Chapter 4 "List z autografami"

Chapter 4

"List z autografami"

ROZDZIAŁ OCZAMI JAREDA LETO

Na koncercie myślałem, że się posikam z bólu. Podczas „The Fantasy” poczułem rozdzierający ból w ramieniu i zamiast „say it...say it to me” wydałem z siebie krzyk bólu. Shannon od razu zakończył w popisowy sposób piosenkę, tak samo jak i Tomo z Timem. Żeby nie wyglądało to tak źle, Braxton nadal bawił się na klawiszach. Wyszeptałem do mikrofonu krótkie „dzięki” i usunąłem się w cień. Gdy brat do mnie podszedł ujrzał w moich oczach łzy. Pokiwał zmartwiony głową i chciał podwinąć mi rękaw, ale ja odskoczyłem od niego jęcząc z bólu.

-          Jared, nie uciekaj ty idioto!

 Jednak ja bardzo dobrze wiedziałem co chciał zrobić. Nagle wpadłem na Tomo i Tima, którzy mnie złapali, a wtedy Shann podszedł do mnie i patrząc z politowaniem delikatnie zaczął podwijać rękaw. Gdy to w końcu zrobił zauważyłem, że biały opatrunek przybrał czerwoną barwę. No pięknie, rozerwałem sobie szwy. Emma szybko zjawiła się przy mnie i zaczęła odwijać bandaż, lecz Shannon jej przerwał. Kazał mi założyć jego skórzaną kurtkę i wychodzić na scenę. Była ona na mnie za duża, więc z łatwością ją na siebie założyłem. Wyszedłem na środek sceny i kazałem chętnym wchodzić na scenę. Bardzo szybko zjawiło się na niej 40 fanów i mogliśmy zaczynać. Ale zanim to się stało usłyszałem głos Tomo.

-          Mamy dla was konkurs!

 Ryk publiczności, a ja popatrzyłem na niego jak na idiotę. Wszystkie światła były skierowane na mojego przyjaciela.

-          Mam do was takie pytanie... kto umie grac Kings & Queens na gitarze?

 Z tłumu wyrwało się kilkadziesiąt osób, a ja popatrzyłem morderczym wzrokiem na Tomo, który właśnie wybrał z tłumu jakąś młodą dziewczynę. Niech on tylko spróbuje dać jej moją śliczną git...dał jej! Miałem ochotę podbiec do niej i wyrwać jej gitarę z rąk, a później zdzielić nią tego zdrajcę po głowie. Ale nie mogłem tego zrobić. Kilkanaście tysięcy fanów patrzyło na mnie w tej chwili. Wiedziałem, że to dla mojego dobra, ale to była do jasnej cholery moja partia! Zaczęliśmy w końcu bis i zaskoczony stwierdziłem, że dziewczyna nieźle sobie daje radę. Skupiłem się na śpiewaniu koncentrując się głównie na tym, by przezwyciężyć ból. W końcu skończyło się. Dziewczyna oddała gitarę i popatrzyła na mnie z zachwytem. Uśmiechnąłem się sztucznie do niej i pochwaliłem za grę. Szybko uciekłem na tyły, gdzie fani już nie mogli się dostać. Tam od razu wpadłem na brata i Toma.

-          Co ty sobie wyobrażasz, że możesz tak...- zacząłem krzyczeć na przyjaciela.

-          Jared, jedziemy do szpitala.- przerwał mi brat.

-          Wybacz, ale nie mogłem pozwolić, byś grał z taką ręką.- powiedział zasmucony brunet.

-          No dobra, już spoko.- odpowiedziałem i poczułem, że brat ciągnie mnie do wyjścia.

-          Tim, Braxton, Tomo... Robicie za nas. Wychodzić mi do fanów, ale to już!

-          Ale...

-          Nie ma ale! My jedziemy do szpitala.

 I jak powiedział brat, tak zrobił. Znów znalazłem się w tym samym miejscu co byłem rano. Gdy pielęgniarka mnie zobaczyła ciągniętego przez brata uśmiechnęła się i podeszła.

-          Mówił pan, że już...

-          Dzień dobry!- przywitał się brat.- Czy ktoś tu mógłby zszyć to jego ramię?

 Kobieta zrobiła zdziwioną minę, a potem przymrużyła oczy i zaczęła się we mnie wpatrywać niedowierzając. Przewróciłem oczami i zdjąłem kurtkę brata. Miałem wrażenie, że ona chce coś powiedzieć, ale się w porę powstrzymała. Wzięła mnie tylko zaprowadziła do gabinetu tego samego lekarza. Gdy mnie zobaczył i czerwony bandaż, myślałem, że mnie najnormalniej w świecie zamorduje. W końcu tak się męczył, żeby mnie to jak najmniej bolało, a po kilkunastu godzinach zjawiam się tu z powrotem z zupełnie zniszczoną jego pracą. Bez słowa zabrał się do odwiązywania bandaża. Widok, który pod nim znalazł nie wyglądał ciekawie, dlatego też nawet ja odwróciłem głowę patrząc na brata, który mierzył mnie surowym spojrzeniem.

-          Tym razem pana znieczulę.- oznajmił chłodno, a ja pokiwałem głową na zgodę.

 Cały zabiegł odbył się o wiele szybciej niż ostatnio, bo już nie wzdrygałem się za każdym razem gdy widziałem igłę podążającą w kierunku mojego ciała. Po 40 minutach skończył zszywać mi na nowo ramię i obandażował mi je.

-          Tym razem proszę już nie zrywać szwów, albo przynajmniej nie wszystkich.

-          Postaram się.- odpowiedziałem.- Dziękuję. Do widzenia!

 Wyszedłem z Shannonem z jego gabinetu i ruszyliśmy w stronę wyjścia.

-          Proszę zaczekać!- usłyszałem głos tej pielęgniarki Carmen.

 Odwróciłem się do niej, a ona z uśmiechem podbiegła do nas.

-          Mam wiadomości dotyczące tych dwóch pań z wypadku.

 Brat od razu się zainteresował, ale ja sam też byłem ciekawy co z nimi.

-          Co z nimi?

-          Dziewczyna już się wybudziła. Kontaktuje ze światem i można by rzec, że jest zdrowa. Potrzebuje tylko odpoczynku. Na razie jeszcze zostanie pod obserwacją, ale raczej nic jej nie jest.

 Pokiwałem z uśmiechem głową i czekałem na wieści o jej matce.

-          A jej matka... chciałaby się z panem widzieć.

-          Słucham?- zapytałem myśląc, że się przesłyszałem.

-          Jej matka bardzo chciałaby z panem porozmawiać. I gdyby pan miał teraz chwilkę to bardzo proszę, by poszedł pan ze mną.

-          Ale ja? Dlaczego?

-          Nie wiem. Może dlatego, że pan uratował jej córkę? A i proszę jej nie denerwować, bo jest w naprawdę ciężkim stanie.

-          Ja mam ją denerwować? Co?- zapytałem zupełnie nic nie rozumiejąc o co chodzi.

-          Matka tej dziewczyny jest w bardzo kiepskim stanie. Proszę za mną...

 Shannon popchnął mnie lekko w stronę, w którą udała się Carmen, a sam usiadł na krzesełku w poczekalni. Ruszyłem za pielęgniarką podążając białym korytarzem. W końcu znalazłem się w malutkiej salce, w której znajdowało się jedno łóżko na którym leżała ta blondynka, którą wyciągnął jakiś chłopak. Podszedłem do łóżka, a ona wtedy się poruszyła. Twarz miała całą zmasakrowaną i tylko to wystawało spod kołdry. Wzdrygnąłem się patrząc na nią, bo wierzcie mi, to był najgorszy widok jaki zobaczyłem tamtego dnia. Kobieta ta patrzyła na mnie spod półprzymkniętych powiek i po chwili wycharczała.

-          To pan uratował Klaudię?

-          Tak, ja.- odpowiedziałem cicho.

-          Jest pan wspaniałym człowiekiem... dziękuję.

-          Nie ma za...

-          Oj jest. Wie pan, ja umieram.- powiedziała starając się mówić jak najwyraźniej.- Mam do pana prośbę...

-          Słucham.- odpowiedziałem zastanawiając się o co może mnie poprosić ta kobieta.

-          Wiem, że już i tak dużo pan dla niej zrobił... ale...- przerwała jakby chciała zaczerpnąć tchu.- Czy mógłby pan ją zaadoptować?

-          Co?!- wykrzyknąłem patrząc na nią jak na wariatkę, ale po chwili pomyślałem, że się przesłyszałem.

-          Czy mógłby pan ją zaadoptować? Prócz mnie nie ma już nikoo... proszę panie Let....

 Światełka na wyświetlaczu zaczęły ostrzegawczo migać, a po chwili rozległ się pisk aparatury. Do salki wbiegł lekarz i razem z pielęgniarką zaczęli coś robić przy kobiecie, a ja zostałem wyrzucony na zewnątrz. Usiadłem na krześle i zacząłem tępo wpatrywać się w buty. Jasna cholera, ta kobieta chciała bym zaadoptował dziecko! W ogóle skąd ona wiedziała, że jestem Leto? O cholera jasna!

-          Jared, wszystko gra? Czego ona chciała?- usłyszałem głos Shannona nad uchem.

-          Odejdź.- powiedziałem machając zdrową ręką jakbym chciał odgonić muchę.

-          Jared, co się stało?

 W tym momencie z salki wyszedł lekarz z pielęgniarką. Mieli grobowe miny i patrząc na mnie powiedzieli.

-          Umarła.

 Jasna cholera... Pięknie. Przeczesałem ręką włosy i zakłopotany popatrzyłem na nich.

-          Co panu powiedziała?

 Popatrzyłem zaskoczony na lekarza i jego pomocnicę. Oni też chcieli wiedzieć, co ta kobieta mi powiedziała.

-          Jared, bracie, mów.

 Głos Shannona był pewny i niezłomny. Wiedziałem, że prędzej czy później będę musiał mu powiedzieć. W końcu to mój brat.

-          Poprosiła mnie bym zaadoptował jej córkę.

-          Co?!- wykrzyknął zaskoczony Shannon, tak, że połowa osób na korytarzu odwróciła się w naszą stronę.

-          Głuchy jesteś czy mam ci powtórzyć?

 Shannon stał z rozdziawioną buzią i patrzył na mnie jak na kosmitę. Lekarz z pielęgniarką wymienili znaczące spojrzenia i opuścili nas mówiąc, że mają jeszcze inne obowiązki, chociażby ten by powiadomić córkę, o śmierci matki.

-          Co teraz zrobisz? Zaadoptujesz ją?- spytał się całkowicie poważenie mój brat.

-          Zwariowałeś? Nie chcę mieć dziecka, a poza tym to byłby tylko kłopot...

-          Już się wystraszyłem.- odpowiedział Shann.- Ale wiesz co... ładnie by wyglądało gdybyś do niej poszedł. Nie musisz jej nic mówić, ale no wiesz...

-          Mam iść do niej?

-          No tak myślę.

 Pokiwałem głową i ruszyłem do najbliższych drzwi przez które wszedł ten lekarz. Na nich wisiała kartka Klaudia Żyżykowska. Zapukałem cicho i wszedłem do środka. Lekarz stał i spisywał dane z ekranu na kartkę, a ja podszedłem do dziewczyny. Spała w najlepsze, więc starałem się być najciszej jak tylko mogłem. Podszedłem bliżej i popatrzyłem na jej twarz. O cholera! Przecież to jest ta dziewczyna, która wrzuciła mi do kapelusza funta. Szła wtedy z matką i ojcem. Blondynka... dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że widziałem już tę kobietę. Szybko odwróciłem się i wyszedłem z pomieszczenia.

-          Co się stało? – zapytał Shannon.

-          To jest nasza fanka!

-          Co?

-   Wczoraj wieczorem przed koncertem siedziałem na ławce. Położyłem obok kapelusz i przypatrywałem się ludziom. I ta dziewczyna podeszła do mnie i wrzuciła mi funta do kapelusza i ze śmiechem odeszła. Miała na sobie koszulkę naszego zespołu!

 Popatrzyłem na brata i zauważyłem, że się śmieje w najlepsze.

-          No co?

-          Nic, nic. Fajna dziewczyna! Ty...a może ją jednak zaadoptujesz?

-          Shannon tobie już zupełnie na mózg padło! Czy ty coś zabrałeś z jakiegoś gabinetu, że takie głupoty wygadujesz?

-          Nie... chodźmy już lepiej.

 Zerknąłem jeszcze raz na drzwi i ruszyłem z bratem w stronę wyjścia. Jednak przy recepcji zatrzymałem się i poprosiłem o kartkę. Shannon popatrzył na mnie zaskoczony i chciał zobaczyć co na niej piszę. Gdy skończyłem podałem mu ją i poprosiłem, by złożył na niej swój autograf.

-          Zwariowałeś, tak?

-          Przynajmniej tyle możemy dla niej zrobić.

 Brat maznął to swoje „S” z krzyżykiem i ja wręczyłem to recepcjonistce prosząc ją by dała to Klaudii Żyżykowskiej. Popatrzyła najpierw na mnie, potem na mojego brata i wzruszyła ramionami kładąc kartkę na stercie innych. Nie wyglądało to dobrze, ale nic tam nie wyglądało dobrze, więc w końcu wyszliśmy z budynku.