Chapter 61 "Sound the bugle"

Chapter 61

"Sound the bugle"

Zapukałam do jego sypialni, lecz nie dostała żadnej odpowiedzi. Trzymałam w jednej ręce jego ulubione przysmaki, a drugą dobijałam się do drzwi. Od paru dni nie wychodził z niego, ostatni raz na wywiad w programie telewizyjnym. Każdy z nas martwił się o jego stan psychiczny, ale nikt o nim głośno nie rozmawiał. Wszyscy się bali. Ale ja miałam już tego dość.

Znów mocniej zapukałam w drzwi i po chwili ciszy usłyszałam ciche „proszę”. Otworzyłam drzwi i rozejrzałam się po pokoju. Od razu serce zaczęło mi bić mocniej, gdy zobaczyłam gdzie znajduje się Jared. Siedział na parapecie okna i patrzył na palmy. Zastygłam w bezruchu nie wiedząc co robić. Wołać Shannona czy siedzieć cicho. On wtedy odwrócił w moją stronę głowę i spostrzegłam, że starsznie się postarzał. Niby od momentu kiedy się dowiedział minęło 1,5 tygodnia, a już widać było jak bardzo to na niego wpłynęło. Jednak mimo tego wszystkiego nie wyglądał na osobę, która chce popełnić samobójstwo.

 Zamknęłam za sobą drzwi i podeszłam do niego. Przerzucił nogi na stronę pomieszczenia i zeskoczył do wnętrza pokoju. Po chwili trzymał mnie już w swoich ramionach. Gdy go obejmowałam miałam wrażenie , że trzymam stojak na mikrofon, tak chudy był. Przez ten czas stracił na wadze chyba z 10 kilo i wyglądał jak zużyty wieszak, na którym wisiały luźno ubrania. Coś ścisnęło mnie w gardle i o mało co nie rozpłakałam się przy nim. Nie miałam pojęcia co robić, jednak z każdą sekundą czułam jak jego dłonie mocniej zaciskają się na moich rękawach. Natężenie tego nacisku w pewnym momencie było tak silne, że chciałam mu się już wyrwać, lecz on wtedy puścił mnie szybko odchodząc. Znów stanął przy oknie i zaczął wpatrywać się w drzewa. Rozmasowałam sobie ramiona tak, by on tego nie zauważył i podeszłam do niego. Gdy tylko zbliżyłam się na wyciągnięcie ręki, on schował twarz w dłoniach. Niepewnie dotknęłam jego ramienia nie wiedząc co robić, a wtedy usłyszałam jego drżący głos.

-          Proszę, nie patrz na mnie i ...

 Umilkł kucając i opierając się o ścianę przy oknie. Ukucnęłam więc przed nim i położyłam dłonie na jego kolanach. Wiedziałam, że chciał powiedzieć „i zostaw mnie”, lecz za długo go ignorowałam, by teraz to uczynić. Pochyliłam się nad nim i klęknęłam przed nim żeby nie stracić równowagi. Przyłożyłam swoje dłonie do jego i zabrałam je z jego wychudzonej twarzy. Ukazały mi się zapuchnięte czerwone oczy, mokry lekko zadarty nos i kilkudniowy zarost.

-          You’re a soldier now. Fighting in a battle to be free once more. Yea, that’s worth fighting for.- zaśpiewałam mu cichutko.

 Prawą dłoń przyłożyła do jego policzka i pogłaskałam go, by potem nachylić się jeszcze bardziej i zetrzeć z jego policzków mokre ślady. To co się z nim działo było najgorszą rzeczą jakiej człowiek może doświadczyć. Jared po prostu się poddawał. Stracił wszelką nadzieję na przyszłość. Facet który tyle osiągnął, stanął na samym szczycie, poświęcił tyle rzeczy nagle zniknął. Przede mną siedział skulony i załamany 40-latek. Wszystko co budował przez tyle lat właśnie się rozpadało na miliony małych kawałeczków. Znikało jak bańka mydlana, która natrafia na przeszkodę i rozpryskuje się. Ile razy ja się tak czułam, że nagle wszystko co zrobiłam miało się rozpaść, zniszczyć z jednego powodu. Kolejne łzy pojawiły się na jego policzkach swobodnie po nich spływając.

-          Przepraszam... nie umiem ich powstrzymać.- wyszeptał słabym głosem.- Nie daję sobie rady. Całe życie, które... które zbudowałem nagle... tak po prostu z chwili na chwilę zaczęło mi się walić. Ja... ja... ja już naprawdę nie wiem co robić.- wyjąkał.

-          Nie poddawaj się.- powiedziałam wpatrując się w jego oczy.- Nigdy, przenigdy się nie poddawaj. Tak osiągnąłeś to wszystko i tak też przezwyciężysz tę słabość.

 Okrążyłam go tak, by usiąść obok niego, a raczej po prostu przytulić się do niego. Wtuliłam się w jego chude ciało i zamknęłam oczy.

 Nie tylko dla niego ta informacja była szokująca i krzywdząca. Nas też to bolało, choć najgorsze katusze przeżywał Shannon. Niby mówił, że „Jay da sobie radę, silny jest”, lecz mówił to tylko po to by nas nie martwić. Sam w to nie wierzył i denerwował się jak my wszyscy. Gosia raz mi opowiadała, jak widziała Shannona w nocy siedzącego na huśtawce przy basenie. Mówiła, że ciągle wpatrywał się w niebo i płakał. Nie wiem czy to prawda i nie jestem w stanie wyobrazić sobie Shannona płaczącego, ale podobno tak było.

- Czemu?- zapytał cicho.- Myślisz, że to kara za wszystko co zrobiłem? Za te krzywdy wyrządzone innym ludziom? Za to, że zawsze byłem takim okropnym ego…

- Shh!- uciszyłam go.- Na pewno nie.- powiedziałam cicho.

- Sama w to nie wierzysz. Ech… muszę się wziąć w garść.- powiedział tym razem opanowanym głosem, co mnie zupełnie zaskoczyło.- Mam tyle roboty do zrobienia…

- Może najpierw zjesz?- zaproponowałam widząc jego przerażającą chudość.- Poszlibyśmy wszyscy w czwórkę na obiad do jakiejś restauracji? – zapytałam z nadzieją.

- Nie za bardzo mam ochotę…

- Proszę!- jęknęłam robiąc oczy jak kot ze Shreka.

Uległ. Wstaliśmy z podłogi i popatrzyliśmy na siebie. On wyższy ode mnie, dwa razy chudszy i wymęczony. Nie spodziewałam się tego, ale nagle w jego oczach pojawił się błysk radości, a usta rozciągnęły w niewielkim, jednak widocznym uśmiechu. Znów otoczył mnie swoimi ramionami, a na policzku poczułam jego usta.

- Dziękuję.- wyszeptał mi do ucha.

Westchnęłam z ulgą, że choć trochę się poprawiło jego nastawienie do życia. Jeszcze wiele pracy przede mną, by wszedł przynajmniej we względnie normalny stan. Zostawiłam go w pokoju by się przebrał i przyszykował do wyjścia, a sama zbiegłam na dół do salonu w którym siedział Shannon z Gosią. Jako że była to niedziela wszyscy mieli wolne. O mało co się nie poślizgnęłam na zakręcie i musiałam złapać się szafki, by nie upaść.

- Co się stało?- zapytał beznamiętnym głosem Shannon widząc moją radość.

- Idziemy na miasto!- odpowiedziałam z szerokim uśmiechem.

- Nie mam ochoty…- mruknął.

- Z Jaredem!- dodałam patrząc na ich reakcje.

Obydwoje otworzyli szerzej oczy, ale potem ich reakcje nie były takie same. Gosia szeroko się uśmiechnęła i zaczęła cieszyć, a Shannon przybrał zmartwiony wyraz twarzy.

- To nie był dobry żart.- odpowiedział.

Aż mnie wmurowało w ziemię. Shann uznał to za żart. Po prostu… brak mi słów na jego reakcję. Tego z całą pewnością się nie spodziewałam.

- To nie jest żart. – odpowiedziałam trochę zła, że to tak potraktował.- Nie robiłabym sobie z tego żartów. Idziemy z Jaredem na obiad, więc się śpieszcie z przygotowaniami!

- Jakim cudem go namówiłaś?- zapytał zaskoczony.

- Shannon, czy ty wiesz kogo o to pytasz? Samo to powinno być już odpowiedzią.- odpowiedziałam już w lepszym humorze.- Ruchy kluchy! Mamy mało czasu.

Nie czekając na to co zrobią czy odpowiedzą, wróciłam się na górę i zaczęłam grzebać w szafie, by zdążyć przebrać się na obiad. Wyjęłam materiałowe białe rybaczki oraz czerwony top. Szybko związałam włosy w koński ogon i popatrzyłam w lustro. Wyglądałam znośnie.

Do torebki wrzuciłam blackberry i jak zwykle mojego ipoda, po czym gotowa stanęłam na szczycie schodów. Cicho pisnęłam, gdy poczułam lodowate dłonie na moim karku. Od razu się odwróciłam i zobaczyłam Jareda. Stał za mną i się uśmiechał. Naprawdę. Od 2 tygodni nie widziałam go szczerze uśmiechającego się, a teraz… naprawdę coś niesamowitego. Od razu lepiej wyglądał. Założył na siebie flanelową niebieską koszulę w kratę i czarne płócienne spodnie do kostek. Nie powiem, wyglądał całkiem ok. No może jeśli nie widziało się jego twarzy.

- Na co masz ochotę?- zapytałam.

- Mam już pewien pomysł.- odpowiedział uśmiechając się.- Niespodzianka.

Wzruszyłam ramionami nadal trochę zdziwiona jego diametralna zmianą zachowania. Zeszliśmy na dół, gdzie czekali już Shannon z Gosią. Nic nie mówiąc, wyszliśmy z domu zostawiając Sky’a samego i wsiedliśmy do samochodu Jareda. Ten po zamknięciu bramy ruszył z kopyta przed siebie. Jechał jak wariat drogowy, nawet Shannon się zląkł i trzymał mocno uchwytu przy drzwiach.

- Mówiłaś, że mu lepiej, a on chce zabić nas wszystkich.- wydarł się, gdy Jared gwałtownie zahamował, by przepuścić starszą panią na pasach.

Nie skomentowałam tego. Bałam się odezwać, bo naprawdę Jared prowadził tak jakby chciał nas zabić w wypadku samochodowym. Ale po 40 minutach takiej jazdy w końcu się zatrzymał na dobre. Gdy tylko wyłączył silnik, jego brat wyleciał z samochodu i zaczął udawać, że całuje ziemię.

- W drugą stronę wracam taksówką!- oznajmił z powagą na twarzy, jednak wszyscy wiedzieliśmy, że żartuje.

- Co cię pokarało, że tak tutaj jechałeś?!- zapytała nadal lekko przerażona Gosia.

- Mieliśmy tylko 50 minut, by tutaj przyjechać. Inaczej by przepadła nam rezerwacja.- odpowiedział spokojnie młodszy Leto.

- Jaka rezerwacja?- zapytałam zaciekawiona.

- Yamashiro to jedna z najbardziej obleganych knajp.- wyjaśnił Shann.- Jakim cudem w 10 minut zarezerwowałeś tutaj stolik?!

Jared wzruszył ramionami i z tą swoją miną „ja umiem wszystko” zaczął iść w kierunku wejścia. No tak, ten Leto to ma wszędzie wtyki. Ruszyliśmy więc za nim zatrzymując się dopiero przy kelnerze, który zaprowadził nas do naszego stolika. Gdy zobaczyłam widok po prostu wmurowało mnie zupełnie. Nie spodziewałam się czegoś takiego. Bracia usiedli tak, że obydwie z Gosią mogłyśmy podziwiać to co było za oknem. Jako, że temperatura była wciąż bardzo wysoka, siedzieliśmy w środku budynku, który był klimatyzowany. Bracia zamówili butelkę wody, a my nie mogłyśmy się napatrzeć na to co rozciągało się przed naszymi oczami.

- Piękne miejsce.- w końcu powiedziała moja przyjaciółka.

- Zgadzam się. I do tego wyśmienite jedzenie.- poparł ją starszy z braci.- Tutaj jak widzicie macie jeden z najlepszych widoków na sławny napis…

Lecz w pewnym momencie przestałam słuchać perkusisty. Patrzyłam na Jareda, który znów stracił ten błysk w oczach i widać w nich było strach oraz ból. W ogóle nie patrzył za okno, a na jakiś punkt na ścianie, lecz jestem pewna, że go nie widział. Był zamyślony, a jego smutek czuć było na kilometr. Jako, że siedział obok Gosi, trąciłam go lekko stopą w nogę, a on popatrzył na mnie. Jego błękitne oczy na chwile zrobiły się ciemniejsze, radosne, lecz potem nagle straciły swój blask. Nic się nie zmieniło, Jared po prostu jak zawsze grał wesołego. Wtedy w domu to nie był szczery uśmiech i dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę. No tak, ja głupia myślałam, że można tak szybko zapomnieć o tym, że się umiera.

- A tam, widzicie te najwyższe wieżowce?

Odwróciłam znów wzrok z Jareda na jego brata i pokiwałam głową.

- To jest centrum miasta.

- No to mnie teraz zaskoczyłeś.- zaśmiałam się starając by mój śmiech nie brzmiał sztucznie.

Podczas tego, gdy Zwierzak opisywał nam co widzimy, Jared wtrącił się może ze trzy razy i to tylko po to, by zmylić wszystkich z tym, że nie uczestniczy w tej konwersacji.

- Widziałam tutaj taki jakby skwerek czy no nie wiem jak to nazwać. Jared pójdziesz ze mną to zobaczyć?- zapytałam błagalnie.

- A po co ci ja?

- Bo jak mnie o coś spytają, a ja nie zrozumiem co mówią?- palnęłam głupotę po której wszyscy się roześmiali.- Ja mówię serio.

- Dobra jęczy duszo. Ale zaraz przyniosą jedzenie.

- Na chwilkę.- poprosiłam.

Jay przewrócił oczami, ale wstał od stołu. Shanimal z Gosią przez chwilę na nas patrzyli, ale potem powrócili do swojej rozmowy. Szłam obok Leto rozglądając się po wnętrzu tej ogromnej restauracji, która była wypełniona ludźmi po brzegi jednak zapewniała jakąś tam prywatność.

- Pomóc w czymś?- zapytał jeden z przechodzących kelnerów.

- Nie, tak się rozglądamy.- odpowiedział Leto i pokierował mnie do Sali z tym takim pseudo ogródkiem.

Po przejściu jej naokoło, wyszliśmy na taras. Ukrop straszny, ale widok piękny. Stanęłam przy barierce i popatrzyłam na panoramę Miasta Aniołów. Czy kiedykolwiek wcześniej pomyślałabym, że będę mieszkać w takim mieście? Ba! Że będę tu studiować mój wymarzony zawód? Że ktoś zabierze mnie do tak ekskluzywnej restauracji jak ta? Nawet w marzeniach tak nie myślałam. A teraz dzieje się to wszystko, a ja nie jestem szczęśliwa. Osoba, która mi to podarowała powoli umiera na jedną z najrzadszych chorób, a ja nawet nie wiem ile czasu nam razem zostało. W przyszłym tygodniu mają być wyniki badań, które orzekną w jakim stadium choroby znajduje się Jared i ile jeszcze życia mu zostało. Patrząc na jego dotychczasowy styl życia, pewnie nie za dużo, bo pomimo braku palenia i picia alkoholu, to ten człowiek był i jest wiecznie zmęczony, zapracowany i zestresowany.

- O co chodzi?- usłyszałam jego glos nad uchem, gdy pochylił się nad moim prawym ramieniem.

- Boję się…

- Ty?- zapytał zaskoczony.- Czego?

- Nie wiem czy wiesz, ale bardzo mi na tobie zależy. Wiem, jestem momentami okropna, ale wierz mi, że wiele dla mnie znaczysz.- powiedziałam cicho wpatrując się w białe litery napisu „Hollywood”.

Usłyszałam jak aktor przełyka ślinę. Jego włosy drażniły mi policzek, ale nie ruszałam się ani nic nie mówiłam w związku z tym. Niedługo już nie będę mogła ponarzekać na to w ogóle, bo osoba obok mnie zniknie.

- Wiem o tym.- szepnął spokojnym głosem.- Też się boję, ale dzisiaj w pokoju uświadomiłaś mi, że nie mogę się poddać. Będę walczył do końca. Może i nawet uda mi się przezwyciężyć chorobę. Pomyśl, byłbym pierwszym człowiekiem, który by to przeżył.

Nie umiałam powstrzymać uśmiechu słysząc to co mówi. Wypowiadał te słowa z taką zaciętością i pewnością siebie jaką mają tylko Leto. Trochę uspokojona, wróciłam z nim do stolika i akurat chwilę później podali nam jedzenie. Obiad zdecydowanie był bardzo udany.

Ten dzień nie należał do udanych już od samego rana. Nie dość, że musiałam wstać na zajęcia o 5 rano i to nie wiadomo z jakiego powodu, to jeszcze zniszczyłam mój ulubiony breloczek przy kluczach, który dostałam od Grega na 12 urodziny. Był ze mną zawsze, a teraz jego połowa leżała sobie gdzieś w studzience kanalizacyjnej w Los Angeles. Po prostu pięknie. Wróciłam do domu nie dość, że zła to i głodna. Przez te wszystkie wydarzenia zapomniałam zjeść na mieście, a jak się domyślałam w domu nic nie było. Otworzyłam lodówkę i znalazłam w niej tylko zimne piwo, którego nie można było ruszać, bo stanowiło własność Shannona. Na szczęście i Shannon i Jared wracają zaraz w trasę do  Europy, więc będę miała od nich chwilowy spokój. A raczej od tego starszego. Od kiedy dowiedział się, że jego młodszy braciszek jest chory, stał się dla niego nadopiekuńczy, a co za tym idzie ciągle mu coś nie pasuje w tym co robimy i drze się jakbyśmy mu kota patelnią zabiły. Chociaż… trzeba mu przyznać, że naprawdę imponuje mi tą miłością do brata. Są momenty, gdy za nic nie chciałabym żeby zmienił stosunek do nas. Bo też święte nie jesteśmy.

- Shannon! Czy wy w ogóle robicie zakupy?!- wykrzyknęłam, choć wiedziałam, że to pytanie retoryczne.

- To idź do sklepu.- odpowiedział mi.

Prychnęłam i weszłam do salonu, gdzie mężczyzna właśnie oglądał dziennik motoryzacyjny. Leżał rozwalony na kanapie i popijał zimne piwsko, prosto z butelki. Wyglądał jak prawdziwy stereotypowy Amerykanin.

- Możesz mnie zawieźć do sklepu?- zapytałam.

- A może byś zrobiła w końcu prawo jazdy?- odpowiedział nawet na mnie nie patrząc.

- Zrobię jak będę miała czas. Lodówka jest pusta.

- To poczekaj na Jareda to cię zawiezie. Ja już wypiłem 2 łyki nie będę jeździć po alkoholu.

Zacisnęłam dłonie w pięści i odliczyłam w duchu do 15. Shannon zrobił się okropny, ale to tylko dlatego, że jest w szoku i nie ma nic do roboty. Na razie tak będę sobie to tłumaczyć.

- A właśnie! Gdzie jest Jared?

- Pojechał do miasta załatwiać jakieś sprawy. Wróci późnym popołudniem.

Czyli pewnie gdzieś około 22 znając „późne popołudnia” braci Leto. Nagle poczułam wibracje w mojej kieszeni, by po chwili rozległ się z niej głos Gerarda Way’a ze słynnym NA NA NA. Wyjęłam telefon i po naciśnięciu zielonej słuchawki przyłożyłam do ucha.

- Cześć! Zaraz jadę do domu. Zrobić zakupy?- usłyszałam głos Gosi.

- Z nieba mi spadłaś. Lodówka jest pusta, więc trzeba zrobić zakupy, ale myślę, że lepiej będzie jak pojedziesz po nie samochodem.

- Aha, to się śpieszę do was.

- Poczekaj! Weź kup mi proszę coś do zjedzenia na obiad. Cokolwiek, byle bez mięsa. Umieram z głodu.

- Okey, robi się.- odpowiedziała i rozłączyła się.

20 minut później dostałam do ręki dużą kanapkę z warzywami, która uratowała nas od koncertu mojego żołądku. Czekając na przyjaciółkę zrobiłam listę potrzebnych rzeczy i gdy tylko weszła wymieniłam się dając tę kartkę za mój obiad. Rozłożyłam notatki z ostatnich dwóch zajęć z ciągów montażowych dokumentalnych. Niedługo mieliśmy zacząć robić swoje miniaturki, ale jak na razie ciągle teoria. Mimo, że sam zawód wydawał mi się wielce ciekawy, to same studia w pewnych momentach wiały nudą. Ale trzeba to przetrwać, bo reszta pracy zapowiadała się niezwykle ciekawie. Po godzinie ślęczenia nad moimi bazgrołami wstałam zrobić sobie kawę. Mój kręgosłup wołał o pomstę do nieba za ciągłe siedzenie na tyłku i brak ruchu. Ale cóż ja mogę zrobić?

- Wyszłabyś ze Sky’em?- usłyszałam pytanie z salonu.- Głowa mnie strasznie boli.

Westchnęłam odkładając jeszcze pusty kubek i zawołałam psa. On jednak nie nadbiegał, więc weszłam do dużego pokoju i poprosiłam Shannona, by na niego zagwizdał w ten swój charakterystyczny sposób. Husky od razu zjawił się na dole i merdając ogonem zaczął skakać na swojego pana. Złapałam go za obrożę i pociągnęłam w stronę przedpokoju, co było nie lada wyczynem z tą wielką kupą futra. Tam założyłam psu szelki, dzięki którym łatwiej mi było go utrzymać, a idiota nie dusił się, gdy napierał na nie chcąc biec do przodu.

 Gdy Shaniastego boli głowa bez kaca oznacza to deszcz, więc założyłam na siebie kurtkę przeciwdeszczową i przypięłam smycz do czarnych szelek tego wariata. Krótkim „wychodzę” dałam znać Shaniastemu, że idę na spacer i wyszłam z domu. Popatrzyłam na niebo, robiło się nieprzyjemnie ciemne, a słońce i błękit znikały w zadziwiająco szybkim tempie. Włożyłam w uszy słuchawki i włączyłam sobie mój ulubiony soundtrack z filmu, czyli Bryana Adamsa „Mustang z dzikiej doliny”. Zaczęło się standardowo „Here I am”. Gdy byłam w połowie spaceru zaczęły padać ogromne krople deszczu rozpryskujące się o moją kurtkę. Akurat zaczęło lecieć „Sound the Bugle”, które wręcz ubóstwiam. Idealna piosenka do najsmutniejszego fragmentu tego filmu, a poza tym… świetny utwór do każdej sytuacji życiowej w której się znajduje. Ciągle myślałam o Jaredzie i jego chorobie, a ta piosenka tylko pogarszała mój nastrój z tym związany. Ale nie potrafiłam jej przełączyć. Należała do grona rzadkich piosenek, których za nic w świecie nie umiałam przełączyć, jak już ich dźwięki zaczęły docierać do moich uszu. Sky za to cieszył się jak szczeniak skacząc w górę i próbując złapać krople wody. Już miałam zawracać, gdy nagle husky opanował się stając w pozie jak psy na polowaniach i węsząc coś nosem.

- O co chodzi?- zapytałam go kucając obok niego.

W tym momencie pies zerwał się jak koń wypuszczony z bramki startowej w wyścigach i popędził na jakąś dwójkę ludzi siedzących na murku kilkanaście metrów dalej. Przez ten deszcz nie byłam w stanie ich dojrzeć, ale wolałam pobiec za rozrabiaką, nie wiadomo czy ci ludzie nie boją się psów czy co.

- Sky! Do nogi!- krzyknęłam, lecz pies podleciał do wyższej postaci i zaczął na nią skakać.

Nigdy wcześniej nie widziałam czegoś takiego u tego psa, więc spanikowana przyśpieszyłam biegu, by złapać psa. Gdy byłam niecały metr od nich, zatrzymałam się. Nie mogłam uwierzyć w to co widzę. Sky skakał na Mata i próbował polizać go po twarzy. Chłopak próbował się jakoś bronić, ale nie miał z nim szans, tym bardziej, że drugą ręką trzymał jakąś niewielką postać. Przygryzłam dolną wargę i ruszyłam przed siebie. Musiałam zdjąć tego psa z niego. Nie odezwę się w ogóle do niego, będę go ignorować. Stanęłam przed nim i jednym ruchem ściągnęłam Sky’a z niego nawet nie patrząc na niego.

- Przepraszam.- odpowiedziałam i chciałam się już odwrócić, gdy on nagle wstał.

- Klaudia?

Wewnątrz mnie rozgrywała się potężna bitwa pomiędzy odpowiedzeniem „nie”, a spojrzeniem na niego. Okazałam się jednak niesamowicie słaba, bo podniosłam na niego wzrok. Stał przede mną w całej swojej okazałości. Jego ubranie przykleiło się do niego tak, że bez problemu mogłam patrzeć na mięśnie jego klatki piersiowej, jeansy, które uwydatniły tylko jego… inaczej się tego nazwać nie da, figurę. I jeszcze te mokre czarne włosy przyklejone do jego prawie, że idealnej buzi. Nienawidziłam go jeszcze bardziej za to, że nie dał mi szansy. Był odzwierciedleniem mojego ideału mężczyzny, a ja go nie mogłam mieć. Jednak coś wewnątrz mnie aż wyło, że straciłam szansę bycia z nim.

- Co tu robisz?- zapytał patrząc się na mnie tymi swoimi błękitnymi oczami.- Czemu nie jesteś w trasie?

- Studiuję.- odpowiedziałam łamiąc wcześniej ustaloną przez siebie zasadę, by z nim nie rozmawiać.

- Czyli jesteś cały czas w LA?

Pokiwałam głową starając się by nie uronić ani jednej łzy, choć w tym deszczu pewnie by nawet nie zauważył. Zdziwiło mnie natomiast to, że gdy usłyszał tę odpowiedź, jakby całe powietrze z niego wyleciało i… chyba posmutniał. Nie wiem czemu, ale… Moja durna wyobraźnia, jak zawsze płata mi figle. Podeszła do nas druga osóbka, która była trochę niższa ode mnie, ale o wiele szczuplejsza. Jak podniosła głowę okazało się, że jest drobną śliczną blondynką. Starałam się udawać, że wszystko jest w porządku, choć czułam się jakby wbijano mi igłę w samo serce.

- To jest… Stella. Moja dziewczyna.- dodał po chwili zakłopotany.

- Cześć!- przywitałam się potrząsając wyciągniętą rękę blondynki.- Klaudia.

Popatrzyłam na nią i spostrzegłam, że całą górę białych spodni, które na sobie miała ma czerwoną. Ukryłam wewnętrzny uśmiech. Boże co to musi być za idiotka, skoro zakłada czerwoną bieliznę do białych spodni? Nie wierzę, że Mat okazał się taki głupi.

- Wracacie do domu?- zapytałam.

- Właśnie uciekł nam autobus. Za 2 godziny będzie kolejny…- powiedziała trzęsąca się jak osika na wietrze blondynka.- Ty chyba nie jesteś Amerykanką, co?

- Nie.- odpowiedziałam, dodając w duchu „na całe szczęście”.- A taksówka?

- Zapomniałem wziąć telefonu, a jej się rozładował.- powiedział z kolei Delord.

-Ech, zaziębicie się tutaj, chodźcie do mnie, ogrzejecie się trochę.- zaproponowałam, zanim pomyślałam co mówię.

- Wiesz, nie… Dzięki, jakoś damy sobie radę.

- Chcesz żeby Stella wróciła z zapaleniem płuc? Tak właśnie myślałam.- powiedziałam, gdy zobaczyłam, że kiwa przecząco głową.

Zawróciliśmy. Ja szłam ze Sky’em pierwsza, za mną Mat ze swoją dziewczyną. Dopiero, gdy już stało się, zaczęłam myśleć. Boże jaka ja jestem głupia. Ale z drugiej strony trochę mi żal tej dziewczyny, bo naprawdę była przemoczona do suchej nitki, a wydawała się być bardzo delikatna i krucha. Poza tym… nie umiem chyba się złościć na Mata. Gdzieś tam w głębi nadal go kocham. Po 15 minutach byliśmy już u mnie w domu.

- Shannon! Bierz psa wycieraj!- wydarłam się w momencie, gdy Sky wskoczył do środka domu.

Po chwili starszy Leto stanął przy drzwiach z ręcznikiem i popatrzył na mnie oraz dwójkę którą przyprowadziłam. Od razu rozpoznał w chłopaku Mata i już miał coś powiedzieć, ale się powstrzymał. Podał mi ręcznik dla psa i po chwili wrócił z ręcznikami dla nas. Podałam je tej dwójce jako, że oni nie mieli w przeciwieństwie do mnie niczego przeciwdeszczowego. Po chwili już byliśmy w moim pokoju. Zaczęłam grzebać w szafie i podałam dziewczynie luźne sportowe spodenki oraz suchy t-shirt i wskazałam na drzwi łazienki. Gdy tylko weszła do niej odwróciłam się do Mata, który siedział na moim łóżku bez koszulki. Przełknęłam ślinę starając się nie patrzeć na jego ciało.

- Czemu to robisz?- zapytał, gdy usiadłam obok.

- Bo jest mi was szkoda. I mam za dobre serce.- odpowiedziałam.

- Nie musiałaś, ale dziękuję.

 Znów milczenie. Przetarłam oczy i znów popatrzyłam na niego. Nie wiem jak to możliwe, ale podobał mi się jeszcze bardziej. W końcu odważyłam się zapytać o to co nie dawało mi spokoju od tak dawna.

- Czy… czy możesz mi powiedzieć czemu…- zająknęłam się wskazując na drzwi łazienki, jednak on od razu zrozumiał o czym mówię.

- Czekałem na ciebie rok. A ty ciągle wracałaś w trasę, wolałaś czas spędzać za granicą. Nie istnieje dla mnie coś takiego jak związek na odległość.

Spuściłam po sobie wzrok aż na moje buty. Zrobiło mi się tak bezgranicznie przykro, że gdyby nie siedział on obok mnie to bym się rozpłakała jak niemowlę. Nagle poczułam jego dłoń na swojej, więc spojrzałam na niego. Jego wzrok wyrażał zarazem smutek i skruchę. Mimo, że sytuacja nie była dla mnie miła, to ta chwila miała w sobie coś magicznego. Nagle drzwi łazienki otworzyły się, a Mat szybko zabrał swoją dłoń z mojej i popatrzył na swoją dziewczynę. Dopiero teraz mogłam zauważyć, że ja nie mogę się równać z tą dziewczyną. Była piękna, naprawdę. Mimo że strasznie chciałam uważać ją za paszczura, to niestety. Była śliczna. Niewielka o budowie modelki, choć nie tak chuda jak one. Długie blond loki, brązowe błyszczące się oczy. Ech, nie mam szans z takimi dziewczynami. Zabrałam rzeczy, które sobie przygotowałam i szybko weszłam do łazienki by się przebrać. Gdy wyszłam zastałam Stellę w ramionach Mata, co sprawiło, że po raz kolejny moje serce rozłamało się na części.

- Chodźcie, zrobię wam coś ciepłego do picia. Wolicie herbatę czy kawę?

- Kawę.- poprosiła blondynka, ale Mat zdecydował się na herbatę.

Gdy ich odprowadzałam do taksówki, zdałam sobie sprawę, że to prawdopodobnie moje ostatnie spotkanie z Matem. On też tak myślał, bo stanął przede mną i pocałował mnie w policzek.

- Dziękuję za wszystko. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy…

Otworzyłam usta, jednak szybko je zamknęłam zdając sobie sprawę z tego co chcę mu powiedzieć. Niewielki sztuczny uśmiech wkradł się na moją twarz i delikatnie popchnęłam go do taksówki. Jeszcze przez chwilę trzymał moją dłoń, a potem ją puścił i wsiadł do czekającego samochodu. Pomachałam im, a potem szybko się odwróciłam, a taksówka odjechała.  Weszłam do domu i usiadłam na kanapie obok Shanimala.

- I po co to zrobiłaś?- zapytał.

- By po raz ostatni popatrzeć na niego?- odpowiedziałam pytaniem i zamknęłam oczy, w których zbierały się łzy.

______________________________

No w końcu nowy rozdział. Trochę wymęczony, ale starałam się. Jakoś brak mi weny. Za dużo się dzieje. Nie dość, że Ursynalia,OWF,Szczecin Baltic Festival… Po prostu trochę nie ogarniam. No i jeszcze Euro! Należę do tych co kochają takie sportowe święta i całym sercem kibicują naszym, a teraz… hym… zastanawiam się komu ;) No mniejsza. Chcę tylko powiedzieć, że dzięki pewnym zdarzeniom dowiedziałam się, że naprawdę moje opowiadanie jest realistyczne jeśli chodzi o trasę koncertową, warunki w hotelach, tourbusa, garderoby, sceny etc. Nevermind, bo będziecie zazdrościć :P co co Ciacho… jeszcze trochę musicie na nią poczekać. Nie długo, ale jednak. Kolejny rozdział za kolejne SOON.

Co do quizu… tutaj są odpowiedzi do pytań z zeszłego rozdziału:

1. Tak, ma siostre, wujka i babcię.
2. Pielęgniarka o Shannonie.
3. W stanik.
4. Tim powoził.
5. Teledysk do The Kill.
6. Grała z nim w gry.
7. Roztrzepywanie włosów.
8. Poślizgnął się na wcześniej wylanej przez siebie wodzie.
9. Szarpał się z fanką.
10. Bała się dinozaurów.
11. Był to Jared podczas skoku na The Kill na koncercie.
12. Alibi i Hurricane.
13. Był to rysunek konia w galopie.
14. Greg jej narzeczony.
15. Shannon.

A tutaj inne pytania, jak znacie odpowiedź na któreś z nich to piszcie w komentarzach:) 

A i jeszcze dwie sprawy. Komentarzy coraz bardziej ubywa. Proszę komentujcie, bo naprawdę zastosuje się do tego, że nie będę publikować rozdziałów. Wy macie przyjemność z czytania, ja też chcę mieć przyjemność z tego co sądzicie o rozdziale czy samym opowiadaniu. Naprawdę, proszę komentujcie!

Tym razem rozdział dedykuję Jess, która od jakiegoś czasu wiernie komentuje :) Dziękuję i mam nadzieję, że będziesz robić to dalej! :)