Chapter 30 "Rosołek"

Chapter 30 

"Rosołek"

Obudziłam się dość wcześnie.  Była dopiero 9 rano. Odruchowo wzięłam do ręki blackberry i sprawdziłam czy dostałam jakąś wiadomość od Jessy. Cisza. Ech... Wlazłam na twittera i zaczęłam czytać tweety. Kilka minut później usłyszałam pukanie do moich drzwi.

-          Proszę.- powiedziałam odkładając telefon.

 Wszedł przez nie Shanimal, już kompletnie ubrany.

-          Dzień dobry! Jak się spało?- zapytał siadając na łóżku.

-          Dobrze, dzięki. Co tam?

 Akurat, gdy wypowiedziałam te słowa zadzwonił mu telefon, więc przeprosił mnie i wyszedł z mojej sypialni. Jako, że ostatnie dni były nad wyraz aktywne, zostałam w łóżku i zaczęłam bawić się moim telefonem. Zajęcie to jednak zaczęło mnie usypiać, więc odłożyłam komórkę na szafkę nocną i przewracając się na lewy bok, zamknęłam oczy. Nie spałam, ale po prostu tak sobie leżałam. Nagle poczułam coś mokrego na twarzy. Odruchowo zasłoniłam twarz dłońmi i po chwili poczułam jak coś dużego zwaliło się na łóżko. Otworzyłam oczy i zobaczyłam psi pysk, z długim różowym językiem, który próbował mnie wylizać. Boże święty, co tu się dzieje?!

-          Sky! Sky! Chodź tu!- usłyszałam głos Shannona, który chyba wołał psa.

 Husky przestał mnie lizać i skierował swój pysk w stronę drzwi. Po chwili otworzyły się one szerzej i na widok starszego Leto psina zaczęła machać ogonem i szczekać.

-          Sky! Do nogi!- powiedział Shanimal, a pies od razu zeskoczył z łóżka i skoczył na Shanna z taką radością, że o mało co go nie przewrócił.- Już spokojnie chłopie! Wiem, że się cieszysz, no już.- mówił perkusista do psa tarmosząc go za uszami.

 Gdy zwierzak uciekł z pokoju, ja w końcu wstałam z łóżka już zupełnie rozbudzona. Patrzyłam na Shannona pytającym wzrokiem do czasu, aż mi nie odpowiedział.

-          Właśnie poznałaś Sky’a. To mój pies.

-          Skąd on się tu wziął?- zapytałam zdziwiona.

-          Moja mama go przywiozła.

-          Twoja mama jest tutaj?

-          No tak... Jedzie przecież z nami. Jared ci nie mówił?- tym razem to on zadał pytanie.

 Pokręciłam przecząco głową i stanęłam przy szafie patrząc do jej wnętrza w poszukiwaniu czegoś co mogłabym na siebie założyć. Wybrałam czerwoną luźną koszulkę i jeansowe rybaczki. Szybko weszłam do łazienki i po krótkiej toalecie i ogarnianiu się, zeszłam na dół. Dosłyszałam głosy z kuchni, więc weszłam szybko do salonu, by sprawdzić co z Jaredem. Jak się okazało spał nadal, zwinięty w kłębek na kanapie i cicho pochrapywał. Wyglądał tak uroczo, że nie mogłam nie zrobić mu zdjęcia. Wzięłam ze stolika jego blackberry i zrobiłam mu fotkę. Wyglądał, jak słodki kociak.

-          Co ty robisz?! Zostaw go!- usłyszałam damski podniesiony głos.

 Odruchowo odwróciłam się i stanęłam twarzą w twarz z mamą Leto. Przerażona tą bliskością cofnęłam się o kilka kroków do tyłu i wpadłam na kanapę, budząc tym Jareda.

-          Kim ty jesteś? Zostaw mojego synka!- warknęła patrząc na mnie jakbym była jakimś fangirlsem.

 A ja byłam w takim szoku, że nie umiałam się odezwać. Wyręczył mnie Jay, który zachrypiał tak, że jak na komendę odwróciłyśmy w jego stronę głowy.

-          Zwariowałyście?! Moje gardło...- jęknął łapiąc się dłońmi za nie.

 Constance od razu podeszła do niego i usiadła na kanapie przykładając mu dłoń do czoła. To było urocze, nigdy bym nie pomyślała, że zobaczę coś takiego.

-          Chory jesteś, ale nie masz gorączki.- stwierdziła całując go w czoło.

-          Dzień dobry mamusiu.- przywitał się przytulając kobietę do siebie i całując ją w policzek.

-          A idź ty! Jeszcze mnie zarazisz!- zaśmiała się, przytulając go mocno do siebie, a potem popatrzyła na mnie.- Kim ona jest?

-          To Klaudia.- wychrypiał, tak że po prostu nie sposób się było nie skrzywić.- Moja córka.

 Kobieta znów przyłożyła mu dłoń do czoła i powiedziała, że chyba się pomyliła z tą gorączką. Zaskoczona zobaczyłam jak muzyk strzepnął jej dłoń ze swojej głowy i odsunął się.

-          Przestań mamo. Mówię prawdę. Jak nie wierzysz mi to zapytaj Shannona!

-          Przespałeś się z jakąś laską, która później wmówiła ci, że to twoje dziecko?!- wykrzyknęła zdenerwowana Constance.

-          Mamo, spokojnie.- rozległ się głos Shanimala, który wszedł do pomieszczenia ze swoim psem.

-          Nic nie rozumiem...

-          No właśnie, więc się uspokój, a my ci to wszystko wytłumaczymy.

-          Mam taką nadzieję.- powiedziała już spokojniej wpatrując się uważnie to raz w Shannona, to w Jareda.

 Aktor westchnął i zaczął tym zachrypniętym głosem opowiadać o tym co zdarzyło się w Londynie. Jakieś 15 minut później zapadła cisza przerywana tylko dyszeniem Sky’a.

-          Idę zrobić ci coś na gardło.- powiedziała Constance i wyszła z pokoju.

 Nie miałam zielonego pojęcia, jak się teraz zachować, co robić. Miałam dziwne wrażenie, że mama Leto nie jest zachwycona tym co zrobił jej kochany synek. No i nawet jej się tak jakoś bardzo nie dziwiłam. Poczułam, jak Jared kładzie mi rękę na plecach, a potem przytula do siebie.

-          Nie przejmuj się nią, zaraz jej przejdzie. Jest w szoku.- wycharczał mi do ucha.

 To mnie wcale nie pocieszyło. Starając się zapomnieć o wydarzeniu sprzed chwili zapytałam Jay’a, co go boli.

-          Gardło i to tak, że ledwo mówię.

-          Słyszę właśnie. To przez ten deszcz, prawda?

-          Możliwe. Czuję się okropnie, jakby wypompowano ze mnie wszystkie siły.

 Mówiąc to wyprostował się i kichnął. A potem wstał i chwiejnym krokiem zaczął szukać chusteczek do nosa. No to prócz gardła ma też katar biedak. Znalazłam jakąś czystą w kieszeni spodni i mu podałam. On z wdzięcznością ją zabrał i zaczął czyścić nos. Popatrzył na swoje ubranie i skrzywił się. Powąchał się pod pachami i stwierdził, ze musi się umyć. Dobrze, że był jeszcze na tyle zdrowy by zauważać takie rzeczy. Patrzyłam jak wchodzi po schodach i kicha, do czasu aż nie zniknął w swoim pokoju. Nie wiedząc co robić, poszłam do kuchni, gdzie ku mojemu przerażeniu była Constance. I to sama. Shannon wyparował. W pierwszej chwili chciałam się odwrócić i najzwyczajniej świecie uciec, ale stwierdziłam, ze to jest bez sensu. Weszłam do pomieszczenia i otworzyłam lodówkę. Wyjęłam z niej napoczęty już pasztet sojowy i pomidora. Przeszłam obok tej blondwłosej kobiety i wyjęłam z siatki chleb. Ukroiłam dwie kromki i zaczęłam je smarować pasztetem. Czułam na sobie jej wzrok, ale powiedziałam sobie w duchu, że nie ma opcji bym przestała robić to co robię. Właśnie doświadczałam na własnej skórze po kim Jay miał siłę spojrzenia. Krojąc pomidora, ostrze ześlizgnęło się po śliskiej skórce rozcinając mi wierzch dłoni. Od razu puściłam nóż i odskoczyłam od deski. Aua. Boli, cholera jasna. Poczułam jak ktoś wkłada mi rękę pod strumień chłodnej wody. Chciałam cofnąć dłoń, ale woda przyniosła ulgę. Popatrzyłam na trzymającą mnie kobietę i już nie zobaczyłam w jej oczach wrogości. Tym razem można było dostrzec w jej niebieskich tęczówkach zmartwienie i chęć niesienia pomocy.

-          Chyba źle zaczęłyśmy. –powiedziała po chwili.- Nazywam się Constance i jestem matką tych dwóch utalentowanych wariatów.

-          Klaudia...- powiedziałam niepewnie, zaskoczona jej zachowaniem.

-          Poczekaj tutaj, a ja zaraz przyniosę jakiś bandaż, lub większy plaster.

 Mówiąc to odwróciła się i wyszła z pomieszczenia. Niecałe 1,5 minuty później była znów przy mnie, opatrzając mnie.

-          To wszystko co opowiedzieli moi synowie to prawda, tak?- zapytała.

-          A czemu mieliby kłamać?

-          Przepraszam, zaskoczyło mnie to. Jared wyraźnie mi oznajmił, że nie zamierza mieć dzieci, więc chyba sama rozumiesz.

-          Naprawdę tak powiedział?

 Pokiwała delikatnie głową, a ja zapytałam czy może nie chce kanapki z pasztetem. Uśmiechnęła się, lecz odmówiła. Wzięłam swoje dwie kromki i wyszłam z pomieszczenia. Chciałam już wejść po schodach na górę, ale zauważyłam, ze młodszy z braci właśnie się z nich wręcz zczołguje.

-          Odźmy* na spacer...- wydukał przez nos.

-          Ty w tym stanie chcesz iść na spacer?- zapytałam zdziwiona.- A śniadanie?

-          Prędzej zwymiotuję niż coś zjem.- odpowiedział.

 Odpuściłam, bo w końcu trochę go rozumiem. Jak się jest chorym to apetyt znika. Przy samych drzwiach złapał nas Szynek wręczając nam obrożę i smycz do ręki mówiąc, że ktoś musi wyjść ze Sky’em na spacer. Jay wzruszył ramionami i zagwizdał na psa, który w mgnieniu oka pojawił się obok niego, radośnie szczekając.

-          cichooo!- jęknął Jay przykładając dłonie do uszu.

 Ukucnęłam przy psie, który widząc moją pozę, skoczył na mnie przewalając na plecy i zaczął lizać po twarzy.

-          Sky!- skarcił go Shannon zabierając ze mnie.- Zły pies! Nie wolno!

 Husky jednak totalnie go olał i znów na mnie skoczył, ale tym razem byłam na to przygotowana. W końcu założyłam mu obrożę i przypięłam do niej smycz. Jay włożył buty i kurtkę, po czym wyszedł z psem na dwór. Ja też się ubrałam, lecz przed samym wyjściem zatrzymał mnie Shanimal.

-          Uważaj na nich oboje.

 Pokiwałam głową i dołączyłam do młodszego Leto. Mimo choroby szedł żwawo przed siebie i to w takim tempie, że ledwo co za nim nadążałam. To niesamowite, ile ten człowiek ma w sobie energii, pomimo rzekomego jej braku. Husky natomiast biegał od jednej strony do drugiej ciągnąc za sobą Jareda. Na dworze było dość chłodno, oczywiście w porównaniu z tym co było choćby dzień wcześniej. W pewnym momencie Jay dostał ataku kichania i kichnął chyba ze sto razy. Oparł się łokciem o płot i przyłożył dłoń do czoła.

-          Jak ty chcesz dać występ na EMA?- zapytałam.

-          Szczerze? Nie mam pojęcia. Już dawno nie czułem się tak kiepsko. Oby mi przeszło do piątku. Umrę chyba w tym samolocie...

-          Naprawdę tak boisz się latać?

-          Nie umiem tego zwalczyć. Niby bez problemu wsiadam do tej latającej puszki i jest okej, ale i tak przed każdym lotem mam ochotę zmówić pacierz.

-          O to tak samo, jak ja, gdy skaczę przeszkody.- stwierdziłam.

 Nagle Sky wyrwał się Jaredowi i zaczął biec przed siebie. Leto od razu wyprostował się i zaczął krzyczeć, a raczej wydawać z siebie okropne dźwięki, żeby pies do niego wrócił. Jednak ten go olał i zatrzymał się dopiero przy ślicznym długowłosym border collie. Miało się wrażenie, że w każdej chwili ogon może mu się urwać, tak szybko nim machał. Podbiegłam do psa i złapałam za smycz. Gdy zobaczyłam właściciela aż mnie wmurowało. Gdy ja wpatrywałam się w Mata, Sky obszedł kilka razy dookoła tego drugiego psa i poplątał smycze.

-          Cześć!- przywitał się chłopak.

A ja zamiast mu odpowiedzieć, stałam jak zaczarowana wpatrując się w niego. Miał na sobie luźną biała koszulkę z napisem „I AM FUCKING AWESOME” i do tego białe rurki, które podtrzymywał czarny skórzany pasek. Jezzzuuu....marzenie. W 100% zgadzałam się z tym nadrukiem. Miał do tego pomalowane czarne paznokcie. Chyba jestem w niebie.

-          Twój pies?- zapytał uśmiechając się pogodnie.

-          Hym... nie. Wujka.- odpowiedziałam.- Mieszkasz tu?

-          Nie... przyjechałem pomóc mojej matce, bo ostatnimi dni się gorzej czuje. I na razie tutaj będę mieszkać, ale tak to mam własne mieszkanie, w centrum.

 Pokiwałam głową i by czymś zająć ręce, zaczęłam rozplątywać smycze. W końcu do naszej dwójki dołączył Jared, który ledwo co dotarł do nas. Wyglądał okropnie, czerwony zakatarzony nos, przeszklone oczy i co chwila kichał. Mat chyba go jeszcze nie zauważył, bo powiedział.

-          Kiedy jedziesz na tę galę? Będzie można to oglądać?

-          Jutro wylatuję. Chyba tak, na mtv.- powiedziałam zakłopotana.

-          To ją obejrzę dla ciebie. Pięknie wyglądasz w tej sukience.

 Poczułam jak się czerwienię. Nigdy wcześniej nie dostałam takiego komplementu. Uśmiechnęłam się do niego, a on popatrzył za mnie. No tak, Jay...

-          Śliczna psina.- wychrypiał Leto.- Pies czy suczka?

-          Suczka. Nazywa się Crystal.- powiedział patrząc jak Sky obwąchuje jego psa.

-          Masz twittera lub facebooka?- zapytał zwracając się tym razem do mnie.

-          No tak...

-          To podaj mi.- mówiąc to wyciągnął telefon, a ja mu podyktowałam swoje imię i nazwisko.- Wow! Ładne nazwisko.- zaśmiał się.- Dobra, ja już muszę iść. Mam nadzieję, że się jeszcze kiedyś spotkamy i będę w piątek siedział przy laptopie, by Cię zobaczyć.- zaśmiał się.- Do widzenia, panie Leto. – zwrócił się tym razem do Jareda, który zaskoczony spojrzał na niego.

 Gdy się oddalił od nas, Jared zwrócił się w moją stronę i z niewierzącym wzrokiem zapytał.

-          On powiedział „panie Leto”?.

-          No tak...

-          Jared jestem, a nie pan Leto. Nie jestem stary.- jęknął.

 Przyłożyłam rękę do czoła i wzniosłam oczy ku niebu. Reszta spaceru minęła na tym, że Jay ciągle przeżywał nazwanie go „panem Leto”. Cóż... już nie jest taki młody, jakby się mogło wydawać. Wchodząc do domu poczułam charakterystyczny zapach rosołu. Ojej... czyżby Constance zrobiła rosołek swojemu synkowi? Zdjęłam z szyi Sky’a obrożę, a on padł na chłodne kafelki w kuchni. Za to Jared mając totalnie zatkany nos nie poczuł nic. Usiadł na kanapie, a raczej się na niej położył i włączył telewizor. Ja za to weszłam do kuchni, w której przebywał Shannon z mamą.

-          Spacer się udał?- zapytał Szynek.

-          Tak.... spotkałam Mata.- powiedziałam z uśmiechem od ucha do ucha.- I nazwał Jareda „panem Leto”.- zaśmiałam się.

-          To pewnie przez całą drogę Ci jęczał, że nie jest stary, co?

-          Skąd ty to wiesz?- zapytałam opierając się o blat.

-          Żyję z nim już trochę czasu.

-          To rosół?- zapytałam Constance, która próbowała zupy.

 Pokiwała głową i wyjęła z dolnej szafki małą miseczkę, do której nalała trochę wywaru.

-          To dla Jareda?

-          Rosół z kury.- szepnęła.- Nie mówcie mu, że to nie jest sojowy, bo ten sojowy to mu nie pomoże.

 Pokiwaliśmy z Shaniastym głowami i udaliśmy się wraz z mamą Leto do salonu. Jared na nasz widok podniósł się do pozycji siedzącej. Usiadłam obok niego i popatrzyłam na telewizor. Leciały jakieś wiadomości, nic dla mnie ciekawego. Wykresy i gospodarka stanów zjednoczonych to nic czym bym się interesowała.

-          Mamo, nie jestem głodny.- jęknął Jared, gdy mu podsunęła miskę pod nos.

-          Wiem, ale jeśli chcesz wyzdrowieć musisz zjeść ciepły rosołek.

-          Mamo...

-          Nie ma „mamooo”. Masz zjeść.

-          Mam nadzieję, że jest sojowy.

-          Tak.- odpowiedziała, a Shannon przytaknął.

 Oj biedny ten mój ojciec, że go tak wkręcają. Ciekawe jak zareaguje, gdy to spróbuje. Czy pozna, że to na mięsie robiony. No i nadeszła ta chwila. Jay wziął łyżkę do ust i... przełknął. Otworzyłam szerzej oczy, bo byłam przygotowana, że wypluje zupę, a on ją połknął. Jednak odwrócił wzrok w stronę matki.

-          Nie rozmawiam z tobą.- powiedział odkładając rosół na stół.- Z tobą też, Shann.

-          Ale o co ci chodzi?- spytał jego braciszek.

-          Myślisz, że jestem taki głupi? Może i węch straciłem, ale nadal mam smak i jeszcze potrafię rozpoznać danie robione na mięśnie i vegańskie.

-          Masz zjeść całą zupę.- powiedziała mama Leto tonem nie znoszącym sprzeciwu.

 Jared ignorując jej słowa, wstał z kanapy i już chciał wyjść z salonu, lecz Constance stanęła przed nim i podparła się rękoma o biodra. Już sama jej postawa świadczyła o tym, że mu nie odpuści. Szkoda, że ona nie może być z nimi cały czas w trasie. Może Jay wyglądałby wtedy inaczej, zdrowiej. Aktor próbował ją wyminąć, ale mu się nie udało. W końcu nie wytrzymał.

-          Mamo! Zejdź mi z drogi!

-          Nie ma mowy. Masz zjeść cały rosół. Jesteś chory.

-          Jestem veganinem. Nie zjem i koniec kropka.

-          To zostajesz w domu. Odwołujesz koncert.

-          Co?!- wykrzyknął tym razem Shannon.

-          Ty możesz jechać, Jared zostaje.- powiedziała twardo ich matka.

-          Mamo, błagam cię! Jak my mamy występować bez wokalisty?!

-          To sam śpiewaj. Jared zostaje w domu. Chory nie pojedzie.

 Shannon złapał się za głowę, a Jared wziął głęboki oddech.

-          Mamo, proszę cię. Nie wygaduj głupstw. To moja praca, a poza tym... Shannon i śpiewanie? Przecież wszyscy uciekną...

-          Dzięki bracie.- warknął Shanimal.

-          Sorry Shann, ale no... śpiewać nie umiesz. Mamo, jestem dorosły i odpowiadam za swoje czyny.

-          To, że masz 38 lat nie znaczy, że jesteś dorosły. Dorosłość to stan umysłu, a twój się zatrzymał na wieku 17 lat. Choć nie... wtedy byłeś bardziej dojrzały.

 Nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem. Odwróciłam twarz od nich i próbowałam powstrzymać atak śmiechu. Ładnie mu matka powiedziała. W końcu ktoś mówi temu kretynowi prawdę. Jared jednak nadal się kłócił ze swoją rodzicielką, tym razem nie mając po swojej stronie Shannona, który się na niego obraził. Po pewnym czasie miałam już tego dość, więc przerwałam im tę „kłótnię”.

-          Jared, zamknij się i to zjedz. To prostsze rozwiązanie.

 Muzyk popatrzył na mnie morderczym wzrokiem, a reszta Leto pokiwała twierdząco głowami. Jay przejechał po wszystkich palcem i powiedział, że do końca życia się do nas nie odezwie. No i zajął się swoją miską. Pokiwaliśmy z Shanimalem głowami w geście podziwu dla mamy Leto. Nie łatwo tego upartego osła zmusić do czegoś, a tu proszę. Wszyscy w trójkę odwróciliśmy się i skierowaliśmy w stronę kuchni. Nagle Constance zatrzymała się i odwróciła.

-          Jeśli to zrobisz to będziesz musiał zjeść całą resztę i ja tego dopilnuję.- powiedziała groźnie, a my zobaczyliśmy Jay’a pochylonego nad doniczką z kwiatkiem i na wpół przechyloną miską.

Naprawdę ich mama jest niezła. Jared zrezygnowany usiadł z powrotem na kanapie i duszkiem wypił zawartość miski. Blondynka pokiwała głową i odeszła, a Leto wywalił język i zrobił kwaśną minę.

-          Nie wybaczę ci tego!- mruknął pod nosem, ale i tak wszyscy to usłyszeli.

-          A teraz do łóżka.- stwierdziła Constance.

-          No chyba żartujesz!- znów zbuntował się Jared.

-          Jared, nie przeginaj i słuchaj się mamy.- powiedział Shannon i razem z nią wszedł do kuchni.

Wokalista zacisnął dłonie w pięści i wstał z kanapy. Wziął do ręki gitarę akustyczną i wyszedł na taras. Poszłam za nim, aż do altanki. Usiadł w niej i zaczął nerwowo walić palcami w pudło. Usiadłam na barierce nad basenem i patrzyłam na to co robi. Po chwili odłożył gitarę i popatrzył na mnie obrażonym wzrokiem.

-          Czego ty tu?- fuknął.

-          Ej, ja ci nic nie zrobiłam.- odpowiedziałam zaskoczona.

 Leto zamilkł i westchnął. Znów wziął gitarę w ręce i zaczął ją stroić. Gdy skończył odłożył ją na ziemię patrząc na mnie.

-          Nawet, nawet ten chłopak.- stwierdził.

-          Co? Jaki?- zapytałam zdezorientowana.

-          Ten z psem. Mat, tak?

 Zarumieniłam się i pokiwałam twierdząco głową. Że musiał zacząć ten temat.

-          Ile ma lat?

-          Em... nie wiem.- odpowiedziałam szczerze.

-          To się go następnym razem zapytaj.

-          Heh... ciekawe jak.- powiedziałam uświadamiając sobie, że nie wiadomo czy kiedykolwiek tu wrócę.

-          Przez twittera czy facebooka? Przecież podałaś mu swojego, czyż nie?

-          No, masz rację.- przypomniałam sobie.

 Leto wstał z krzesła i także wdrapał się na barierkę siadając obok mnie.

-          Chcesz mnie zarazić?- zapytałam.

-          Tak.- odpowiedział uśmiechając się.- Mogę cię przytulić?

-          A od kiedy potrzebujesz pozwolenia?- zapytałam.

 Wzruszył ramionami i mnie objął. Zobaczyłam podążającego w naszą stronę Shanimala. Podbiegł do nas i szczerząc się jak głupek dźgnął Jareda między żebra. Wokalista skoczył jak poparzony wciąż mnie trzymając i nagle poczułam jak się niebezpiecznie przechylamy do tyłu.

-          Shaaaannooooon!- krzyknęłam i musnęłam palcami jego rękę, a potem poczułam zderzenie z wodą.

 Cudem zdążyłam nabrać powietrza i po chwili znalazłam się pod wodą, wciąż czując na sobie ręce Jareda. Zaczęłam panicznie machać rękoma i wynurzyłam się w końcu. Było tu głęboko, nie dosięgałam dna, więc musiałam cały czas pracować kończynami, by unosić się na powierzchni.

-          Shannnoooooon kurwa! Zabiję cię!- wydarłam się patrząc na Leto stojącego nade mną i trzymając rękę na ustach.

 Miał przerażony wzrok, nie do końca specjalnie to zrobił, ale mógł przewidzieć reakcje Jareda. Rozejrzałam się wokół lecz nie zobaczyłam młodszego z braci. Co jest? Nagle dostałam czymś w twarz, co spowodowało, że znów się zanurzyłam. Wypłynęłam na powierzchnie i zobaczyłam, że mój ojciec najzwyczajniej w świecie się topi. Haha, Jared nie umie pływać? Zamiast go ratować, zaczęłam się śmiać, co skończyło się tym, że sama zaczęłam siebie podtapiać. Starając się powstrzymać śmiech złapałam szamoczące się ramię Jay’a i próbowałam go pociągnąć do brzegu, ale po pierwsze on był ciężki, a po drugie ja miałam atak śmiechu. Gdyby nie ratunek Shannona to pewnie obydwoje byśmy się utopili. Najpierw wyciągnął brata na brzeg, a potem mnie. Położyłam się na ziemi i patrząc w niebo śmiałam się. A Jared obok kaszlał. W końcu na czworakach podeszłam do braci. Jay leżał w tej pozie co przed chwilą ja, a Shannon nad nim. Nagle Jared wstał i się poślizgnął znów zaliczając glebę.

-          Za...bi...ję...Ci...ę!- wydyszał i rzucił się na brata.

 Shannon widząc, że nic mu nie jest, zaczął się śmiać i  jako, że miał więcej siły przytrzymał brata by ten nic mu nie zrobił. W końcu gdy się trochę opanował, usiadł na brzegu basenu i zaczął łapać powietrze jak ryba, którą wyjęto z wody. Shannon pokręcił głową i gdy zauważył, że Jared trzęsie się jak galareta, podniósł go do pozycji stojącej. Jednak muzyk był tak słaby, że ledwo co wstał. W końcu choroba i próba ratowania swojego życia wyczerpały jego pokłady energii. Jay zawisł na bracie i ciężko oddychając zamknął oczy. Ruszyli przed siebie, a ja w końcu tez podniosłam się z ziemi i podążyłam za nimi.

-          Mamooo!- krzyknął Shannon.- Pomóż!

 Po chwili w drzwiach prowadzących z salonu na taras pojawiła się blond włosa kobieta. Widząc braci podbiegła do nich.

-          Zwariowaliście?! Co wy robiliście?!- wykrzyknęła zdenerwowana widząc, że jej młodszy syn ledwo co idzie.

-          Ten kretyn chciał mnie zabić...- wyszeptał wykończony Jared.

-          Jak ty się odzywasz!

-          Nie da się go opisać inaczej!- warknął muzyk, któremu wracała energia.- Prawie się utopiłem!

-          Pływać nie umiesz?- zapytała się go matka, a ja zobaczyłam jak jego oczy ciemnieją.

 Też bym dostała kurwicy słysząc coś takiego od własnej matki. Ale cóż... Shannon wręcz zrzucił brata na leżak, a ten jęknął gdy opadł na barierkę.

-          Delikatniej to nie łaska?!

-          Ciesz się, że cię tu przytachałam. Worek kości normalnie.- jęknął Shannon masując sobie ramiona.

-          Cienias!- mruknął Jay.

-          Przestańcie. Jared, powiedz co się stało?- zapytała już spokojniej mama Leto.

-          Dźgnąłem go w bok i spadli z barierki.- mruknął Shannon.

-          Przecież wiesz, że Jared tak reaguje. Shannon mógłbyś czasem myśleć.- westchnęła kobieta.- Nie widzisz, że Jared jest chory? Mógł się utopić przez ciebie! Byłbyś z siebie dumny, gdybyś stracił brata? Masz tylko jego jedynego.

 Szynek zmieszał się i usiadł obok Jareda, który patrzył na niego nieufnie. Po chwili objął go ramionami i przytulił do siebie.

-          Kocham cię. Przepraszam.

 Constance widząc to uśmiechnęła się i pogłaskała ich po głowach, jakby mieli po 5 lat. Shannon chciał pociągnąć mamę na swoje kolana, ale wywinęła się mówiąc, że nie chce być mokra.

-          Oj mamooo! – jęknęli obydwoje.- No chodź!

 W końcu kobieta skapitulowała i usiadła Jaredowi na kolanach, a oni ją objęli. Uroczy i cudowny widok, lecz ja się poczułam tam obca. Zupełnie obca. Korzystając z okazji, że byli zajęci sobą, odeszłam stamtąd. Przed drzwiami do mieszkania, zdjęłam przemoczone spodnie i koszulkę. Rzeczy zostawiłam na zewnątrz i weszłam do środka. Szybko przeszłam przez salon i weszłam po schodach na górę. Otworzyłam drzwi do pokoju i weszłam do środka. Zaskoczona stanęłam w środku i popatrzyłam na łóżko. Sky leżał na nim zwinięty w kłębek i obserwował mnie swoimi niebieskimi oczami. Nie miałam serca wyganiać go z łóżka, więc podeszłam do szafy biorąc suche ciuchy i weszłam do łazienki. Jako, że na dworze było chłodno, a ja przez to, że się „kąpałam” trochę zmarzłam, zafundowałam sobie ciepły prysznic. Czysta i pachnąca zeszłam ponownie na dół, by zobaczyć, że Constance leży na kanapie i czyta książkę. Ona widząc, że przyszłam, siadając odłożyła książkę  i poklepała miejsce obok siebie. Nie mając za dużego wyboru usiadłam obok niej.

-          Skąd jesteś, bo na Amerykankę nie wyglądasz, zresztą nawet nie masz takiego akcentu?

-          Z Polski, piękny kraj.- odpowiedziałam trochę onieśmielona.

-          A czym się interesujesz?

-          Muzyką i końmi.

-          Jeździsz konno? Jak długo?

-          No już z 10 lat będzie, ale nie jakoś wybitnie. Rekreacyjnie.

-          Startujesz w zawodach? Masz własnego konia?

-          Nie. Czasem zdarza mi się na kucyku jeździć jakieś małe stajenne zawody, ale to wszystko. Konia nie mam, ale bardzo chciałabym mieć. Takie moje małe marzenie, jeszcze z dzieciństwa.

-          Konie to piękne zwierzęta. Pamiętam, jak byłam kiedyś z chłopcami na sesji zdjęciowej w Denver. Robiliśmy zdjęcia do jakiegoś magazynu z modą i właśnie do tej sesji były potrzebne konie. Jaredowi od razu się spodobały. Przez cały dzień mnie męczył, żebym go wsadziła na jednego z nich. W końcu pod koniec dnia, pozwolili mu wsiąść na takiego białego. Do końca życia nie zapomnę jego radosnego uśmiechu.- powiedziała patrząc w pusty ekran telewizora i uśmiechając się jakby do siebie.- Shannona konie w ogóle nie zainteresowały. Wystarczyło mu je pogłaskać i na tym się kończyło. Jak chcieli i jego wsadzić na konia, to zaczął płakać.

 Wyobraziłam sobie takiego małego Shanimala, który ryczy siedząc na koniu, przyklejony do jego szyi bojąc się wyprostować. Ile razy widziałam taki widok w stajni. Ech... po 20 minutach przyczołgał się do nas Jared, który okryty kocem trząsł się jak galaretka. Constance szybko zmierzyła mu temperaturę, bojąc się, że ma gorączkę, ale na szczęście termometr wskazywał 36,6. Około 18 Shanimal poprosił mnie bym wyszła na spacer ze Sky’em. Stwierdziłam, że czemu nie i poszłam. Miałam nadzieję, że znów spotkam Mata, lecz niestety tak się nie stało. Za to husky stwierdził, że to będzie niesamowita zabawa, jak zacznie ganiać wiewiórki. Taak... gdy w końcu dotarłam do domu puściłam smycz i położyłam się na zimnej podłodze. Byłam tak samo mokra, jak wtedy gdy wychodziłam z basenu. Ten pies jest szalony. Akurat Shann szedł do kuchni i zobaczył mnie leżącą na wejściu.

-          Stało się coś?- zapytał podchodząc do mnie.

-          Tak... nigdy więcej nie wyjdę z twoim psem.

 Słysząc te słowa Szynek zaczął się śmiać i pomógł mi wstać. Opowiedziałam mu o tym, jak Sky zobaczył wiewiórkę i przez pół spaceru ją gonił, chciał nawet wskoczyć na drzewo ale było za wysokie. A perkusista poklepał mnie po plecach i powiedział, że to norma. Że Sky potrafi gonić nawet muchę w domu. Wtedy to już przechlapane, bo mieszkanie wygląda jak zdemolowane, po takim polowaniu. Pomyślałam o moim pokoju i tych łagodnych błękitnych oczach, które mnie obserwowały. Tak... nigdy nie można ufać niebieskim oczom. At all. Wykończona padłam obok Jareda i Constance na kanapie. Obydwoje oglądali jakiś film, więc tylko zrobili mi miejsce. Po chwili ciszy usłyszałam słaby głos Jareda.

-          Ffuuu... jesteś morka.

-          A ty masz niezły zapłon.- odpowiedziałam.

-          Dopiero poczułem. Idź się umyj i przyjdź w piżamie.

-          Dzięki.- mruknęłam i wstałam.

 Czwarty raz tego dnia umyłam się i przebrana w nocny strój zeszłam na dół. Wszyscy w trójkę byli w salonie. Shannon spał w fotelu przykryty kocem, a mama Leto i jej młodszy syn siedzieli z podkulonymi nogami także przykryci kocem i wpatrywali się w ekran.

-          Ja idę spać.- odezwała się po chwili Constance.- Dobranoc.

 Podeszła do Shannona i szczelniej okryła go kocem całując w czoło. To samo zrobiła z Jaredem, a mnie przytuliła życząc spokojnych snów. Gdy weszła do pokoju gościnnego, który znajdował się naprzeciwko pokoju Shannona Jared przeciągnął się i poprosił bym usiadła na miejscu jego mamy. Gdy tam się usadowiłam przykrył mnie kocem i oparł głowę o moje ramię. Po 5 minutach już spał, a ja bałam się poruszyć, by go przypadkiem nie obudzić. Film się skończył i leciały teraz reklamy. Jakimś cudem dostałam ręką do pilota i wyłączyłam odbiornik. Poprawiłam sobie poduszkę pod głową i zamknęłam oczy. Czas spać, bo jutro wracamy do Europy...

__________________________________________

* jest to użyte specjalnie, to nie błąd.

No to tak… długo nie dawałam, bo… był bunt. Smutno mi się zrobiło widząc trzy komentarze, a przywyczajona byłam do ok.10 ;) Cóż… ale no napisałam kolejny rozdził i patrze, 8. Dziękuję tym, którzy skomentowali. Z kolei mam nadzieję, że ten rozdział się spodoba. Cały dzień dziś go przepisywałam. Mam dość… Miał co prawda trochę inaczej wyglądać, ale cóż. Jest jak jest. 9 stron, więc nie jest krótki :P Akcja, która miała być zawrta w tym rozdziale, będzie w następnym. Trochę się rozpisałam i ciut przeciągam ten pobyt w LA :P Nie wypominać mi błędów, proszę. Potem jak to później czytam widzę je. A teraz po napisaniu nie mam najmniejszej ochoty tego sprawdzać. To strasznie męczące. No dobra… chyba tyle. Albo nie. Jak Wam się podoba pani Leto? :D

Dedykuję go AdriannaAdka :) Dzięki za komentarz <3

Ps. jeśli chcecie bym umieściła Wasz blog w linkach, podajcie adres w komentarzu ;)