Chapter 23 "Mr.Party"

Chapter 23 

"Mr.Party"

O jezu, jak mi niedobrze. Brzuch mnie bolał niemiłosiernie, a do tego chciało mi się wymiotować. Co ja do jasnej cholery takiego zjadłam, że mój organizm tak się zachowuje? Leżałam na łóżku przy otwartym najszerzej jak się dało oknie i próbowałam zapanować nad falami wymiotnymi. Zacisnęłam zęby i położyłam rękę na brzuchu jakby miało mi to w jakiś sposób pomóc. W tym momencie usłyszałam pukanie do drzwi i po chwili stanął w nich nie kto inny, jak Shannon ze swoim bratem. Zaskoczeni popatrzyli na mnie, a potem na siebie i szybko podeszli do łóżka.

-          Klaudia, co się dzieje?- zapytał młodszy z nich.

-          Niedobrze mi.- mruknęłam zamykając oczy, by oddalić nieprzyjemną wizję.

-          W ciąży jesteś?- zapytał Shannon, a ja słysząc te słowa podniosłam się do pozycji siedzącej.

-          Powaliło cię już totalnie.- odpowiedziałam i zeskoczyłam z mebla wręcz biegnąć do łazienki.

 Pochyliłam się nad kiblem i zaczęłam wymiotować. Cholera, jakie to ohydne i bolesne. Te wszystkie kwasy idą przez moje delikatne gardło i ranią mi je. Jeszcze zaraz zarzygam sobie włosy, których nie zdążyłam związać. Jednak chwilę później poczułam, jak ręce Jareda łapią moje czarno-brązowe kosmyki włosów i trzymają je, by nadal były czyste. Gdy już zwróciłam wszystko co mogłam zwrócić do kibelka, opadłam wykończona na kafelki w łazience. Jared z Shannem ukucnęli obok mnie, a młodszy Leto objął mnie i przytulił do siebie.

-          Co takiego zjadłaś, że cię tak mdli?- zapytał troskliwie Jared.

-          Nie mam zielonego pojęcia. Ostatnie co jadłam to krewetki, które zamówiliśmy w tej knajpie z „sea food’em” z Animalem.

-          Ale mi po nich nic nie jest.- stwierdził perkusista.

-          Bo ty zjadłeś tylko jedną i stwierdziłeś, że są okropne i że chcesz zjeść coś bardziej sycącego.- przypomniałam mu, a on po chwili się uśmiechnął.

-          Masz rację. To jednak nie jesteś w ciąży?

 Jego pytania mnie czasem zabijały. I wytłumacz tu dorosłemu mężczyźnie, że bez seksu nie ma dzieci. Boże.... Czemu ten Shannon czasami udaje takiego tępego człowieka? A to on w szczególności powinien wiedzieć wszystko na ten temat. Swoją drogą zastanawia mnie ile on już ma dzieciaków na tym świecie, skoro praktycznie po ¾ koncertów sypiał z jakąś fanką, a raczej fangirlsem. Jared już chyba milion razy wyrażał swoją opinię na ten temat, ale starszy go nie słuchał. To co mi się bardzo podobało w Jaredzie to, to że Jay nie pieprzył co chwila jakiś fanek, nie pił, nie palił, ani nie ćpał. No, ale z drugiej strony leki które brał wystarczały mu chyba za to wszystko. Za to Shannon... według mnie nie miał w ogóle szacunku dla fanów, no prawda jest taka, że takie fanki nie zasługują na szacunek, ale i tak to było bardzo niesmaczne, przynajmniej dla mnie.

-          Nie jestem. Żeby być w ciąży musiałabym się chyba przespać z jakimś mężczyzną, nie uważasz?- zapytałam go.

-          No przecież nie wiem czy sypiasz z kimś czy nie.- odpowiedział.

-          No to dla twojej informacji NIE!

-          Och no dobrze już.- mruknął obronnie, a Jay pomógł mi wstać.

 Zaprowadził mnie do łóżka i posadził na nim. Czasami niesamowicie mnie zaskakiwał. Był taki dobry, wyrozumiały i opiekuńczy. W tamtych chwilach wydawało mi się, że naprawdę byłby świetny ojcem i wspaniałym mężem. On jednak później zamykał się w sobie i cała ta aura znikała. Ale nie tego dnia. Naprawdę się o mnie martwił i postanowił posiedzieć kilka godzin w moim towarzystwie. Shannon stwierdził, że idzie coś zjeść z Braxtonem, ale Jared został. Po kilku minutach od wyjścia Szynka, do mojego pokoju wpadła Emma. Popatrzyła na mnie i zapytała.

-          Ojej, co ci się stało Klaudio?

-          Źle się czuję.- odpowiedziałam, a Jared pogładził moje ramię.

-          Ja do Ciebie. Chciałam Cię zabrać na zakupy. Wiesz... to w końcu Paryż! Stolica mody!

-          Raczej nie dam rady...- szepnęłam smutno.

-          Szkoda... To może Ty Jared? No proszę cię, muszę zrobić tu zakupy!- zaczęła błagać Jay’a.

-          Zostanę z Klaudią. Idź sama, albo znajdź Shannona.- odpowiedział.

-          Tak, Shannon na pewno mi pomoże. On i jego moda.- mówiąc to przewróciła oczami.- No dobra, to ja idę. Ty zdrowiej Klaudio, a ty się nią zajmij jak trzeba. Jakby coś to masz mój numer.- zaśmiała się i pomachała nam na pożegnanie.

-          Od dobrych kilku lat.- zaczął się śmiać Jay i gdy zamknęły się drzwi przerzucił wzrok na mnie.

 Jego tęczówki były jasnoniebieskie i roześmiane. Jak się śmiał wyglądał tak niesamowicie normalnie i... pięknie.

-          Wiesz, jeszcze ze sobą jakoś tak szczególnie nie rozmawialiśmy jeśli chodzi o mój zespół.- zaczął.

-          Chyba wasz zespół.- poprawiłam go.

-          No nasz zespół. Powiedz mi co sądzisz o nowym albumie? Podoba ci się?

-          Nowym? Masz na myśli „This Is War”?

 Pokiwał twierdząco głową, a ja się chwilę zastanowiłam.

-          Wiesz co, album jest na pewno inny niż poprzednie wasze dzieła. Nie twierdzę, że jest zły, ale... To już nie to samo co pierwszy czy nawet ABL. Tamte jakoś bardziej... och no nie wiem. To jest strasznie trudne do określenia. Lubię ten album, ale nie umywa się on do s/t. Z drugiej strony każdy z waszych albumów jest na dany humor. Nie umiem jasno określić, który na jaki. To też zależy od piosenek. W nowym kocham twój głos. No i oczywiście teksty, choć nie wszystkie. Weź mi zdradź jak ty piszesz tak wspaniałe piosenki. Podobają mi się klawisze i perkusja brata. Często też gitara. Och to zależy od wszystkiego.

-          Masz ulubioną piosenkę z tego albumu?

-          Mam dwie. Zgadnij jakie to są.

-          Hym... Kings and Queens i Night Of The Hunter?

-          Nie! Oczywiście, że nie! Hurricane i Alibi!

-          Ach...- westchnął jakby nagle stało się to oczywiste.- No tak. Zapomniałem, pisałaś kiedyś o tym.

-          Wiesz co... Pewnego razu wracałam pociągiem od mojej przyjaciółki, która mieszka we Wrocławiu. Wyjechałam o 16, ale w Warszawie pociąg był dopiero po 22. jechałam sama w przedziale i gdy zaczęło się ściemniać zasłoniłam firankami drzwi od przedziału i otworzyłam okno. Na dworze było już ciemno, a my jechaliśmy przez jakieś pola i lasy. Słuchałam wtedy TIWa. Niesamowite uczucie, którego nigdy nie zapomnę. Wtedy właśnie zobaczyłam, jak wspaniały jest ten wasz album. Ile ma w sobie magii i emocji.

-          Czyli jednak ci się podoba?- raczej stwierdził niż zapytał wokalista.

-          No wiesz... Macie piosenki, które zupełnie mi się nie podobają na płycie, ale na koncertach... To jest dopiero energia! Closer To The Edge jest chyba najbardziej tandetną piosenką jaką słyszałam, ale na koncertach miecie. Na początku Search&Destroy mi się nie podobało, ale gdy usłyszałam je na żywo to po prostu nie ma słów wyrażających mój zachwyt. Szczególnie uwielbiam, jak tak niesamowicie przeciągasz „destroy”. Natomiast Night Of The Hunter na żywo jest słabe. Nie ma tej energii co na płycie. Nie mam zielonego pojęcia od czego to zależy, ale bardzo się cieszę, że wybraliście Hurricane na singiel a nie NOTH. Tak samo wygląda sytuacja z Vox Populi. Fajna piosenka, ale na żywo nie czuć jej mocy. A przynajmniej na tych koncertach na których ja byłam.

-          A jak ci się podoba K&Q i TIW?- zapytał zaciekawiony.

-          Wiesz o czym pomyślałam słuchając pierwszy raz K&Q? Że to piosenka wyjęta rodem z „Mustanga Z Dzikiej Doliny”.

-          Z czego?

-          „Mustang  z Dzikiej Doliny”. Taki film. Jeszcze cię zmuszę do obejrzenia go.- zaśmiałam się.- Ta piosenka bardzo kojarzy mi się z końmi. Shannon nadaje wspaniały rytm taki akurat w takt galopu. Któregoś dnia jeździłam sama na moich fryziakach w terenie i włożyłam wtedy słuchawki do uszu i włączyłam tę piosenkę. Na wielkiej łące zagalopowałam i puściłam wodze. Czułam się wtedy tak niesamowicie wolna, pełna nadziei. Byłam pewna, że jestem w stanie zrobić wszystko. Ruchy konia idealnie dopasowane do rytmu piosenki. Coś niesamowitego! Zamknęłam oczy przypominając sobie to co wtedy czułam i wszystko co mnie otaczało.

-          A This Is War?

-          Lubię piosenkę, ale po prostu lubię. Jest dla mnie obojętna. Na koncertach fajnie wychodzi, ale to 100 Suns jest czymś niesamowitym. Uwielbiam jak wyciągasz „not in peace and not in war”. Jest to jakieś urozmaicenie i nawet dla tej jednej linijki warto być na gigu. Dręczy mnie jedno pytanie. Mianowicie dlaczego z całej płyty nie gracie tylko Starngera? Wiem, słyszałam te twoje wymówki...

-          Jakie wymówki?- zapytał zainteresowany.

-          Co, już nie pamiętasz co mówiłeś? Pierwsza to, to że ludzie się nie bawią jak trzeba, a druga, że gdy ją śpiewasz to się czujesz jakbyś publicznie uprawiał seks.

-          O to pamiętam.- zaśmiał się nie patrząc na mnie.

-          To jaki jest w końcu powód? Bo jeśli chodzi o zabawę to... Pomyśl człowieku. Ta piosenka nie jest kolejnym shitem z chwytliwym refrenem do skakania. To jest prawdziwy, jedyny w swoim rodzaju utwór muzyczny, który mogę nazwać w pełni prawdziwym dziełem. Pomyśl o swoich fanach, o tym, że dla nas jest to coś wyjątkowego, jakiś łącznik z pierwszym albumem. Ludzie nie skaczą na tej piosence, nie dlatego, że im się nie podoba. Właśnie odwrotnie. Oni przeżywają wtedy orgazm słuchowy.

-          Ale...- zaczął.

-          Nie ma ale. Taka jest prawda. Ja rozumiem, e musisz grać dla swoich krzyczących piskliwymi głosikami nastek, ale pamiętaj też o prawdziwych fanach, którzy marzą o prawdziwych piosenkach.

-          Słucham?!- powiedział oburzony.

-          Dobrze wiesz, że taki Closer To The Edge nie umywa się nawet do na przykład Fallen. W ogóle nie ma co porównywać. To jak porównywanie Ferrari z maluchem.

-          Nie zgadzam się z tobą.

-          Sam sobie robisz z mózgu wodę, nie wiem czemu.- dalej drążyłam nieprzyjemny temat, a Leto już ostatkami sił walczył ze sobą, by nie wyjść z pokoju.

 Tylko czekałam aż powie, że musi iść do Emmy czy coś w tym stylu. Z drugiej strony zaczęłam się zastanawiać czy on w takim przypadku ma mózg. Raczej orzeszek odpowiadający za oddychanie i inne czynności życiowe. Jemu powinno się wszczepić coś.. hym... Najlepiej to płytę s/t do tej resztki mózgu.

-          Dlaczego tak nie lubisz This Is War?- zapytał uspokajając się trochę.

-          Wiesz dlaczego? Bo olałeś dla niej swój najlepszy album. Dzięki, że zadałeś to pytanie, gdyż w końcu zrozumiałam co jest prawdziwym tego powodem.

-          Czyli jak zacznę grać s/t na koncertach to ty polubisz ten krążek?

-          Nie wiem. Ale coś nie wydaje mi się to możliwe.- powiedziałam ze smutkiem. – Ty nie grasz s/t i nigdy nie zagrasz. Nie wiem czemu, ale tak już jest.

 Zapadła nieprzyjemna cisza. W końcu Leto postanowił zostawić ten nie zamknięty temat i przenieść się na inne muzyczne tory. Zaczęliśmy kontemplować muzykę Trenta Reznora. Potem przeszliśmy jeszcze do the Cure i ostatecznie zakończyliśmy muzyczną rozmowę na The Beatles.

-          Jedna z moich ulubionych to Across The Universe!- powiedziałam uśmiechając się sama do siebie.- Wolę ją jednak w wykonaniu Briana Molko. Przecudne!

-          Nie słyszałem.- stwierdził mężczyzna.- Będziesz mi musiała pokazać.

-          No jasne! Ech... ta piosenka strasznie kojarzy mi się z Dagą. Chciałabym ją już zobaczyć. I to bardzo! Tęsknię za nią...

-          Rozumiem cię. Mnie też brakuje trochę Freda, ale w końcu już za 3 tygodnie się z nim widzę.- powiedział zamyślony.

-          Co teraz będzie? Ja muszę skończyć szkołę i wolałabym zrobić to w Polsce...- powiedziałam.

-          Trochę nad tym myślałem i mam jeden pomysł.

-          Wiesz ja też mam jeden.- przerwałam mu.- Pojadę do Polski, zamieszkam w domu, będę chodzić do szkoły... A w grudniu byś przyjechał na koncert i mnie wtedy zabrał, co ty na to? Zawsze chciałam zobaczyć Stany!

-          Widzę, że twoja wizja jest bardzo podobna do mojej. Jednak chciałbym żebyś w ciągu roku, mniej więcej w październiku przyjechała na kilka dni do mnie.

-          Masz już jakiś konkretny termin?- zapytałam zaciekawiona.

-          Myślałem żebyś przyjechała pod koniec października, bo w listopadzie, 7 o ile dobrze pamiętam, jest EMA i pewnie będziemy zaproszeni. Już rok temu uprzedzali nas, że chcą byśmy dali jakiś koncercik.

 Pokiwałam głową i przeciągnęłam się. Nadal nie czułam się najlepiej, ale bardzo miło mi się rozmawiało z ojcem. Jednak zmęczenie wzięło górę i zaczęłam niekontrolowanie ziewać.

-          Jesteś strasznie śpiąca. Dobra, idź spać, a ja i tak muszę jeszcze trochę popracować.- mruknął do mnie, po czym przykrył mnie szczelniej kołdrą i dał całusa we włosy.

 Zasnęłam z uśmiechem na ustach. Nie znałam go jakoś długo, ale do tej pory okazał się być naprawdę wspaniałym człowiekiem, te nieprzyjemne momenty po prostu wymazałam. Kto by pomyślał, że Jared Leto ma uczucia i umie je pokazywać. Naprawdę niesamowicie sobie zaplusował u mnie. Zamknęłam oczy i wtuliłam się w materiał poduszki. Dziękuję ci Boże, że postawiłeś mi Jareda na mojej drodze.- wyszeptałam i zasnęłam.

 Kolejne dni mijały, a ja się czułam coraz bardziej osamotniona w tym wszystkim. Po Paryżu polecieliśmy jeszcze do 3 różnych państw. A w każdym z tych krajów był co najmniej jeden koncert. I to wszystko w niecały tydzień. Paranoja...

 Siedziałam na łóżku i patrzyłam we włączony telewizor. Było mi zupełnie nie do śmiechu. Strasznie tęskniłam za przyjaciółmi... Za Dagą. Za Jessicą. Za Kamą... czy Ciacho. Za Echelonem, który pewnie mnie już wydziedziczył. Chciałam ich znów zobaczyć, pogadać z nimi, a tu nie było jak. Samotne dni naprawdę mi ciążyły i nie było to nic przyjemnego. Nagle okazało się, że bycie w trasie bez przyjaciół nie jest takie fajne. Przecież w marzeniach zawsze byłam z przyjaciółmi. A tu.... jestem sama. Do tego Jay jest tak zapracowany, że ostatni raz gdy z nim normalnie rozmawiałam to było gdy miałam chory żołądek. Czasami odnosiłam wrażenie, że mu tylko przeszkadzam i komplikuję życie, gdy przychodzę i chcę posiedzieć z nim. Choćby w ciszy. On wtedy otaczał się murem i nie reagował na świat zewnętrzny. Więc w końcu się poddałam. Shannon buszował po miastach wyżywając się seksualnie, a Braxton ciągle urządzał te ustreamy. Dla mnie stało się to nie tyle męczące co nudne. No i oczywiście smutne, że mnie wszyscy olali. Jedyną osobą do której mogłam iść był Tomo, bo do Tima przyjechała dziewczyna i czas spędzali razem. Jednak Milicevic był bardzo zamknięty w sobie i jeszcze bardziej odsunął się od zespołu, fanów i mnie. Jedynie z Vicky mogłam pogadać, lecz tylko przez telefon. Emma jak zawsze zajmowała się organizowaniem wszystkiego i wyglądała na strasznie zmęczoną. Czasem miałam wrażenie, że wygląda gorzej niż Jay. Reszta ekipy była za to ciągle zajęta robotą. Rzadko kiedy odpoczywali, a jak już to robili to szli do pubu uchlać się. Często towarzyszył im Shannon, który pomimo tego, że po takich wypadach śmierdział jak bimbrownia  to zachowywał się w miarę ludzko.

 Usłyszałam pukanie do drzwi, więc chciałam się już podnieść, ale one się otworzyły. No tak... z pewnością Jared miał drugi klucz. I tak podniosłam się z łóżka, gdy usłyszałam jego głos, który brzmiał zdecydowanie dziwnie.

-          Czy jest tu ktoś?

 I w szparze w drzwiach pojawiła się... SKARPETKA! Ale nie byle jaka skarpetka. Była ciemnogranatowa w żółte kaczuszki i była założona na dłoń, tak żeby wyglądała jak... no nie wiem. Wąż? Do jej górnej części były przyczepione dwa duże złote guziki, które miały chyba stymulować oczy. Szczęka opadła mi na podłogę i chyba kilka razy się od niej odbiła z wrażenia i zaskoczenia. Nagle skarpetka zastygła nieruchomo jakby patrząc na mnie i powiedziała.

-          Klaudia! Słyszałem, że jest ci smutno. Jestem Mr. Party!

 Gdy chwilowy szok minął zasłoniłam usta I próbowałam się nie udusić ze śmiechu. Skarpetka, znaczy Pan Impreza, poruszył się i znów zaczął nawijać otwierając i zamykając swój pyszczek. Zauważyłam, że nawet ma czerwony język!

-          Czemu milczysz?

-          Jar...re...Jare...Jared!- próbowałam wyartykułować jego imię lecz śmiech mi na to nie pozwalał.

 Wyglądało to jakbym się trochę dusiła.

-          Nie śmiej się ze mnie! Chociaż... śmiej się! Po to tu jestem! Ten duży chłopiec przyprowadził mnie, bo zauważył, że jesteś ostatnio jakaś przygaszona, a on ciężko pracował i nie mógł się zająć swoją córeczką.- powiedziała skarpetka smutnym i pełnym skruchy głosem.

 Uśmiechnęłam się słysząc to, gdyż zabrzmiało naprawdę szczerze.

-          Widać udało ci się mnie rozśmieszyć. Dziękuję!

-          Taka już moja rola. W ogóle nie powinienem tego mówić, ale ten duży chce cię zabrać na spacer i...

 Nagle drzwi się otworzyły i wszedł przez nie Jared spoglądając groźnie na skarpetkę.

-          Ja miałem to powiedzieć! Nie ty!- oznajmił normalnym głosem.

-          Ale to ja to powiedziałem i nie trzeba było w takim razie mnie tu ściągać.- broniła się skarpetka.

-          Miałeś ją tylko rozśmieszyć, bo jest smutna!

 Jay nadal kłócił się ze skarpetką, a ja leżałam na łóżku i turlałam się ze śmiechu. Jejuś co za pozytywnie pierdolnięty człowiek! No już dawno tak się nie śmiałam!

-          Patrz na nią jaka wesoła! Nic tu po mnie.

-          Ale Mr. Party nie odchodź!- wyjąkałam przez łzy śmiechu.

-          Idę stąd. Duży chłopiec się tobą zajmie. Do zobaczenia soon.

 Gdy to tylko usłyszałam aktor zrzucił z dłoni skarpetkę i podszedł do mnie uśmiechając się szeroko. Przytuliłam się do niego nadal z wielkim bananem na twarzy. Ostatnio coś za często to robię. Czy to do Shanna czy Jay’a czy Olity, ale naprawdę tego potrzebuję. To jedna z barier ochronnych. Inaczej bym się chyba poddała i... byłby koniec. Prócz tęsknoty za przyjaciółmi nawiedzały mnie ciągłe myśli o rodzicach, o tym jak zginęli i o Mirandzie z Gregiem. Historia lubi się powtarzać, jak widać... i jedni i drudzy zginęli w wypadku. Może nie do końca tak samo, ale...

-          Trochę poprawiłem humor?- zapytał przyglądając mi się uważnie.

 Pokiwałam głową i razem usiedliśmy na łóżku. Oparłam policzek o jego ramię, a on swoją głowę o moje włosy.

-          To jak? Przejdziemy się? Muszę się trochę zrelaksować.- powiedział głaszcząc delikatnie moje prawe ramię.

-          Za chwilkę.- wyszeptałam chcąc jak najdłużej zostać w tej pozie.

 Jednak Jay jak to Jay szybko zaczął się wiercić, więc wstaliśmy, ja zabrałam kurtkę i zmieniłam buty, po czym wokalista Marsów poszedł jeszcze po swoją skórzaną kurtkę i obydwoje wyszliśmy z hotelu. Czułam się jak małe dziecko, gdy trzymał mnie za rękę i przy każdym przejściu czy innym „niebezpieczeństwie” wzmacniał uścisk. Trochę mnie to śmieszyło, ale z drugiej strony pokazywało, że Jared byłby naprawdę dobrym ojcem. Szkoda, że nawet nie chce spróbować. Kiedyś będę musiała z nim o tym pogadać. Ale to kiedyś... jak się jeszcze bliżej poznamy. Może wcale nie będę musiała pytać?

 ____________________________________

Buuu…co Was tak mało się odzywa? Z rozdziału na rozdział coraz mniej! :( Spadek i kwestei spadku już niedługo. Jak bohaterka wróci do domu. 

Tym razem rozdział dedykuję dwóm osobom. Izie (owsiken.fbl.pl) i Natou :) Pierwszej za nasze rozmowy, rozkimny dziwnych rzeczy i przyszły weekend, a drugiej za wspólną Pragę, rozkiminy na twitterze i sobotnie zakupy :D Laski! :*

KONKURSY!

1. Na najlepszy komentarz. Piszecie komenatrz, a ja wybieram najlepszy. Oryginalność i treść się liczą :)

2. Niech każdy z Was wybierze ulubioną scenę z ITW i zrobimy taką mini ankietę i zobaczę co Wam się najbardziej podoba.