Chapter 44 "Evelyn"

Chapter 44

"Evelyn"

+18

Usiadłyśmy z drinkami przy jednym ze stolików i nie zważając na hałas, rozpoczęłyśmy rozmowę o byciu weterynarzem. Od najmłodszych lat marzyłam o tym by opiekować się w ten sposób zwierzętami, szczególnie końmi, lecz po 2 tygodniach, można by rzec praktyk, odwidziało mi się. Nie dawałam już fizycznie rady, więc tym bardziej podziwiałam Wright, bo wyglądała na delikatną kobietę. Była niesamowicie podobna do mojej siostry. Szczupła, zgrabna, wręcz idealna figura, do tego zafascynowanie modą i ubieranie się tylko u najlepszych projektantów.

-          Nie uwierzysz, ale... mój ojciec jest sponsorem wielu pokazów mody w Paryżu. Zafascynował go ten świat przez moją mamę, która w latach młodości była modelką, lecz szybko stamtąd uciekła. Nie za bardzo się nadaje na modelkę jeśli chodzi o psychikę. Dlatego też została kreatorką tych pokazów i razem z ojcem zbijają na tym niemałą fortunę.

-          Też masz niezłe ciało, czemu nie poszłaś w tym kierunku, mając tak naprawdę całkowicie otwarte drzwi?- zapytałam zaciekawiona.

-          Wiesz... należę do tego rodzaju ludzi, którzy by się spełnić muszą zrobić coś od samego początku zupełnie samemu. Zresztą nie za bardzo mnie pociąga bycie wieszakiem na ubrania. Jestem mentalnie o wiele więcej warta. Zresztą kocham konie i od zawsze chciałam im pomagać.

-          Rodzice pewnie niezbyt pozytywnie przyjęli wiadomość, że chcesz zostać weterynarzem, co?

-          Na początku było im przykro, że wybrałam ten kierunek, ale ostatecznie pogodzili się z tym i zaakceptowali to.- powiedziała upijając trochę swojego kolorowego napoju.- Z drugiej strony mój brat spełnia się za mnie.

-          Masz brata?- zapytałam zdziwiona.

-          Owszem. Nazywa się Caleb. Jest ode mnie młodszy o jakieś 7 lat i jest fotografem. Częściowo też modele. Myślę, że by ci się spodobał.- zaśmiała się wyjmując telefon.- Zaraz ci go pokażę.

Chwilę stukała palcami w klawiaturę telefonu, by potem ukazać mi zdjęcie mega przystojnego mężczyzny. Co prawda nie był w moim typie, ale... myślę, że nie jedna kobieta chciałaby go mieć u swojego boku. Zdjęcie co prawda było robione od pasa w górę, ale nie miał na nim koszulki, co tylko dodawało mu punktów. Umięśniona, lecz w dobrych proporcjach klatka piersiowa, ramiona z kilkoma tatuażami, niewielki zarost, krótkie, lecz fajnie układające się włosy BEZ ŻELU! Do tego ciekawe, seksowne oczy w kolorze zieleni, zgrabny nos i ładnie skrojone usta. Chłop marzenie.

-          Zabierz ode mnie to zdjęcie, bo ci telefon zaślinię.- zaśmiałam się.

-          Ma tylko jedną wadę.

-          Jaką? Zbyt przystojny?- zażartowałam.

-          Ma 193 cm wzrostu. Jest wielkoludem!

-          Eee tam! To dobrze!

-          Zmienisz zdanie jak go poznasz. Przy nim czujesz się, jak mrówka. No, ale wracając do tematu rozmowy... On poszedł w tę artystyczną stronę, więc moi rodzice pogodzili się z moim wyborem. Choć nie powiem, lubię czasem z moim braciszkiem zabawić się w sesję zdjęciową albo pokaz mody. Swoją drogą uwielbiam zdjęcia!

-          No to jesteś chyba pierwszą moją znajomą, która je lubi.

Gdy Fancy dalej opowiadała o swoich zainteresowaniach, spostrzegłam podążającego w naszą stronę Jareda. Starałam się jej słuchać, lecz droga mężczyzny do naszego stolika wyglądała zbyt zabawnie, więc skupiłam się głównie na niej. Leto co chwila był zatrzymywany przez jakieś fanki, bądź fanów, którzy prosili o zdjęcie z nim. W końcu udało mu się do nas dotrzeć. Chciał już coś powiedzieć, nawet wziął powietrze w płuca, lecz zanim zdążył wyartykułować cokolwiek, otoczyli go fani, wręcz wchodząc na nasz stolik, by tylko go odciąć od nas. Porozumiewawczo spojrzałyśmy na siebie i wstałyśmy. Jared widząc, że mu uciekamy, przeprosił fanów i zaczął się przedzierać w naszą stronę. Jednak fanbase skutecznie mu to utrudniało. W końcu zdenerwowany odepchnął od siebie bardzo natrętną parę i złapał mnie za rękę. Mrugnęłam do Wright i stanęłam z miną „czego chcesz?”.

-          Gdzie uciekacie?- zapytał dysząc.

-          Wiesz... masz takie kolejki, że stwierdziłyśmy, że nie będziemy przeszkadzać.- powiedziała niewinnie się uśmiechając Fancy.

 Jared zrobił kwaśną minę, a wokół nas powstał okrąg składający się z jego „armi”. Trochę mnie śmieszyła ta sytuacja, bo Jay wyglądał na rozżalonego, że ludzie nie pozwalają mu z nami pogadać, ale musiał to przecież ukrywać.

-          Przepraszam, czy moglibyście odejść?- zapytałam widząc, że jeszcze trochę, a Jay wybuchnie, a nie chciałam zaszkodzić jego karierze i opinii o nim.

-          A ty kto żeby nam rozkazywać?

-          Jego prywatna dziwka, nie słyszałeś co mówił na scenie?

 Przymrużyłam oczy słysząc to, lecz zamiast fali gniewu poczułam rozbawienie. Po chwili już się śmiałam na głos patrząc na tych ludzi, którzy myśleli, że mają jakiekolwiek szanse zainteresować sobą Jareda. Nie czekałam długo, bo po chwili i Francuzka zaczęła się śmiać z głupoty tych ludzi. Jay chciał już zabrać głos, ale wzrokiem go powstrzymałam przed tym i wzięłam go pod rękę. Z drugiej strony złapała go Wright, a ja powiedziałam.

-          Wybaczcie, ale musimy sprawić, by NASZ Jared poczuł się lepiej, bo jak widzę tylko nasza obecność go zaspokaja. Prawda tatusiu?- zapytałam robiąc niewinne oczka do aktora, który miał na twarzy poker face’a.

-          Bye bye I’m not a one night kind... tralala…- zaczęłam podśpiewywać piosenkę Sunrise Avenue, olewając zupełnie fanów, którzy stali jakby ich wmurowano w ziemię.

Gdy odeszliśmy trochę w bok, puściłyśmy muzyka i przybyłyśmy sobie piątki. Akcja pierwsza klasa. Jared patrzył na nas z ciętą miną, ale i tak było warto. Chwilę patrzyliśmy na siebie w milczeniu, lecz w końcu Jared odzyskał mowę.

-          Klaudia, nie będziesz mieć nic przeciwko, jeśli poproszę Fancy do tańca?- zapytał wpatrując się we mnie.

-          Jasne, że nie.- szybko odpowiedziałam i uśmiechnęłam się, poniekąd sztucznie.

 Leto chyba tego nie zauważył, wiec poprosił moją koleżankę do tańca i zniknęli w tłumie. Dobra, muszę zacząć panować nad swoją zazdrością i nie postrzegać Wright jako rywalki. Tak się nie robi, tym bardziej, że zawsze chciałam by Jay znalazł sobie mądrą, piękną kobietę i przestał wyżywać się na tych małolatach i groupies. O mało co nie dostałam zawału, gdy poczułam dłoń na swoim ramieniu. Natychmiastowo odwróciłam się będąc w stanie od razu zaatakować jakiegoś fangirlsa, ale okazał się to być Shannon. Westchnęłam z ulgą i czekałam na jego słowa.

-          Dobrze się bawisz?

-          Nie za bardzo...- odpowiedziałam szczerze.

-          Witaj w klubie.- mruknął i przyłożył do ust szklankę z bursztynowym płynem.

-          Co się stało, że ty też... nie w humorze?- zapytałam zasmucona.

-          Ech... szkoda gadać. Ulokowałem uczucia w złej osobie chyba... Pierwszy raz w życiu tak się czuję. Przychodzi to powoli, ale wydawało mi się jeszcze niedawno, że mogłem przenosić góry. A teraz to wszystko bez sensu.

-          Shannon, o czym ty mówisz?- zapytałam kompletnie zdezorientowana, bo zdania które układał były dla mnie pozbawione jakiegokolwiek sensu czy przesłania.

-          Nie ważne...- wyszeptał smutno, patrząc przed siebie.- Dobrze, że została mi jeszcze whisky...

-          Shannon! Chodzi o Ciacho?

 Perkusista zerknął na chwilę na mnie, by potem pokiwać głową i wypić do dna alkohol. Postawił szklankę na stoliku i głośno westchnął. Wyglądał naprawdę żałośnie, będąc takim... pozbawionym nadziei i przygnębionym zarazem.

-          Ona mnie nie chce. Pewnie przez cały czas tylko się mną bawiła, prawda?- zapytał beznamiętnie, lecz jego oczy wyrażały bezgraniczny smutek.

-          Nie! Oczywiście, że nie! Shannon, czemu tak myślisz?- zapytałam zasmucona jego stanem.

-          Bo jej tu nie ma! Gdyby jej zależało to by tu była!- nagle podniósł głos i walnął pięścią w blat na którym wcześniej postawił puste naczynie.- Idę po jeszcze jedną szklaneczkę...

-          Nie, przestań.- poprosiłam.- Shannuś...

-          Ja, Shannon Leto, zakochałem się. I co? I gówno! Idę, może po drodze złapię jakąś panienkę...- mruknął i odwrócił się w stronę wyjścia.

 Szybko jednak złapałam go za dłoń i posadziłam na krześle. Ukucnęłam przed nim i kazałam mu patrzeć w moje oczy. Niechętnie, ale to zrobił.

-          Słuchaj mnie ty gwiazdo rocka od siedmiu boleści. Zależy ci na Ciacho?- zapytałam ściskając jego dłonie.

-          Tak.- wybełkotał.

-          To masz jej to udowodnić. Pokaż, że ją kochasz, zrób coś specjalnego, powiedz jej to.

-          Zwariowałaś?!- zapytał przytomniejąc.

-          Co w tym złego, że jej powiesz? No co? Korona ci z głowy nie spadnie!

-          To że... Klaudia, jestem Shannon Leto i...

-          Czas się zmienić. Jak chcesz ją zdobyć zaliczając w kółko jakieś laski, ciągle pijąc i paląc? Ona tego nienawidzi!

-          Nie spałem z żadną kobietą od czasu gdy ją poznałem kurwa mać!- nagle wykrzyknął.

-          Co?- zapytałam zaskoczona.- Naprawdę?

-          Po co miałbym kłamać?- odpowiedział już spokojniej.- Potrafię wytrzymać bez seksu... dla niej.

-          Naprawdę ci zależy.- stwierdziłam widząc, że Shannon wpadł po uszy.

 Och, teraz jest ciężki orzech do zgryzienia, bo nie do końca wiem, co czuje do niego Renata. Zawsze jej się podobał, lubiła spędzać z nim czas, ale czy to coś więcej? Uśmiechnęłam się ciepło do Zwierzaka i powiedziałam, że wszystko dobrze się ułoży, ale trzeba na to czasu. Shannon rozluźnił się słysząc, że mu pomogę zdobyć serce Ciacho, a ja stwierdziłam, że czas poruszyć problem Jareda i Fancy.

-          Shannon... Powiedz mi. Co Jared czuje do Fancy?

 Leto chwilę myślał, po czym drapiąc się po głowie jak rasowa małpka odrzekł.

-          Z tego co mówił, to mu się podoba.

-          No tak... A powiedz mi, kto to Evelyn?- zapytałam przypominając sobie opowieść Francuzki o Jaredzie, który mamrotał to imię.

 Shann jednak słysząc je drgnął, jakby ktoś poraził go prądem. Na jego twarz wkradł się cień gniewu, a potem zakłopotanie. Już nie patrzył na mnie, a gdzieś w przestrzeń. Zdziwiła mnie ta reakcja, bo pytanie wydawało mi się proste i takie zwykłe, a sprawiło że Leto cały się spiął.

-          Oto pytaj Jareda. Ja nie mogę ci nic powiedzieć.- w końcu odpowiedział.- A skąd ty w ogóle o niej wiesz?

-          A Jared wymawiał jej imię przez sen.- gładko skłamałam.

-          Hym... pytaj się mojego brata.

-          Co to za tajemnica? Kim ona jest?

-          Klaudia. Ja ci nic nie powiem. Nie mogę. Obiecałem.

 Odpuściłam, bo po samym sposobie mówienia wiedziałam, że prędzej umrze niż mi powie. A to tylko jeszcze mocniej podziałało na moją ciekawość. Shann wstał od stolika i ruszył w stronę baru. Zanim się zorientowałam, on już zamówił dwie kolejne szklanki whisky, z czego jedną już wypił do połowy. Westchnęłam zrezygnowana i popatrzyłam w drugą stronę. Na parkiecie zauważyłam mojego ojca z Francuzką i wiele par oczu wlepionych w nich, jak w 8 cud świata. Tworzyli zgraną parę, każde z nich jakby odczytywało myśli drugiego i ruszali się płynnie. Chyba nawet nie zwracali uwagi na otoczenie, tak byli pochłonięci rozmową. A ja od dawna nie widziałam Jay’a tak szczęśliwego. Był rozluźniony, patrzył na swoją partnerkę ze szczerym uśmiechem, a na jego twarzy pojawiły się urocze dołeczki, gdy pokazywał swoje białe perełki. Muzyka zmieniła się. Stała się jeszcze bardziej żwawa, a Leto zaczął popisywać się swoimi umiejętnościami tanecznymi. Oderwałam wzrok od ojca i popatrzyłam na jego brata, który też obserwował najbardziej pożądanego człowieka na tej sali. Pomimo smutnego wzroku, ustaw wyginały mu się w delikatny uśmiech, gdy patrzył na najbliższa mu osobę.

-          Patrz. Jest szczęśliwy.- powiedział wciąż wpatrując się w postać brata.- Chciałbym go takim widzieć przez cały czas.

 Pokiwałam odruchowo głową, zgadzając się z nim w 100%. To był naprawdę piękny widok.

-          Tylko go nie pytaj teraz o Evelyn, proszę. Niech na razie... zatraci się w tej chwili. To nie są przyjemne wspomnienia, a on potrzebuje trochę relaksu.

 Miałam nadzieję, że Shann uzna moje milczenie za zgodę. Leto wypił jeszcze dwie szklanki brązowego alkoholu, po czym poległ. Za dużo whisky. Odnalazłam wzorkiem Braxtona i przywołałam go do siebie. Latynos podszedł do mnie z uśmiechem, ale gdy tylko zobaczył zwisającego z krzesła perkusistę, mina mu zrzedła. Dobrze wiedział czemu go przywołałam. Za trzy złapaliśmy go pod ramiona i ruszyliśmy w stronę taksówki. Hotel był tylko 2 przecznice dalej, ale dla Shannona... Było to niemożliwe pokonać teraz taki odcinek. Wsadziliśmy go do zamówionego auta i poprosiłam kierowcę by zawiózł nas do hotelu. Brax wypłacił kierowcy należną sumę z napiwkiem, a ja próbowałam wyciągnąć perkusistę z samochodu. Udało mi się to dopiero z pomocą Olity i tak też zaciągnęliśmy go do środka budynku. Winda przyjechała szybko, więc odbyło się bez świadków. Kłopot pojawił się dopiero na górze, gdy nie mogliśmy znaleźć klucza do apartamentu Leto. W końcu wpadliśmy na pomysł, by Brax trzymał go, a ja miałam przeszukać jego kieszenie. Jednak w bluzie go nie miał. Popatrzyłam na Latynosa, który z bardzo nieciekawą miną przyglądał się mojemu macaniu wujka.

-          Dobra, ja go potrzymam, a ty sprawdź mu tylne kieszenie.- powiedziałam.

-          Chyba sobie żartujesz. Po pierwsze ty go nie dasz rady trzymać, a po drugie nie będę go macać po tyłku. Jesteś kobietą, lepiej to będzie wyglądało.

-          Dzięki Brax.- warknęłam mordując go spojrzeniem i popatrzyłam na nieprzytomnego Amerykanina.

 Po prostu to jakaś żenada bym ja musiała odwalać takie akcje. Ale zgięłam się w pół i włożyłam mu dłonie do tylnych kieszeni spodni. Czemu faceci muszą mieć na dupskach takie obszerne kieszenie? Jednak po chwili penetracji ich, doszło do mnie, że w prawej tylnej kieszeni ma dziurę. No ja nie mogę! 40 letni mężczyzna, który zarabia fortunę na koncertach, a nie stać go na założenie na sylwestra (!) spodni, które nie mają dziur. No porażka. Jednak nie znalazłam w nich nic ciekawego, może za wyjątkiem prezerwatywy o smaku brzoskwiniowym, więc musiałam przerzucić się na przód. Popatrzyłam na mojego trzeźwiejszego kompana i jego zdegustowany wzrok, gdy Shann zaczął coś do niego bełkotać. Włożyłam najpierw prawą dłoń do jego lewej kieszeni, ale prócz kilku dolarów nie znalazłam nic, tak samo było w prawej. Zła, że zmacałam dosłownie całego Leto, a karty jak nie było tak nie ma, usiadłam na podłodze i popatrzyłam obrażona na Szynka. Ten idiota musiał zgubić kartę do swojego pokoju. Chwilę siedzieliśmy tak w ciszy, gdy Braxton wpadł na pomysł, by pójść do recepcji i poprosić o dorobienie nowej karty magnetycznej. Jednak jako, że to on okazał się być taki mądry, stwierdził, że ja popilnuję Shanna, a sam załatwi sprawę z recepcjonistką. Niechętnie się zgodziłam i usadowiłam Shannona w fotelu, a sama zaczęłam się przechodząc po korytarzu. Olita zjechał na parter, a ja stanęłam przy dużym oknie i zapatrzyłam się w nocne Las Vegas. Takie sławne miejsce, a ja nie mam nawet czasu, by się po nim przejść. Może jeszcze kiedyś uda mi się to zrobić. Mam nadzieję, że tu powrócę i zobaczę tę metropolię. Tak się zamyśliłam, że zapomniałam o całym świecie. O tym, że mam pilnować Shanna, o Olicie, który poszedł po klucz, nawet o Fancy i Jaredzie.

-          Klaudia! Gdzie Shannon?- usłyszałam głos klawiszowca.

 Natychmiast odwróciłam się do niego i spostrzegłam, że Leto zniknął z fotela. Ale jak to możliwe, skoro jeszcze 2 minuty temu w nim leżał jak zabity? Jasna cholera! Spanikowanym wzrokiem przebiegłam po korytarzu i zatrzymałam się na drzwiach prowadzących na schody. Braxton odczytał moje myśli i biegiem ruszyliśmy a tamtą stronę. Wpadliśmy równocześnie na klatkę i zadecydowaliśmy, że ja biegnę w górę, a on na dół. Czwarte piętro- pusto. Piąte – także brak jakiegokolwiek życia. Gdy zdyszana wpadłam na 6, stwierdziłam, że to nie możliwe, by tak pijany człowiek wszedł wyżej w tak krótkim czasie. Zrezygnowana wróciłam windą na nasze 3 piętro. Usiadłam na fotelu, który wcześniej zajmował Szynek i dałam sercu wyrównać bieg, po  szaleńczych poszukiwaniach starszego Leto. Niecałą minutę później z windy wyszedł Olita, także cały zziajany.

-          Zniknął... jak kamień w wodę.

-          Przecież nie mógł wyparować, jak kamfora.- mruknęłam starając się wytężyć mózgownicę.- Przejdźmy się po korytarzu, może znajdziemy gdzieś jakieś ślady...

-          Jak na przykład wymiociny?- zaśmiał się Brax, lecz widząc moją zniesmaczoną minę od razu spoważniał.

 Wstałam z miękkiego mebla i ruszyłam w stronę drugiej części korytarza, jak mogłam najwolniej. Starałam się wyłapać chociażby najmniejszy szczegół, który by mi pomógł odnaleźć Shannona. Braxton idąc za mną zaczął jojczeć, że to moja wina, potem coś jęczał o byciu zmęczonym, a następnie jeszcze o czymś innym. Tak nawijał, że zupełnie przestałam go słuchać, ale w pewnym momencie, gdy już kompletnie nie mogłam zebrać myśli, odwróciłam się do niego i chciałam na niego nakrzyczeć, lecz moją uwagę przykuły jakieś dziwne odgłosy. Poprosiłam Olitę, by się zamknął i kazałam mu posłuchać. Muzyk także stwierdził, że słysz coś dziwnego, więc podążaliśmy za tym odgłosem, aż do drzwi z napisem „staff room”. Zmarszczyliśmy brwi, a ja zauważyłam, że nie są one zamknięte, a tylko przymknięte. Popatrzyłam niepewnym wzrokiem na Latynosa, ale on kiwnął głową dając mi do zrozumienia, że trzeba je otworzyć i zobaczyć co to za stworzenie wydaje z siebie dziwne dźwięki. Schwyciłam za klamkę i szarpnęłam ciężkie drzwi w swoją stronę. Widok jaki zastałam rozłożył mnie kompletnie. W tym malutkim pomieszczeniu wśród półek z chemikaliami, szczotami i wiadrami, siedział na stołku Shannon i tulił do siebie miotłę. Lecz nie to było w tym wszystkim najzabawniejsze, mianowicie głaskał ją po kiju i bełkotał do niej, że aż zacytuję „Jared, braciszku kochany, Cia-ko mnie nie kocha”. Klawiszowiec widząc to zaczął się tak głośno śmiać, że byłam pewna, że cały hotel go słyszał. Sama też nie byłam w stanie milczeć. W końcu... ta miotła także miała niebieskie „włosy”, jak jeszcze niedawno młodszy Leto, i była tak chuda jak Jared. W końcu, gdy trochę się opanowaliśmy, wyrwałam przedmiot z rąk Shanna (nie chciał jej oddać i krzyczał, że zabieram mu brata), a Braxton wziął go pod ramię tak, że cudem udało się go wyciągnąć z tego schowka. Złapałam Shannona za drugie ramię i podprowadziliśmy do jego pokoju, który szybko otworzyliśmy. Gdy wylądował na łóżku, poczułam niesamowitą ulgę w barkach. Wujek mimo, że niski to ciężki, jak cholera! Oj coś odchudzenie muszę mu zaproponować,  bo tak nie może być! I to żadne mięśnie, a tłuszcz! No mniejsza. Braxton zgodził się zostać chwilę z Leto i pilnować go czy znów gdzieś nie zwieje, a ja zeszłam do recepcji poprosić o wodę, której w jego barku nie było. Gdy tylko dostałam dwie butelki, wróciłam do pokoju Zwierzaka i zwolniłam Olitę z czuwania. Życzyłam mu dobrej nocy, a raczej ranka, bo była już 5:40 i zamknęłam drzwi. Nie byłam śpiąca, może tylko trochę zmęczona, więc usiadłam w fotelu obserwując chrapiącego perkusistę. Kto by pomyślał, że Shannuś będzie tak przeżywał relację z moim Ciastkiem. Dla mnie kompletny kosmos. Wstałam z fotela i podeszłam do szafki, na której był pilot od telewizora. Nie zastanawiając się długo, włączyłam go i ściszyłam, by nie obudzić Shanimala. Przeskakiwałam z programu na program, aż w końcu zatrzymałam się na stacji National Geographic. Akurat program był o wilkach, wiec z przyjemnością zaczęłam go oglądać. Kocham te zwierzęta i to pomimo tego, że zabiły mojego małego źrebaka. Ze smutkiem powitałam koniec tego dokumentu. Zrobiłam kwaśną minę widząc reklamy jakichś banków i już chciałam je wyłączyć, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. Zdziwiona odłożyłam pilota i podeszłam do drzwi.

-          Shann, to ja Jared.

 Słysząc te słowa, otworzyłam drzwi i popatrzyłam na młodszego Leto, który stał w progu. Nadal miał na sobie ubranie z imprezy, na nogach buty których straszliwie nie lubiłam i długi sweter, którym się okrył. Jednak, gdy patrzyłam na jego twarz, coś się w niej zmieniło. Nie była taka strasznie zmęczona i wręcz bez chęci do życia. Jego oczy świeciły radośnie, a kąciki ust drgały w lekkim uśmiechu, którego nie był w stanie zetrzeć. Był zaskoczony moją osobą w pokoju brata, ale nadal gdzieś tam w głębi aż skakał z radości. A przynajmniej to mówiły jego oczy. I jak się później okazało, powiedzenie, że „oczy są zwierciadłem duszy” jest, jak najbardziej prawdziwe.

-          Cześć... Co tu robisz?- zapytał stojąc w wejściu.

-          A może najpierw wejdziesz? Tylko bądź cicho, bo obudzisz Shannona.- powiedziałam delikatnie się uśmiechając.

 Gdy tylko znalazł się w środku zamknęłam drzwi i usiedliśmy na fotelu. A raczej on usiadł, a ja stałam przypatrując się mu. Fizycznie nie wyglądał najlepiej, ale aura szczęścia biła od niego na kilometr. Nawet próby jej ukrycia, na nic się nie zdały. Albo może po prostu nie chciał tego ukrywać? Nie wiem.

-          Ponawiam pytanie. Co tu robisz?

-          Pilnuję, by twój brat się nie zadławił własnymi wymiocinami. Ktoś musiał tego pijaka tu przytaszczyć, by nie narobił was wstydu i kłopotów.- odpowiedziałam puszczając mu oczko.

-          Znów się schlał? W ogóle go nie widziałem na przyjęciu.- mruknął marszcząc brwi i zerkając na leżącego na brzuchu muzyka.- Wiesz może czemu się spił? Bo do aż takiego stanu rzadko się doprowadza.

-          Wiem.- odpowiedziałam krótko.

-          I?- zapytał tym razem przenosząc wzrok na mnie.

-          Jest mu przykro, że Renata nie mogła przyjechać. Ogólnie stwierdził, że jest nieszczęśliwie zakochany.

-          Dzisiaj... znaczy wczoraj, przez cały czas był jakiś taki markotny, ale nie myślałem, że to może być powodem...- westchnął, a z jego ust zniknął radosny uśmiech.- Ech, jak zwykle nawaliłem. Nawet się go nie zapytałem, co jest nie tak. On by od razu to zrobił, prawda?

 Radość w jego oczach trochę przygasła. Fajnie było widzieć, że brat też go obchodzi i martwi się jego stanem, ale nie chciałam by to szczęście, które jeszcze przed chwilą widziałam, zniknęło. Siedzieliśmy tak w ciszy, gdy w końcu zdecydowałam się zapytać, jak impreza i tańce z Fancy. Natychmiastowo jego oczy zaświeciły się radosnym blaskiem, lecz na twarzy nie spostrzegłam uśmiechu.

-          Było miło.

-          Tylko tyle?

-          No...

-          Tak, jasne. Uśmiechałeś się tak szeroko, że tylko miło nie mogło być. No opowiadaj.- powiedziałam siadając mu na kolanach i czekając na jego historię, jak małe dziecko na bajkę.

-          No trochę tańczyliśmy, rozmawialiśmy...- mruknął, ale widząc mój wzrok szybko zaczął przechodzić do konkretów.- Cóż będę cię okłamywał. Ta kobieta ma w sobie to coś do mnie pociąga. Podoba mi się zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Ma ładną barwę głosu, świetne wygimnastykowane ciało, do tego jest inteligentna. Jeszcze podoba jej się to co robię. Z drugiej strony potrafi odpyskować, ma charakter i pracuje jako... hym... zwykły śmiertelnik, że tak to nazwę.

-          Słucham? Uważasz, że artysta jest kimś lepszym?- przerwałam mu.

-          Nie... no...nie. nie oto mi chodziło...- zaczął się jąkać, ale widać było, że kłamie.

 Skrzyżowałam ręce na piersiach i z ciętym wyrazem twarzy patrzyłam na niego. Widać, że się zmieszał tym co powiedział, ale już nie mógł tego cofnąć. Nagle wyciągnął dłoń i przejechał palcem po moim policzku.

-          Powiesz w końcu co ci się wtedy stało? Proszę...

-          Ech...- westchnęłam.- Powiem. Bo... Szłam na spotkanie z Fancy i czekałam na światłach by przejść przez ulicę. Usłyszałam jakieś krzyki, więc odwróciłam się w stronę jednego z zaułków. Zobaczyłam jakieś 2 osoby ubrane w ciemne ubrania i jakieś dwie dziewczyny, które krzyczały by im pomóc. Nie jestem jakoś szczególnie odważna, ale... no przecież nie mogłam odejść. Zaczęłam do nich bieg i krzyczeć, że dzwonię na policję... jak pewnie wiesz, nie miałam telefonu, ale blefowałam. No i się przestraszyli. Zaczęli uciekać, a że stałam na ich drodze... jeden z nich mnie popchnął na ścianę z taką siłą, że wpadłam na metalowy pręt... i stąd ta szrama.- wyrzuciłam to wszystko z siebie za jednym zamachem.

 Nie będę mu przecież opowiadać, jak cholernie mnie to bolało, jak prawie, że straciłam wtedy przytomność, że mało brakowało a bym nie zobaczyła się nawet z Fancy... Jay milczał, obejmując mnie i patrząc gdzieś w przestrzeń. Jednak po chwili ocknął się z tego odrętwienia, ale tylko na chwilę.

-          Dobrze, że to tylko tak się skończyło. I jesteś odważna. Nawet nie zdajesz sobie, jak bardzo. Uratowałaś te dziewczyny, jestem z ciebie dumny.

-          Zrobiłam to samo co ty...- szepnęłam przypominając sobie wypadek.

-          I nie żałuję tego. Wręcz przeciwnie. Jestem szczęśliwy, że mam teraz ciebie.- wyszeptał do ucha i pocałował w policzek.

-          Idź się ogól. Nie pasuje ci ten świński blond do ciemnej brody.- mruknęłam.

-          No wiesz co... nawet taką chwilę potrafisz zepsuć.- powiedział z wyrzutem, a ja wyszczerzyłam do niego zęby.

-          Przepraszam?- powiedziałam robiąc oczy jak szczeniak.- A ty też coś mi obiecałeś... pamiętasz jeszcze?

 Jego mięśnie, jak na komendę napięły się. Wstrzymał oddech na kilka sekund, a potem bardzo powoli go wypuścił. Czując jego reakcję, stwierdziłam, że lepiej będzie jeśli odpuszczę sobie. Po co mam mu psuć taki dobry humor, moją czystą ciekawością. Innym razem to zrobię. Lecz, gdy tylko powiedziałam, że nie musi mówić, on poprosił mnie żebym wzięła krzesło i usiadła naprzeciwko niego.

-          Ty dotrzymałaś słowa, więc i ja to zrobię. Tylko proszę cię... niech to będzie nasza tajemnica. Nikomu pod żadnym pozorem tego nie mów. Nawet Ciacho. Obiecaj mi to, proszę.

-          Obiecuję.- wyszeptałam patrząc w jego niebieskie oczy, w których czaił się tylko strach i ból.

 To szczęście zniknęło. Wydaje mi się, że to była tylko ulotna chwila. Jednak jego oczy nie powróciły do tych smutnych, zmęczonych, a przerażonych i lękliwych. Te widziałam po raz pierwszy w życiu.

-          To zdarzyło się kilkanaście lat temu. Byłem po uszy zakochany w pewnej kobiecie. Tak samo jak teraz Shannon w Ciacho. Evelyn była spełnieniem moich marzeń, lecz... – tutaj uśmiechnął się smutno patrząc na swoje dłonie.- Sam nawet nie wiem co się popsuło. Spałem. Byłem zmęczony po ciężki dniu na planie filmowym, więc to nie dziwne, że poszedłem spać przed 23. Do tego to nie był mój najlepszy pokaz umiejętności aktorskich. Czułem się zarówno przybity tym, że nie potrafiłem odegrać należycie mojej postaci, lecz także tym, że przez tę scenę musiałem całować pewną aktorkę. A byłem zakochany w Evelyn, tak że każdy taki gest uważałem za zdradę. Zasnąłem szybko i nawet pamiętam, że śniłem o koncercie na festiwalu Rock am Ring w Niemczech. To było takie moje małe marzenie, gdyż oglądałem w telewizji transmisję z tego festiwalu i zapragnąłem to ja być tym muzykiem przed tak ogromną publicznością. Nagle poczułem szarpnięcie, tak, że myślałem, że ktoś wyrwał mi rękę z zawiasów. Jednak to nie był sen, a rzeczywistość. Nie mając zielonego pojęcia co się dzieje, poczułem z kolei, jak coś dotyka mojej twarzy, która zaczęła mnie okropnie boleć. Zdołałem tylko osłonić się rękoma przed kolejnym uderzeniem. Gdy otworzyłem oczy, zobaczyłem jak Ev... Evelyn stoi nade mną i patrzy na mnie pełnym pożądania wzrokiem. ‘Rozbieraj się, ale to już.’- rozkazała świdrując mnie swoim niebieskim spojrzeniem. ‘Evelyn... Czemu... Co?’- chciałem zapytać, lecz ona znów krzyknęła bym się rozbierał.- ‘ Jestem zmęczony, nie mam ochoty na seks...’- jęknąłem próbując się podnieść z klęczków. Nic na to nie odpowiedziała. Przynajmniej nie werbalnie. Po chwili znów leżałem na podłodze skulony i trzymający się za krocze. Łzy leciały mi po policzkach z dwóch powodów. Pierwszy jest oczywisty, dostałem od niej kopniaka w jaja. Jest to najczulsze miejsce u mężczyzny, a bólu nie da się porównać z żadnym innym fizycznym bólem. Za to drugi... To był ból psychiczny. Nie mogłem uwierzyć, że kobieta którą kocham, dla której zrobiłbym wszystko, kopnęła mnie w najczulsze miejsce i tak się zachowuje. Ale to nie był koniec. Zdarła ze mnie spodnie od piżamy, które miałem na sobie i zaczęła ssać mojego penisa. Gdy chciałem odepchnąć jej głowę od mojego członka, po raz kolejny dostałem w twarz. Nie mogłem jej uderzyć, bo... ją kochałem. Nie byłem w stanie zrobić jej najmniejszej krzywdy. Zresztą mama zawsze mnie uczyła szacunku do kobiet, tego, że nie ważne co się dzieje, nie mogę żadnej tknąć, choćby minimalnie agresywnie. Lecz ona nie miała takich oporów. Tamtej nocy pierwszy raz... Mogę to teraz powiedzieć już bez okłamywania siebie, mnie zgwałciła. To było ohydne. I podczas tego jak mnie zajeżdżała, próbowała mnie poddusić. Przyłożyła mi rękę do gardła i napierała nią tak mocno, że nie byłem w stanie nabrać oddechu. Pamiętam to jak dziś, gdy jej paznokcie wbiły mi się w szyję, a ja modliłem się, by ta katorga się skończyła. Nigdy, przenigdy nie byłem tak upokorzony. Gdy skończyła, zostawiła mnie takiego na ziemi. Nagiego, bezbronnego faceta, który nie jest w stanie jej się przeciwstawić, gdyż zbyt mocno ją kocha. Żałosne, prawda?- wyszeptał odwracając wzrok.

 W jego oczach mogłam dostrzec obrzydzenie do samego siebie i niespotykany ból, gdy to opowiadał. Jego oczy pozostawały suche, jakby już nie potrafił płakać, lecz ich kolor przedstawiał wszystkie emocje, które wewnątrz niego wrzały. Nigdy ten błękit nie był taki skruszony. Jak lód na rzece, który zamienia się w krę. Wszyscy zawsze mówią, że oczy mówią wszystko o człowieku. Z tym się nie zgodzę w pełni, lecz kryję się za tym pewna prawda. Oczy mężczyzny, który właśnie opowiadał swoje najgorsze miłosne przeżycia odzwierciedlały to co czuł w momencie, gdy jego usta się otwierały, a słowa wylatywały z nich z trudem, jak ptaki przeciskające się przez wąski otwór. Ten ból, szok, który przeżywał na nowo, strach przed tym, że ukochana osoba może tak postępować. To wszystko odbijało się w jego bladych oczach. Lecz on znów przeniósł wzrok na mnie i opowiadał dalej swoją historię, która tak zmieniła go jako człowieka.

-          Po paru minutach doszedłem na tyle do siebie, by wstać i udać się do łazienki. Nigdy, przenigdy nie zapomnę tego widoku. Miałem opuchniętą twarz, zakrwawione usta, szramy na szyi z których ściekały stróżki krwi. Lecz najgorsze było dla mnie poniżej pasa. Może fizycznie, nic mi się nie stało, ale... czułem się jak obdarty z godności. Zrobiło mi się niedobrze. Chciałem wyrzucić z siebie to wszystko co we mnie tkwiło. Wymiotowałem tak aż do momentu, gdy wyczerpany padłem na kafelki w łazience i tam zasnąłem. Obudziłem się trzęsąc z zimna na lodowatych płytkach w łazience, całkowicie nagi. Owinąłem się najgrubszym ręcznikiem i skulony usiadłem pod prysznicem. Wpatrywałem się jak zaczarowany w brunatne plamy krwi na podłodze, czy różowe smugi na umywalce bądź sedesie. Nadal było to dla mnie nierealne. Rano wszystko było jak dawniej. Evelyn przeprosiła mnie za to co zrobiła i mówiła, że mnie kocha. Uwierzyłem.

 Chciałam już coś powiedzieć, ale nie znajdowałam słów. Gwałt kobiety na mężczyźnie wydawał mi się czymś... nierealnym. Zawsze słyszało się o gwałtach na kobietach, ale nigdy na odwrót. Choć nie... kiedyś była taka sprawa, gdzieś chyba w Skandynawii, ale nie interesowałam się nią. Nikt się nie interesował, bo wydawało się to niedorzeczne. A teraz przed sobą miałam dowód, że coś takiego zdarza się też w rzeczywistości i jest tak samo okrutne, jak gwałt mężczyzny na kobiecie.

-          Tydzień później to wszystko powtórzyło. Nie chciałem tego, lecz ona stwierdziła, że skoro mi stanął to nie mam nic przeciwko. To, że mężczyźnie staje, wcale nie jest równoznaczne z tym, że chce. To naturalny odruch... Tak jak to, że zamyka się oczy, gdy coś leci w naszą stronę lub jak to, że odsuwamy dłoń od np. gorącej płyty. Odruch bezwarunkowy. Mimo że cholernie bym chciał to nie byłbym w stanie powstrzymać erekcji, jeśli byś... Sorry, jeśli by jakaś kobieta próbowała pobudzić moje prącie. Ona to jednak uznała za zgodę, bo w końcu „byłem podniecony” według niej. I tak się to powtarzało co kilka dni. Jedyny plus to taki, że zakończyłem zdjęcia do filmu i już nie pytali co się stało. Gdy zacząłem się trochę mocniej buntować, zaczęła używać takich zabawek, jak kajdanki. Potrafiła mnie przykuć nawet do kaloryfera i to zrobić. W jednej chwili była czuła, a zaraz potem wstępował w nią diabeł. Lubiła różnego rodzaju zabawki... Wibratory, dildo i tym podobne. Wcześniej używała tego sama, ale potem zaczęło jej sprawiać przyjemność gwałcenie mnie nimi. Oszczędzę ci opowieści o tym, ale... Ja już sam nie wiem co było gorsze.

 Mówił to wszystko ze spokojem, w pełni opanowanym głosem. I na takiego też wyglądał, lecz jego oczy znów zdradzały wszystko. To jak te wspomnienia były dla niego bolesne, jak poniżające i przykre były zdarzenia sprzed tylu lat.

-          Raz...- zaczął mówić, ale głos mu się zawiesił.

 Gdy ponownie otworzył usta, dźwięki wydobywające się z nich drżały tak bardzo, że nie sposób było nie stwierdzić, czy to jego jedno z najgorszych przeżyć.

-          Źle się czułem. Byłem chory, miałem gorączkę i ledwo co oddychałem. Leżałem w łóżku i nie mogłem zasnąć. Za każdym razem, gdy miałem się już przenieść w krainę snów, zaczynałem się dusić, potem kaszleć, a na końcu wymiotować, zazwyczaj żółcią pomieszaną z krwią. Naprawdę było wtedy ze mną kiepsko. Lecz w końcu nad ranem zacząłem powoli zasypiać. Już się nie spotykałem z Evelyn, więc mieszkałem samotnie. Choć... raczej to ona ze mną. Znalazła sobie nowego... Też początkującą gwiazdę Hollywoodu. Ja nadal ją kochałem, ale wiedziałem, że nie wróci. Z drugiej strony nie chciałem żeby wracała. Bałem się, że... że to będzie trwać dalej. I wtedy w nocy rozległo się łomotanie do drzwi. Na początku je ignorowałem, lecz ono nie ustawało. Zrezygnowany w końcu wstałem z łóżka, mimo że kręciło mi się w głowie, miałem wciąż mdłości i przy każdym moim oddechu wydobywał się świst, podszedłem do drzwi. Popatrzyłem przez wizjer i zobaczyłem blondynkę. Wyglądała nędznie, więc nie wiele myśląc otworzyłem jej . wtedy ona weszła chwiejnym krokiem i rzuciła mi się na szyję. Ledwo co ją i siebie utrzymałem na nogach. Dziewczyna była pijana i to tak, że śmierdziało od niej jak od bimbrowni. Do tego była na niezłym haju... Po chwili do mojego mieszkania wtoczył się jakiś facet. ‘Ej!’- chciałem powiedzieć, ale moje gardło nie było w stanie przepuścić żadnego dźwięku, który chociażby był do czegoś podobny. ‘Jared, Jaredzik, och mój Jay’uś,’. Ev zaczęła mnie całować po policzkach, a potem wkładać język do ust. Nie byłem w stanie oddychać jeszcze zanim mi go włożyła, a potem to już w ogóle nie mogłem nabrać powietrza do płuc. ‘To Henry.’- powiedziała po chwili.- ‘Mój narzeczony. Ale wiesz. On tak tylko przejazdem, a że cię znam, to tak chciałam.... bo ja cię kocham.’- bełkotała pod nosem co chwila zmieniając temat. Obydwoje zalani i naćpani tak, że żal było na nich patrzeć. Okropny widok. Nie wiedziałem co zrobić, chciałem ich wyrzucić, ale nie miałem siły. Do tego zrobiło mi się słabo, więc puściłem kobietę i prawię się czołgając dotarłem do łóżka. W głowie kręciło mi się, jakbym wrócił z jakiejś karuzeli, więc zamknąłem oczy i... poczułem jak coś chłodnego dotyka mi nadgarstków. Po chwili moje ręce znalazły się przy oparciu łóżka. A ja poczułem łaskotanie przy pępku. Z trudem otworzyłem oczy i obaczyłem, że Evelyn zdejmuje moje bokserki zębami. Spanikowany próbowałem się podnieść, lecz okazało się, że ręce mam przyczepione do ramy łóżka. I to tak, że nie miałem jak nimi ruszyć. Gdy dziewczyna zsunęła mi z nóg bieliznę, w której spałem, odeszła na chwilę. Pierwszy i ostatni raz modliłem się wtedy do Boga, by to był koniec moich męczarni. Nie chciałem na nowo tego przeżywać. Lecz nie miałem jeszcze wtedy pojęcia, że poprzednie razy były niczym w porównaniu przed tym ci mnie czekało. Dziewczyna wróciła do mnie z nożyczkami. Widząc ten przedmiot w jej dłoniach serce stanęło mi na moment. Oto jak i skończę. Zabity nożyczkami przez ćpunkę. Z każdą chwilą jak podchodziła do mnie, a ja nie byłem w stanie nawet ruszyć nogą, bałem się coraz bardziej. Naprawdę myślałem, że to koniec. Że zginę z jej ręki. Z ręki ukochanej kobiety. Gdy metal dotknął mojej szyi zadrżałem mimowolnie. Zacisnąłem powieki i czekałem, aż przetnie mi tętnice i wykrwawię się na śmierć. Czułem jak powietrze śwista mi pod brodą i... ona rozcina moją koszulkę. Kilka razy co prawda drasnęła mnie ostrzem po żebrach, lecz były to raczej zadrapania niż rany. Resztę zerwała ze mnie. ‘Evelyn... jestem chory...’- jęknąłem do pijanej ukochanej.-‘ Błagam cię, przestań.’. Jednak ona mnie nie słuchała. Robiła to co zawsze. Poczułem jak nadgarstki mi się wykręcają i zawyłem z bólu. Ten jej Henry, przewrócił mnie na bok tak, że znalazłem się przodem do kobiety. Ona ani razu wcześniej nie spojrzała mi w oczy. ‘Czemu mi to robisz?’- zapytałem, a ona wtedy podniosła głowę. Patrzyła mi w oczy przez chwilę i odpowiedziała. ‘Wybacz Jay... taka już jestem. Po prostu cię kocham.’. Jej usta dotknęły moich warg w tak delikatny sposób, że przestałem odczuwać ból w nadgarstkach. Zamknąłem oczy i...

 Leto przygryzł dolną wargę, a jego wzrok był wlepiony w buty. Dopiero wtedy zauważyłam, że ręce mu drżą, a oczy się szklą. Zacisnął je mocno w pięści, ale to nic nie dało. Mocno zacisnął powieki, a po jego policzkach pociekły łzy.

-          On...- próbował powiedzieć, lecz głos mu się trząsł bardziej niż ręce na których pojawiły się wszystkie żyły.- On po prostu włożył tego swoje kutasa w mój tyłek i... to był niewyobrażalny ból. Najgorsze uczucie jakie dane mi było przeżyć... Jak on się poruszał we mnie i wytryskał... A Evelyn. A ona robiła to samo z przodu. Myślałem, że umieram. Krzyczałem, płakałem. Byłem pewien, że to mój koniec. Żałosny koniec. I straciłem przytomność.

 Jared otworzył w końcu oczy, które wyglądały jak ocean bólu. To co mówił było tak... okropne, że nie sposób sobie wymyślić, że ktokolwiek mógł przeżyć coś takiego. Że ktokolwiek mógł zrobić cos takiego innemu człowiekowi, tym bardziej ukochanej osobie.

-          Rano znalazł mnie nieprzytomnego Shannon. Tylko on wie co się stało. Nikt inny, nawet mama nie wie. To nasz braterski sekret. Gdy zobaczył mnie nagiego, zakrwawionego na łóżku i do tego z powykręcanymi nadgarstkami... Myślał najpierw, że nie żyję. Lecz szybko odzyskał panowanie nad sobą. Nie pamiętam za wiele, tylko mignięcia, wszystko jest dla mnie jak we mgle. To był ostatni raz gdy ją widziałem. Kilka lat później dowiedziałem się, że zginęła w wypadku samochodowym. To tyle... Doznałaś najciemniejszego sekretu Jareda Leto.- powiedział już normalniejszym głosem i krótko się zaśmiał.

 Lecz nic a nic nie było tu śmiesznego. To co się przydarzyło temu mężczyźnie było tragiczne. Nic... nic nie było w stanie mu zrekompensować tego co przeżył. Nikt też do końca nie mógł zrozumieć tego co przeżył. Wstałam z krzesła i wdrapałam mu się na kolana. Objęłam go ramionami i zaczęłam tulić. Chciałam płakać razem z nim, ale tylko go przytulałam. Nie byłam w stanie mówić. Jego ramiona też mnie oplotły i położył swoją głowę na moim ramieniu. Wiedziałam, że potrzebuje ciepła, że potrzebuje mnie teraz. Byłam ciekawa, jak wtedy zareagował Shannon, co się działo później, ale nie mogłam go zapytać. Wystarczy, że już tyle mi powiedział. Może zapytam Shanna, ale Jay’a już nigdy oto nie poproszę. Gdy zrobiło mi się niewygodnie, zmieniłam pozycje na taką, by obejmować go ramionami, lecz głowę mieć z przodu. Przytuloną do jego klatki, po to by wsłuchiwać się w bicie jego serca. Siedzieliśmy tak w ciszy, którą przerywał tylko Shanimal pochrapując, bądź przewracając się z boku na bok.

-          Przepraszam, że nie gram Valhalli. To piosenka o Evelyn i... po prostu nie mogę. Wybacz mi.- wyszeptał do mojego ucha.

 Te słowa chyba zabolały mnie najbardziej w świecie. Tak piękny i wspaniały utwór został napisany dla tak okropnej osoby. Ale to nie ważne, że go nie usłyszę. Nie chcę go wręcz słyszeć. Nie jeśli ma to przypominać Jaredowi ten koszmar, który mi opowiedział.

____________________________________

No to w końcu Wam wyjawniłam tajemnicę Evelyn. Będzie ona jeszcze powracać, ale w różnych formach. Co prawda miała się pojawić o wiele później, ale stwierdziłam, że lepiej będzie dla treści opowiadania umiejscowić ją właśnie w tym miejscu. Co do tajemnicy Klaudii… zmieniłam zupełnie to co początkowo wymyśliłam. Nie mogę Wam powiedzieć czemu, no ale już trudno. Stało się. Szlifowałąm rozdział wczoraj przez cały dzień, więc jeśli źle mi poszła dzisiejsza matura z polaka to Wasza wina! Oczywiście żartuję (: Koncerty to 2 w Łodzi Batonów i Rocktoberfest w Warszawie ze wspaniałymi Carpark North (POLECAM!). Caravaggio wybacz, ale dla mnie Jared ani trochę nie jest boski ;) Za to Mat *___* to juz inna bajka :) Mam nadzieję, że opisy są ok, bo staram się i pracuję nad nimi. Co do koncertów w moim towarzystwie… Zapraszam :) Zawsze pierwszy rząd zapewniony ;) Dziękuję Ani za sprawdzenie rozdziału i liczę, że jej też za to podziękujecie ;)

No to teraz skoro the secret is out… poproszę o KOMENTARZE!!! Zasłużyłam (:

Rozdział ten dedykuję Gosi (@Goska05), dzięki której macie wyjaśnioną sytuację z Evelyn. Dziękuję za wtorek, który razem spędziłyśmy, za wpadanie na patatającego Jareda na ulicy i śmianie się z jego stroju <3 no i mam nadzieję, że w sobotę popatatajamy na koniach :D