Chapter 14 "Spóźnienie"

Chapter 14

"Spóźnienie"

Sen, który miałam w nocy z całą pewnością rozbawiłby dużą ilość moich znajomych. Gdy rano trochę oprzytomniałam, wzięłam do ręki blackberry i weszłam w notatki, a później w plik zatytułowany „sny”. Zaczęłam czytać to co napisałam nadal będąc w sennym amoku. „Śniła mi się wojna. Chowałam się razem z Dagą i Asią w jakichś wysokich trawach na pagórku. Wiem, że byłam ubrana w strój jeździecki. W pewnym momencie zobaczyłyśmy, że wszyscy biegną w stronę lasu, więc my też wstałyśmy i zaczęłyśmy uciekać w tamtą stronę. W pewnym momencie zauważyłam, że Jared ubrany w strój wojskowy celuje w stronę Briana i Stefana z Placebo. Coś mi kazało biec im na ratunek. Olsdal zniknął, a ja gdy już byłam prawie przy wokaliście Placebo zobaczyłam, że Jared naciska spust i strzela. Czarnowłosy muzyk padł bez życia na trawę, a wtedy Jay się od mnie odwrócił. Zaczęłam się cofać i już chciałam biec, gdy potknęłam się o sznurówkę (nie wiem jakim cudem, bo oficerki nie miały sznurówek) i upadłam. Leto z szaleńczym uśmiechem podszedł od mnie i skierował lufę swojego karabinu na mnie. Widziałam dokładnie jej wylot i jak w zwolnionym tempie naciska spust. Gdy pocisku już był u wylotu obudziłam się.”. Czytając to aż się zatrzęsłam, bo znów to zobaczyłam. Cholera, te Batony już totalnie zniszczyły mi psychikę. Ubrałam się szybko w czyste rzeczy i zeszłam na śniadanie. Na dole był tylko Shannon. Przysiadłam się, więc do niego.

-          Cześć! Jak się spało?- zapytał ziewając.

-          A śnił mi się twój brat.- odpowiedziałam rozrywając bułkę na dwie części.

-          O! A co konkretnie?- zapytał zaciekawiony.- Jakiś romansik?

-          Tak, Szynek. Jak celował do mnie ze swojego kałacha.

-          No to nieźle musiało być.- powiedział patrząc na mnie jednoznacznie.

-          Jezu, Shannon czy ty czasem potrafisz myśleć o czymś innym niż o seksie?- zapytałam popijając herbatę.

-          No to o co ci chodziło?- zapytał, a na jego twarzy wymalowało się zdezorientowanie.

-          Śniła mi się wojna. Najpierw Jared zabił Briana Molko z Placebo, a ja biegłam mu na ratunek, więc gdy skończył z nim chciał mnie zabić. Obudziłam się jak już naciskał spust.

-          Łeee...- jęknął zawiedziony.- Co dziś robisz?

-          Hym... nie mam zielonego pojęcia. Chciałabym zobaczyć stadion Manchesteru United, ale to niemożliwe, więc nie wiem co tu jeszcze można zobaczyć.

-          Czemu niemożliwe?

-          Bo zwiedzanie stadionu po pierwsze jest za godzinę, po drugie nie mam kasy na bilet, a są cholernie drogie, a po trzecie pewnie i tak nie ma miejsc. Podobno trzeba kilka miesięcy wcześniej je rezerwować.- powiedziałam pamiętając co opowiadał mi Greg.

-          Dla Shannona Leto nie ma nic niemożliwego. Jedz szybko śniadanie, za 20 minut chcę cię widzieć przy recepcji.

 Uśmiechnęłam się lekko nie wierząc, że jest w stanie to załatwić. Rozumiem, że jest gwiazdą rocka, ale ze sportem nie ma nic do czynienia, więc... cóż. Nawet ten status nie sprawi, że nagle uda mu się zdobyć bilety na które inni czekają kilka miesięcy. Jednak pomimo tego przekonania zjadłam szybko śniadanie i pobiegłam na górę, by umyć zęby i wziąć śliczną skórzaną kurtkę. Zabrałam jeszcze ze sobą blackberry i ipoda, po czym równo o 11 zjawiłam się przy recepcji. Tam już stał Shannon, który widząc mnie szybko złapał mnie za rękę i wyciągnął z hotelu. Wręcz wepchnął mnie do taksówki i powiedział, że ma nas zawieźć pod główne wejście stadionu. Dojechaliśmy tam w 20 minut. Leto zapłacił taksówkarzowi i wyszedł z auta przed główne wejście. Przy kasach stała kilkuosobowa kolejka, w której stanęliśmy. Perkusista ze zniecierpliwieniem wybijał stopą jednostajny rytm, a po chwili to samo zaczął robić palcami o moje ramię. W końcu doszliśmy do kasy, a on pochylił się  nad okienkiem i zaczął rozmawiać z kobietą siedzącą za szkłem. Mówił szybko i niewyraźnie przez co nie mogłam go do końca zrozumieć. Przestałam się nawet starać tłumaczyć to co on mówi do tej kobiety i nawzajem. Wzięłam do ręki czerwoną ulotkę i zaczęłam ją czytać. „Interactives: There are plenty of ways to test your skills in the Museum. You could start with having a go on Speed Goal, to see if you can kick the ball as fast as our first team players…”

-          Wchodzimy!- wyrwał mnie z lektury mój ulubiony głos.

-          Naprawdę?- zapytałam nie mogąc uwierzyć.

-          Naprawdę.- powiedział uśmiechając się.

-          Tak! Dziękuję! Dziękuję!- wykrzyknęłam i rzuciłam się na niego.

 Wyściskałam go chyba za wszystkie czasy i wycałowałam jego obydwa policzki. Jejuś nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak szczęśliwa byłam. Miałam ochotę wciąż skakać, biegać i krzyczeć z radości. Weszliśmy w końcu do środka jako ostatni klienci i zamknęły się za nami drzwi. Najpierw zwiedziliśmy calutkie muzeum poświęcone drużynie piłkarskiej oraz ważniejszym meczom, które się odbyły w tym miejscu. Potem przeszliśmy cały stadion wzdłuż i wszerz. Byliśmy nawet w szatniach zawodników oraz z biurze trenera tej drużyny. Mogłam na własne oczy zobaczyć wszystkie te puchary, trofea, które zdobyli na przestrzeni tylu lat. Na samym końcu Szynek zaskoczył mnie tym, że kupił mi koszulkę Manchesteru. Wręczając mi ją poprosił, bym zostawiła jego żebra w spokoju, bo je jeszcze połamię. Wyszliśmy z tego kompleksu sportowego grubo po 16.

-          O cholera!- syknął Shanimal patrząc na telefon.

-          Co się stało?- zapytałam.

-          O 16.30 mieliśmy mieć soundcheck. Jared mnie zabije!

Zatrzymaliśmy pierwszą lepszą taksówkę i kazaliśmy jej jechać prosto do miejsca, w którym miał się odbyć koncert. Jechaliśmy w milczeniu. Popatrzyłam na wujka, który patrzył się w okno i co chwila odrzucał na telefonie rozmowę. Shann naprawdę się denerwował tym, że nie przyszedł na własny soundcheck i to do tego na soundcheck, który mieli oglądać ludzie, którzy zakupili golden tickety. W końcu dojechaliśmy na miejsce i biegiem rzuciliśmy się do bocznego wejścia. Przed halą stała już dość pokaźna kolejka fanów, lecz na szczęście chyba nikt nas nie zauważył.

-          Cholera jasna!- wykrzyknął nagle Leto.

-          Co znowu?

-          Nie mam badge’a. Nie mamy jak wejść!

 Gdy doszły do mnie jego słowa zdałam sobie sprawę, że ja też nie mam swojej karty wstępu. Zrobiłam facepalm’a i zaczęłam się zastanawiać co teraz. Stwierdziliśmy, że spróbujemy. Podeszliśmy do tęgiego ochroniarza i Leto zaczął mu tłumaczyć o co chodzi. Jednak on był nieugięty i nie miał zamiaru nas wpuścić do środka. Co robić? Co robić?! Telefonów młodszy Leto już nie odbierał. Gdy Shannon nadal się kłócił z ochroniarzem do moich uszu napłynęły dźwięki gitar.

-          Słyszy pan bębny? Nie? No właśnie! Ja muszę się dostać na soundcheck, bo inaczej mój brat mnie wywali z zespołu! Słucham?! Ja fanem?! Psycho fanem?!- darł się na niego Shanimal.

Zaczęłam chodzić w tę i z powrotem. Tomo i Tim także nie odbierali od nas telefonów, więc nie mieliśmy jak się z nimi skontaktować. I wtedy wpadł mi do głowy pomysł, by może zadzwonić do Emmy. Szybko wybrałam jej numer i po kilku sygnałach odebrała.

-          Mamy problem. Nie mamy badge’ów, bo nie mieliśmy czasu ich zabrać z hotelu i nie możemy się dostać na soundcheck. Shannon zaraz się pobije z ochroną!

-          Już, zaraz wam pomogę. Gdzie jesteście?

-          Przy bocznym wschodnim wyjściu.

-          Okej.

 Rozłączyłam się z blondynką, a wtedy ochroniarz stracił do nas cierpliwość i wywalił nas na zewnątrz. Leto był nieźle nabuzowany i aż strach było do niego podchodzić, więc trzymałam się na odległość. Po chwili zauważyła zmierzającego w naszą stronę Jareda. Twarz miał obojętną, lecz po jego oczach spostrzegłam, że w środku cały się gotuje. Podszedł do ochroniarza i zaczął z nim rozmawiać. Po kilku sekundach, ten mięśniak nas wpuścił do środka. Leto nawet przez sekundę nie zaszczycił nas swoim spojrzeniem. Szliśmy za nim aż na halę. Jedna z dziewczyn z goldenów zauważyła nas i szybko do nas podbiegła. Wręcz rzuciła się na Jareda i objęła go rękoma całując w policzek. To wystarczyło, żeby przelać szalę gniewu. Jared mocno odepchnął ją od siebie, aż ta upadła na ziemię. Chwilę patrzył na nią jak na obrzydliwego robala, a potem poszedł dalej kierując się na scenę. Stanęłam z Szynkiem będąc w totalnym szoku. Jared Leto właśnie pięknie potraktował swojego fangirlsa. Z jednej strony byłam z niego dumna, w końcu pokazał, że nie jest laleczką na półce, którą wszyscy mogą macać i całować, ale z drugiej. Mógł przynajmniej ją przeprosić i podnieść ją. Dziewczyna totalnie się rozpłakała. Jared już był na scenie, więc krzyknął na Shannona, żeby się ruszył. Starszy Leto chwilę patrzył na dziewczynę i w końcu zdecydował się wyciągnąć do niej rękę. Jednak ona wpadła w taką histerię, że odtrąciła jego dłoń. Popchnęłam go lekko w stronę sceny, a sama ukucnęłam przy dziewczynie. Kto by pomyślał, że znowu będę ratować jakieś rozhisteryzowane fangirlsy. Już raz jedne ratowałam wiatraczkiem, gdy mdlały. Tym razem zadanie było poważniejsze. Próba dźwięku zaczęła się od Attack. Jared chyba w ten sposób chciał dać upust swojej złości. Shannon napierniczał w gary z niespotykaną precyzją, lecz Jay co chwila przerywał próbę i darł się na Shannona, że źle wchodzi z bębnami. Och współczuję mu, że podpadł temu pedantowi. Ja jednak zamiast słuchać musiałam się skupić na ryczącym fangirlsie.

-          Hej! Nie przejmuj się Jaredem.- powiedziałam starając się, by mój ton był przyjacielski.

-          J...j...jak on mógł? Przecież n...nie zrobiłam m...m...mu nic złego!- jąkała się dziewczyna, a cały jej makijaż zaczął się rozpływać.

-          Wiesz... Jared starsznie nie lubi, gdy ktoś się na niego rzuca i próbuje go pocałować.-powiedziałam łagodnie i podałam dziewczynie chusteczkę.

-          Ale...ale... przecież tyle razy on przytulał inne dziewczyny i je całował. Dlaczego nie mnie?

 Całą siłą woli oddaliłam wizję, by potrząsnąć tą idiotką i wykrzyczeć jej w twarz, że jest kretynką do kwadratu rozumując w taki sposób. Jednak udało mi się to powstrzymać i tylko poklepałam ją po plecach. W końcu udało mi się z nią wstać i odeszłyśmy od sceny. Przez chwilę przyglądałam się temu, jak zespół męczy się z wkurzonym Jaredem, któremu żaden dźwięk nie pasował. Nawet jego ukochanego FromYesterday nie mogli zagrać w jednej ciągłości, bo wokalista co chwila przerywał i krzyczał na nich, że wszystko źle robią. Nigdy w życiu nie widziałam tak wpienionego Jareda. Powodem oczywiście było spóźnienie Shannona, na którym się wyżywał do granic możliwości. Jednak starszy Leto znosił to z niespotykaną cierpliwością, a nawet i pokorą. W końcu trochę czuł się winny. Zwróciłam się do dziewczyny, która na szczęście przestała już płakać. Wyglądała okropnie.

-          Ej, może pójdziemy do łazienki. Trochę makijaż ci się rozmazał, a ja już nie mogę słuchać tego jego darcia się na zespół.- powiedziałam wskazując na scenę.

Dziewczyna pokiwała głową i razem wyszłyśmy z hali. Od razu znalazłyśmy łazienkę i weszłyśmy do niej. Fangirls widząc swoje w odbicie w lustrze zaczął na nowo płakać. O masakra. Nie dość, że głupie to jeszcze kompletnie rozklekotane emocjonalnie. Jednak na szczęście po kilku minutach się ogarnęła i zaczęła ścierać makijaż. Gdy mi się pokazała już bez niego stwierdziłam, że wygląda o wiele lepiej.

-          Przepraszam, że tak zareagowałam.- powiedziała cicho, a ja o mało co nie padłam na zawał.

Czyżby wraz ze zmyciem makijażu, zmyła maskę durnego fangirlsa? No nie wierzę!

-          No wiesz...ciut przesadziłaś.

-          Wiem. Ech... nie mam pojęcia co we mnie wstąpiło, że tak się na niego rzuciłam. Zachowałam się idiotycznie, ale to było silniejsze ode mnie. W ogóle wypadłam jak jakaś totalna idiotka.

 Milczałam zgadzając się ze wszystkim co mówiła w duchu. No może ta dziewczyna, wcale nie była aż tak głupia jak myślałam. Po prostu trochę hormony jej zaszalały.

-          W ogóle to nazywam się Jennifer.- powiedziała wyciągając do mnie rękę.

-          Klaudia.-powiedziałam ściskając jej dłoń.

 Okazało się, że dziewczyna ma dopiero 16 lat. Chwilę mi opowiadała o tym co czuje do Leto i takich tam. A mi zostało tylko uświadamianie jej, że Jared ma prawie 40 lat i spokojnie mógłby być jej ojcem. W końcu zrozumiała, że nie ma szans, by zostać dziewczyną Jareda. Boże! Dzięki ci wielkie, że tego dnia obdarzyłeś mnie niespotykaną u mnie cierpliwością. Jeden fangirls został nawrócony. Jak miło. Gdy już miałyśmy wyjść z łazienki dziewczyna zapytała o Shannona.

-          Nie martw się, oni widzą tylu ludzi, że raczej cię nie zapamiętał.- powiedziałam pocieszycielsko.

-          A mogę cię jeszcze o coś spytać?- poprosiła łapiąc mnie za rękę.

 Zdziwiona pokiwałam głową, a ona kontynuowała.

-          Bo widzisz... w internecie nikt nie wie kim jesteś. Niektórzy mówią, że dziewczyną Jareda, a inni, że Shannona. Z którym w końcu jesteś?- zapytała nieśmiało.

 Zrobiłam oczy jak spodki i kopara dosłownie opadła mi na piersi. Dziewczyna widząc to szepnęła, że przeprasza i wybiegła z łazienki. Odwróciłam się w stronę lustra i zrobiłam facepalm. Co za dzień. A jeszcze się nie skończył. Ciekawe co mnie jeszcze czeka. Gdy weszłam na halę soundcheck właśnie się kończył. Fani zostali wygonieni, a ja weszłam na scenę. Shannona nadal siedział za perkusją i ocierał po z czoła. Jared musiał mu nieźle dać w kość, bo nigdy wcześniej nie widziałam go tak zmęczonego. Stanęłam przed zestawem perkusyjnym i uśmiechnęłam się pocieszająco do Szynka.

-          Co ty sobie wyobrażasz?! To, że cię zaadoptowałem nie oznacza, że masz mi rozwalać próby dźwięku!- usłyszałam krzyk Jareda.

-          Jared, uspokój się. To przecież nie jej wina...- zaczął Shannon.

-          Ty się lepiej zamknij. Spóźniłeś się na próbę godzinę! Masz jakikolwiek szacunek dla tych fanów?!

 Głos Jareda był ostry i nieprzyjemny. Sam Leto mocno gestykulował, a w jego oczach można było zobaczyć furię. Czyżby zawsze opanowany Jared Leto w końcu pokazał prawdziwego siebie?

-          Ty mi mówisz o szacunku?! Chyba ludzie ci się pomylili!- powiedziałam zwracając się do wokalisty.

-          Ty gówniaro lepiej nie przeginaj!- warknął tak, że straciłam całą pewność siebie.

-          Nie nazywaj jej tak.- stanął w mojej obronie Shaniasty.

-          Będę nazywał rzeczy po imieniu.- odpowiedział mu Jay, a ja poczułam się jakby mi ktoś wbił nóż w serce.

 Odwróciłam się i powstrzymując łzy chciałam odejść stamtąd jak najszybciej, ale młodszy Leto mi nie pozwolił. Schwycił mnie za ramię i przyciągnął do siebie.

-          Dlaczego rozwaliłaś mi cały soundcheck?!- krzyknął na mnie.

-          Puść, to boli.- powiedziałam bardzo cicho.

-          Odpowiedz do jasnej cholery na pytanie!

-          Jared, puść mnie. To boli! Proszę... - powiedziałam coraz głośniej mimo, że głos mi się powoli załamywał.

W końcu nie wytrzymałam i zaczęłam płakać. Jednak to nie robiło żadnej różnicy na Jaredzie, który cały czas ściskał mi rękę, jakby miał mi ją złamać. Przestało do mnie docierać to co mówił. Ja słyszałam tylko jego krzyki i czułam ból w ramieniu. Na ratunek przyszedł mi Shannon. Nie pamiętam dokładnie jak to się stało, ale zjawił się obok i uwolnił mnie od Jareda. Popchnął go i stanął zagradzając mu drogę do mnie. Skuliłam się. Wiedziałam, że źle zrobiliśmy spóźniając się na próbę, ale nie myślałam, że Jared może być do tego stopnia wkurzony. To przecież nie była tylko moja wina... Dlaczego on nagle tak zaczął się zachowywać. Nie mogę uwierzyć, że mój Jared... co ja gadam? Jaki mój. Nigdy nie uważałam tego faceta za ideał. No może jak dopiero co ich poznałam to tak myślałam. Odkąd pojechałam na pierwszy koncert zrozumiałam, że nie są idealni. Ale kto jest? Sama miałam wiele wad... Ale od kiedy zaczęłam poznawać w szczególności Jareda, już nie jako fan, a jako osoba która z nim przebywa na co dzień... wydawał się zupełnie innym człowiekiem. Stał się kochany, opiekuńczy, miły. A dziś? Dziś cały ten obraz runął, jak domek z kart. Wszystko się rozsypało. Czy przez jedno negatywne wydarzenie wszystkie pozytywy przygasają? Ten facet w końcu uratował mi życie... no tak, ale teraz prawie zmiażdżył mi rękę. Jared znów coś zaczął krzyczeć i tym razem to on popchnął Shannona. Na halę wbiegł Tomo z Timem i Braxtonem. Tomo z Braxtonem od razu podbiegli do Jareda i złapali go tak by nie mógł znów przywalić Shannonowi, za to Tim trzymał wściekłego Shanimala. Ten jednak był na tyle trzeźwy na umyśle, że się nie szarpał w przeciwieństwie do swojego brata. Nigdy bym nie pomyślała, że takie chuchro jak Jared może mieć tyle siły i żeby go powstrzymać trzeba było, aż dwóch mężczyzn. Jednak to Jared miał rozciętą wargę, nie jego brat.

-          Koniec. Jared uspokój się!- powiedział ostro Tomo do swojego przyjaciela, który cały czas gniewnie patrzył w naszą stronę.

 Shannon pokiwał ze smutkiem głową i poprosił Tima, by go puścił. On widząc, że Shann już się nie rzuci na brata odstąpił od niego. Starszy Leto otoczył mnie swoim ramieniem i zaczął prowadzić ku wyjściu. Łzy rozmywały mi widok, ale miałam obok siebie osobę, której mogłam zaufać. Nigdy wcześniej bym nie pomyślała, że to właśnie Shannon będzie moją opoką, moim bezpiecznym portem, który będzie mnie strzegł przed Jaredem. Wyszliśmy z hali i stanęliśmy na świeżym powietrzu. Shannon wyjął fajki i zapalił jedną. Nerwowo miętosił pudełko w dłoni. Milczeliśmy obydwoje. Żadne z nas nie chciało tam wracać. Żadne nie chciało dawać tego koncertu, być tam. Według planu support powinien już wchodzić na scenę. Jednak dla nas czas nie istniał. Staliśmy i  patrzyliśmy się w przestrzeń. Przestałam już nawet płakać. Gdy nogi zdrętwiały mi od ciągłego stania w jednej pozie, popatrzyłam na Shanna. Właśnie brał do ręki czwartego papierosa. Nagle odwrócił się do mnie i zapytał pełnym troski głosem.

-          Chcesz wrócić do hotelu czy zostać?

-          Nie chcę go widzieć.- odpowiedziałam.

-          Jasne, ja też. Zamówię ci taksówkę, okej?

 Pokiwałam głową i zaczęłam wpatrywać się w swoje buty. Znałam już ich każdy szczegół. Każde pęknięcie, rysę czy zmianę barwy. Czemu zawsze wszystko musi się spieprzyć? Było tak dobrze. Nigdy to nie może się ciągnąć? Nadjechała taksówka. Lecz okazało się, że stoi przed głównym wejściem. Pomimo moich namów, by nie wychodził to Leto i tak nałożył kaptur na głowę i ruszyliśmy w stronę głównego wejścia. Ludzie zdawali się go nawet nie zauważać, gdy przechodziliśmy obok kolejki. Dopiero, gdy już byliśmy przy taksówce kilka osób krzyknęło, że to Shannon. Otworzyłam drzwi, ale Szynek przytrzymał moją rękę.

-          Będzie dobrze. Idź się wyśpij, bo jutro rano wyjeżdżamy.

 Popatrzyłam w jego brązowe oczy i zrobiło mi się trochę lżej. Przytuliłam się do niego a on mnie pogłaskał po głowie. Nie chciałam się od niego odklejać, ale trzeba było w końcu to zrobić. Na pożegnanie pocałował mnie w policzek, a ja zauważyłam, że jego oko zrobiło się lekko sine. Pomachał mi i odwrócił się w stronę z której przyszliśmy. Zamknęłam drzwi i podałam kierowcy nazwę hotelu. Zdołałam tylko zobaczyć jak macha swoim fanom i próbuje się przecisnąć przez nich do hali. To odprowadzenie mnie, aż do taksówki było z całą pewnością poświęceniem. Teraz Leto musiał stawić czoła swoim fanom, co w obecnym momencie nie było niczym przyjemnym. Hala i kolejka zniknęła mi z oczu i dopiero wtedy poczułam się samotna i pusta. Gdy płaciłam taksówkarzowi czy mówiłam „dobry wieczór” kobiecie w recepcji musiałam przykleić na usta sztuczny uśmiech. Dopiero, gdy drzwi od mojego pokoju zamknęły się to wszystko zniknęło. Sztuczny uśmiech, udawana radość... wszystko. Wzięłam kartki do ręki i szybkimi nerwowymi ruchami zaczęłam je urozmaicać. Kiedyś w ten właśnie sposób wyrzucałam z siebie wszystkie negatywne emocje. Cały smutek, żal i wściekłość. Coraz to więcej kartek pokrywało się moimi dziełami, aż zapłakana zasnęłam z długopisem w dłoni.

___________________________________

Jeszcze raz wielkie dzięki! Tym razem takie długie komentarze *___* cudowne! Chcę tylko powiedzieć, że wiem iż troszeczkę przegięłam w tym rozdziale z Dżejem… ale co tam ;)

Tym razem rozdział dedykuję Kryśce! Dzięki za cały wczorajszy dzień, zaczynający od molestowania Hurtsów w empiku, później bębnienia dla Szynka, a na koniec samego koncertu Hurtsów i czekania na nich po gigu :*