Chapter 46 "Wena na dachu"

Chapter 46

"Wena na dachu"

ROZDZIAŁ OCZAMI JAREDA LETO

Zadowolony otworzyłem drzwi naszego domu w Los Angeles. Od razu poczułem zaduch, który dotarł do moich nozdrzy. Popatrzyłem na brata, który uroczo zmarszczył nos i zdecydowałem się wejść do środka.

Mama co prawda czasem tu zaglądała i pilnowała sprzątaczki, która utrzymywała w dobrym stanie nasze mieszkanie, ale jednak długa nieobecność domowników dawała się odczuć aż za bardzo.

Ułożyłem nasze rzeczy wzdłuż ściany przedpokoju, po czym ruszyłem w głąb domu, by otworzyć wszystkie okna. Miałem w wielkim poważeniu fakt, że zrobi się jeden gigantyczny przeciąg. Shannon wszedł na piętro, by tam przewietrzyć, a ja pozostałem na dole. Co prawda jesteśmy tu tylko na półtora dnia, że tak się wyrażę. Zostajemy na noc i jutro w nocy wyjeżdżamy w dalszą drogę. Ale potem 2 tygodnie i wracamy. Tym razem na dłużej. W końcu przyjeżdża Klaudia i jej koleżanki.

 Mam nadzieję, że Młoda wysłała Emmie listę gości. I oby nie przesadziła, bo może dom nie jest mały, ale to nie hotel. Rozmyślałem nad wynajęciem klubu, ale po pierwsze nie miałem czasu by się tym zająć, po drugie w klubach, gdzie mam znajomości terminy są dopiero na lato najwcześniej. No i jeszcze to, że taniej wyjdzie impreza w domu. To młode pokolenie bawi się o wiele bezpieczniej niż...no choćby to na naszych imprezach. Jak ostatnio Shann zrobił imprezę, skończyło się wybitym oknem, zepsutym basenem i zniszczonym ogródkiem. O naczyniach nie wspomnę. Dobrze, że to była impreza na zewnątrz, bo tak to bym chyba nie miał domu. Mój brat kompletnie się tym nie przejął i tylko dołożył się do napraw, które oczywiście nadzorowałem ja, bo przecież mi się w życiu nudzi i nic nie robię. Ale nie ważne. Było, minęło. Jak mi moja mama powiedziała, tydzień temu sprzątała w domu, więc mam względnie czysto. Nawet kurzu tyle nie było na meblach. To dobrze, bo zupełnie mi się nie chciało bawić w porządki. I tak mnie to czeka przed przyjazdem córki. Ale tym razem nie odpuszczę Shannonowi. O nie!

 Gdy w końcu powietrze w domu stało się o wiele przyjemniejsze dla moich płuc i mojego nosa, zdecydowałem się zabrać kolejną turę prezentów od fanów do naszego „Echelon-Room”. Tym razem skapitulowałem i zostawiłem torby z prezentami na środku pomieszczenia, stwierdzając, że chyba zrobię z The Hive muzeum. Dzieciaki będą się cieszyć widząc swoje rzeczy, jako eksponaty w „Mars Museum”. Ładnie to brzmi, prawda?

 W końcu, gdy ogarnęliśmy siebie i dom, rozpoczął się relaks. Pierwszy raz od bardzo dawna napuściłem wody do wanny i przeleżałem w niej 30 minut. Przebrany już w piżamę zszedłem do salonu, gdzie mój brat leżał rozłożony na kanapie i oglądał jakiś program w telewizji. Szczęśliwy, że mam chwilę odpoczynku, usiadłem w fotelu i dołączyłem do niego. Tak czas zaczął mijać, aż nastała 1 w nocy i Shannon zwiewając oznajmił, że idzie spać. W końcu kiedyś musi się wyspać.

-          Tylko błagam... nie budź mnie przed pierwszą po południu.

-          Nie ma sprawy.- odpowiedziałem wiedząc, że naprawdę przyda mu się długi sen.

 Ostatnimi dniami był tak zmęczony, że już nawet gra na garach stała się łagodniejsza. To nie był ten sam zwierzak, co choćby w sylwestra.

 Wyłączyłem telewizor i chwilę siedziałem samotnie w salonie, po czym ruszyłem do siebie na górę. Nie wiedziałem co robić, już od bardzo dawna nie miałem aż tyle czasu wolnego. Co prawda w każdej chwili mogłem wziąć laptopa i zacząć pracować, ale... Nie miałem weny, a bez weny nie ma genialnych dzieł. Wiadomo.

 Położyłem się w łóżku i nagle wyskoczyłem z niego jak z procy. Cholera! Zapomniałem zmienić pościel. Przeklinając samego siebie, zdjąłem poszwy z poduszek i kołdry, po czym szybko zacząłem zakładać czyste. Okno w pokoju cały czas miałem otwarte i chłodne powietrze delikatnie drażniło mi bose stopy. Ale lubiłem to uczucie. Mimo iż to była zima, było całkiem ciepło. Około 15 stopni w dzień, w nocy o kilka zimniej.

 Gdy wszystko było już gotowe, wszedłem pod przyjemnie chłodną pościel. Odłożyłem blackberry na szafkę nocną i położyłem głowę na poduszce. Zamknąłem oczy i starałem się zasnąć, lecz zamiast snów do mojej głowy napływały wspomnienia. Dotknąłem miejsca obok, jednak okazało się puste. Od tak dawna nikt w nim nie spał prócz mnie. Minęło prawie dziesięć lat...a może nawet więcej odkąd spała w nim jakakolwiek kobieta. Zresztą poza Cameron, żadna nie zasłużyła. Było ich wiele w moim życiu, lecz żadna nie doznała tego zaszczytu. A teraz chciałem, by leżała obok mnie jedna... którą poznałem nie tak dawno, bo dwa miesiące temu. Szczerze przyznam, że Fancy pociąga mnie z taką siłą jak kiedyś Cameron, czy... Evelyn. Jeśli chodzi o ciało to nie mam na co narzekać. Natura stworzyła ją prawie tak idealną jak mnie. Dobrze byśmy razem wyglądali. Pięknie i młodo. Do tego mogłem z nią porozmawiać na wiele różnych tematów. Była oczytana i często nie zgadzała się ze mną, co nie powiem, momentami było irytujące. Co prawda nie znam jej dobrze, ale nawiązała się między nami jakaś taka więź, która sprawia, że czuję się dobrze w jej towarzystwie. Na pewno to nie jest zakochanie, tego jestem pewien. Ale zauroczenie tą kobietą, jest chyba dobrym określeniem. Ciekaw jestem czy, zgodziłaby się iść ze mną do łóżka, czy od razu dostałbym w pysk. Pewnie to drugie patrząc na to, jak wcześniej się zachowywała. Cóż.

 Przekręcałem się z boku na bok, ale nawet liczenie owiec nie pomagało. To jakaś kpina żebym we własnym domu, w moim prywatnym łóżku, nie mógł zasnąć. By odgonić wspomnienia, postanowiłem pomyśleć o pracy. W końcu to zawsze pomaga. Powinienem w końcu ułożyć tekst do tej melodii co chodzi mi po głowie od tygodnia. Umiem ją już zagrać na gitarze, a słów jak nie było, tak nie ma. Wiem, że instrumentalne kawałki też są dobre, ale ten musiał mieć tekst. Czułem to i gdzieś w głębi on siedział we mnie. Musiałem tylko znaleźć ten... sposób, by go wydobyć i urzeczywistnić. I gdy tylko zacząłem o tym myśleć powróciły wspomnienia. To jak moje dwie muzy sprawiały, że teksty wypływały na powierzchnię, od tak. Chociaż... już od dawna nie napisałem takiego utworu, który by był... no nie wiem. Żeby pokazał jak się czuję. Jak przytłoczony jestem tym co się dzieje na co dzień. I wtedy wpadłem na pomysł. Skoro jestem w swoim własnym domu, muszę to wykorzystać.

 Wstałem i zabrałem z brzegu łóżka gruby koc i wziąłem do ręki blackberry. Gdy upewniłem się, że mój brat spokojnie śpi w swojej sypialni, przerzuciłem przez ramię koc i poprawiłem spodenki od piżamy, które zaczęły mi zjeżdżać z tyłka. Jeszcze raz zatrzymałem się starając wstrzymać oddech, ale jedyny dźwięk to było chrapanie dochodzące z pokoju Shannona. W końcu mógł spać do woli i z tego korzystał. Lekko uśmiechnąłem się i udałem w stronę drzwi balkonowych. Starając się nie hałasować, otworzyłem je i przecisnąłem się przez szparę w nich. Gdybym otworzył je szerzej, one by zaskrzypiały, a tego nie chciałem. Zanotowałem w pamięci, by zająć się tym w ciągu dnia, bo przecież nie można tak żyć ze skrzypiącymi drzwiami. Gdy tylko znalazłem się na zewnątrz, uderzyła we mnie fala zimnego powietrza, ale tylko zadrżałem. Nie powstrzymała mnie przed tym co chciałem zrobić. Odwróciłem się tyłem do ciemnego nieba, oświetlonego tylko przez gwiazdy i wrzuciłem na dach koc, a blackberry włożyłem do kieszeni piżamy. Wziąłem jeden głęboki wdech i wdrapałem się na barierkę balkonową. Gdyby Shannon mnie teraz zobaczył, dostałby zawału. Wiem to, bo okropnie się o mnie martwi, a każde takie moje wspinanie się na wysokości przyprawia go o zatrzymanie akcji serca. Złapałem się brzegu dachu i wykorzystałem moje silne ramiona, by podciągnąć się. Gdy już byłem na górze, powoli wdrapałem się na sam szczyt dachu i dopiero tam usiadłem. Narzuciłem na siebie gruby koc i podniosłem głowę tak, by obserwować czarne jak smoła niebo, na którym świeciły niewielkie jasne punkciki.

 Czasami mam takie chwile, że nachodzą mnie wspomnienia, albo po prostu zaczynam rozmyślać o życiu. W większości nie mam czasu na tę czynność, ale gdy nic nie robię, nachodzą mnie, jak mgły nad łąkami i oplatają swoimi chłodnymi mackami. Pewnie dlatego zamiast odpoczywać, ja uciekam do pracy. Zamiast się zrelaksować, ja wolę pracować. I to najlepiej ciężko, by nie musieć pamiętać o przeszłości. Żeby nie myśleć o tym co się dzieje. Jeszcze nigdy nie zdarzało mi się wdrapać tutaj i czuć w sercu spokój. Zawsze moje myśli wędrowały w najciemniejsze zakątki mojego serca bądź umysłu. Do tych miejsc, w których ukrywałem najmroczniejsze wiadomości, w których czułem swój własny strach. Te które stanowiły wątpliwości i wyrzuty sumienia. Ale pomimo strachu przed nimi zmuszałem się, by wdrapać się na dach czy po prostu znaleźć odosobnione miejsce i zatracić się w nich. Gdybym tak nie zrobił 2 lata temu, to nikt by nie usłyszał Alibi. Zresztą Revenge też powstała na szczycie mojego domu. Właśnie za to kocham mój dom w Los Angeles. W nocy, nawet w zimę mogłem wyjść i patrzeć na czyste niebo. Brakowało mi tylko oceanu, ale sam wybrałem akurat to miejsce, tak daleko od morza, by znaleźć spokój.

 Zawiał lekki wietrzyk od strony oceanu, więc mocniej okręciłem się nakryciem i cichutko westchnąłem. Czy to wszystko co się dzieje teraz w moim życiu jest naprawdę tym o czym zawsze marzyłem? Jest spełnieniem moim najbardziej niemożliwych marzeń, lecz czemu jestem nieszczęśliwy? Co mi przeszkadza w byciu szczęśliwym? Mam wszystko. Tworzę muzykę taką jaką chcę, miliony fanów na całym świecie, podróżuję do miejsc, o których wcześniej nawet nie śniłem. Spotykam wiele sław, sam będąc jedną z nich. Mam dom w Los Angeles, Londynie i Berlinie. Brata, który zawsze jest przy mnie, gdy go potrzebuję. Tomo i Emmę, którym mogę ufać. Klaudię, która w jakiś niewiadomy sposób pojawiła się w moim życiu i je rozbudowuje. Mamę, która mnie wspiera w tym wszystkim i popycha do działania. Pieniądze, sławę, ale jednak to wszystko nie sprawia, że jestem prawdziwie szczęśliwy. Mam wszystko, ale czegoś mi brak. Czegoś co pozwoliłoby mi szczerze cieszyć się tym co mam. Na ogół jestem zadowolony mogąc wychodzić przed ludzi i śpiewać im najskrytsze sekrety mojego życia, gdy słyszę, że uratowałem ich poprzez muzykę, gdy idę ulicą obcego miasta i widzę te wszystkie cuda. Ale to tylko chwilowe uczucie, które znika wraz z promieniami słońca, a pustka nadchodzi równocześnie z nocą, która wywołuje u mnie myśli takie jak te. Chciałbym poznać sekret bycia w pełni zadowolonym z życia, bycia spokojnym. Ale nie mogę znaleźć klucza, który otwiera wieko w którym to szczęście jest zamknięte. Często jest to przeszłość, która powraca w najgorszych momentach mojego życia, uświadamiając mi co przeszedłem i kim się stałem. A stałem się osobą, którą przyrzekłem sobie nigdy nie być.

 Wyjąłem telefon i zrobiłem zdjęcie chmarze nietoperzy, które zataczały koła na tarczy księżyca. Oczywiście wyszły jak rozmazana plama, ale i tak miały w sobie coś niezwykłego, wręcz tajemniczego. Popatrzyłem na wyświetlacz i zobaczyłem na nim zdjęcie wieży Eiffla. Paryż to jedno z moich ulubionych miast. Razem z Londynem i Nowym Yorkiem. Większość ludzi miała w telefonach zdjęcia swojej rodziny umieszczone jako  tapety, a ja miałem miasto. Oto mój odwieczny problem. Nie dbam jakoś szczególnie o relacje międzyludzkie. Zresztą wystarczy mi wiedzieć, jak dyrygować tymi dzieciakami. Ważniejsze dla mnie są inne rzeczy, jak marzenia, emocje, wspomnienia. Rzeczy ulotne i niematerialne. Które pojawiają się i znikają zanim zdążę mrugnąć okiem.

 Trzymając urządzenie w rękach nagle zapragnąłem z kimś porozmawiać. Poczuć, że ktoś jest ze mną, przyjmie na swoje barki ciężar mojego bycia nieszczęśliwym. Otworzyłem listę kontaktów i zacząłem przewijać w dół. Brent, mój najlepszy przyjaciel, właśnie spał. Wrócił przed paroma godzinami do Miasta Aniołów i odpoczywał. Znałem go na tyle dobrze, że wolałem teraz nie dzwonić. Bo po co? Tylko po to by się pożalić? Do mamy też nie chciałem dzwonić, choć wiem, że by odebrała i jeszcze by się ucieszyła, że z nią rozmawiam. Ale była 3 w nocy, to nie chciałem jej budzić. Emma, Tomo, Mat... Wszyscy ci ludzie byli mi bliscy, ale nie miałem odwagi do nich dzwonić. Ludbrook i Milicevic mieli mnie na co dzień, więc trochę odpoczynku ode mnie im się przyda. Za to Mat... Sam przeżywał teraz bardzo depresyjny okres, więc wystarczy mu zmartwień. A wiem, że bardzo by się przejął. Jak zawsze. Rzadko kiedy się widywaliśmy, ale od czasu wspólnej trasy koncertowej ta przyjaźń się zacisnęła.

 Mój wzrok zatrzymał się na podświetlonym na niebiesko imieniu córki. Przygryzłem dolną wargę i przeniosłem spojrzenie na księżyc, który tego dnia był równą połową białej kuli. Kciuk zadrżał mi zanim przycisnąłem zieloną słuchawkę. Dopiero wtedy pomyślałem o tym która godzina może u niej być. Zanim jeszcze przyłożyłem telefon do ucha, rozłączyłem się. Wszedłem najpierw na twittera i zadałem niezobowiązujące pytanie „która jest godzina?”. Zamknąłem oczy i po doliczeniu do 10, otworzyłem je ponownie. Wszedłem w „mentions” i zacząłem szukać ważnej dla mnie informacji. Padały przeróżne pory dnia, lecz dopiero gdy natrafiłem na tweeta „in Poland is 2:34 pm” uśmiechnąłem się. Zretweetowałem go dodając uśmiech i wyszedłem z tej aplikacji.

 Najpierw C, potem L, następnie A. Od razu wyświetlił mi się numer do Klaudii. Zdecydowany przycisnąłem zielony klawisz i włączyłem na głośnomówiący. Ustawiłem blackberry prostopadle do siebie i wsłuchiwałem się w „English Summer Rain” Placebo. Uwielbiałem ten zespół, więc czekanie na to aż odbierze było przyjemnością. Po chwili jednak muzyka zamieniła się w jakiś okropny hałas, z którego wyłowiłem głos Polki.

-          Haloo??- krzyknęła do słuchawki tak, że się skrzywiłem.

-          Dzwonię nie w porę?- zapytałem spokojnie.

-          Nie, mów co tam u ciebie, a ja znajdę jakieś cichsze miejsce.- odpowiedziała.

 Wpatrzony w niebo westchnąłem cicho i zacząłem mówić jak się czuję. Jak samotny jestem, że brakuje mi możliwości bycia w pełni szczęśliwym.

-          Zazdroszczę czasami Tomo. Ona ma tę swoją Vicky, może się do niej przytulić. Ktoś zawsze na niego czeka, ma swój dom, swoje miejsce. A ja? Ciągle w podróży i już nawet mój dom w Los Angeles przestał być tym czym był jeszcze te 10 lat temu. Tęsknie w takie dni jak ten do normalnego życia. Do bycia zwykłym człowiekiem. Chciałbym mieć prawdziwą rodzinę. Żonę i dzieci. Ale nie mogę...- wyszeptałem cichutko, po czym głośniej dodałem.- Wiem, że pewnie myślisz, że uderzyłem się w głowę, ale... gdy jestem sam i nic nie robię, takie myśli zaprzątają mi głowę. Dobrze mi było z Cameron. Myślałem, że nam się uda. Ale tak się nie stało. Zresztą nie powinienem narzekać. W czymś musi mnie spotykać klęska. A tu wypadło na miłość. Wiem, że starsznie narzekam, ale... nie umiem tego racjonalnie wytłumaczyć. Często oszukuję sam siebie, że to jest to o czym zawsze marzyłem. Ale chyba czegoś nadal mi brak. Klaudia?- zapytałem nie słysząc od niej żadnej odpowiedzi.

Przyłożyłem lewą dłoń do twarzy i przesunąłem ją od oczu aż po brodę. Wyznałem jej wszystko, a ona nic z tego nie słyszała. Może to i lepiej. Niech nadal żyje w nieświadomości, że u mnie wcale nie jest tak kolorowo. Co ja jej teraz powiem? Że czemu dzwoniłem? Muszę wymyślić coś, co będzie dobrym pretekstem...

 Dźwięki po drugiej stronie stały się bardziej stonowane, a po chwili prawie, że zupełnie ucichły.

-          No już. Mów Jay.

-          Wiesz... Chciałem ci tylko powiedzieć, że cię kocham.- powiedziałem.

 Byłem zły na siebie, bo to było kłamstwo. Choć naprawdę ją kocham to... nigdy bym nie zadzwonił, by powiedzieć komukolwiek coś takiego. Wyrzuty sumienia, że wypowiedziałem takie słowa zaczęły mnie zżerać od środka, ale przecież musiałem coś powiedzieć. A powtórzyć po raz drugi tego co jej wyznałem, chyba bym nie umiał.

-          Ja ciebie też! Za dwa tygodnie się widzimy!- odpowiedziała radośnie.

 Szczęście bijące z jej głosu było jak sztylet wbijany w moje plecy. No tak, ale sam ją okłamałem mówiąc coś takiego. Jezu... wszystko zawsze skomplikuje, a potem mam wyrzuty sumienia. Kiedyś to się na mnie zemści. Ale przynajmniej dziewczyna jest teraz szczęśliwa.

-          Wiem. Kończę już, muszę... coś zrobić.- wyszeptałem.

 Nie wiem czy odpowiedziała. Rozłączyłem się bez pożegnania. Zamiast poczuć się lepiej po tej rozmowie, czułem się jak skończony dupek. Ale w końcu nim jestem.

 Czując senność pod powiekami, uważnie zjechałem na brzeg dachu i zeskoczyłem z niego na balkon. Na szczęście zrobiłem to na tyle cicho, że nie obudziłem brata. Wróciłem do pokoju i wpełzłem pod kołdrę. Chwilę jeszcze rozmyślałem o tym jakim jestem dupkiem, ale w końcu i mnie dopadł sen.

2 tygodnie trasy minęły zadziwiająco szybko. Koncerty wypadały dobrze, fani zadziwiali nas z dnia na dzień, a dziennikarze załamywali. Ale w końcu po 2 tygodniach nadszedł tak wyczekiwany przez nas wszystkich czas odpoczynku. Braxton poleciał od razu na Hawaje, do swojej rodziny, Tim do Niemiec, do swojej dziewczyny, Tomo za to pojechał do Vicky. Należało im się. Cała reszta naszej ekipy też była uradowana 2 tygodniową przerwą w koncertach. Chyba wszyscy musieli złapać oddech przed kolejną trasą. Teraz czekała nas Azja, Afryka i Australia. A potem znów Europa. Sam nie do końca rozumiem, jak jeszcze mam siły na pamiętanie gdzie jestem i dokąd zmierzam.

Do Los Angeles przyjechaliśmy 17 lutego, by mieć czas uporządkować dom przed przyjazdem... nazwijmy to, armagedonu. Jednak wcześniej czekał nas jeden dzień u mamy i przy okazji odebraliśmy od niej Sky’a. Obiad, który ugotowała (a ona naprawdę nienawidzi gotować), był przepyszny. Od razu było czuć, że robiła go z sercem. Shannon dostał porządną mięsną potrawę, a ja wspaniałe nadziewane warzywami bakłażany. Sam nie mogłem w to uwierzyć, ale pochłonąłem aż 3 wielkie porcje, a normalnie ledwo co jedną zjadam. Zabraliśmy mamę do kina, w którym nie obyło się bez rzucania popcornem i przeszkadzania komentowaniem pozostałym widzom. Zawsze tak było. Od kiedy tylko pamiętam, jak jeszcze byliśmy mali, mama zabierała nas kilka razy w roku do kina i wtedy zawsze popcorn lądował nie w naszych żołądkach, a wszędzie indziej. W wyśmienitych humorach zostaliśmy... wyrzuceni z kina. Zresztą to też norma. Kolacja w jakiejś wykwintnej restauracji w strojach, które pozostawiają wiele do życzenia i spacer. Brzegiem morza, na bosaka i przy świetle księżyca.

 Szedłem od strony morza, w mój lewy bok była wtulona moja mama, a z drugiej jej strony szedł mój braciszek. Ludzi było coraz mniej, zresztą woleli oni iść po stałym gruncie, a nie piasku. No i uważali, że woda jest lodowata. A dla mnie była tylko przyjemnie chłodna.

-          Dziękuję za ten dzień chłopcy. Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak was obydwu kocham.

-          My ciebie też mamo.- powiedziałem całując ją w policzek.

 Chwilę później to samo zrobił Shannon. Jak zawsze w połowie naszej drogi, usiedliśmy na piasku przytuleni do siebie i patrzyliśmy w niebo. Mama zwykła nam opowiadać wtedy jakieś historie, o jej młodości, o naszym ojcu, który przedwcześnie zmarł. Oczywiście nie o tym który nas wychował, a tym biologicznym. Którego nie zdążyliśmy poznać. Czasami też wymyślała jakieś bajki o podróżowaniu w kosmosie, życiu na innych planetach i w innych galaktykach. To właśnie ona zaraziła nas fascynacją o wszechświecie, ale także i mitologią, starożytną Grecją i Rzymem. Pamiętam jak nikt w mojej szkole nie słyszał o mitach. Oni wszyscy byli tacy zacofani, ograniczeni. A ja dzięki mamie nie dość, że znałem ogromną część Stanów to jeszcze opowiadała mi o Europie, Azji i innych kontynentach. Nie byliśmy z Shannonem wychowywani jak większość amerykańskich dzieci. Mieliśmy o wiele więcej niż oni, choć nie tak bogaci jak chociażby połowa z nich.

-          Ile tu zostajecie? Pewnie zaraz znów wyjeżdżacie?- zapytała pogodnie moja mama, jednak wydawało mi się, że usłyszałem w jej głosie nutkę ukrytego żalu.

-          Nie... zostajemy do końca lutego. A tak konkretnie do 3 marca. – odpowiedział mój brat.

-          Co was skłoniło do tego?- zapytała zaskoczona.

 Shannon wychylił się zza ramienia mamy i popatrzył na mnie z szerokim uśmiechem, który mogłem dostrzec pomimo tego, że było już ciemno.

-          Rodzicielstwo.- zaśmiał się.

-           Nie rozumiem.

-          Klaudia przyjeżdża. Robimy jej urodziny.- znów odpowiedział Shanimal.

-          Naprawdę? I nic mi nie powiedzieliście? Ile lat kończy? Macie już dla niej jakiś prezent?- zaczął się grad pytań.

 Constance miała słabość do takich świąt. W ogóle obchodzenia czegokolwiek. W tym, a raczej już tamtym roku zrobiła nam awanturę, że zapomnieliśmy o świętach. Obraziła się wtedy na nas obydwu nie na żarty. Tydzień zajęło mi jej przepraszanie. Normalnie nigdy więcej. Teraz chciała zrobić urodziny Shannona, ale jej powiedzieliśmy, że będziemy w trasie więc nie ma jak.

-          Przepraszamy mamo, po prostu jesteśmy tak zabiegani, że nie mamy nawet czasu, by iść do toalety momentami...-  westchnąłem.

-          Wiem, wiem kochanie. Nie gniewam się na ciebie.- powiedziała odgarniając mi grzywkę z oczu i całując mój zarośnięty policzek.- No to ile ta twoja młoda dama kończy latek? Muszę wymyślić prezent dla niej.

-          Dziewiętnaście.

-          A co lubi? Co jej chcecie dać?

-          Boże mamo... musisz zadawać pytania, jak karabin maszynowy?- jęknąłem.

-          Lubi konie...- zaczął Shann.

-          Interesuje się muzyką. Ale z tego co mówiła nie umie ani grać na instrumentach, ani śpiewać, choć robi to o wiele lepiej niż Shannon.- zaśmiałem się.

-          No wiesz co...- powiedziała karcąco mama, a Shannon korzystając z tego, że nie patrzy na niego pokazał mi środkowy palec.

-          No i przede wszystkim lubi nas.- stwierdził z szerokim uśmiechem mój braciszek.- Nasz zespół, bo nas to uwielbia.

-          Taa... szczególnie, gdy...- przerwałem zdając sobie sprawę z tego co chciałem powiedzieć.

 Shannon popatrzył na mnie ostrzegawczo, a ja od razu poruszyłem inny temat. Mama nic nie wie o naszym życiu, jak ono wygląda w trasie. O tym jak się zachowujemy, że pieprzymy te dziewczyny, że przeklinamy i często nie szanujemy innych ludzi. Ale przecież nie powiem tego własnej rodzicielce. Czasami boli mnie, że przed nią to ukrywamy, ale... może kiedyś zdobędę się na odwagę i powiem jej o tym wszystkim.

-          A nasz prezent dla niej jest... tajemnicą. Mamy pewien mały pomysł, ale... Jeszcze nie wiemy czy wypali.- zakończył ten temat Shannon.- Możemy wracać, bo zamarznę zaraz.

 Mama dotknęła jego stopy i czując, jaka jest lodowata zarządziła natychmiastowy powrót do domu. Oczywiście wcześniej musiała je mu pomasować i choć trochę rozgrzać. Jak to mama, o wszystko się martwi. Ja mimo, że kocham Shanna całym sercem w życiu bym nie dotknął jego stóp po dzisiejszym dniu. Fuj!

-          Słoneczko, a tobie też zmarzły?- zapytała, a ja z przestrachem odpowiedziałem, że u mnie wszystko jest ok.

 Droga powrotna odbyła się już po bulwarze wzdłuż plaży. Na jego końcu wsiedliśmy do taksówki i tak wróciliśmy do mieszkania naszej mamy. Nie mam pojęcia jak ona to zrobiła, ale... jakoś udało jej się namówić nas na nocowanie u niej. Rano dostaliśmy pyszne śniadanie, po którym pożegnaliśmy się z mamą i załadowaliśmy Sky’a do samochodu.

 Czasami naprawdę nie wiedziałem, czy chce on zostać z mamą czy jechać z nami. Z Judasem nie było takich problemów. Jak mnie tylko widział, to nie było już opcji, bym go gdzieś znów zostawił. Zawsze chciał wrócić do domu. To był naprawdę najlepszy mój przyjaciel.

 Wróciliśmy do domu i rozpoczęły się porządki. Pomimo dwóch kobiet, które sprzątały, sami zakasaliśmy rękawy i zaczęliśmy doprowadzać ten dom do używalności. Wykończeni, o 20 położyliśmy się spać. Żaden z nas nie miał siły choćby włączyć telewizora. Podłączyłem blackberry do ładowania i zasnąłem.

Jednak coś wyrwało mnie z tego snu. Telefon tańczył mi na szafce nocnej i migał, jak napis na szyldzie jakiegoś hotelu. Cholera, kto o tej godzinie do mnie dzwoni?- pomyślałem patrząc, że jest coś około 1 w nocy. Jednak imię „Claudia” wyjaśniało wszystko. Coś musiało się stać. Mam nadzieję, że nic poważnego i nie chce mi powiedzieć, że nie przylatuje. Na szczęście okazało się, że to tylko koń. Nie do końca rozumiałem o czym mówi, bo wpadła w histerię, ale chyba zabrano jej konia. Starałem się spokojnym głosem uspokoić ją nieco, ale naprawdę było to ciężką sprawą. Najlepiej teraz by było, gdyby stała obok, a ja bym mógł ją przytulić. Ale to mogłem zrobić dopiero kolejnego dnia. Nagle przestała płakać, choć wciąż pociągała nosem i pożegnała się. Miałem nadzieję, że wszystko jakoś zrozumie, prześpi się z tym problemem i potem znajdzie na niego rozwiązanie. Choć wiedziałem, że nie będzie to łatwe zadanie.

 Kolejny dzień minął ponownie na porządkach, a raczej na dokańczaniu porządków. O 16 wszystko już było gotowe, więc ja wyszedłem pobiegać, a Shannon usiadł przed telewizorem i zaczął grać w gry. Żadnemu z nas nie chciało się gotować, więc kolację zamówiliśmy do domu i jeszcze przed snem wyszliśmy na spacer ze Sky’em. Chłopak wymęczył nas tak, że ponownie padliśmy na łóżka od razu zasypiając.

 W pewnym momencie podniosłem się do pozycji siedzącej rozglądając po pomieszczeniu. Ze snu wybudził mnie jakiś dźwięk, ale nie wiedziałem co to. Gdy już znów chciałem położyć głowę na poduszce, usłyszałem łomot i siarczyste „kurwa” za drzwiami. Odrzuciłem pościel na bok i włożyłem stopy w ciepłe kapcie. Nagle drzwi do mojego pokoju gwałtownie otworzyły się i wparował przez nie Shannon.

-          Jasna cholera!!! Wyłącz to cholerstwo!- ryknął na mnie przykładając dłonie do swoich uszu.

 Dopiero po jego słowach zrozumiałem, że ten hałas do którego zdążyłem przywyknąć to mój budzik w blackberry. Jako że nie przepadam za muzyką techno, znalazłem w internecie jakąś piosenkę, która po prostu od razu stawiała mnie na nogi. I właśnie gdzieś na piętrze roznosił się ten utwór, który był szczerze nie do zniesienia.

 Ostatnio tak mało sypiałem, że mój organizm bardzo potrzebował snu i na pozostałe dźwięki budzika nie reagował, to ustawiłem ten. Jak widać teraz też nie zareagował nawet na to okropieństwo.

 Szybko rozejrzałem się po pokoju, lecz dźwięk dochodził z korytarza. Minąłem więc mojego brata, który mordował mnie wzrokiem i stanąłem w korytarzu. Nie byłem jednak w stanie stwierdzić skąd ten dźwięk dochodzi, bo nie byłem jeszcze do końca przytomny. Otrząsnąłem się i przetarłem oczy. A potem stwierdziłem, że najlepiej zacząć od początku, czyli wszedłem do pokoju Klaudii. Nie lubiłem tu wchodzić, bo jej brak był dobijający, jednak dziś miało się wszystko zmienić. No i muszę dodać, że wejście tam okazało się strzałem w dziesiątkę. Otworzyłem drzwi do pralni i dźwięk tego okropieństwa stał się ostrzejszy i o wiele głośniejszy. Skrzywiłem się i czym prędzej zacząłem przerzucać brudne ubrania w koszu na nie. Jakim cudem zapomniałem wyjąć komórkę? Ale w końcu wyciągnąłem niebieskie dresowe spodnie z odblaskowymi lampasami i wyjąłem z nich wibrujący telefon. Szybko wyłączyłem dźwięki i w chwili ulgi usiadłem na pralce.

 3:46 w nocy. Chora godzina, ale takie życie. Nie pierwszy raz wstaję tak wcześnie. Choć zazwyczaj to o takiej kładę się spać. Wstałem z maszyny i wróciłem do pokoju. Szybko znalazłem jakieś ciuchy w szafie, lecz gdy zacząłem je na siebie wkładać zrezygnowałem z nich. Po pierwsze Klaudia, by mnie zabiła za taki strój i oznajmiła, że chyba wyciągnąłem je ze śmietnika, a po drugie zawsze gdzieś mogli się czaić paparazzy albo fani. Nie to, że wstydziłem się swojego luźnego ubioru, a raczej to że nie chciałem być w nim sfotografowany z córką.

 Ponownie pojawiłem się przed szafą i wyciągnąłem z niej szare rurki. Dawno już nie miałem na sobie tak obcisłych spodni, dokładniej to od 4 dni, czyli od ostatniego koncertu. Ze zdziwieniem spostrzegłem, że suwak nie chce się dopiąć, więc zacząłem się z nim męczyć. Zaciskając zęby próbowałem przesunąć go do góry, ale nie chciał iść.

-          Mój przyjacielu, raz w życiu mógłbyś być mniejszy!- warknąłem do swojego przyrodzenia, lecz w końcu udało mi się zasunąć zamek.

 Cholerstwo jedne. Teraz czas na górną część garderoby, czyli koszulkę. Z najwyższej półki zdjąłem najzwyklejszą brązową koszulkę z długim rękawem, którą natychmiast przełożyłem przez głowę. Miałem ją na sobie na jakimś występie... wtedy ładnie opinała moje mięśnie, a dziś? Trochę wisiała, ale dzięki temu czułem się luźniej. Przez szlufki w spodniach przeciągnąłem bury pasek i popatrzyłem w lustro. Całkiem nieźle się prezentowałem. Stwierdziłem, że nie mam czasu, by nażelować włosy i ułożyć sobie fryzurę (bo zaspałem budzik), więc zbiegłem po schodach do przedpokoju, lecz wcześniej jeszcze zajrzałem do Shannona, by sprawdzić czy śpi, ale on już od dawna głośno chrapał leżąc na plecach. Włożyłem stopy w moje czarne koncertowe buty i przełożyłem przez ramię mój czarny płaszcz z niebieskimi wykończeniami, który nosiłem podczas trasy ABL po Europie. Dawne czasy. Sprawdziłem czy blackberry, dokumenty i kluczyki mam przy sobie, po czym wybiegłem tak ubrany na zewnątrz. Sky oczywiście musiał skorzystać z sytuacji wybiegając za mną. Stwierdziłem, że trudno. Posiedzi trochę na dworze do czasu aż nie wrócę. Zamknąłem furtkę za sobą, by nie uciekł z terenu  posesji, a sam wsiadłem do mojego bmw. Zadowolony, że znów siedzę za kierownicą, odpaliłem silnik i szybko wyjechałem z podjazdu na ulicę, po czym ruszyłem na lotnisko.

 Droga zajęła mi niewiele czasu, gdyż ruch o 4 rano był znikomy. Zaparkowałem na strzeżonym parkingu przed samą halą przylotów i udałem się do środka budynku. Byłem ciekaw czy samolot Młodej już wylądował, czy mają opóźnienie, jak to często bywa. Jednak, gdy zerknąłem na tablice z przylotami, okazało się, że już wylądował. Popatrzyłem na telefon i z podziwem przekręciłem głowę, bo to oznaczało, że udało im się przylecieć na czas. Zadowolony z takiego przebiegu sytuacji, stanąłem niedaleko wyjścia z terenu odbioru bagażu i obserwowałem ludzi, którzy przewijali się przez to lotnisko. Wiedziałem dokładnie przy którym stać, gdyż z dziewczyną umówiliśmy się, że wyjdzie tym najbardziej północnym. Po 15 minutach obserwowania pasażerów i ludzi na nich czekających , stało się to denerwujące, więc starałem się patrzeć tylko na rozsuwające się drzwi, które miały wypuścić mi córkę. No i w końcu ją zobaczyłem.

 Miała na sobie jasny beżowy płaszcz przepasany czarnym paskiem z jasną klamrą. Na prawy ramieniu wisiała jej torebka, a lewa ręka ciągnęła niedużą walizkę. Jednak jej mina nie była radosna. Wręcz przeciwnie. Był to grymas złości, a w oczach dostrzegłem smutek. By się przecisnąć przez tłum przy wyjściu, przepchnęła się obok jakiegoś faceta, którego potraktowała z bara. Złość emanowała od niej na kilometr. Chyba ten lot nie należał do udanych. Jednak gdy w końcu mnie zauważyła, na jej twarz wkradł się uśmiech. Ta reakcja bardzo mi się spodobała.

 Gdy zrobiło się trochę luźniej, podbiegła do mnie i już po chwili trzymałem ją w ramionach. Włosy miała w zupełnym nieładzie, ale pachniały tak ładnie owocami, że z przyjemnością wziąłem głęboki wdech.

 Gdy tylko się odsunęła, by mi się przyjrzeć, jakaś baba uderzyła ją barkiem, niby przez przypadek w ramię tak, że ledwo co Klaudia utrzymała się na nogach i wysyczała „bitch”. Młoda niewiele się zastanawiając odwróciła się i chciała się rzucić na kobietę, lecz w ostatniej chwili ją złapałem. Po kilku sekundach wyrywania się, stanęła już spokojnie patrząc na mnie pełnym złości spojrzeniem.

-          Mogłeś mnie puścić. Pokazałabym tej świni, że ze mną się nie zadziera.

-          Nie, moja droga. Tak się nie robi, a teraz weź kilka głęboki oddechów i jedziemy do domu.- powiedziałem starając się ją uspokoić moim tonem głosu.

 Coś mruknęła pod nosem, ale nic nie zrozumiałem, możliwe że mówiła po polsku. Wziąłem jej walizkę i ruszyliśmy w stronę parkingu.

-          Kim była ta kobieta?- zapytałem zaciekawiony agresywnym zachowaniem Klaudii.

-          A taka jedna dziwka z samolotu. Siedziała za mną i doprowadzała mnie do szału. Myślałam, że ją zamorduję. Najpierw zaczęła wiercić się w fotelu, a widziałeś, że mała to ona nie jest. Potem otwierała i zamykała stolik, kopała mój fotel, jadła jakieś śmierdzące mięsa, gdy dowiedziała się, że jestem wegetarianką. Myślałam, że się porzygam! A ta suka jeszcze robiła to specjalnie!- podniosła głos, więc położyłem jej dłoń na ramieniu, by ją uspokoić.

-          Nie przejmuj się takimi ludźmi. Są kompletnymi zerami. Popatrz na siebie. Jesteś mądrą, śliczną dziewczyną, która właśnie jedzie do domu w Los Angeles i po którą o 4 rano wyszedł sam Jared Leto!- powiedziałem puszczając jej oczko.

 W końcu się roześmiała i po chwili już szła przy moim boku, a nie metr dalej. Zatrzymaliśmy się przy bagażniku, do którego wrzuciłem jej torbę. Dziewczyna wsiadła z prawej strony na miejsce pasażera, a ja usiadłem za kierownicą. Odpaliłem silnik i ruszyłem w kierunku budzącego się Miasta Aniołów.

-          Kiedy zrobisz prawko?- zapytałem chcąc ją jakoś zagadać, lecz ona wydawała się nieobecna.

-          Co?- zapytała cicho, przenosząc swój wzrok na mnie, co tylko potwierdziło moją teorię.

-          Kiedy zrobisz prawo jazdy?- ponowiłem pytanie.

-          Ech... nie wiem. Niedługo.- odpowiedziała używając mojej własnej broni, czyli słowa soon.

 Znów zapadła cisza, więc nie chcąc zrobić czegoś nie tak jak trzeba, skupiłem się na drodze jaką miałem do pokonania. Jednak smutek wyryty na jej twarzy i oczy wlepione w krajobraz na zewnątrz mnie martwiły. Zachowywała się jakby ktoś jej umarł. Miała taki sam wzrok, gdy mówiła mi, że jej rodzice nie żyją.

 Odwróciłem od niej wzrok, bo musiałem zjechać z autostrady na drogę szybkiego ruchu, która była obwodnicą tego miasta.

 Gdy znów na nią popatrzyłem, zobaczyłem po jej policzku spływającą łzę. Coś się musiało stać, tylko co? Położyłem prawą dłoń na kolanie, by zwrócić jej uwagę na swoją osobę i zapytałem co się dzieje. Dziewczyna znów odwróciła wzrok na przejeżdżające samochody, lec zaczęła mówić.

-          Pamiętasz, jak do ciebie dzwoniłam w nocy? Nadal nie umiem się z tym pogodzić. Ja ją tak bardzo kocham! Nauczyłam ją tego wszystkiego, jeżdżę na niej od kiedy zaczęła chodzić pod siodłem. Nigdy mnie nie zrzuciła, znam jej myśli, mogę przejść jej pod brzuchem. I co? To wszystko na nic! Kogo obchodzi jakaś tam dziewczyna, która nauczyła konia wszystkiego, płacąc jeszcze za to, że go tego uczy, nie siebie. Ona reaguje na mój głos, rozpoznaje mnie! I mi ją zabrali. Od tak, po prostu, bo ją nauczyłam wszystkiego.

 Gdy ona się tak żaliła, ja nie wiedziałem jak zareagować. Było mi przykro, że ona tak cierpi. Nie chciałem, by tak to przeżywała, a z drugiej strony ten koń nie był nawet jej. Jak można przeżywać bardziej to, że ktoś kupił jej ukochanego konia niż śmierć rodziny? Przecież to jest... nie na miejscu chyba.

-          Może teraz jej będzie też dobrze.- szepnąłem, by ją pocieszyć, ale wzrok jaki napotkałem, pokazał, że tylko ją dodatkowo rozłościłem.

 Zamilkłem i nie odzywałem się już do końca podróży. Dziewczyna też nie miała na to ochoty, więc dałem jej spokój. Gdy tylko zaparkowałem przed domem, ona otworzyła drzwi i nagle jej oczy się zaświeciły. Chwilę później kucała przy drzwiach furtki i głaskała Sky’a. Zarówno pies, jak i ona sama byli niezmiernie szczęśliwi. Husky w przypływie nieposkromionej radością zaczął szczekać i biegać wokół mojej córki, oświadczając całej okolicy jaki jest szczęśliwy, że przyjechał ktoś kto go będzie rozpieszczał.

-          Sky! Cicho! Jest 5 rano! Obudzisz wszystkich!- skarciłem psa, który i tak miał głęboko gdzieś to co do niego mówiłem.

 Wziąłem walizkę dziewczyny i ruszyliśmy do domu. Otworzyłem kluczem drzwi do środka i wpuściłem psa, potem córkę, a na samym końcu wtaszczyłem tam walizkę. Mała, a ciężka jakby miała tam same cegły. Szybko pozbyłem się butów oraz płaszcza i popatrzyłem karcącym wzrokiem na Sky’a, który wpatrywał się w Klaudię, jak w ulubionego kurczaka i merdał ogonem. Jak się okazało, dziewczyna w drugiej ręce trzymała jego ulubioną zabawkę i drażniła się z psiakiem. Jednak w końcu rzuciła mu tego kurczaka, a husky poleciał jak szalony za nim.

-          Zaniosę ci ją do pokoju.- powiedziałem łapiąc jej bagaż.

-          Dzięki, dam sobie radę.- odpowiedziała podchodząc do mnie.- Stęskniłam się za tobą.- szepnęła i przytuliła się do mnie.

 Uśmiechnąłem się i objąłem ją ramionami. Tego mi w tym domu brakowało. Przywiązałem się do niej. Teraz już nie było mi tak łatwo żegnać się z nią, jak za pierwszym razem. Każde rozstanie było bolesne, co dziwiło mnie, bo oznaczało, że naprawdę się tym przejmuję.

 Nagle na szczycie schodów pojawił się zaspany Shannon w piżamie. Mrugnąłem do niego i odsunąłem się od dziewczyny. Delikatnie podbródkiem wskazałem jej kierunek, w którym powinna patrzeć, a ona gdy tylko zauważyła Shannona, ruszyła biegiem do niego. Obserwowałem z szerokim uśmiechem, jak skacze na niego, a potem go dusi. No to brakuje jeszcze mamy i mielibyśmy rodzinę w komplecie.

 Podniosłem z ziemi walizkę, którą rzekomo sama chciała zanieść do siebie i ruszyłem w kierunku tej dwójki. Jednak Shann głośny ziewnięciem dał nam do zrozumienia, że zaraz wraca do słodkiego leniuchowania, zwanego spaniem. Pocałował dziewczynę w policzek po czym zniknął za swoimi drzwiami. Klaudia chwilę patrzyła na mnie, po czym weszła do swojej sypialni i zadowolona usiadła na łóżku. Znów rozglądała się dookoła, jak za pierwszym razem.

-          Cieszę się, że tu jestem.- powiedziała nagle.- Dziękuję, że mnie zaprosiłeś.

-          To już także twój dom.- odpowiedziałem szczerze.- A teraz idź spać, bo jesteś wykończona zarówno fizycznie, jak i psychicznie tą podróżą. Obudzę cię około południa, dobrze?

-          Jared.... Możesz mi coś obiecać?

-          Zależy co...- zacząłem niepewnie, bo czasem jej pomysły mnie przerażały.

-          Ty też pójdziesz spać. Wyrwałam cię z łóżka o 3 w nocy i źle się z tym czuję.

 Odetchnąłem z ulgą uśmiechając się do niej. Odpowiedziałem, że to właśnie zamierzałem zrobić. To ucieszyło dziewczynę, więc pocałowałem ją w czubek głowy i życzyłem dobrych snów.

 Próbowałem wygonić z jej pokoju psa, lecz on za nic nie chciał opuścić Klaudii. W końcu poddałem się i wyszedłem przymykając drzwi. Gdy stanąłem na korytarzu, zamknąłem oczy i zacząłem się wsłuchiwać w odgłosy domu. Mimo, że nadal była cisza, to była ona jakaś pełniejsza, a ja sam spokojniejszy, że już wszyscy są w domu.

 Położyłem się w ubraniu na łóżku myśląc nad tym czy jest sens zasypiać. Co prawda obiecałem Młodej, że pójdę spać, ale czekało mnie jeszcze tyle pracy z filmami, które montowałem i innych artystycznych projektów, że miałem ochotę złamać te obietnice. Jednak sen wyręczył mnie z tych zmartwień i po chwili już śniłem.

________________________________

No to w nagrodę za takie szybkie uwinięcie się z komentarzami macie suprajs :) Rozdział o wiele dłuższy (10 stron^^) i mam nadzieję, że się podoba. A ja niedługo w psychiatryku skończę. Nie dość, że komputer nie współpracuje, to także poczta i blog. Mam dość, zawsze wszystko przeciw mnie. Nie ważne. Jestem zaskoczona, że fragment z koniem Was poruszył. Myślałam, że będzie on nudny… A żeby było jeszcze śmieszniej, wczoraj się dowiedziałam, że sprzedają mi Tequillę. Chyba w tym momencie wiem, jak umrę, jak zginie Jared w reality i kiedy. Najs… (nvm). Co do Mata… oj będzie już w next chapterze^^ Bardzo dużo z Was napisało, że Jared powinien kupić Klaudii konia. Hym… Prezent ma trochę inny. Ale dzięki za pomysły ;) Agi, co do bycia naiwnym…hym. Nie sądzę. Każdy w końcu ma jakieś wady, nie? ;) a ona akurat…jest specyficzną postacią, bo nie opartą na prawdziwej osobie. Na razie kłótni K z J nie będzie. Odpocznijcie trochę ;) Co do papierów… rozwinę ten wątek soon. A czy tak można w realu? Nie wiem. Ale to fikcja, więc mogę wszytsko. To chyba wszystko… A i dziś przeczytałam cały przewodnik po LA. Jezzuuu… jeszcze pół roku i tam jadę *.*

No i jeśli nie zobaczę 15 komentarzy, porządnych i długich to nie ma kolejnego rozdziału. Ot, taki szantażyk… A i witam nowe czytelniczki i ofc tych co nic nie piszą, ale czytają :) Ciekawa jestem ilu Was tak naprawdę czyta tę moją chorą wyobraźnię (:

Rozdział idzie z dedykacją dla mojego Słoneczka żeby mu humor poprawić :* Lea <3