milicevica, który pojawił się w drzwiach.

- Jak zawsze.- odpowiedziałem z uśmiechem i ruszyłem za nim w stronę coraz głośniejszego hałasu. Klepnąłem brata i Tima w plecy i ruszyłem do mojego maleństwa. Ryk publiczności na szczęście nie ogłuszył mnie na tyle, bym nie usłyszał brata, który się burzył, że klepnąłem go jak krowę na postronku. Cóż, po tylu latach powinien się przyzwyczaić. Złapałem pałeczki w mój standardowy chwyt, by podrzucić je na pokaz i zacząć grać standardowo Escape. Po tylu koncertach dłonie samoistnie podążały w dobre miejsca, tak jakby rutyna zaczarowała je. Akurat w tej piosence nigdy nie eksperymentowałem, nie miałem takiej potrzeby. Za to w następnym Night Of The hunter… owszem! Czasami, jak tego dnia dochodziło to do tego stopnia, że nie wiedziałem co gram, po prostu na czuja uderzałem w bębny ciesząc się jak małe dziecko. Dawno już nie miałem takiej radochy z moich wariacji artystycznych. Zignorowałem zdziwione spojrzenie Tomo i jego komentarz, bym się trochę uspokoił, bo zaburzam całą piosenkę. Za to mój braciszek podłapał to i zadowolony zaczął skakać i śpiewać. Podszedł do mnie i zaczął się wić w ten jego charakterystyczny sposób puszczając mi oczko. Nie wytrzymałem i zacząłem się głośno śmiać, co przełożyło się na śmiech brata. Próbował śpiewać, ale co chwila parskał śmiechem, jakby ktoś mu gazu rozweselającego kazał się nawdychać. Był szczęśliwy, a jak on jest szczęśliwy to ja też. Dobrze się czuł, miał dobry humor, choć rano był trochę zmartwiony Klaudią i tym jej Matem. Ale teraz wydawało mi się, że zapomniał o całym bożym świecie i po prostu czerpał radość z grania koncertu. Dowodem na to był fakt, że starał się wszystko śpiewać, nawet jak publika go zagłuszała, on nadal wył do mikrofonu. Moment który przesądził o wszystkim był, gdy podbiegł do Braxtona, przepchnął go na bok i sam zaczął się grać na klawiszach. Vox Populi zaczął śpiewać zeskakując ze sceny i stając przed publiką. Nie wiem jak to się działo, ale nawet fani zachowywali się w miarę normalnie. Gdy podchodził do barierek nie rzucali się na niego jak na ochłap mięsa, a przytulali jak człowieka. Przy wolniejszym kawałku tej piosenki stanął na barierce i trzymając się jedną ręką za serce, drugą jakiegoś fana śpiewał. Co prawda widziałem tylko jego plecy, ale byłem pewien, że uśmiecha się do ludzi. Nie gadał. Naprawdę nie paplał jak zawsze. Kilka razy powiedział, by ludzie skakali, czy krzyczeli, ale na tym kończył. To był magiczny koncert. Postanowiłem się dłużej nie martwić światem zewnętrznym tylko oddać się temu co tak bardzo kocham. Poczułem jak mięśnie aż piszczą mi z radości, że w końcu wkładam w grę całego siebie. Czułem się jakby ktoś mną sterował, że nie muszę się niczym martwić, bo i tak wszystko wyjdzie dobrze. Nawet gdy Jared potknął się i padł na kolana przed Tomo z głową dosłownie na wysokości jego krocza, nie martwiłem się o brata, a śmiałem z sytuacji. Już dawno nie graliśmy tak dobrze, tacy zgrani pomimo kompletnej improwizacji. Jak za bardzo starych czasów… I tak też nadeszła kolej Kings&Queens. Jakaś dziewczyna stanęła obok mnie i wpatrzona we mnie jak w obrazek stała przez całą piosenkę. Ale miałem tak dobry humor, że gdy tylko po raz ostatni uderzyłem w bębny, wstałem z miejsca, podszedłem do niej i przytuliłem ją. Złapałem Tomo i zdezorientowanego Tima, po czym podszedłem do brata, którego otaczał wianuszek dziewcząt. No dobra, było tam jakichś dwóch chłopaków. Objęliśmy się wszyscy ramionami, do Jareda podszedł Braxton i tak ukłoniliśmy się przed całą publiką. Wszyscy fani byli zbyt zdziwieni tym naszym niecodziennym zachowaniem, więc stali jak wmurowani i dopiero, gdy zaczęliśmy przemieszczać się, by zejść ze sceny, otoczyli nas. Przytuliłem kilka osób, odebrałem prezenty i w końcu zadowolony udałem się do garderoby. Gdy usiadłem na kanapie dopiero poczułem jak bardzo jestem zmęczony. Każdy mięsień drżał mi, a ja byłem tak mokry jakbym wyszedł spod prysznica. Ale przynajmniej byłam usatysfakcjonowany koncertem.

- Dawno tak dobrze mi się  nie grało.- przyznał Tomo.

- Padam!- jęknąłem uśmiechając się.

- Ach, szkoda że Klaudii nie było. Podobało by się jej.- dorzucił swoje Tim.

- Aaaaaaaa!!!- usłyszeliśmy krzyk Jareda i nagle wbiegł do pokoju trzymając w dłoni blackberry.- Tak! Tak! Tak!!!- zaczął krzyczeć rozradowany.- Tak!- wydarł się i upadł na kolana milcząc przez pewien czas.

- Eeee… Wszystko z tobą w porządku?- spytała niepewnie Emma.- Zachowujesz się jakbyś coś ćpał.

- Zgodziła się! Czy wy to rozumiecie?! Zgodziła się!!! – wydarł się ponownie i położył na podłodze szczerząc się jak głupi do sera.

Nadal nikt nic nie rozumiał i nawet nie próbował tego robić. Jak Jay ochłonie to sam powie, o co chodzi. W końcu skąd możemy wiedzieć co chodzi po tej jego pustej łepetynie? Gdy chwilę ochłonąłem, stwierdziłem, że trzeba brata zebrać z tej podłogi, bo jeszcze się przeziębi idiota jeden. Za szczęśliwy, by włączyć mózg i rozumowanie. A przynajmniej kojarzenie faktów.

- Wstawaj chudzielcu. Bo będziesz chory.

- Shannon! Ona przyjeżdża! Zgodziła się!

- Kto przyjeżdża?- spytałem pomagając mu wstać na równe nogi.

- Fancy! Będzie miała przez 4 miesiące praktyki w Los Angeles. Zgodziła się!- wykrzyknął i przytulił się do mnie.

- O fuuu! Ale cuchniesz! Idź się umyj…- jęknąłem chcąc go zmusić do odklejenia się ode mnie.

- Ty gorzej.- odpowiedział wystawiając język.- To wspaniały dzień! Jestem taki szczęśliwy!

- Wiemy. Zdążyłeś to wykrzyczeć całemu światu.- mruknął Milicevic wychodząc z łazienki.

- Zaraz, zaraz… skoro Fancy przyjeżdża to pewnie będzie u nas mieszkać, tak?- spytałem.

- No a gdzie indziej?- prychnął patrząc na mnie jak na idiotę.- Przecież nie dam jej spać pod mostem.

- Szkoda…- mruknąłem, ale widząc wzrok brata wyszczerzyłem do niego zęby.- Idź się już myj, a nie sztuczną kolejkę tworzysz.

 Gdy tylko braciszek ruszył do łazienki, znów usiadłem na kanapie i zamyśliłem się. Skoro Fancy przyjeżdża do Jareda, dom robi się bardzo mały. Chyba czas wprowadzić mój plan B. Co prawda nie jest jeszcze w 100% gotowy, ale nie mam wyjścia. Jutro trzeba będzie zacząć działać. Inaczej zeświruję. Ja, Renata, Jared, Fancy, Gosia, Klaudia, Mat i zwierzęta…  zdecydowanie ten dom jest za mały. Ja potrzebuję dużo przestrzeni, zresztą Jay także, więc na dłuższą metę… ale to już jutro. Dziś w nocy podróż do Los Angeles i potem moja kochana Renata. Całe podekscytowanie koncertem trzymało mnie w euforii przez bardzo długi czas, więc gdy tylko podjechaliśmy z Jaredem po mamę, zaczęła się pytać co takiego robiliśmy, ze mamy takie dobre humory. Cóż… to chyba oznacza, że rzadko nas widzi tak szczęśliwych. Drzwi od naszego domu otworzyła nam Renata. Chciałem już rzucić kwiatki, które kupiliśmy dla Klaudii z okazji jej urodzin i wziąć w ramiona moją ukochaną, ale widząc wzrok Jareda powstrzymałem się. Cóż… może później to zrobię.

- Klaudia!- wykrzyknąłem, gdy Vicky udało się zapalić wszystkie świeczki na torcie, który trzymała mama.

Chwilę później dziewczyna zeszła razem ze swoim chłopakiem na dół. Wyglądała na zaskoczoną. Czyżby myślała, że zapomnieliśmy o jej urodzinach? Nigdy! Powiedziałem, by pomyślała życzenie, a ona nabrała powietrza i zdmuchnęła świeczki. W sumie bardziej interesował mnie Mat, który miał rękę na temblaku, niż ona sama. Gdy tylko odeszła na bok z tortem i razem z Vicky i moją mamą zajęły się urodzinowym ciastem, podszedłem do tego chłopaka i spytałem jak się trzyma.

- A no całkiem nieźle. Tylko Klaudia za punkt honoru postawiła sobie, że będzie mi we wszystkim pomagać, a ja nie za bardzo lubię , gdy ktoś się nade mną lituje.- uśmiechnął się.- Ale cóż, trzeba przeżyć. Powinienem się cieszyć.

- Oj powinieneś. Gdyby któryś z nas nie mógł ruszać ręką, zaczęłaby się drzeć, że czemu nic nie robimy i się obijamy.- zaśmiałem się.

-Aż tak? To ja vip jakiś jestem.- odpowiedział śmiechem chłopak.

- Oj jesteś. Nawet nie wiesz jak ważny. No mniejsza, słyszałem że dachowanie miałeś. Dobrze, że tylko tyle ci jest.

- Prawda. Ogromne szczęście. Wydaje mi się, że pan…

- Shannon. Mówmy do siebie po imieniu.

- Jasne. Wydaje mi się, że ścigałeś się z jakąś dziewczyną na motorach, nie? – zapytał.

- Och tak! Przegrałem niestety, ale po prostu nie chciałem ryzykować, wiesz poza tym to kobieta, trzeba dać jej trochę fory…

Mat zaczął się śmiać i w takim dobrym nastroju usiedliśmy na kanapie. Jednak, gdy tylko w salonie pojawiła się moja ukochana, przeprosiłem chłopaka i podszedłem do niej. Włosy miała związane w kucyk, ubrana była w zwykłe jasno-niebieskie jeansy i na to cienka bluza. Powoli zaczynała się przyzwyczajać do tego, tak innego od angielskiego, klimatu. Okazało się, że idzie na spacer z psiakami, więc postanowiłem dołączyć do niej. Naprawdę stęskniłem się  za nią. Ubraliśmy zwierzaki w szelki, by było łatwiej je prowadzić i wyszliśmy z domu. Od razu zapanowała przyjemna cisza. Oj tak, spacery z ukochaną, dwoma psami, gdy brak drących się ludzi to jest to. Objąłem Polkę w pasie i westchnąłem ciężko. Teraz czułem się dopiero szczęśliwy. Nie wiem jak to się stało, bo wczoraj podczas gry myślałem, że jestem najszczęśliwszy na świecie, a teraz… czułem się pełny. Tak jakby nic prócz mnie i kobiety wtulonej w mój bok nie istniało. Tylko my dwoje. I to mi wystarczało. Nie miałem ochoty się odzywać, nagadałem się w trasie na wywiadach, a Renata chyba to rozumiała, bo o nic nie pytała. Po prostu szła obok, była. Zatrzymaliśmy się przy murku, na którym usiedliśmy i przytuliliśmy się do siebie.

- Brakowało mi ciebie.- zdecydowałem się w końcu coś powiedzieć.

- Na pewno? – spytała trochę prowokacyjnie, ale wybaczałem jej to.

Zawsze. Bo w końcu rozumiałem te pytania. Wcześniej no cóż… dużo rzeczy zdarzało się w trasie, ale zmieniłem się. Naprawdę? Nie potrzebowałem już groupies, ani prostytutek ani nikogo innego by zaspokoić swoje pragnienia. Wystarczała mi myśl, że ona na mnie czeka w domu. Sam w to wierzyłem z dużym trudem, ale tak było. Dlatego wybaczałem każde takie jej pytanie. Zresztą jej wybaczyłbym chyba wszystko.

- Na pewno. Chciałbym cię jutro gdzieś zabrać…- powiedziałem przypominając sobie o wczorajszych rozmyślaniach.

- Gdzie?- zaciekawiła się.

- Niespodzianka.

- Nienawidzę niespodzianek.- prychnęła niezadowolona.

- Jutro ci powiem. Bo nie jestem tego czegoś pewny. Ale… jestem pewien, że spodoba ci się to miejsce tak jak i sam pomysł.

- Boże, Shannon! Nie mów tak, bo to mnie tylko wkurza. Nie lubię niespodzianek i chcę wiedzieć co ty szykujesz. Powiedz.

- Nie. Jutro.

- Dobra, to śpisz na kanapie.- odpowiedziała odsuwając się ode mnie.

Popatrzyłem na nią zaskoczony, a potem trochę na siłę, przycisnąłem ją do siebie i po całowałem. Początkowo się buntowała, ale w końcu odpuściła. Chyba obydwoje stęskniliśmy się za sobą. Tym razem udobruchana pocałunkiem, wróciła ze mną do domu. Mama postanowiła zostać na noc, tak jak Tomo i Vicky, dlatego nie miałem nawet jak spać na kanapie. To Gosi z Jaredem przyszło spanie w salonie, Tomo z Vicky zajęli sypialnie mojego brata, swoją drogą brzydziłbym się spać na jego łóżku, ale cóż nie mieli wyboru, a mama poszła spać w pokoju blondynki. Naprawdę domek zrobił się za mały… niestety wspólna kąpiel nie wypaliła, ja byłem tak zmęczony, ze po szybkim prysznicu od razu zasnąłem. Sam nawet nie wiem kiedy, bo chciałem poczekać na Polkę, ale no nie udało mi się. Z samego rana postanowiłem tam jechać. Czas pokazać ukochanej to miejsce.

- Dzień dobry! – przywitałem się widząc, że siedzi już ubrana na łóżku.- Tak szybko uciekłaś?

- Nie śpię już od 2 godzin, ktoś musiał zająć się psami.- odpowiedziała uśmiechnięta.- Ale ty za to robisz śniadanie.

- Jak sobie życzysz, królowo. – odpowiedziałem przeciągając się.- Mam nadzieję, że po śniadaniu nie masz nic ważnego do zrobienia. Chciałabym cię gdzieś zabrać…

- Mam wolny dzień.- odpowiedziała zaciekawiona.- To ta niespodzianka?

- Owszem. Dobra, idę wziąć szybki prysznic i robię ci śniadanko.

Po dotrzymaniu tej umowy, wsiedliśmy do mojego białego cacuszka i ruszyliśmy. Psy zostały w domu pod opieką mojego brata. Jechaliśmy jak zawsze w ciszy, nie wiem czemu, ale przy Renacie nie miałem ochoty słuchać ani płyt, ani radia. Wystarczyła zwykła rozmowa o tym co ona robiła, gdy ja byłem w trasie, albo co ja robiłem, gdy ona pracowała tutaj w Los Angeles. W końcu zatrzymałem się przed wysokim metalicznym budynkiem, któremu prędzej było do biurowca, niż budynku mieszkalnego. Renata była zdziwiona, że ją tutaj przywiozłem, ale na razie o nic nie pytała. Weszliśmy do budynku i praktycznie od razu przywitał nas Frank, który był tutaj portierem. Miał z 70 lat, ale jakiś młodzieńczy błysk w oku kazał się mieć na baczności i spisywać go na straty z powodu wieku. Do tego ten człowiek wyglądał jak dystyngowany hrabia, który tak naprawdę siedzi tam tylko dla zabawy.

- Witam panie Leto! – przywitał się zza lady.

- Cześć Frank!- odpowiedziałem przyjaźnie. – Mogę klucze?

- Oczywiście.- powiedział uśmiechając się szeroko widząc, że moja partnerka rozgląda się wokół.

Wziąłem od starszego mężczyzny klucze i poprowadziłem ukochaną nowoczesnym, ale bardzo przytulnym korytarzem aż do wind. Ściany były w kolorze pustynnego pisaku z przyczepionymi szklanymi obrazkami. Początkowo moje poczucie estetyczne, aż zaczęło wyć z żalu, że musi to oglądać, ale po 2-3 razach zacząłem doceniać inność tej sztuki i naprawdę spodobała mi się ona. Drzwi rozsunęły się, a my weszliśmy do środka. Nacisnąłem guzik z liczbą 13 i zaczęliśmy wjeżdżać na górę.

- Gdzie my jesteśmy?- usłyszałem pytanie Renaty.

- Hym… bo, stwierdziłem że przyda nam się swój własny kąt. Oto on.

Akurat gdy wypowiedziałem te słowa drzwi windy rozsunęły się, a my weszliśmy na niewielki korytarz. Znalazłem w kieszeni klucze i trochę pomęczyłem się z tymi 4 zamkami. Otworzyłem ciężkie antywłamaniowe drzwi i zaprosiłem blondynkę do środka. Przedpokój w którym się znaleźliśmy, a raczej korytarz był w jasnych barwach. Po prawej stronie na ścianie wisiały białe wieszaki na kurtki, a przy samej ziemi podłużna półka na buty. Za to z lewej strony przyczepione było wysokie lustro, a w kącie stał pojemnik na parasole. Gestem dłoni zachęciłem Renatę by weszła głębiej do mieszkania. Pierwsze drzwi, a raczej po prostu otwór w ścianie, bo drzwi nie było i w sumie nie miało być, prowadziły do salonu połączonego z kuchnią. Był to największy i najbardziej przestrzenny pokój. Szklane, zazwyczaj matowe szafki były przytwierdzone do ścian i o dziwo bardzo dobrze komponowały się z moimi czarno-białymi fotografiami, które w czarnych i srebrnych ramkach wisiały uzupełniając ogromne białe ściany.  W rogu stała duża biblioteczka na książki, choć w sumie dolne półki były przeznaczone na filmy. Obok niej znajdowała się duża czarna kanapa zrobiona całkowicie ze skóry, która była przykryta szarym kocem z frędzlami, po to by jak jakiś zwierzak na nią wejdzie od razu jej nie zniszczył. Oczywiście dwa fotele do kompletu i stolik o kształcie złamanej fali, który okropnie mi się spodobał i wydałem na niego fortunę, bo był z nowej kolekcji. Dywan był beżowy, w sumie to niezbyt praktyczny kolor, ale inny by nie pasował do wnętrza salonu. Na ścianie wisiał ogromny, 50 calowy telewizor, a przy nim stała szafeczka z dekoderem, dvd, playstation i innymi głupotami, które służą do odstresowania się. Pomiędzy tym pomieszczeniem, a kuchnią stał duży, prostokątny stół, który miał być częścią jadalni, ale po prostu stwierdziłem, że lepiej dodać to miejsce do salonu, niż stawiać nowe ściany. Kuchnia była w kolorze niebieskim, takim delikatnym, by człowiekowi było lepiej na sercu jak się do niej wchodziło. Oczywiście obowiązkowo ekspres do kawy, a poza tym wszelkie standardowe sprzęty jak zmywarka czy lodówka. Uroku dodawało duże okno wychodzące na… ocean! Naprawdę wyjątkowy widok. Po lewej stronie od drzwi wejściowych znajdowała się najpierw łazienka z wanną i prysznicem, bo wiadomo, czasem człowiek ma ochotę i czas na relaks w kąpieli, a czasem ma ochotę na seks pod prysznicem. Następna była sypialnia. O tak! W sumie to jedyne pomieszczenie jeszcze nieumeblowane. Ale to dlatego, bo postanowiłem tutaj przekazać pałeczkę Renacie.

- Liczę, że ten pokój zrobisz ty. Chciałbym by to mieszkanie miało też twój wkład.

- Shannon…. Czy ja dobrze rozumiem? To nasze mieszkanie? Przeprowadzamy się? – spytała nadal będąc w ogromnym szoku.

- Tak. Tamten dom jest za mały dla nas, poza tym Fancy się ma wprowadzić… Zero prywatności.

- A psy? – spytała patrząc na mnie karcąco.

- No wiem, że nie mamy trawnika, ale obok jest plaża, dwie ulice dalej park. Będzie im dobrze, a my za to mamy cudowny wi… O cholera. Zapomniałem ci pokazać tarasu w salonie, chodź! – mruknąłem ciągnąc ją za rękę.

Gdy tylko doszedłem do największego pokoju, dotknąłem palcem panelu przy kontakcie, po czym wpisałem kod. Ułamek sekundy później rolety zaczęły się podnosić, a nam ukazał się niecodzienny widok, drzwi na taras pyknęły i otworzyły się automatycznie, a ja poprowadziłem ukochaną na balkon. Spokojnie można było zrobić na nim przyjęcie, tak duży był, ale to nie jego ogrom sprawił, że Renata zaniemówiła. Widok był prosto na zachodzące słońce, które właśnie w tej chwili akurat wisiało wysoko nad błękitną taflą wody. Powiem tak, gdy szukałem miejsca dla nas, przede wszystkim interesował mnie ogródek, cokolwiek by zwierzaki mogły sobie do woli wychodzić na dwór, ale gdy zobaczyłem ten widok, trafiło mnie, jak amor strzałą. Zupełnie zakochałem się w tym miejscu i wręcz kupiłem ten apartament bez zająknięcia. Zero wątpliwości.

- Przepiękny widok. – w końcu powiedziała Renata.

- Oj tak… Podoba ci się mieszkanie?

- Jest niesamowite, ale…

- Shhh! – mruknąłem kładąc jej palec na ustach.

Odgarnąłem włosy z jej szyi i delikatnie zacząłem muskać jej kark swoimi ustami. Blondynka odchyliła się nieznacznie do tyłu dając mi tym znak, że podoba się jej to co robię.

- Uprawiałaś kiedyś seks w hamaku?- spytałem obdarowując jej skórę pocałunkami.

- Masz hamak?- zapytała, a ja zaprowadziłem ją do niego.

- Jak widać.- zaśmiałem się wkładając dłonie pod jej koszulkę.- Psiakom się spodoba, a ty masz wyjątkowy widok. Dobrze będzie się tu mieszkało. Kocham cię.

- Ja ciebie też.- odpowiedziała, kładąc się w hamaku i puszczając mi zachęcające oczko.

Więcej nie potrzebowałem. To dobry dzień.

 ____________________________________

W sumie...rozdział dawno napisany, końcówka tylko świeża. Ale no nie było czasu. Dużo rzeczy się działo, zresztą pewnie większość wie. Ale to dobrze, bo coraz lepiej znam życie w trasie, poznaję tajemnice przedkoncertowe, ogladam wywiady z boku. Fajna sprawa, ułatwi mi pisanie z całą pewnością. Poza tym... w końcu coraz lepiej poznaję nie tylko samych muzyków, ale ich przyjaciół, otoczenie. (akurat teraz mówię o ES, ale wiadomo...u większości jest podobnie). Co do rozdziału... mam nadzieję, że jest ok. Macie Shanimalka :) a, Klaudiush, Marsi i Enterzy supportowali razem i wtedy się nie pozabijali ;) do tak w ramach przypomnienia.

Rozdział dedykuję Tośce :)