Chapter 73 „Fallen”

Chapter 73

„Fallen”

I tak minął mi poranek. Na leniuchowaniu w ciepłym łóżku i czytaniu materiałów do kolejnego kolosa. Na szczęście to było wciągające i ciekawe. Kto by pomyślał, że będę studiować coś, co mnie interesuje. Około 12 do mojego pokoju wszedł Jared, który miał bardzo niezadowoloną minę. To kazało mi się mieć na baczności.

- Ty jeszcze w łóżku? Jest południe! Myślisz, że masz wolne? Kto posprząta salon na dole?!

- Chyba nie ja. – prychnęłam odrzucając kołdrę na bok.

- Nie dostaniesz żadnego prezentu jeśli mi nie pomożesz! – warknął. – Masz 15 minut by być na dole. Mogłabyś wziąć przykład z Gosi!

- Ona sprząta? – zapytałam zaskoczona.

- Nie, robi ciasteczka.

- Ja też mogę!

- Chcę dożyć następnego roku. – powiedział patrząc n mnie kwaśno, a po chwili jego wzrok stał się jakiś taki nieobecny, smutny.

Bez słowa odwrócił się i wyszedł z mojej sypialni. Oj nie… Biedny Jay. Przypomniał sobie o tym, że jest chory. Zresztą… Przez ten krótki czas zdążyliśmy zapomnieć, że Jared ma problemy zdrowotne. W końcu przez cały grudzień czuł się dobrze, nie miał żadnego ataku.

 Postanowiłam go już nie denerwować i pomóc w porządkach. Tak wiem, to dziwne, ale po prostu czułam, że lepiej będzie jeśli posprzątam ten salon. Kolejne 2 godziny spędziłam właśnie tam, a potem stwierdziłam, że jeszcze odkurzę w studiu i kuchni. Jareda w ogóle nie było na dole, zamknął się w swoim pokoju mówiąc żeby mu nie przeszkadzać, bo robi coś ważnego.

 Ale gdy już skończyłam z porządkami, chciałam żeby zobaczył jak wypucowałam dom.  Wykończona weszłam na górę i zapukałam do drzwi. Po chwili stanął w nich patrząc na mnie bez żadnych emocji.

- Jared, możesz zejść na dół? – zapytałam uśmiechając się do niego zachęcająco.

- Mam dużo pracy. – odpowiedział beznamiętnie.

- Proszę, tatusiu! – jęknęłam robiąc  oczy jak kot ze Shreka i przytulając się do niego.

Aktor westchnął zrezygnowany i dał się poprowadzić do salonu. Widząc go w stanie czystości aż otworzył usta ze zdziwienia, a gdy pokazałam mu resztę mojej roboty pokiwał z podziwem głową.

- Jestem z ciebie dumny. – powiedział przytulając mnie do siebie. – Nawet nie wiesz jak ci dziękuję za to co zrobiłaś.

- Dobrze, że to doceniasz, bo nienawidzę sprzątać. – zaznaczyłam, ciesząc się z tego, że wywołałam uśmiech na jego twarzy.

- Doceniam, oj doceniam. Mama prosiła by w tym roku być wcześniej, koło 17, więc zacznij się już szykować. Prezenty znieś na dół, zostaw przy drzwiach. Shann je wszystkie zapakuje do bagażnika.

- Zostajemy na noc? – zapytałam zaciekawiona.

- A jak to sobie inaczej wyobrażasz?

- No nie wiem… Głupie pytanie. – stwierdziłam po chwili.

- A no głupie. Dobra, za 1,5 godziny chcę cię widzieć w salonie gotową!

- Tak jest szefie! – powiedziałam stając na baczność i salutując mu.

Jay pokręcił tylko zabawnie głową i wrócił na górę, ja za to udałam się do kuchni, by spróbować czy wypieki Gosi są jadalne. Już chciałam wziąć ciasteczko z tacy, gdy nagle dostałam po łapach. Popatrzyłam na nią zaskoczona i zobaczyłam moją przyjaciółkę  w kolorowym fartuchu z mąką we włosach. Pokazała mi palcem, że nie mam prawa brać ciasteczek i kazała wyjść z kuchni. A to wredna baba!

- Ale jedno… - jęknęłam.

- Sio! – powiedziała i wskazała na wyjście z kuchni.

Odwróciłam się udając zbitego szczeniaka i pochlipując westchnęłam ciężko. Kątem oka zauważyłam, że blondynka się odwraca w stronę blatu, co od razu wykorzystałam i czym prędzej ukradłam jedno ciasteczko z tacy. Zerwałam się do biegu widząc jak Polka zrywa się krzycząc na mnie, że jestem bezczelna. Cóż, jakoś muszę sobie radzić. Nagle obok mojej głowy, tak że dosłownie poczułam pęd powietrza, przeleciał kapeć Gosi. No pięknie! Chcą mnie zabić za głupie ciasteczko!

 Śmiejąc się na głos, wdrapałam się po schodach na górę. Zmęczona przeskakiwaniem po 2-3 stopnie, stanęłam przed drzwiami szafy i zaczęłam wpatrywać się w jej zawartość. Ciastko, które właśnie zjadałam, a raczej pożerałam, było przepyszne, ale cóż się dziwić. Gosia umie przebywać w kuchni i zawsze wychodzi to na dobre. Przynajmniej nam.

 W końcu, gdy wytarłam dłonie o spodnie, wybrałam zielono-czarną sukienkę, zestaw czarnej bielizny i jasne rajstopy, w końcu upału nie było. Wizyta w łazience pochłonęła mi ponad godzinę, co w moim przypadku oznaczało naprawdę długie przygotowania. Gdy tylko wyszłam z tego pomieszczenia, zabrałam się do pakowania prezentów do ogromnej papierowej torby po chyba jakimś płaszczu Jay’a, no nie ważne. W każdym razie torba okazała się być okropnie ciężka, więc tylko ją przytachałam na szczyt schodów i tam zostawiłam, wracając po torebkę, w którą musiałam zapakować piżamę oraz ubrania na jutrzejszy dzień. Na samą górę położyłam ładowarkę i telefon. Czas się zbierać.

 Gdy ponownie wyszłam przed pokój, mojej torby już nie było. Dzięki ci panie, że nie muszę tego znosić na dół. Z butami w ręku zeszłam na dół do salonu, w którym czekał na mnie tylko Jared.

- Jeszcze Gosia i już jedziemy.- poinformował mnie.

- A gdzie Shann i Ciacho?

- Oni już pojechali i zabrali Sky’a. Ładnie wyglądasz, ale buty chyba założysz, nie?

- Nie. Będę je nieść w ręce.- odpowiedziałam patrząc na niego jak na idiotę.- Dobrze wyglądasz w garniturze.

- Nie lubię w nim być, ale na wigilię muszę. Taka tradycja… Na szczęście drugiego dnia mogę się ubrać jak chcę.

- Marudzisz jak stara panna.- prychnęłam rozbawiona tym wywodem.- Gdzie ta Gosia?!

Akurat jak na komendę, blondynka wyszła ze swojego pokoju i w końcu udaliśmy się do samochodu. Jared usiadł za kierownicą, a ja z blondynką z tylu. Nie wiem czemu, ale wolałam nie siadać obok Jay’a. Po 40 minutach byliśmy na miejscu. Popatrzyłam na przyjaciółkę z uśmiechem. Te święta będą wyjątkowe, w końcu pierwszy raz spędzamy je w takim gronie. No i amerykańskie tradycje nieco różnią się od tych naszych polskich. Ale ku mojej uciesze, Leto wzięli to pod uwagę i starali się zrobić wszystko by święta, jak najbardziej przypominały nam nasze ojczyste.

 Gdy tylko zjawiłyśmy się w domu, Sky przyleciał przywitać się z nami, jakby nas ze 100 lat nie widział. Zdjęłyśmy z siebie kurtki i buty zostawiłyśmy w sieni. Oczywiście czekały już na nas ciepłe puchate kapcie. Czym prędzej zostawiłam Jareda z Gosią i poszłam umyć dłonie, bo wybrudziłam je sobie o samochód. Po wizycie w toalecie, postanowiłam przywitać się z Constance. Kobieta stała w kuchni i przyprawiała jakąś potrawę. Na wigilię podcięła trochę włosy i spięła je tak, by  nie przeszkadzały jej w kuchni.

- Dobry wieczór!- przywitałam się.

- Klaudia! Ale ślicznie wyglądasz!- powiedziała przyglądając mi się z szerokim uśmiechem.- Ale idź stąd, bo coś cię jeszcze ochlapie!

- Może jakoś mogę pomóc?- zaoferowałam.

- Hym… A wiesz, że możesz.- powiedziała po chwili rozglądania się po kuchni.- Weź zacznij zanosić potrawy na stół, dobrze?

Pokiwałam głową i zaniosłam pierwsze dwa półmiski do salonu. Gdy zobaczyłam stół, który był świątecznie przystrojony aż mnie zatkało. Wyglądał szałowo! Mama Letosów wyjęła chyba swoją najlepszą porcelanową zastawę, do tego świąteczny śnieżnobiały obrus zakończony czerwonymi koronkowymi dekoracjami. Na środku stołu stała świeczka, którą otaczało sianko, a gdzieniegdzie położone były gałązki z choinki.

 Gdy pozanosiłam większość potraw, postanowiłam usiąść obok Ciastka i Szynki, którzy nic sobie nie robili z min Jareda, który co chwila przewracał oczami. Asz to wredzioch z niego. Oni zresztą też nie byli święci. Robili mu na złość całując się wtedy gdy na nich spoglądał. To będzie naprawdę ciekawa wigilia.

- Do stołu kochani!- zawołała nas mama Leto.

- Opłatek!- wykrzyknął Shannon i zerwał się z kanapy pozostawiając na niej Renatę.

Chwilę grzebał w swoim skórzanym plecaku, a potem wyciągnął 4 białe kartoniki. Każdy dostał po kawałku opłatka i zaczął się nim dzielić z innymi składając życzenia. Niektóre z nich były naprawdę wspaniałe i tylko marzyłam by się spełniły. Szczególnie chciałam żeby Jared wyzdrowiał. Gdy poruszyłam ten temat, Leto spiął się i popatrzył na mnie morderczym wzrokiem, co oznaczało, że Constance o niczym jeszcze nie wie. Położyłam palec na ustach dając mu znać, że się nie wygadam, ale wzrokiem dałam mu do zrozumienia, że powinien jej w końcu powiedzieć o swojej chorobie. Żeby nie było za późno.

 Na szczęście szybko zapomnieliśmy o tej przykrej sytuacji, bo rozpoczęła się wigilia. To jest naprawdę magiczny czas, bo zarówno Ciacho, jak i Jared zaczęli być dla siebie mili. I to bez złośliwości, a przynajmniej robili to tak, że nie było tego widać. Constance zrobiła specjalnie dla nas kutię, która przecież jest zupełnie polską potrawą, a co lepsze, smakowała wybornie. Od razu przypomniały mi się święta z rodziną. Shannon jak zawsze napchał się po same brzegi żarciem, aż Ciacho było głupio. Ale cóż, Shanna brała razem z wadami, więc powinna się na to przygotować. Ledwo co ten tłuścioch dotaszczył się do kanapy. Współczuję Renacie, bo będzie z nim spać, jak ten tłuścioch się na niej położy to jeszcze ją udusi! No, ale dobra, nie panikujmy na zapas.

 Nagle poczułam jak telefon, który właśnie wzięłam do ręki mi wibruje. Gdy spojrzałam na wyświetlacz blackberry o mało co nie dostałam zawału. Czym prędzej uciekłam do pokoju, w którym miałam spać razem z Gosią i odebrałam przychodzące połączenie.

- Już myślałem, że nie odbierzesz.- usłyszałam w telefonie głos, który sprawił, że od razu dostałam gęsiej skórki.

- Chris! Boże, nie spodziewałam się telefonu od ciebie.- palnęłam jak głupia.

- Czyli źle, że dzwonię?- zapytał zmartwiony.

- Nie! Oczywiście, że nie! Nawet nie wiesz jak się cieszę, że dzwonisz!- szybko odpowiedziałam.- Po prostu myślałam, że… no już się do mnie nie odezwiesz.

- Przepraszam, mieliśmy urwanie głowy z koncertami, dopiero co zakończyliśmy trasę. Jakoś nie było okazji by zadzwonić. W ogóle to chciałem złożyć ci najszczersze życzenia z okazji świąt. Mam nadzieję, że spędzasz je w miłym towarzystwie i … jestem w tym beznadziejny.- westchnął.- Jak się czujesz? Jak tam z Matem?

- A dobrze. Okazało się, że Mat jest kierowcą wyścigowym! Ogarniasz coś takiego? I zabrał mnie na wyścig! O mało co zawału nie dostałam tam, ale jak widać żyję.- zaśmiałam się.

- On jest chyba niepoważny, przecież mogła stać ci się krzywda.- prychnął niezbyt zadowolony Batten.

- Oj przestań, wszystko było pod kontrolą. Jesteś kochany, że się o mnie tak martwisz. W ogóle to u ciebie jest chyba 4 w nocy! Spać nie możesz?

- Chciałem po prostu zadzwonić do ciebie gdy jeszcze masz wigilię i obliczyłem, że 4 rano to będzie dobra pora, czy się nie mylę?

- Idealna.- odpowiedziałam wręcz wzruszona tymi słowami.- Jesteś zmęczony, idź lepiej spać. Nie chcę Cię mieć na sumieniu.

- Wolę nie spać niż jakbyś ty miała siedzieć do 4 w nocy.- zaśmiał się.- W ogóle to co robisz w sylwestra? Masz już jakieś plany?

- Nie mam.- odpowiedziałam zgodnie z prawdą.- Poczekaj chwilę!

 Wygoniłam Sky’a z pokoju, bo otworzył sobie drzwi i zaczął rozwalać rzeczy z Gosi torby. Szybko poskładałam to co wywalił i ponownie przyłożyłam telefon do ucha. Rozmowa z Battym to najlepszy prezent jaki kiedykolwiek mogłam dostać.

- Może byś przyjechała z Gosią do nas do Anglii na sylwestra?- zaproponował muzyk.

Słysząc tę propozycję, aż się zapowietrzyłam. Jasna cholera! To praktycznie propozycja nie do odrzucenia! Pytanie tylko czy Gosia chciałaby tam jechać, czy byłyby bilety na samolot, a co najważniejsze… czy Chris nie miałby nic przeciwko temu, bym zabrała jeszcze Mata.

- Ja bym bardzo chciała, ale… no właśnie.

- Słucham cię.- odpowiedział spokojnie, po czym zapadła cisza.

Jak ja mam mu to wszystko powiedzieć? A jak się obrazi? Tak bardzo chciałabym się z nim zobaczyć. Do tego byłaby to świetna okazja, by spiknąć ze sobą Gosię i Rou. Ale czy to wyjdzie? Czy powinnam zaryzykować?

- Obiecałam, że spędzę sylwestra z Matem. Więc jeśli mam przyjechać, to z nim.- odpowiedziałam twardo, co zabrzmiało niemiło.

- Nie ma problemu.- szybko odpowiedział.- Przyjeżdżaj z nim. W ogóle pomyślałem, że może by tak Gosia z Rou…

- Ha! Ja też o tym pomyślałam. Czyli Roughton nadal o niej myśli?

- A ona o nim też?- zapytał ucieszony.

- Dobra, ale którego mamy przyjechać? Tak żeby wam nie przeszkadzać.

- Zobaczcie jak macie samolot. Przyjadę choćby do Glasgow by was odebrać.- zaśmiał się.- Naprawdę będzie mi bardzo miło jakbyś przyjechała.

Uśmiechnęłam się sama do siebie słysząc te słowa. Chris był taki.. kochany? Nie, uroczy? To też nie to słowo. W każdym razie był wyjątkowy i to właśnie potwierdził. Pożegnałam się z nim, życząc mu dobrej i spokojnej nocy. I po tej rozmowie znów moje serce zapragnęło wrócić do tego co się działo na początku grudnia. Do tej krótkiej, acz niezwykłej przygody. Wróciłam do salonu, gdzie Leto próbowali swoich umiejętności w wyścigach samochodowych. Wciąż mając w głowie słowa Chrisa, przyłączyłam się do ogólnej zabawy z całą resztą. Około północy, wszyscy postanowili już iść spać i o dziwo tak się stało.

 Obudziłam się wcześnie rano. Gdy dorwałam moją ładującą się blackberry okazało się, że jest dopiero 8:10. Przekręciłam się na drugi bok, by sprawdzić czy Gosia nadal śpi. Była otulona w swoją kołdrę i odwrócona do mnie plecami, więc nie mogłam tego sprawdzić. Postanowiłam więc umyć się i przygotować do nowego dnia. Ledwo co wstałam z łóżka, a do pokoju wpadł Jared krzycząc „prezenty”. Gosia skoczyła na równe nogi patrząc na nas z przestrachem, a ja popukałam się w czoło przyglądając się młodszemu Leto.

- Zwariowałeś? Chcesz żeby mi Gosia na zawał padła?- powiedziałam krzywiąc się.

- Prezenty głupki! Na dół! W piżamach! – wykrzyknął nic sobie nie robiąc z mojej uwagi i wybiegł z pokoju uśmiechając się jak jakiś szaleniec.

Spojrzałam na przyjaciółkę, która tylko wzruszyła ramionami i zaczęła się wygrzebywać z pościeli. Czym prędzej udałyśmy się do salonu, gdzie okazało się że jesteśmy ostatnie. Ciacho siedziała obok Constance na kanapie, na fotelu leżał merdający ogonem Sky, a bracia Leto czatowali przy choince. Shannon z aparatem dosłownie rzucił się na nas i zaczął robić nam zdjęcia. My nie dość, że zaspane to jeszcze wyglądające jakby przejechał nas walec, a ten nam zdjęcia cyka. Pokazałam mu środkowy palec, na co Constance odchrząknęła patrząc na mnie karcąco. Boże, co ja mam robić w takim razie, skoro nie mogę mu pokazać fakulca? Shann w końcu usiadł z aparatem koło Renaty, a my z Gosią oparłyśmy się o fotel siadając na dywanie i czekając aż Jared zacznie rozdawać prezenty. Pierwszy okazał się być  o dziwo dla mnie. Był malutki, płaski i kwadratowy. Pewnie płyta.

- Byłaś grzeczna? – zapytał się mnie trzymając przede mną paczuszkę, lecz jeszcze nie wręczając mi jej.

- Dobrze wiesz, że ja nie jestem z tych grzecznych. – odpowiedziałam i sięgnęłam po płytę, lecz Jared się odsunął. – Ej! To mój prezent!

- Niegrzeczni nie dostają prezentów, więc od teraz jest mój.

- Jared! – warknęłam i postanowiłam odebrać mu go siłą.

Chwilę tak się turlaliśmy po podłodze, o mało co nie rozwalając choinki, ale ostatecznie odebrałam mu swój prezent. Cała reszta miała ogromny ubaw z tego jak się szamotałam z ojcem, ale cóż. Za chwilę oni będą musieli się z nim bić o prezenty! I tak też się stało, choć swojej mamie dał od razu paczkę. Pewnie dlatego, że była ogromna i ledwo co ją jej podał. Okazało się, że to jakiś nowoczesny ekspres do kawy. Niedawno zepsuł się jej stary, więc to był bardzo trafiony prezent.

 Gosia spasowała i nie dała się wciągnąć w małą wojnę z Jaredem, który poddał się widząc, że nikt prócz mnie nie będzie z nim walczył o prezenty. Ja dostałam jeszcze gruby, zimowy sweterek oraz śliczny czerwony czaprak z białą lamówką wraz z owijkami do kompletu. Był śliczny, ale po co mi on skoro nie mam konia. W ogóle przestałam jeździć konno.

 Ze zdziwienie zauważyłyśmy z Gosią, że wszyscy mają po kilkanaście naprawdę wystrzałowych prezentów, a my tylko 3 i to raczej drobiazgi. Nie powiem, zrobiło mi się smutno trochę, gdy Jay ostatni prezent podał Renacie. No ale nie narzekajmy i tak dużo w życiu od nich dostałam!

 Przez chwilę każdy siedział oglądając swoje prezenty, a potem nagle Shann się zerwał na równe nogi patrząc na nas. Wymienił z bratem porozumiewawcze spojrzenia i podeszli do nas.

- Chodźcie, pokażemy wam coś. – powiedział Shannon i podał mi dłoń.

Cóż, nie wiedziałam co knują, ale czasem trzeba im zaufać. Leto kazali nam założyć na siebie kurtki i wyszliśmy na zewnątrz. Rozejrzałam się po okolicy, ale niczego wartego mojej uwagi nie zauważyłam. Drgnęłam, gdy usłyszałam za plecami otwieraną bramę do garażu. Szybko odwróciłam się w tamtą stronę i zobaczyłam przed sobą ślicznego, szarego mustanga. Och! Czyżby Letosy sprawiły sobie nowy samochód?

- No, mam nadzieję, że nie myślałyście, że to koniec prezentów. To cacko jest wasze.- powiedział dumny z siebie Jay.

Na te słowa o mało co z Gosią nie dostałyśmy zawału. Ja chyba śnię! Dostałyśmy auto! I to nie byle jakie auto!

- Samochód jest zarejestrowany na Gosię i będzie jej własnością, bo ty jeszcze nie dostałaś papierka, ale jeździć będziecie nim obydwie.- powiedział uważnie przyglądając się nam.- Mam nadzieję, że już nigdy więcej nie zobaczę którejś z was w moim samochodzie za kierownicą.- dodał patrząc karcąco na blondynkę, która chyba tego nie słyszała, bo stała z otwartymi szeroko oczami, wpatrując się w swój nowy samochód.

 No! Dostała dokładnie taki o jakim zawsze marzyła. Gdy trochę ochłonęłyśmy, Leto pokazali nam autko od wewnątrz i zewnątrz, dosłownie każdy szczegół. A potem musiałyśmy wrócić do domu, bo zamarzłyśmy w tych piżamach stojąc tak na dworze.

- Co powiecie na wycieczkę?- zaproponował Jared, widząc jak w pełni ubrane siadamy do stołu, by zjeść śniadanie.

- Jaką?- zapytałam zaciekawiona.

- A w jedno miejsce, bo jeszcze został mi jeden prezent dla ciebie.- odpowiedział uśmiechając się tajemniczo.

- Dla mnie? Jaki?- od razu zainteresowałam się, ale oczywiście nic więcej mi nie zdradził.

Po śniadaniu uzgodniliśmy, że ja, Gosia i Jared jedziemy mustangiem gdzieś, a Shannon, Ciacho i Constance za nami w samochodzie Szynka. Już mieliśmy odjeżdżać, gdy Jay zapytał mnie, czy już otwierałam prezent od Mata. Zdziwiona zmarszczyłam brwi i odpowiedziałam, że jeszcze nie.  Leto słysząc to, kazał mi wziąć ze sobą tę paczkę, bo jak to powiedział „mój prezent musi być ostatnim, który dostaniesz”.

 Gosia postanowiła prowadzić autko, które chyba pokochała od pierwszych sekund. I wcale jej się nie dziwię. Wygodny, wielki i szybki samochód. Klasa sama w sobie. Ja za to usiadłam z tyłu i zdecydowałam się rozpakować prezent. Zerwałam kolorowy papier i moim oczom ukazało się czarne ogłowie z czerwonym podszyciem pod hanowerskim nachrapnikiem i naczółkiem.  Ale to nie był koniec, bo w paczce znajdowało się jeszcze drugie ogłowie, tym razem z meksykańskim nachrapnikiem o kolorze ciemnego brązu. Aż zaparło mi dech w piersiach, gdy je zobaczyłam. Zawsze o takim marzyłam! Dodatkowo w paczce był zestaw ochraniaczy w białym kolorze, podszywanych futerkiem w kolorze écru. Chciałam już wyrzucić papier na siedzenie obok, gdy na fotel wypadł mały kluczyk. Zdziwiona podniosłam go i zaczęłam się mu przyglądać. Po cholerę mi kluczyk? Do czego on jest? Te i inne pytania zaczęły zaprzątać moją głowę w takim stopniu, że nawet nie zauważyłam, gdy samochód zatrzymał się na dobre.

- Klaudia, pozwól proszę!- powiedział Jay otwierając drzwi i schylając się do mojego poziomu.- O! jaki fajny prezent!- uśmiechnął się widząc ogłowia i ochraniacze.

- Tak, tylko po co mi.- prychnęłam i w końcu spojrzałam na niego.

Uśmiechnął się szeroko jakby dosłownie dostał nowe życie. Dawno już nie widziałam u niego takiego uśmiechu. Był szczery, radosny i spokojny. Oj, dziwna rzecz u niego. Wręcz rzadko spotykana. Schwyciłam się jego ręki i wyszłam z samochodu. Nie zdążyłam się jeszcze rozejrzeć, gdy zakrył mi dłonią oczy i zaczął prowadzić przed siebie. Boże święty, co on knuje? Nagle zatrzymał się i zaległa kompletna cisza. Powoli zaczął do mnie docierać miarowy stukot kopyt. Gdzieś szedł koń, byłam tego pewna na 100%. Wciągnęłam powietrze do  płuc i zamarłam. Do moich uszu dobiegło rżenie konia, ale akurat w tym momencie Jared opuścił swoją dłoń. Gdy zobaczyłam do przede mną stoi o mało co się nie przewróciłam z wrażenia. Dobrze, że Leto mnie trzymał.

 Przede mną stał smukły kary koń, który był przewiązany krwistoczerwoną wstążką. W słońcu, które wyszło zza chmury aż lśnił swym pięknem. Długie zgrabne nogi były zakończone zadbanymi szczotami, wysokie, posmarowane zapewne kopyta obite były w srebrne podkowy, które rytmicznie uderzały o kostkę na której stał koń. Bujny czarny falowany jak morze podczas burzy, ogon uderzał o umięśniony, ładnie skątowany zad. Szyja nie była jakoś szczególnie rozbudowana, ale miała arabi charakter, co dodawało zwierzęciu dostojności. I najlepsze, pysk tego konia. Smukły, z dużymi ganaszami oraz wielkimi brązowymi oczami, które patrzyły w naszą stronę z ogromną ciekawością. Koń strzygł uszami wyłapując najmniejszy szmer. Chwilę pozował, a potem zaczął się nudzić, co objawiło się ogromnym jego zainteresowaniem w stronę czerwonej kokardy, którą zaczął skubać. Normalnie nie wierzę w to co widzę!

- To jest Fallen. Jest twoja.- usłyszałam głos obok mojego prawego ucha, ale mój mózg kompletnie nie był w stanie ogarnąć tego wszystkiego.

Ostrożnie podeszłam do konia, który od razu podniósł głowę i zaczął mnie obserwować. Wyciągnęłam rękę, a kara klacz wyciągnęła swoją lekko łabędzią szyję i dotknęła chrapami mojej skóry. To było tak niesamowite uczucie. Magiczny moment, gdy nawiązujesz z kimś kontakt i od razu czujesz, że to będzie dobra znajomość. Nie wytrzymałam. Zarzuciłam jej ręce na szyję i wtuliłam się w aksamitną sierść.

 Od tak dawna marzyłam o własnym koniu, tak bardzo chciałam mieć tego swojego, jedynego. Ale od jakiegoś czasu pogodziłam się z myślą, że to się nie stanie. Że już nie wsiądę na rumaka, nie pogalopuję przez las. A teraz, teraz nie wiem nawet co myśleć. Nie spodziewałam się tego, to była najwspanialsza niespodzianka jaką kiedykolwiek dostałam. Życie chyba po tylu chwilach męki i udręki, zaczęło oddawać coś w zamian. Mat, Chris, Fallen. Boże, co to za imię?

 Odwróciła się od kobyły i spojrzałam na Jareda. Puściłam konia i podbiegłam do niego, rzucając mu się w ramiona.

- Dziękuję! Dziękuję! To najwspanialszy prezent o jakim nawet nie marzyłam!- wyszeptałam tak szczęśliwa, że nie jestem nawet w stanie porównać tę radość, która się we mnie kłębiła do jakiegokolwiek innego momentu w moim życiu.

 Nie dość, że koń to jeszcze jaki koń! Od razu rozpoznałam tę rasę, zawsze marzyłam o takim. Była to mieszanka fryza i araba, czyli rasa warlander czy jakoś tak.

- Ile ona ma lat?- zapytałam.

- Niedługo skończy 4 lata. Nie jest zajeżdżona, ale myślę, że sobie z nią poradzisz.- powiedział trochę zakłopotany Jared.- A jak nie, to załatwię najlepszego trenera, który ułoży ci tego konia.

- Dam radę.- odpowiedziałam, zupełnie nie myśląc o tym.- Dziękuję, nawet nie wiesz, jak szczęśliwa jestem.

- Wystarczy, że to widzę.- szepnął, po czym pocałował mnie w czoło.- No to chodźmy do stajni. Gdzie masz kluczyk?

- Jaki kluczyk?- zapytałam zdezorientowana.

- W paczce od Mata powinien być jeszcze kluczyk.- wyjaśnił.

- On wiedział?- zapytałam zaszokowana, w końcu rozumiejąc skąd te ogłowia jako prezent.

- Pomagał mi wybrać konia. Wiesz, że ja się nie znam.

- A on się zna?- zapytałam zdziwiona.

- Mówiłaś mu trochę o wymarzonym wierzchowcu, resztą zajęli się fachowcy. Mat wybierał, ja płaciłem.- zaśmiał się prowadząc mnie do samochodu bym wzięła kluczyk, a także od razu ogłowia i zestaw ochraniaczy.

 Gdy tylko zabrałam potrzebne rzeczy, ruszyliśmy do stajni. Stajenny wprowadził mojego konia do pierwszego boksu po prawej stronie. Dokładnie drzwi obok, było pomieszczenie zwane siodlarnią prywaciarzy. Weszłam do środka i rozejrzałam się po małym, acz pojemnym pomieszczeniu. Z tego co zauważyłam, stajnia była na około 8 koni, więc malutka. A tutaj mieściło się 6 pak, więc  niektórzy musieli mieć 2 rumaki pod opieką. Od razu zorientowałam się która skrzynia i część siodlarni jest moja. Tak zwana paka była w kolorze czarnym z czerwonozłotym feniksem po bokach. Wyjęłam kluczyk i włożyłam w kłódkę, po czym przekręciłam dwa razy, aż skrzynia otworzyła się. W środku znajdowało się nowe czarne siodło ujeżdżeniowe oraz dwie derki, czaprak, srebrno-błękitny  uwiąz, cała gama szczotek i płynów do pielęgnacji tych zwierząt oraz miejsce na frak ujeżdżeniowy, bat i oficerki. Ja chyba śnię! Nie dość, że koń to i w całym rynsztunku. Jestem ogromną szczęściarą! Umieściłam ogłowia w pace, tak samo jak ochraniacze i zamknęłam ją dokładnie.

 Gdy się odwróciłam, okazało się że wszyscy stoją w drzwiach i patrzą na mnie. Musieli mieć niezły ubaw z zapłakanej ze szczęścia głupiej dziewczyny.

- Najpiękniejsza niespodzianka jaką kiedykolwiek dostałam.- powiedziałam patrząc na nich.

Wszyscy byli uśmiechnięci, więc chyba cieszyli się moim szczęściem. Z koniem przesiedziałam jeszcze kilkanaście minut, ale musieliśmy już wracać. Leto mieli pomimo świąt, robotę w LA, więc trzeba było pożegnać się z moim małym karym wierzchowcem. Ucałowałam delikatne chrapy, które od razu pokochałam i odeszłam do samochodu.

 Tym razem to Jared prowadził, ja za to rozpoczęłam rozmowę z Gosią. Przypomniało mi się, że Chris dzwonił w sprawie sylwestra i przedstawiłam jej tę propozycję. Tak jak myślałam, od razu powiedziała, że lecimy. Teraz pozostało mi tylko poinformowanie o tym Mata i znalezienie lotu.

 ____________________________

Chciałam Wam podziękować za wytrwałość. W końcu dodaję nowy rozdział. W połowie wymęczony, w połowie nie. Pewnie zauważycie to podczas czytania. Chciałam go dać na wigilię, ale jak widzicie, nie udalo mi się. Kolejny za to będzie w sylwestra. I będzie on napisany przez Gosię. Taka inna perspektywa i styl :)) Oczywiście pod moją redakcją, ale... zresztą sami zobaczycie! 

Ten rozdział dedykuję  Feli :))

KOMENTUJCIE NO!!! BO MI PRZYKRO :(((

PS. Tak wygląda Fallen KLIK