Chapter 60 "Głupia pomyłka"

Chapter 60

"Głupia pomyłka"

Usiadłam na łóżku patrząc na Gosię, która stała nade mną z karcącą miną. Nie chciałam iść do tego klubu. Wystarczyło mi, że dwa dni temu byliśmy z Leto w jakimś nowo otwartym i zupełnie mi się to  nie podobało. Czy to takie trudne do zrozumienia, że nie mam ochoty na zabawę? Ja nie umiem od tak zapominać o ludziach. Tym bardziej takich do których się przywiązuję i traktuję jak bardzo bliskie mi osoby. A oni wszyscy na siłę starają się bym o nim zapomniała. A ja tak nie umiem. Nigdy nie umiałam, zawsze po prostu… milczałam, ale to nie oznacza, że nie pamiętam. Chciałabym umieć zapomnieć i już nie pamiętać. Jednak tak się nigdy nie działo.

- Nie idę i koniec kropka.

Gosia przewróciła oczami i podeszła do mojej szafy. Wzruszyłam ramionami i zajęłam się swoją blackberry. Nie miałam co robić, więc weszłam na twittera, jednak na nim były okropne nudy. Nikt nic ciekawego nie pisał, mentions miałam teraz sporo, jednak na większość nie odpisywałam. Co ich obchodzi prywatne życie Jareda. Nie jestem pieprzonym źródłem informacji i nigdy nie będę. Jakby chciał to by powiedział to i owo. Zła, rzuciłam telefon na poduszkę i popatrzyłam na sufit kładąc się na plecach. Czysty, bez ani jednej plamki.

- Popatrz na to.- usłyszałam głos koleżanki z boku.

Przekręciłam się w prawo i spojrzałam na nią. Trzymała w rękach czerwona sukienkę, którą dawno temu pożyczyła mi Vicky. Zerwałam się z łóżka i wzięłam z rąk przyjaciółki tę część garderoby.

- Cholera jasna! Zapomniałam jej oddać tej sukienki!- powiedziałam raczej do siebie niż do niej.

- Nie twoja? Śliczna jest.- powiedziała Gosia uśmiechając się do mnie.

- Wiem. Mi też się podoba.- przyznałam jej rację.

- Weź ją załóż. Będziesz w niej ślicznie wyglądać.

- Nie idę.- odpowiedziałam twardo.

- No proszę cię, nie zostawiaj mnie samej z nimi. Zrób to dla mnie, no proszę.- jęknęła robiąc słodkie oczka w moją stronę.

Chwilę patrzyłyśmy na siebie, ja niewzruszona, a ona próbując mnie jakoś przekonać. Westchnęłam i udałam się z sukienką do łazienki. Innym razem oddam ją Vicky. Szybka toaleta i byłam gotowa. Jednak widząc, że Gosia ma makijaż postanowiłam nie być gorsza i także sobie lekki zrobiłam. Niezbyt szczęśliwa, założyłam na nogi szpilki i już gotowe zeszłyśmy na dół. Tym razem odbyło się bez zbędnych komentarzy chłopców. Na ich szczęście. Chyba czuli, że lepiej mnie na razie nie denerwować. Wsiedliśmy w czwórkę do taksówki i pojechaliśmy do centrum. Szczerze mówiąc byłam niesamowicie znudzona tą imprezą. Jakieś urodziny kolegi Letosów, a nas wzięli żeby nie wyglądało głupio, że przyszli sami. Kretynizm. Każdy wie, że Jared jest sam jak palec i tylko czeka na jakąś dziewczynę na jedną noc. Nawet ja już zdążyłam do tego przywyknąć. Tego wieczoru spotkałam chyba z 100 nowych osób, przywitałam się z Brentem i Brandonem. Tego drugiego tak bardzo chciałam poznać i w końcu miałam okazję. Co prawda na żywo wygląda o wiele bardziej… niekorzystnie niż myślałam, ale tak to jest jak się idealizuje muzyków. Oczywiście musiałam mu podziękować za wspaniałą muzykę, którą tworzy z resztą chłopaków Incubus. Słysząc to zaśmiał się i podziękował. Nawet zaproponował, że zabierze mnie kiedyś do studia bym zobaczyła jak się nagrywa prawdziwą muzykę, na co Jay udał, że się obraża. Spodobało mi się jego poczucie humoru.

- A który utwór najbardziej ci się podoba?- zapytał, gdy Jay na chwilę odszedł przynieść nam wszystkim coś do picia.

- Ciężko wybrać. Każdy ma w sobie coś specjalnego.- odpowiedziałam.- Bardzo jestem ciekawa jak wypadają one na żywo.

- Nie byłaś nigdy na naszym koncercie?- zapytał zaskoczony.

- Jakoś nie miałam okazji.

- No to musi się to jak najszybciej zmienić.- odpowiedział z uroczym szerokim uśmiechem.- Jak tylko znów będziemy koncertować, pomęcz ojca, a załatwię ci wejściówki.

- A VIP-owskie?- zaśmiałam się.

- Jak ojciec! Dajesz palec a ta chce całą rękę. No jasne, że VIP-owskie. I możesz zabrać też tę swoją koleżankę, co stoi z Shannonem.- mrugnął do mnie.- Renata, tak?

- O nie, nie, nie…- zaczęłam się śmiać.- To jest Gosia, moja przyjaciółka. Renata to jego miłość, ale jej tu nie ma.

-Szkoda.- odrzekł trochę zawiedziony.- Chciałem poznać osobę, która tak zmieniła tego faceta. No nic, muszę lecieć do mojej dziewczyny. Jared już tu idzie.

Pokiwałam głową i po chwili pojawił się obok nas Leto. Wokalista Incubus zabrał z jego ręki swojego drinka i odszedł nie mówiąc ani słowa i zostawiając przyjaciela z miną „wtf”. Uśmiechnęłam się do ojca i także odebrałam swojego drinka.

- Brandon zawsze był taki bezczelny.

- Lubię go.

- Ech, nawet ciebie do siebie przekonał. Zapraszam do tańca.

Przewróciłam oczami, bo nienawidzę tańczyć, a on zawsze mnie do tego zmusza. Ale poszłam z nim na parkiet. Nie powiem, leciała dobra muzyka, a Jay jak to on, potrafi rozbawić wszystkich. Lubię go w takich momentach i jestem szczęśliwa, że mogę być ich świadkiem, a nawet w nich uczestniczyć. Doceniam jego starania się o to by poprawić mój humor, poza tym muszę przyznać, że wychodzi mu to nadzwyczaj dobrze. Powiem tak, nie żałuję, że poszłam do klubu. Po 3 godzinach zabawy w końcu padłam na kanapę przy stoliku przy którym siedziała Gosia z Shannonem.

- Jutro chyba nie będę w stanie chodzić.- powiedziałam przerażona zdejmując buty.

- Masz nieprzyzwyczajoną stopę do takich butów to się nie dziw. – powiedział Shann mieszając kolorowy płyn w szklance.

- Chcę potańczyć!- stwierdziła Gosia.

- Odpadam.- od razu uprzedził ją Shannon.

- Ja z chęcią.- usłyszeliśmy głos Jareda, który nagle znalazł się przy naszym stoliku.

Gosia szczęśliwa, że ktoś chce z nią potańczyć wstała i poszła razem z aktorem na parkiet, a ja popatrzyłam na Shanna. Wyglądał na zmęczonego, jednak wydawał się być zadowolony z życia. Przynajmniej tyle.

- Co robiłeś z Antosiem?- zapytałam zaciekawiona jego kilkudniową nieobecnością w domu.

- Kim?- zapytał patrząc na mnie zaskoczony.

- No z Antoine.

- Aaa… tworzyliśmy. Ale to tajemnica.

- Mi nawet nie powiesz?- zapytałam uśmiechając się prowokująco.

- Nawet tobie. Nie mogę, wybacz. Naprawdę.- dodał widząc mój wzrok.- A tobie jak się podoba na uczelni? Bo zapomniałem spytać.

- No na razie byłam tylko 3 razy, ale jest cudownie! Ludzie są wspaniali, wykładowcy także. I jest ciekawie. Nawet bardzo, choć to dopiero początek.

- Oby dalej było tak dobrze.

- A jak tam z Ciacho?- zapytałam zaciekawiona, bo od dawna nie rozmawiałam z nim na ten temat.

- Jestem grzeczny.- odpowiedział robiąc niewinne oczka, co mnie rozbawiło.- Tęsknię za nią, ale niedługo wracamy do Europy to ją zobaczę. Mam nawet pewien plan, ale jego też nie zdradzę.- szybko powiedział widząc, że już chcę go zapytać jaki.

Rozmowa zeszła na fotograficzne i muzyczne tematy. Później przyszedł Jared z Gosią oraz jakimiś znajomymi. Przeszliśmy na drugą stronę sali, gdzie wszyscy się zebrali. Ze zdziwieniem spostrzegłam, że jest już po drugiej w nocy. Shannon został poproszony przez jedną z koleżanek Jareda do tańca, tak samo Gosia. Reszta jakoś się ulotniła mówiąc, że idzie do toalety czy po drinki, inni zaś byli zbyt zajęci rozmową lub próbą utrzymania się na nogach, by zająć się nami. Większość gości była już porządnie wstawiona, ale to nic dziwnego na takich imprezach. Gdy zostałam na sam z Jaredem, pociągnęłam go do cichszej części sali i zapytałam go po co mnie tu ściągnął.

- Chciałem byś się trochę rozerwała i zapomniała o nim.

- Jared, nie wiem który raz już to mówię, ale… ja nigdy, rozumiesz, NIGDY nie zapominam o takich osobach. Ale pogodziłam się z tym, że on woli kogoś innego. Naprawdę i nie potrzebuję takich…

- Poza tym chciałem byśmy spędzili ze sobą trochę czasu. Nie chciałem tu iść sam.- przerwał mi.

- Okey. A jak tam z Fancy?- zapytałam zaciekawiona, gdy nagle zauważyłam, że Jay zbladł.

 Zdziwiłam się tym jego zachowaniem, bo w końcu nic takiego strasznego czy złego nie powiedziałam. On jednak oparł się ręką o ścianę i spuścił głowę. Skrzywiłam się patrząc na jego platynowe włosy, których obiecałam sobie w duchu nie komentować i zapytałam czy wszystko ok. gdy podniósł głowę, kolor jego twarzy przybrał wręcz siną barwę, a on z trudem łapał powietrze. Serce zaczęło mi bić chyba trzy razy szybciej, a w głowie pojawiła się czarna dziura. Co robić?! Co robić?! Jay dłonią wskazał mi, że musi usiąść, więc złapałam go tak, by oparł się na mnie i jakimś cudem doszliśmy do najbliższego wolnego krzesła. Jay zaczął kaszleć, a ja jeszcze bardziej panikować. Rozejrzałam się wokół i spostrzegłam niedaleko tańczącego Shannona. Zerknęłam jeszcze raz na kaszlącego muzyka i ruszyłam biegiem, w szpilkach, do jego brata.

- Shannon!!!- wykrzyknęłam dopadając go.- Przepraszam.- zwróciłam się do jego partnerki i zaczęłam go ciągnąć w stronę mojego ojca.

- Co się stało?- zapytał zdezorientowany.

- Jared!

To wystarczyło, bo Leto rzucił się biegiem za mną do swojego brata. Przy okazji popchnęliśmy jakieś dwie osoby, ale nie miało to dla nas żadnego znaczenia. Jared trzymał dłoń przy ustach i zgięty wpół starał się głęboko oddychać. Shannon podszedł do niego i coś zaczął do niego szeptać, ale przez hałas nie byłam w stanie usłyszeć.

- Masz chusteczkę?- zapytał zwracając się nagle do mnie.

- Mam…

Podałam mu paczkę chusteczek patrząc jak wyciera dłonie z kropelek krwi. Byłam przerażona i nie wiedziałam co robić. Patrzyłam uważnie, jak Shannon pomaga mu wytrzeć dłonie i usta chusteczką, a potem podnosi go.

- Znajdź Gosię. Spotkamy się przed wejściem do klubu.- powiedział i ruszył z Jaredem do wyjścia.

Nie zastanawiając się długo, zaczęłam szukać przyjaciółki. W końcu ją znalazłam, tańczącą z jakimś przystojnym chłopakiem. Było mi szkoda przerywać ten taniec, ale musiałam. Podeszłam do niej, a ona widząc tylko moją minę, od razu ruszyła ze mną do wyjścia. Szybko opowiedziałam jej co się stało, a to tylko przyśpieszyło naszą podróż do umówionego miejsca. Dawno już nie wracałam do domu w takim tempie. Ale cóż… i tak jak już przyjechaliśmy do domu, to Jay wyglądał trochę lepiej i już nie miał duszności. Shannon kazał iść nam spać i obiecał, że sam przypilnuje brata. Obydwie mimo, że zdenerwowane oraz zmartwione posłuchałyśmy go, głównie dlatego by go nie denerwować. Szybko się umyłam i położyłam się spać. Jednak jeszcze przez długi czas nie mogłam zasnąć nasłuchując czy z Jaredem wszystko jest ok. Lecz sen i do mnie przyszedł. Powoli objął mnie w swoje objęcia, tak że przespałam w ten sposób aż do 10 rano. Obudziłam się zmęczona, jednak miałam już dość spania. Szybko weszłam do łazienki i ochlapałam twarz zimną wodą. O wiele lepiej. Przeczesałam włosy, przebrałam się w krótkie spodenki i koszulkę Deep Purple, po czym zdecydowałam się zajść do pokoju Jareda. Jednak nie było go w nim, więc zeszłam na dół. Och, marzy mi się dobra kawa robiona przez Shannona. Schodząc po schodach poczułam charakterystyczny zapach jego kawusi, więc zeskoczyłam z ostatnich stopni i powędrowałam do kuchni. Jednak ona prócz brudnego kubka po kawie była pusta. Odwróciłam się, więc i weszłam do salonu. Zaskoczona stanęłam patrząc na stojącego przy ścianie Jareda i Shannona, który stał przed nim. Po wczorajszym wypadku w klubie w końcu odważyłam się powiedzieć to co wciąż ciążyło we mnie.

-          Idź w końcu do tego cholernego lekarza! To nie jest normalne! Jeśli nie pójdziesz to wyprowadzam się z tego cholernego domu!

Jared stał osaczony pod ścianą i patrzył to na mnie to na swojego brata. Był trupioblady, a jego platynowe włosy jeszcze bardziej to pogłębiały. Wyglądał cholernie źle. Zapadnięte smutne oczy, wielkie wory pod nimi, wystające kości policzkowe i żuchwy. Do tego jego skóra miała dziwny szary odcień. Shannon podszedł do mnie i spojrzał na brata.

-          Ona ma rację. Albo idziesz do lekarza albo odwołujemy całą trasę koncertową.- stwierdził spokojnie patrząc na Jareda.

 Oczy młodszego Leto powiększyły się o ile to jeszcze możliwe i zaszokowany wyszeptał.

-          Nie możesz...

-          Owszem, mogę. Najwyżej będziesz szukał nowego perkusisty jeśli będziesz chciał występować.

-          Nie zrobisz tego!- wykrzyknął Jay, a Shannon wyprostował się.

-          Zrobię to. Właśnie w tej chwili odchodzę z zespołu.

-          To jest całe twoje życie!- zaczął Jared.

-          Nie Jared. Całym moim życiem jesteś ty i mama oraz teraz ta dziewczyna, która uświadomiła mi moje błędy. Znaczysz dla mnie o wiele więcej niż ten cały zespół razem z fanami. Nie pozwolę ci się już dłużej zaniedbywać.

 Nie tylko Jared był zaskoczony słowami Shannona. Ja też nie mogłam uwierzyć w to co usłyszałam. Czyżby w końcu Shann odzyskał mózg i zainteresował się pod tym względem rodziną?

-          Okej, okej. Pójdę do lekarza.- w końcu usłyszeliśmy upragnione słowa.

Jednak wcale nie poczułam ulgi. Nie wróżyło to dobrze. Wiedziałam, że dopiero po wynikach ją poczuję. Chciałabym żeby on był po pros zdrowy, a jego obecny stan był tylko spowodowany zmęczeniem. Ale to zaszło już za daleko.

 Kolejnego dnia Leto z samego rana pojechał do prywatnej kliniki zrobić sobie badania. Czekałam na jego przyjazd w salonie, jako że zajęcia na uczelni miałam dopiero od 17. Gosi nie było w domu, bo pojechała razem z Shannonem do studia fotograficznego. Byłam więc sama, a korzystając z tej okazji zaczęłam oglądać telewizję. Skakałam z kanału na kanał aż nagle trafiłam na koniki pony. Może i dziecinne ale zaczęłam oglądać tę bajkę. Nawet nie zorientowałam się kiedy zasnęłam. Obudził mnie dopiero Jared przykrywając mnie kocem.

-          Śpij, śpij.- wyszeptał.

-          Już mi się nie chce.- powiedziałam siadając.- Byłeś w klinice?

-          Tak.- odpowiedział ze sztucznym uśmiechem.- Wyniki badań będą dopiero za 3 dni.

-          Czy lekarz ci coś powiedział?- zapytałam lustrując go spojrzeniem.

-          Na razie nie. Mamy czekać do wyników badań.- powiedział bez przekonania.

-          Nie no, musiał coś powiedzieć.- stwierdziłam starając się zmusić go do mówienia.

-          Nie rozumiesz co to znaczy czekać?- powiedział poirytowany.

-          W twoim przypadku aż za dobrze. No dobra, skoro nie chcesz mówić to nie mów. Ale mam nadzieję, że wiesz, że mi możesz powiedzieć wszystko.

 Na jego twarzy zrodził się cień szczerego uśmiechu, lecz go nie zobaczyłam, bo przytulił mnie do siebie. Chwilę później wdrapałam się na jego kolana i objęłam go.

-          Kocham cię.

-          Ja ciebie nawet też.- odpowiedziałam opierając brodę na jego ramieniu.

 3 dni minęły bardzo wolno. Ciągnęły się i ciągnęły. Za to dla Jareda minęły jak z bicza strzelił. Zauważyłam też że z dnia na dzień staje się coraz bardziej nerwowy. Nieźle ukrywał swój strach przed wynikami badań, ale nie na tyle dobrze bym tego nie zauważyła. Gosia zresztą też to widziała i strasznie się tym denerwowała. W domu mieliśmy dwie tykające bomby. Gosię i Jareda. Ja z Shannem staraliśmy się zachowywać spokojnie, ale przy tej dwójce był to niesamowicie trudne. Jedynie gdy jechałam na uczelnie przestawałam myśleć o Jaredzie. Przynajmniej nie w takim stopniu, bo musiałam być skupiona na tym co mówiono nam. W kolejnym tygodniu mieliśmy zacząć zajęcia praktyczne, a na razie przerabialiśmy historię kina.

 W końcu nadszedł dzień odbioru wyników. Shannon zaoferował się, że pojedzie z Jaredem do kliniki, a my miałyśmy zostać, jako że to była sobota, czyli dzień wolny dla nas. Gdy Leto wyszli usadowiłyśmy się na moim łóżku i popatrzyłyśmy na siebie.

-          Boję się o niego.- powiedziałyśmy równocześnie, lecz zamiast jak zawsze zaśmiać się po tym popatrzyłyśmy na siebie z jeszcze większym strachem.

-          W San Francisco o mało co nie dostałam zawału.- szepnęłam przypominając sobie sytuację z koncertu.

-          Ja także! A tym bardziej, że praktycznie sprawdziło się twoje opowiadanie. Prawie tam umarłam ze strachu.- wyszeptała trzęsącym się głosem Gosia.- Chociaż wczoraj też porządnie mnie wystraszył.

-          Boję się tych wyników. Mam przeczucie, że nie będą one pozytywne...- powiedziałam prawie bezszelestnie.

-          Nawet tak nie mów!- jęknęła moja przyjaciółka.- Chcę żeby przyjechał uśmiechnięty i zdrowy. A obecny stan żeby przypisano zmęczeniu.

-          Też bym tak chciała...

 Zaległa w pokoju cisza. Nikt się nie odzywał. W życiu nie doświadczyłam takiej ciężkiej i nieprzyjemnej ciszy.

-          A jeśli jednak...- zaczęłam, bo chciałam się pozbyć tych czarnych wizji sprzed oczu.

-          Zamilknij. Będzie dobrze.- powiedziała i przytuliła mnie.

 Stwierdziłyśmy, że najlepiej będzie jeśli zejdziemy teraz na dół i poczekamy na moją rodzinę w salonie. Jednak plany się zmieniły, bo żeby czymkolwiek zająć ręce udałyśmy się do kuchni. Meg wyjęła dwa kubki, a ja zajęłam się przyrządzaniem kawy. Nie korzystałyśmy z ekspresu do kawy, bo chciałyśmy żeby wszystko trwało dłużej.

 Gdy usłyszałyśmy jak jakiś samochód parkuje przed domem od razu pobiegłyśmy do drzwi. Sky już warował pod nimi czekając na powrót panów. Drzwi otworzyły się i stanęli w nich bracia. Jednak ku naszemu przerażeniu obydwaj mieli jakieś takie nieobecne spojrzenia, które mówiły same za siebie, jednak dałyśmy im w spokoju wejść do środka. Sky najpierw skoczył na Shannona i zaczął go lizać po twarzy. Ten z zamyśleniem pogłaskał psa po głowie, a on ruszył do Jareda. Znów zaczął się dziwnie zachowywać. Z jednej strony się z nim witał, a z drugiej powarkiwał, gdy ten chciał go przytulić. Sky zachowywał się tak od jakiegoś tygodnia i nikt nie wiedział czemu. Młodszy Leto zrzucił z siebie kurtkę i zdjął buty. Nie patrząc na nas usiadł na kanapie i włączył telewizor. Spojrzałam na jego brata, lecz ten w końcu zaczął się bawić ze swoim psem. Gosia pokiwała przecząco głową, bym dała mu na razie spokój, lecz ja nie potrafiłam.

 Usiadłam obok aktora i zaczęłam mu się przyglądać. Miał wzrok wlepiony w ekran telewizora, lecz zupełnie nie interesowało go to co było puszczane w telewizji. Wzrok miał nieobecny, zupełnie nie kontaktował z rzeczywistością. Dotknęłam jego dłoni i dopiero wtedy ocknął się i spojrzał na nasze ręce. Siedzieliśmy tak w ciszy, a ja cierpliwie czekałam na ciąg dalszy. Jednak on nie nadchodził. W końcu po 20 minutach zapytałam.

-          Powiedzieli, że trzeba będzie powtórzyć wyniki badań...- wyszeptał tak cicho, że ledwo co go usłyszałam, a siedział przecież obok.

-          Dlaczego?

-          Dla pewności.

-          Jared co ci jest do jasnej cholery?!- wyszeptałam twardo, łapiąc go za dłoń.

-          Nie chce o tym m...

 Pierwszy raz w życiu zobaczyłam Jareda, któremu emocje odebrały głos. Z cała pewnością choroba musiała być poważna, bo ten człowiek się tak nie zachowywał. Nagle wstał i zniknął z salonu. Po kilku minutach przyszła do mnie Meg.

-          Shann nie chciał powiedzieć co mu jest.- zaczęła smutno.

-          Jay też nie chciał mi powiedzieć... Nie rozumiem tego.

-          Ja też...

 Wstałam i poszłam do swojego pokoju. Potrzebowałam wyciszenia. Włączyłam muzykę i wzięłam do ręki książkę. Tak się zaczytałam w niej, że nawet nie słyszałam pukania. W końcu do mojej sypialni weszła Gosia. Usiadła na łóżku i podała mi brązową kopertę formatu A4. od razu odłożyłam książkę i wzięłam do ręki kopertę. Była już otwarta, więc wyjęłam z jej wnętrza kilka spiętych ze sobą białych kartek. Spojrzałam na nie i przeszedł mnie zimny dreszcz. Zaczęłam je czytać. Z każdą linijką robiło mi się ciężej na sercu i coraz większy ogarniał mnie strach. Gdy skończyłam miałam łzy w oczach, lecz starałam się nie płakać. Jessy tylko szepnęła, że w kopercie jest jeszcze jedna kartka. Wyjęłam ją i zobaczyłam, że to odręczne pismo Jareda.

„ Nie jestem jeszcze gotowy na tę rozmowę, ale chcę żebyś to po prostu wiedziała. Na gonagrę choruję już od dawna, właśnie na nią brałem te wszystkie leki. A reszta. Dla mnie też jest nowością. Na razie nie chcę o tym rozmawiać. Możliwe, że to tylko pomyłka w badaniach.

-J”

Duża pojedyncza kropla rozbiła się na kartce papieru rozmazując ciemny atrament. Odłożyłam ją na bok i zerknęłam na Gosię. Dopiero teraz zauważyłam, że obwódki oczu ma mocno zaczerwienione i co chwila pociąga nosem.

- Co to za choroba?- zapytałam.

- Masz komputer to szukamy. Słyszałam tę nazwę, ale nie wiem konkretnie o co chodzi.- odpowiedziała Gosia.- To musi być jakaś rzadka choroba.

Szybko rzuciłam się po laptopa i otworzyłam go. Podałam przyjaciółce chusteczkę i sama jedną wzięłam by wytrzeć mokre oczy. Czułam, że jest źle, ale dopiero miałam się przekonać jak bardzo.

- Mam nadzieję, że to nie jest nic bardzo poważnego… wiesz o jaki sens mi chodzi, prawda?- zapytała roztrzęsionym głosem blondynka.

Pokiwałam głową i włączyłam przeglądarkę internetową. Poprosiłam dziewczynę, by mi podyktowała jak się piszę tę chorobę i czekałam na to co mi wyskoczy. Od razu wyskoczyły mi wyniki w googlach, więc kliknęłam na pierwszy link. Podczas, gdy strona się ładowałam popatrzyła niepewnie w oczy Gosi, jednak ona była wpatrzona w ekran monitora. Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam czytać. „Nadciśnienie płucne pierwotne - Ta postać zwana jest również nadciśnieniem płucnym samoistnym. Jest rzadką (2 przypadki na milion osób) chorobą o nieznanej etiologii.” Świetnie. Czyli jest to mega rzadka choroba, mam nadzieję jednak, że łagodna i do wyleczenia. „Choroba przebiega ze skurczem naczyń w krążeniu płucnym, będącym wynikiem przewagi występowania czynników wazokonstrykcyjnych nad wazodilatacyjnymi. Choroba przebiega ze skłonnością do nadmiernego wykrzepiania się krwi.” Co prawda nie dużo z tego rozumiałam, nawet po rozszerzonej chemii i biologii w liceum, ale cóż zrobić. Na razie nie pytałam Gosi, która studiowała ratownictwo medyczne o co w tym wszystkim chodzi. Popatrzyłam na przyjaciółkę, a ona nagle zrobiła się blada jak ściana. Puknęła kilka razy palcem w ekran monitora pokazując mi zdanie, które sprawiło, że o mało co nie dostałam zawału serca. „Rokowanie jest bardzo złe. Średnie przeżycie wynosi 2–8 lat od momentu rozpoznania”. Wpatrywałam się w to zdanie chyba całą wieczność próbując zrozumieć jego sens. Ręce drżały mi tak bardzo, że przyłożyłam je do twarzy. To nie jest prawda, to tylko pomyłka w badaniach.- powiedziałam sama do siebie.- Głupia pomyłka, jestem tego pewna. Gosia usiadła na łóżku tempo wpatrując się w przestrzeń przed sobą. Głupia pomyłka w badaniach. Zamknęłam oczy i starałam się uspokoić. Zerknęłam jeszcze raz na kartki, które były w kopercie i zacisnęłam zęby. Postanowiłam, że to co zobaczyłam na kartce zrobi mnie silniejszą. Dla wszystkich. Ktoś musiał być oparciem dla Jareda, ale też i Shannona. Otarłam mokry policzek i uśmiechnęłam się smutno do przyjaciółki, która wpatrywała się tępym wzrokiem w kartkę papieru.

-          Damy radę, nie? Przezwyciężymy to, w końcu od zawsze wiemy, że coś jest nie tak, prawda?- zapytałam cicho.

 Blondynka pokiwała głową i też leciutko się uśmiechnęła. Po chwili obydwie już tuliłyśmy się do siebie. Strach o młodszego Leto sprawił, że jeszcze bardziej się do siebie zbliżyłyśmy. Jednak, gdy my się do siebie zbliżałyśmy, to równocześnie oddalałyśmy się od Jareda. A raczej on od nas. A najgorsze w tym wszystkim, że także Shannon tracił z nim tę niesamowitą braterską więź. Z każdym dniem coraz bardziej. Jared zaczął powoli, wręcz niezauważalnie zamykać się w sobie i od nas oddalać. Z każdym dniem spędzał z nami coraz mniej czasu, nie rozmawiał, wręcz unikał jakiegokolwiek kontaktu z nami. Nawet jak Brandon przychodził do nas to już go nie witał tak jak kiedyś. A on nie wiedział jeszcze co się dzieje…

__________________________________

Zacznę może od tego, że zwiększyłam czcionkę i wyrównałam do lewej tekst. Mam nadzieję, że jest lepiej. Rozdział pewnie Was wszystkich zaskoczy swoją treścią. Chciałam zeby to był szok, takie uderzenie. Niektórzy powiedzą, że za szybko przeszłam do tego, ale wierzcie mi… to nie jest koniec ;) Na pocieszenie powiem, że nie patrzcie na to tak jakby Jay za chwilę miał się przekręcić. Trochę akcji jeszcze będzię, nawet powiem, że dużo :P Choroby szukałam dobry kawałek czasu, przejrzałam ponad 150 różnych chorób, które by mi pasowały, jednak ta wydaje mi się najlepszym rozwiązaniem. bo ja jak zawsze najpierw napiszę objawy etc, a potem szukam co może do tego pasować. Ech, sama sobie utrudniam pracę, ale cóż zrobić :) Na razie nie wczytujcie się w necie w tę chorobę, bo… pewne elementy tego całego zdarzenia będe stopniowo wyjaśniać. No dobra, teraz do poprzedniego rozdziału. Przypominam, że Mathias to był właściciel stadniny do której Jared zabrał dziewczyny, które przyjechały na urodziny Klaudii do LA. Klaudiush, sprawy z EMI ciągną się przez całe opo, zreszta są nawiązaniem do ich rzekomego „długu” z prawdziwego świata. Ja wiem, że 2 godziny to za mało dla Jareda, ale no inaczej by mi się to nie zmieścilo w opo ;) Tak, Fancy się pojawi, ale później, jak tylko wrócą do Europy (ofc jeśli wrócą ;)). Hym, a co do moich matur… wyniki dopiero będą, ale nei poszły chyba jakoś tragicznie. Jestem w miarę zadowolona z nich :) Dzięki, że pytacie ;)

Teraz quiz o który pytałam na FB i twitterze. Daję 15 pytań, na które odpowiadacie pod rozdziałem i myślę, że dodatkowo po jednym dziennie aż do następnego rozdziału. Wierzcie mi, że dużo ich jest. Jedne są trudne, inne całkiem łatwe. Zobaczymy czy coś pamiętacie z poprzednich rozdziałów :)

1. Czy Klaudia ma jakąś rodzinę prócz Leto?
2. „Pańska dziewczyna się denerwuje?”- kto i o kim wypowiada się osoba artykułująca to pytanie?
3. Gdzie Klaudia schowała blackberry Jareda, gdy mu je zabrała?
4. Kto powoził końmi na karuzeli (udawał woźnicę) w Birmingham?
5. Jaki teledysk ogladała Klaudia na laptopie Jareda?
6. Co robiła Klaudia z Shannonem w jego busie, gdy była obrażona na Jareda?
7. Co Leto uważają za ojcowski gest?
8. Czemu Jared zaliczył glebę w sztokholmie?
9. Z kim szarpał się Tomo?
10. Czego bała się Klaudia jak była mała?
11. Kto przywalił Klaudii z trampka w głowę i kiedy?
12. Jakie są dwie ulubione piosenki Klaudii z This Is War?
13. Co Jared dostał w prezencie od Klaudii po zakończeniu wspólnej trasy?
14. Kto namawiał zawsze Miranę na koncerty i kim dla niej była ta osoba? (nie chodzi o Klaudię)
15. Kto zaklinał swój sprzęt przed ultradźwiękami fanów?

Chcę się też spytać co z komentarzami. Coraz ich mniej jest, a czytelników coraz więcej. One są naprawdę dla mnie ważne. Proszę, powiedzcie co sądzicie o tym rozdziale, bo to dla mnie niesamowicie ważne by znać wasze zdanie. Nawet jeśli jest negatywne. 

Rozdział dedykuję Gosi :* Za wielbienie Avengersów, stanie po stronie blondyneczki, która jest tym gorszym bratem, bo ofc Loki jest the best <333 no mniejsza, dla Ciebie :)