Chapter 52 "Karma"

Chapter 52

"Karma"

ROZDZIAŁ OCZAMI SHANNONA LETO

Jared pokazał swoje zęby w uśmiechu, który miał sprawić, że dziewczyna przeprowadzająca z nami wywiad ma się zmieszać. Braciszek świetnie udawał, że z nią flirtuje. Ta drobna blondynka była już tak czerwona na twarzy ze zmieszania, że nawet maki wiosną przy niej wymiękają. Młoda dziennikareczka, którą zaczął sprawdzać mój brat. No i jak zwykle skończyło się na tym, że robi sobie z niej jaja. Rzadko kiedy traktował dziennikarzy poważnie, ale jeśli już jakiś się znalazł to Jared odpowiadał na temat i z pełną powagą, co było według niego uznaniem ich profesjonalizmu. Akurat w tym przypadku nie za bardzo mi się podobało, bo dziewczyna była całkiem miła, lecz niestety zupełnie niedoświadczona. Nie wiedziała jak odpowiadać i pytać mojego brata, który miał z niej niemały ubaw. Biedaczka. A ja jak zwykle milczałam. Po co mam gadać, skoro mojemu braciszkowi jadaczka się nie zamyka. Zresztą byłem skupiony na Ciacho. Nie wiem co się ze mną dzieje, ale gdy tylko mam chwilę myślę o niej. Nawet podczas koncertów wypatruję jej w tłumie. Towarzyszy mi wtedy zawsze zawód, bo jej nie znajduje. Ostatnio nawet zacząłem ją sobie wyobrażać, że stoi w pierwszym rzędzie naprzeciwko mnie i słucha nas. Tak jak to się działo wcześniej. Ta kobieta zdecydowanie zawróciła mi w głowie. Nawet odechciało mi się seksu. Mnie. A to wydawało mi się jeszcze jakiś czas temu niemożliwe. Oczywiście z wielką chęcią zabrałbym ją do swojej sypialni, ale seks z fankami przestał być dla mnie ważny. Nie odczuwałem potrzeby uprawiania go. Przynajmniej na razie. Chciałem także pokazać jej, że jestem jej wart. Zresztą... sam chciałem się przekonać czy umiem dotrzymać wierności tej kobiecie. A trasa koncertowa była idealnym tego sprawdzianem. Mam nadzieję, że go zdam.

-          Przepraszam, ale muszę się przewietrzyć.- powiedziałem wstając z kanapy.

 Chciałem choć na chwilę przestać myśleć o Renacie, a najlepszym sposobem były papierosy. Nie wiem, jak to się działo, ale uspokajały mnie i skupiałem uwagę na przykład dymie, który wypuszczałem z ust. Jared oderwał wzrok od tej dziennikarki patrząc na mnie pytająco. Dyskretnie pokazałem mu, że idę zapalić, a on w mig znów zaczął męczyć dziewczynę. Naprawdę miał z tego ogromny ubaw o czym świadczył jego wredny półuśmieszek. Wyszedłem z pomieszczenia i stanąłem na korytarzu. Kierunek – garderoba. Gdy wszedłem do środka pomieszczenia okazało się, że siedzi tam tylko Braxton i majstruje coś przy swojej gitarze.

-          Są dziewczyny?- zapytałem.

-          Tylko ja.- odpowiedział nawet nie podnosząc na mnie wzroku.- Skończył się wywiad?

-          Nie, po prostu źle się poczułem.- skłamałem.

-          Za dużo alkoholu, co?- zaśmiał się podnosząc w końcu głowę.

 Uśmiechnąłem się sztucznie do niego. A niech myśli, że to wina alkoholu, którego już od kilku dni nie miałem w ustach. Trzeba będzie to jakoś naprawić. Myślę, że zrobienie małej imprezki, no jedno piwko, z okazji że Młoda przyjechała jest dobrym pomysłem. W końcu to tylko jeden browarek, bo jutro gramy w Holandii chyba. No nie ważne gdzie, ale gramy. A taki toast dobrze nam zrobi.

-          Czyli dziewczyny nie wróciły?- zapytałem.

-          Nie widziałem ich. Może są w toalecie, albo... nie wiem.- odpowiedział Latynos znów powracając do swojego instrumentu.

Westchnąłem i usiadłem na kanapie. A co tam, jak wrócą to tu się zjawią. Olita po kilku minutach wstał i stwierdził, że idzie do toalety się wysikać. No ja nie wiem, po cholerę mi to mówi? Co ja, jego matka, że musi mnie o tym informować? Zamknąłem oczy i położyłem nogi na stole. Mała drzemka mi nie zaszkodzi. Jednak, gdy tylko wygodnie się ułożyłem, drzwi gwałtownie się otworzyły i wpadł do garderoby ochroniarz trzymający za ramiona jakąś dziewczynę. Nie powiem, była ładna. Długie czarne proste włosy, zaróżowione policzki i ciemnobrązowe, prawie czarne oczy. Jakaś groupie albo fangirl, jednak była ubrana dosyć normalnie, w czarną luźną koszulkę naszego zespołu i ciemne jeansy. Nie przypominała strojem dziewczyn, które chciały nas zaspokoić. Zdjąłem buty ze stołu i wstałem. Na jej twarzy malowało się przerażenie. Popatrzyłem na dosyć niskiego, acz dobrze zbudowanego faceta, który ją trzymał.

-          Co się stało?

-          Ta panienka twierdzi, że musi się dostać do jakiegoś Jareda.

-          A pan ją wpuścił?- zaśmiałem się patrząc na ochroniarza, który się zmieszał.

-          Miała ze sobą to.- tutaj wyjął przepustkę.- Ale nie jest podobna do dziewczyny ze zdjęcia, więc wolałem się upewnić.

 Podszedłem bliżej i wziąłem do ręki zalaminowaną kartkę. Była cała brudna w czym brunatnym, ale jakoś udało mi się zobaczyć zdjęcie, które uświadomiło mi, że na nim jest Klaudia. Przetarłem jeszcze imię, które było pokryte brudem i okazało się, że ot naprawdę jej badge. Nie zastanawiając się długo, rzuciłem się na dziewczynę. Złapałem ją za koszulkę, a ta krzyknęła przerażona kuląc się.

-          Coś ty jej zrobiła?!- wrzasnąłem jej prosto w twarz.- Co zrobiłaś Klaudii?!

 Dziewczyna zaczęła płakać, a ja poczułem jak ktoś mnie łapie za ramiona i odciąga od niej. Co ten potwór zrobił Klaudii?! Skąd miała jej badge’a?

-          Spokojnie.- usłyszałem głos Olity nad uchem.- Co się dzieje?

-          Ja... ta dziewczyna mi go dała.- załkała brunetka.- Miały wpadek. Ona i jakaś blondynka, wyglądała jak Emma. Dała mi to i kazała zawołać Jareda.

 Słysząc te słowa zesztywniałem. Klaudia i Emma miały wypadek? Ale jak to? Cała złość na dziewczynę wyparowała. Byłem przerażony. Jak to miały wypadek? Przecież to niemożliwe. Usiadłem na stole niezdolny do stania. Moje nogi w sekundę stały się jak z galarety. Braxton powiedział ochroniarzowi, że może ją zostawić i mężczyzna ją puścił, a potem wyszedł. Brunetka stała na środku garderoby i przyglądała mi się zapłakanymi oczami, ocierając sobie ramiona. Chyba za mocno ją schwyciłem. W końcu się podniosłem zdając sobie sprawę, że muszę tam iść.

-          Przepraszam. Myślałem, że jej coś zrobiłaś.- powiedziałem delikatnie dotykając dziewczyny.- Gdzie to się stało?

-          Przed halą. Wpadły pod samochód.- odpowiedziała drżącym głosem.

-          Dobra, teraz mnie słuchaj. Pójdziesz z Braxtonem tym korytarzem i wejdziesz przez ostatnie drzwi na lewo. Tam będą Jared i Tomo, którzy udzielają wywiadu. Przerwiesz go za moim pozwoleniem i poprosisz Jareda na bok i mu o tym opowiesz. A ty Braxton.- tu zwróciłem się do klawiszowca.- Dopilnuj by nikt jej nie wyrzucił i żeby Jared ją wysłuchał. Ja biegnę na dół.

 Gdy tylko zobaczyłem, że kiwają głowami, odwróciłem się i zacząłem biec korytarzem w stronę przeciwną do tej, w którą poszła brunetka i Olita. Barkiem naparłem na duże drzwi i znalazłem się na schodach. Starałem się przeskakiwać po kilka schodków, by być szybciej. W końcu wybiegłem na powietrze i skierowałem się do wyjścia. Było pusto, co był naprawdę dziwne. Nie miałem czasu prosić ochroniarza o otwarcie bramy, więc zacząłem się po niej wspinać, gdy byłem już na jej szczycie, wybiegł z budki ochroniarz, który zaczął się na mnie drzeć, ale miałem go gdzieś. Z tej wysokości zobaczyłem duże skupisko ludzi przy ulicy, więc nie zastanawiając się pobiegłem w tę stronę. Gdy przeciskałem się przez tłum, nikt nawet nie zorientował się, że to jestem ja. Stanąłem w drugim rzędzie i aż mnie zamurowało. Czarne audi stało z otwartymi na oścież drzwiami i z wgnieconą maską. Do tego cała przednia szyba była popękana. Obok samochodu stał jakiś facet, który cały się trząsł i zakrywał twarz dłońmi. Kilka metrów dalej leżała jakaś postać. Gdy tylko ujrzałem blond włosy wiedziałem, że to Ludbrook. Pochylał się nad nią jakiś chłopak układając ją w pozycji bezpiecznej. Ale gdzie jest Klaudia? Jeszcze raz rozejrzałem się i w końcu ją zobaczyłem. Pod kołami tego samochodu leżała moja bratanica. Przepchnąłem się przez dwie stojące przede mną dziewczyny i podbiegłem do niej. Leżała bezwładnie pod kołami tego samochodu, lecz na szczęście oddychała. Widziałem, jak z trudem jej klatka podnosi się i opada. Uklęknąłem przy niej słysząc szepty i krzyki, że to „Shannon Leto”. Boże... cała jej twarz była we krwi, a cienki strumyczek wciąż płynął z jej skroni. Dotknąłem delikatnie jej ramienia, a ona wtedy się poruszyła. Z trudem otworzyła oczy, w których zobaczyłem ogromny ból.

-          Jared?- wyszeptała.

-          Nie, to ja Shannon.- powiedziałem, a ona lekko się uśmiechnęła.- Gdzie jest karetka?!- wydarłem się.

 Odpowiedziała mi cisza, więc wskazałem na jakiegoś chłopaka stojącego w pierwszym rzędzie. Szybko podszedł do mnie, a ja kazałem mu biec na halę i zawołać opiekę medyczną. Kiwnął głową i ruszył w stronę Olympiahalle.

-          Jestem z tobą.- powiedziałem czując, jak jej dłoń zaciska się na moich palcach.

-          Pomóż mi się podnieść.- wycharczała.

-          Lepiej cię nie ruszać.- odpowiedziałem przerażony tym, że z jej ust wycieka stróżka krwi.- Boże, czemu wpadłyście pod ten samochód?- zapytałem.

-          Wrzuciły nas... Pomóż mi do cholery!- warknęła już mocniejszym głosem.

 Złapałem ją za ramię, a ona syknęła z bólu, lecz dalej próbowała wstać. W końcu jakoś się nam udało oprzeć plecami o maskę samochodu. Co to znaczy „wrzuciły nas”? Kto je wrzucił?

-          Poczekaj tu chwilę. Zobaczę co z Emmą.

-          Nie martw się nie zamierzam się już ruszać.

Wstałem i podszedłem do blondynki, która już odzyskała przytomność. Uklęknąłem przy chłopaku, który ja trzymał, a ona popatrzyła na mnie.

-          Nienawidzę was Leto!- wycedziła przez zęby.- I waszych fanek jeszcze bardziej!

 Zdecydowanie była w lepszym stanie niż Klaudia. Cała jej kremowa koszulka była ubabrana w pomarańczowej cieczy, którą najpierw wziąłem za krew. Widząc zbitą butelkę soku, chyba marchwiowego, odetchnąłem z ulgą. Na pierwszy rzut oka, blondynka miała tylko kilka zadrapań na twarzy, lecz trzymała się ręką za bok i ciężko oddychała, jakby sprawiało jej to ból.

-          Co się stało?- zapytałem.

-          Wasze pieprzone fanki wepchnęły nas pod samochód.- powiedziała dziwnie łapiąc powietrze.- Gdyby nie Klaudia, to byście nie mieli asystentki. A twoje fajki powinny leżeć gdzieś przy vanach, bo tam je chyba upuściłam.

 Popatrzyłem na nią starając się ukryć rozbawienie. Nawet ledwo żywa gadała o moich fajkach. Pogładziłem jej policzek, a ona podniosła rękę i strzepnęła moją.

-          Gdzie Klaudia?- zapytała.- Żyje?

-          Tak, ale gorzej z nią niż z tobą. Zaraz będzie tu karetka i Jared.

-          Weź go lepiej trzymaj stąd z daleka. Zabiją go, a nie chcę mieć na sumieniu swojego szefa.

Zaśmiałem się cicho i pogładziłem ją po włosach, mówiąc że wracam do córki brata. Akurat jak już byłem przy niej, zjawili się medycy. Odsunięto mnie na bok i zajęto się dziewczyną. Obserwowałem to wszystko z boku, jak rozmawiają z nią, a potem pomagają się podnieść. Obyło się bez noszy, lecz gdy ją prowadzili do karetki mocno kulała. Poza tym wyglądała jakby miała zmasakrowaną cała twarz przez tę zakrzepniętą krew, która ozdabiała jej buzię. Nagle jedna z jej nóg podwinęła się i z przerażeniem obserwowałem, jak osuwa się na ziemię. Na szczęście medyk szybko ją złapał i wziął na ręce zanosząc do karetki. Emmę jednak wzięto na noszach. Już nie wiem która jest w gorszym stanie. Za mną rozległy się piski i krzyki. Szybko odwróciłem się i zobaczyłem brata przedzierającego się przez tłum w asyście ochroniarzy. Stanął obok mnie i w ciszy patrzył na zamykające się drzwi karetki i to jak odjeżdża. Ani jeden mięsień jego twarzy nie drgnął, a błękitne oczy wpatrywały się w znikający samochód. Gdy zniknął nam z oczy, jego spojrzenie przeniosło się na mnie oczekując jakichś wyjaśnień.

-          Jakieś fanki je wepchnęły pod samochód.- powiedziałem.

-          Co z nimi?- zapytał cicho i beznamiętnie.

-          Żyją. Ale nie wyglądają najlepiej. Obydwie przytomne... wróć. Klaudia zemdlała, jak ją zabierali.- odpowiedziałem sam sobie się dziwiąc, że mówię z takim spokojem.

 Tym razem jego wzrok zaczął przesuwać się po miejscu wypadku. Przyjechała w końcu policja, która właśnie wypytywała kierowcę, który był na skraju załamania nerwowego i osoby stojące obok. Jared odwrócił się do fanów, którzy byli wpatrzeni w niego, jak w obrazek. Wszyscy jak na komendę zamilkli czekając na to co się teraz stanie. Jay stał przed nimi i wyglądał, jak generał stojący przed swoją armią. Był wyprostowany, cholernie poważny i wydawał się być niewzruszony tym co się stało. Jednak wiedziałem, że to tylko maska. Jego prawa dłoń lekko drżała, a oczy miały odzień ciemnego błękitu. To wszystko mówiło mi, że jest starsznie zdenerwowany i przestraszony. Jednak gdy się odezwał, jego głos był pewny i ostry. Umiał panować nad nim jak nikt inny kogo bym znał.

-          Co tu się stało?

 Szmer rozszedł się po tłumie, lecz żadna konkretna odpowiedź nie padła. Jared zmarszczył brwi i jeszcze raz zapytał. Tym razem ktoś spytał o to czy koncert się odbędzie. Nie mogę z tych ludzi. Są bardziej egoistyczni niż mój brat. Dla nich liczy się tylko koncert. Straciłem jakiekolwiek chęci by zagrać ten koncert. Nie dla takich ludzi. Nagle z tłumu wyszła wysoka dziewczyna o rudych włosach. Popatrzyła na ludzi za sobą i zwróciła się do nas.

-          Pewne dwie dziewczyny zatarasowały przejście pomiędzy tymi pojazdami.- odezwała się wskazując na samochody.- Wszyscy wcześniej widzieliśmy Emmę z twoją koleżanką, jak idą do sklepu. Pomyślałam, więc że one chcą je zatrzymać. Nie wiem co się tam stało, ale wypchnęły je wprost pod tamto audi. To nie wina kierowcy.

 Jared przez ani jedno jej słowo nie zmienił wyrazu twarzy, nawet nie poprawił dziewczyny jeśli chodzi oto kim dla niego jest Klaudia.

-          Wyglądało to strasznie, bo akurat byłam po drugiej stronie ulicy.

-          Jesteś w stanie powiedzieć kto to zrobił?- zapytał nadal opanowany Jay, lecz jego dłoń drżała coraz bardziej.

-          Nie chce donosić.- odpowiedziała zmieszana.

-          Nie chcesz powiedzieć które osoby wrzuciły moją asystentkę i córkę pod samochód?- zapytał braciszek.

-          Mów które to.- powiedziałem wiedząc, że brat ledwo co trzyma nerwy na wodzy mimo tego, że wyglądał zupełnie inaczej.

 Dziewczyna przestraszona tonem mojego głosu od razu wskazała na dwie postacie stojące w drugim rzędzie, wpatrzone maślanymi oczami w Jareda. Zanim się zorientowałem, Jay był już przy nich. Ludzie się rozstąpili, a mój brat złapał za koszulkę tę stojącą bliżej niego dziewczynę. Wywarczał coś do niej coraz mocniej zaciskając prawą dłoń w pięść, aż zbielały mu knykcie. Wiedziałem, że jeśli go nie powstrzymam to on zamorduje tę solarę na oczach wszystkich. Podszedłem do niego i złapałem go za ręce odciągając od niej. Mordował obydwie wzrokiem, a one zaczęły piszczeć, że on je dotknął.

-          Jesteście chore! Idźcie się leczyć!- powiedział przez zaciśnięte zęby.

-          Boże! Jared Leto mnie dotknął!- piszczała maszkara o pomarańczowo-czerwonym kolorze twarzy.

 Nagle zjawili się przy nas policjanci. Popatrzyli na Jareda, którego wciąż trzymałem, by nie zrobił im nic złego.

-          Przepraszam, co tu się dzieje?- zapytał niski gburowaty policjant.

  Jared jak na jakiś sygnał znów się uspokoił i popatrzył na tego mężczyznę.

-          Te dwie wepchnęły moją córkę i asystentkę pod samochód.- powiedział.

-          Pana córkę i asystentkę?

-          Tak. Nazywam się Jared Leto i jestem muzykiem, który zaraz powinien zagrać koncert. Moja asystentka Emma Ludbrook wraz z moją córką Klaudią wyszły do sklepu by kupić papierosy dla mojego brata. A te dwie je wepchnęły pod samochód.

-          Rozumiem.

-          Proszę na nie uważać.- powiedziałem gdy policjant podszedł do tych potworów.- One są niezrównoważone psychicznie.

 Mężczyzna pokiwał głową i podszedł do ściskających się dziewczyn, a Echelon utworzył wokół nich okrąg. Odwróciłem wzrok na brata, który tępo wpatrywał się w ziemię. Nagle coś zauważył na ziemi i podszedł do maski samochodu. Obserwowałem jak kuca przy niej i podnosi coś z ziemi. Zacisnął to coś w swojej pięści i złapał się drugą dłonią o audi. Przycisnął pięść do swojej piersi i pierwszy raz na jego twarzy wymalował się ból. W sekundę znalazłem się przy nim i też kucnąłem. Otworzył swoje błękitne oczy i popatrzył prosto w moje.

-          Boję się o nie.- wyszeptał prawie, że bezgłośnie.

-          Wiem, ja też.- odpowiedziałem widząc, że brat ledwo panuje nad emocjami.

 Przygryzł dolną wargę i przeniósł spojrzenie na swoją dłoń. Też to zrobiłem i zobaczyłem jak ją otwiera, a na niej leży czarny rzemyk ze srebrną mithrą. Nagle jego palce znów się zacisnęły na feniksie, a on popatrzył na mnie. Znów był to ten opanowany zimny wzrok. Wstaliśmy razem i popatrzyliśmy na fanów, którzy obserwowali każdy nasz ruch. Naprawdę, nie mają co robić.

-          Przepraszam panów, ale mogliby się panowie odsunąć z miejsca wypadku?- zapytał jeden z policjantów.

-          Oczywiście.- odpowiedziałem i pociągnąłem brata w stronę hali.

-          Gdzie one pojechały?- zapytał Jay.

-          Nie wiem, nie zdążyłem zapytać. Wracajmy do hali, póki jeszcze nikt nas nie zaczął przesłuchiwać przy fanach.- zaproponowałem.

 Jared pokiwał głową i kiwnął na ochronę, która z mig znalazła się po naszych obydwu stronach. Fani widząc, jak idziemy odsuwali się przepuszczając nas. Nagle jakaś dziewczyna stanęła przed moim bratem i ze smutkiem w oczach powiedziała, że jej przykro w związku z tym co się stało i że nie wszyscy są tacy. Jay stanął wpatrując się w nią. Ta szatynka właśnie złamała tamę Jareda Leto. Stanąłem obok i podziękowałem jej za te słowa, dyskretnie popychając brata w stronę wejścia do hali. Był zdruzgotany tym co usłyszał. Dopiero doszło do niego, że nie wiadomo co z jego asystentką i córką. Drzwi zamknęły się za nami oddzielając nas od tamtego świata. Stanąłem naprzeciw najbliższej mi osoby oglądając jak zaczyna się garbić, a cała pewność i obojętność odchodzą w zapomnienie zostając zastąpione strachem i bezradnością. Już nie ukrywał swoich emocji, widać było strach o dziewczyny.

-          Jak ja mam się dowiedzieć gdzie one są? Emma by wiedziała co robić.- powiedział drżącym głosem.

-          Zaraz zbierzemy się i ustalimy co robić. Do koncertu zostały jeszcze ponad 4 godziny. mamy czas.

 Pokiwał głową i nagle rozdzwoniła się jego blackberry. Popatrzył na wyświetlacz, lecz z jego miny nie dało się nic odczytać. Odebrał i przyłożył czarny prostokąt do ucha. Przysłuchiwałem się tej rozmowie bardzo uważnie, mimo że słyszałem tylko odpowiedzi Jareda.

-          Emma? Boże, jak dobrze, że cię słyszę.- powiedział wypuszczając powietrze.- Rozumiem, czyli mamy przyjechać do szpitala św.franciszka? Dobrze, zabiorę twój telefon. Nie ma sprawy, a powiedz jak się czujesz, jest ci coś poważnego?- tutaj jego twarz w miarę słuchania jej odpowiedzi przybierała zmartwiony wyraz.- Tak? No to nie dobrze, co my zrobimy? Dobrze, dobrze. A Klaudia? Emma. Emma! No cholera!- warknął odkładając telefon.

-          Co się stało?- zapytałem.

-          Rozłączyła się. A tak poza tym to jedziemy do nich. Tylko muszę wziąć iphone’a Emmy.- odpowiedział szybko i rzeczowo, jak to miał w zwyczaju.

 Ledwo co go dogoniłem przy garderobie do której wpadł jak jakieś tornado. Porozwalał wszystko wokół szukając białego cacuszka Ludbrook i zniknął za drzwiami do wyjścia. Tomo i Tim patrzyli na nas, jak na jakieś duchy, dopiero jak im machnąłem na pożegnanie ruszyli się. Jednak nie miałem czasu powiedzieć czegokolwiek w ramach wyjaśnienia, bo mój brat już pędził do samochodu. Ledwo dysząc wypadłem na tyły hali, gdzie czekał już srebrny mercedes. Otworzyłem drzwi i wsiadłem do środka. Nie zdążyłem jeszcze zapiąć się pasami, a ruszyliśmy. Jared przez ponad połowę drogi milczał patrząc przez okno na wysokie szczyty gór pokryte cienką warstwą śniegu.

-          Co się stało Emmie?- zapytałem nie wytrzymując tej niewiedzy.

-          Ma złamane żebro, ale z tego co mówiła tylko tyle.- odpowiedział po chwili ciszy.- Nie wiem tylko co z Klaudią...

-          To twarda sztuka, pewnie nic jej nie jest.- odpowiedziałem chcąc jakoś pocieszyć brata.

-          Oby była to prawda.- odpowiedział i z powrotem zaczął wpatrywać się w widoki za oknem.

 Po chwili auto zatrzymało się przed szpitalem, a my wyszliśmy z niego. Jared jeszcze chwilę rozmawiał z kierowcą, a potem dołączył do mnie i weszliśmy do ogromnego budynku szpitala. Od razu skierowaliśmy kroki do recepcji, by dowiedzieć się gdzie znajdują się nasze dziewczyny. Kobieta w białym mundurku okazała się nie znać angielskiego, co utrudniło cała sprawę.

-          Ich muss meine Tochter finden.- powiedział mój brat w tym okropnym języku.

-          Na ja. Wie heisst się?

-          Ich verteche nicht. Ich bin... bad...em... nich gut in deutche. Kennen wir English sprechen?

-          Entschuldigung, ein moment bitte.- w końcu skapitulowała i uciekła zza lady.

Brat odwrócił się do mnie i westchnął rozżalony. Był zdenerwowany, chciał wiedzieć tak jak ja, co się z nimi dzieje, a tu nawet nie może się porozumieć. Po kilku minutach podszedł do nas młody lekarz, który z przepraszającym uśmiechem zapytał o co chodzi. Jared opisał mu wypadek, podał imiona dziewczyn, a mężczyzna wszedł za ladę i chwilę czegoś szukał w komputerze.

-          Piętro 2, sala 209. Zaprowadzę panów.

 Pokiwaliśmy głowami i ruszyliśmy za mężczyzną wcześniej zakładając na siebie ochronne fartuchy. Cóż, higiena to podstawa w takim miejscu. Gdy szliśmy korytarzami jakoś nie mogłem się przemóc i patrzeć w bok. Nie lubiłem tego rodzaju miejsc i zawsze przybijały mnie swoją aurą. Jared nie miał z tym problemów, był wpatrzony w plecy lekarza idącego przodem. Ani razu nie oderwał od nich wzroku, co świadczyło o całkowitym odcięciu się od świata. W końcu drzwi od sali otworzyły się, a mężczyzna w fartuchu gestem wskazał nam dwa z czterech łóżek w sali. Pożegnał się lekkim uśmiechem i zamknął za mną drzwi. Rozejrzałem się po pomieszczeniu od razu zauważając blondynkę leżącą na łóżku po prawej stronie. Mój brat właśnie do niej podszedł i usiadł na brzegu jej lóżka. Dołączyłem więc do nich.

-          Jak się trzymasz?- zapytałem kobiety.

-          Bywało lepiej.- odpowiedziała krzywiąc się.- Jared, masz mój telefon?

 Brat chwilę szperał w kieszeniach, by wyjąć urządzenie asystentki i je jej podać. Kobieta zaczęła coś w nim sprawdzać, a ja wzniosłem oczy ku górze. Dwa pracoholiki.

-          Co teraz zrobimy?- padło pytanie z ust Jay’a.

-          Z tego co mówili, muszę zostać pod obserwacją przez dwa dni. Wiesz, żebra to nie taka prosta sprawa. Ale myślałam nad tym wszystkim i stwierdziłam, że zrobimy to tak, że wy pojedziecie na Pinkpop, zagracie tam koncert, a ja z Klaudią zostaniemy na te dwie noce w szpitalu i z samego rana, gdy nas tylko wypuszczą po prostu polecimy do Francji.

-          Skoro tak trzeba...

-          Będę cały czas na telefonie. Zresztą dasz sobie radę sam, i tak zawsze wszystko poprawiasz po mnie i sprawdzasz to co robię.- zaśmiała się .

-          Gdzie jest Klaudia?- zapytałem dopiero zauważając brak dziewczyny.

-          W toalecie, zaraz powinna wrócić.- odpowiedziała blondynka.

 Pokiwałem głową i usiadłem na jednym z łóżek. Jared ustalał z Emmą wszystkie szczegóły pod jej nieobecność, wyjazd, lot i resztę rzeczy, które były bardzo ważne w obecnej sytuacji. Drzwi w końcu się otworzyły i weszła przez nie Klaudia w asyście pielęgniarki. Szła krok przed nią znacznie kulejąc na prawą nogę, ale jej ruchy były zdecydowane. Jared z Emmą odwrócili głowy w jej kierunku, a ona widząc nas szeroko się uśmiechnęła. Przykuśtykała do mnie i przytuliła się mocno obejmując mnie jedną ręką, bo drugą miała w gipsie. Pielęgniarka tylko westchnęła śmiejąc się z samodzielności i braku akceptacji pomocy przez nią oferowanej, po czym wyszła z sali.

-          Shannon! Dobrze cię widzieć.- powiedziała wtulając się we mnie.

 Bałem się ją przycisnąć do siebie, bo gdy tylko mocniej dotknąłem jej ręki czy ramienia, dziewczyna krzywiła się.

-          Co ci jest?- zapytałem zmartwiony.

-          Jared!- wykrzyknęła zauważając mojego brata.

-          Cześć Młoda.- uśmiechnął się do niej wstając z łóżka Emmy i przechodząc do niej.

-          Tylko delikatnie. Mam zwichnięty bark.- mruknęła, gdy trochę za mocno ją mój braciszek przytulił.- Na szczęście tylko tyle... no i pełno siniaków plus rozcięta skroń z prawej i lewej. Chcieli mi chyba zaserwować skalpowanie gratisowo.- zaśmiała się wyliczając.- Oczywiście piękne szramy od tipsów na policzku. A i bym zapomniała. Miałam wstrząs mózgu, więc muszę na siebie uważać i ble ble ble.

-          Czy ty zawsze musisz się w coś wpakować?- zapytał czule mój brat.

-          Cóż... dziecko nieszczęście jestem.- westchnęła.

 Gdy Jared rozmawiał z córką, ja zacząłem pogawędkę z Emmą. W pewnym momencie stwierdziła, że mamy jechać na halę przygotować się do koncertu.

-          Cholera! Nie zdążyłam wydrukować wam setlist.- jęknęła.

-          Spokojnie. Damy sobie radę. I tak teraz zamierzamy zmienić ją.

-          Jak to?- zapytała patrząc na nas wielkimi oczami.

-          Setlista będzie zawierała tylko 14 utworów. Nie będzie wchodzenia na Kings and Queens na scenę. Nie zamierzam też skakać w tłum.- powiedział chłodno Jared.

-          Czemu?- zapytała z kolei Klaudia.

-          Najchętniej odwołałbym ten koncert. Nie mam ochoty grać dla takich ludzi.- powiedziałem czując niechęć i odrazę do tych fanów.

-          Nie zasługują na dobry koncert. Poza tym czuję, że ta kąpiel... Znaczy po prostu czuję, że łapie mnie jakieś choróbsko.- wyjaśnił mój brat.

 Dziewczyny milczały, a my wstaliśmy z miejsc, by się z nimi pożegnać. Najpierw pocałowałem Emmę w policzek, a potem bratanicę. Gdy już miałem wyjść, usłyszałem głos Młodej.

-          To tylko dwie osoby. Pewnie i tak ich nie będzie na koncercie po tym co zrobiły. Pozostali nie zasłużyli na karę...

-          Oj przyda im się trochę karmy.- odpowiedział Jay.- Za bardzo się rozbrykali.

 Dziewczyny tylko westchnęły zrezygnowane i pomachały nam rękoma. Obiecaliśmy im, ze jeszcze rano wpadniemy do nich, by się pożegnać i przywieźć im ich rzeczy. Gdy tylko wyszliśmy z budynku szpitala, wyjąłem moje białe cacuszko, które trzymałem w niebieskim futerale i wybrałem numer Renaty. Nie wytrzymam chyba jeśli nie usłyszę jej głosu. Pierwszy sygnał – cisza. Drugi sygnał- nadal nikt nie odpowiada. Trzeci sygnał... Po nim rozległo się pikanie oznajmiające, że moja niedoszła rozmówczyni rozłączyła się. Przygaszony tym faktem wsiadłem za bratem do samochodu i nie odzywałem się aż do momentu, gdy weszliśmy do garderoby. Od razu otoczyła nas reszta zespołu zadając masę pytań na temat wypadku i dziewczyn. Odpowiadał głównie Jared, tym razem już uspokojony, bo na dobrą sprawę nic poważnego nie było dziewczynom.

-          Shannon, a ty co taki przygaszony?- zapytał mnie Tim, gdy ubieraliśmy się na scenę.

-          A nic się nie stało.- odpowiedziałem beznamiętnie.

-          Jak to nic. Widzę przecież, mnie nie oszukasz. Chodzi o dziewczyny czy coś innego?

-          O kogoś innego... Renata chyba nie chce ze mną rozmawiać. I nie mam pojęcia czemu? Tak cholernie się dla niej staram... Może w internecie coś przeczytała... Nie wiem już.- odpowiedziałem koledze wzdychając ciężko.

 Naprawdę to jej zachowanie bardzo mi ciążyło. Potrzebowałem ją usłyszeć. Strasznie za nią tęskniłem. Tim nie wiedząc co odpowiedzieć poklepał mnie pocieszająco po plecach szepcząc „kobiety”. Może ma racje. Może Ciacho ma zły dzień i nie chce ze mną rozmawiać. Może z nikim nie chce. Ustawiliśmy się wszyscy w okręgu i mój brat jak zawsze wygłaszał swoją mowę. Tym razem nie doszło do mnie ani jedno jego słowo. Było mi przykro, że się rozłączyła. Może bym ją pocieszył, albo... no sam już nie wiem. W końcu udaliśmy się na scenę, ja jako pierwszy wskoczyłem za moje gary, lecz po raz pierwszy nie poczułem radości, że za nimi siedzę. Po prostu odruchowo uderzałem w bębny i talerze nie myśląc o koncercie. Gdy skończyła się moja część oklapłem na stołeczek i patrzyłem się tępo w jedno ze zdjęć na mojej perkusji. Nie mam pojęcia kogo przestawiało, ale po prostu dało mi jakiś punk na którym mogłem zawiesić wzrok. Nagle podbiegł do mnie Jared patrząc jakbym urwał się z choinki. Podniosłem wzrok na niego.

-          Shannon! Night Of The Hunter!

 Otrząsnąłem się ze smutku i z przepraszającym spojrzeniem zacząłem wybijać rytm tej piosenki. Po tej wpadce starałem się już pilnować i grać tak jak należy. Przy Search and Destroy kilka razy pomyliłem rytm, dostając miażdżącym spojrzeniem od brata i Tomo, którzy musieli to jakoś nadrabiać. Krótka przerwa na pogaduchy Jareda. Wytarłem twarz ręcznikiem i sprawdziłem, czy werbel jest dobrze przymocowany. Nagle poczułem wibracje w kieszeni, więc wyjąłem telefon. Zerknąłem na brata, lecz on był dopiero w połowie swojej przemowy. Wszedłem w wiadomości i gdy tylko zobaczyłem, że dostałem sms’a od Renaty moje serce zaczęło bić szybciej. „Nie mogę rozmawiać w pracy. Zadzwoń później.”. Cały smutek i żal odeszły w zapomnienie a pojawiła się ogromna radość. Jednak nic nie zrobiłem, po prostu nie mogła odebrać telefonu. Jezu jaka to ulga! Jared skończył mówić jak podoba mu się to miasto i popatrzył na mnie. Widząc mój szeroki uśmiech, sam też zaczął się uśmiechać i tak zaczęliśmy grać Vox Populi. Ta wiadomość od Renaty sprawiła, że wróciła mi energia i radość z grania. Rzuciłem się na bębny i wkładając całą swoją pasję, waliłem w nie ile sił. W końcu zacząłem odczuwać to, że jestem na koncercie i bawię się nim.

________________________________

To tak… Rozdział może się wydawać trochę nudnawy… choć to raczej dla mnie taki jest bo patrzę na niego od przeszło tygodnia i poprawiam i poprawiam. No… taki pospolity średni jak na mnie rozdział. No no! 12 komentarzy! :) Jestem z Was dumna. Kiedyś było ich ok.20, ale cóż… pewnie jakość opowiadania spadła to i ilość komentujących i czytelników także… Trochę mi przykro, ale wierzcie mi, że się staram pisać jak najlepiej. Można u mnie pisać „biedny Jared” :P ja nie Ciastko xD Co do pytania czy fg są zdolne do czegoś takiego… oczywiście, że tak. Widziałam na własne oczy jak pobiły nażeczoną jednego z muzyków (nie chodzi o marsów, tylko o inny band, który nawet nie jest w Polsce znany…). Okropne stworzenia. No to chyba tyle. Miłego i do następnego ;)

Dedykuję ten rozdział ginger hexe, że w końcu się odważyła skomentować ;) to nie gryzie, nie? :))