Chapter 50 "Change yourself?"

Chapter 50

"Change yourself?"

ROZDZIAŁ OCZAMI JAREDA LETO

Usiadłem wygodnie na kanapie zakładając nogę na nogę i popatrzyłem na brata, który chodził w kółko naprzeciwko mnie. Był taki niespokojny już od miesiąca. Co chwila tylko warczał na ludzi, a ostatnio nawet zaczął krzyczeć na mnie i Tomo. Nie mam pojęcia co go ostatnio ugryzło, ale powoli zaczyna mnie to denerwować. Gdy po pięciu minutach on nadal wydeptywał dziurę w podłodze, wkurzyłem się i powiedziałem, żeby przestał tak robić, bo dostaję przez niego  choroby morskiej. Popatrzył na mnie spode łba i pokazał środkowy palec. No tego już za dużo! Wstałem z sofy i stanąłem przed nim, lecz on szybko mnie ominął. Odwróciłem się na pięcie i złapałem go za ramiona, by w końcu się zatrzymał. Patrzyłem mu w oczy, lecz on skutecznie unikał moich. Całe jego ciało było napięte, a on sam drżał. Czyżby był chory? Cała złość na niego wyparowała, a pojawiła się... troska?

-          Shanni, co się dzieje?- zapytałem łagodnie.

-          Nic.- prychnął.

-          Shannon, przecież widzę, że coś jest nie tak. Powiedz co się dzieje.

-          Czyś ty już ogłuchł?!- wykrzyknął nagle na mnie, tak że odruchowo zrobiłem krok w tył.

-          Nie krzycz na mnie, proszę.- powiedziałem stanowczo, acz starając się nie podnosić głosu.

 Nie odpowiedział. Skrzyżował tylko ręce na piersi i odwrócił głowę w drugą stronę, jak obrażone małe dziecko.

-          No usiądź i powiedz co cię gryzie.- zachęciłem go sadzając na turkusowej kanapie.

 Opuścił głowę i nie ruszał się ani o milimetr. Czekałem w milczeniu na cokolwiek, ale jak widać chyba miałem się nie doczekać. Co by tu zrobić, by polepszył mu się humor? Co on lubi...? Wiem!

  Uśmiechnąłem się szeroko do niego myśląc o tym co wpadło mi do głowy.

-          Wiem, co ci poprawi humor!- wykrzyknąłem zadowolony z mojej pomysłowości.- Poproszę Steve’a i przyprowadzi nam jakieś dwie śliczne dziewczyny. Albo lepiej! Chodźmy do jakiegoś klubu! Napijesz się, zaliczysz jakieś panienki i od razu humor ci się poprawi!

 Brat podniósł głowę, lecz zamiast radosnego błysku w oku, zobaczyłem spojrzenie pełne gniewu. Coś mu musi dolegać, jak boga kocham! Shann wstał i pomimo tego, że był ode mnie niższy, wydawał się nade mną górować. Trochę mnie przeraziła jego postawa, tym bardziej, że nie rozumiałem jego zdenerwowania.

-          Wiesz co? Renata miała rację! Jesteś zwykłym chujem!- wykrzyknął patrząc na mnie chłodno.

-          Shannon, coś ty znowu brał?!- zapytałem podenerwowany.

-          Nic nie brałem. Zrozumiałem po prostu, że mam już dość takiego życia. Kocham Renatę i właśnie dla niej zamierzam się zmienić. Nie będę już takim skurwysynem, jakim byłem do tej pory.

-          Ta, a ja w to uwierzę.- zaśmiałem się patrząc na niego jak na niedoświadczonego nastolatka.- Ty i Renata nie pasujecie do siebie. Zaliczysz ją i potem rzucisz, jak każdą inną dziwkę.- prychnąłem rozbawiony dziecinnością brata.

 Te słowa to okazały się być dużym błędem. Widziałem rosnący gniew w oczach perkusisty, do tego chwilę później, jak w zwolnionym tempie mogłem obserwować jego dłoń, którą mnie uderzył z taką siłą, że upadłem na kolana. Złapałem się głowę i podniosłem wzrok na starszego brata.

-          Nie nazywaj jej tak! Nie jestem taki jak ty!

 Złość i we mnie wezbrała, po czym powoli zaczęła się wylewać. Nie chciałem jej nawet powstrzymywać. Nienawidziłem tej całej Renaty i tego co się stało z Shannonem.

-          Jesteś i dobrze o tym wiesz! Ciekawe ile wytrzymasz w tym stanie. A kiedy zaliczysz pierwszą laskę, powiem „a nie mówiłem”!- wykrzyknąłem wstając na nogi.

-          Wiesz co? Żal mi cię Jared. Myślałem, że podoba ci się Fancy i ...

-          Podoba mi się i co z tego? Doskonale wiemy, że żaden z nas nie założy rodziny. To nie w naszym stylu. To ładna i miła kobieta, ale!- tutaj wzmocniłem swój głos, by podkreślić wagę tego co chciałem powiedzieć.- Jesteśmy w trasie, widujemy się z dziewczynami... dwa razy na pół roku? Do tego one są święte i zero seksu, jak na razie. A ja jestem mężczyzną i potrzebuję tego póki jeszcze mogę!

-          One nie są święte, a wiedzą jakimi osobami jesteśmy.- wywarczał przez zęby mój braciszek.

-          Oj tam. To skoro wiedzą, nie powinno to stanowić dla nich problemu.- prychnąłem zirytowany nagłą zmianą filozofii brata.

-          Wiesz co? Nawet nie wiesz, jak mi jest przykro w tym momencie. I jak się wstydzę, że jestem twoim bratem.- powiedział mój braciszek spokojnie wymawiając każde słowo, lecz w jego oczach widziałem zawód.- Ech, ty się nigdy nie zmienisz...- mówiąc to pokręcił żałośnie głową i poszedł do wyjścia.

-          Po co miałbym się zmieniać?!- krzyknąłem za nim, ale on nawet się nie odwrócił.

 Chwilę później usłyszałem, jak drewno uderza o framugę i zostałem sam w naszej garderobie. Przekląłem głośno i kopnąłem kanapę. Chciałem w jakiś sposób wyładować złość, lecz nie wiedziałem jak. W końcu zadecydowałem.

 Wyjąłem z walizki moje buty do biegania, na ramiona bluza z kapturem i wyszedłem pobiegać. Miałem ochotę na seks, ale... lepiej będzie jak po prostu pobiegam. Zamiast, jak zawsze rozgrzać się i truchtać, to tym razem ruszyłem z kopyta i biegnąc tak, jakby gonił mnie jakiś tygrys, ruszyłem przez ulicę opustoszałego miasta.

 Nienawidzę tej Renaty, tego że tak zmieniła mojego brata. Jeszcze zaraz ten debil będzie chciał założyć rodzinę, oświadczy się jej , spłodzi dzieci! Cholera jasna! Miał zostać, jak ja wiecznym kawalerem za którym ugania się cały świat! A on nagle zrezygnował z młodych, pięknych ciał na rzecz tej starej krowy! Nie rozumiem tego! Przyspieszyłem jeszcze bardziej do czasu, aż nie poczułem bólu nie rozgrzanych mięśni. Ten idiota zniszczył nasze wspaniałe plany! Przecież, jak się ustatkuje to koniec z koncertami! Powie mi to samo co Matt. Nagle przyjdzie do mnie i powie w twarz „Sorry Jay, ale zrozum. Rodzina jest ważniejsza.”. Tak... bo lepiej kochać jakąś  panienkę, która jest nikim, niż grać w porządnym zespole i mieć na co dzień inną dziewczynę do łóżka. Do tego one niczego nie wymagają. Same rozkładają nogi i jeszcze się cieszą, gdy traktujemy je jak szmaty. No bo... kim innym są? Zero szacunku do siebie.

 Skręciłem w bardziej oświetloną uliczkę, przy której końcu znajdował się ciemny park. Spojrzałem pod nogi, lecz zaraz szybko przeniosłem wzrok na wylot drogi.

 Ta przyjaciółka Klaudii mnie wkurzała jak nikt inny. Miałem ochotę ją po prostu czasem wyrzucić z mojego domu. Pieprzona kurwa, która omotała mojego durnego brata. On chyba jednak naprawdę nie ma mózgu. Czy nie widzi, że jest na każde jej skinienie palcem? Ona tylko kiwnie, a on już leci do niej. I dał jej tego zapchlonego kundla. No dobra, pies był piękny, ale taka osoba nie zasługuje na psa! Mi nigdy nie dał zwierzaka, a dobrze wiedział jak kocham zwierzęta. Jeszcze ten jej wzrok. Patrzyła na mnie z taką pogardą i obojętnością, że miałem ochotę wydłubać jej te gałki oczne i rzucić szopom na śniadanie. Suka myśli, że jest bóg wie kim! A jest nikim w porównaniu ze mną. Poszczęściło się jej, że zna Klaudię i tyle.

 Dobiegłem do pierwszych drzew i zatrzymałem się przy pustej ławeczce obok latarni, która dawała brzydkie białe światło. Zgiąłem się w pół i próbowałem złapać oddech. Kondycję miałem niezłą, ale nigdy nie biegłam bez rozgrzewki. Czułem jak drżą mi mięśnie, co mnie bardzo irytowało. Ostatecznie usiadłem na oparciu ławki, jak przywykłem robić i popatrzyłem przed siebie.

 Jak Shannon mógł mnie tak potraktować? On mnie uderzył! Za to, że nazwałem tę sukę po imieniu! Swojego jedynego młodszego brata! Zacisnąłem dłonie w pięści czując wewnątrz siebie wkurzającą bezsilność i rozpacz. W końcu je rozluźniłem i przyłożyłem do twarzy. Gniew ustąpił poczuciu beznadziejności i osamotnienia. Powoli zacząłem zdawać sobie sprawę z tego co powiedziałem.

 Wstałem i już powolnym krokiem ruszyłem słabo oświetloną ścieżką przed siebie. Nagle moją uwagę przykuł błysk po mojej lewej stronie. Odwróciłem się w tamtym kierunku i spostrzegłem, że stoję dwa metry od pomostu, których wchodził w niewielki staw. Nie zastanawiając się długo, wszedłem na drewniane belki i usiadłem na jego brzegu. Po drugiej stronie widać było rząd latarni oświetlających wodę. Niebo było pokryte grubą warstwą chmur, przez co nie było widać ani księżyca, ani nawet wzbijających się samolotów. Przy samym pomoście stała jedna samotna latarnia, która była zepsuta, gdyż co chwila zapalała się i gasła.

 Popatrzyłem na taflę tego stawu i zobaczyłem w niej 39 letniego, na wpół wściekłego, a na wpół załamanego mężczyznę. Patrzył na mnie znad wody swoimi dużymi zmęczonymi błękitnymi oczami, a brązowe krótkie włosy były postawione na żel do góry. Wpatrywałem się tak w swoje odbicie, aż nie uświadomiłem sobie co dzisiaj się stało.

 Wygrzebałem spomiędzy desek niewielki kamyczek i z wściekłością rzuciłem go pomiędzy oczy mojego wodnego „ja”.

-          I co ty zrobiłeś?!- wykrzyknąłem do odbicia.- Mało ci problemów w życiu?! Powinieneś się cieszyć, że twój brat jest w końcu szczęśliwy ty zazdrosny i egoistyczny kutasie! Nienawidzę cię!- krzyknąłem zrywając się na równe nogi.

 Stałem tak nad brzegiem i ciężko oddychałem, jakbym znów pokonał trasę z hali tu do parku. Obraz mojej postaci zaczął nabierać ostrości, a fale spowodowane wrzuceniem kamyka zaczęły się uspokajać.

 Jestem chorobliwie zazdrosny o brata. Dopiero teraz to do mnie dotarło. Chciałem uszczęśliwić siebie. Shannon od zawsze był ze mną, wspierał mnie i bronił tego co robiłem. Byłem dla niego zawsze priorytetem. Pomiatałem nim i jego uczuciami, ale on był jak pies. Jak się już raz przywiązał to nie było sposobu, by go ode mnie odczepić. Nie powiem, zawsze mi się to podobało. Czasami było uciążliwe, jednak w większości przypadków, mnie się podobało. Byłem przez niego traktowany jak jakiś król czy książe. Byłam najważniejszy. A tu nagle zjawia się ta kobieta. Shannon traci dla niej głowę, przestaje mnie stawiać na pierwszym miejscu. Jak na początku mnie bawiło to co on robił, to w końcu doszło do mnie, że ta znajomość oznacza tylko jedno. Albo ona, albo ja. Więc musiałem walczyć. Jak zwykle nie pomyślałem o konsekwencjach, uczuciach innych. Ciągle tylko ja, ja i ja. Egoistyczny pawian ze mnie!

 W przypływie złości, tym razem tej na siebie, tupnąłem mocno nogą i nagle deski się załamały, a ja wpadłem do cuchnącej wody. Jak się okazało, płytki ten staw nie był, zupełnie nie sięgałem stopami dna. Wynurzyłem się z tej okropnej cieczy, która była chyba ściekowiskiem i próbowałem złapać za kawałek pomostu, lecz zamiast tego złapałem się leżącej na nim deski, która zrobiła obrót o 180 stopni i przywaliła mi w głowę. Natychmiastowo zrobiło mi się ciemno, lecz w duchu wiedziałem, że jakoś muszę się stąd wydostać pomimo ciemnych plam. Jakimś cudem złapałem się stałego lądu i powoli zacząłem wciągać na pomost. Gdy w końcu udało mi się znaleźć na suchym lądzie, odkaszlnąłem wodę, która mi wpadła do gardła i położyłem się plackiem na deskach. No i mnie pokarało, za mój egoizm.

 Gdy moje serce w końcu zaczęło bić trochę wolniej, poczułem docierający ze wszystkich stron chłód. Może i był początek lata, ale noce były całkiem chłodne. Szczególnie tu w Europie. Zacząłem się trząść, a okropny odór z tego stawu uderzał w moje nozdrza, jak fala tsunami. Natychmiastowo zrobiło mi się niedobrze, więc wychyliłem głowę za bale i zwymiotowałem. W końcu, jakimś cudem udało mi się powstać. Trzęsąc się jak galareta, postanowiłem czym prędzej udać się do hotelu. Jednak zanim odszedłem od tego miejsca, zauważyłem po ciemnej stronie, gdzie światło latarni nie docierało, mała blaszaną tabliczkę. Podszedłem bliżej i świecąc, na szczęście działającą blackberry, odczytałem napis „prosimy nie wchodzić na pomost. Deski są obluzowane, grozi wypadkiem”. Szkoda, że tego nie dojrzałem wcześniej.

 Czym prędzej zawróciłem i udałem się w kierunku hotelu. Droga nie należała do najprostszych, a do tego zgubiłem się dwa razy myląc podobne nazwy ulic. Wykończony w końcu zjawiłem się w hotelu, przemykając niezauważonym przez recepcję i wsiadając ociekający tym świństwem do windy. Nacisnąłem guzik z numerem naszego piętra i czekałem, aż znajdę się na wyznaczonej wysokości. Gdy czerwona lampa przy 5 przestała się świecić i usłyszałem dzwonek oznajmiający otwarcie drzwi, prawie że wypełzłem z windy i wlekąc się podążyłem na sam koniec korytarza. Gdy znalazłem się przy drzwiach do mojego pokoju, zacząłem szukać magnetycznej karty. Gdzie ta cholera jest? W tym czasie z pokoju obok wyszedł Shannon, którego zauważyłem dopiero w momencie, gdy odchrząknął. Skoczyłem jak poparzony i natychmiast odwróciłem się do niego. Patrzył na mnie jakby zobaczył ducha. Wiedziałem, że muszę wykorzystać mój stan do złagodzenia sytuacji i zakończenia naszego sporu. Trochę nieuczciwie, ale... Muszę tak zrobić, bo inaczej będę miesiąc czekał na wybaczenie, jak ostatnio.

-          Gdy mówiłem to co mówiłem, myślałem tylko o sobie. O tym jak ważny dla mnie jesteś i że nie chcę cię stracić. Nie pomyślałem o twoich uczuciach, o tym, że ty powinieneś być szczęśliwy. Przepraszam cię.

 Shannon stał jak wmurowany w ziemię, a wyraz jego twarzy nie zmienił się nawet na sekundę, więc kontynuowałem.

-          Renata jest w porządku. Bardzo się cieszę, że chcesz w końcu stać się prawdziwym porządnym mężczyzną i być oddanym jednej kobiecie.- powiedziałem, choć nadal myślałem inaczej.- Mama będzie z ciebie dumna!

-          Jared, co ci się stało?- zapytał drżącym głosem.

 Ten ton należał tylko do mnie. Tylko do mnie się nim zwracał. Tylko mały Jared doświadczał tego głosu. Głosu opiekującego się nim starszego brata. I tylko wtedy, gdy wyglądał tak żałośnie, że inaczej zareagować się nie dało.

-          A wpadłem do stawu i prawie się utopiłem.- mruknąłem nie będąc w stanie powstrzymać chęci wywołania wyrzutów sumienia w bracie.- Ale nie przejmuj się. Wszystko przemyślałem i przepraszam.

 Widziałem jak się martwi moim stanem oraz obwinia o ten mały wypadek. Strach w jego orzechowych oczach spowodowany tym, że mógł mnie wtedy stracić tylko z powodu tego, że nakrzyczał na mnie broniąc swojej dziewczyny, podbudowywał moje wewnętrzne ja. Z jednej strony byłem zadowolony i chciałem by cierpiał, bo ja cierpiałem, ale z drugiej.... On jest najbliższą mi osobą. Nie powinienem tak myśleć, bo co jak co, ale go kocham.

 Podszedł do mnie i pomimo tego, że byłem cały mokry i śmierdzący, objął mnie w swoim niedźwiedzim uścisku. Nie wiem jak to zrobił, ale mur egoizmu pękł, a po moim wnętrzu rozlała się fala ciepła. Szybko sam zacisnąłem ramiona wokół jego umięśnionego ciała i przycisnąłem go do siebie. Fala wyrzutów sumienia zalała mnie całego, więc zamknąłem oczy i po prostu stałem wtulony w moją opokę.

-          Przepraszam.- szepnąłem odstępując go na krok.

-          Po co przepraszasz, skoro zaraz znów zrobisz to samo?- zapytał patrząc na mnie smutnym wzrokiem.

-          Ja... nie potrafię chyba sobie poradzić z tym, że ktoś ma mi ciebie zabrać.- w końcu wypowiedziałem to co ciążyło mi na sercu.- Przywykłem go tego, że jestem dla ciebie najważniejszy i nie potrafię znaleźć się teraz w danej sytuacji, gdy swoje uczucia dzielisz pomiędzy mnie i... jakąś kobietę.

-          Jared...- westchnął znużony.- Zawsze, ale to zawsze najważniejszy będziesz ty. Znam cię od niemowlaka, opiekowałem się tobą, czasem wręcz traktuję cię jak swojego własnego syna. Kocham cię najmocniej na świecie i strasznie mnie boli, gdy widzę, że ty nie akceptujesz tego co chcę zrobić.

-          Ale...- jęknąłem, lecz gestem ręki mnie uciszył.

-          Zrozum, że zakochałem się w tej kobiecie. Dla mnie jest wyjątkowa. A to, że nie ma 18 lat i nie jest głupia, powinno ci uświadomić, że robię to stąd.- w tym momencie wziął moją dłoń i przyłożył ją do piersi w miejscu gdzie biło jego serce.- Kocham ją. Ale to nie oznacza, że ciebie przestanę. Wiesz czego mi brakuje do szczęścia? Byś tylko zaakceptował to, że w moim żuciu pojawił się ktoś więcej. Nigdy aż tak nie byłem zakochany, zresztą sam wiesz. A teraz jestem i proszę cię. Nie zniszcz tego. Nie odbieraj mi szczęścia.

 Jego błagające spojrzenie spoczęło na moich niebieskich tęczówkach. Jak ja miałem być teraz zazdrosny? Ten człowiek, jak żaden inny zasłużył na szczęście. Muszę się pogodzić na razie z tym, że Ciacho zawita w naszym życiu na dłużej. Bo jak już mój brat zakotwiczył w kimś uczucia to ciężko później tę kotwicę podnieść i odpłynąć.

 Lekko się uśmiechnąłem, po czym przyrzekłem mu, że nie powiem ani jednego złego słowa na Renatę i będę mu pomagał doprowadzić ten związek... A raczej go w ogóle poprawnie zapoczątkować. Radość, która rozświetla jego orzechowe oczy sprawiła, że sam się uśmiechnąłem. Szeroko i szczerze, zresztą tak  jak on.

-          Kocham cię braciszku.

 Poklepałem go po plecach i stwierdziłem, że idę się umyć. Pokiwał ze zrozumieniem głową i wrócił do siebie. Tym razem kartę do pokoju znalazłem od razu i otworzyłem drzwi. Nie zastanawiając się długo, od razu wszedłem do łazienki i zacząłem zdejmować mokre ciuchy. Niestety były do wyrzucenia, wraz z moimi ulubionymi butami. No trudno. Takie życie, że czasem trzeba coś poświęcić dla dobra większego ogółu. Czysta woda pod prysznicem była jak zbawienie, więc stałem tak pod tym strumieniem dość długą chwilę rozkoszując się brakiem zanieczyszczeń. Przynajmniej takich do jakich miałem okazję wpaść. Obwiązałem się ręcznikiem w pasie i wyszedłem tak do pokoju. Z przerażeniem odkryłem, że w mojej pościeli leży nie kto inny, jak mój brat. Boże dzięki ci, że jednak zdecydowałem się na ten ręcznik. Nie to, że się wstydzę własnego brata, ale... jakoś nie miałem ochoty paradować przed nim nago.

-          Co ty tu robisz?- zapytałem stając po drugiej stronie łóżka.

-          Przyszedłem z tobą pogadać.

 Westchnąłem i usiadłem na brzegu łóżka. Poprawiłem poduszkę i wlazłem pod kołdrę. Ech, a miałem dzisiaj taką ochotę pospać sobie bez zbędnych szmat na sobie. Cóż, innym razem.

 Gdy już znalazłem najdogodniejszą dla siebie pozę, popatrzyłem na perkusistę czekając na to, aż zacznie mówić.

-          To tak... – zaczął zakłopotany.- Co czujesz do Fancy?

 Milczałem. Co to w ogóle za pytanie. Nie wiem na dobrą sprawę co ja do niej czuje. Podoba mi się i tyle. No i może mnie intryguje, bo w końcu nie często spotyka się tak piękne kobiety w zawodzie, gdzie uroda nie ma żadnego znaczenia, a wręcz przeszkadza.

 Shannon widząc, że nie umiem odpowiedzieć na to pytanie, zmienił je nieznacznie.

-          To może inaczej. Jak się czujesz w jej obecności?

 Tym razem wiedziałem już co odpowiedzieć. Na samą myśl i wyobrażenie, że jest obok niej pojawiał się na mojej twarzy szeroki uśmiech. Nie wiem jak, ale chciało mi się żyć dalej, czułem się spokojny i wyluzowany.

-          Radosny i zrelaksowany.- odpowiedziałem.- Czasami nawet i szczęśliwy.

-          A jak ją postrzegasz?

-          Jako kobietę pełną wyzwań, dążącą do spełnienia swoich marzeń i ciężko pracującą na realizację ich.- odpowiedziałem bez chwili zastanowienia.- No i oczywiście piękną.

-          Wiesz, że właśnie pierwszy raz od bardzo dawna opisałeś najpierw jej wnętrze, a nie wygląd fizyczny. Do tej pory zawsze zaczynałeś na ciele, no i najczęściej na nim kończyłeś. Czemu pomimo tego, że ci się podoba, jest inna, to ty nie chcesz spróbować się zmienić? Czemu wolisz być ciągle... samotny?

 Milczałem. Tym ostatnim zdaniem Shannon trafił w sedno. Przez cały czas broniłem się przed jakimikolwiek związkami. Po prostu wmawiałem sobie, że nie mam na nie czasu, choć... tak naprawdę prawda leżała o wiele głębiej. Bałem się związku. Bałem się, że znów kogoś obdarzę tak głębokim uczuciem, jak Evelyn i potem będę cierpiał. Zdawałem sobie sprawę, że nie wszystkie kobiety takie są, ale... Ten strach wciąż we mnie tkwił i nie pozwalał na zmiany. Zresztą bałem się, że mógłbym zrobić krzywdę mojej dziewczynie. Przez tyle lat uprawiałem ostry seks, że nie wiem czy bym umiał cały czas się powstrzymywać. Czy umiałbym być łagodny i delikatny dla niej. A widziałem to choćby po Evelyn, że tę kobietę trzeba traktować jak porcelanową lalkę. Delikatnie i z uwagą. Bałem się, że nawet jeśli mi się uda z pierwszym czy drugim razem być oazą spokoju, to później... nagle zranię ją. A nie chcę ranić bliskich mi osób. Szczególnie tych których kocham.

 Poczułem jak ramiona brata oplatają się wokół mojej klatki i jak przyciąga mnie do siebie. Poddałem się jego dotykowi i przyłożyłem głowę do jego piersi. Byłem samotny i starałem się to ignorować przez cały czas. Ale teraz... Pamiętam jak kiedyś zapytał mnie po pijaku, czy nie chciałbym się budzić obok ukochanej osoby każdego ranka, otaczając tę samą kobietę swoimi ramionami. Zawsze wdychać jeden charakterystyczny zapach, mieć w domu osobę, do której chciałbym wracać. Mieć takie miejsce, które mógłbym nazwać jedynym swoim domem. Wiedziałem, że jest pijany, ale... przez te jego pijackie myśli, spędziłem kilka bezsennych nocy, zastanawiając się czy on nie ma aby racji. Ale bałem się. Wolałem być samotny niż cierpiący. Choć... na dobrą sprawę to chyba w obydwu przypadkach jestem na przegranej pozycji.

-          Shannon...- szepnąłem zaciskając powieki.

-          Nie masz nic do stracenia. Wiem, że się boisz, ale warto spróbować.- powiedział jakby odczytując moje myśli.- Pamiętaj, że zawsze będę z tobą. Pomogę ci.

 Kochałem go. Szczerze i naprawdę. Nikt nigdy nie był mi tak pomocny i nikt nigdy nie darzył mnie takim uczuciem jak on. Mama oczywiście też, ale ona była daleko w Los Angeles, a on tutaj. Przy mnie. Zawsze.

-          Idźmy spać, bo jutro przyjeżdża twoja mała złośnica.

 Pokiwałem głową uśmiechając się na myśl o mojej córce. Jej przyjazd dobrze zrobi każdemu z nas. Szepnąłem „dobranoc” do brata i położyłem się na swojej części łóżka. Dobrze, że on był przy mnie zawsze gdy go potrzebowałem. Sama jego obecność dodawała mi sił i chęci do dalszego życia. Zasnąłem praktycznie od razu. Prawdopodobnie dzięki obecności brata nie miałem żadnych koszmarów, które dość często mi się zdarzały.

 Jak zawsze, wstałem wcześniej niż on, więc odwiedziłem łazienkę, po czym już gotowy do drogi, zacząłem go budzić. Ciężka sprawa, ale musieliśmy jechać po Klaudię, a potem od razu pociągiem do kolejnego miejsca. Szczerze mówiąc nawet nie pamiętam gdzie. Mniejsza. W końcu udało mi się dobudzić tego śpiocha, który szybko wrócił do swojego pokoju. Odłączyłem telefon od ładowarki i zapakowałem ją do podróżnej torby. Rozejrzałem się jeszcze wokół siebie oceniając czy zabrałem wszystko i już w całości spakowany, wywlokłem się z pokoju. Po wczorajszym biegu okropnie bolały mnie plecy. Postawiłem walizki przy windzie i kątem oka zauważyłem, jak Shannon wywala swoje za drzwi. Drzwi windy otworzyły się, a ja przytrzymałem je, by mój brat mógł także wejść. 10 minut później byliśmy już w holu recepcyjnym. Postawiliśmy bagaże w miejscu, w którym nikomu nie przeszkadzały i usiedliśmy czekając w fotelach na Klaudię. Emma z samego rana dzwoniła do mnie, że dziewczyna przyjedzie pod sam hotel, więc nie musimy jechać po nią na lotnisko, bo i tak nie ma na to czasu. No i zjawiła się. Miała ze sobą dość dużą czarną walizkę z czerwonymi glifami. No, przynajmniej się wyróżnia. Sama była ubrana w skórzaną kurtkę i czarne rurki. Na nogach miała błękitne buty, a pod rozpiętą kurtką luźną białą koszulkę z nadrukiem, którego nie mogłem doczytać.

 Gdy tylko nas zobaczyła, jej twarz rozświetlił radosny uśmiech. Zostawiła na środku wejścia walizkę i podbiegła do nas. Nie byłem w stanie się powstrzymać i sam też ruszyłem do niej by się z nią przywitać. Złapałem ją w ramiona i podniosłem szczęśliwy, że jest już z nami. Brakowało mi jej przez te kilka miesięcy. Pocałowałem ją w policzek stawiając na ziemi.

-          Cieszę się, że tu jesteś.- powiedziałem całkowicie szczerze.

-          Co mu się stało?- zapytała, gdy tylko ją puściłem.

-          A wczoraj miał noc przemyśleń i... Chyba postanowił zmienić coś w swoim życiu.- powiedział Shannon uśmiechając się do mnie pogodnie i dyskretnie puszczając mi oczko.

-          Ty mnie tu nie podrywaj!- powiedziałem zadzierając głowę i podnosząc kusząco jedną brew.

-          Jakże bym śmiał!- od razu odpowiedział podnosząc ręce w obronnym geście.- Tak brat z bratem?

-          Hym... Gdyby się głębiej zastanowić to nawet... nawet... No gdybyś był ostatnim człowiekiem na ziemi to byś mi się podobał.- stwierdziłem grając powagę.

-          Dzięki panienko. Ciebie też bym zaliczył jeśli byłbyś ostatnim... Człowiekiem na ziemi, bo w końcu jesteś tak podobny do tych wszystkich kobiet...

-          Asz ty chamie!- wykrzyknąłem i zacząłem go gonić ze śmiechem.- I co uciekasz? I tak cię złapię!

-          Chyba w twoich snach! Dogoń mnie panieneczko!

 Nagle Shanni gwałtownie skręcił, złapał Klaudię w pasie i osłonił się nią przede mną. Dziewczyna protestowała mówiąc, że ona się w to nie chce wtrącać, ale było już za późno. Pamiętając, że ma łaskotki, zastosowałem najlepszy sposób, by się poddała. Zacząłem ją łaskotać po bokach, a ona się rzucać. Krzyknąłem do brata, by się poddał, lecz on nie miał zamiaru. Nagle jej stopa znalazła się centralnie na moim piszczelu, uderzając w niego z taką siłą, że jęknąłem z bólu i odskoczyłem od niej. Shannon od razu puścił dziewczynę, a ja udając wręcz agonię położyłem się na ziemi i zagrałem scenkę faulu na boisku piłkarskim. Obydwoje pochylili się nade mną, a ja tarzałem się jęcząc z „bólu”. Co prawda trochę mnie przód nogi bolał, ale nie aż tak by udawać zgon. Nagle skoczyłem na równe nogi i potem na plecy brata.

-          No Shanimalu! I co? Złapałem cię!- zaśmiałem mu się do ucha siedząc na jego plecach.

-          Złaź padalcu ze mnie! To było nie fair! Podstępem się nie liczy!

-          Jak mnie nazwałeś?! Wio!- krzyknąłem i klepnąłem do dłonią w pośladek, drugą z lekka go podduszając.

 Shannon w odpowiedzi zaczął skakać, jak rozjuszony  koń i myślę, że jeździec by powiedział, że bryka. Nie musiałem czekać długo, aż obydwoje wylądowaliśmy na ziemi śmiejąc się głośno.

-          Mam siniaka!- wykrzyknął mi do ucha braciak.

-          A ja dwa!- odpowiedziałem wystawiając język.

-          A ja przebite płuco!

-          Ciekawe czym?

-          Twoim łokciem!

-          To ja mam...- zastanowiłem się na chwilę.- Złamany paznokieć!

-          O nie!!! No to wygrałeś tę bitwę.- orzekł z podziwem Shannon.

 Obydwoje popatrzyliśmy na Klaudię, która miała minę „wtf?!”. Wstaliśmy z ziemi, otrzepaliśmy nasze ubrania z kurzu i przybierając poważne postawy czekaliśmy, aż coś powie.

-          Na zbawienie czekacie?

-          Nie! Na zwrot mózgów!- palnął Shannon, a ja parsknąłem śmiechem, zresztą tak jak i moja córka.

 W dobrych humorach zabraliśmy walizki i ruszyliśmy do czekającej na nas taksówki. Po załadowaniu bagaży, wsiedliśmy do jej wnętrza czekając jeszcze na Emmę. Moja asystentka po 5 minutach zjawiła się na fotelu pasażera z przodu pojazdu i odjechaliśmy z tego miejsca. Blondynka odwróciła się do nas i zaczął się jej wykład, gdzie mamy się udać, ile mamy czasu i jak siedzimy w pociągu. Pokiwaliśmy głowami, żeby było jasne, że wszystko rozumiemy i już z poważni, wyszliśmy na teren stacji kolejowej. Blondynka zapłaciła za transport, a my znaleźliśmy wózki na bagaże i załadowaliśmy nasze torby na nie. Jako że praktycznie nie mieliśmy czasu na obejście dworca, Shannon pobiegł do Starbucks’a po kawy, a my z Klaudią postanowiliśmy kupić kanapki na drogę.

 Stanęliśmy  przed ladą jednego ze sklepików i zaczęliśmy wypatrywać tych bez mięsnych dodatków.

-          Poproszę jedną z kurczakiem i szynką. Jedną vegańską.

-          A ja poproszę mozzarellę z pomidorami.- dokończyła za mnie moja córka.

-          No i jeszcze jakąś... o! Może tę z jajkiem. Emma takie lubi.- wyjaśniłem widząc zdziwienie na twarzy Polki.

 Kobieta za ladą zapakowała każdą z kanapek w oddzielną papierową torebkę i podała je mojej córce. Wyjąłem 20 euro i podałem tej kobiecie. Szybko oddała mi resztę i biegiem ruszyliśmy na peron, gdzie czekała już na nas cała reszta naszej ekipy. Brakowało tylko Shannona.

-          Gdzie on jest?! Pociąg zaraz odjedzie!- zaczęła się denerwować Ludbrook.- No zabiję! Jak psa!

 Przewróciliśmy z Klaudią oczami i weszliśmy do środka pociągu. Szybko znaleźliśmy nasz wagon i usiedliśmy w miejscu, gdzie były 4 fotele naprzeciwko siebie, na szczęście bez dużego stolika. Klaudia usiadła wyjątkowo od okna, a ja z brzegu. Gdy wygodnie się rozsiedliśmy w nich, poczułem szarpnięcie i pojazd ruszył. Lekko zdenerwowany popatrzyłem na drzwi, które po chwili wypluły Shannona z 4 kubkami kawy i za nim idącą Emmę, która beształa go.

-          Idioto! Kawę mogłeś kupić w pociągu!

-          Ale ta jest niedobra. Oj już zejdź ze mnie, jestem tutaj.

-          A jakbyś się spóźnił?! Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę z konsekwencji tego wszystkiego?!

-          Kto chce kawę?- przerwał jej Shannon patrząc na nas.

-          A co masz?- spytała moja córka.

 Brat postawił przed nami kubki i usiadł przy oknie. Wyjął jedną z nich, pewnie czarne americano dla siebie i wskazując na pozostałe mówił jaki to rodzaj napoju. Ostatecznie zostało mi latte na sojowym, więc wszyscy stuknęliśmy się kubkami w formie toastu i wypiliśmy za udaną podróż pociągiem. Niedługo po tym dziewczyna oparta o okno zasnęła. Emma zła, że nie ma stolika na laptopa, wstała mówiąc nam, że idzie znaleźć wygodniejsze miejsce do pracy, a ja popatrzyłem na brata, który bawił się swoim iphonem. Czasami mam wrażenie, że to wieczne dziecko. Po prostu trzyma telefon w łapie, przekręca go i klnie pod nosem, jak coś mu nie wyjdzie. Zabawne.

 W pewnym momencie poczułem ciężar na udach. Popatrzyłem w dół i zobaczyłem, że Klaudia ułożyła się na moich nogach, z ręki robiąc sobie poduszkę. Przyjrzałem się jej uważnie i delikatnie odgarnąłem kosmyk jej niesfornych włosów z twarzy. Ani drgnęła. Zacząłem się zastanawiać nad dzisiejsza setlistą. Chciałem coś zmienić, ale jeszcze nie wiedziałem co. Może kolejność piosenek, ale może i same utwory. Jakiś odjąć, a inny dodać. Myśląc tak nawet nie zauważyłem, że zacząłem jeździć palcem po uchu dziewczyny, która przez sen mruczała dając mi tym znać, że jej się to podoba. Dopiero, gdy poczułem wzrok Shannona na sobie, zdałem sobie z tego sprawę. Podniosłem podbródek i popatrzyłem na niego. On wpatrywał się we mnie z dziwnym, nieodgadnionym uśmieszkiem. Zapytałem go spojrzeniem, o co mu chodzi, lecz on tylko puścił mi oczko i powrócił do zabawy telefonem. Nie lubię takich niewyjaśnionych spraw, więc zupełnie mi się to nie podobało. Jednak musiałem to zignorować. Lecz po chwili, brat znów zaczął przeszywać mnie wzrokiem.

-          O co ci chodzi?- cicho warknąłem na niego, bo zaczynał mnie powoli irytować.

-          Wyglądasz inaczej... Tak dorośle.

 Popatrzyłem na niego jak na kretyna pierwszej klasy i prychnąłem. Dziewczyna poruszyła się wbijając mi łokieć w udo, a ja skrzywiłem się. To bolało. Jeszcze trochę a trafiłaby w moje krocze. A wtedy już na pewno leżałaby na ziemi. Starając się jej nie obudzić, przesunąłem jej rękę w wygodniejszą pozę. Dziewczyna coś mruknęła na znak protestu i znowu wzięła ustawiła swój łokieć tak, że wbijał się w moją nogę. Znowu próbowałem ułożyć ją w wygodniejszej dla siebie pozycji. Dziewczyna jakby wysłuchując moje błagania, przerzuciła dłonie przez moje nogi, tak że zwisały jej swobodnie z drugiej strony, a lewy policzek ułożyła na nich, zwracając tym samym swoją głowę w stronę mojego krocza. Śmiech Shannona, o mało co jej nie obudził.

-          Zamknij się idioto!- warknąłem. Co, pewnie nigdy wcześniej żadna dziewczyna nie spała tak blisko twojego skarbu.- ostatnie słowo pokazał jakby było w cudzysłowie.

 Pokazałem mu środkowy palec i bezgłośnie wyszeptałem „fuck you”. Ten idiota nie będzie mi się tutaj śmiał z mojej córeczki, która zmęczona akurat tak spała. Po 10 minutach zaczęło mi się nudzić, wiec sądząc, że to będzie dobra zabawa, rozszerzyłem nogi, tak, że Młoda zaczęła się zsuwać w szczelinę pomiędzy nimi. Jednak w ostatniej chwili znowu je złączyłem. Zrobiłem tak kilka razy patrząc na jej grymas złości przez sen. Nagle dziewczyna uderzyła mnie w udo z taką siłą, że aż pisnąłem zaskoczony. Poprawiła moje nogi i poszła dalej spać. Shannon widząc to wszystko tarzał się po fotelu ze śmiechu. Cóż... Dostało mi się za to co robiłem.

 Dziewczyna spała już dobre 4 godziny, a mi zdrętwiały doszczętnie nogi i tyłek. Ale nie miałem serca jej zepchnąć z moich kolan. Czasami potrafiła objąć jedną z moich nóg i przytulona do niej, spać bez ruchu przez ponad 30 minut!

-          Weź ją zwal albo coś, bo nie wstaniesz.- mruknął Shannon, który widział jak się męczę.

-          Już i tak nic nie czuję.- odpowiedziałem próbując zażartować.

-          Tym bardziej!

 Nagle w przejściu obok nas stanęły trzy młode dziewczyny. Jedna z nich miała koszulkę z naszymi podobiznami, a pozostałe znaki naszego zespołu. Trochę się zmieszałem, że widzą mnie w takiej... hym... prywatnej sytuacji. Bo w końcu dość dziwnie musiało wyglądać, jak siedzę sobie, a burza ciemnych włosów jest na poziomie mojego krocza.

-          Przepraszamy, że wam przeszkadzamy, ale czy możecie się podpisać na naszych płytach?

-          Hym... Jasne!- odpowiedział Shannon.- Macie coś do pisania?

 Dziewczyny szybko podstawiły mu swoje książeczki, każda miała z innej płyty, a najstarsza z nich wręczyła mu marker. Shann zapytał pierwszej jak się nazywa i napisał jej dedykację. Rzadko kiedy to robiliśmy, ale no jak już się zdarzyło to ta osoba naprawdę mogła się pochwalić pięknym błędem w swoim imieniu. Nie mam pojęcia czemu, ale Shannon miał ubaw z przekręcania imion. Nie żeby to były błędy nieświadome, on to robił specjalnie. Rzadko kiedy ktokolwiek zwrócił mu uwagę, że źle napisał imię. I tym razem dziewczyny milczały. Gdy podpisał im się wszystkim, odwróciły wzrok w moją stronę zawstydzone. Shannon podał mi czarnego mazaka i położyłem na plecach córki książeczkę abl i znalazłem swoje zdjęcie, obok którego złożyłem duży podpis. Wręczyłem papier dziewczynie uśmiechając się do niej i wziąłem kolejną. Tym razem z This Is War. Z ciekawości przeczytałem, jak Shannon przekręcił jej imię, lecz ku mojemu zdziwieniu napisał je poprawnie. I tam maznąłem podpis i oddałem własność właścicielce. Ostatnia z nich, blondynka ubrana w czerwoną koszulkę z czarnymi glifami, podała mi książeczkę z ST. Rozłożyłem ją patrząc na zdjęcia rąk dzieciaków z powypisywanymi tytułami naszych utworów. Nie możliwe, że minęło już tyle lat odkąd wydaliśmy tę zapomnianą płytę. Z otępienia wybudziła mnie Klaudia, która zaczęła się wiercić. Szybko, by nie pobrudzić książeczki, złapałem ją w prawą dłoń, a dziewczyna podniosła się do pozycji siedzącej. Rozejrzała się wokół siebie i zamykając oczy, weszła mi na kolana, po czym wtuliła swoją głowę w zgięcie mojego ramienia znów zasypiając. Tym razem już nie miałem jak pisać. Dziewczyny widząc to wydały z siebie krótkie „aww” i wpatrywały się we mnie jak w ósmy cud świata.

-          Jakie to słodkie.- szepnęła jedna do drugiej starając się bym nie usłyszał tego.

 Zrobiłem kwaśną minę i poprosiłem by jedna trzymała książeczkę, a inna podstawiła mi się plecami, bym mógł ich użyć jako podkładki. Mogąc ruszyć tylko nadgarstkiem, maznąłem krzywo swój podpis i oddałem markera w ręce fanek.

-          Dziękujemy!- odpowiedziały szczęśliwe.

-          Nie ma za co. Przyjemnej podróży i widzimy się na koncercie.- powiedziałem poprawiając rękę, by Klaudia nie spadła przy hamowaniu.

-          A! Czy możemy jeszcze o coś spytać?- zapytała ta od książeczki ABL.

-          Słuchamy.- zainteresował się Shannon.

-          Czy zagracie coś dzisiaj z pierwszej płyty?

 Zacisnąłem zęby i zacząłem udawać, że poprawiam swoją pozę, w której siedziałem. No tak, nie miały o co pytać.

-          Może, zobaczymy.- odpowiedział mój braciszek.

-          Bo my bardzo kochamy ten album! Znamy każdą piosenkę!

 Przestałem ich słuchać, bo Klaudia zaczęła się wybudzać, tym razem naprawdę. Ziewnęła i wyprostowała ramiona. Chwilę jej zajęło ogarnięcie gdzie się znajduje, ale gdy zorientowała się, że to pociąg, usiadła obok mnie zasłaniając usta podczas ziewania.

-          Kto to był?- zapytała zaspana.

-          Fanki.- odpowiedziałem spokojnie.- A teraz wybacz, ale musze rozprostować nogi. Nie czuję ich.

-          Ile spałam?

-          5 godzin.- odpowiedział Shanimal.

-          Co?! Żartujecie?

-          Nie. Zaraz wysiadamy.- odpowiedziałem  i spróbowałem wstać, ale straciłem czucie w nogach.

 Jasna cholera! O mało co się nie przewróciłem. Szybko usiadłem ponownie rozmasowując sobie nogi. Nieprzyjemne mrowienie nasilało się, a ja miałem ochotę strzelić sobie w łep, że do tego dopuściłem. Wiedziałem co będzie wieczorem. Będę musiał wciąć podwójną dawkę leków... Choć lekarz mi zabronił. Cholera. Noc spędzę wijąc się z bólu, mam jednak nadzieję, że ani Shannon ani Klaudia nie dowiedzą się o tym. Nie chcę ich martwić.

________________________________

To tak… z braku czasu rozdział dopiero teraz i … teraz smutna wiadomosc. Kolejny za ok. 3 tygodnie. No niestety. Do piątku nie napiszę kolejnego (choć kto wie), a potem jadę na 2 tygodnie na narty i deskę, so… Może jakimś cudem uda mi się tam coś dodać, ale nie liczcie na to. Jednak będę próbować. Myślę, że potrzebny był rozdział właśnie oczami Jareda. Zawarłam w nim kilka ważnych myśli tłumaczących późniejsze i wcześniejsze działania Jareda. I chciałam też przedstawić jego stosunek do pewnych osób i niektóre cechy jego charakteru. Mam nadzieję, że wyszło całkiem znośnie. Kolejny rozdział też będzie taką… mieszaniną przemyśleń i sytuacji z trasy. Ale o tym to później. Znów rozdział będzie w okropnej formie, bo wrzucam go z laptopa. Nie wiem co to za różnica, ale wtedy wszystkie dialogi, odstępy i akapity są razem. Cóż… Jeszcze kilka uwag co do poprzedniego rozdziału. Wielu było zawiedzonych tym, że nie napisałam reakcji Ciacho na uchlanie się Shannona. Wybaczcie, ale nie mogę wszystkiego dawać na raz, poza tym… Jak już skonczę pisać tę powieść (bo opowiadanie to krótka forma,a to krótkie zdecydowanie nie jest i nie będzie) to poprawię wszystkie rozdziały, pewne akcje rozszerzę, a inne lepiej opisze. Po pewnym czasie od opublikowania czegoś mam ogromną ochotę na napisanie jakiejś sytuacji dokładniej, więc nawet jak to się skończy będziecie mogli przeczytać całą historię w wersji rozszerzonej ;) Co do pomieszczenia walizek i Lei… to są AMERYKAŃSKIE samochody, czyli ogromne :) zmieściła się bez problemu ;) Co do dziewczyn, które nie zauważyły braku jednej z nich… Nie dziwcie się. Wyobraźcie sobie, że jedziecie do domu waszego ulubionego artysty, na imprezę, nie myślicie wtedy na trzeźwo, że to tak ujmę ;) No i to chyba tyle.

Chcę zadedykować ten rozdział AnnMars88 :) Dziękuję za wspaniałe ciasteczka triady i penisy xD no i za te owsiane *___* i want more more more :) i za to, że czytasz to wszystko^^

edit.Anna, czyli ja ratuje was dialogami again,więc komentować ładnie.