Chapter 21 "Meet & greet"

Chapter 21 

"Meet & greet"

-          Możesz zaśpiewać to raz jeszcze?- poprosiłam go, a on wykrzywił swoją śliczną buzię w grymasie niechęci.- Proszę...

-          Okej.- mruknął i znów zaczął śpiewać.- „And so the time has come, it’s here. The silence ends, change is near. You wait in the pallid silvered sky. Come into the pantheon.”

 Jessy usiadła na kanapie z szeroko otwartymi oczami. A ja? Wydałam z siebie pisk i rzuciłam się mu na szyję. Nie wierzę! Słyszałam akustyczne Welcome To The Universe! Jestem cholerną szczęściarą. Jak tak dalej pójdzie to może Leto zagra i zaśpiewa moją ukochaną Valhallę? Ale teraz trzeba było się cieszyć piosenką, której praktycznie nigdy nie zagrali na koncercie. No dobra, słyszałam plotki, że chyba raz gdzieś na jakimś festiwalu dawno dawno temu... Ale nie ważne. Dziś ja ją słyszałam razem z całą Szwedzką publiką! W końcu puściłam biednego Jareda, który uśmiechnął się leciutko, a potem szybko usiadł łapiąc się za prawą nogę i chowając głowę pomiędzy nogami. Przez chwilę stałam w zupełnym szoku, ale w końcu ocknęłam się i ukucnęłam przy nim. Mężczyzna podniósł głowę, a ja zauważyłam, że starsznie mocno zaciska zęby.

-          Co się dzieje?- zapytałam.- Co mam robić?

-          Zawołaj Shannona...- wydukał przez zaciśnięte zęby.

 Jessy natychmiast wstała i pobiegła szukać Szynka, a ja z nim zostałam. Nie miałam zielonego pojęcia co się z nim dzieje, a tym bardziej co mam robić. Odruchowo zaczęłam go gładzić po policzku, tak jak zawsze robiła to moja mama, gdy działa mi się krzywda. Zauważyłam też, że nadgarstki zbielały mu od trzymania się tej nogi. Na szczęście po chwili zjawił się Shannon z Jessicą.

-          Nie mów mi tylko, że zapomniałeś wziąć lekarstw.- jęknął Shannon szybko podchodząc do brata.

 Ku mojemu i Jessy zdziwieniu Jay pokiwał głową. Jakie leki? O co chodzi? Odstąpiłam wokalistę po to by Shannon mógł przy nim kucnąć, a potem go podniósł do pionu. Jared zwalił się całym ciężarem na plecy brata, więc szybko pomogłyśmy perkusiście. W związku z tym, że Jessy jest silniejsza wzięła razem z Shannem Jareda i zaczęli go prowadzić do samochodu. Ja szybko pozbierałam rzeczy i dołączyłam do nich.

-          Starsznie boli?- zapytał zatroskany Shanimal.

-          Jak cholera...- wyjąkał Jared próbując iść o własnych siłach, ale ból był na tyle silny, że mu to nie wychodziło.

 Cierpienie na twarzy młodszego Leto był tak widoczne, że mi na jego widok serce kruszyło się na miliony małych kawałeczków. W końcu udało nam się dojść do vana. Gdy wsiadaliśmy Jared jeszcze zaczął protestować, że powinniśmy wrócić na chwilę do fanów, lecz gdy nowa fala bólu znów opanowała jego nogę stwierdził, że chyba woli jednak pojechać do hotelu po lekarstwa. Kierowca na szczęście wdepnął trochę gazu i szybko znaleźliśmy się przed budynkiem „International Palace”. Na tyle mu się polepszyło, że wszedł do środka udając, że nic mu nie jest. Shann asekuracyjnie szedł obok niego i sztucznie się uśmiechał. Dopiero w pokoju pokazał jak go wszystko boli. Zwalił się ciężko na łóżko i przyciągnął do siebie bolącą nogę. Shannon szukał czegoś w jego walizce, a Jessy pobiegła po wodę. Ja usiadłam na skraju łóżka obok skulonego Jareda, który miał mocno zaciśnięte powieki i odgarnęłam mu z twarzy włosy. Taki odruchowy gest... zresztą taki sam jak gładzenie go po policzku.

-          Mam!- wykrzyknął Shann i przyniósł w dłoni dwie duże tabletki.

Akurat wtedy weszła Jessica z wodą, więc Jared jakoś podniósł się do pozycji siedzącej i szybko połknął tabletki. Gdy to tylko zrobił od razu powrócił do poprzedniej pozycji. Dopiero po 30 minutach leki zaczęły działać, a ból przechodzić. Przez cały ten czas siedzieliśmy z nim w ciszy przyglądając się uważnie cierpieniu młodszego Leto. Gdy Jared w końcu był w stanie podnieść się i przejść, Shannon objął go mocno ramionami i nie chciał puścić.

-          Kocham cię  braciszku, wiesz?

-          Wiem. Ja ciebie też. Dziękuję.- wyszeptał Jared mocniej przytulając się do Shannona.- Nie wiem co bym bez ciebie zrobił.

-          Tak jak ja bez ciebie. Nie zapominaj już brać tych lekarstw, dobrze?- powiedział Shannon patrząc Jaredowi w oczy.

 Jay pokiwał głową i spojrzał na nas. Obydwie milczałyśmy wpatrując się w tę cudną scenę. Że jeszcze zdarzają się takie rodzeństwa, co tak mocno się kochają i tak rzadko się kłócą.

-          Wam też dziękuję.- powiedział wokalista i roztargał nam włosy.

Powiedziałam w duchu głośne „KUUURWA”, lecz stwierdziłam, że dziś nie będę na niego krzyczeć z powodu gestów, które mnie doprowadzają do białej gorączki. Spojrzałyśmy na zegarek. Była pierwsza w nocy. Pożegnałyśmy się z braćmi i wróciłyśmy do swojego pokoju. Szybki prysznic by oczyścić się z koncertowego potu i położyłyśmy się na łóżku. Gdy tylko przyłożyłyśmy głowy do poduszek i zamknęłyśmy oczy, przeniosłyśmy się do krainy snów. Gdy się obudziłyśmy była już 9 rano. Szybko się umyłyśmy i przebrałyśmy w dzienne ubrania, po czym spakowałyśmy wszystko. Ani ja, ani Jessy nie wiedziałyśmy co teraz będzie. Jak z jej powrotem i ze wszystkim. Gdy już byłyśmy gotowe zeszłyśmy na dół, do sali śniadaniowej. Weszliśmy do środka lecz żadnego Batona w niej nie było. Jednak po chwili rozglądania się Jessy spostrzegła Braxtona z otwartym laptopem i jedzącego coś. Wzięłyśmy swoje śniadanie i dosiadłyśmy się do niego.

-          Hej Braxiu! Co porabiasz?- zapytałam próbując zobaczyć co robi.

-          Ustream!- odpowiedziała mi Jessy podchodząc do Latynosa i machając do ekranu za jego plecami.

-          Dobra moi kochani. Przyszły dziewczyny, więc muszę się nimi zająć.- powiedział Braxton, a my zaczęłyśmy chichotać. – Bez sprośnych myśli! Nie jestem Leto!

 Jeszcze głośniejszy śmiech z naszej strony zakończył ten czat. Gdy tylko Olita zamknął laptopa Jessica zaczęła go pytać o nowy projekt muzyczny. Ja już o nim słyszałam i to nie raz, więc nie słuchałam ich. Zaczęłam rozmyślać o wczorajszym koncercie i o chorobie Jareda, bo chory był na pewno. Tylko nie wiedziałam jeszcze na co. Ale ten występ w Sztokholmie należał do ich najlepszych podczas tej trasy. Co prawda nic nie zagrali z s/t full bandem, ale to, że miałam okazję usłyszeć akustyczne Welcome To The Universe... niesamowite!

-          Wiesz może gdzie jest reszta?- zapytałam przerywając im rozmowę.

-          Jared?

-          No obojętnie. Ktokolwiek kto będzie wiedział co z Jessy.

-          Przecież zostaje z nami aż do Helsinek.- powiedział to takim tonem, jakby każdy z nich o tym wiedział.

-          Naprawdę?! –wykrzyknęła moja przyjaciółka, a w jej oczach można było zobaczyć ogniki wszechogarniającej jej radości.- Czym sobie na to zasłużyłam?

-          Przyjaźnią ze mną.- odpowiedziałam wystawiając język.

 Olita z Jessy zaczęli się śmiać i w ten sposób większość śniadania nam minęła. Obydwie dowiedziałyśmy się, że na koncercie w Helsinkach Jessy nie będzie musiała robić zdjęć, a zamiast tego za te ze Szwecji będzie mogła się bawić razem ze mną pod barierkami, co mnie się bardzo spodobało. W końcu samemu to trochę tak dziwnie, a razem zawsze raźniej i można się nieźle powygłupiać.

-          Pożyczysz mi laptopa? Chciałabym przegrać zdjęcia z aparatu.

-          Jasne, nie ma problemu. Chcesz na płytkę je nagrać?

-          A mogę?

-          Oczywiście!- odpowiedział muzyk i wyjął z torby na laptopa płytę dvd.

 Jessy wstała i pobiegła do pokoju po plecak z aparatem, by chwilę później móc przegrać wszystkie foty na laptopa Olity. Gdy to się stało, nagrała je wszystkie na płytkę, a Braxton włączył pokaz. Rozsiedliśmy się wygodniej i oglądaliśmy każde zdjęcie po kolei. Foty z gleby były chyba najlepsze. Wszyscy w trójkę leżeliśmy przed komputerem i dosłownie płakaliśmy ze śmiechu. Po prostu gleba pierwsza klasa. I w pewnym momencie doszliśmy do fotografii przedstawiającej twarz Jareda. Na tym zdjęciu wyszedł tak niesamowicie przystojnie... Choć lepszy określenie byłoby po prostu pięknie. Zdjęcie było tak  żywe jakbym wpatrywała się w prawdziwego Jareda, który stoi przede mną. Oczy mu się radośnie błyszczały, na twarzy miał naturalny uśmiech, a włosy ułożyły mu się tak, że wyglądał na radosnego i zadowolonego z życia mężczyznę. Postanowiłyśmy więc obie, że wydrukujemy po zdjęciu każdego członka zespołu w formacie A4 i sprezentujemy im. A raczej Jessy. Taki mały prezent od niej, by ją zapamiętali, choć zapomnieć ją to raczej bardzo trudna sztuka. Po pokazie wróciłyśmy do pokoju i zabrałyśmy rzeczy, które następnie Shannon z Braxtonem władowali do vana. W końcu przyszedł Jared z Emmą i mogliśmy ruszać. Jay nadal czuł się kiepsko i był bardzo słaby, ale ten dzień i tak był przeznaczony na podróż. W końcu załadowaliśmy się do autokaru i mogliśmy ruszać. Usiedliśmy obok siebie na kanapie, która zazwyczaj była moim łóżkiem i Jessy wyjęła na prośbę Leto aparat by pokazać mu zdjęcia, a ja w końcu miałam chwilkę czasu by opowiedzieć jej całą historię ze szczegółami. Nikt z nich nie słuchał, bo rozmawiałyśmy po polsku, dzięki czemu o wiele prościej mi się o tym mówiło. Gdy doszłam do rodziny i tego, że teraz już nikogo nie mam głos mi się załamał, a Jessica nic nie mówiąc objęła mnie mocno starając się w ten sposób powiedzieć, że jest ze mną. Ten współczujący uścisk przerwał Leto.

-          Czy możesz to skasować z aparatu?- zapytał wskazując na zdjęcia z jego gleby.

-          No wiesz co! Takie zdjęcia?!- jęknęła.

-          Jared! One są najlepsze!- poparłam ją.

-          Proszę cię, skasuj te zdjęcia.- powiedział twardo.- Nie chcę ich widzieć na aparacie, ok.?

-          Ale...- zaczęła Jessy, lecz ja ją uciszyłam.

-          Jessy, skasuj je.- mruknęłam po polsku.- On mówi tylko o tych na aparacie, a wiesz przecież, że resztę masz na płytce.

-          Nie skasuję.- odpowiedziała dziewczyna oddając aparat Jaredowi.- Nie ma mowy.

 Leto naburmuszył się i zaczął dalej przeglądać foty. My znów powróciłyśmy do przerwanej rozmowy, gdy Jess nagle się odwróciła i popatrzyła na Jareda.

-          Czy ty coś skasowałeś?- zapytała.- Słyszałam odgłos, który wydaje mój aparat, jak się coś...

-          Nie, skąd.- odpowiedział Jared udając niewinnego.

-          Pokaż mi aparat.

-          Nie.

-          Natychmiast oddaj mi mój sprzęt!

 Wokalista tym razem posłusznie oddał jej Nikona, a ona zaczęła przeglądać zdjęcia. Po chwili odłożyła ze złością lustrzankę i zaczęła krzyczeć na wokalistę.

-          Skasowałeś wszystkie fajne zdjęcia!!! Przecież wystarczyło poprosić żebym ich nie publikowała!

 Muzyk wzruszył ramionami i w jego rękach od razu znalazła się blackberry.

-          Jest bezczelny!- zbulwersowała się po polsku dziewczyna.- Nie dość, że skasował zdjęcia to ma zupełnie w dupie, że do niego mówię! Co za kretyn!

-          Spokojnie Jessy... pamiętaj, że mamy te zdjęcia na płytce.- szepnęłam starając się uspokoić dziewczynę.

-          Teraz to zrobię istną zemstę. Och, dostanie on Revenge takie, że się nie pozbiera!- warknęła Polka patrząc spod przymrużonych powiek, na aktora, który bawił się swoim telefonem.

-          Mogę wam zrobić zdjęcie?- zapytał w końcu odwracając wzrok w naszą stronę.

-          A od kiedy ty potrzebujesz pozwoleń?- zapytałam zdziwiona.

-          Chciałem być miły i kulturalny, więc zapytałem.

-          Okej, możesz.- odpowiedziałam, choć Jessy nadal była na niego obrażona za skasowanie jej zdjęć.

 Jak to dobrze, że miałyśmy Braxtona i zgrał nam wszystko na płytkę. Po godzinie nudnej jazdy zatrzymaliśmy się na postoju na jedzenie. Gdy wypełniliśmy swoje żołądki pokarmem, ruszyliśmy w dalszą drogę. Jednak trochę rzeczy się zmieniło. Jessica została wciągnięta do autobusu Shannona, a ja zostałam w tourbusie pracoholików. Wszyscy udali się na górę pojazdu, bo Braxton znalazł coś ciekawego w internecie, ale ja zostałam na dole. Położyłam się na łóżku Jareda i biorąc blackberry do ręki zaczęłam opisywać ten dzień. Jakoś weszło mi w nawyk, by prowadzić coś w rodzaju pamiętnika. Głównie robiłam to dla Dagi, by wiedziała co się ze mną dzieje i jak tutaj wszystko się odbywa, ale tez było w pewnym sensie pozostawianiem po tych dniach trwałych wspomnień do których mogłam w każdej chwili wrócić i nie zamazywały się. Nawet nie wiem kiedy, ale przysnęłam. Obudził mnie dopiero Jay, który oznajmił, że już jesteśmy na miejscu. Wygrzebałam się z jego pościeli ,którą musiał mnie przykryć i o mało co się nie zabiłam, gdy prześcieradło przyczepiło mi się do paska z ćwiekami i poleciałam z powrotem na łóżko. W końcu wygramoliłam się stamtąd z małą pomocą Jareda, który odczepił ode mnie materiał i wyszliśmy przed hotel. Tym razem autokary podjechały pod sam budynek hotelu i tu miały zostać. Gdy tylko wyszłam spostrzegłam Jessice, która stała razem z Shannonem przy wejściu i obydwoje się z czegoś śmiali. Zostawiłam młodszego Leto i podbiegłam do nich.

-          Z czego się śmiejecie?- zapytałam ciekawa o co chodzi.

 Shannon wyjął swój telefon i pokazał mi go. Była to strona „jaredleto.com”, a na niej było moje zdjęcie jak śpię na łóżku Jareda z dopiskiem „na chwilę wyszedłem, a tu ktoś mi zajął łóżko. Tak się rozwaliła, że nawet położyć się obok nie można. Słodka jest, nie?”. Otworzyłam szeroko oczy, a potem Shannon pokazał mi kolejne zdjęcie z dopiskiem „Jestem dumnym ojcem”. Fotografia za to przedstawiała mnie, jak pokazuję mu obydwa środkowe palce i mam minę „pieprz się Leto”. Zabiję tego kretyna! Już się odwracałam, by z nim o tym pomówić, gdy on objął mnie w pasie i zapytał zupełnie niewinnym głosikiem, czy dobrze mnie zaprezentował. Odruchowo chciałam zrobić facepalm, ale ręce miałam unieruchomione, więc tylko przewróciłam oczami co wywołało głośną salwę śmiechu pochodzącą od Shannona, Tima i Jessy. Był bardzo późny wieczór, więc w końcu udaliśmy się do hotelu i po przydziale pokoi każdy udał się do swojego. Tego dnia i Shannona i ja i Jessy dopilnowaliśmy czy Jared wziął wszystkie potrzebne leki. Mimo, że to była tylko podróż to wszyscy mieli jej dość i popadali na łóżka jak martwe muchy. Na dworze było ciemno jak w dupie u murzyna, więc wszystkich spowił sen, ale jak można się domyśleć nie mnie. Najpierw wpatrywałam się w sufit rozmyślając o mojej rodzinie, ale to tylko sprawiło, że znów zaczęły mi płynąć łzy, więc starałam się skupić na czymś innym.

-          Jessy... śpisz?- zapytałam cichutko.

-          Yhym... – odpowiedziała sennie.

-          Nie mogę zasnąć...

-          To idź spać.- odpowiedziała i przekręciła się na drugi bok.

 Stwierdziłam, że to jest bez sensu i próbowałam zasnąć. Najpierw liczyłam źrebaki, potem starałam się myśleć „potrzebuję snu i energii na koncert”, a na koniec zasnęłam. Pobudka należała do najbardziej znienawidzonych przeze mnie, bo sprawił to mój koszmar. Jak byłam mała to bałam się troszeczkę dinozaurów, z wiekiem powinno to minąć, lecz wcale nie minęło. Obejrzałam wszystkie Jurassicpark, ale nadal obawiałam się tych wymarłych stworzeń. Zupełna głupota, ale taka już jestem. W tym koszmarze goniły mnie i Dagę, by nas ugryźć i wprowadzić do naszego ciała truciznę. Dla mnie masakra. Gdy tylko uspokoiłam bieg serca, spostrzegłam, że jest 9 na zegarku. Jessy nadal spała, a że my miałyśmy praktycznie cały dzień wolny to mogła spać do której chciała. Nie budziłam jej. Gdy trochę ochłonęłam wstałam i poszłam się umyć, bo wieczorem nie byłam w stanie tego zrobić. Po godzinie wyszłam odświeżona i z nową energią do życia. Podczas mojego urzędowania w łazience Jessica zdążyła się obudzić, więc około 10:30 zeszłyśmy na śniadanie, które było do 11:00. Niestety za dużo nie zostało na śniadaniu do zjedzenia, wiec musiałyśmy się zadowolić ciemnym chlebem i kawałkiem sera, Jessy wędliny. Wychodząc zabrałyśmy jeszcze po bananie (hahaha! Proszę nie kojarzyć z Banana King.- przyp. autora) i wróciłyśmy do pokoju. Postanowiłyśmy, więc udać się na miasto i tam znaleźć jakiegoś fotografa, który wywoła nam  zdjęcia. Zabrałyśmy pendrive’a, którego użyczył nam Braxton i rozpoczęłyśmy poszukiwania. Dodatkowo Jessica wzięła ze sobą aparat i fotografowała miasto, które było naprawdę śliczne. Trafiłyśmy do jednego z tamtejszych tramwaji, który jak się okazało jeździł po ósemce. Po dwóch godzinach szukania, ja zaczęłam protestować, bo miałam już dość. Wtedy jak na zawołanie wyrosło przed nami studio fotograficzne. Musiałyśmy czekać aż 30 minut na zdjęcia, które dostałyśmy w błękitnej kopercie. Gdy wyjęłyśmy je Jessy stwierdziła, że są super jakości, jak żyleta. Poparłam ją i ubłagałam o powrót. W końcu miałyśmy jeszcze dziś walczyć z fangirlsami na koncercie. W drodze powrotnej zahaczyłyśmy o papierniczy, w którym kupiłyśmy 4 srebrne koperty formatu A4, by włożyć do każdej z nich zdjęcie. W hotelu przebrałyśmy się w koszulki marsowe, które same zrobiłyśmy podczas odpoczynku w hotelu. Jessica miała białą koszulkę z napisem z tyłu „I WANT FIRST ALBUM”, a z przodu miała narysowanego Jareda z cyklamenową szczotą na głowie, którego narysowałam ja. Projekt kiedyś zrobiła Daga i tak mi się spodobał, że od tamtej chwili rysowałam tylko takiego Jay’a. U mnie strój wyglądał bardzo podobnie z tą różnicą, że zamiast „first album” miałam napis „Valhalla”. W końcu gotowe wyszłyśmy z pokoju i udałyśmy się na dół, by zamówić taksówkę. Równo o 16 zjawiłyśmy się w wyznaczonym przez Jareda miejscu. Podeszłyśmy do barierki, przy której stała dwójka ludzi około 30stki i podałyśmy swoje nazwiska. Po ukazaniu dowodów osobistych wręczyli nam plakietki i powiedzieli gdzie mamy się udać. Weszłyśmy do środka budynku i długim szarym korytarzem dotarłyśmy do sali pełnej różnych ludzi. Okazało się, że jesteśmy jednymi z ostatnich, więc za nami weszła tylko jeszcze jakaś dziewczynka z ojcem i zamknięto drzwi. Po chwili od pomieszczenia wszedł Jared z Emmą, a kilka dziewczyn zaczęło piszczeć. Dwójka ta przywitała się i poprosiła, by wszyscy się ustawili tak, żeby łatwo ich było policzyć. W salce było około 50 osób, więc to nie było wcale takie łatwe zadanie. Gdy spostrzegłam, że Jay policzył mnie i Jessy szybko przeszłyśmy na bok czym pomyliłyśmy go w liczeniu. Na sekundę zatrzymał na mnie wzrok, po czym zaczął liczyć od nowa, a ja znów się przemieściłam. Tym razem popatrzył na mnie morderczym wzrokiem i zaczął po raz trzeci wszystkich liczyć. Wiedziałam, że już jest cholernie na mnie wkurzony, więc stwierdziłam, że nie mam nic do stracenia i ponownie zmieniłam swoje położenie. To już zupełnie wyprowadziło go z równowagi, tym bardziej, że pozostali się trochę niecierpliwili i zaczęli robić to co my z Jessy.

-          Klaudia, chodź tu natychmiast!- warknął patrząc na mnie.

 Wszyscy zamarli w bezruchu, a ja z uśmiechem na ustach podeszłam do niego. Odprowadził mnie trochę na bok, a potem zaczął się na mnie patrzeć tym karcącym spojrzeniem, aż miałam wrażenie, że skurczyłam się do rozmiarów krasnoludka. Ten to ma gały i moc w spojrzeniu.

-          Okej, przepraszam.- wydukałam wznosząc dłonie w obronnym geście.

-          No ja myślę.- mruknął.- Za karę ty ich policzysz i zobaczysz jakie to proste zadanie.

-          Nie ma sprawy.- stwierdziłam i odeszłam od niego.- Dobra kochani! Teraz 5 minut bez ruchu. Ten kto to zrobi dostanie 30 sekund z Jaredem face to face.

 Na tę komendę dosłownie wszyscy prócz Jessy zamarli w bezruchu. Bez problemu policzyłam wszystkich i podałam Emmie, że są 53 osoby.

-          54, bo jeszcze ty.- powiedziała z uśmiechem.

-          Racja. To już wszystko jest w porządku?

 Pokiwała głową i stwierdziła, że możemy już iść na soundcheck. Wyszczerzyłam zęby i podbiegłam do Jareda, którego złapałam pod ramię strasznie denerwując tym wszystkich ludzi. Z drugiej jego strony pojawiła się Jessica. Wchodząc na halę, która była naprawdę ogromna, obydwie byłyśmy otoczone jego ramionami i szczerzyłyśmy się jak głupie, bo wszyscy za naszymi plecami kisili się z zazdrości. W końcu Jay wdrapał się na scenę zostawiając nas pod nią. Większość trzymała się od nas z daleka, więc stanęłyśmy centralnie przed Jaredem i czekałyśmy na próbę dźwięku. Zaczęli standardową rozgrzewką, a potem przeszli do Attack i Search&Destroy. Po 20 minutach głównie muzyki instrumentalnej Jay zapytał się czy jest jakiś utwór, który chcielibyśmy usłyszeć. W moim mózgu od razu zapaliła się zielona lampka i zaczęłam się drzeć „Valhalla”. Darłam się tak głośno, że pozostali ludzie ucichli i słychać było tylko mnie. Jessy szturchnęła mnie łokciem bym się zamknęła, więc to zrobiłam.

-          Nie zagram tego, wybacz. Macie jakieś propozycje? Słucham?

 No to zaczęłam się drzeć o Fallen.

-          Klaudia! Nie słyszę tych ludzi. Przymknij się.

 Otworzyłam usta ze zdumienia i pokazałam mu fuck’a. Tym to mnie wkurzył niesamowicie. Jak on mógł mi coś takiego powiedzieć?! Swojej własnej córce i to przy wszystkich. Zamknij się. Ja mu dam! I po chwili usłyszałam pierwsze nuty Battle Of One. Od razu złość wyparowała i zaczęłam z Jessy skakać jak głupie ze szczęścia. Co prawda był to tylko kawałek BOO, ale i tak sprawił, że byłyśmy nieziemsko szczęśliwe. Do samego końca próby zachowywałyśmy się gorzej niż te wszystkie fangirlsy razem wzięte. Ale to było spowodowane tym, że zagrał prócz Battle jeszcze kawałeczek full bandem Buddhy, From Yesterday i Praying For A Riot, ale instrumentalnie ten ostatni. Gdy tylko skończyli soundcheck nastąpił meet&greet. Stanęłyśmy w kolejce i przyszykowałyśmy swoje płytki. Ja zabrałam This Is War, to które kupił mi Jared w Birmingham i grzecznie czekałam, aż do nas podejdzie. W końcu to zrobił, a my z Jessy udawałyśmy, że jesteśmy jego fangirlsami. No dobra... tylko ja. Jessica to tylko się śmiała.

-          A podpiszesz mi się na biuście?- zapytałam go mrugając do niego zalotnie.

-          Ja ci się podpiszę!- wykrzyknął Shannon przepychając się przed brata i z uśmiechem zabierając mu markera mimo, że miał swojego.

-          Ej! Nie pozwalaj sobie i czekaj na swoją kolej!- żachnął się Jay i przepchnął przed brata.

-          Jestem starszy, więc pierwszy!- odpowiedział mu Shannon i tak oto oni dwaj zaczęli się ze śmiechem przepychać.

-          No popatrz Jessy. Dwóch Leto się bije o podpis na moich cyckach. Powinnam się czuć wyróżniona, nie?- zapytałam jej po angielsku i zaczęłam się śmiać.- Dobra chłopaki, to może ja wam się podpiszę!- zaproponowałam.

-          A gdzie?- zapytał zaciekawiony Shannon.

-          Na dupie!- odpowiedział mu z przekąsem brat, na co od razu zareagowała Jessica.

-          To wystawiaj ten swój zgrabny tyłeczek Leto. Cholera! Że nie mam przy sobie aparatu.

 Jay przyjął obrażoną pozę a w tym momencie Shann klepnął go w pośladek tak, że tamten podskoczył w górę. Cyrk na kiju!

-          Czyś ty zwariował?!

-          No lekko cię klepnąłem w zadek!

-          Walnąłeś mnie jakbyś chciał zdzielić krowę na pastwisku!- zaczął się bulwersować Jay.- A ja mam bardzo delikatny tyłek.

-          Aaa... zapomniałem. Wybacz, w końcu na ostatnim koncercie szorowałeś nim podłogę.- śmiał się w najlepsze Szynek, a do niego dołączyła Jessy przypominając sobie ten cudny upadek.

 Pozostali fani patrzyli na nas w totalnym szoku i zdębiali. Cóż. Nie wszyscy rozumieją nasz humor i nie wszyscy potrafią się bawić. Rozmowa o tyłku Jay’a powinna dobiec końca jeśli chcieli tego dnia zagrać koncert, ale oni nadal ją ciągnęli.

-          Żądam teraz masażu!

-          Och, Klaudia z chęcią ci go zaserwuje!- zaczął się śmiać Shannon.

-          Co?!- wykrzyknęłam myśląc, że się przesłyszałam.

-          No wiesz... pomyśl sobie, że to koń, tak nawiasem mówiąc bardzo narowisty ogier...- oznajmił reszcie fanów Shanimal.- I rozmasuj mu mięśnie zadu, żeby...eee... był sprawny.

 Nie wytrzymałam z Jessy i już płakałyśmy ze śmiechu. Jay się przyłączył dopiero po chwili. Nawet kilka osób się zaraziło naszym śmiechem, więc nie było tak źle. W końcu Leto odeszli od nas, a ja pożegnałam Jay’a tym, że naprawdę na niczego sobie tyłek i jakby chciał to mogę mu zrobić masaż, jednak zaraz po tym co powiedziałam wybuchnęłam śmiechem i do końca ich obchodu moja biedna przepona miała gimnastykę. Zostały nam tylko zdjęcia. Przed nimi Shann podszedł do mnie i wyjawił mi swój tajny plan. Przez chwilę go rozważałam, a raczej próbowałam wmówić starszemu Leto, że za nic w świecie tego nie zrobię, bo później jeszcze ludzie będą gadać, ale ostatecznie się zgodziłam. Pierwsze zdjęcie miało być moje wspólne z Jessy i chłopakami i właśnie wtedy miałam zrobić z Shaniastym tę akcję. Dopiero później Jess miała mieć z nimi normalne zdjęcie i to już beze mnie. Gdy już się ustawiliśmy do zdjęcia, Shann zaczął krzyczeć na Jareda, że co to on ma na spodniach i zaczął pokazywać na swoje kolana. Jared pochylił się wtedy do niego, a tym samym momencie wypiął tyłkiem a ja robiąc wewnętrzny facepalm trzepnęłam go po dupsku. Jay od razu się do mnie odwrócił, a Shannon zawisł na Jessice umierając ze śmiechu. Tylko Tomo się nie śmiał. Zgięta wpół ze śmiechu podeszłam do fotografa, by zobaczyć to zdjęcie. Okazało się, że aż dwa nam zrobił i to w najlepszych momentach. Zaczynałam się już dusić z braku możliwości normalnego oddychania, więc usiadłam pod ścianą i próbowałam się uspokoić. W końcu około 18:00 Marsi sobie poszli, a my zostałyśmy razem z pozostałymi goldenami. Kilka osób podeszło do nas i nawiązałyśmy z nimi miłą konwersację, lecz około 80% patrzyło na nas takim wzrokiem jakbyśmy im kota patelnią zabiły. W końcu wypuścili nas na scenę, a ja z Jessy zeszłyśmy pod scenę i znalazłyśmy się w pierwszym rzędzie przed samym mikrofonem. Po chwili zaczęli wpuszczać innych ludzi, którzy nawet chyba nie zauważyli, że wcale nie byli pierwsi przy barierkach. Supportem był jakiś fiński industrialowo-rockowy zespół, który tylko ludzi zanudził. W końcu po dość długim oczekiwaniu zgasły wszystkie światła i rozległy się pierwsze dźwięki... O fortuny! Obydwie z Jessy wydałyśmy z siebie donośny pisk i zaczęłyśmy gapić się na siebie jakby grali nam co najmniej st full bandem. Po tym cudownym wstępie usłyszałyśmy Attack! Energia z jaką zaczęli to grać roznosiła całą halę. Jay stał dokładnie naprzeciwko nas w krwistoczerwonej wojskowej marynarce i z carrerami na nosie. Wyglądał cholernie przystojnie pomijając to, że jak kościotrup. Niestety ten strój bardzo podkreślał jego chudość. Wymachiwanie rękoma i grożenie pięścią, niby jest standardem, ale za każdym razem nie mogę nacieszyć oczu tymi gestami. Chyba nigdy też nie przestanie mnie zadziwiać to, że on ma w sobie tyle energii i potrafi cały czas skakać i biegać po scenie. Po bardzo energetycznym i odśpiewanym w CAŁOŚCI przez Jareda Attack nadeszła pora na Vox Populi. W tłumie niestety nie było jak tupać i klaskać, bo mój kochany ojciec kazał wszystkim skakać, ale i tak bawiłam się przednio. Należy też dodać, że chyba już wtedy zdarłam sobie gardło. Search and Destroy minęło bardzo szybko, energetycznie i z niesamowitymi wyciągniętymi partiami Jay’a. Po prostu słuchało się z zapartym tchem. Gdy „uuuooo-o-o-oooo” zamieniło się w pisk zwątpiłam w summit tych wszystkich piosenek i w ogóle cel summitu. Ale cóż... to Jared. Na A Beautiful Lie główną postacią był Tomo. Mimo złego humoru i ciągłego złoszczenia się na to, że się rozstał pokłócony z Vicky na tytułowym singlu drugiej płyty szalał jak rzadko kiedy. I jeszcze ten popis na klawiszach i solówka gitarowa. Po prostu poezja! Gdy ucichły ostatnie dźwięki klawiszy zaczęła się gadka Jaya. To w setliście nie uległo żadnej zmianie. No dobra... może jednak nie do końca.

-          Ta piosenka jest o tym kim się wszyscy stajemy. Jedni szybciej inni wolniej. Chcę ją zadedykować wszystkim tym, którzy wiedzą, że 30 Seconds To Mars to nie tylko nazwa naszego zespołu, ale i pierwszego albumu.

Wstrzymałyśmy z Jessy oddechy czekając na pierwsze dźwięki, ale szczerze mówiąc nie spodziewałyśmy się tego ani trochę. Zapaliło się światło nad Shannonem i chwilę później usłyszałyśmy tak charakterystyczne bębny, że nie dało się ich pomylić z żadną inną piosenką. Jared leciutko uśmiechnął się w naszą stronę, choć nie jestem pewna czy to było do mnie i Jessy czy ogólnie do ludzi. Stojąc tam, śpiewając każde słowo nie mogłam uwierzyć, że słyszę ukochaną piosenkę na żywo. Przecież ja za nią byłam w stanie dać się pokroić żywcem. Za moje kochane Fallen i Valhalle. Skąd on wiedział, że Fal... no tak! Przecież oto go prosiłam na soundchecku. Ten facet czasami potrafił być niesamowitym muzykiem i potrafił spełniać ludzkie marzenia. Co do tego nie miałam żadnych wątpliwości. A cieszyło mnie jeszcze bardziej to, że to właśnie ja zostałam tą osobą, której marzenia spełniał. I to z dnia na dzień coraz to nowe. Pomimo tylu wad miał wiele zalet, które dla niektórych były czym okropnym, a u niego... cóż. U niego były czymś pozytywnym i czymś co niesamowicie ceniłam. Po cudownym pełnym Fallen, które zagrali do ostatniej nuty full bandem nadszedł czas na Closer To The Edge. Byłam pod tak wielkim czarem poprzedniej piosenki, że nawet nie zauważyłam, że macham pięścią i drę się na całe gardło „no no no no”. Kolejne zaskoczenie? From Yesterday full bandem. W pierwszej chwili nie wiedziałam co to jest, bo dawno już nie słyszałam tej piosenki na żywo z całym zespołem. Ale zagrali. Tim skakał z basem przed perkusją Shannona i cieszył się razem z nami z niesamowitości tego koncertu. This Is War z 100 Suns dopełniły całości i Szynkowe szarpanie struny zakończyło ten wspaniały występ. Czekałyśmy z Jessicą niecierpliwie, aż Jared zjawi się przed nami z akustykiem, ale ze zdziwieniem spostrzegłyśmy, że pojawił się, ale z drugiej strony, na balkonie i to nie z gitarą a z klawiszami. Byłyśmy jednak w takim ścisku, że odwrócić się nie dało rady, więc po prostu wpatrywałyśmy się w pustą scenę przed nami. Co chwila pojawiali się Kevin czy Nick, ale tak to ani Tomo, ani Tima czy Shannona tam nie było. Jay zaczął swój solowy występ od Hurricane, które kochałam całym serduchem. Chcąc się w to wczuć zamknęłam oczy i oparłam głowę na ramieniu Jessy. Zaśpiewał tę smutną piosenkę nawet lepiej niż w Pradze czy Wiedniu w marcu. Po prostu tak, że odjęło mi całkowicie mowę i starałam się nie rozpłakać. Później łagodnie przeszedł do Alibi, które na klawiszach wychodziło mu zdecydowanie lepiej i bardziej...wzniośle oraz klimatycznie. Od razu pomyślałam o Dadze. Ta piosenka już chyba do końca życia będzie mi się z nią kojarzyć. No i z Tomo. Podobno to jego ulubiona, a biedak nie ma jak jej nawet grać. Kilka słów Jareda, jednak bardzo skąpo na niego i... zaczął grać jakąś piosenkę. Na początku byłam pewna, że to jakiś nowy utwór, ale... potem przypomniałam sobie, że ją już wcześniej słyszałam. Pamiętałam nawet jak miałam ją zapisaną na starej mp3. „New Song (Tokio)”. Nie wiem czemu wybrał tak smutne piosenki, ale poruszyły nie tylko mnie. Cała publika była jak w transie. Niesamowite, że ten człowiek tak potrafił nad ludźmi zapanować. A najgorsze, że umiał zapanować nad moimi uczuciami. Nawet nie zauważyłam, gdy uciekł stamtąd i cały zespół pojawił się na głównej scenie. Zaczęło się The Kill, lecz ja nadal słyszałam tę piękną balladę. Pierwszy raz nie chciałam żeby zaczynało się The Kill, chciałam żeby w tym momencie koncert się skończył. Zresztą  gdy popatrzyłam na Jay’a wydawało mi się, że widzę w jego ruchach tę samą myśl. Ale jednak moc najlepszej piosenki z ABL’ki i na mnie zadziałała. Po chwili już całkowicie normalnie śpiewałam i bawiłam się z resztą publiki. Jared biegał od jednej do drugiej strony publiki zastanawiając się gdzie skoczyć, lecz coś mi mówiło, że moja klątwa nadal działa. I po chwili okazała się prawdą. Jared skoczył na barierkę prosto przede mną o mało co nie stając mi na dłoni. Nawet nie zauważył, że mógł mi zrobić krzywdę, tak był pochłonięty śpiewaniem. Chciałam się odsunąć od niego ale wylądowałam twarzą na wprost jego krocza. Pierwsza reakcja? Zaczęłam kucać by tylko nie mieć z nim styczności twarzą. Zresztą jakąkolwiek inną częścią ciała też nie chciałam. Ale moje plany i plany fangirlsów czy fanboyów zupełnie się różnią. W ostatniej chwili osłoniłam twarz rękoma i zostałam przygwożdżona do jego lewego uda przez napalonych fanów. Jakby tego było mało to jeszcze dostałam od niego kolankiem w brzuch gdy próbował przejść krok w bok, ale no nie udało mu się to. Kątem oka zauważyłam, że złapał się Jessy za dłoń i tak śpiewał.

-          Jared kuuuurwaaa...to boli!- próbowałam krzyczeć, ale na nic to się nie zdało.

Ani ludzie, ani on nie reagowali. W końcu piosenka ta się skończyła i Jared próbował wydostać się z tłumu. Dopiero po minucie i naprawdę niesamowitej pomocy Kennego wydostał się z publiczności. Nie omieszkał się też przywalić mi z trampka prosto w głowę. Po prostu zabiję jak go tylko dorwę. Nawet Valhalla live go nie uratuje. No i dalsza część set listy nie uległa zmianie. Najpierw The fantasy, a potem Kings and Queens. Szczerze mówiąc to zagrali dosyć krótko, ale za to jak! Naprawdę to był wspaniały koncert. A i muszę wspomnieć, że Jessica wylądowała na scenie. Ja zostałam woląc żeby nikt mnie nie dotykał w poobijane żebra, głowę i brzuch. Nie mówiąc nic o zdeptanych stopach  i mojej cudownej kontuzji kostki. Nigdy w życiu bym nie myślała, że tak bardzo będę się cieszyć z końca koncertu. W końcu gdy ludzie zaczęli się rozchodzić, Kenny wyciągnął mnie delikatnie zza barierki i wręczając plakietkę „crew” powiedział, gdzie mam iść. Po drodze do garderoby Batonów spotkałam Jessy, która też dostała takiego samego badge’a, jak ja tyle że od Emmy. Wpadłyśmy do garderoby i w niej na Tima. Przytuliłam się do mężczyzny i podziękowałam za wspaniały koncert.

-          Tim! Byłeś cudowny! Uwielbiam patrzeć na twoją energię na scenie!- powiedziałam odstępując od niego.

-          Dziękuję.- odpowiedział skromnie się uśmiechając i puszczając mi oczko.- Idę do toalety.

 Pokiwałam głową i rzuciłam się z kolei na Tomo, który niechętnie oraz bez agresji mnie przytulił.

-          Tomuś! Byłeś wspaniały!- powiedziałam.- Jak Vicky? Już się do siebie odzywacie?

-          Nie...- wyszeptał i od razu wyszedł.

 Cholera... nie powinnam oto pytać, ale no nie miałam wyjścia. Musiałam się jakoś dowiedzieć co się z nimi dzieje i jak tam trzyma się Vicky. Postanowiłam, że kolejnego dnia do niej napiszę. Na kanapie siedzieli rozwaleni bracia Leto do których podeszłyśmy. Jessy stanęła przed nimi, a ja próbowałam wbić się między nich, ale to wcale nie było łatwe zadanie.

-          Jak się podobał występ?- zapytał się wokalista Jessy, lecz ja się wcięła do rozmowy.

-          Był nieziemski! Fallen! Po prostu brak mi słów! Jesteś kochany!- mruknęłam przytulając się do niego.- Ale za The Kill to powinnam ci przywalić. Dlaczego na mnie skoczyłeś?

-          Nie było to specjalnie. Jakoś nogi mnie tak same zaniosły.- zaczął się tłumaczyć.- A coś ci się stało?

-          Nie... nic. Prócz tego, że będę mieć siniaki na całym ciele i boję się, że mam połamane żebra. A no i wielkiego siniaka na czole od twojego trampka.

-          Przepraszam.- wyjąkał zasmucony.- Naprawdę nie chciałem...

-          Okej, okej. Było minęło.

 Chwilę jeszcze z nimi pogadałyśmy po czym oznajmiłyśmy, że wracamy do hotelu. Chłopcy chcieli jeszcze wyjść do fanów, a to nie wiadomo ile by im to zajęło, więc wolałyśmy z Jessy pojechać do hotelu i przygotować prezenty. Ogarnięcie tego wszystkiego zajęło nam aż godzinę. Może to i głupie, ale nawet nie wiecie jakie męczące jest wkładanie zdjęć do koperty razem z krótkimi liścikami, które trzeba było napisać i to po angielsku. Ale jakoś dałyśmy radę. Jak się okazało Jessy miała samolot o 5 w nocy, więc musiałyśmy o 3 wyjechać z hotelu. Przed pójściem spać jeszcze moje przyjaciółka pożegnała się ze wszystkimi, po czym obydwie zadecydowałyśmy, że nie idziemy spać. Ja i tak po tym jak ją zawiozę na lotnisko miałam wrócić do hotelu i spakować się po czym znów wpakować się do tourbusa. Przed 3 zabrałyśmy rzeczy z pokoju i postanowiłyśmy wcielić nasz plan dania prezentów. Miałyśmy farta, bo przez przypadek udało nam się zdobyć karty do pokoju Jareda, Shannona i Tima. Zostawiłyśmy torebkę i plecak Jessy na korytarzu i podeszłyśmy do drzwi. Zamknęłam oczy i modliłam się, by karta, którą trzymałam w ręce była kartą od pokoju Jareda. Zamknęłam oczy i przejechałam nią po czytniku. Zapaliło się zielone światełko, więc z ulgą nacisnęłam na klamkę. Zachowywałyśmy się trochę jak włamywacze, z tą różnicą, że nie chciałyśmy niczego zabrać, a tylko zostawić aktorowi prezent po tak bajecznym koncercie. Jessica weszła za mną ze srebrną kopertą w dłoni i zamknęła delikatnie drzwi. Znałam ustawienie tego pokoju dość dobrze mimo, że tu nigdy nie byłam. Większość pokoi hotelowych była bardzo do siebie podobna. Cisza i ciemność w pokoju upewniły nas, że Jared śpi, bo było słychać jak oddycha. Zresztą jego święta blackberry leżała na stoliku do którego podeszłyśmy. Pokiwałam głową i Jessica położyła kopertę na jego laptopie. W tym momencie obydwie zamarłyśmy, bo usłyszałyśmy coś czego się zupełnie nie spodziewałyśmy. Powoli odwróciłyśmy się w stronę jego łóżka i spostrzegłyśmy w ciemności długie blond włosy. O cholera! Szybko wymieniłyśmy się spojrzeniami z Jessicą i obydwie jak najszybciej próbowałyśmy uciec z jego pokoju. Gdy wychodziłyśmy jeszcze raz spojrzałam na jego łóżko. Leżał na nim na plecach przytulając do swojej nagiej klatki piersiowej jakąś blondwłosą kobietę, której twarzy nie widziałam bo zasłaniały ją zupełnie włosy. Jessy pociągnęła mnie mocno w stronę korytarza i znalazłyśmy się w oświetlonym holu. Cicho zamknęła drzwi i w końcu mogła wypuścić powietrze.

-          Cholera...- szepnęła.- Zostawiłam tam zdjęcia! Przecież on się zorientuje, że tam byłyśmy i...

-          On... on spał z jakąś laską, prawda?- zapytałam nadal widząc przed oczami jego łóżko.

 Przyjaciółka pokiwała głową. Obydwie byłyśmy w szoku. Nie chodziło oto, że spał z kimś, a że... Jezu, to był Jared, nie Shannon! Dla nas zawsze był mężczyzną, który... O boże.. Teraz wszystko przestało być takie proste. Nie tak postrzegałam wcześniej Jareda. A ta blondynka... Nie wiedziałam kto to jest, ale... włosy miała identyczne jak Emma. Zabrałyśmy rzeczy z podłogi i poszłyśmy dalej. Sytuacja z Jaredem odebrała nam wszystkie chęci do wejścia tak samo do sypialni pozostałych chłopaków. Po prostu wciskałyśmy koperty pod drzwiami i gdy skończyłyśmy, zeszłyśmy do recepcji zamówić taksówkę.

 ________________________________

W związku z tym, że dziś zaczyna się mój ostatni rok jako nastolatki to… mam dla Was prezent! :D Oto rozdział :) Bardzo długi i najdłuższy do tej pory, więc nie narzekać! ;) A i chciałam podziękować za życzenia co do wyjazdu :) Był naprawdę fajny:) A szczególnie, że przez Jareda drugi tydzień spędziłam na desce. GłÓpek mnie zmanipulował xD ale i ja jego haha xD no whatever :P Tak…Savior full bandem był niesamowity.Ale to stare czasy ;( Co do koncertów… staram się je opisywać tak jak znam Marsów i trochę biorąc z doświadczenia, które uważam za nie małe. Co do gleby…to jedno z moich marzeń. Zobaczyć takiego Jr lądującego na dupsku :D Wiem, wredna jestem. Co do Jessy… opisałam jej reakcje, która by była najbardziej realna, bo Jessica by nie zaczęła piszczeć czy rzucać się na nich. Byłaby to normalna rozmowa itd. Poza tym znając ją ona pewnie by powiedziała, że ja już wcześniej go znałam tylko się nie przyznawałam i wszystko ukrywałam. Oj Jessy :* :D no mniejsza…każdy inaczej zareagowałby a Jessy właśnie tak. W końcu to moja przyjaciółka i znam ją już trochę ;) A i chcę zauważyć, że ja to pisałam z perspektywy Klaudii nie Jessy, więc szok itd… to juz by trzeba było patrzeć jej oczami. Tak uwielbiam krytykę i bardzo za nią dziękuję! Wiele dla mnie znaczy! :) 

A i jeszcze jedno. Przycisnęłam i jakie piękne komentarze dostałam? :) mam nadzieję, że pod tym rozdziałem będą równierz takie długie i wyczerpujące :)

Tym razem dedykuję rozdział WSZYSTKIM komentującym. Dzięki kochani. Po części to dla Was to piszę :*