Chapter 65 "Wyznania"

Chapter 65

"Wyznania"

ROZDZIAŁ OCZAMI SHANNONA LETO

Zerknąłem za siebie, lecz nie zauważyłem ani mojego brata ani jego partnerki. Byłam wściekły na tego człowieka. Nigdy nie umiał zaakceptować ludzi, którzy byli silni i mieli swoje własne zdanie. A mojej ślicznej Renaty szczerze nienawidził i nawet się z tym nie krył. Wszystko zawsze musiało być po jego myśli, jeśli nie spodobała mu się moja partnerka, to tak ją zniechęcał sobą, że w końcu mnie rzucała. Ale trafiła kosa na kamień. Renata była inna, silna i niezależna. No i nie leciała na mojego braciszka.

- Co się stało, że jesteś taki spięty?- zapytała zatrzymując mnie w korytarzu.

- Nic.- burknąłem, nie chcąc by dowiedziała się, że on ją obraził.

Nie dość, że by zrobiło jej się przykro, to pewnie i go potem by zabiła. Jak ją znam, to nie darowałaby mu tej zniewagi. Szanowała siebie, jak żadna inna kobieta, którą spotkałem. Nagle poczułem mocne szarpnięcie i znalazłem się naprzeciwko tej blondynki, która patrzyła mi w oczy z zacięciem.

- Mów.

- Pokłóciłem się z bratem.- jęknąłem, modląc się by nie próbowała wyciągnąć ode mnie o co.

- To zauważyłam. O co się pokłóciliście?

- Nie ważne. Chcesz jeszcze tu zostać czy możemy stąd iść?- zapytałem.

Ze zdziwieniem zauważyłem, że Renata nie ciągnie dalej tego tematu, a zgodziła się wyjść z tej imprezy. Podeszliśmy do drzwi, gdzie dostaliśmy swoje okrycia. Pomogłem Polce założyć płaszcz, a potem sam zarzuciłem na siebie elegancką skórzaną kurtkę podszywaną owczą wełną. Naprawdę ciepła i dobrze wyglądająca rzecz. Podziękowałem młodemu chłopakowi, dając mu do ręki 20 funtów, objąłem swoją partnerkę w pasie i wyszliśmy na chłodne powietrze Anglii. Jednak zamiast skierować się na postój taksówek, poprowadziłem nas w stronę parku, znajdującego się dwie przecznice od klubu. Polka w ogóle się nie odzywała, tylko szła żwawym krokiem tam dokąd ją prowadziłem. W końcu doszliśmy do tego niewielkiego, acz ładnie oświetlonego parku, by pójść wolnym spacerowym krokiem główną alejką. Musiałem się zrelaksować, poczuć tę ciszę wokół mnie i skupić na kobiecie.  Przestać ciągle myśleć o sytuacji sprzed 20 minut. Jednak gdy tylko chciałem oczyścić umysł, do mojej głowy napłynęły wyrzuty sumienia. Jared jest chory, wręcz umiera, a ja na niego nakrzyczałem. W ogóle nie powinien się denerwować, a przeze mnie coraz częściej się to zdarza.

 Usiedliśmy na jednej z wielu pustych ławeczek stojących po brzegach parkowej alejki i spojrzeliśmy na siebie. Tak bardzo chciałem się komuś wyżalić z tego co we mnie siedziało, jak bardzo bałem się o brata. Ale nie miałem komu. Klaudia i Gosia bardzo przeżywały tę wiadomość, a Emma i Tomo o niczym nie wiedzieli. Jay wyraźnie dał mi do zrozumienia, że nie chce by ktokolwiek o tym wiedział. Znałem go zbyt dobrze, by nie wiedzieć czym się kierował. Nigdy nie chciał, by ktoś mu współczuł. Uważał się za zbyt silnego na to. Ale zauważyłem też, że powoli zaczynało go to wyczerpywać. Ciągłe ukrywanie faktu, że umiera przysparzało mu wiele trudności, jak i problemów. Wszyscy jego strach i ból odczytywali jako zły humor, który powoli zaczął wszystkim ciążyć. Znali mojego brata na tyle dobrze, że mieli dość takiego zachowania. Pozostawał jeszcze Antoine, ale nie mogłem mu o tym powiedzieć. Był moim przyjacielem, ale tylko na płaszczyźnie zawodowej. Zresztą bałem się reakcji innych ludzi na wieść, że mój brat jest śmiertelnie chory. Oni wszyscy by mi współczuli, a do mnie by dotarło, że to jest prawdą. Zresztą myślę, że Jay też właśnie przed tym miał największego stracha.

- Shann… co się dzieje?- zapytała kładąc swoją dłoń na moim udzie.

Popatrzyłem na nią chcąc dowiedzieć się, czy mogę się jej zwierzyć. W jej jasnych oczach dobijały się światła pobliskich latarni, przez co miałem wrażenie, że się świecą.

 W końcu niemoc i strach, który od tak dawna trzymałem wewnątrz siebie natarły z potężną siłą na tamę, która powstrzymywała mnie przed zwierzeniami i już chwilę później opowiadałem o wszystkim Renacie. O tym, że od dawna czułem, że z Jaredem jest coś nie w porządku, o tym jak poszedł do lekarza i czego się u niego dowiedzieliśmy. Z sekundy na sekundę coraz łatwiej było mi to z siebie wyrzucać, tym bardziej, że Ciacho, jak to ją nazywała Klaudia, uważnie słuchała tego co mówiłem, ani razu mi nie przerywając. Była zaskoczona tymi wieściami, ale nie sparaliżowana.

- Jestem na niego wściekły, ale jak pomyślę, że niedługo go zabraknie… Nie umiem sobie z tym poradzić.

- To jest pewne?- zapytała.

- Choroba? Tak. Nieuleczalna. Jay ma się stawić na nowe badania od razu po przyjeździe do domu. By wiedzieć ile…- urwałem nie będąc w stanie dokończyć zdania.

- Jest silnym człowiekiem, więc da sobie radę. Jeszcze się zdziwisz, jak okaże się że przegoni nas wszystkich.- powiedziała z pewnością, która dodała mi wiary.- Poza tym… złego diabli nie biorą.- dodała próbując się uśmiechnąć.- A co na to wasza mama?

- Nic nie wie.- mruknąłem zaskoczony tym pytaniem.- Jay prosił bym nikomu o tym nie mówił, a w szczególności mamie. Boi się, że ta wiadomość ją wykończy. Poza tym… nie chce żeby ktoś mu współczuł. Nie chce ulgi od świata.

- Rozumiem go. Chociaż dla mnie to głupota. Ale to jego sprawa…

-Nie wiem co ja bez niego zrobię. Bardzo go kocham, jest moim małym braciszkiem. Opiekuję się nim już tyle lat, choć… czasami mam wrażenie, jakby to właśnie on był moim starszym bratem.

Potok słów wypływał z moich ust, jakby miał się nigdy nie skończyć. Ale po prostu musiałem wszystko to co czułem wypowiedzieć na głos, osobie którą kochałem. Może i w ten sposób pokazuję swoją słabość, ale kto dałby radę ciągle być tym silnym. I tak ukrywałem tę mieszankę uczuć wewnątrz siebie przez długi czas, by nikt, a już w szczególności brat się o niej nie dowiedział.

- To naprawdę niesamowite jak bardzo kochasz brata.- powiedziała po chwili ciszy, gdy zabrakło mi oddechu by mówić dalej.- Musisz mi naprawdę ufać .

Popatrzyłem w jej błyszczące w ciemnościach oczy i złapałem jej dłoń w materiałowej rękawiczce bez palcy.

- Kocham cię. I tylko tobie jestem w stanie powiedzieć to o Jaredzie. Wiem, że mogę ci ufać.

Kobieta była zaskoczona moimi słowami, lecz także mile połechtana.

 Przysunąłem ją do siebie bliżej , tak że nasze twarze dzieliły centymetry. A potem delikatnie natarłem na jej usta. Serce zabiło mi szybciej, gdy odpowiedziała na pocałunek. Więcej do szczęścia i by zapomnieć o problemach z bratem nie było mi potrzebna.

 Szybko przenieśliśmy się do mojego hotelowego pokoju. Taksówkarz jakby wiedział co się święci, więc pędził w stronę centrum co najmniej razy dwa przekraczając dozwoloną prędkość. Szybko wręczyłem mu 50 funtowy banknot zostawiając resztę dla niego, po czym poprowadziłem kobietę do sypialni. Na moje szczęście recepcja była pusta, więc czekając na windę przygwoździłem Renatę do ściany. Mój mózg zaprzątały tylko myśli o tym by poczuć ją od środka, dać jej i sobie ogromną rozkosz. Jednak drzwi otworzyły się, a my weszliśmy do środka. Zerknąłem na guziki i nacisnąłem ten z 2 piętrem. Czy raz w życiu nie mógłbym dostać pokoju na najwyższym piętrze, by zaliczyć numerek w windzie? Przecież nawet nie zdążę rozpiąć rozporka, a te drzwi już się otwierają.

 Renata uśmiechnęła się prowokująco, gdy zobaczyła wybrzuszenie w moich spodniach. Ta kobieta mnie kiedyś zabije. Dla niej właśnie ten sprzęt nie działał od tak dawna. Sam byłem w szoku, że umiałem tyle się powstrzymywać. Ale teraz już nie ma wybacz, muszę to zrobić.

 Otworzyłem drzwi kartą magnetyczną i wręcz rzuciłem kobietę na łóżko. Nie chciałem być delikatny, chciałem w końcu wejść w moje ukochane ciało.

- Może trochę delikatniej.- warknęła patrząc na mnie, gdy przygwoździłem ją swoim ciałem do materaca.

- Czekałem w abstynencji pół roku…

- Nie jestem zabawką.- powiedziała odpychając mnie od siebie.- Idź lepiej zaspokój się  z tymi groupies na zewnątrz jeśli masz tak mnie traktować.

Dopiero gdy to powiedziała zrozumiałem, że przesadziłem. Patrzyliśmy chwilę na siebie, a potem położyłem jej dłoń na policzku i o wiele delikatniej pocałowałem ją mówiąc „przepraszam”. Tym razem panowałem nad swoim popędem, starałem się by to dla niej był wyjątkowy wieczór, nie dla mnie. I tak wiedziałem, że mi się odwdzięczy. Zacząłem więc rozpinać jej sukienkę, gdy ona zajęła się guzikami od mojej koszuli. Chwilę później stałem nad nią już bez niej. Pochyliłem się by znów złożyć namiętny pocałunek na ustach blondynki i w końcu zdjąć z niej sukienkę, gdy do moich drzwi rozległo się pukanie. Nie, przepraszam. To było walenie w drzwi. Zdziwiony odwróciłem głowę w ich stronę.

- Pójdzie sobie.- szepnąłem i znów pochyliłem się nad kobietą, jednak walenie w drzwi nie przestawało.

Wręcz przeciwnie. Nasiliło się. Zły na osobę, która tak wali w moje drzwi, zszedłem z blondynki i udałem się szybkim krokiem do drzwi. Gdy je otworzyłem zobaczyłem za nimi zapłakaną i roztrzęsioną Fancy, która nie zaważając na to, że stoję przed nią pół nagi, rzuciła mi się w ramiona.

- Shh…Shh…Shanny… Jared ma jakiś atak. Pomóż…- załkała trzęsąc się jak osika na wietrze.

Nie zważając na nią wystrzeliłem jak biegacz na olimpiadzie z bloków. Boże błagam cię, tylko żeby to był kolejny atak. Żeby to nie był koniec. Cały wewnątrz trząsłem się ze strachu, lecz biegłem ile tylko siły było w mięśniach. Dopadłem do drzwi, które na szczęście nie były zamknięte, a tylko przymknięte. Wpadłem do pokoju i od razu zobaczyłem mojego brata leżącego i kasłającego krwią na wykładzinie przy łóżku. Nie zastanawiając się długo, ukucnąłem przy nim i dotknąłem jego ramienia. Nie przestawał kaszleć, a ręce już do łokci miał we krwi. Nagle przestał pluć tą krwią i znieruchomiał. Moje serce chyba wtedy stanęło na dobra minutę. Padłem na kolana i ze łzami cieknącymi po policzkach  dotknąłem brata. Dopiero po chwili byłem w stanie zauważyć, że puls ma silny i oddycha. Rozpłakałem się wtedy jak małe dziecko. On żyje! Nadal żyje! Po krótkiej chwili, która dla mnie trwała wiecznością poruszył się i nieprzytomnym wzrokiem popatrzył na mnie. Przytuliłem go do siebie najmocniej jak tylko umiałem. To był tylko zwykły atak tej okropnej choroby. Nic więcej.

- Ale mnie nastraszyłeś.- powiedziałem starając się jak najszybciej otrzeć łzy, by on ich nie zobaczył.

- Płakałeś?- zapytał słabym ochrypniętym głosem.

- Wydaje ci się. Pomogę ci dojść do łazienki.- powiedziałem widząc, że próbuje wstać.

Bez trudu złapałem go w barkach i podniosłem. Był lekki jak piórko. Podprowadziłem go pod umywalkę i pomogłem umyć ręce oraz twarz, które miał w częściowo zaschniętej krwi. Gdy tylko obmyliśmy te części ciała, ukazała mi się pieruńsko blada, wręcz szara twarz mojego braciszka. Bardzo martwiłem się o niego, chyba jeszcze bardziej niż wcześniej.

- Nie pamiętam co się działo…- wyjąkał siadając na zamkniętej klapie od sedesu.

- Też nie wiem… Za to potwornie wystraszyłeś Fancy.

- Co?- zapytał zaskoczony.

- Przybiegła do nas cała rozdygotana i w histerii.- powiedziałem, a Jared natychmiast wstał chcąc do niej iść.- Stój! Czy ty widzisz jak wyglądasz? Zmień koszulkę przynajmniej… Nie wiem czy tę w ogóle dopierzemy.

Braciszek westchnął i gdy tylko znalazł się w sypialni, pochylił się nad walizką przebierając w jej wnętrzu w poszukiwaniu nowego okrycia. W końcu wyjął jakiś przetarty t-shirt, który od razu na siebie założył. Usiadł na łóżku i popatrzył na mnie swoimi zmęczonymi i przestraszonymi oczami.

- Co ja mam jej powiedzieć?- zapytał.

- Nie wiem… prawdę?- zaproponowałem, jednak bardzo dobrze wiedziałem, że tego nie zrobi.

- Nie!- wykrzyknął, po czym dodał trochę ciszej.- Nie mogę. Ona nie może się dowiedzieć co mi jest. Muszę coś wymyślić.

Nagle wstał i ruszył w stronę drzwi. Coś wymyślił, lecz nie miałem pojęcia co. Nic mi do głowy nie przychodziło. Zresztą wolałem się nie wtrącać.

 Gdy stanęliśmy przed drzwiami mojego pokoju, przesunąłem po raz drugi tej nocy kartą po czytniku i otworzyłem drzwi. Na moim podwójnym łóżku siedziała Renata, która obejmowała nadal trzęsącą się dziewczynę. Dała mi swoim spojrzeniem do zrozumienia, że ma już dość.

 Gdy tylko Francuzka ujrzała Jareda wyrwała się mojej ukochanej i przylgnęła do niego. Westchnąłem, gdy brat szepnął „dziękuję” i zniknął za drzwiami. Nadal gdzieś w głębi mojego serca czułem ten przerażający strach, że straciłem brata. Ciężko usiadłem na łóżku i zakryłem dłońmi twarz. Cała chęć na seks odeszła. Teraz w głowie miałem jedynie brata i tę jego chorobę.

- Chcesz porozmawiać?- zapytała cicho Polka.

- Nie teraz…- odpowiedziałem, ale po chwili ciszy dodałem.- Bałem się jak nigdy w życiu. Byłem pewien, że umiera… Ja… Przepraszam.- wyjąkałem, gdy na moich policzkach pojawiły się dwie duże łzy.

Renata przysunęła się bliżej i objęła mnie w pasie. Jej dotyk dodawał mi siły, a moje serce z szaleńczego biegu przechodziło do stępa. Położyliśmy się na łóżku i zmęczony strachem w końcu zasnąłem.

 Obudziłem się dopiero po 10 rano. Renata już od dawna była na nogach i gdy tylko usiadłem na łóżku postawiła mi na szafce parujący kubek z kawą z Costy. Przetarłem  oczy zdziwiony, zaczynając myśleć, że to wszystko mi się śni.

- Dzień dobry!- przywitała się całując mnie w policzek. – Kawa by lepiej ci się wstało, należy ci się po tym stresie.- mruknęła z uśmiechem.

Zaskoczony wziąłem kubek do ręki i upiłem mały łyczek, by się nie poparzyć. Była dokładnie taka jaką lubię. Renata usiadła obok mnie i uśmiechnęła się delikatnie. Wiedziałem, że muszę ją przeprosić za wczorajszy wieczór. Nie powinien się tak potoczyć.

- Chciałem cię przeprosić za wczorajszy wieczór…

- Czasem tak się już zdarza.- odpowiedziała wciąż się uśmiechając.- Nie przejmuj się, innym razem nam się uda.

Słysząc te słowa na moją twarz wkradł się szeroki uśmiech. Ta kobieta była niesamowita, kochałem ją w każdym calu za swoją wyjątkowość. Chciałem już się pochylić, by ją pocałować, gdy ona odsunęła się ode mnie.

- Najpierw się umyj.- powiedziała.

Westchnąłem rozbawiony tym i pozostawiając kubek z kawą na nocnej szafce, wszedłem do łazienki. Po porannej toalecie, już całkowicie odświeżony zaprosiłem Renatę na spacer przed śniadaniem. Nie byłem w ogóle głodny, a Renata powiedziała, że nie ma na razie ochoty na jedzenie. Postanowiliśmy się przespacerować uliczkami Preston, której o tej porze dnia było zamglone i wydawałoby się nieprzyjemne. Jednak miało to w sobie jakąś magię.

 Spacerowaliśmy tak rozmawiając o naszych psach, tym jak się sprawują, jak rośnie Shamal, którego jej podarowałem. Nagle Renata zatrzymała się obok mnie.

- Shann… odprowadzisz mnie na stację?- zapytała w po chwili ciszy.

- Na stację?- zapytałem zaskoczony.

- Tak. Muszę już wracać. Urlop mi się kończy, jeszcze dziś muszę być wieczorem w pracy. Poza tym pies czeka na mnie…

Te słowa wybudziły mnie z mojej, może nie idealnej, ale bajki. To był koniec naszej wspólnej przygody. 2 dni… Pełne 2 dni. Czemu Jared mógł spędzić ze swoją dziewczyną ponad tydzień, a ja tylko 2 dni? To ja czekałem tyle czasu by się z nią spotkać, a teraz musiałem się już żegnać.

- Oczywiście.- odpowiedziałem na jej poprzednie pytanie.

Wróciliśmy w kiepskich humorach do hotelu, udając się od razu na śniadanie. Gdy tylko je zjedliśmy, poszliśmy do mojego pokoju. Renata była już spakowana, co mnie zaskoczyło. Pewnie zrobiła to, gdy spałem. Wziąłem jej małą walizeczkę i wyszliśmy na korytarz. W ciszy wyszliśmy na zewnątrz i wsiedliśmy do wcześniej zamówionej taksówki.

- Naprawdę musisz jechać?- zapytałem zasmucony.

- Tak. Ale to był jeden z najlepszych urlopów w całym moim życiu.- odpowiedziała przytulając się do mnie.

Wysiedliśmy z taksówki i gdy tylko uregulowałem należność za kurs, weszliśmy na stację. Stojąc na peronie zacząłem rozmyślać o tym co od dłuższego czasu chodziło mi po głowie. Gdy zostało niecałe 10 minut do przyjazdu pociągu, w końcu odważyłem się powiedzieć to Renacie.

- Renata, kocham cię. Dlatego też wpadłem na pewien pomysł, jeszcze muszę go dopracować, ale jestem pewny, że da się go zrealizować.

- Słucham.- powiedziała zaciekawiona.

- Bo… Pomyślałem, że moglibyśmy razem zamieszkać. Chciałbym cię mieć cały czas przy sobie. Dzięki tobie staję się lepszym człowiekiem, już tyle nie piję, nie zaliczam tych dzieciaków. Zmieniłaś całe moje życie.- wyrzuciłem to z siebie.- Kocham cię jak żadną inną kobietę i strasznie za tobą tęsknię, gdy nie ma cię obok.

Ciacho stała zaskoczona z delikatnie otwartymi ustami, co dodawało jej tylko uroku. Wiedziałem, że się tego nie spodziewała. Ja zresztą też nie…

- Jak ty to sobie wyobrażasz?- zapytała, gdy tylko się opanowała.

- Zamieszkałabyś ze mną w domu. Na początku. Potem… myślę, że kupiłbym dla nas jakiś piękny apartament z widokiem na morze. Jeśli zaś chodzi o twoją pracę. Mówiłaś mi kiedyś, że twoim marzeniem jest praca w oceanarium. Mam tam znajomości, więc dalibyśmy radę. Ty byś spełniała swoje marzenia, a ja bym miał cię przy sobie.- powiedziałem czując rozpierającą mnie radość na samą myśl sprawdzenia się takiego scenariusza.

- Shann… nie wiem.- odpowiedziała smutno.- Muszę się zastanowić… daj mi czas.

Cała radość uciekła. Byłem pewien, że od razu się zgodzi, ale ona miała wątpliwości. Z drugiej strony rozumiałem ją, bo to ważna decyzja, która ma zaważyć na jej życiu. Pociąg przyjechał, a ja położyłem jej dłonie na ramionach. Pomimo tego, że odczuwałem niepokój i jakąś namiastkę zawodu, powiedziałem:

- Poczekam na twoją decyzję. Wiem, że twój wybór będzie dobry, jaki by nie był. Ale chcę byś wiedziała, że naprawdę jesteś jedyną kobietą u boku której chcę zasypiać i się budzić.- po tych słowach pocałowałem ją najczulej jak tylko potrafiłem.

Po tylu latach bez związku ten gest był taki przyjemny, niewymuszony i inny. Na pożegnanie przytuliłem ją mocno do siebie chcąc zapamiętać jej zapach na długie tygodnie czekania w samotności.

- Bezpiecznej podróży.- powiedziałem, a ona się tylko uśmiechnęła i zniknęła w drzwiach wagonu.

Chwilę później usłyszałem gwizd i pociąg powoli ruszył przed siebie, zostawiając mnie jedynego na peronie. I znów zostałem sam.

 _______________________________

Nowy rozdział może i nie jest długi, ale za to zawiera wszystko co chciałam w nim umieścić. Kolejny będzie raczej dłuższy, tak sądzę. Tak czekaliście na tę parę i w końcu się pojawiła. Mam nadzieję, że było ok :) Co do bajki… na razie taka musi pozostać, bo wcześniej dużo było niezbyt przyjemnych sytuacji. Trochę słodyczy musi też się znaleźć w życiu, ale nie martwcie się. Do końca opowiadania jeszcze dużo się pozmienia. Zastanawiacie się czemu Jared+Fancy nie lubią Ciacho i na wzajem. Właśnie dlatego.Jared trochę boi się Renaty, za to ona nie lubi jego dziewczyny. Czy gdyby was nie lubiono to byście podchodzili do tej osoby z miłością? No raczej nie :) Koeljen moje pytanie… czemu sądzicie, że Jared od razu musi po 1 stosunku kogoś zapłodnić?! Grrr nie lubię tego. I mówię to tu oficjalnie, że Jared nie może. Później się dowiecie czemu i jak to wymyśliłam ;) Co do niespodzianki dla wracających Letosów do domu… oj dostaną i to kilka :D No to chyba wszystko tym razem.. No może jeszcze a propo 66 rozdziału. Będzie oczami Klaudii i ja już mam banana na twarzy go pisząc <3 

Tym razem rozdział dedykuję… Pauli. Dziękuję za takie dlugie komentarze, oby więcej takich opinii <3