Chapter 37 "Noc przemyśleń"

Chapter 37

"Noc przemyśleń"

ROZDZIAŁ OCZAMI JAREDA LETO

+18

Wpatrywałem się w drzwi od jej pokoju nie mogąc uwierzyć w to co się stało. Nie dość, że cały dzień miałem kiepski, to jeszcze teraz to. Zamrugałem szybko powiekami, gdyż oczy zaczynały mnie piec. Niesamowite, że ta sytuacja sprawiła, że zachciało mi się płakać. Nagle ktoś położył mi dłoń na ramieniu, a ja nerwowo podskoczyłem. Tą osobą okazał się być mój brat. Wzrok miał pełen współczucia i wsparcia, dzięki czemu nie rozpłakałem się, jak małe dziecko na korytarzu. Spojrzałem na drzwi do pokoi reszty team’u, lecz wszystkie były zamknięte. Shannon zaprowadził mnie do mojego pokoju i usiedliśmy na łóżku. Cisza jaka nastała była najgorszą ciszą jaką mogłem słyszeć. Nie wytrzymałem jej

-          Obiecałem sobie... obiecałem, że jej nie zranię.- wyszeptałem.- A to zrobiłem.

 Moment gdy wypowiadałem te słowa sprawił, że po moim policzku popłynęła pierwsza łza.

-          Nienawidzę siebie za to!- wykrzyknąłem i ukryłem twarz w dłoniach.

 Poczułem, jak Shannon mnie obejmuje i tuli do siebie. Jego bezpieczne ramiona otaczały mnie już od najmłodszych lat. Był jedyną osobą na tym chorym świecie, która się o mnie troszczyła, jak o nikogo innego, nawet samego siebie. Czasami zazdrościłem mu tego, bo ja nie zawsze tak potrafiłem. Kocham go, zawsze będę go kochać, ale... na pewno nigdy nie tak, jak on mnie. Ja już nie potrafię kochać. Muszę coś z tym zrobić. Muszę wstać i wyjść. Te ściany zaczynają na mnie napierać. Otworzyłem oczy, lecz widziałem tylko włosy brata, więc ponownie je zamknąłem. Nie jestem kurna płaczką. Ostatnia łza zagościła mi w kąciku oka, a potem popłynęła po policzku i skapnęła na nos brata. Koniec, jestem mężczyzną, a oni nie płaczą. Wzmocniłem uścisk, a potem zerwałem się na równe nogi i wybiegłem z pokoju, łapiąc w locie kurtkę i szalik. Korytarz był pusty, więc zdecydowałem się przebiec przez niego, a potem po schodach na sam dół. Przed drzwiami na zewnątrz zatrzymałem się po to by założyć kurtkę i owinąć się szalikiem. Byłem rozbity, ale wiedziałem, że wybieganie na taką pogodę bez odpowiedniego okrycia skończy się chorobą. Okręciłem szalik wokół szyi zastanawiając się, jak to by było gdybym się udusił przez to. Potrząsnąłem głową starając się odgonić takie myśli. Pewnie według Klaudii na to zasługuję. Gdy byłem już gotowy wyszedłem na zewnątrz. Pierwszą rzeczą jaką poczułem był okropny zimny, ostry wiatr, który sprawił, że musiałem zrobić krok do tyłu, gdyż moja równowaga została zachwiana. Powoli, mając na uwadze siłę wiatru, ruszyłem przed siebie. Śnieg pod moimi butami skrzypiał uzmysławiając mi, że musiał dopiero co napadać. Dzięki temu, że jeżdżę po całym świecie, doświadczam każdego rodzaju pogody, a nie tylko jak wszyscy myślą słońca. Najpiękniejsze wspomnienia jeśli chodzi o lód i śnieg mam z Grenlandii, gdy kręciliśmy teledysk do A Beautiful Lie. Nigdy, przenigdy nie zapomnę tych widoków, ale też i tego zimna i strachu, gdy zacząłem zjeżdżać w przepaść. Na samo wspomnienie serce zaczynało mi bić o wiele szybciej, a moje mięśnie spinały się, jakbym znów miał walczyć o swoje życie. Cisza jaka panowała w mieście była w tamtym momencie przygnębiająca. Ruszyłem biegiem przed siebie, by tylko znaleźć się w centrum, albo przynajmniej w jakiejś okolicy, która była bardziej oświetlona niż tam gdzie się właśnie znajdowałem. Ciemne zaułki nie wyglądały przyjaźnie, zachmurzone, szare niebo także. Jedynym odgłosem, który się rozchodził po ulicy było skrzypienie śniegu pod moimi butami. Wszystko wokół mnie było pokryte białą warstwą puchu, więc nie wiedziałem czy biegnę po chodniku, czy ulicy. Nie liczyło się to. Chciałem jak najdalej uciec od... no właśnie. Sam nie wiem od czego. Ale po prostu musiałem biec przed siebie. Było mi wtedy cieplej i lepiej się czułem. Nagle coś mnie oświetliło, więc zatrzymałem się odwracając w tamtą stronę. Z pobliskiej uliczki właśnie wyjeżdżał samochód i kierował się w moją stronę. Dopiero wtedy spostrzegłem, że biegnę środkiem drogi. Szybko usunąłem się z toru, którym jechał samochód i znów rozpocząłem bieg. W końcu po kilku minutach po moich obydwu stronach zaczęły się pojawiać latarnie. Dawały ciepłe, czerwono pomarańczowe światło, które rozjaśniało ulicę. Jednak wszystko wokół nadal było puste. I w końcu dobiegłem do mostu, który wydał mi się znajomy. Stanąłem na nim próbując złapać oddech. Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, jak duży kawał przebiegłem. Oparłem ręce o uda i zgięty przez chwilę oddychałem łapczywie, próbując nabrać do płuc zimnego powietrza, które mi je drażniło. Oparłem się łokciami o barierkę mostu i popatrzyłem w dół. Woda była zamarznięta, a biedne kaczki siedziały w śniegu w grupie. Czemu nie odleciały? Gdybym ja to wiedział. Schowałem dłonie w rękawy kurtki, lecz minusowa temperatura drażniła mi moją wrażliwą skórę, która zaczęła mnie nieprzyjemnie szczypać. Odkręciłem szalik, owinięty wokół mojej szyi i rozłożyłem go. Było mi strasznie zimno, ale potrzebowałem jakiegoś rodzaju pokuty. Zresztą tu było tak cicho i spokojnie. Mogłem sam z sobą poprzebywać bez obawy, że ktoś to zakłóci. Ja, kaczki i pustka. Potarłem dłońmi zmrożone uszy i zatrzęsłem się. Naprawdę był porządny mróz. Okryłem szalikiem głowę i szyję, co dało mi tyle, że przynajmniej w tę część ciała nie było mi tak przeraźliwie zimno. Otrzepałem rękawy kurtki i ruszyłem w poszukiwaniu schodów prowadzących do ścieżki przy tym kanale. Chwilę błądziłem szukając poręczy, która by mnie zaprowadziła na dół, lecz w końcu ją znalazłem. Ostrożnie, by nie poślizgnąć się na zamarzniętych stopniach, stawiałem nogi badając uważnie teren. W końcu znalazłem się na dole i spostrzegłem to czego szukałem. Drewniana ławeczka była przykryta dużą warstwą śniegu, lecz to mnie nie powstrzymało przed podejściem do niej. Złapałem odmrożonymi palcami rękaw kurtki, po czym zsunąłem nim śnieg z oparcia ławki. Niektóre kaczki poruszyły się przestraszone moją obecnością, lecz większość z nich nadal spała wtulona w swoje pióra. Stanąłem na ławce i rozejrzałem się wokół. Jedyne co mnie otaczało to spokój i cisza. Idealna na przemyślenia. Usiadłem na pokrytym cienką warstwą lodu oparciu ławki i skuliłem się, by tak się chronić od lodowatego wiatru, który wiał mi prosto w twarz. Przynajmniej żaden z moich niebieskich kosmyków nie wpadnie mi do oczu. Zamknąłem oczy i próbowałem oczyścić swój umysł ze wszelkich emocji. Nie szło mi to dobrze, ale pewnie też nie wystarczająco się starałem. Nagle z transu wybudził mnie dźwięk zegara ratuszowego, który wybił właśnie 5 rano. Pięknie. Przez całą noc nie spałem ani minuty, a jutro wyczerpująca podróż do Aberdeen, pewnie Klaudia znów przeniesie się do tourbusa Shannona, albo i w ogóle wyjedzie. A nie chciałem by wyjeżdżała. Wprowadzała do nas taki sielankowy nastrój, wszyscy się śmiali, cieszyli. Zresztą cała ekipa ją lubiła. Dzięki niej mogliśmy na chwilę oderwać się od rutyny tej trasy i odpocząć psychicznie. Dobrze działała na mój team... na mnie też. Ale jej przyjazd wiązał się też z pewnymi poświęceniami. Nie powinienem wtedy nikogo do mnie zapraszać. Bardzo dobrze wiedziałem, że jestem dla niej osobą, która właśnie nie jest kimś takim. Wiem, mówię bez sensu i to sam do siebie w myślach.  Nawet zdań nie składam tak jak powinienem. To wszystko jest bez sensu. Poczułem jak na moim nosie ląduje śliczna, mieniąca się na wszystkie strony gwiazdka. Po kolei płatki śniegu powoli tańczyły w powietrzu. Wiatr się uspokoił, ale teraz szykowała się mała śnieżyca. A ja siedziałem tak na tej ławeczce wpatrując się w niebo i mrużąc oczy, gdy srebrne gwiazdki próbowały wpaść mi do oczu. Czując, a raczej już nie czując dłoni, włożyłem je pod pachy, lecz kurtka była zrobiona z takiego materiału, że to mi w niczym nie pomogło. Więc włożyłem zmarznięte dłonie pomiędzy nogi. Dopiero wtedy poczułem ciepło i ból. Nie mam pojęcia jak ja zagram na gitarze z takimi dłońmi, ale jakoś będę musiał. I tak to jest lepsze niż szwy, które miałem po robieniu z siebie bohatera. Kilka miesięcy temu siedziałem dokładnie na tej samej ławce, tylko że z Klaudią. Dziewczyną, którą dopiero poznałem. Nie wiedziałem jeszcze wtedy, że te kilka miesięcy tak zmienią moje życie. Że to wszystko tak się potoczy, że pierwszy raz w życiu będę czegoś tak żałował. Żałował, że tak zraniłem tę młodą osobę. Ona nic nie wiedziała przecież o świecie, w którym przywykłem żyć. Tym jakimi prawami się rządzi, tym kim zostałem te kilka lat temu. Wyjąłem dłonie spomiędzy nóg i chuchnąłem w nie. W całym Birmingham rozległo się bicie dzwonów, które uświadomiły mnie, że jest już 6 rano. Jednak nie ruszyłem się o milimetr. Z czasem spostrzegłem ludzi, którzy podążali mostem, lub górą. Nikt jednak nie schodził tam gdzie byłem ja. Robiło się coraz jaśniej, więc wiedząc, że brat będzie się o mnie martwił postanowiłem wrócić. Jednak siedzenie na takim zimnie sprawiło, że nie mogłem się poruszyć. Naprawdę zamarzłem. Cała siłą woli wyprostowałem nogę i poczułem jak mnie boli. To samo zrobiłem z drugą i wstałem. Zeskoczyłem z niej o mało co nie wywalając się przez niezdarność spowodowaną zmrożeniem mojego ciała. Zsunąłem szalik z głowy i pociągnąłem go tak, by mocniej przywarł do mojej szyi. Powolnym krokiem zacząłem iść w stronę z której przyszedłem. Po przejściu mniej więcej połowy drogi, już nie czułem takiego odrętwienia mięśni i szło mi się coraz lepiej. Choć wszystko coraz bardziej mnie bolało. Jestem głupi, wręcz durny. Kto normalny robi coś takiego jak ja? No kto? Nikt. Stanąłem na rogu dwóch rzadko uczęszczanych ulic by nabrać sił, na dalszą drogę. Właśnie to się nazywa nadludzki wysiłek. I wtedy zauważyłem dziewczynę w długim beżowym płaszczu z bluzą w ręce. Taką bluzę miała tylko jedna osoba. Klaudia. Co prawda nie przypominałem sobie, żeby posiadała taki płaszcz, ale kto wie.

-          Hej! Zaczekaj!- wykrzyknąłem do niej.- Klaudia stój!

 Lecz ona nadal szła przed siebie. Zdecydowałem się na wysiłek i pobiegłem w jej kierunku. W końcu ją złapałem przed wejściem na pasy.

-          Klaudia, ja...- zacząłem, ale gdy ona się odwróciła do mnie zobaczyłem coś, czego się nie spodziewałem.

 To nie była moja córka. Ta dziewczyna nie miała z nią nic wspólnego. No może ciemne włosy. To była ta dziewczyna, która przyszła wczoraj do mojego pokoju, której to zrobiłem... Wpatrywaliśmy się w siebie zaszokowani. Jednak prócz tego, w jej oczach dostrzegłem strach. Wiedziałem, że to ja właśnie go spowodowałem. Dopiero wtedy zrozumiałem co zrobiłem. Ta dziewczyna była taka krucha, niewielka, przestraszona, a ja ją skrzywdziłem. Nigdy wcześniej nie spotkałem po czymś takim dziewczyny, z którą się kochałem. Chyba, że ona sama chciała drugą rundę. Ale nigdy nie tak, jak właśnie tę. Od razu spostrzegłem, że zaczęła drżeć, a jej oczy napełniły się łzami. Delikatnie ująłem jej ramiona i poprosiłem, by spojrzała mi w oczy. Lecz ona zaczęła płakać. Jak małe dziecko. Nie była już ubrana w seksowny strój. Miała na sobie normalne ubranie, które ukazało mi, że ona naprawdę jest jeszcze dzieckiem. Coś czego wcześniej nie dostrzegałem, teraz było tak widoczne, że tylko głupiec tego by nie zauważył. To była mała, roztrzęsiona dziewczynka. Tak inna od tej, z którą w nocy się zabawiałem. Boże... co ja zrobiłem.

-          Spójrz mi w oczy, proszę.

 W końcu to zrobiła, a ja zobaczyłem w nich panikę.

-          Przepraszam za to co zrobiłem w nocy. Nie ma na to żadnego wytłumaczenia, jest... Jestem potworem. Nie powiem, że nie chciałem tego zrobić, bo to by była nieprawda, ale... ja nad sobą nie panowałem. Wiem, że to nie jest wytłumaczenie ani choćby milionowa czegoś w tym rodzaju, ale mi okropnie... źle z tym. Nie powinienem. Przepraszam.

Miałem nadzieję, że ta dziewczyna w to uwierzy, bo mówiłem to szczerze. Nigdy wcześniej nie myślałem o tym w ten sposób. Wcześniej po prostu zapominałem. A przez Klaudię miałem pieprzone wyrzuty sumienia. Choć nie wiem czy były one spowodowane tym, co zrobiłem tej dziewczynie, czy tym co zrobiłem Klaudii. Bo ta stojąca przede mną brunetka była po prostu nieznajomą mi osobą, a Klaudia... była moją córką.

-          Wiem, że to nic nie zmieni, ale wierz mi, że gdybym mógł cofnąć czas, zrobiłbym to.

-          Oddaj jej to, proszę.- wyjąkała podając mi po chwili ciszy bluzę.- I podziękuj jej ode mnie.

 Po tych słowach odwróciła się i przebiegła przez pasy znikając pomiędzy dwoma innymi uliczkami. Popatrzyłem na bluzę z dębującym koniem i ułożyłem ją w zgięciu łokcia, tak by nie spadła. Po 20 minutach byłem już w hotelu. Oczywiście przy recepcji stał, a raczej chodził w kółko mój brat. Gdy tylko mnie zobaczył, podbiegł do mnie i przytulił tak, że przez chwilę nie mogłem oddychać. Zawsze sobie powtarzałem, by nie doprowadzać Shannona do takiego stanu jak teraz, gdy mnie dusił z miłości, ale jeszcze nigdy nie udało mi się do niego zastosować. W końcu, gdy mnie puścił odetchnąłem z ulgą, ale po chwili poczułem uderzenie w twarz, aż ugiąłem się w kolanach. Złapałem się za lewy policzek i czując ból rozchodzący się od niego na całą twarz popatrzyłem z niedowierzaniem na brata. Chciałem coś powiedzieć, ale nie byłem w stanie z powodu bólu. Super. Twarz była ostatnią częścią mojego ciała, która mnie nie bolała, a tu mój brat stwierdził, że równowaga w przyrodzie musi być i musi mnie boleć dokładnie każda partia.

-          Jeszcze raz zrobisz coś takiego, a nie ręczę za siebie.- powiedział patrząc na mnie wściekłym wzrokiem.- Straciłem przez ciebie kolejne kilka lat życia. Idioto! Kiedy w końcu do ciebie dotrze, że o mało co nie ześwirowałem, martwiąc się o ciebie!

-          Ale Shann...ja przecież tylko wyszedłem...- zacząłem próbując poruszyć jak najmniejszą liczbą mięśni twarzy.

-          Tylko wyszedłeś?! Kretynie! Wybiegłeś po 4 w nocy, łapiąc w pośpiechu tylko płaszcz i nie było cię do... zaraz, która jest? 8 rano! Wiesz jaka jest pogoda na zewnątrz? Wiesz, że wyszedłeś niekompletnie ubrany? Wiesz, ile czasu spędziłeś gdzieś tam w mieście? Wiesz ilu masz wrogów, którzy ci złorzeczą? I najważniejsze pytanie. Czy wiesz do jasnej cholery, ile dla mnie znaczysz?!

 Milczałem. Wiedziałem, że Shannon musi się wykrzyczeć. Zresztą wszystkie te pytania były retoryczne. Lewa część twarzy bolała mnie jeszcze bardziej niż cała reszta ciała, więc wolałem zachować milczenie niż cokolwiek mówić. No i pięknie. Zawiodłem nawet swojego jedynego brata. Ale potrzebowałem tego. Tej ucieczki w noc i zimę.

-          Pokaż ręce.- rozkazał, a ja posłusznie wysunąłem przed siebie dłonie.- Boże, co za idiota!- skomentował ich wygląd.- Idziemy do Emmy. Musisz jechać do szpitala. Masz odmrożone dłonie. Nie zagrasz tak nawet koncertu. Jak z małym dzieckiem.

 Brat znów zaczynał mnie niańczyć, co ostatnimi czasy straszliwie mnie irytowało. Okey, rozumiem jego obawy i chęć opieki nade mną, w końcu jestem jego młodszym bratem, ale ja mam już prawie 39 lat. Jestem dorosłym mężczyzną. Co prawda momentami zachowuję się jak dziecko, ale to są momenty. Gdy czekaliśmy na windę, brat spytał skąd wziąłem bluzę Klaudii. Opowiedziałem mu więc o tym jak spotkałem tę dziewczynę i że Klaudia musiała jej dać w nocy bluzę, by nie zamarzła wracając do domu.

-          Dobra z niej dziewczyna.

-          Lepsza niż my...

-          Ma dobre serce. No to teraz musisz jej oddać tę bluzę. – stwierdził mój brat.

 Drzwi windy się otworzyły i zobaczyłem w nich Klaudię. Chwilę patrzyliśmy na siebie, nie wiem, trwało to może z pół sekundy, jednak dla mnie było wiecznością, po czym zobaczyłem w jej oczach odrazę i nienawiść. Resztki nadziei, że jakoś uda mi się ją przeprosić właśnie się rozpłynęły, jak mgła na łąkach.

-          Przepraszam.- warknęła nie patrząc już więcej na mnie.

 Lecz ja nie zamierzałem się przesunąć. Chciałem z nią porozmawiać, wytłumaczyć jej to wszystko, dlaczego tak to się stało. Przecież tak bez wyjaśnienia to... Dziewczyna straciła cierpliwość, którą i tak nie wiem skąd wzięła i po prostu przedarła się przez nas, jakbyśmy byli na koncercie, a ona chciała się dostać do barierki przez stojących jak kłody fanów, którzy nie chcieli jej przepuścić.

-          Poczekaj... twoja bluza.- powiedziałem łapiąc ją za rękę.

-          Skąd ją masz?!- wykrzyknęła patrząc na mnie z rosnącą wściekłością.- Jak śmiałeś do niej podchodzić?! Jesteś bezczelnym...!- zaczęła krzyczeć na mnie, lecz nie dokończyła nie mogąc znaleźć odpowiedniego słowa.

 Wyrwała mi bluzę z ręki i pobiegła do restauracji. Patrzyłem za nią jakby miało to coś zmienić. Wszystko się pochrzaniło. Dosłownie wszystko. Brat położył mi dłoń na ramieniu, a ja zwróciłem swój wzrok w jego stronę. Poklepał mnie delikatnie po plecach, po czym zdecydowaliśmy się wsiąść do winy, którą pewnie przetrzymywaliśmy. Jednak zatrzymała się najpierw na drugim piętrze, a my myśląc, że to nasze, wysiedliśmy.

-          Ej! Zaraz, to nie nasze piętro.- zauważył mój brat.

 Szybko się więc odwróciliśmy, ale drzwi już się zamknęły. Dobra, czekamy na następną. Niestety w tym stanie nie wejdę po schodach, nawet to jedno piętro wzwyż. Czekając tak na drugą windę, podszedł do nas Rob z Chrisem. Nie mam pojęcia czemu ciągle widzę ich razem, ale widać dobrze muszą się dogadywać.

-          Siema!- przywitali się z nami.

-          Hej, hej! Jak się spało?- zapytał ich Shannon.

-          A dobrze. Wy już po śniadaniu?- zapytał Rob uśmiechając się do nas.

-          Można tak powiedzieć.- mruknąłem.

-          Co ci się stało w policzek?- zapytał Batten patrząc na mnie zmartwionym wzrokiem.

 No tak. Jeszcze tylko tego brakowało, żeby chłopak z supportu się o mnie martwił. Cudnie. Popatrzyłem na drzwi od windy i widząc swoje odbicie, odkryłem że całą lewą stronę mam opuchniętą. Dziękuję braciszku za pokiereszowanie mi mojej pięknej buźki.

-          A długa historia. Przez przypadek zdzieliłem go po twarzy.- powiedział spokojnie Shann.

-          No to ładnie załatwiłeś brata. Nie będzie teraz kto świecił piękną hollywoodzką buźką na scenie. – zaśmiał się perkusista, lecz dla mnie wcale to nie było śmieszne.

-          No jak to nie będzie? A ty Chris?

-          Ja?- zapytał zaskoczony muzyk.

-          Klaudia przez dobrą godzinę opowiadała jak jej się podobasz.- zaśmiał się Shannon, a ja zacząłem mordować go wzrokiem.

 Jeśli dziewczyna się dowie, że to powiedział Battenowi to Shannon może już sobie wybierać nagrobek. Oby Chris się tylko nie wygadał, że Shannon mu powiedział. Ale widząc minę basisty, muszę stwierdzić, że chyba nie często słyszy, że jest przystojny. Przed kolejnymi wpadkami uratowała nas winda. Pożegnaliśmy się z kolegami, życząc im miłego dnia w Birmingham, a sami wsieliśmy do windy i wjechaliśmy na 3 piętro. Tam na szczęście rozeszliśmy się w swoje strony. Brat do siebie, ja do siebie. Ciepły prysznic, suche ubrania i poczułem się lepiej. Położyłem się na łóżku i okryłem kołdrą. Jednak nie dane mi było odpocząć, bo po 10 minutach usłyszałem pukanie. Odrzuciłem materiał na bok i wstałem by zobaczyć kto to. Okazała się to być Emma, której kazał przyjść do mnie Shannon.

-          Przepraszam bardzo, ale czy ja jestem jakimś medykiem? Jestem do jasnej cholery tylko twoją asystentką a robię... wszystko?

-          Przepraszam za brata.- powiedziałem.

-          Dobrze już. Musiałam ponarzekać. Pokazuj te łapy.

 Wiedząc, że lepiej się nie sprzeciwiać pokazałem jej ręce. Na szczęście stwierdziła, że wystarczy maść i krem. No i tyle dobrego... Gdy sobie poszła, wróciłem pod pierzynę, lecz nie na długo. Niecałą godzinę później przyszedł mój brat, który bez pytania wparował do mojego pokoju i powiedział, że wyciąga mnie do miasta, by kupić mi maść i krem.

-          A nie mógłbyś zrobić tego sam? Jestem trochę zziębnięty.

-          Pójdziemy na gorącą, dobrą kawę.

 Słysząc to skapitulowałem i ciepło się ubrałem. Tym razem w grubą czapkę, płaszcz i szalik. Miałem na sobie tyle warstw, że nikt mnie by nie rozpoznał. Przytyłem w tym chyba z 10 kilo co najmniej. Idąc przez zaśnieżone, lecz udekorowane na świątecznie ulice Birmingham zatrzymaliśmy się przy straganie z jakimiś świątecznymi błyskotkami.

-          Może kupimy coś mamie? W tamtym roku tak narzekała, że nie ma czym przystroić domu, a tu są takie ładne rzeczy.- zaproponował Shannon.

-          Jasne, dobry pomysł.- zgodziłem się z bratem.

 Chodząc tak od stoiska do stoiska zatrzymaliśmy się przy wielkim namiocie ze słodyczami. Wszędzie roznosił się kuszący zapach pierników i innych słodkości. Shannon, jak można się domyślić właśnie w tym sklepie spędził swoje najdłuższe zakupowe chwile. Odbierając duża papierową torbę z piernikami dla brata odwróciłem się, by w końcu udać się do apteki, lecz zamiast tego wpadłem na... Klaudię. Znów próbowałem z nią porozmawiać, ale ona widząc mnie szybko odeszła bez słowa razem z Timem, który pomachał mi uśmiechając się radośnie, a w ręku trzymając kubek z grzanym winem. Nawet tu czułem jego zapach. Leciutko uśmiechnąłem się do mojego basisty i w końcu udałem się do apteki z bratem. Szybko kupiliśmy maść i krem, po czym zaczęliśmy poszukiwania dobrej kawiarni. Ostatecznie skończyliśmy w Starbucks’ie. Zamówiłem dwie duże latte na sojowym i po odebraniu ich usiadłem w kącie przy wyjściu, gdzie czekał już na mnie mój brat. Zaczęliśmy rozmawiać o tym co będziemy robić w święta. Jak pomóc mamie i zorganizować wszystko także w związku z nowym rokiem i naszym występem w Las Vegas. Gdy dopiliśmy resztki napoju, postanowiliśmy wrócić. Jak na złość, gdy się odwracałem by wyjść z pomieszczenia wpadła na mnie Klaudia.

-          Daj mi święty spokój! Nie rozumiesz, że cię nienawidzę? Nie chcę cię znać.- warknęła, gdy znów zacząłem ją błagać o rozmowę.

-          Ale...

-          Od-wal-się!- powiedziała stanowczo z wściekłością wypisaną w oczach.

 Odwróciłem się i wyszedłem na zimne powietrze. W milczeniu doszliśmy do hotelu i każdy rozdzielił się na piętrze do swoich pokoi. Rzuciłem torby na ziemię i uwaliłem się na łóżko. Miałem tego dość. Chciałem, naprawdę chciałem jej to wytłumaczyć, ale ona nie dawała mi szansy. Żadnej szansy. A przecież każdy na nią zasługuje, nawet ja! Ukryłem twarz w dłoniach starając się przemyśleć co muszę zrobić by ją odzyskać. Naprawdę mi zależało. Usłyszałem jak drzwi się otwierają i wchodzi przez nie mój brat.

-          Chcę się cofnąć w czasie. Muszę się cofnąć w czasie.- wyszeptałem do brata.

-          Przykro mi. Nie ma takiej możliwości. Musisz jakoś sobie dać radę bez wehikułu czasu...

-          Straciłem ją... – jęknąłem.

 Cisza, która nastała po tych słowach tylko mnie w tym upewniła. Shannon nie wiedział co odpowiedzieć. Cóż, nie było sensu mówić nic więcej. Zraniłem i straciłem moją małą dziewczynkę.

-          Czy mógłbyś pozwolić do mnie?- zapytał.

 Pokiwałem głową i wstałem z łóżka. Powlokłem się za nim do jego sypialni i tam też przysiadłem na łóżku patrząc zmęczonym wzrokiem na jedyną bliska mi osobę.

-          Pogadam z nią.- zaproponował.

 Musiałem chyba naprawdę nędznie wyglądać, bo mój brat w życiu by nie chciał rozmawiać o tych rzeczach z Młodą. Jego dłoń spoczęła na moim kolanie, a on sam podniósł głowę i zaczął wpatrywać się we mnie tymi orzechowymi oczami. Znałem te oczy lepiej niż swoje własne. Każdy ich cal, każdą drobną żyłkę, która pojawiała się, gdy był zmęczony lub napity. Kochałem te oczy całym sercem. Jedyne którym mogłem ufać, bez względu na cały świat wokół. Nigdy mnie nie zdradziły i nigdy tego nie miały zrobić. Zagryzłem dolną wargę, a on przybliżył się do mnie.

-          Wyjaśnimy jej to wszystko. Zrozumie, mądra jest z niej dziewczyna.

-          Tego nie da się zrozumieć. Tym bardziej jeśli ktoś jest inteligentny.- odpowiedziałem wiedząc, że mam rację.

-          Daj jej szansę. Zrozumie. Gdy ktoś kogoś kocha, jest w stanie wybaczyć mu prawie wszystko. Albo i wszystko.- dodał pośpiesznie.

-          Shannon, czy ty nie rozumiesz, że to co zrobiłem jest niewybaczalne? I ona miała 100 % racji we wszystkim co wykrzyczała. Jestem seksoholikiem, jestem gwałcicielem i do tego pe...

 Nie dokończyłem, bo brat przyłożył mi dłoń do ust. Chciałem się od niej uwolnić, lecz to nie było takie proste.

-          Teraz się zamknij i mnie posłuchaj.- zwrócił się do mnie ostro, co mnie zaskoczyło.- Ta dziewczyna ci wybaczy, inaczej ja nie nazywam się Shannon Leto. Zajmie to trochę czasu, ale nie da się inaczej. Będzie to pewnie jakiś rodzaj szoku, jak się dowie co potrafimy zrobić i że w ogóle jesteśmy do tego zdolni, ale jest on nieunikniony. A teraz ja do niej pójdę i ją przygotuję do tego. Mnie nie skopie od razu po jajach, w przeciwieństwie do ciebie.- zaśmiał się, przez co sam leciutko się uśmiechnąłem.- A ty się wyśpij. Jutro czeka nas ciężki dzień. Połóż się tutaj, a ja gdy tylko wrócę, opowiem ci jak wygląda sytuacja.

-          No dobrze.- odpowiedziałem zrezygnowany.- Tylko nie mów jej nic o Ev...

-          Nie martw się braciszku. Opowiem tak, że się nie dowie. Przynajmniej nie ode mnie.

 Patrzyłem jak wstaje i po chwili poczułem jego dłoń roztrzepującą moje turkusowe włosy. Otworzył drzwi, lecz zanim wyszedł, zawahał się. Wbiłem w niego pytające spojrzenie, a on chwilę stał w jednym miejscu, aż w końcu podbiegł do łóżka i zabrał ze sobą jedną z dwóch poduszek. Puścił mi oczko i zakrył nią swoje krocze, po czym salutując, wyszedł za drzwi i je zamknął. Kochany idiota. Ech, on jednak o wiele lepiej wie, jak sobie radzić z dziećmi. Po co ja to zrobiłem? Teraz są same problemy. Dziewczyna dowiedziała się jaki naprawdę jestem, ma dostęp do większości moich prywatnych rzeczy, nawet do jednego z moich kont... Za każdym razem dodatkowa osoba w podróży utrudnia to wszystko i ja jeszcze muszę udawać, bardziej niż zazwyczaj. To mnie zaczyna przerastać. Ale chyba się teraz to już skończy na dobre. Ona nie chce mnie znać, w ogóle obchodzi mnie jakbym był toksyczny. Nie dziwię się jej, ale... To boli do jasnej cholery. Przywiązałem się do tej Polki. Nie będę ukrywał, że to dla mnie zaskoczenie. Staram się to ukryć, ale ostatnimi czasy kiepsko mi to idzie. Shannon za szybko to odkrył, więc reszta zespołu to tylko kwestia czasu. Położyłem się na łóżku mojego brata i podłożyłem pod głowę pozostawioną samotnie poduszkę. Nie przejmowałem się tym, że buty położyłem na białej pościeli, w końcu nie moje lóżko, a Shannon i tak by tego nie zauważył. Nie przywiązuję do tego wagi. Leząc tak zacząłem sobie wyobrażać to jak mój brat i moja córka siedzą razem i rozmawiają. Choć raczej, ona stoi i krzyczy na niego. Ma bardzo wybuchowy temperament i pewnie nie raz będzie jej przeszkadzał w życiu. Z drugiej strony to dobrze, że umie walczyć o swoje, nie jest ślepą owcą, która podąża za stadem i ma swoje własne zdanie, którego borni jak lwica. Jednak czasem mogłaby przystopować i wysłuchać drugą stronę. Chciałbym się z nią nie kłócić, ale nie umiem. Przydałaby się czasem taśma izolacyjna, by zakleić jej usta, gdyż zdarza jej się powiedzieć o kilka słów za dużo. Tak jak ostatnio. We wszystkim miała jednak rację. No prawie we wszystkim. Nigdy nie tknąłbym jej czy jej przyjaciółek. Szanuję rodzinę i przyjaciół. Może gdybym ich nie znał... cóż. Klaudia nie należy do brzydkich dziewczyn, wręcz przeciwnie. Może wyglądu modelki nie ma, ale jest dość ładna. Przynajmniej na tyle, by pociągać mężczyzn. I ja chce to potrafi być seksowna, ta mała złośnica. Ale naprawdę nie myślę o niej jako kolejnej... panience. Zamknąłem oczy starając się zasnąć, ale nie mogłem. Ciągle myślałem o tym wszystkim co się zdarzyło poprzedniej nocy. Chciałbym cofnąć czas, pierwszy raz w życiu. Jeśli tylko dziewczyna mi wybaczy, powiem jej wszystko. Przyrzekam, że wszystko jej opowiem, całą prawdę. Nawet o Evelyn. Chciałem o niej w końcu zapomnieć. Nie bez powodu starałem się zepchnąć to wspomnienie w najdalszy kąt mojej świadomości. Tak by pokryły je pajęczyny i nikt nigdy nie zobaczył go w świetle dziennym. Jedynie Shannon wiedział co się wtedy stało. Tylko mu byłem w stanie wyjaśnić co się zdarzyło. Ale jeśli ona mi wybaczy to jej powiem. Musi wiedzieć, jeśli chce mi zaufać. I tak powoli przeniosłem się w senne objęcia.

 Stanęła przy drzwiach ubrana jedynie w seksowną czerwoną bieliznę. Jej długie jasne włosy opadały delikatnymi falami na krągłe duże piersi i plecy. Oparła lewą dłoń na biodrze stając w takiej pozie, że mogłem bez przeszkód podziwiać jej zgrabne, zadbane ciało. Chciałem się podnieść, lecz poczułem nacisk na nadgarstkach. Byłem przypięty kajdankami do metalowego łóżka, na którym leżałem. Znów odwróciłem głowę w jej stronę, a ona wtedy odrzuciła włosy do tyłu i zaczęła się zbliżać. Z każdym jej krokiem czułem jak coraz szybciej oddycham. Na sekundę zamknąłem oczy, lecz po chwili je otworzyłem patrząc na swoje krocze. Byłem w samych bokserkach. Znów popatrzyłem na tę kobietę. Zatrzymała się przed łóżkiem i przełożyła nogę przez metalowe oparcie. Pochyliła się przejeżdżając dłońmi po swojej gładkiej skórze łydki. Po chwili poczułem, jak łóżko delikatnie zapada się pod jej ciężarem, a ona na czworakach skrada się do mnie. Jej piersi z każdym krokiem kołysały się na boki, a długie blond kosmyki tworzyły kaskady wzdłuż jej twarzy. Gdy zatrzymała się przede mną poczułem jak rozchyla mi nogi i staje jeszcze bliżej mnie. Mimo, że mnie nie dotykała, czułem ciepło bijące od jej ciała na swojej skórze. Przybliżyła twarz do mojej, a ja w końcu mogłem popatrzeć w jej oczy. Były tak samo niebieskie jak moje, podkreślone czarną kredką i cieniem. Widziałem nawet najmniejsze plamki na jej tęczówkach, co tylko mnie uświadomiło, jak blisko niej jestem. Nieznacznie zadarty nosek dodawał jej dziecięcego rozbrajającego uroku, a seksowne pełne usta pokryte czerwoną jak jej bielizna szminką, hipnotyzowały mnie. Kobieta rozchyliła usta, a potem złożyła delikatny pocałunek na moich wargach. Odsunęła się na chwilę, by potem przejechać swoim językiem po moich ustach. Natychmiastowo je otworzyłem, a ona przysunęła się wkładając mi go do ust. Całowałem ją zachłannie, wręcz agresywnie. Nagle się odsunęła. Patrzyła na mnie zamglonym, radosnym spojrzeniem. Jej język znów dotknął mojego ciała lecz tym razem zaczął zjeżdżać w dół. Wyraźnie czułem jak jej dłonie przesuwają się z łopatek na kręgosłup, po to by później zatrzymać się na moich pośladkach. Sprawnym ruchem włożyła je pod materiał i zdjęła uwalniając mojego penisa z okrycia. Jej głowa jeszcze bardziej obniżyła się, tak że widziałem tylko jej blond czuprynę, lecz za to czułem jak jej język i usta wędrują po moich narządach rozrodczych. Jęczałem cicho rozkoszując się tą przyjemnością. Denerwowało mnie to, że ręce miałem unieruchomione, lecz taka gra jeszcze bardziej mnie podniecała. Nagle przestała i potarła swoją głowę o moje kolano. Patrzyła na mnie z uśmiechem, odsłaniając równe zęby. Przeczesała dłonią włosy i podeszła do kajdanek. Wzięła z szafki nocnej kluczyk i uwolniła mnie z nich. Natychmiast złapałem ją w pasie i położyłem na łóżku. Znów zaatakowałem jej usta, by potem przygryźć jej szyję czy kark. Byłem już maksymalnie podniecony, a mój nabrzmiały członek wciąż mi o tym przypominał. Jednak wciąż miałem ochotę na zabawę. Podniosłem z szafki skórzaną opaskę na oczy i nie czekając na zgodę zawiązałem ją jej na oczach. Kochałem patrzeć w te niebieskie tęczówki, ale jeszcze bardziej uwielbiałem czuć jej strach i niepewność. Zerwałem z niej biustonosz odrzucając go gdzieś na bok i zacząłem atakować jej jędrne piersi. Gdy delikatnie przygryzłem jej prawy sutek ona wydala z siebie jęk rozkoszy, więc to samo zrobiłem z drugim. Nagle opętało mnie to uczucie, ten instynkt, że muszę zaspokoić siebie. Przerwałem zabawę jej piersiami i zdjąłem ostatnią dzielącą nas barierę. Nie czekając na pozwolenie, ani też nie uprzedzając kobiety, podniosłem jej biodra do góry i jednym sprawnym ruchem w nią wszedłem. Na początku blondynka rozkosznie pojękiwała, lecz gdy moje ruchy stały się ostrzejsze, jej jęki przybrały inną barwę. Lecz nie przejmowałem się tym. W głowie miałem tylko jedną myśl. Zaspokoić siebie i swoje małego przyjaciela. Nie chcąc stracić równowagi przyłożyłem dłoń do jej gardła. Zawsze uważałem to za cholernie seksowny element. Moje ruchy stawały się coraz szybsze i ostrzejsze, ale ja lubiłem ostry seks, więc nic w tym dziwnego. Usłyszałem jak dziewczyna dyszy ledwo łapiąc powietrze. Kiedyś była lepsza w te klocki. Gdy już prawie osiągałem orgazm poczułem jak ona kaszle, a jej dłoń znalazła się na mojej. Ale nie przejmowałem się tym. Byłem blisko spełnienia. Jej dłoń opadła na pościel, a ja w końcu osiągnąłem szczyt. Opadłem na jej ciało i zamknąłem oczy. To całe pożądanie i dziwne uczucie, które nade mną panowało podczas seksu, ulotniło się. Po chwili podniosłem się na ramionach i wyszedłem z kobiety, która z trudem oddychała pode mną. Włożyłem dłoń pod jej głowę, lecz ona nagle opadła na bok. Zaskoczony odwiązałem skórzaną opaskę i popatrzyłem na jej twarz. Miała mokre nieruchome oczy wpatrzone w sufit. Czarna łza spłynęła je do połowy policzka zasychając na nim. Za to z jej ust spływała czerwona strużka krwi. Natychmiast podniosłem się i objąłem jej plecy, by ustawić ją w formie siedzącej. Była wiotka jak jakaś lalka. Głowa i ręce opadały swobodnie wzdłuż jej ciała. Przyłożyłem ucho do jej piersi, lecz nic nie słyszałem.

-          Evelyn!!!- krzyknąłem zrozpaczony tak głośno jak tylko mogłem.- Nie! Evelyn nie odchodź! Przepraszam! Nieee!!!- krzyczałem łkając jak małe dziecko.

 Nagle poczułem na ramionach ścisk, a potem zobaczyłem twarz brata. Wyciągnąłem do niego ręce i objąłem go płacząc mu w koszulkę. Był zdziwiony moim zachowaniem, ale wciąż mnie trzymał. Gdy udało mi się odpędzić mary nocne, otarłem łzy i usiadłem obok Shannona.

-          Przepraszam.- wyszeptałem.

-          Co ci się śniło?- zapytał zatroskany.

-          Nic.- odpowiedziałem starając się zapomnieć o koszmarze, który pochłonął mnie całkowicie.- Rozmawiałeś z nią?

-          Jared... miałeś mi o wszystkim mówić. Obiecałeś, że nie będzie tajemnic. Wykrzykiwałeś jej imię.- powiedział świdrując mnie swoim orzechowym spojrzeniem.

-          Śniła mi się. Jak ją morduję.- wyszeptałem, a Shannon drgnął dyskretnie, lecz nie uszło to mojej uwadze.- A teraz mi powiedz, jak rozmowa.

-          Jak ją mordowałeś?

-          Shannon. Nie chcę wracać do tego snu. Błagam cię.- poprosiłem najspokojniej jak mogłem.- To jak z Klaudią. Masz chociaż małą szansę.

-          Masz...

_____________________________

Cam, o szczeniaki się nie martw :D bedą :D przynajmniej jeden :D Co do Moniki… przeczytaj sobie komentarz mojej mamy ;) Wzajemnie niepozdrawiam. Nie ma tu miejsca na idiotyczne i bezsensowne komentarze ;] A Wam… starsznie, ale to starsznie dziękuję za takie komentarze. Naprawdę wtedy to sama przyjemność z pisania, a moje godziny przepisywania i siedzenia przed komputerem, i potem bolących rąk i kręgosłupa nie są takie okropne :) Jestem wykończona. Rozdziału nie sprawdzałam nawet w najemniejszym stopniu. Wybaczcie. Sprawdę go kiedyś tam… Padam na pysk. Starsznie mi się spodobał komentarz, że Ciastko uratowała Shannona przed tym taką samą akcją jaką by zrobił Jr :D Co do rozdziału oczami Braxtona… nie wiem. Raczej się taki nie zdarzy. Aż tak nie jestem nim zainteresowana, by umieć spojrzeć na sytuacje Marsów i Klaudii z jego perspektywy. Ale może kiedyś coś się zmieni i będzie mała niespodzianka :) Nie wiem, zobaczy się. Co do tego rozdziału… mam nadzieję, że zastanawiacie się o co chodzi z Evelyn :D Ahh… moja słodka tajemnica :D Dużo w nim opisówek, ale mam nadzieję, że nie zanudziłam. Enjoy! A i opis nocy czytajcie przy dźwiękach Alibi i Stormy End – Sunrise Avenue ;)

Tym razem rozdział dedykuję Marion. Uwielbiam to jak piszesz swoje opowiadanie, ale także to jaką jesteś osobą podczas rozmów na inne tematy. Obyś taka pozostała.

Jeszcze raz dziękuję za komentarze i wciąż o nie proszę także pod tym rozdziałem. Uwielbiam Was! :) a i witam nowe osoby, których komentarzy wcześniej nie widziałam! xoxo