Chapter 74 „Come take my hand, I won’t let you go”

Chapter 74

„Come take my hand, I won’t let you go”

ROZDZIAŁ OCZAMI GOSI i pisany przez nią samą ;)

Prawie cały lot do Anglii przespałam. Lubię podróżować, ale długie przebywanie w jednym miejscu w metalowej puszce nie należy do najprzyjemniejszych rzeczy na świecie. Po dwóch godzinach już ledwo tam wytrzymywałam, tym bardziej, że jakieś dziecko siedzące za mną strasznie się kręciło i co chwilę waliło w mój fotel. Niech ten mały glut sczeźnie w piekle. Po jakimś czasie młodzieniec się uspokoił i udało mi się zasnąć. Obudziłam się będąc już w Anglii. Udało się, po tej jakże ciężkiej podróży byliśmy w końcu w Londynie! Miałam wrażenie, że Klaudia czuje się tu jak u siebie. Za to ja i Mat poruszaliśmy się po lotnisku raczej jak wystraszone sarenki. Wreszcie wśród tłumu udało nam się dostrzec Chrisa i Rou.

- Cieszysz się z tego spotkania, nieprawdaż? – zapytała nagle po polsku przyjaciółka.

- Ja… ja sama nie wiem co mam o tym myśleć. Niczego nie oczekuję, co się wydarzy to się wydarzy, jeśli coś z tego wyniknie to będę przeszczęśliwa, a jeśli nie, to cóż… takie jest życie. – uśmiechnęłam się do niej blado.

Nie liczyłam na to, że coś między mną a Reynoldsem wydarzy się podczas tego wypadu. Jesteśmy po prostu znajomymi, którzy mają zamiar dobrze bawić się podczas sylwestra. Chłopcy z opóźnieniem także nas zauważyli, podeszli pospiesznie i wyściskali tak jakbyśmy się z kilka lat nie widzieli. Chris z Matem wymienili uściski dłoni i porozumiewawcze spojrzenia. Obserwując ich wiedziałam, że coś się święci. Niby Chris powiedział, że chce być przyjacielem Klaudii, ale coś mi mówi, że jego uczucia względem niej nie są obojętne. Byle tylko się nie pobili, tak to będzie dobrze. Batten trochę nas pospieszał, chciał żebyśmy jak najszybciej wyjechali z lotniska, żeby uchronić nas przed staniem w korkach. Doczłapaliśmy się w końcu na parking i szczęka opadła mi aż do ziemi. Staliśmy przed prześlicznym wiśniowym Land Roverem.

- Wow, to twój samochód? – zdołałam ledwo wydukać.

- Zgadza się. – uśmiechnął się szeroko brunet. – Całkiem niezły co? – to pytanie skierował do Mata co trochę mnie uraziło.

Dlaczego w świecie krąży przekonanie, że kobiety nie interesują się i nie znają się na motoryzacji? Żałosne.

- Czy ja wiem, raczej nie w moim guście. Wolę coś mniej opasłego.

- O gustach się nie dyskutuje. Dobra wskakujcie szybko, musimy zdążyć przed szczytem. – pospieszał nas muzyk.

Anglicy z przodu, reszta świata z tyłu. Podróż nie trwała jakoś strasznie długo. Całą drogę rozmawialiśmy o tym co się u nas działo przez ostatni czas.  W ten oto sposób dowiedziałam się, że chłopcy są przemęczeni z powodu nagrywania płyty, która ma się ona ukazać w połowie stycznia. No a my opowiedziałyśmy o tym co działo się w domu Letosów po tym jak wyjechali. O małych sprzeczkach, świętach spędzonych w dość miłej atmosferze i o naszym locie. Gdy dotarliśmy do domu Chrisa, szczęka opadła mi po raz drugi. Może będzie lepiej jak ja już jej nie będę podnosić, tylko pozwolę żeby wlokła się za mną. Dom był ogromny. No dobra, może nie ogromny, ale sporawy z dużym ogrodem.

- Czy ty masz jakiś kompleks, że wszystko musisz mieć takie duże? – zapytałam, wpatrując się z niedowierzaniem na samochód i dom.

- Jaki kompleks? Nie wiem o co może ci chodzić. – basista spojrzał się na mnie podejrzanie.

- Gosi chodzi o to czy przypadkiem kupując duże rzeczy nie rekompensujesz sobie czegoś. – wtrąciła się roześmiana Klaudia.

Wszyscy oprócz biednego Chrisa zaczęli się głośno śmiać. Muzyk postanowił nie komentować zaistniałej sytuacji i zaczął wnosić nasze bagaże do domu. Rou w tym czasie poszedł do miejscowej kawiarni po śniadanie dla nas. Po przepysznym posiłku zasiedliśmy w salonie i oglądaliśmy jakiś głupi program w telewizji. Przez to, że prowadzący seplenił jakby osa go ugryzła w język, nie mogłam nic zrozumieć.  Atmosfera stała się jakaś cięższa, rozmowa nam się nie kleiła. Chris wciąż był trochę na nas zły, Klaudia w sumie nie czuła się pewnie w jego towarzystwie, ja nie czułam się komfortowo w towarzystwie trójkącika. Znaczy w towarzystwie Mata, Chrisa i Klaudii, to taka mieszanka wybuchowa. Tylko w towarzystwie Reynoldsa czułam się w tej chwili w miarę swobodnie. Spojrzeliśmy na siebie nawzajem. Mimo tego, że znaliśmy się niecały miesiąc, to doskonale rozumieliśmy się bez słów. Jak na komendę wstaliśmy z kanapy i skierowaliśmy się do wyjścia. Odwróciłam się żeby rzucić okiem na Klaudię, to był największy błąd mojego życia. Dziewczyna dosłownie mordowała mnie i wokalistę Enter Shikari wzrokiem. W życiu nie było mi tak głupio. Ale po prostu nie mogłam już dłużej siedzieć z nimi w jednym pomieszczeniu, ta grobowa, niezręczna atmosfera aż mnie dusiła, Rou chyba czuł to samo. Przebywanie w jednym pomieszczeniu z Klaudią, Matem i Chrisem było dość przytłaczające. Niby chłopcy się lubili, ale czuć było między nimi lekkie napięcie. A co, niech brunetka sama radzi sobie z tym podwójnym ładunkiem testosteronu. Może i po części ja byłam odpowiedzialna za tę atmosferę, ale niech teraz radzi sobie sama. Zaczęliśmy zakładać kurtki i ciepłe buty, choć tego dnia było zimno, to świeciło przepiękne słońce. Idealny dzień żeby się gdzieś przejść. Wokalista otworzył mi drzwi i czym prędzej ewakuowaliśmy się z domu Chrisa. Wreszcie miałam okazję pozwiedzać to piękne miasto, a kto mi je lepiej pokaże jak nie jego mieszkaniec. Byliśmy zmuszeni do poruszania się komunikacją miejską, ponieważ Rou nie posiada samochodu. Anglik śmiał się z tego, że Jared jeździ BMW, a sam nie posiada auta, paranoja. No cóż, postanowiłam tego nie komentować. Lubię dogryzać innym, ale tego krasnala darzę sympatią, więc postanowiłam sobie darować. Oglądanie widoków zza szyby autobusu pochłonęło mnie całkowicie, bardzo podobał mi się ten kraj.

- Bo zaraz wypadniesz przez to okno. – powiedział w pewnej chwili Rou.

- Bardzo śmieszne. – uśmiechnęłam się do niego. –To moja pierwsza wizyta w Anglii, chcę zapamiętać jak najwięcej widoków. Szkoda, że nie wzięłam ze sobą aparatu, ale chciałam jak najszybciej uciec z domu Chrisa.

- Jutro też jest dzień, przecież możemy iść na kolejny spacer. Szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie siedzieć z tamtą trójką w jednym pomieszczeniu dłużej niż 15 minut.

- Zgadzam się, oni mają własne sprawy, które muszą ułożyć między sobą, nie potrzebują do tego świadków.

Na tym skończyła się ta krótka wymiana zdań. Niby czułam się w towarzystwie muzyka swobodnie, ale wciąż nie miałam do niego pełnego zaufania. Nie wiedziałam ile mogę mu powiedzieć, na ile pokazać swoją prawdziwą twarz. Jedną z moich największych wad jest to, że bardzo wolno otwieram się na nowych ludzi. Choć ten Anglik miał w sobie coś takiego, że dość szybko przyzwyczaiłam się do jego obecności i czułam się przy nim bezpiecznie. Nie wiem, może to ten uśmiech, a może…

- Ekhym, czy panienka już wróciła do świata realnego? – wyrwał mnie z zamyślenia blondyn.

- Eee… tak, przepraszam, zamyśliłam się. Pytałeś mnie o coś? – palnęłam głupio.

- Pytałem czy idziemy na lodowisko? W centrum miasta ostatni otworzyli nowe i pomyślałem, że fajnie byłoby pojeździć na łyżwach.

- Ale ja nie umiem za dobrze jeździć na łyżwach.

- No to co? Zobaczysz będzie fajnie. Nie pozwolę obić ci się na lodzie. – mówiąc to uśmiechnął się do mnie szeroko.

- W sumie to co mam do stracenia, najwyżej sobie coś skręcę albo złamię, niech będzie.

- No to musimy wysiąść teraz.

- Że co?! Ale kierowca właśnie zamyka…

Nie zdążyłam dokończyć zdania bo zostałam wypchnięta przez zamykające się drzwi. Jakimś cudem udało mi się bez szwanku wylądować na oblodzonym chodniku. Rou nie miał tyle szczęścia, drzwi autobusu przycięły mu kaptur od kurtki. Kątem oka widziałam jak dzielnie walczy z zielonym potworem. W pewnej chwili usłyszałam dźwięk rozdzierającego się materiału i dostrzegłam lecącego wokalistę. Dobrze, że złapałam go w ostatniej chwili, bo inaczej wylądowałby w zaspie śniegu obsikanej przez psa.

- Dziękuję, dziękuję, dziękuuuuję! Uratowałaś mą twarz przed spotkaniem z tym obrzydlistwem. – powiedział zdyszany blondyn.

- Czy tobie totalnie odbiło?! Chciałeś nas oboje zabić! Czy nie mogliśmy jak normalni ludzie wysiąść na następnym przystanku i przejść ten kawałek? –jęknęłam.

- Nie. – odpowiedział ze spokojem. – Wtedy by nie było takiej zabawy. – wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- No tak, zapomniałam, że zachowywanie się jak normalny człowiek, tobie nie przystoi. Zresztą zobacz jak ty teraz wyglądasz. – odburknęłam.

- Ty za to zachowujesz się jak stara zrzęda, a nie nastolatka.

- Dzięki. – odpowiedziałam oschle i odwróciłam się na pięcie.

Chciałam już wreszcie dojść do tego przeklętego lodowiska.

- Eee… Meg? My musimy iść w drugą stronę. – powiedział Rou.

Gwałtownie zmieniłam kierunek marszu, nie zaszczycając chłopaka spojrzeniem. Ten grzecznie szedł za mną nie odzywając się nawet słowem.

Sama nie wiem czemu się tak poddenerwowałam. Może to, dlatego że studiuję ratownictwo medyczne i jestem świadoma tego, co mogło nam się stać. Przecież mogłam się poślizgnąć i uderzyć głową o chodnik, wstrząśnienie mózgu lub coś gorszego gotowe. Blondyn mógł się poddusić tocząc walkę z autobusem. Nieszczęścia czyhają na nas na każdym kroku. Wiem, że może biorę to wszystko zbyt do siebie, ale nie nabrałam do tych spraw jeszcze dystansu. Na studiach wszystko jest dla mnie świeże, chłonę wiedze jak mała gąbeczka i mocno biorę sobie to wszystko do serca.  Myślę, że czas na zdystansowanie się do przyjdzie z czasem. Jak na razie jestem przewrażliwiona na tym punkcie, pozostaje mi tylko czekać aż wszystko się unormuje. Mam tylko nadzieję, że po jakimś czasie nie dotknie mnie wszechobecna znieczulica…

A może to poirytowanie wynikało z mojego charakteru. Czasem wkurzają mnie najbanalniejsze rzeczy, na przykład to, że inni nie potrafią zrozumieć mojego punktu widzenia. Strasznie mnie to irytuje. Jestem zodiakalnym bykiem i mimo że nie wierzę w ten cały astrologiczny bełkot to ten znak doskonale do mnie pasuje. Wystarczy malusieńka „czerwona płachta” a ja już jestem gotowa do zadania ciosu. Niestety przez to bardzo często krzywdzę najbliższych. Do tego jestem opryskliwa i złośliwa, mieszanka wybuchowa. Próbuję pracować nad negatywnymi cechami mojego charakteru, ale czasem ciężko je okiełznać. Nie mam pojęcia jak Klaudia i Letosy są w stanie znosić moje towarzystwo w domu. Na korzyść pewnie działa to, że przez studia i pracę rzadko tam przebywam. Przez swoje zachowanie czasem czuję się jak wrzód na rzyci tego świata. I jak ja niby mam znaleźć sobie faceta który to wszystko przetrzyma? Chyba taki się jeszcze nie urodził na tym świecie…

Roughton nagle potknął się i wpadł mi na plecy. Z moich usta dało się usłyszeć piękne, polskie, soczyste „kurwa”.

- Co powiedziałaś? – zapytał zaskoczony.

- Nic, to nieważne.

- Przepraszam. – powiedział anglik skruszonym głosem.

- Nie masz mnie za co przepraszać. – odpowiedziałam ze spokojem w głosie, co musiało być dla blondyna zaskoczeniem.

- Ale ja nie przepraszam Cię tylko za to że na ciebie wpadłem ale też za wcześniejszą sytuację. Przemyślałem to sobie, to było głupie. Przepraszam.

- Naprawdę nie masz za co, po prostu czasem reaguję zbyt impulsywnie, to nie była twoja wina. – odpowiedziałam krzyżując zmarznięte ręce na piersi i uśmiechnęłam się blado.

- To co powiesz na pojednawcze piwo? – zapytał wesoło chłopak.

- Co? Piwo to możesz wypić sobie z kumplami po koncercie, a nie ze znajomą która jest twoim gościem. – odpowiedziałam zaczepnie, ale blondyn wyraźnie się zawstydził.

- Eee no to może kawa i jakieś ciastko? – zaproponował mrużąc oczy i patrząc się na mnie.

Postanowiłam się z nim troszeczkę podroczyć, a co, niech ma za swoje. Też zmrużyłam oczy i zaczęłam się w niego wgapiać. Ludzie musieli mieć z nas niezły ubaw ponieważ staliśmy ośrodku chodnika i tak patrzyliśmy się na siebie. Po jakiś 2 minutach stwierdziłam, że już wystarczy tego dobrego, bo dostanę zmarszczek.

- Zgadzam się. – powiedziałam powili, przeciągając każde słowo.

- Fantastycznie! A teraz chodźmy już na to lodowisko, bo zaczyna się robić późno. Przecież nie chcemy aby trójkącik się o nas martwił, albo żeby sobie coś o nas nieprzyzwoitego pomyśleli. – puścił mi oczko, a ja lekko się zaczerwieniłam.

Chłopak złapał mnie nagle za rękę i pociągnął za sobą. Szliśmy tak razem przez całą drogę prowadzącą na lodowisko. Okazało się, że ta zamrożona kałuża znajduje się w parku. Miasto wyglądało cudownie. Wszędzie były jeszcze świąteczne ozdoby, lampki przepięknie mieniły się na latarniach. Wszędzie dało się zauważyć świąteczne motywy, płatki śniegu, mikołaje, bałwany, renifery, lukrowane laski. Wyglądało to jak w jakiejś bajce dla dzieci.

 Z drugiej strony panował straszny harmider, który miał związek ze zbliżającym się wielkimi krokami sylwestrem. Większość mieszkańców była w trakcie noworocznych przygotowań. Ach, już nie mogłam się doczekać jutrzejszej nocy. Jestem ciekawa co chłopcy przygotują. Swoją drogą mam nadzieje, że zrobili już zakupy na imprezę, bo nie mam zamiaru stać w tych gigantycznych kolejkach w sklepie. Mogą sobie być sławni, ale jestem pewna, że w sklepie nikt ich w kolejce nie przepuści…

Zostawiliśmy swoje rzeczy w szatni i weszliśmy na lód. Czułam się strasznie niepewnie, z milion lat nie jeździłam na łyżwach. Lodowisko nie było jakiś monstrualnych rozmiarów. Na moje szczęście dziś nie jeździło za dużo osób. To dobrze, w razie gdybym się wywaliła to niewielką będę miała widownię. Mała ilość osób dawał też poczucie pewnej intymności. W stawianiu moich pierwszych kroków na lodzie pomagał mi Roughton. Lekko mnie przytrzymywał i tłumaczył jak mam się poruszać. Po kilku minutach śmigałam po lodzie już sama. Byłam z siebie strasznie dumna, jednak takich rzeczy się nie zapomina. Poczułam się na tyle pewnie, że zamiast patrzeć się na swoje stopy to zaczęłam się przyglądać ludziom, zapatrzyłam się na pewną uroczą parę z małym dzieckiem. Wyglądali strasznie uroczo, może i mi kiedyś będzie dane stworzenie takich pięknych wspomnień z moją rodziną. W pewnym momencie usłyszałam świst za plecami i mimo tego, że nie umiem jeździć tyłem, postanowiłam się odwrócić. Dostrzegłam, że Rou pędzi na mnie roześmiany. Był już całkiem blisko.

- Oszalałeś?! – tylko to zdążyłam wykrzyczeć zanim upadłam na… hmmm na tę dużą część ciała, na której się zazwyczaj siedzi.

 Jestem pewna, że nie będę siedziała na tej części ciała przynajmniej przez tydzień. Okropny ból rozdzierał mi plecy, dobrze, że w głowę nic mi się nie stało. Zabije go, no normalnie uduszę, przebywanie z tym osobnikiem jest zdecydowanie niebezpieczne. Na milion procent będę miała ogromnego siniaka na tyłku i plecach. Będę cała obolała, za karę będzie mnie musiał nosić na rękach przez cały mój pobyt w Anglii. Złamie się pod moim ciężarem, ale nie obchodzi mnie to, niech też sobie trochę pocierpi. W sumie to zaczęłam się zastanawiać gdzie on się teraz podziewa. Skoro się przez niego przewaliłam, to chyba powinien mi pomóc się podnieść, a nie dostrzegłam żeby się nade mną pochylał i raczył zapytać czy nic mi się nie stało. Oj nagrabił sobie u mnie ten mały gnom.

Zaczęłam się powolutku podnosić do pozycji siedzącej. Po małej gimnastyce i kilku jękach, jakoś się udało. To co zobaczyłam wprawiło mnie w osłupienie. Przede mną na lodzie siedział Rou i trzymał się za policzek. Po jego szyi płynęła stróżka krwi. Czym prędzej podpełzłam do niego i zaczęłam tamować krwawienie swoim szalikiem.

- Jak żeś to zrobił? – zapytałam lekko zaniepokojona.

- Hmm ty mi to zrobiłaś… - powiedział zmieszany. – Tak wierzgałaś nogami jak upadałaś, że dostałem ostrzem od łyżwy. Na szczęście tylko mnie drasnęłaś. Myślę, że to nic poważnego. – próbował się uśmiechnąć, lecz kiepsko mu to wyszło, bo zaraz skrzywił się z bólu. – A jak tam twoje tyły?

- Jakoś przeżyję, teraz mamy poważniejszy problem na głowie niż mój ból pleców i nie tylko. – odpowiedziałam szybko. – Chodźmy do szatni, w torebce mam mini apteczkę.

- Nosisz ze sobą apteczkę? – zapytał zaskoczony.

- Mini apteczkę. – poprawiłam go. – Życie nauczyło mnie tego, że zawsze należy mieć ze sobą jakieś opatrunki. Chodźmy już, bo zaraz mi się tu wykrwawisz.

Zawołałam jakiegoś mężczyznę żeby pomógł mi się podnieść, bo niestety sama nie dałam rady tego zrobić. Facet był nieźle zszokowany widząc twarz Roughtona. No cóż, rany twarzy charakteryzują się dość dużym krwawieniem, więc wcale się mu nie dziwię. Powoli wspólnymi siłami podnieśliśmy blondyna, po czym ostrożnie pojechaliśmy do szatni. Tam zdjęłam łyżwy i założyłam kozaki, nie chciałam się jeszcze raz przed przypadek wywalić, bo chyba już nigdy bym nie wstała. Reynoldsa usadziłam na ławce. Wydobyłam apteczkę ze swojej torby i zaczęłam wyjmować potrzebne mi rzeczy.

- Coś dużo tego, aż tak poważna jest ta rana?

- Nie, ale muszę ją oczyścić i założyć opatrunek, więc nie narzekaj. – odpowiedziałam poirytowana. Nie dość, że mu ranę zaopatrzę, to jeszcze mi tu narzeka.

- No ale przecież nie narzekam. Czemu w ogóle nosisz ze sobą aż tyle rzeczy? – zapytał zaciekawiony.

- Długa historia. W skrócie, mój brat kiedyś rozwalił sobie czoło otwierając drzwi od łazienki. – odpowiedziałam szybko, nie chciałam wnikać w szczegóły tamtej historii.

 Pamiętam doskonale jak pędziłam samochodem do apteki po specjalne plastry i opatrunek. Przyrzekłam sobie, że taka historia się już nie powtórzy, więc zawsze staram się mieć ze sobą apteczkę.

- Musisz teraz odjąć szalik od policzka. Postaram się nie pobrudzić ci ubrań, ale nic nie obiecuję.

Założyłam jednorazowe rękawiczki i szybko zaczęłam opatrywać jego policzek. Najpierw przemyłam wszystko wodą utlenioną, później lekko ścisnęłam skórę tak żeby brzegi rany się połączyły. Zwinnym ruchem zaczęłam przyklejać plastry typu steri strip. Były niezawodne przy tego typu ranach. Zapewniały to, że brzegi rany będą idealnie do siebie przylegały i nie powstanie szpecąca blizna, co dla tego młodego mężczyzny było chyba ważne. Założyłam na to jeszcze zwykły plaster na wypadek gdyby wystąpiło jeszcze niewielkie krwawienie.

- Voilà! – powiedziałam zadowolona z efektu jaki uzyskałam. – Jesteś jak nowy, tylko teraz masz uważać na ten opatrunek, nie zalecam zbyt gwałtownych ruchów, bo wszystko może się poodklejać.

- Dziękuję, teraz pół twarzy mnie ciągnie, ale dziękuję. – wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Przestań się szczerzyć, bo zaraz plastry puszczą i znów zaczniesz krwawić. – skarciłam blondyna.

Przykucnęłam przed nim żeby jeszcze raz sprawdzić jak się trzyma opatrunek. Chciałam przelotnie spojrzeć w jego oczy… nie wyszło. Dosłownie porwała mnie fala zieleni. Nie potrafię opisać słowami jaki to dokładnie typ zieleni, ale jest niezwykły, taki ciepły i intensywny zarazem… I nagle poczułam jego usta na swoich. Byłam kompletnie oszołomiona tym co się właśnie stało. Pocałunek był bardzo delikatny, tak jakby motyl usiadł mi na ustach i je połaskotał, sprawiając mi tym ogromną przyjemność. Hmm mój motyl odleciał dość szybko, całus może i był niespodziewany, ale nie chciałam żeby skończył się tak szybko.

- Przepraszam… - wyszeptał wokalista.

- No i znów nie masz mnie za co przepraszać. – odpowiedziałam, bujając jeszcze w obłokach.

- Przepraszam, że nie potrafiłem powiedzieć nic sensownego na lotnisku gdy się żegnaliśmy.

- Przecież ja też nic nie powiedziałam. Praktycznie się nie znaliśmy. Nie było takich słów które by wyraziły to co chcieliśmy powiedzieć, czasem milczenie nie jest bardziej wymowne niż jakiekolwiek słowa.

Postanowiłam przetestować swoje szczęście. Zbliżyłam swoją twarz do twarzy Rou i pocałowałam go tak namiętnie jak tylko potrafiłam. Ten pocałunek był zdecydowanie dłuższy od poprzedniego i o wiele bardziej intensywny. Czułam się tak jakby porwało mnie tornado. Tornado pełne uniesienia i rozkoszy. Gdy nasze usta się rozłączyły oparliśmy się o siebie czołami.

- Chyba powinniśmy już wracać. – wyszeptałam.

- Tak. Lepiej już chodźmy, bo będą się o nas martwili. – uśmiechnął się do mnie krzywo.

Tym razem postanowiliśmy zrezygnować z komunikacji miejskiej i wróciliśmy taksówką. W samochodzie ustaliliśmy, że cześć rzeczy które się wydarzyły jak na razie zachowamy dla siebie. W moim przypadku oznaczało to, że pozostanie to tajemnicą aż nie zostanę z Klaudią sam na sam. Wiedziałam, że mogę jej powiedzieć wszystko, bo dotrzyma tajemnicy.

Weszliśmy do domu Chrisa i zaczęliśmy się rozbierać. Kurtka Rou nadawał się już tylko do wyrzucenia, nie dość, że nie miała kaptura to jeszcze była poplamiona krwią. No ładnie, to miał być krótki przyjemny spacer, a wyszła z tego mała katastrofa. Nie licząc oczywiście kilku chwil na lodowisku.

Weszliśmy do salonu, jak na złość siedział tam Chris. Gdy tylko Batten zobaczył Rou zaczął się śmiać, a raczej rechotać jak żaba. To zwabiło do salonu resztę gości, czyli Klaudię i Mata.

- Haa, a nie mówiłem, że palniesz coś głupiego? Piękna rana na policzku. – powiedział basista wyraźnie rozbawiony faktem, że jego przyjaciel cierpi. – Powiedziałeś Gosi coś obraźliwego czy raczej zboczonego? Znając ciebie to było pewnie coś perwersyjnego.

- Ech, zamknij się Chris. Nie powiedziałem nic złego. Mieliśmy mały wypadek. Z mojej winy Gosia przewróciła się na łyżwach i drasnęła mnie płozą. – wyjaśnił Reynolds.

- Mały wypadek? Bez udziału Klaudii? Niemożliwe. – skwitował to pięknie Mat.

- Możliwe, gdyby ona była z nami, to pewnie teraz bym nie miał pół twarzy. – zażartował Rou i schował się lekko za mną tak jakbym miała go bronić przed ostrym spojrzeniem brunetki.

- No dzięki wielkie chłopcy. – powiedziała obrażona i wyszła z pokoju.

Mat popędził za nią. Szkoda mi chłopaka, będzie musiał ją teraz udobruchać. A wszyscy wiemy, że nie jest to takie proste, sama się o tym przekonałam dość niedawno gdy nie odzywała się do mnie przez dobrych kilka dni. A wszystko to było przez spisek ja-Chris-Mat. Ale tamte wydarzenia są już za nami, na szczęście wszystko się jakoś ułożyło.

- No dobra, to teraz możecie mi powiedzieć całą prawdę o tym, co się wydarzyło, słucham uważnie. – powiedział nagle basista i popatrzył na naszą dwójkę wymownie.

- Co? Nie wiem o czym ty mówisz, przecież już powiedzieliśmy co się stało. – odpowiedziałam, próbując zachować zimną krew.

- Jasne. – rzekł nienaturalnie przeciągając to słowo. – Jakoś nie chcę mi się wierzyć, tym bardziej, że Rou cały czas się szczerzy mimo bólu policzka. Pocałowałeś ją? – zwrócił się do blondyna tak jakby w ogóle nie było mnie przy tej rozmowie.

- Chris, przestań drążyć ten temat, nic się nie wydarzyło… - odpowiedział zmieszany muzyk.

- Meg, czemu się rumienisz? – nagle zwrócił się do mnie, a już myślałam, że wykluczył mnie z tej rozmowy. – Ahh Rou, czyli jednak coś się między wami zadziało, ty mały niegrzeczny krasnalu. Dobry chłopiec.

- Przestań już, nie twoja sprawa. – powiedziałam do bruneta. – A ty Rou idź lepiej się wykąp, bo wyglądasz okropnie, masz jeszcze zaschniętą krew na szyi. Jak skończysz to mnie zawołaj, zmienię Ci opatrunek.

- A ty gdzie? – zapytał zaskoczony Batten. – Nie idziesz mu pomóc?

- Że co proszę?

- No nie idziesz się razem z nim wykąpać? Spójrz na niego, przecież jest teraz taki biedny, taki pokrzywdzony, powinnaś mu umilić ten czas. – powiedział Chris wykrzywiając usta w chytrym uśmiechu.

Mój kapeć poleciał w jego kierunku. Niestety złapał go tuż przed twarzą. Na jego nieszczęście Rou stał blisko i klepnął go dłonią po głowie.

- Może to wybije Ci z głowy głupie pomysły. Idę się przebrać i ugotuję nam kolację. Znaj moją łaskę. – powiedziałam i wyszłam z pokoju udając obrażoną. Tak naprawdę ledwo co powstrzymywałam śmiech. Co to w ogóle miało być? Kąpiel z Rou? Hmm choć po dłuższym przemyśleniu tego co zaszło, może to nie byłby taki zły pomysł. Ech, szybko odgoniłam od siebie te głupie myśli i zabrałam się za przygotowywanie posiłku. Z tego co udało mi się znaleźć w kuchni, stworzyłam zapiekankę z makaronem dla mięsożerców oraz naleśniki dla Klaudii. Wszystkim smakowało, co mnie bardzo ucieszyło. Może i nie miałam zbyt wielu talentów, ale tego, że nie potrafię gotować nie można mi zarzucić.

Po uczcie postanowiliśmy obejrzeć jakiś film. Ale przed seansem Chris zadecydował, że po takim posiłku trzeba się trochę poruszać, więc oprowadził nas po swoim domu. Może i sam budynek był duży, ale urządzony w rozsądny sposób, rozmieszczenie pokoi było idealne. Na parterze z małego przedpokoju wchodziło się wprost do salonu. Było to dość duże pomieszczenie urządzone w starym stylu, z wyjściem na taras, który zasypany był teraz śniegiem. W pomieszczeniu tym znajdował się także duży stół, ponieważ mieściła się tutaj także jadalnia. Z dużego pokoju można było przejść bezpośrednio do kuchni, w której urzędowałam jeszcze kilkanaście minut temu. Na parterze znajdowała się jeszcze łazienka i mały pokój gościnny. Następnie wdrapaliśmy się po schodach na górę. Po prawej stronie klatki schodowej znajdował się kolejny pokój, w którym miało spać któreś z nas i następna łazienka, trochę większych rozmiarów niż ta na dole. Tuż obok znajdowała się sypialnia siostry Chrisa, która była przepięknie urządzona. Na samym środku stało duże łóżko, a po lewej stronie przy ścianie stara toaletka, odrestaurowana w cudowny sposób, w tak kunsztownie urządzonym pokoju bez wahania mogłabym zamieszkać. Do tego zielonkawa tapeta na ścianach i zasłony w starym stylu. Dalej był kolejny pokój gościnny, który w porównaniu z poprzednim pomieszczeniem wypadł dość blado. Zatrzymaliśmy się nagle przed drzwiami na samym końcu korytarza.

- No to tutaj was nie wpuszczę. – skwitował Batten. – To jest moja sypialnia, wolałbym żebyście tam nie zaglądali. Znajduje się tam też kolejna łazienka, ale ona jest tylko do mojego użytku.

- Dlaczego nie pokażesz nam swojej sypialni? Ukrywasz tam coś czy jak? Kochankę? Striptizerki? A może gromadę kociąt? – zapytała śmiejąc się moja przyjaciółka.

- Niczego tam nie ukrywam… - powiedział zmieszany mężczyzna. – Wolałbym po porostu żeby, nikt nie oglądał mojej sypialni, na parę dni to będzie jedyne miejsce, w którym będę mógł się schować przed wami, potworami. – tu Chris pokazał nam język i zaczął zganiać po schodach do na dół do salonu.

 Po dość zażartej dyskusji i groźbie strzelanie focha przeze mnie i Klaudię, padło na naszego ukochanego Iron Mana. Ach nie ma to jak obślinianie Roberta Downeya Jr. Jeden z moich ulubionych aktorów. Oraz jeden z moich ukochanych filmów. Klaudia i Mat usiedli na mniejszej kanapie, a ja wraz z muzykami zaległam na tej większej. Miałam do spełnienia bardzo ważne zadania, mianowicie trzymałam miskę z popcornem. Aż miło się patrzyło jak Klaudia siedziała wtulona w swojego chłopaka, Chrisowi patrzyło się na nich chyba trochę mniej przyjemnie, no ale sam pomógł mi ich zeswatać, więc musiał się z tym pogodzić.

Nasz mini seans zakończył się koło 21. Byłyśmy jeszcze wykończone po locie, więc postanowiłyśmy wcześniej iść spać żeby mieś siły poszaleć na sylwestrowej imprezie.

- No to kto w którym pokoju śpi? – zapytał Chris widząc, że zaraz zaśniemy.

Spojrzałam na wszystkich zebranych w pokoju. Oj chyba szykuje się draka. Rou patrzył na mnie, Chris i Mat odbywali walkę na spojrzenia, a Klaudia patrzyła się na mnie. Wiedziałam, że musze zareagować szybko.

- Ja zaklepuję… Znaczy ja z Klaudią! – powiedziałam szybko, żeby uprzedzić Rou i przy okazji Chrisa.

Męska część tego grona spiorunowała mnie wzrokiem. Wiedziałam, że będą mieli mi to za złe, ale jak to mówią, przezorny zawsze ubezpieczony. Z jednej strony uratowałam przyjaciółkę, która mogła być postawiona w ciężkiej sytuacji. A z drugiej po części uratowałam siebie. Po prostu stchórzyłam. Po tym co stało się na lodowisku, nie wiem co mogłoby się stać gdybym spała w jednym łóżku z Rou. Jestem pieprzonym tchórzem. Rou nie wydawał mi się typem faceta, który próbowałby czegoś już pierwszej nocy, ale wolałam dmuchać na zimne.

- Ok, to ulokujcie się w pokoju tuż obok mojego, chce mieć na was oko jak coś. – powiedział Batty robiąc poważną minę.

- No to my idziemy spać, dobranoc. – szybko wypchnęłam brunetkę z salonu, zgarnęłyśmy swoje walizki i popędziłyśmy do sypialni. Weszłam do pomieszczenia zziajana i rzuciłam się na łóżko. Byłam wykończona po całym dniu, na dodatek tyłek bolał mnie niemiłosiernie.

- O matko, udało się. – powiedziałam zadowolona z siebie.

- No dobra, jestem śpiąca, ale nie aż tak żeby praktycznie wybiec z pokoju. Aż tak do łóżka mi się nie spieszy. – skomentowała to moja przyjaciółka. – To może opowiesz mi jak tam ci minął dzisiejszy dzień, co? Odkąd wróciliście to zachowujecie się co najmniej podejrzanie.

-  A nic ciekawego się nie działo. Najpierw krótki spacer, podróż autobusem, mały wypadek, kłótnia, lodowisko, znów mały wypadek, zaopatrywanie rany, wymiana śliny, powrót do domu. Jak widzisz nic ciekawego się nie działo, ot taki zwykły dzień. – skwitowałam.

- Łee tylko na wymianie śliny się skończyło? A co z innymi płynami? –odpowiedziała wyraźnie zawiedziona.

- Że co? Jak to co z innymi płynami? Czyś ty oszalała? Przecież ja ledwo go znam, a zresztą sam pocałunek spadł na mnie jak grom z jasnego nieba. To było takie niespodziewane, a ty się jeszcze pytasz o inne płyny.

- Niespodziewanie? Haa dobry żart. – zaczęła chichotać. – Przecież widziałam jak cię nosiło po całym domu odkąd wyjechał. Nie mogłaś sobie znaleźć miejsca dla siebie.

- No… ale… ech, widać tylko ja jestem taka niedomyślna i nie zauważam najprostszych rzeczy. Jestem uczuciowym laikiem. – pożaliłam się.

- Przesadzasz, a teraz jazda przebieraj się w piżamę i idziemy spać. Musimy mieć siłę na jutrzejsze szaleństwo. A tak w ogóle nie zgadniesz co dostałam od Chrisa jako prezent bożonarodzeniowy!

- No co takiego?

- Jego posrebrzaną kostkę. – odpowiedziała przyjaciółka, tuląc małe pudełeczko do piersi. – Jest cudowna!

- No to bardzo się cieszę, wreszcie masz jego kostkę i to na dodatek nie przemieloną w jego ustach. A teraz pędzę się umyć i idziemy spać. – powiedziałam to przeciągając się w drzwiach.

I tak właśnie zrobiłyśmy. Klaudia wierciła się niemiłosiernie, miałam ochotę ją kopnąć i zrzucić z łóżka. Szczerze współczuję jej przyszłemu mężowi, chyba będzie musiał ją na noc związywać.

Gdy się przebudziłam, spojrzałam na okno, na zewnątrz było jeszcze całkowicie ciemno, złapałam za telefon i sprawdziłam godzinę. Było dopiero parę minut po północy. Nagle poczułam potrzebę pójścia do toalety. Wstałam powoli z łóżka i pokierowałam się w stronę łazienki. Gdy wracałam dostrzegłam że na korytarzu stał Rou. Miał na sobie białą koszulkę i bokserki. Cholera, niedobrze, bardzo niedobrze, na dodatek na kilometr czuć było od niego alkohol. Chłopcy chyba sobie dzisiaj poszaleli jak poszłyśmy spać. Stwierdziłam, że udam że go nie widzę – tak jakby to było możliwe – i najnormalniej w świecie spokojnym krokiem skieruję się do swojego pokoju.

- A panienka to gdzie się szwenda po nocy? – muzyk wyraźnie zainteresował się faktem, że nie jestem w łóżku.

- Byłam w łazience, a ty czemu nie śpisz?

- Czekałem na ciebie.

- Tak jasne, bo akurat wiedziałeś, że o tej porze będę tędy przechodziła. – irytowała mnie już ta wymiana zdań, czułam w powietrzu, że coś się zaraz stanie.

Drzwi od któregoś z pokoi nagle się otworzyły, zobaczyłam w nich nieprzytomnego Chrisa. Poczułam tylko jak coś szarpie mnie za ramię i wciąga przez drzwi, wylądowałam na podłodze na bolącej mnie części ciała. Słyszałam tylko trzask zamykających się drzwi i pouczyłam jak wokalista ląduje na mnie. Musiał potknąć się o dywan i się na mnie wywalić.

- Ałaa… - zaczęłam jęczeć ale blondyn zakrył mi usta dłonią.

- Shhh cicho, bo jeszcze nas usłyszą. – podniósł się na łokciach i spojrzał na mnie. – Chris nie może się dowiedzieć, że tu jesteś. No i nie możemy obudzić Mata.

- Co ty wyprawiasz? Jak to nie możemy obudzić… - i w tej chwili usłyszałam donośne chrapanie.

Cholera jasna! Okazał się, że byłam w sypialni Rou, który przecież nocował z Matem. No ładnie, nie ma to jak wylądować w pokoju z dwoma pijanymi facetami, przy czym jeden na mnie leżał i wyraźnie miał na coś lub na kogoś ochotę.

Blondyn złapał mnie za przedramiona i przystawił mi usta do ucha.

- A może masz na coś ochotę? Może trochę zaszalejemy? – powiedział tym swoim pijackim bełkotem.

On chyba oszalał, był napalony jak piec zimą. Ja miałbym to zrobić? Tu? Gdy obok śpi Mat? Mowy nie ma, hell no. Musiałam szybko coś wymyślić żeby wymiksować się z tej sytuacji. Do głowy przyszedł mi głupi pomysł, ale lepszy taki niż żaden.

Naparłam rękami na tors chłopaka i zmusiłam go do tego żeby położył się na plecach. Serce waliło mi jak oszalałe, mam nadzieję, że nie wyczuł tego jak moje mięśnie napinają się ze zdenerwowania. Usiadłam na nim okrakiem i złapałam go za nadgarstki. Ręce przeciągnęłam mu nad głową. Nie walczył ze mną, wzrok miał utkwiony na mojej twarzy, był pewien, że zaraz dozna ogromnej rozkoszy. Ja także czułam narastające podniecenie. Niestety musiałam zaserwować nam tej nocy rozczarowanie. Pochyliłam się i przytknęłam usta do jego ucha, poczułam jak się wzdryga.

- Dziś ci się nie poszczęści kochany, przykro mi. – szepnęłam i podniosłam się najszybciej jak tylko potrafiłam.

Biegłam do swojego pokoju jak oparzona, dziw że o nic w tych ciemnościach się nie potknęłam. Starałam się być najciszej jak tylko się dało, nie chciałam żeby przyjaciółka się obudziła i zobaczyła ten cały cyrk na kółkach. Lekko zamknęłam drzwi i przekręciłam kluczyk. To tak na wszelki wypadek. Usiadłam zmachana przy drzwiach i zaczęłam nasłuchiwać. Cisza. I nagle cichutkie, ledwo słyszalne pukanie do drzwi.

- Wpuścisz mnie? – zapytał wokalista Enter Shikari.

- Nawet nie ma mowy! Idź już spać, porozmawiamy rano jak wytrzeźwiejesz. – syknęłam.

- Ale noo… To może chociaż mały całus na dobranoc?

- Nie, jazda wracaj do łóżka, bo zaraz cały dom obudzisz, do widzenia. – powiedziałam już nieco delikatniej.

Usłyszałam tylko jak wlecze się do pokoju i trzaska drzwiami. A to mała złośnica mi się trafiła. Kompletnie nie ogarniałam sytuacji, która miała miejsce przed kilkoma minutami. Powoli wślizgnęłam się do łóżka i ułożyłam do snu. Gdy tylko się położyłam Klaudia przekręciła się i zaserwowała mi pięknego kopniaka by zasugerować jak głęboko gdzieś ma hałas, który wywołaliśmy. Moje myśli jeszcze przez chwilę krążyły wokół zdarzeń, które miały miejsce dzisiejszego dnia, po czym pogrążyłam się we śnie.

               

 ____________________________________

A oto i rozdział wspaniałej Gosi :) Bądźcie dla niej delikatni (sama kazała mi to napisać xD), bo to pierwsza jej taka praca. Włożyła w to dużo serca, więc doceńcie jej starania :D no i doceńcie to, że musiała znosić moje uwagi, ciągłe komentarze etc. :)) 

Następny rozdział z perspektywy K. a potem znów perspektywa Gosi. Oj będzie ciekawie, mówię Wam! :))

To może weźmiecie się w garść i w ramach tego noworocznego prezentu skomentujecie ten i poprzedni rozdział? Byłoby nam bardzo miło!

Gosia dedykuje ten rozdział jej muzie, zwanej Rusią Reynolds.